UIT VAN HUIS


Geslaagd! Het experiment  "uit van huis" (het Friese woord voor logeren) van de honden is helemaal goed gegaan. Hond Hessel en hond Iemand schijnen het goed naar hun zin gehad te hebben. Ook nu we een paar dagen verder zijn, is aan niets te merken dat ze twee dagen weg zijn geweest.

Nadat wij de tweede dag de Hermitage hebben bekeken, via het Rembrandtsplein en de Kalverstraat naar de Dam zijn gelopen, al waar wij nog even een rondje met het reusachtige reuzenrad gemaakt hebben (zoiets doe je normaal niet als de honden er bij zijn), hebben we de auto opgehaald en zijn we moe maar voldaan  huiswaarts gereden.  

Onderweg kreeg ik toch wat de kriebels. Ik had het goed naar de zin gehad, maar hoe zou de hondenkinderen vergaan zijn. Eerlijk is eerlijk, behalve 's nachts in een korte droom, heb ik weinig aan de honden gedacht. Daar had ik het eigenlijk veel te druk voor. Ik begon me bijna een beetje schuldig te voelen.

Gelukkig bleek dat niet nodig te zijn. Toen wij aan kwamen lopen zag ik al dat ze allebei  op het buitenveld druk doende waren met de andere honden.  Het duurde zelfs even voor ze in de gaten kregen dat wij langs liepen. Omdat we ons eerst moesten melden zijn we maar niet blijven staan. Het zou hun maar onnodig overstuur kunnen maken. Ik was heel benieuwd naar het verhaal van de beheerder, maar deze was vol lof over beide honden. Zijn oordeel was, dat het hele lieve, gezeglijke en sociale honden zijn. Niets mis mee. En van de verlatingsangst waar hond Hessel, toen hij nog alleen was, last van had, was niets meer te merken.

En toen kwam het moment, dat ze weer met ons herenigd werden. Ze hadden het goed naar de zin gehad, heus, maar wat waren ze blij toen ze ons echt begroeten konden. Dansen, springen, niet te weinig. Ze waren wel moe, dat wel. 's Avonds en de ook de volgende dag waren ze opvallend rustig en sliepen ze veel, maar voor de rest was alles heel normaal.

Gelukkig maar, en dit opent tevens een perspectief voor in de toekomst. Niet dat de honden niet meer meegaan op vakantie, dat zeker wel. Maar ik heb hier en daar nog wel een paar kleine wensen om naar oorden te gaan waarbij de honden niet mee kunnen. Ooit zijn we naar het eiland La Palma geweest en daar zou ik nog wel eens een weekje  heen en willen. En ook een cruise richting Noorwegen staat hoog op mijn verlanglijstje. Ik durf nu een klein beetje in die richting te denken. De honden hoeven nu geen probleem meer te zijn. Die durf ik nu met een gerust hart daar een weekje naar toe te brengen.

hanscke | Woensdag 30 Oktober 2013 - 11:01 pm | | Standaard | Zeven reacties

IN AMSTERDAM UIT

Soms zijn beperkingen omkeerbaar. In plaats van dat een tweede hond een extra beperking zou opleveren, heeft het ons dit maal een verruiming van mogelijkheden opgeleverd. Na ampele overwegingen leek het mij toch niet prettig meer om er in de herfst met de caravan en de twee honden op uit te trekken. Mooi weer of niet, de dagen zijn kort en de avonden lang.

Maar wat ik misschien met één hond nooit had durven doen, hield ik nu wel voor mogelijk; hen samen onderbrengen in een hondenpension. Ze waren nu immers met zijn tweeën. Mijzelf moed insprekend dat het de normaalste zaak is dat kinderen naar een kinderdagverblijf gaan en het daar misschien ook wel eens een momentje moeilijk hebben is het besluit genomen. Zij gaan uit logeren waardoor er een lang gekoesterde wens in vervulling kon gaan, een paar dagen de handen vrij hebben om enkele musea in Amsterdam te kunnen bezoeken.

De parkeergarage onder de Arena biedt uitkomst voor het parkeren van de auto. Voor 8 euro per etmaal ben je van alle sores af. Even naar de infobalie om het parkeerkaartje om te ruilen voor een openbaar vervoerkaartje en  het vervolg van de reis lijkt wel een feestje. Alleen moet de wachtrij, van krapaan een halfuur, ontstaan door de vele families die op dezelfde manier een dagje Amsterdam willen doen, wel even voor lief genomen worden.  

In die rij kan er en passsant wel allerlei kennis vergaard worden. Mensen overleggen met elkaar over hoe men op de meest efficiënte manier bij het Museumplein kan komen. Ik had mijn huiswerk niet zo erg goed gedaan, ik was niet echt goed op de hoogte, maar door mij belangstellend in de gesprekken te mengen raakte ik goed geinformeerd.

Aangekomen bij het Rijksmuseum, moesten we ons opnieuw aansluiten in de rij. Hier was de wachttijd ongeveer een half uur. Het museum was namelijk overvol en er moesten eerst  weer mensen vertrekken. Het mooie weer voelde als een troost, net als de gedachte, dat ik een volgende keer echt niet meer in een schoolvakantie zal gaan.   

In het museum was het dus erg druk, het was hier en daar een beetje storend, maar het heeft geen afbreuk gedaan aan het genieten van het vele moois wat ik kon zien. Dit was de derde of de vierde keer dat ik in het Rijksmuseum was en het viel mij op dat ik veel meer kennis had dan dat ik gedacht had. Bij een behoorlijk aantal schilderijen had ik het gevoel dat ik dit al eens eerder gezien had, het zij het schilderij zelf of een afbeelding er van. Ik voelde me opeens niet meer zo heel erg onnozel.

Na een uur of drie rondgezworven te hebben vonden we het welletjes. Buiten was het nog steeds heerlijk weer en hiervan hebben we nog een uurtje van kunnen genieten met een lekker glaasje wijn op een terrasje aan die prachtige Prinsengracht met de bomen getooid in die mooie herfstkleuren. 

Na een heerlijk etentje, gezellig samen met zoonlief, ben ik vrijwel direct in slaap gevallen, zonder mij echt zorgen te maken over hond Hessel en hond Iemand. Het was een zeer geslaagde eerste dag waarin ik heel veel moois heb gezien. Het was overal toegestaan om foto's te maken en dat heb ik dan ook veelvuldig gedaan. In de komende tijd zal ik zo nu en dan gebruik maken van deze foto's hetzij als illustratie, hetzij als een onderwerp van een blog. Hiervoor heb ik namelijk ideeën genoeg opgedaan.  

Het onderste schilderij is van Ruisdael, 1628-1682. Ik vond het wel iets herfstigs hebben. 

                    klik

                      klik

hanscke | Zondag 27 Oktober 2013 - 1:20 pm | | Standaard | Negen reacties

ONDERWERP KINDEREN


Soms raakt een bericht mij als een speer in mijn ziel. Dit meisje zou als baby ontvoerd zijn en nu als kleuter teruggevonden zijn. Later hoorde ik in de berichtgeving dat het meisje waarschijnlijk uit Bulgarije zou komen. Misschien raakte het mij extra hard, omdat ik net het boek: Blauwe maandag van Nicci French gelezen heb, wat als verhaallijn 'de opsporing van vermiste kinderen' had. Hoewel het boek mij wel boeide, kon ik mij tijdens het lezen niet aan de gedachte onttrekken dat ik het een beetje vergezocht vond. 

En dan ga ik met een volgend boek beginnen: Jacob is van mij! geschreven door Simon Beckett en ook daarin lees ik in het tweede hoofdstuk, dat het kind van zijn pas overleden vrouw, niet haar kind is, maar dat het destijds uit een ziekenhuis was weggenomen. En eerlijk, ik had het boek er niet op uitgezocht, dit feit was echt niet op de achterflap vermeld. 

Als verhaallijn kan het dus best heel spannend zijn, maar als het dan in het echte leven gebeurt, schik ik er heel erg van. Kinderen zijn kwetsbaar en onschuldig en daar dient zorgvuldig mee omgegaan te worden. Stelen ten behoeve van zichzelf hoort daar absoluut niet bij.

Zo heb ik best ook hele grote bedenkingen bij de geboorte van een baby, ontstaan uit twee Spaanse anonieme donoren en gebaard door een 47-jarige draagmoeder. Terecht dat de krant  het artikel opent met 'ze knutselen kinderen in elkaar als iets van Ikea'. Kinderen zijn van het begin af aan mensjes en geen speelgoed.

Dit laatste brengt mij naar het volgende item. Hoewel Rafaël en Sabia, u wet wel die twee uit de voetbalwereld, als volwassen mensen gezien moeten worden, komen ze op mij toch over als een stelletje kleine kinderen die zich niet aan de spelregels willen houden en nog lang niet uitgespeeld zijn met hun kinderlijke spelletjes. Ik houd mijn hart vast voor de nieuwe baby en ik hoop niet dat dit kind opnieuw een kind van de rekening zal gaan worden. Men kan dan wel leuk de term patchworkgezin bedacht hebben voor de gezinnen met kinderen uit verschillende relaties, echt wenselijk lijkt het mij toch niet.

Als ik het dan toch over spelen heb dan wil ik toch ook even over het sinterklaasfeest hebben. Een groot kinderfeest waarvan ik vind dat we dit absoluut in ere moeten houden. Dat geneuzel over zwarte piet kan wat mij betreft niet gauw genoeg stoppen. En dat men dit bij de Verenigde Naties heeft neergelegd vind ik ronduit belachelijk. Volgens mij moeten ze daar absoluut geen tijd aan verspillen maar hun aandacht vooral richten op zaken die er echt toe doen.

                                                KLIK

hanscke | Woensdag 23 Oktober 2013 - 11:43 am | | Standaard | Acht reacties

OMGEKEERDE PLANNING


Het plan lag er, om dit jaar in de herfstvakantie nog een keer met de caravan er op uit te trekken, maar......het plan is afgeblazen. Toen we eenmaal vastgesteld hadden, dat we naar Zuid Limburg zouden gaan, ben ik vanaf dat moment het weer daar in die buurt wat gaan volgen. De voorspelling was heel wisselend. De ene dag werd er stralend mooi weer voorspeld terwijl een volgende dag een weerbeeld van veel kou en regen werd aangekondigd.

Ik werd steeds minder enthousiast en begon steeds meer bezwaren te zien. Om met twee honden toch wel veel in een caravan te moeten bivakkeren leek me geen pretje. Overdag zouden we natuurlijk wel weg zijn, maar het is 's avonds al vroeg donker waardoor het toch betrekkelijk lange avonden zijn die we binnen moeten zitten. Ook begon ik steeds meer op te zien om allerlei voorbereidingen te treffen. De donderdag en vooral de vrijdag zijn lange werkdagen voor mij, waardoor ik 's avonds niet meer zoveel over heb.

Zo door de weken begon het mij duidelijk te worden. Ik ben bezig afscheid te nemen van een leven waarin niets mij te veel was, waarin ik heel veel kon. Had ik veel te doen, dan liep ik toch gewoon een stukje harder. Dan schroefde ik het tempo toch gewoon wat op. En dat gaat niet meer. Dat is iets, waar ik nu zo heel langzamerhand achter kom. Ik moet daar aan wennen, maar ik wil er niet voor weg lopen.

De steeds terugkerende reumatische klachten die de pijn aan mijn voet veroorzaken zijn deels toe te schrijven aan de ontstekingen als gevolg van de artritis, maar hebben ook te maken met slijtage, zo is mij afgelopen week door de reumatoloog duidelijk gemaakt. Lastig, maar het is niet anders. Goede perioden zullen zo nu en dan afgewisseld worden door minder goede weken. Ook dit liet ik in mijn overwegingen om wel of niet weg te gaan mee spelen.

Gelukkig heeft de pijn aan mijn voet dit keer niet zo heel erg lang geduurd. Ook heb ik het dit maal lopende kunnen houden, zij het wel wat beperkt, maar vooral de laatste dagen merk ik dat de pijn wegebt.   

Afijn kort en goed, ik ben bezig mijzelf bewust te maken dat ik nu toch echt wel wat ouder aan het worden ben. Deze beleving is voor mij geheel nieuw, want van een midlifecrisis of van een overgang heb ik nooit last gehad.

Maar als u als lezer nu denkt dat ik bij de pakken ga neer zitten, nee hoor. Dat is helemaal niet het geval. Vanuit het afblazen van de kampeervakantie zijn er hele nieuwe ideeën ontstaan. Wij willen graag dat hond Hessel en hond Iemand gaan leren dat ze zo af en toe uit logeren gaan, zodat, als het moet, wij hen met een gerust hart ergens kunnen onderbrengen.

Donderdagmorgen brengen we ze naar een dierenpension om ze vrijdag aan het eind van de middag weer op te halen. En wij? Wij maken dan van de gelegenheid gebruik om ergens heen te gaan waar we met honden niet welkom zijn. Musea bijvoorbeeld. Als we de honden hebben afgeleverd rijden wij door naar Amsterdam. Een bezoek aan de Hermitage en het Rijksmuseum staat al heel lang op mijn verlanglijstje.

Dus in mijn allerlaatste echte vakantie. Eerst gezellig een paar dagen thuis en dan nog een heus uitstapje. En dan op naar de finale. Het zullen de laatste weken zijn dat ik als werknemer te boek zal staan.

                         klik

hanscke | Zondag 20 Oktober 2013 - 12:39 pm | | Standaard | Acht reacties

WERELDVOEDSELDAG


 Vandaag is het wereldvoedseldag en hoewel het tegenwoordig bijna iedere dag of week 'een dag of week van iets speciaals' is, spreekt mij dit op de één of andere manier wel aan. Ik ben niet zo'n grote eter, zeker geen fijnproever, eigenlijk best wel een beetje een kieskauwer, want voor mij geldt heel vaak: wat de boer niet kent eet hij niet, maar ondanks dit alles vind ik eten wel heel belangrijk. Ik zal niet gauw een maaltijd overslaan. Ik kook bijna iedere dag vers en gebruik maken van een snackmaaltijd doen wij praktisch nooit. Als de patatboer van mensen zoals wij zijn bestaan had moeten opbouwen, dan was het voor hem regelrecht hongerlappen geworden. 

Ook probeer ik altijd afgepast te koken, zodat er weinig tot niets weggegooid hoeft te worden. P. eet sowieso altijd zijn bordje leeg; ik niet altijd. Het  zijn dan net die laatste drie of vier hapjes die ik niet meer opeet, omdat ik dan voel dat ik genoeg heb en dat het mij anders tegen gaat staan. Met mijn prikkelbare darmsyndroom is het goed uitkijken geblazen, omdat ik anders op verschillende manieren last zou kunnen krijgen. 

Stamppot maak ik altijd voor twee keer. Soms vind ik het een paar dagen later nog lekkerder dan toen ik het vers gekookt had. Dat is zeker met boerenkool en zuurkool het geval. Nasi maak ik ook voor twee keer, maar dat vind ik juist de tweede keer wat minder lekker. Vandaag was het de dag van de tweede keer nasi en zodoende hield ik ook wat tijd over en bezocht ik de pagina van wereldvoedseldag. http://www.wereldmaaltijd.nl/index.htm .

Ik heb daar toch wel hele interessante dingen gelezen. Zo zou er bij een eerlijke verdeling voor iedereen in deze wereld voldoende voedsel zijn. Niet nodig, die nare hongeoedeembuikjes die op mijn netvlies gebrand staan; er is immers voldoende......

Helaas, met al onze kennis zijn we nog niet steeds wijs genoeg om een ieder het nodige voedsel te laten krijgen. Zelfs hier in Nederland niet. Grote hoeveelheden voedsel wordt hier zomaar vernietigd omdat het over de datum is. En dan doel ik niet eens op de versprodukten, maar meer op voedingswaren in pakjes, potten en flessen. Men is zich momenteel aan het beijveren om de overtredingen op de houdbaarheidheidsregels zo om te buigen, waardoor er meer produkten bij de voedselbanken afgezet kunnen worden. Een goede zaak lijkt mij. 

Middels die site heb ik ook kennis genomen over het onrendabel zijn van het eten van vlees en vis. Ik ben er nogal van onder de indruk.

In de Wereldmaaltijd is geen vlees en opgenomen. Dat is niet zonder reden gedaan. De productie van vlees zorgt namelijk voor een enorme verspilling van voedsel.

Voor het voeren van de veestapel worden veel landbouwproducten gebruikt die voor menselijke consumptie geschikt zijn. Afhankelijk van de soort veeteelt is voor 1 kilo vlees 3 tot 10 kilo graan, soja, tapioca, maïs e.d. aan veevoer nodig. De grootschalige productie en consumptie van vlees  zorgt dus voor een sterke afname van de hoeveelheid granen en andere voedingsproducten waar anders iedere wereldburger over zou kunnen beschikken. Bijna eenderde van de landbouwgrond in de wereld wordt nu gebruikt voor de teelt van voedergraan voor dieren in plaats van voor graan als voedsel voor mensen. Gevolg is dat miljoenen armen hun toevlucht moeten zoeken tot marginaal bouwland waardoor het voor hen steeds moeilijker wordt om in hun eerste levensbehoeften te kunnen voorzien.

Voor vis is er ook een dergelijk verhaal. Het stemt mij tot nadenken, al heb ik wel het idee, dat er hier en daar wat voorbij gegaan wordt aan het verschil in culturen. In Noord- Europa is het nu eenmaal moeilijk om rijst, mais en sojabonen te vebouwen terwijl men juist daar, als voorbeeld noem ik Lapland, door de eeuwen heen zich altijd voornamelijk met vlees gevoed heeft. Ik denk zelf dat we weer veel meer moeten overgaan naar het eten van voedsel wat dicht bij huis verbouwd kan worden. Dan hoeft er ook niet zo veel voedsel van hot naar her vervoerd te worden.

                                        klik   

Deze foto heb ik vorig jaar op een markt in Bretagne genomen. Ziet er best lekker uit, maar ik zou het nooit kopen.

hanscke | Woensdag 16 Oktober 2013 - 8:39 pm | | Standaard | Negen reacties

WERELDRECORD BREIEN


Nu de herfst langzaam zijn intrede doet, wordt het tijd om de bakens te verzetten. De buitenactiviteiten worden steeds meer omgebogen naar het bezig zijn binnenshuis. Ook dat heeft zeker zijn charme. Ooit heb ik eens gelezen dat de mens zich vroeger helemaal aanpaste aan het winterseizoen. Het leven 'van alledag' stond in de winter op een veel lager pitje dan 's zomers. Omdat er weinig daglicht was, sliep men veel en werd de rust als het ware ingehaald die men in de zomer ontbeerde. Ik herinner mij vaag wel fragmenten uit boeken die zich in hoge noorden afspelen waarin uitvoerig en gedetailleerd het handwerken van de meisjes en vrouwen beschreven wordt.

Ik schoot dan ook echt in de lach toen ik deze week hoorde dat er binnenkort, één november om precies te zijn, in Noorwegen het wereldkampioenschap breien plaats zal vinden en dat dit via de Noorse tvzender NRK uitgezonden zal gaan worden. Spectaculaire tvbeelden van misschien wel een uur of 5. Het huidige record onafgebroken breien staat nu op 4 uur en 50 minuten en is in handen van Australië.

Hoewel ik erg van breien houd, zal ik niet naar zo'n programma gaan kijken. Daar zit voor mij te weinig actie in, maar in Noorwegen schijnt dit soort tv wel aan te slaan. Als experiment was er eens een lang traag programma over het vissen op zalm. Een programma van 10 uur. En ook was er eens een verslag over een een vuur dat na 8 uur vanzelf uitgaat. Ach ja, de nieuwe tijd aangepast, aan een leven op lager pitje net als vroeger....

Voor mij hoeft het niet, dat extra uitrusten. Naar mijn idee ben ik in de winter net zo actief als in de zomer. Breien doe ik in beide seizoenen. Hooguit kies ik verschillend materiaal. In de zomer is het nu eenmaal niet prettig om met wol te breien. Dan voldoet katoen of synthetisch garen beter.

Als grap heb ik nog een  filmpje geplaatst. Zeker geen slowflimpje maar een erg grappig filmpje waarin een vrouw haar eigen partner breit. Misschien kan zij een volgend wereldkampioenschap breien eens opleuken met haar ideeën 

hanscke | Woensdag 09 Oktober 2013 - 5:26 pm | | Standaard | Tien reacties

JEUGDJOURNAAL


Draai het wieletje nog eens rond........ik heb trouwens geen idee meer wat dit is en waar het voor nodig is/was. Het is vorig jaar besteld en aangekomen, maar waarom??? Wanneer ik een blogje ga schrijven ga ik eerst op zoek naar een paar foto's die misschien een beetje bij het onderwerp passen. Soms weet ik wat ik zoek, soms klik ik heel willekeurig iets aan en soms ga ik naar dezelfde datum als vandaag, maar dan een jaar of een paar jaar eerder. Dit laatste heb ik vanmorgen gedaan, waardoor ik op deze foto stuitte. Ook P. heeft geen enkel idee meer wat het is. Ik troost mij met de gedachte, dat we vanaf nu 's nachts samen wakker kunnen liggen om dit probleempje op te lossen.

Nu ik 's nachts niet meer zo goed slaap, (mijn gezondheid is niet meer wat het deze zomer was en helaas kan ik de voorgeschreven medicatie van de reumatoloog niet verdragen, maar dit terzijde) probeer ik de uren dat ik wakker lig toch maar zo aangenaam mogelijk door te komen. Ik wil niet steeds alleen maar over de artritis in mijn voet blijven doormalen, door telkens maar weer bij het beginpunt: waarom is het teruggekomen? te beginnen, nee ik probeer heel bewust aan andere dingen te denken.  

Zo lag ik vannacht aan het nieuws over de Ouderenpartij 50 + en Henk Krol te denken. Hoewel ik vrijwel nooit  het jeugdjournaal zie, had ik opeens medelijden met de jeugdige kijkers. De leider van 'De Ouderenpartij'de partij van zeg maar hun opa's en oma's die bjina of al helemaal met pensioen zijn, kan geen leider meer zijn omdat hij zelf met pensioenen rommelde. Plof, daar valt de illusie uiteen dat juist oudere mensen veel ervaring hebben, verstandig zijn en bovendien te vertrouwen zijn. Hoe leg je aan kinderen uit dat dit niet het geval is, zonder hen een geloof in de toekomst te ontnemen? Ik nam mij voor om één dezer dagen toch eens naar het jeugdjournaal te kijken om te zien hoe men hier mee omgaat. Of dit voor hen wel in het nieuws verschijnt.

Hierna viel ik in slaap, maar toen ik vanmorgen het nieuws vernam dat de partij van 50 + bijna gehalveerd was moest ik opeens weer denken aan mijn gedachtenspinsel van vannacht.

Zelf was ik er nog niet helemaal uit of ik ooit op deze partij zou gaan stemmen. Nu ik bijna met pensioen ga, zie ik ook hoe dit op alle fronten aangevallen wordt, maar hiervan heb ik nog niet echt wakker gelegen. Voor zover ik het nu kan nagaan, zullen wij in ons bestedings patroon wel een stapje terug moeten, maar echt dramatisch is het nog niet. Voorlopig kunnen we nog wel aardig uit de voeten.

Wat deze partij betreft heb ik een keuze gemaakt. Ik ga mijn stem zeker niet aan de partij van de vijftig + verbinden. Aan welke partij dan wel weet ik ook nog niet, maar komt tijd komt raad. Zo lang het kabinet niet valt, hoef ik ook nog niet te kiezen op welke partij ik ga stemmen. Naast het raadsel van het wiel oplossen heb ik voorlopig nog denkstof genoeg voor de lange nachten die in aantocht zijn.

                                    klik

 

Update: Michiel heeft gelijk. Na heel lang nadenken kwam ikzelf via de omweg van homokyneten van de vw polo van de schoonzoon van weleer, er op uit dat het de koppelingsplaat van onze auto was. Vorig jaar moesten die vervangen worden. Daar was ik toen bijster slecht over te spreken, maar gelukkig viel het toen onder één of ander garantieregeling, zodat we die reparatie niet in onze portemonnee gevoeld hebben en het incident al snel vergeten waren.

hanscke | Zondag 06 Oktober 2013 - 12:18 pm | | Standaard | Dertien reacties

GOEDE TIJDEN SLECHTE TIJDEN


Het spook artritis heeft zich sluipenderwijs weer even in mijn lichaam genesteld. Ik gebruik met opzet het woord EVEN, want het is een ongenode, nee sterker nog, een zeer ongewenste gast en ik zal er alles aan doen om het zo snel mogelijk te laten verdwijnen. Alleen, de juiste aanpak weet ik nog niet. Alle hoop was gevestigd op het middel psorinovo.

Helaas kan, zeven procent van de mensen die het middel nodig hebben, dit niet verdragen. Het was mij van te voren wel verteld, maar ik achtte het bijna uitgesloten dat ik tot dat percentage zou behoren. Ik behoor immers toch ook nooit  tot het kleine groepje mensen wat een prijs wint in de staatsloterij, zo was mijn gedachte. Waarom zou ik dan nu wel bij dat groepje uitzonderingen gaan behoren?

En toch is dit wel het geval. Na drie mislukte pogingen kan de conclusie niet anders zijn, dan dat ik er echt niet tegen kan. Omdat ik mij maandenlang fit gevoeld heb, leek het middel erger dan de kwaal en was, in overleg met de betreffende natuurartsarts, stoppen met de psorinovo, een logische gevolgtrekking. Ik had de stille hoop dat ik met de extra vitamine D en de Kurkumatabletten die ik aangeschaft had het spook van de artritis buiten mijn lijf kon houden 

Jammer genoeg is dat niet gelukt en is er aan die mooie tijd van mij fit voelen vrij abrupt een einde gekomen. Afgelopen week is de pijn in de voet weer beginnen op te spelen, de stijfheid is terug en vannacht was daar opeens ook de slapeloosheid van weleer.

Gelukkig is het mogelijk om op zeer korte termijn de reumatoloog te bezoeken. Ik blijf hoop houden dat hij mij via andere medicatie weer naar betere tijden kan leiden.

                                            klik

hanscke | Donderdag 03 Oktober 2013 - 8:08 pm | | Standaard | Acht reacties