HET STEMMETJE
Het gevoel dat ik kreeg, toen mij verteld werd dat ik oma zou worden, zal ik nooit vergeten. Ik was diep ontroerd en het leek mij heel erg leuk. Nu weet ik, dat ik mij er geen voorstelling van kon maken hoe het echt zou zijn. Het is iets wat je zelf moet ondergaan en zelf moet beleven. Oma zijn is iets heel bijzonders en het lijkt wel of het telkens nog weer leuker wordt. Het stemmetje wat de hele dag aandacht vraagt en vragen stelt. De talloze kleine gebeurtenissen die zich aaneen rijgen en de dag inkleurt als een bonte verzameling toevalligheden die zo maar even gebeuren. Bellenblazen, in de zandbak spelen, bloemen watergeven, maar ook gewoon even de tijd nemen om 's morgens "kamperen in de keuken" te spelen en tegemoet te komen aan het kleine ding, die niet in de kinderstoel maar op haar eigen kleine stoeltje broodje wil eten. De zitting van een keukenstoel wordt gepromoveerd tot tafel en voila, er ontstaat een heel genoeglijk sfeertje waarin ontbeten wordt en de moeder nog even van het uitslapen geniet. Zo uit bed, met losse haartjes lijkt het heel even een ander kindje, maar als het stemmetje dan weer verder gaat met de vragen van de vorige dag dan wordt ook dat "net uit bed gekomen gezichtje" o zo vertrouwd. Ik wil dit alles koesteren en nog even vast blijven houden, al die vragen die de afgelopen dagen tientallen malen zijn gesteld. Doet oma nou? Waar is Sjimmie nou? Doet Sjorsje nou? Ja samen! Oma, waar ben je? enzv.
 |  |
 |  |
Dat zijn dus in mijn ogen geluksmomenten. Ongrijpbare momenten die zich zomaar aandienen en die je heerlijk over je heen laat komen. Momenten waarop alles op zijn plaats valt, van zo moet het zijn. Enjoy!