LOSLATEN
In de afgelopen week kwam menigmaal de gedachte bij mij op: Waarover zal ìk nu eens schrijven? Het is de week van de troonswisseling; we maken met ons allen historie, daar moet toch wel iets leuks over te vermelden zijn. Maar hoe ik ook mijn best deed, er wilde mij maar geen onderwerp te binnen schieten.
Het zo nu en dan een beetje ernstig, of was het chagrijnig? kijkende kroonprinsesje vond ik niet zo'n feestelijk onderwerp en ik prijs mij gelukkig dat ik daar geen blogje aan gewijd hebt. Ze heeft het niet van een vreemde. De stand van de mond van haar vader is namelijk net zo, de mondhoeken een beetje naar beneden, wanneer hij ernstig placht te kijken, zo zag ik tijdens zijn optreden bij de dodenherdenking.
Maar wat dan, dit historisch moment zomaar voorbij laten gaan? En over drieëndertig jaar, (als ik er dan nog ben) mij opnieuw afvragen waarom ik nog zo weinig van die dag afweet? Want dat is het, waar ik in de afgelopen week veel over heb nagedacht. Ik herinner mij namelijk maar heel weinig over de dag dat Beatrix koningin werd. Ja, de beelden met de rookbommen zijn mij wel bijgebleven, maar wat ik die dag gedaan heb? Ik weet het niet echt meer. Het was in de tijd dat mijn kindertjes basisschoolkinderen waren en ik zal toch heus wel iets met hen ondernomen hebben, maar wat? het heeft in ieder geval weinig indruk op mij gemaakt.
Voor mij was dat deze week een vreemde gewaarwording, want meestal blijf ik veel te lang vastgeplakt zitten aan een herinnering. Neem nu het kinderfornuisje boven aan het blog. Deze week waren we heel gezellig bij een nicht op familiebezoek en daar zag ik het staan. Zij had het in een hoekje op haar aanrecht staan. Het stond zo schattig, en tegelijkertijd komen er tal van herinneringen bij mij boven. Plezierige en onplezierige.
In de loop van het leven heb ik mijzelf moeten aanleren om de vele herinneringen los te laten, omdat het risico te groot is dat ik dan veel te veel aan het verleden blijf kleven. En dit is niet alleen maar negatief, want ik heb heel veel leuke momenten gekend waaraan ik met plezier terugdenk, maar met het ouder worden wordt het verleden steeds groter.
Kennelijk ben ik er dus in geslaagd om mij niet alles te herinneren en zo nu en dan toch het verleden los te laten . Die ervaring was deze week voor mij een ware schok. Misschien herinner ik mij dat wel, mocht er ooit een nieuwe troonswisseling komen waarbij Amalia haar vader zal opvolgen.
Deze foto is deze week genomen bij de Alde Feanen by Earnewald. Nieuw leven in een oud traditioneel turfgebied
twaalf reacties
Toevallig keek ik een paar dagen terug wat er 33 jaar eerder in de Top-40 stond. Maywood, de vogeltjesdans, Abba, Spargo en zo meer. En dat leek veel minder lang geleden dan de troonbestijging van Trix. Schijnbaar interesseerde ik me er toen minder voor en werd er minder aandacht aan besteed door de media.
Er was 33 jaar geleden natuurlijk veel minder media aandacht.
Nu zou een laddertje in een panty nog nieuws zijn geweest.
De rookbommen van 33 jaar terug hebben we natuurlijk vaak terug gezien, nu gaan we de witte, blauwe en rode jurk van Maxima onthouden, net als de gele en blauwe jurkjes van de prinsesjes.
Ik persoonlijk denk dat het de ernst was die op Amalia’s gezicht was te lezen. Het is ook niet niks om een vader te hebben die de koning van Nederland is. Andere kinderen van haar leeftijd lezen dit alleen in sprookjes.
Van 33 jaar geleden herinner ik mij ook niet veel meer, ik was 14 jaar. Zag wel dat heel Amsterdam in oproer was door krakers en de ME.
Volgens mij is het goed bepaalde herinneringen los te laten, dat zouden veel meer oudere mensen moeten doen. Kijk naar het heden, wat je nog kunt en wat je nog hebt.
Ik leef gelukkig helemaal in het heden en dat heeft als nadeel dat je die zaken in het verleden ook gewoon achter je laat.
ha ja, je maakt het mooi toepasselijk. Je vereenigd het kleine met het grote, en dat grote is dan weer piepklein.
En zo gaat het leven voort, en uiteindelijk kan je niks meenemen.
Van 33 jaar geleden kan ik óók de dag niet eer voor me halen, mijn kinderen waren 15 en 17, dat weet ik en ze zullen vrij van school geweest zijn maar echt wéten doe ik dat niet! Van de inhuldiging van Juliana heb ik ,als toen bijna 6 jarige, alleen de herinnering aan oranjefeest op school, de beker die ik kreeg heeft héél lang dienst gedaan .
Het fornuisje dat je hier op de foto hebt heeft vroeger járen op m’n verlanglijstje gestaan maar ik heb het nooit gekregen, dát weet ik nog wel!
Ik weet nog precies waar ik 33 jaar geleden was: bij mijn favoriete tante. Daar kon je altijd spontaan aanwaaien, het was net de zoete inval. Helaas is ze overleden. Ik zou voor geen goud een publieke functie willen vervullen. Wat je ook doet, je doet het nooit goed,
Jouw fornuis…daar lik ik mijn vingers bij af 
Echt!
Laten we maar niet de maat gaan nemen van een negenjarig meisje wier vader toevallig de troon is toegevallen. Over een jaar of tien is dat vroeg genoeg.
Overigens ben ik blij dat je niet over de kroning schrijft want dat is al zo veel gedaan. Ik zat in Praag, heb van het hele festijn niet veel meegekregen en het ook niet gemist. Ik ben niet tegen het koningshuis maar ook geen royalty-watcher. Maar natuurlijk hoop ik dat onze vorst het goed zal doen.
Dat van dat fornuisje vond ik nu weer wel erg leuk. Oh, nostalgie…
Ik ben niet iemand die erg in het verleden leeft. Meestal moet ik erg mijn best doen om herinneringen terug te halen. Heb dan ook geen enkel idee meer bij de toenmalige kroning. Aleen de plaatjes die je daarna nog zo vaak zag: moeder en dochter op het balkon.
Nu heb ik wel even gekeken naar deze kroning. Ben geen royalist maar heb wel respect voor de manier waarop het ingevuld werd door Beatrix.
Verder ben ik het geheel met Plato eens: laten we ajb geen mening hebben over een negenjarig meisje dat overduidelijk gebukt ging onder de ernst van het moment.
33 jaar geleden was ik 16, dus had ik waarschijnlijk veel belangrijkere zaken aan mijn hoofd dan het koningshuis haha, dat begrijp je.
Terwijl ik nu aan de buis gekluisterd was.
Het fornuisje vind ik snoezig!!
De prachtige dotterbloemen zul je vast je hele leven niet vergeten.