Opeens zijn ze er weer. Twee jaar geleden, 10 oktober 2021 wijdde ik een blog aan het feit, dat er geen Kaapse Viooltjes meer te koop waren. Ik was toen tot de ontdekking/conclusie gekomen dat ook planten aan de grillen van de mode onderhevig zijn. Ik heb toen met heel veel moeite een plantje via een postorderbedrijf besteld, maar helaas, de bloemetjes hadden toen niet de goede kleur.
Maar zie daar, een krappe twee maanden geleden waren we bij een tuincentrum om een paar zomerbloeiers te kopen ter vervanging van, door onze afwezigheid wegens vakantie, afgestorven kuipplanten op het terras, daar stonden ze. Het was niet een groot aantal en ze stonden ook nog een beetje op een achterafplaatsje, maar toch, ze waren er: het Kaapse Viooltje. Alleen het witte hartje klopte nog niet, maar voor de rest was de kleur goed. Natuurlijk heb ik er toen één gekocht.
Nadat het plantje uitgebloeid was, was het even de vraag of er wel weer nieuwe knoppen in kwamen, maar jawel hoor, net als vroeger. Die planten gingen bij mij als vanzelf altijd weer bloeien, zo ook deze, overvloedig zelfs.
En opeens stonden er vorige week ook bij de AH in het winkelcentrum een hele bak met deze plantjes, en dit keer helemaal naar wens, de juiste kleur en geen witte hartjes. Precies zoals ik ze hebben wil.
NB de kleur is vertekend, in werkelijkheid is de kleur meer paars dan blauw
Vanaf dat moment spookt het dan door mijn hoofd. Daar moet een blogje van komen mèt ook een foto van mijn trouwboeket. Ik ben heel veel dingen van de trouwdag van mijn eerste huwelijk vergeten, maar het trouwboeket staat nog steeds als iets wat ik heeeeeel mooi vond in mijn geheugen gegrift.
Op zoek naar het trouwalbum wat ik nog altijd heb. Dankzij de mooi opgeruimde zolder was de doos met oude fotoalbums snel gevonden. Maar wat een teleurstelling. Er zijn maar een paar foto's in kleur, vanwege de kosten was toen alles in zwart wit uitgevoerd, en niet eens één van het prachtige bruidsboeket.
Met veel kunst en vliegwerk heb ik een foto van een foto genomen met de focus op het bruidsboeket. Het is niet helemaal geworden wat ik in mijn hoofd mij er van voorgesteld had. Maar hoe krakkemikkig dan ook, het heeft nu wel het plekje gekregen wat mij voor ogen stond. Soms moet je gewoon met wat 'hoe het wel kan' genoegen nemen en 'hoe je het graag gewild had' los laten.
klik
mijn hond heet Hessel
THIJS EN THOR
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit boek lig al wekenlang klaar om er een foto van te maken, maar het kwam er maar niet van. Nu na alle perikelen met onze jongens, Hond Hessel en Pathfinder Pablo, lijken we weer in een iets rustiger vaarwater gekomen te zijn.
Alvorens ik het blogje EERTIJDS begin te schrijven even een update. Hond Hessel krijgt dagelijks zijn tabletje Prednison en hij is helemaal opgeleefd. Wel broodmager, maar zo te zien heeft hij nog wel plezier in het leven, dus is er voor ons geen enkele reden om dat nu te beëindigen.
Dan nu het boek. Ik kwam het dit voorjaar tegen, toen de zolder opgeruimd moest worden, omdat daar nieuwe vloerbedekking gelegd moest worden. Het boek kent eigenlijk 2 levens. Het eerste leven stamt uit de tijd dat ik kind was. Ik heb het met Kerst 1961 van de zondagschool gekregen. (Saillant detail, mijn vader was zondagschoolmeester en was nauw betrokken bij het uitzoeken van de boeken en dit leek hem een mooi boek voor mij)
Eigenlijk was het voor mij al een ouderwets beeld, een hond voor de hondenkar van de melkboer, ik had dat als kind al nooit meer gezien, maar het paard voor de wagen van de schillenboer bestond nog wel, dus ik kon mij er wel iets bij voorstellen. En het eind was zo zielig. Thijs de knecht die de melk moest uitventen, werd oud en ziek en ging naar het oudemannenhuis. Thor moest zijn werk gaan doen voor een jongere knecht, die de hond mishandelde. Thor moest ook nog bij die knecht wonen....
Het meisje van de boer zag, dat de knecht Thor niet goed behandelde en vond het zo zielig. In het eind komt alles goed. Thor mag op de boerderij komen wonen en wordt vanaf dat moment weer goed verzorgd en de oude Thijs, weer een beetje opgekanpt, komt Thor nog een keer bezoeken. Als Thijs later op de dag weer vertrekt, begrijpt Thor het niet, begint weer te janken, maar wordt dan getroost door het meisje Geerte.
Waarom ik het boek altijd bewaard heb weet ik niet, maar ik heb het aan mijn kinderen voorgelezen. Bij zoonlief op school was de juf begonnen met het voorlezen van het boek: Kruistocht in Spijkerbroek, maar dat was een te ambitieus plan geweest, want ze kreeg het niet uit, daarom mochten de kinderen het boek om beurten mee naar huis nemen om het daar zelf uit te lezen. Zoonlief was reuze trots dat hij het goede getal had gezegd en daarom als eerste het boek mee mocht nemen. Alleen het lezen ging toen nog niet zo goed, dus ben ik het maar gaan voorlezen. Dochterlief en echtgenoot P. vonden het ook mooi en kwamen er steeds bij zitten. Toen heb ik het maar zo in gepast dat ik steeds na het eten 's avonds een stuk voorlas.
En ja, nadat het uit was, vielen we in een gat. Ik heb Thijs en Thor van de zolder gehaald en dat als 2e boek voorgelezen. Ik kreeg wel het verzoek het iets minder dramatisch voor te lezen, want het was zo al zielig genoeg.
Na dit boek hebben we het voorlezen na de avondmaaltijd nog wel een tijdje volgehouden. P. kwam opeens met het boek Momo en de Tijdspaarders op de proppen en na dat boek hebben we nog één of twee boeken op deze manier samen gelezen. Een ieder van ons draagt nog warme herinneringen hieraan met zich mee.
Het boek gaat weer naar de zolder, waarom weet ik niet, maar het is me te dierbaar om het weg te doen. Het moet samen met een aantal andere dingen gewoon blijven, want het hoort gewoon bij mijn leven.
klik
mijn hond heet Hessel
Ik was vast van plan deze winter GTST eens te gaan volgen. Met NLZiet kan ik het op elk gewenst tijdstip zien. Op die manier zou ik een beetje thuis raken in het gedachtengoed van de jongere generatie. Maar het is er tot dusver nog niet van gekomen, want het leek wel of ik in een eigen soap speelde.
Bijna veertien dagen geleden bleek Pablo opeens heel erg ziek toen ik op een morgen beneden kwam. Veel bloederig slijm, ik zal de lezer verdere details besparen, en ook de ontasting was bij het uitlaten dun, slijmerig en bloederig. Mijn conclusie: dit is helemaal niet goed en ik heb direct de dierenarts gebeld. Het was weekend, men deed wat moeilijk en ik moest het nog maar even aanzien, de hond kip met rijst geven etc, maar na een half uur heb ik weer gebeld met het verzoek zo spoedig mogelijk ingepland te worden voor een dierenartsbezoek.
Diezelfde morgen heeft Pablo een paar injecties gehad, we kregen antibioticatabletten mee en licht verteerbare brokken. Het zou om een virus gaan, men had deze verschijnselen in de afgelopen weken al meer gezien. En ja hoor, zondagmiddag leek Pablo al weer de oude, hij stapte al weer dapper naast mij mee.
Zondagavond vond ik, dat Hessel niet meer de oude was, hij wilde die dag niet eten en toen 's maandags de dierenartds nog even belde ter controle van Pablo vertelde ik dit en het advies was om die middag toch maar even met hem langs te komen.
Hessel kreeg ook een paar injecties en ook antibiotica, maar dit deed helemaal niets, hij at niet, dronk bijna niets, hij ging zienderogen achteruit. Woensdag maar weer naar de dierenarts en heel zachtjes werd er al een beetje richting euthanasie gepraat, of we het daar samen eens over wilden hebben, gezien de leeftijd van Hessel, 12 jaar en zijn conditie. Tja dat kwam hard aan en vergde thuis de nodige tranen. Hessel kreeg via een infuus vocht toegediend en nog een injectie, prednison, en daar zou hij het beter op moeten gaan doen.
Echter, geen enkele reactie van verbetering, Hessel wilde niet eten en drinken deed hij monjesmaat. Twee dagen later belde de dierenarts weer en zij gaf aan,na mij gehoord te hebben, dat de situatie zeer zorgelijk was. Misschien waren er nog kinderen of kleinkinderen die van Hessel afscheid wilden nemen? Daar zouden we dan niet te lang meer mee moeten wachten. We konden nog wel wat prednisontabletten ophalen zodat hij het weekend wat goed door zou komen
Kleine dochter uit Verwegland zou 2 dagen later komen en zij wilde heel graag Hessel nog een keer zien, aldus geschiedde. Hessel kreeg een prednisontabletje en zowaar de volgende dag kwam er weer wat leven in hem. We mochten het aantal tabletjes opvoeren tot 3, maar Hessel kwam bij 2 tabletjes per dag weer wat tot leven. Voor het eerst, na een hele week niets, wilde hij weer wat eten. Hard nodig, want als hij op zijn poten stond viel hij zo nu en dan van zwakte gewoon om.
Toen kleine dochter en haar vader, zoonlief dus, kwamen, was Hessel al weer een beetje aangesterkt. Hij kon ze weer begroeten. En Hessel ging weer eten. Eerst 4 kleine porties per dag maar momenteel zijn het 3 flinke porties vlees en zelfs een handje vol brokken zo nu en dan.
En ja, als je dan zo lang niet gegeten hebt en bent vergeten dat poepen er ook bij hoort, dan vinden wij dat na een lange nacht op de keukenvloer. Nou ja, opgeruimd staat netjes zullen we maar zeggen.
Kleine dochter is inmiddels weer vertrokken en Hessel scharrelt nog steeds bij ons rond. Hij slaapt veel, maar is tussendoor ook nog wel levendig en sukkelt zo nu en dan wat in de tuin rond en drinkt samen met zijn drinkebroer. Buitenwater uit de kraan van buiten is veeeel lekkerder dan het water uit de keuken en samen drinken is reuze gezellig. Wij laten het nog maar even geworden en zien wel waar het schip strandt. Zo lang Hessel laat blijken het hier nog wel fijn te vinden mag hij natuurlijk blijven.
Ik hoop alleen wel dat hier de rust een beetje gaat weerkeren, want ik raak hierdoor wel heel erg van streek. Ik verlang naar mijn gewone doen waarin ook weer ruimte is voor dingen zoals dit, een blogje schrijven, andere bloggers bezoeken etc. en tijd te vinden om daadwerkelijk in de soap van GTST te duiken.
klik
De soap vond ik bij het opruimen van de caravan. Die moet al wel een paar jaar oud zijn, omdat palmolie de laatste jaren helemaal not done is, maar ik vond het wel grappig om het voor dit blogje te gebruiken.
Langzaam gaan we, of we nu willen of niet, richting herfst. De zomer heeft niet helemaal gebracht wat ik graag gehad zou willen hebben. Het weer had, zonder dat het nu elke dag boven de dertig graden moet zijn, wel iets beter gekund, maar ook ons "zijn" had de nodige ups en downs. De leeftijd begint toch haar tol op te eisen en dan met name bij P. Niet alles is meer mogelijk.
Dat doet mij stilstaan bij het feit dat ons leven langzaam in de fase van de herfst komt. De eerste herfststormen zijn geweest, ik zag ze niet aankomen, maar ze waren er wel. Gelukkig stormt het in de herfst niet altijd en zijn er ook vele mooie dagen. En daar ga ik voor.
Het afscheid nemen van het zomerleven, toen alles nog mogelijk was, heeft mij best enige moeite gekost, bijvoorbeeld toen ik er achter kwam, dat een vakantie met de caravan naar Frankrijk er niet meer inzit. Ook onze gezamenlijke lange wandeltochten gaan tot de verleden tijd behoren, afgezien dat het nu met (oude) hond Hessel überhaupt niet mogelijk is.
We hebben nog een leuk weekje vakantie in Heerde gehad. Een beetje onverwacht hebben we besloten om toch, na het vroegtijdig beëindigen van de vorige vakantie, opnieuw nog een weekje weg te gaan. Weer naar Heerde, maar naar een andere camping, zodat de dagelijkse rondjes weer net wat anders zijn. Dit keer zaten we dicht bij de hei en dat was natuurlijk prachtig. Daar mochten de honden los en dan is het feest.
Ook hebben we een paar keer een mooie boswandeling gedaan met Pablo aan een lange lijn. De tochen zijn dan wel niet zo lang meer, bij 8 of 9 km moet het wel ophouden, in plaats van de grens van 20 km op te zoeken, maar ik heb er als van ouds wel van genoten.
En dat is wat ik in de herfst van mijn leven wil doen. Genieten van wat er wel kan, en ook zo af en toe een keer voor mij zelf kiezen, wat ik in deze week ook gedaan heb door een paar keer alleen een stuk te gaan fietsen. En wat is het dan mooi als je oog dan valt op een paddestoel die in één dag verandert van een bol naar een platte pannenkoek.
We zijn weer thuis, de zomer is voorbij, de herfst staat aan de deur te rammelen en ik heb er wel zin in. Er staat weer zoveel te gebeuren, de clubs beginnen weer en de vergaderingen natuurlijk ook en ook op het politieke vlak is er genoeg te beleven. Ik zal in de toekomst anders naar de zomer toeleven, ik heb de afgelopen tijd veel geleerd. Weer wat wijzer geworden over wat ouder worden betekent. En ook dat hoort bij het leven en ik ben blij dat ik dit mag meemaken.
klik
mijn hond heet Hessel
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Eigenlijk was het al lang weer tijd voor een aflevering in de rubriek "EERTIJDS", ik had met pijn en moeite iets gevonden waarover ik zou kunnen schrijven. Niet dat ik geen voorwerpen meer kan verzinnen, maar we zijn toch nog weer een weekje met de caravan weg en in Heerde neergestreken en daardoor heb ik weinig voorwerpen voor handen. Ik had wat gevonden, maar ik kies er toch voor om te schrijven over iets wat pas twee dagen in mijn bezit is en waar ik ongelooflijk blij van word en wat wel verwijst naar iets wat ouder is dan 50 jaar.
Tijdens ons vorige verblijf in Heerde was ik bij W. en L. op de koffie in Epe, en daar zag ik een schilderij met de afbeelding "de dikke dames" en ik vond het grappig en leuk geschilderd. L. is mijn alleroudste vriendinnetje, we hebben elkaar op zevenjarige leeftijd als kabouters op de padvinderij ontmoet en we stappen al bijna 65 jaar samen door het leven, elkaar altijd op de hoogte gehouden van onze welletjes en weetjes. Ook W. ken ik dus al meer dan 50 jaar.
Toen ik de vorige keer dus bij hen op de koffie was èn om samen met L. even over de markt te zwalken, vroeg ik W. of hij ook bestelling schilderde.....Er werd niet een echt antwoord op gegeven.
Twee dagen geleden kwamen W. en L. bij ons op de camping om even een kopje koffie te doen. Omdat W. momenteel erg slecht ter been is kwam hij met de auto tot voor onze plek. Na hem begroet te hebben, dook W. de auto weer in met de uitspraak: 'ïk heb wat voor je, een cadeautje' en overhandigde mij dit ware kunstwerk.
Ik kan niet beschrijven hoe blij mij zoiets maakt. Iemand die zich de moeite getroost en puur en alleen voor mij aan het werk gaat. Dus dit is iets wat nog maar een paar dagen in mijn bezit is, maar wel gekoppeld is aan een vriendschap van al veel langer dan 50 jaar. Ik vind het heel bijzonder en daarom ga ik het toch plaatsen in de rubriek EERTIJDS
KLIK
mijn hond heet Hessel
Ja, ik behoor bij de vele bezoekers van de film Barbie. Nieuwsgierig geworden door de vele publiciteit vond ik dat ik maar eens aan deze hype mee moest doen en deze film ook maar eens moest bekijken. Een pré was, dat de film ook in Slieker vertoond werd. Dan kon het gewoon niet heel erg alleen maar commercieel slecht zijn, want daar leent het filmhuis zich doorgaans niet voor. Vriendinnetje E. gepolst en het leek haar ook wel wat.
In de begin jaren zestig heb ik nog wel een barbiepop, nee niet een echte, eentje die er naast gelegen had, gehad. Ik was toen al in staat om zelf kleertjes voor de pop te maken. Ik heb een jurkje gemaakt, ik zie de stof nog zo voor me, geel, oranje paars en rood diagonaal gestreept. Ook heb ik een rokje gebreid, grijs weet ik nog.
Nee, ik ben nooit jaloers op dat figuur geweest; ik heb altijd, ook als kleuter en later als schoolkind, last van een buikje gehad, dus ik wist gewoon dat zo'n slanke taille nooit voor mij zou zijn weggelegd, wat ik ook zou proberen. Dat had de schoolarts mij al wel duidelijk gemaakt.
Ik ging echt blanco naar de film, had nog geen enkele recensie gelezen en wist totaal niet wat ik kon verwachten. E. had hier en daar haar licht opgestoken en wist te vertellen dat er wel enige maatschappij kritische en feministische denkbeelden in waren verwerkt.
Ik vond de film hier en daar best ingewikkeld, zeker omdat ik zo nu en dan last van slaap had en heel even wegdommelde waardoor ik hier en daar een wending van het plot gemist heb.
Het begin van de film vond ik heel mooi gevonden. Allemaal kleine meisjes die het traditionele "moedertje" speelden met hun babypop. En toen kwam Barbie met haar mooie figuur en superlange benen.
Na de kijker eerst een inkijkje in Barbieland gegeven te hebben, vertrekt Barbie naar de echte wereld. Daar merkt ze dat het wereldbeeld heel anders is dan in haar wereldje. Het contrast tussen Barbieland en de patriarchale "echte wereld" is groot. Dit inspireert de leeghoofdige gefrustreerde Ken tot een Trumpiaanse mannenopstand. zo zijn er meer spitsvondige oneliners te zien zoals een zwarte Amerikaanse Presidente.
Hier en daar is de film dus wat onevenwichtig waardoor de verhaallijn soms moeilijk te volgen is, wat dus niet alleen maar te wijten is aan mijn even wegzakken van enkele momenten, door de slaap overmand.
Het einde vond ik heel verrassend. Mijn interpretatie is: meisjes blijf dromen over jouw leven, over jouw toekomst, over wat je bereiken wilt, maak carrière, maar sluit het moederschap niet bij voorbaat uit.
Een film die alleszins de moeite waard is en die ik misschien nog wel voor een tweede keer wil zien.
klik
mijn hond heet Hessel
Afgelopen week heb ik met vriendin D. museum Bèlvedére Oranjewoud/Heerenveen bezocht. Ik had dat al een tijdje op mijn to do lijstje staan. en omdat we beiden met wat lichamelijke klachten tobben, kozen we dit keer voor een bezoek aan een museum in plaats van een wandeling. Ik had een heel andere verwachting van het museum. Ik dacht dat het ondergebracht was in één of andere oude villa die wat uitbreidingen ondergaan had, maar nee, het is een geheel nieuw museum die qua uitstraling echt wel in het rijtje van museum More te Gorssel en Voorlinden in Wassenaar past.
Ik had geen idee wat er te zien was, maar er bleek een topstuk van Giorgio Morandi (zie onderste klik-foto) te zijn. Ik ken de hele schilder niet, maar het schijnt zodanig beroemd te zijn dat er voor de extra beveiliging die getroffen had moeten worden, een bijdrage van 2 euro gevraagd werd, naast de museumkaart die normaliter vrije toegang geeft.
Het werk spreekt mij niet zo aan en we waren dan ook al snel door de eerste 2 zaaltjes waar naast de werken van deze Itaiaanse stilleven schilder ook werk wordt getoond van Nederlandse kunstenaars die een voorliefde voor Morandi voelen en zich door zijn werk laten inspireren, zoals dit werk van Harmen Tulner bijvoorbeeld.
Daarna kwamen we bij de overzichtstentoontenstelling van Tames Oud
Ook deze schilder kende ik niet, maar het is één van de meest eigenzinnige kunstenaars die Friesland heeft voortgebracht. Hij is op Ameland geboren, maar heeft in Brussel de Academie voor Schone Kunsten doorlopen. Het is een veelzijdige schilder die zich liet inspireren door pointillisten en expressionisten. E., een andere vriendin, die kort geleden ook naar dit museum was geweest, vond de schilderijen met het pointilisme zo mooi, dit had ze in een ver verleden zelf ook wel eens toegepast, zo liet ze mij weten
De donkere foto van hieronder kon haar niet bekoren, terwijl
vriendin D. en ik het juis heel boeiend vonden, want hoe langer je naar de foto keek, hoe meer je zag, ontdekten we samen. De fotograaf is Vincent van Gaalen. Hij is altijd op zoek naar de donkere gebieden van Europa, waar het 's nachts nog echt donker is.
Ik merk, dat ik steeds meer kan genieten van een museumbezoek en dat ik in de dagen er na bezig ben met een soort huiswerk te doen door op de computer op zoek te gaan naar meer informatie over de schilders. Zo door de jaren heen vergaar ik steeds meer kennis. En word je daar nu gelukkiger van? Neu, dat niet, maar het geeft mij wel een plezierig gevoel. Ik zie het meer als "leuke dingen doen" en daar word ik blij van. Het was in ieder geval een hele plezierige middag in deze soms wat sombere tijden.
klik
Mijn hond heet Hessel
LAGOSTINA
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
We werden echt wel verwend met mooie cadeaus, toen we gingen trouwen. Omdat het vrij onverwacht was, hadden we nog niet veel van een uitzet om een eigen huishouding te beginnen. Iedereen bedacht ons met gulle gaven en ook de broers en zusters van de schoonfamilie pakten behoorlijk uit. Zo kregen we 250 gulden van een (schoon)zusje en aanstaande zwager om bijvoorbeeld pannen te kunnen kopen.
En daar begon één van de meningsverschillen die we later nog veeeeel meer zouden krijgen zichtbaar te worden. Ik wilde het bedrag uitgeven aan de aanschaf voor pannen "voor het leven", net als mijn broer en schoonzus en zoals bevriend stel R. en I., die in hetzelfde schuitje als wij zaten, ook gedaan hadden, maar HJP wilde goedkope pannen kopen zodat er ook nog wat geld overbleef voor andere? zaken.
Na een stevige discussie zijn het dus toch de pannen "voor het leven" geworden. Er waren een paar merken waaruit gekozen kon worden, waaronder het Italiaanse merk Lagostina. Ik vond de vorm zo mooi. Die kon je mijns inziens wel gewoon op tafel zetten in plaats van als er visite was het eten in schalen te moeten doen, zo was mijn gedachte. Het was een pan en een schaal ineen, vond ik.
Ik heb er jarenlang in gekookt. Toen P. en ik van twee huishoudingen één huishouding moesten maken, vond ik mijn pannen toch mooier dan de BK pannen die hij had. Die pannen hebben we ooit eens aan iemand gegeven die ze goed gebruiken kon.
Heel veel later, de kinderen waren al lang uit huis, heb ik een nieuw setje pannen gekocht die wat kleiner zijn, maar lang niet de kwaliteit van de Lagostina pannen hebben. Wat te doen met pannen die een levenlang meegaan? Tja, van het kleinste pannetje vielen de oren steeds uit elkaar, het merk was opgeheven en ik kon dus geen oren meer bestellen, zoals voorheen wel het geval was geweest. Reden om hem weg te doen? Nee, vond de man van een bevriend bridge echtpaar, toen dit eens ter sprake kwam, hij kon het wel maken.
En dat heeft hij gedaan. Het pannetje is daarna in ere hersteld en is bij de inventaris van de caravan gevoegd. Ja wel een beetje zwaar, geef ik toe, maar hij heeft wel de juiste afmeting. Ik gebruik deze pan nog altijd met plezier.
De koekenpan die ook bij de pannenset behoorde, gebruik ik nog bijna dagelijks. De grootste pan staat nog ergens op zolder en wat er met de twee pannen met de tussenmaat is gebeurd weet ik niet meer precies. Waarschijnlijk is er één naar de kinderen gegaan.
De koekenpan bewijst dus, dat het echt pannen "voor het leven" zijn, evenals de attributen van het lepelrek wat Lagostina er bij cadeau gaf.
klik
mijn hond heet Hessel
|
Toon berichten 1-8 van 1880 |
Volgende Pagina »
