Het was heel erg wennen en het duurde ook wel lang, maar stukje bij beetje komt het gevoel, dat ik het naar mijn zin krijg in mijn nieuwe arbeidssituatie. Ik kan steeds beter onder woorden brengen wat ik wel en wat ik niet als prettig ervaar.
Eén van de leuke dingen is, dat ik weer eens heel andere vakliteratuur onder ogen krijg. Was het bij Welzijn vooral de 'Klik', een (vak)tijdschrift gericht op de gehandicaptenzorg en de vaktijdschriften over Kinderopvang, nu lees ik drie totaal andere bladen met daarin onderwerpen die voor mij helemaal nieuw zijn. Het is heel veel op de oudere mens gericht, althans het is vakliteratuur voor de verzorging. "Denkbeeld" heet een tijdschrift voor de geriatrie te zijn en de inhoud is er dan ook naar. Wat te denken over een artikel met als kop: Haute cuisine voor mensen met dementie.
Maar het allermooiste artikel wat ik sinds tijden in een vakblad las, is toch wel: Langer thuis blijven met behulp van GPS. Hierin wordt beschreven hoe iemand zijn vrijheid weer terug kreeg dankzij dit systeem. 'Ergens naar toe moeten' en 'niet opgesloten willen zijn' zijn herkenbare emoties bij dementie, maar vaak is het niet meer veilig om de beginnend dementerde zijn gang te laten gaan. De weg terug naar huis is voor hen soms moeilijk te vinden en als zo iemand dan lange tijd niet thuiskomt ontstaat er paniek.
Met gebruik van een alarmsysteem met GPS-locatiebepaling lijkt dit probleem voor een deel opgelost. De dwalende persoon is door middel van dit systeem altijd op te sporen. De persoon in kwestie moet wel altijd een apparaatje bij zich hebben. Uiteraard moet er voor gezorgd worden dat de ontvanger opgeladen blijft, maar wanneer de zwervende persoon het huis verlaat kan hij met de computer gevolgd worden. Via Google Maps kan er op straatniveau gezien worden waar hij is. Heel aardig wordt beschreven hoe de vrouw van haar dementerende en daardoor zwervende man met behulp van haar zoon en Windows Vista voor senioren heeft geleerd een laptop te gebruiken en nu met dit systeem kan werken.
Ik vond het uiterst boeiend om dit te lezen. Dat komt natuurlijk ook omdat de onderwerpen helemaal nieuw voor mij zijn, maar wat dit betreft is het wel: Afwisseling van voer doet lezen
Een paar weken geleden had ik het ook al gezien, een leerling waarbij de voorpartij van het haar, de pony dus, flink schuin geknipt was. Het haar hing in een diagonaal over het voorhoofd. Tijdens het lesgeven werd mijn aandacht daar steeds heen getrokken, maar ik kon het weerstaan om er een opmerking over te maken. Natuurlijk staat zoiets niet of zich zelf en het duurde dan ook niet zo lang voor ik een tweede leerling, wel van een geheel andere opleiding, met een dergelijk geknipt kapsel in school zag rond lopen. Ik moest onwillekeurig even denken aan de uitdrukking die mijn moeder sltijd gebruikte als er een rok scheef hing. Dan plachtte ze te zeggen; "Scheef dat juffert". Ik had en heb geen idee wat die uitdrukking ook moge betekenen.
Deze week zat er opnieuw een meisje met de haren op deze manier geknipt heel trouwhartig naar mij te kijken. Dit maal was het een meisje bij wie ik het niet zo snel verwacht had. Het was niet zo'n uitdagend geklede leerling met zo'n superkort spijkerrokje waarbij het kruis van de weliswaar dikke wollen maillot net wel of net niet helemaal zicht baar wordt, nee dit keer was het een zeer braaf uitziend meisje. En ik moet zeggen, het staat wel grappig. Het maakt haar net iets pittiger dan ze was.
Toen ze later in de les in bezig waren met een opdracht en ik de leerlingen langs ging, kon ik het niet laten om haar te vragen of de kapper niet meer recht kon knippen. Ze keek me stralend aan. "U vindt het vast niet mooi", zei ze, "mijn moeder vindt het ook niet mooi, maar ik vind het zelf wel mooi. Ik moet steeds een beetje lachen als ik in de spiegel kijk en mijzelf zie". Ze zei het op een hele gedecideerde toon en ik besefte op dat moment dat het voor haar een hele stap moet zijn geweest, iets te doen tegen de mening van haar moeder in. Het meisje is heel duidelijk bezig zich los te weken van haar moeder om een eigen persoonlijkheid tegaan worden. Met een "ik moet er wat aan wennen", liet ik het in het midden of ik het nu wel of niet mooi vind.
Het is grappig om te zien hoe de modewereld toch telkens weer iets nieuws weet uit te vinden. En ik blijf het boeiend vinden om te zien hoe de leerlingen hier mee om gaan en het aangrijpen om hun eigen losmakingsproces met de ouders vorm te geven en op zoek gaan naar een eigen identiteit.
Enigszins gedeprimeerd ging ik op weg naar de laatste leerling. Ook deze leerling zou geen voldoende krijgen voor haar stageperiode of zoals het nu heet, haar BPV - dit staat voor Beroeps Praktijk Vorming - van het afgelopen half jaar. Acht van de vijftien leerlingen die een onvoldoende scoren vind ik best wel veel. Ik heb heel andere ervaringen. Bij de opleiding WELZIJN kwam het ook wel eens voor dat een leerling met een onvoldoende beoordeeld werd, maar daar was het echt een uitzondering. Nu, in dit half jaar, bij deze opleiding zijn het er meer dan de helft en dat ben ik niet gewend. Misschien heeft het er mee te maken dat er aan de opleidng ZORG iets meer concrete eisen worden gesteld. De opleiding in zijn geheel is wat concreter en dat laat zich ook wel verklaren. Bij het injecteren, medicijnen delen, wondverzorgen, catheteriseren en andere verpleegtechnische handelingen kan nu eenmaal niet met eigen interpretatie gewerkt worden. Bij het opvoeden of begeleiden van kinderen of andere cliënten bestaat die ruimte wel. Daar zijn in ieder geval marges.
Het zijn nooit de leukste gesprekken als er een onvoldoende valt en al helemaal niet als de leerling niet voortijdig door de praktijkbegeleidster van de instelling op de hoogte is gesteld. Gelukkig was dat deze middag wel het geval, alhoewel ik het zelf vooraf bij het eerste BPVbezoek van deze middag niet had ingeschat. Ik was er van uit gegaan dat deze leerling na de tussenevaluatie er in geslaagd zou zijn haar tempo wat op te voeren en haar inzicht wat aan te scherpen. De vooruitgang die geboekt was, bleek toch te minimaal te zijn. Hoewel ik het wel sneu voor mijn leerling vind, kan ik wel waardering opbrengen voor het standpunt van de praktijkbegeleidster. Zij zien de stagiaires als mogelijke toekomstige collegae en met de enorme werkdruk die er tegenwoordig in de verzorgingstehuizen schijnt te zijn, is men wel een stuk realistischer geworden. Het voordeel van de twijfel van: "misschien komt het in een volgende stage wel goed" wordt niet meer gegeven. Men is zich er tegenwoordig heel goed van bewust dat, om de werkdruk voor zich zelf niet nog hoger te maken, men er bij gebaat is om er voor te zorgen dat er in de toekomst alleen collega's kunnen worden aangenomen die kwalitatief ruimschoots aan de gestelde eisen voldoen.
Als docente verbonden aan de opleiding zal ik er toch op toe moeten zien dat de lat niet al te hoog gelegd gaat worden. Met de onvoldoendes van vandaag kon ik het wel eens zijn. Bij de één ontbrak het echt aan tempo en overtuigingskracht en bij de tweede was het een kwestie van de stageopdrachten niet uitgevoerd te hebben. Nu zijn stageopdrachten geen doel op zich maar wel een middel om te leren, en ja als dit niet opgepakt wordt kan een stage doodeenvoudig niet een voldoende worden. Het leren moet ergens meetbaar zijn. Deze keer heeft het voor de leerlingen nog niet echt konsequenties. Ze mogen door naar een volgende stage. Ik hoop wel dat het hen duidelijk is geworden dat het stage lopen in een verzorgingstehuis echt menens is. Met het stagiaire worden zijn ze toch echt in de grotemensenwereld gestapt.
Het voelde bijna als van ouds. Bijna. Het was net als vorig jaar een aardig gevuld zaaltje met een groep mensen waar ik zo lang bijgehoord had en met wie we samen een afscheidsfeest cq kerstdiner zouden hebben. Ze waren er bijna allemaal, de medewerkers van de locatie, aanwezig. Bijna allemaal, op een enkeling na. En het was bijna net of er in het afgelopen jaar geen grote veranderingen in het team waren geweest. Bijna, want het was toch heel anders dan vorig jaar. Toen was ik nog één van hen. Nu was ik buitenstaander.
Ik was uitdrukkelijk uitgenodigd bij dit afscheidsfeest van een collega die na 44 jaar het onderwijs vaarwel zegt. In dit afgelopen jaar hebben we veel met elkaar opgetrokken. In het voorjaar besloten we samen om met huilen te stoppen en dit over te laten gaan in Wenen, alwaar wij grandioze dagen beleefd hebben.
Velen kwamen haar de hand schudden en een aantal van hen maakten van de gelegenheid gebruik, mij ook te begroeten. Deze begroetingen waren heel verschillend. Was de éne begroeting heel plichtmatig, bij een andere voelde ik juist heel veel warmte en oprechte belangstelling.
Mijn antwoorden op de vragen die gesteld werden waren net zo divers. Bij de één was het een uiterst beleefd: Goed dank je, op de vraag hoe het nu met mij ging en bij een ander vertelde ik het één en ander over hoe mijn bestaan nu is. Opeens hoorde ik mij zeggen, tegelijkertijd vechtend tegen de tranen die wilden komen, ik heb er nog steeds heel veel verdriet van hoe alles is verlopen. De oude werksituatie is mij afgenomen, maar dat was als het ware mijn thuis. Ik ben ergens anders weer aan de slag gegaan, maar mijn nieuwe werkplek voelt als een pleeggezin. Ze zijn lief voor mij, ik kan er zijn en nogmaals ze zijn aardig voor mij, maar het is niet mijn thuis. Dat ben ik door toedoen van anderen kwijt geraakt.
Ik heb afscheid genomen van mijn (oud) collega. We, P. vergezelde mij, waren als vrienden uitgenodigd. het was goed om er bij te zijn en ik hoop dat onze vriendschap nog heel lang zal mogen blijven bestaan.
Als je al een paar jaar blogt, loop je het risico jezelf te herhalen. Nu vond ik dat met het vorige blogje eigenlijk wel leuk. Door in de tekst net een andere nuance aan te brengen, wordt het toch weer een origineel blogje. Dat moet niet te vaak gebeuren, want dan gaat de aardigheid er van af. Zo zou ik nu een blogje van twee jaar geleden weer tevoorschijn kunnen halen. Ik vraag mij af of mensen het zich zouden herinneren......Maar ik doe het niet. Ik probeer dit jaar om gewoon een nieuw stukje over een kerstpakket te schrijven.
Ik krijg er geen. Toen ik 22 jaar geleden bij deze onderwijsorganisatie begon kreeg ik ook niets. Opeens had men van hogerhand besloten dat iedere medewerker een fles wijn aangeboden kreeg. Na een jaar van de rollade, gevolgd door de amandelstaaf en zo nog wat, waren we als organisatie heel langzaam toegegroeid naar het kerstpakket. Mooie kerstpakketten in prachtige dozen. Het stond heel feestelijk als de kerstpakketten op naam op de lokatie waren aangekomen. Ook die tijd is al weer voorbij.
Nu moeten een keuze maken uit: het geld overmaken aan een goed doel, of kiezen uit twee boeken of kiezen voor een waardebon van een tuincentrum. Ik heb even gedubt tussen de cheque van het tuincentrum en een boek. Ik vond de cheque toch wel heel erg materialistisch en dat op een nieuwe werkplek. Daar moet je niet direct het achterste van je tong laten zien, dus koos ik voor een boek. Ik weet de keuze tusen de twee boeken niet mee, maar ik ben achteraf zeer content met mijn keuze.
OOGGETUIGEN van de vaderlandse geschiedenis, verzameld door Geert Mak blijkt een prachtig boek te zijn. Mooi uitgevoerd, leuk om te hebben. Ik zal dit jaar niet klagen, ik ben helemaal tevreden met deze kerstattentie. En zo verschilt dit blogje toch heel sterk met het artikel van twee jaar geleden.
In de afgelopen week heb ik een belangrijke stap gedaan. Ik ben nog één maal terug gekeerd naar mijn oude werkplek. Het is van meet af aan mijn bedoeling geweest om zelf mijn sleutel in te leveren. Er zou geen haan naar gekraaid hebben als ik het niet gedaan had, maar ik wilde de eer aan mij zelf houden. "Men" was niet van het feit op de hoogte dat de sleutel op mijn huidige werkplek nergens voor te gebruiken is. Zo blijkt maar weer dat het een totaal andere vestiging is met een heel andere cultuur, maar daarover een andere keer meer.
Ik wilde die sleutel dus persoonlijk overhandigen en van een aantal mensen formeel afscheid nemen door hen de hand schudden. Omdat ik volgende week uitgenodigd ben bij een afscheid van een collega, zij gaat na ruim veertig jaar met een welverdiend pensioen, en ik dan verschillende van die mensen zal treffen, werd het ook hoog tijd.
Op de afgesproken tijd, slechts die ene, straks afscheidnemende collega was op de hoogte, parkeerde ik de auto. Met knikkende knieën, een brok in de keel en tranen in de ogen liep ik het schoolplein op. Bijna had ik mij willen omkeren, maar toen kreeg ik Jannet in het oog. Ze stond op mij te wachten. Zich vermannen is een vreend woord, maar zo voelde het wel. Ik heb mij vermand en ik ben met haar naar binnen gegaan. De "oude" collega's hadden net een etentje in de kantine gehad. Ik heb een aantal van hen de hand geschud. Eén was er zo wijs om toch maar uit mijn zicht te verdwijnen. Vooral het weerzien met onderwijsondersteunend personeel was hartverwarmend.
Als laatste trad ik de receptieruimte binnen en daar stond die. De glazen vaas met daarin de vrouwentongen die lange tijd bij mij op de aangrenzende tafel naast mijn bureau in mijn kantoor heeft gestaan. Ik maakte er een opmerking over. De receptioniste, overigens een dame van mijn eigen leeftijd waar ik vaak even een praatje mee maakte, had deze ooit op mijn verzoek aangeschaft om de kamer die tevens spreekkamer was wat op te fleuren. Ze vertelde dat het uit "mijn" kantoor was weggehaald omdat er niet goed voorgezord werd. De plant ging helemaal verpieteren. Ze vroeg of ik er belang bij had en het mee naar huis wilde nemen......
"Ja graag", stamelde ik, met alweer tranen in mijn ogen. 
Toen ik even later met Jannet naar buiten liep kreeg de humor al weer snel de overhand. "Zo," zei ik, "dat doet me goed. Met afscheidsbloem vertrekken. Dat had ik niet verwacht" Samen moesten we lachen. Bij thuiskomst heb ik even een composite gecreëerd (foto boven) waarbij het één en het ander verband houdt met elkaar, gewoon als ritueel. Daarna is de plant ook aan een nieuw leven begonnen. Haar taak is nu gewoon een plant te zijn die voor de sier bij mij thuis in de vensterbank staat.
Een zeer boze leerling, een diep verdrietige leerling en een teleurgestelde leerling, ik heb ze in de afgelopen week allemaal voorbij zien komen. Leerlingen in hun stage begeleiden vind ik over het algemeen een leuk onderdeel van mijn werkzaamheden. Ik ga meestal met plezier naar de instelling toe waar zij stage lopen en om dan in een gesprek met hen en hun stagebegeleider vast stellen hoe het gaat. Meestal zijn de resultaten bevredigend en verlopen de gesprekken allerplezierigst.
De afgelopen week was het echter een heel ander verhaal. Bij drie leerlingen moest er helaas vastgesteld worden dat de resultaten niet aan de eisen voldeden en dat het wenselijk was om de stage stop te zetten. Drie in één week, dat heb ik nog nooit meegemaakt en ik word er ook niet echt vrolijk van. Zoals ik het blogje al begon, de reactie van een leerling kan heel verschillend zijn, alleen hoe begrijpelijk zo'n reactie ook is, prettig is het nooit. De boze leerling was heel erg boos, verliet voortijdig het gesprek waarbij de deur wel erg hard en nadrukkelijk dicht gedaan werd......Als ik naar de auto loop neem ik het geluid van de knallende deur met mij mee. Als haar boosheid gezakt is zullen we verder in gesprek met elkaar moeten
Bij de zeer verdrietige leerling waren de tranen bijna niet te stelpen. Tijdens het huilen werd er gestameld, ik begrijp het heus wel hoor, maar ik vind het zo erg, ik wil zograag het diploma halen. Na een aansporing van mij stond ze eindelijk op om zich in het toilet wat te fatsoeneren.... Als ik naar de auto loop neem ik haar snikken met mij mee. Ook met haar zal ik een vervolggesprek moeten hebben.
De telurgestelde leerling probeert manmoedig zijn gevoelens te verbergen. De reactie: het is niet anders, ik zal toch verder moeten, klinkt wel stoer, net als: ik ga van de herkansing gebuik maken, maar in de ogen lees ik de pijn die deze teleurstelling met zich brengt.......Als ik naar de auto loop neem ik die ogen die mij vertellen over die pijnlijke teleurstelling met mij mee.
Het went nooit om een leerling een halt te moeten toezeggen, maar degelijke besluiten nemen horen nu eenmaal bij mijn werk. Het niveau en de kwaliteit van de zorg moet gewaarborgd blijven, daartoe zijn er ijkmomenten gecreëerd. Met een lief meisje van goede wil is de zorg niet echt gebaat. Wanneer iemand professionele hulp nodig heeft moet de deskundigheid op peil zijn en moeten stagiaires aan kunnen tonen dat zij op weg zijn naar die deskundigheid. Het is altijd een hele moeilijke en zware beslissing om een leerling met de stage te laten stoppen. Gelukkig wordt een dergelijke beslissing altijd door meerdere personen genomen.
Mijn eerste jaars leerlingen moeten het ook gaan doen, de maatschappelijke stage. Eerlijk gezegd was het door alle nieuwe dingsigheden die een verandering van opleiding en werkplek nu eenmaal met zich meebrengen, een beetje bij mij langs gegaan. Totdat er in het team de afspraak gemaakt wordt dat iedere Studie Loopbaan Begeleider, afgekort de SLB'er en tot voor kort, zeg maar de mentor, en daarvoor aangeduid als de klassendocent, in haar groep moet inventariseren wie er al bezig is met het vervullen van de maatschappelijke stage.
Boem, dit kwam echt aan. Tegelijkertijd wist ik: "Nu moet ik me toch echt eens gaan oriënteren. Al gaat dit onder de docent LLLB Leren, levensloop, Levensbeschouwing en Burgerschap (voorheen het domein maatschappijleer en/of godsdienst)vallen, als begeleider van een groep leerlingen moet ik zelf toch wel op de hoogte zijn.
Ergens kriebelt er wat verzet in mij tegen dit hele gedoe. Waarom is dit niet veel meer in de publiciteit? En als ik er een opmerking tegen mijn meerdere over maak in de trant dat er wellicht met behulp van wat SIREreclame enige bekendheid aan dit fenomeem gegeven mag worden, zodat veel meer mensen hiervan op de hoogte gebracht worden, is het antwoord: "Wat let je? Ga er mee aan de slag". Of dit een beetje ironisch bedoeld was weet ik niet, maar groot was mijn verbazing toen ik een paar dagen later inderdaad een tvspotje hierover voorbij zag komen. Er is dus al wel iets.
Zelf ben ik via google het internet maar weer eens opgeklommen en dan is er daar al wel het één en ander over te vinden. Ook heb ik kunnen navlooien dat onze schoolorganisatie niet bij de pilotscholen genoemd wordt. We doen dus kennelijk niet officieel mee, maar dobberen op min of meer eigen voorwaarden zachtkens mee. Dit betekent dat ik in een volgende teamvergadering wel enige vragen ga stellen. Voor de ook niet weters onder ons is dit de link waar je veel en meer te weten kunt komen. Er is namelijk ook nogal wat overheidsgeld meegemoeid, en dat geld komt via de belasting van ons allen. Een ieder heeft er dus ook recht op om te weten wat er in de komende jaren gebeuren gaat. Ben ik benieuwd of u als lezer van dit alles al op de hoogte was.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 17-24 van 76 |
Volgende Pagina »
