BATMAN 2
En opeens kom ik mijzelf tegen en moet ik het gevecht met mijzelf aangaan. Vooral 's nachts, wanneer ik een poos niet kan slapen wordt het mij steeds duidelijker, dat er met de ziekte van P. toch echt wel het één en ander veranderd is.
Had ik vorig jaar, toen we in augustus onze vakantie in Brabant doorbrachten nog het idee, dat we op den duur de draad van het ons vertrouwde leven zoals we het gewend waren wel weer op zouden kunnen pakken; ik kom steeds meer tot het inzicht, dat dit niet meer zal gaan. De gevolgen van het ziek zijn van P. vragen hun tol.
De conditie en het uithoudingsvermogen van hem zijn duidelijk een stuk minder van kwaliteit dan wat het was en ook het geheugen lijkt een beschadiging opgelopen te hebben. Nu we een paar dagen hier in Bathmen op vakantie zijn en ik een vergelijk met vorig jaar kan maken, moet ik wel tot de conclusie komen, dat er qua gezondheid van P. niet zo heel veel veranderd is. Toen dacht ik nog dat hij verder moest aansterken, maar veel beter is het niet meer geworden.
Ik moet onder ogen gaan zien, dat niet alles meer mogelijk is en dat mijn tempo soms voor hem niet meer bij te houden is. Ik moet mijzelf gaan aanleren, dat alles een tandje lager moet. Al woelend in mijn bed kwam de gedachte bij mij op, dat, ook als er geen coronacrisis zou zijn geweest, dat het er misschien niet meer inzit om ooit weer met de caravan naar mijn (ons?) geliefde Frankrijk te gaan.
Natuurlijk doet dat pijn en ik ga niet zeggen, we moeten er het beste maar van maken, want dat doen we sowieso. We kunnen namelijk nog best wel veel doen. Brabant vond ik heel verrassend en mooi, maar deze streek heeft ook weer zijn eigen charme. Dat betekent dat ik volop genieten kan van onze wandel- en fietstochten.
Het gevecht met mijzelf heb ik nu denk ik wel gehad. Ik accepteer de situatie zoals die is en van daaruit ga ik verder. ik heb zo'n idee dat de tobberijen in de nacht nu ook wel zullen gaan verdwijnen. Ik heb immers de woorden kunnen vinden om de situatie te beschrijven en dat geeft mij rust van binnen.
We zijn hier nog een flink aantal dagen en er valt nog heel veel te ontdekken en dat gaan we zeker doen.
zes reacties
Wat knap dat je zelf tot dit inzicht bent gekomen. Daardoor heb je een innerlijke groei doorgemaakt, die zeker niet makkelijk was. Je bent vaak geneigd te kijken naar de dingen die je niet meer kunt, terwijl er genoeg zijn die je nog wel kunt.
Ondanks je positieve woorden wens ik je veel sterkte. En nog een mooie vakantie!
Ja, de situatie waarin jij/ jullie zitten is niet gemakkelijk.
Kanker krijg je samen ook als partner/ gezin, en daar moet je samen een weg in vinden.
Sterkte voor allebei.
Helaas, ouder worden is geen eenheidskoek die voor beide partners “gelijke mogelijkheden” biedt.Zodra één van de partners beperkingen heeft ligt het in de handen van de andere partner om nog al het mogelijke uit het leven te halen. Denken in mogelijkheden, dat heb je goed begrepen. Wie in onmogelijkheden gaat denken mist alles dat nog wél zou kunnen.
het is natuurlijk ook even wennen en dat kan ook best wat kruim kosten. Maar fijn dat je het nu geaccepteerd hebt, dat scheelt een boel (negatieve) energie.
Idd een dilemma. Met P moet je zijn tempo aanhouden en kan het verstandiger zijn om vaker, korter en minder snel iets te doen. Soms kan dat langzaam opgebouwd worden, maar soms kan dat ook niet. Maar tussentijds zou je af en toe een halfuurtje voor jezelf moeten nemen en dan bijvoorbeeld stevig doorwandelen of fietsen om je eigen conditie op peil te houden. Je kan er dan ook beter tegen om P te ondersteunen.
Ik ben heel blij voor je, al klinkt dat wellicht wat cru. Maar accepteren voor wat het is is inderdaad het beste uitgangspunt. Dan kun je vanuit dat gezichtspunt verder gaan met leven, want dat gaat gewoon door, zij het dan met wat aanpassingen. Ik wens je hierbij veel sterkte.