KOKETTEREN MET DEMENTIE


Daar zat ze voor de zoveelste keer in een tv programma, dit keer bij Max, en weer draaide Heleen van Royen precies op dezelfde manier haar riedeltje af, zoals ik haar dit nu al verschillende keren had zien doen. Ze gebruikte weer exact dezelfde woorden, liet weer dezelfde intonatie horen en toonde op exact hetzelfde moment de bijpassende emotie.

Toen ik haar voor een tweede keer tijdens een interview zag, was mij dit al opgevallen. "Hoe kan het dat je precies dezelfde voorbeelden neemt en exact dezelfde bewoordingen gebruikt, als je lange tijd zeer betrokken bent geweest en als het ware hebt samen geleefd met iemand bij wie het dementeringsproces heeft ingezet", zo vroeg ik mij af, afgaande op mijn eigen ervaringen.

Terugkijkend op de laatste levensjaren van mijn vader en de zorg die we mijn vader verleend hebben, schieten mij vele voorbeelden door het hoofd. Als mij nu gevraagd zou worden hoe ik dat toen beleefd heb, zou ik geen standaardverhaal hebben. Waarschijnlijk zou mijn verhaal in grote lijnen wel hetzelfde zijn, maar per keer toch van elkaar verschillen, omdat nu eens dit voorbeeld naar boven zou komen en een volgend keer weer een geheel ander voorbeeld naar boven zou kunnen komen drijven. 

Toen ik deze week in een interview las, dat die hele verzorging  van haar demente moeder in dat tuinhuisje uiteindelijk niet meer dan tien weken heeft kunnen zijn begreep ik er iets meer van. In tien weken valt er best het één en ander te beleven, maar dat staat niet in verhouding met een langdurige zorg van laten we zeggen van een jaar of langer en er is dan ook niet zo'n heel groot scala van gebeurtenissen van waaruit men kan putten.

Houd mij ten goede, ik wil heus wel geloven dat Heleen in die tien weken het één en ander heeft meegemaakt en dat dat een bepaalde impact heeft gehad, maar om zo hoog op te geven over het feit dat zij haar demente moeder heeft verzorgd neigt wat mij betreft meer naar koketteren met dit feit. 

Hetzelfde gevoel had ik ook al met haar eerste boek: De gelukkige huisvrouw. Ook toen pochte ze in mijn ogen al met het feit dat ze psychiatrisch patiënte was geweest en dus allerlei kennis daarover bezat. Omdat ik zelf ooit het staatsdiploma Ziekenverpleging B (Psychiatrisch Verpleegkundige) behaald heb, had ik toen ook al grote vraagtekens bij haar beweringen. 

Maar goed, de film die ze gemaakt heeft is deze week op het International Film Festival Rotterdam in première gegaan. Ik hoop dat ze er, naast dat ze er waarschijnlijk flink aan gaat verdienen, gelukkig van wordt. Mij zal het niet boeien en ik ga er zeker niet naar kijken. Er kleeft voor mij te veel een financieel belang aan. 

Ik geloof meer in de integriteit van, om maar eens wat te noemen, een documentaire van de hand van Ireen van Ditshuyzen. Zij filmde bijvoorbeeld twee jaar lang vijf mensen met dementie. Wel een schril contrast met tien weken. 

                                        klik

hanscke Zaterdag 28 Januari 2017 - 5:13 pm | | Standaard

negen reacties

Margo

HvR is een zieklijk aandachtsorgel. Het gaat alleen maar om Heleen, verder nergens om. Toen ik het las dat ze een film had gemaakt van haar dementerende moeder, dacht ik, hm… die denkt wat Hugo Borst kan, kan ik ook. Het verschil is dat het bij HB gaat om zijn moeder en om de situatie in de tehuizen voor dementerenden, en niet om Hugo Borst.
Voor HvR is niets te gek, als zij maar in de picture staat.

Margo, - 28-01-’17 18:57
Mrs. T.

Het is een bijzondere dame, laten we het daar maar op houden.

Mrs. T., (URL) - 28-01-’17 21:25
Jeanne

Waar koketteert deze dame nou niet mee?

Jeanne, (URL) - 28-01-’17 22:49
Sjoerd

Als ik naar mijn vader kijk, was dit een proces van jaren, waarbij mijn moeder afhaakte. Daar heb ik dan ook geen contact meer mee…

Sjoerd, (URL) - 29-01-’17 00:39
Marjolijn

Vooral alle aandacht, daar gaat het om…!

Marjolijn, (URL) - 29-01-’17 08:23
Rietepietz

Dementie is een proces van jaren, 10 weken gezorgd…. ? de stelling “ precies genoeg om een moeder te kunnen gebruiken om weer brood op de plank te krijgen lijkt me niet véél te ver gezocht.” ik heb hier ook een hartgrondig bah voor over!

Rietepietz, (URL) - 29-01-’17 16:41
Renesmurf

Ja, tien weken of 1 jaar, de impact is enorm, lijkt me. Bovendien weet je wellicht niet van te voren hoe lang iets gaat duren.
En mensen die op tv iets vertellen hebben dat van te voren al bedacht, hoe het het beste te brengen, het is een vorm van theater.

Maar hoe dan ook, dementie is ontzettend triest.

Renesmurf, (URL) - 29-01-’17 22:07
Kakel

Heleen van Royen….voer volgens mij overal een theaterstukje op. Verder maak ik geen woord aan haar vuil.

Kakel, (URL) - 29-01-’17 22:55
ria

Margo heeft het duidelijk gezegd en daar sluit ik me bij aan.

ria, (URL) - 31-01-’17 18:47
(optioneel veld)
(optioneel veld)
Om een reactie te kunnen plaatsen moet je deze vraag beantwoorden.
Persoonlijke info onthouden?
Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of e-mailadres in te typen.