NIETS IS BLIJVEND


Verlangend heb ik uitgekeken naar de tijd, dat de paardenbloemen weer zouden bloeien. Die tijd is nu aangebroken en toch is de blijdschap er (nog) niet helemaal. Misschien komt dat omdat de natuur zich iets minder snel ontwiklelt dan andere jaren? Ik zie namelijk nog nergens weilanden waar de gele kleur de boventoon voert.

Daar komt nog bij dat het weiland waar ik langs kom, op weg naar mijn werk, waarschijnlijk een keer is omgeploegd. In het hele weiland geen paardenbloem meer te bekennen. Niets blijft zoals het was.

Ook de rose bomen laten nog op zich wachten. De hele vroege prunus met de kleine licht rose bloempjes en het donkerrode blad heeft bij ons bijna niet gebloeid en ik heb hem ook elders nergens volop in bloei zien staan.

De gewone prunus, met die prachtige, grotere rose bloemen beginnen heel voorzichtigjes met hun bloei. Mijn grote wens is dat in de komende weken de zon gaat schijnen. Voor mijn gevoel lijkt het dan net of het feest is en er overal in de bomen slingers zijn uitgehangen. Ik kan daar zo verschrikkelijk van genieten. Dus kom op voorjaar, geef ons je zonnestralen en laat ons genieten van deze tijd van het jaar. Deze tijd met al die pracht duurt toch altijd al zo kort. Veel te kort naar mijn smaak.

                                        KLIK

hanscke | Woensdag 25 April 2012 - 8:31 pm | | Standaard | Dertien reacties

KLOPT


De afgelopen zaterdag had mooi als voorbeeld kunnen dienen bij de les die ik in de afgelopen week gegeven heb. Het verschil tussen een functionele relatie en een persoonlijke relatie. Ooit zijn we collega's geweest, maar soms klikt het zo goed waardoor er echte vriendschap gaat ontstaan die blijft, ook als er geen sprake meer is van directe collega's zijn. En om die vriendschap levendig te houden wordt er van tijd tot tijd iets ondernomen. Dit keer was het samen een wandeltocht lopen.

Lekker de tijd hebben om elkaar bij te praten. De regen was wat lastig, maar echt gevoeld heb ik het eigenlijk niet. De omgeving was bekend terein, dus de uitdaging om echt om ons heen kijken was ook wat minder. Totdat de wandeltocht dwars door een stal heen ging. Dat vond ik toch wel heel bijzonder en daarvoor heb ik het gesprek wel even onderbroken om een foto te kunnen maken.

Ook het oude boerenhuisje trok mijn aandacht, maar dat om een heel andere reden. Ergens, heel ver weg, ben ik nog bezig met schrijven. De verhaallijn heb ik voor een groot deel uitgewerkt en en de eerste paar hoofdstukken zijn er, maar ik heb een jaar geleden besloten het even te laten voor wat het is. Dat is voor straks als ik gestopt ben met werken. Een mens kan immers niet alles tegelijk.

Er zijn weken dat ik er helemaal niet meer aan denk. Maar zaterdag tijdens de wandeltocht was het er ineens. De tocht voerde midden door het gebied waar ik het verhaal laat afspelen. Het vervallen huisje zou zo maar het huis van één van de personages kunnen zijn. En naast mij liep zij, degene die mij een aantal jaren geleden een belangrijke duw in de rug had gegeven bij het uitgeven van mijn boek. 

Dit had iets mysterieus, iets magisch. Net alsof het zo moest zijn. Toch blijf ik bij mijn besluit. Ik laat het nog wel even liggen, ik pak de draad nog niet op. Ik voel dat ik er de rust nog niet voor heb.

Twintig kilometer was eigenlijk te kort. We waren nog lang niet uitgepraat. We hebben het bijna niet eens over de gemeenschappelijke factor: ons werk gehad. Ik had haar nog zo graag het verhaal over: Het Klopt willen vertellen. Dat het mij was opgevallen dat een aantal leerlingen van dezelfde school tijdens hun intake gesprek allemaal het woord: "Klopt" veelvuldig en met dezelfde intonatie gebruikten. 

En zo kwam ik op de gedachte dat deze vriendschap mooi als voorbeeld in mijn les had kunnen dienen. Dat het niet uitgesloten is dat functionele relaties veranderen in vriendschapsrelaties.

                                                       KLIK

hanscke | Maandag 23 April 2012 - 11:19 am | | Standaard | Zeven reacties

DRIE HONDERD


Het lijkt wel of ik de smaak te pakken heb. Waar ik de tijd vandaan haal, ooit was "geen tijd" een reden om niet mee te doen aan allerlei schrijfinitiatieven, weet ik niet, maar het lukt. Na mijn essaypoging en de zeswoordendetective is nu WE-300 aan de beurt. Ik vind schrijven heel erg leuk, al jaren, en ik geloof dat ik mijzelf eindelijk toestemming heb gegeven om daar de nodige tijd aan te mogen besteden.

Op deze website we-300 vormen  kunt u de nodige informatie vinden, maar het komt in het kort hier op neer: Er wordt een woord gegeven wat als onderwerp dient voor een verhaal van precies 300 honderd woorden, maar het woord zelf mag niet genoemd worden. Dit keer is het woord: VORMEN. Dit heeft mij geïnspireerd tot het volgende verhaal:


VIEZE HANDEN

Vroeger op de kleuterschool  vond ik bijna alles leuk om te doen. Kleuren, prikken, vlechten noem het op, ik ging er voor. Maar kleien, ik vond het verschrikkelijk.  Met afgrijzen nam ik het matje, in ontvangst. Vervolgens kwam de juf langs  om er zo’n homp klei op te leggen. Ik  moest er mee bezig  om iets uit te beelden.

En dan volgde het vreselijke moment. Met mijn nog schone handen moest ik dat koude wat glibberige spul vastpakken. Eerst goed kneden was de boodschap van de juf. Daarmee zouden mijn handen te vies worden om er ook maar iets anders mee te kunnen doen. Bij een kriebeltje in mijn gezicht zou ik niet even kunnen krabbelen. Ook zou ik geen zakdoek kunnen pakken mocht ik een nies voelen opkomen. Alles, maar dan ook alles, zou door mijn vieze handen onder de klei komen te zitten. Gezicht, kleren, zakdoek, alles.

Naast deze ongemakken zat ik ook met het probleem dat ik geen idee had wat ik zou kunnen maken.
Iedereen was al druk bezig. Maakte de één een slang, een krokodil  of een monster, een ander was bezig om een mens of ander gedrocht  te wrochten en weer anderen toverden kabouters en elfjes tevoorschijn alsof het niets was.

Ik deed mijn best, maar het lukte niet.Telkens wanneer ik iets langs had wat een krokodil had kunnen worden, brak het in drieën of vieren. Wanneer de juf het sein gaf dat het bijna tijd was, maakte ik van die brokstukken snel een paar paddenstoelen. Mijn werk werd nooit gebakken. Ik moest het  weer tot een bal kneden en in de emmer terugdoen.

Opgelucht mocht ik dan eindelijk mijn handen gaan wassen, alleen bleven ze de eerste uren wat vreemd aanvoelen en daar had ik een gruwelijke hekel aan.     


                                                                KLIK

hanscke | Woensdag 18 April 2012 - 8:22 pm | | Standaard | Twintig reacties

CIRKELEN


Een aantal jaren kwam het er niet zo van, maar het is weer helemaal terug, het plezier in het lopen van lange afstandswandeltochten. We liepen nog wel eens, maar veel meer op individuele basis en vaak wat minder lang. Misschien dat we ons onwillekeurig toch een beetje naar onze hond Sjors richtten, doordat hij niet meer zoveel eisen stelde wat beweging betrof, omdat hij ouder werd.

Nu met de jonge Hessel ligt het weer geheel anders. Hij loopt over van energie en stelt daarmee eisen aan ons om aan zijn 'sturm und drang' gedrag tegemoet te komen. Mede vanuit die gedachte hebben we de draad van het wandelen ook weer wat opgepakt.

Alleen is het nog wel een beetje moeilijk om in te schatten hoe ver wij kunnen gaan. Heidewachtels eigen geven dat zelf niet aan. Dit ras is namelijk geneigd vele malen aan zichzelf voorbij te gaan, of zoals wij dit in huiselijke kring plachten te noemen, ze gaan ver voorbij het gaatje.

Het wandelgedrag van Hessel is dan ook nog niet helemaal gereguleerd. Wanneer hij onaangelijnd mag lopen, loopt hij de afstand wel drie tot vijf maal. Hij vindt dat hij als taak heeft om de afstand tussen ons en de wandelaars voor ons "dicht" te lopen. Hij rent naar voren, cirkelt een aantal keren om de mensen heen en spurt weer terug naar ons om daarna met dezelfde vaart opnieuw met dit verhaal te beginnen. Wij lopen dan een tandje harder om deze mensen te passeren, maar Hessel heeft dan al heel snel weer nieuwe mensen in het vizier en dan begint het spel opnieuw.

Naast het feit dat lang niet alle mensen dit leuk vinden, is het voor hem zelf ook niet goed. Dertig kilometer wandelen is al een heel eind voor een nog zo'n jonge hond. Daar moeten niet nog eens twintig hardholkilometers bijkomen.

En zoals ik zojuist al stelde, niet iedereen is gecharmeerd van een hond. Er zijn nu eenmaal mensen die zich hieraan ergeren en daar heb je rekening mee tehouden. Maar het tegenovergestelde gebeurt gelukkig ook heel vaak. Mensen vinden de hond leuk en er volgt dan al heel gauw een praatje. Eerst over Hessel en soms is dat de aanleiding die tot heel andere gesprekken kunnen leiden.Tijdens deze wandeltocht had Hessel een echte fan en haar heb ik vereeuwigd.

Deze tocht was vanuit Appelscha georganiseerd en trok meer dan achthonderd deelnemers. De tocht was in een prachtig gebied uitgezet, maar daarover een andere keer meer. Ik plaats al wel twee foto's van dit mooie gebied. De foto's kunnen aangeklikt worden.



hanscke | Zondag 15 April 2012 - 5:09 pm | | Standaard | Veertien reacties

WRITERSBLOCK


Het gebeurt mij niet zo vaak, dat ik even niet weet waarover ik zal schrijven, maar vandaag was het zover, ik had wat last van een writersblock. Niet dat er om mij heen helemaal niets gebeurt, maar niet alles is altijd even geschikt om wereldkundig gemaakt te worden.

Als het dan wel dingen betreffen die mijn gedachten nogal bezig houden, dan blijft er weing ruimte over om iets te bedenken wat meer op het neutrale terrein ligt.

Een bijkomstigheid is, dat ik nu al verscheidene jaren een paar maal in de week een blogje produceer, waardoor vele onderwerpen de revue al eens gepasseerd zijn. Ik voel er weinig voor om in herhalingen te treden, tenzij ik het van een heel andere kant kan benaderen.

Maar al bladerend door De Telegraaf op het internet, stuitte ik op het fotootje van deze zwarte kat. Het was een illustratie bij een artikeltje over vrijdag de dertiende. Ik wist het zeker, daar had ik nog nooit over geschreven. Gewoon omdat ik geen geloof hecht aan dit soort dingen. Vrijdag de dertiende is voor mij een heel gewone dag. En mocht mij toch een ongeluk of een rampje overkomen, dan is dat puur toeval. Dan was dat ook wel gebeurd wanneer het vrijdag de veertiende zou zijn geweest. Dus toch een onderwerpje.

Tsja, toen moest ik ook nog een foto hebben om als popupfoto te gebruiken. Ik ben de archieven maar even ingedoken om te zien of ik wel eens foto's op een dertiende van een maand had gemaakt. Deze kwam als ongeveer de enige uit de bus. Een mooie gelegenheid om hem nog eens te plaatsen. Binnenkort zal de familie wel weer langs komen om hun huisje weer te betrekken. Ik kijk er al naar ze uit.

Eindig ik met de vraag aan u: Bent u op een vrijdag de dertiende meer op uw hoede dan gewoonlijk? met andere woorden, gelooft u in het noodlot van vrijdag de dertiende?

                                                                      KLIK

hanscke | Donderdag 12 April 2012 - 10:20 pm | | Standaard | Dertien reacties

VOORSTELLINGSVERMOGEN


Soms heb ik dat; een haat-liefde verhouding met een boek. Wel- of niet uitlezen? Het boek met de titel ' Paus Johanna', geschreven door Donna Woolfolk Cross was er zo één. Weken geleden, al voor mijn tripje naar Rome, was ik er in begonnen. Het boeide mij en toch had ik er de nodige moeite mee.

Afgehakte handen, hoofden op een spies, zwaardgevechten waarbij de mensen stierven en die uitvoerig beschreven werden weerhielden mij ervan om het boek uit te lezen. Zeker toen er noodgedwongen een leespauze was. Ik wilde het geleende boek, niet op mijn reisje naar Rome meenemen want mijn opvatting is, iets wat geleend is, moet zo netjes mogelijk worden teruggegeven. Het bleef dus even liggen.

Totdat.... ik er vorige week weer eens even een tijdje in gelezen had. Opnieuw was ik gevangen in het boek. Net zoals ik gevangen werd door het luisterboek in de auto: "Koorts" geschreven door Saskia Noort.

De twee boeken hadden één gemeenschappelijke factor. Ik werd van beide kotsmisselijk en ik was blij dat bij beide boeken niet alle zintuigen ingeschakeld hoefden te worden. Vooral de geur hoef ik niet daadwerkelijk bijgevoegd te hebben. En ook het gevoel mag op grote afstand blijven. Schurft, jeuk en zweren, ik hoef het niet daadwerkelijk te voelen. Bij het pausboek had ik alleen maar het zintuig zien nodig om het te kunnen lezen en bij het koortsboek alleen het gehoor, omdat het een luisterboek was.

Met de rest van de zintuigen hoefde ik even niets. Het rottende vlees, de geur van kots, angstzweet en seks,  het gekke is, ik hoef niet zo ver in mijn voorstellingsvermogen te gaan om hierover enig idee te krijgen maar ik zet mijn voorstellingsvermogen stop als ik lees over afgesneden tongen en dergelijke. Dat zijn zulke gruwelijke details. En dat is precies wat ik op beide boeken tegen heb. Bij paus Johanna de vele passages waarin uitvoerig beschreven wordt hoe het dagelijkse leven in de middeleeuwen er uit gezien zou hebben en bij 'Koorts' hoe ziek iemand kan zijn na het gebruik van veel te veel drank drugs etc.......

Bij 'Koorts' was ik dan ook bijna blij dat het boek "uit" was. Ik was de vele beschreven kotspartijen zat. Bij het boek over die paus ligt dat net iets andes. Nu, na afloop, merk ik, dat er bijna sprake is van een soort ontwenningsverschijnsel. Sommige passages waren soms bijna te gruwelijk om te lezen, maar het nam je wel mee naar een heel ander tijdperk, de vroege middeleeuwen en nu het boek uit is mis ik dat. Het was zo'n totaal andere wereld. Toch wel knap geschreven als een boek dat met je doet.

Vooral de personage Johanna zet me nog even aan het denken. Is het nu waar, zou het kunnen dat er ooit een vrouwelijke paus is geweest? En hoe zit dat dan met die mens. Hoe makkelijk of moeilijk is het om je hele  leven lang je ware identiteit te loochenen? Dag in dag uit met zo'n onwaarheid te moeten leven? Al kun je nog zoveel goeds doen, jouw leven is één grote leugen. Kan dat, en hoe zit dat dan met al die andere hoogwaardigheidsbekleders? Hoe echt zijn zij?

Ik neem heel even een adempauze en dan begin ik wel weer aan een volgend boek. Lezen, het blijft een boeiende aangelegenheid.

                                                       KLIK

hanscke | Maandag 09 April 2012 - 4:31 pm | | Standaard | Negen reacties

DETECTIVE


Verdraaid

veel verdachten

daardoor draad

zoek

Vorige week kwam ik toevallig bij Jokezelf  op de site terecht waar ik las over de: "zes woordenverhalen". Dit vond ik zo leuk, zodat ik besloot om hier ook eens aan mee te doen. Ik houd er van om met woorden te spelen en dat kan op heel veel manieren. Of het geslaagd is weet ik niet, maar het is een poging.


Het onderwerp voor deze keer is detective en vanaf het begin heb ik het idee gehad om iets met mijn breien te doen.

ik ben benieuwd.


 

hanscke | Donderdag 05 April 2012 - 10:50 am | | Standaard | Vijftien reacties

BEZIELD?


Al een paar dagen loop ik er wat over te malen. Ik weet niet goed hoe ik het zal aanpakken. Ik vraag mij af òf ik er wel mee bezig durf te gaan. Ik twijfel aan mijzelf, misschien is het wel veel te hoog gegrepen, meedoen aan een Essaywedstrijd met als onderwerp: De ziel der dingen.

Ik heb bij lange na nog geen beslissing genomen, maar vanmorgen heb ik wel heel voorzichtig een eerste stapje gezet. Ik ben bezig gegaan om mij eens wat te oriënteren over wat er allemaal geschreven is over de ziel. En dat is veel. Er wordt op vele manieren tegen de ziel aangekeken. Ik kom het tegen bij de wereldgodsdiensten, bij de new age en ook bij de Egyptische mythologie. 

Ik las hoe Plato drie aspecten onderscheidt in de menselijke ziel en dit vergelijkt met een wagenmenner achter een tweespan. De menner zou het redenerende en kennende deel zijn, het intellect. De twee paarden zijn niet gelijk, zij staan voor het volgende: het nobele paard staat voor passie, wil en doorzettingsvermogen en het weerspannige paard voor trek, lust, het driftleven. Dit lezende bracht mij onmiddellijk terug naar Rome en de beelden van de wagens met menner en paarden.

Aristoteles onderscheidde ook drie soorten zielen, de vegetatieve ziel, de affectieve ziel en de rationele ziel. Ooit, in een heel ver verleden ben ik wel eens aan het denken geweest of er een verbinding te leggen zou zijn tussen ziel, lichaam en geest en de goddelijke drieëenheid, god, christus en heilige geest. Dat was in die paar luttele jaren dat ik "slechts" huisvrouw was en nog niet werkte. Met het krijgen van een baan kreeg ik het te druk met heel veel andere dingen.

Maar nu schijnt de tijd te zijn gekomen dat ik mij weer meer met dit soort dingen ga bezig houden. Het is net alsof mijn ogen naar dit soort artikelen toegetrokken worden, waardoor het onder mijn aandacht komt. Ik ben er blij mee. Het geeft mij toekomst, want er zijn nog zoveel zaken die ik nog verder wil onderzoeken.

Het schrijven van het essay zal nog niet gaan lukken zo schat ik nu in. Dat is inderdaad nog net even iets te moeilijk voor mij, maar het heeft mij in ieder geval wel heel veel denkstof opgeleverd.

hanscke | Zondag 01 April 2012 - 6:07 pm | | Standaard | Twaalf reacties