Direct toen ik het zag, dacht ik daar moet ik toch even een blogje over maken. Weg is de houten-palen-constructie waar de politieke partijen "hun" poster op konden plakken. Ik vond dat altijd heel vermakelijk om te zien. Sommige partijen plakten gewoon overdag, voor iedereen zichtbaar hun poster, maar er waren ook politieke partijen die het heel sneaky 's avonds of 's nachts deden en dan soms over de reeds geplakte posters heen plakten. Het kwam dan wel voor dat door de partij waarvan de poster niet meer zichtbaar was opnieuw een plekje op het grote verkiezingsbord werd opgeëist. Er was dan duidelijk iets van de verkiezingsstrijd te zien.
Dit jaar heeft de gemeente gekozen voor een grote stalen constructie waar de posters heel netjes allemaal op een rijtje via een eigentijdse bewerking op kunststof als foto te zien zijn. Het spreekt mij niet echt aan. Bovendien zijn de posters wat aan de kleine kant, niet elke partij komt goed uit de verf, de constructie is te hoog èn het staat op een andere plek, op een hoek waar je eigenlijk alleen maar met de auto langskomt met een te hoge snelheid om het één en ander eens goed te bekijken.
De vooruitgang heeft toegeslagen. Ik vind het jammer, want ik hield er wel van om het proces van het aanplakken te volgen. Eén pluspuntje, er was een duidelijke toename van sandwichborden met posters!
Maar goed, de verkiezingen zijn weer geweest, en ja ik was ook dit keer weer stembureaulid en ik heb weer genoten om vele inwoners aan mij voorbij te zien gaan en hen de stembiljetten te overhandigen, nadat ik het identiteitsbewijs gecontroleerd had. Door de jaren heen leer ik nu toch beetje bij beetje de namen van mijn mede dorpsgenoten kennen. Is dat belangrijk? Nee dat niet, maar soms is het toch wel makkelijk als ik bij de voorbereidingen van het dorpsfeest namen hoor van medebestuursleden die hier altijd gewoond hebben, bij wie we wel of niet aan kunnen kloppen voor eventuele hulp.
De kiezer heeft gesproken en ik ben heel benieuwd welke impact dit gaat hebben. Ik hoop van ganser harte dat deze nieuwe winnende partij het beter gaat doen dan de winnende partij van de vorige Provinciale Staten verkiezingen.
klik
mijn hond heet Hessel
BLOKKENKAR
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
De blokkenkar staat al weer een aantal jaren op zolder. Omdat de zolder opgeruimd moet worden, zodat er nieuwe vloerbedekking gelegd kan worden, de oude vloerbedekking begint na 25 jaar gaar te worden, kom ik natuurlijk van alles tegen. En ja, veel van wat ik bewaard heb kan nu wel weg, hetzij naar de kringloop, hetzij naar de stort. Maar deze blokkenkar mag blijven.
Het is de blokkenkar die dochterlief op haar eerste verjaardag van ons, ouders, heeft gekregen. Het was in de tijd dat blokken en dergelijke zo kleurloos mogelijk moest zijn. Het zou vooral de fantasie van de kinderen prikkelen, zo was de nieuw modische ideologie hier achter en die gedachte werd toen door de moderne jonge ouders stevig omarmd.
Ook heeft ze toen zo'n blokkenstoof gekregen met in de deksel een rond gat, een driehoek een vierkant en een fantasieopening, waar de bijbehorende blokken dan door heen konden. Ook dat was van blank hout, maar ik heb toen zelf de blokken met gifvrije verf rood, blauw, geel en zwart geverfd.
Met deze blokkenkar is flink veel gespeeld. Eerst door dochterlief zelf, daarna heeft haar broer, zoonlief dus, er vele hoge torens mee gebouwd en ook de beide kleindochters hebben hier nog heel wat uurtjes mee zoet gebracht. Het laatst heeft de blokkenkar op de logeerkamer gestaan waar kleine dochter uit Den Haag er 's morgensvroeg nog wel eens mee speelde.
De sticker op de zijkant van dierenpark Amersfoort heeft er bijna vanaf het begin opgezeten. Rond de eerste verjaardag van dochterlief zijn we met een paar buurmeisjes ter ere van haar verjaardag naar dat dierenpark geweest. Twee maanden later zijn we van Bunschoten naar Kampen verhuisd en hebben we dierenpark Amersfoort nooit meer bezocht.
Ook is er ergens nog een filmpje dat zoonlief, amper een jaar oud, in de blokkenkar zat en dat dochterlief hem door de kamer voorttrok en ik doodsangsten uitstond dat hij niet achterover zou vallen.
Ach dierbare herinneringen. De blokkenkar mag dus blijven; met welke bedoeling weet ik niet, maar àls er nog eens bezoek met kinderen zou komen, heb ik altijd nog een stukje speelgoed staan.
klik
mijn hond heet Hessel
Ze zijn af, de sokken, gebreid op die kleine breinaaldjes, genaamd Addi CraSy Trio. Het was even wennen, ik heb de nieuwe techniek nu wel aardig onder de knie, maar een volgende paar brei ik wel op nog iets dunnere naalden, want ik ben niet helemaal tevreden over de boord.
Een volgend paar? Ja, om de kosten enigszins te drukken zal dat wel moeten. De prijs van dit paar sokken is ruim vijftig euro. Aanschaf boek 23 euro, breinaalden 15 euro, een mal om de sokken mooi op te laten drogen zodat het ingebreide werk mooi "geblokt" wordt 15 euro en dan het breigaren nog, 8,50 euro. Maar goed dan heb je ook wat.
Terwijl ik met de eerste sok bezig was, bedacht ik dat ik de tweede sok wel in tegengestelde kleuren kon breien. Kleine dochter R. draagt namelijk nooit twee gelijke sokken, dus trok ik de conclusie, dan zal kleine dochter N uit verweg land, voor wie deze sokken bedoeld zijn, dit ook wel leuk vinden. Achteraf viel het nog helemaal niet mee en heb ik de lichte kleur "tijdelijk" even donker gemaakt om niet steeds in de war te raken. Later heb ik het weer zo goed mogelijk uitgegumd
Op de breiclub vond men het idee van 2 verschillende sokken die toch bij elkaar hoorden een heel originele en creatieve aanpak. Groot was mijn verbazing, toen ik gisteren in de krant las, dat er in Leeuwarden een Slowaakse sokkenzaak zich gaat vestigen. De sokken hebben vaak opvallende prints waarbij het opmerkelijk is dat de linker- en rechtersok niet gelijk zijn maar wel bij elkaar passen. Nou ja zeg, nu vraag ik je. Kom ik via een kleindochter op een lumineus idee en dan schijnt het dus al te bestaan.
Hoe dan ook, ik ben even in de ban van het sokken breien, ook dat schijnt iets hyperigs te zijn en ik doe vrolijk mee.
KLIK
mijn hond heet Hessel
STAP OP SPEL
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit spel kwam ik in de afgelopen weken tegen bij het opruimen van de zolder. Het was best een leuk spel, in ieder geval heel anders dan kwartetten. Er zat toch een klein beetje een gelukselementje in, want je kon een kaart van de stok pakken met bijvoorbeeld lekke band. Dan moest je eerst een kaartje met rijwielhersteller trekken, vervolgens een 'stap op' kaartje en pas dan kon je verder om genoeg kaartjes van de 5 of 6 kilometer te verzamelen.
Ooit zal ik dit spel gekregen hebben, waarschijnlijk van alle gezamenlijke nichtjes en neefjes van de tantes en ooms van vaders kant. Een tante had het en daar heb ik het wel eens gespeeld. Daar kwam nog bij dat de oom die bij deze tante hoorde, fietsenmaker was. Ik vond het als kind hilarisch, als oom meespeelde en moest wachten tot hij eindelijk het kaartje van rijwielhersteller uit de stapel trok. Echt dolle pret, waar tante en oom dan weer verschrikkelijk om moesten lachen.
Het is een spel wat heel gangbaar was in vooral christelijke gezinnen, want daar was het minder gebruikelijk om met een gewoon spel kaarten een spel te spelen. In ons gezin mocht dit wel, de familie van mijn moeder had namelijk veel minder met het geloof en de kerk dan de familie van mijn vader. Pesten, eenendertigen, jokeren en zelfs liegen heb ik allemaal bij de familie van mijn moeder geleerd, maar als kind had ik niet door dat er zo'n verschil was in welke spelletjes er wel en niet mochten.
Pas heel veel later heb ik van P. begrepen dat een traditioneel spel kaarten met harten, ruiten, klaver en schoppen in gereformeerde gezinnen echt helemaal uit de boze was, want oei oei oei, die jokers, dat riekte naar de streken van de duivel, met het lot speelde je niet. Ooit wilde ik zoonlief naar de ouders van P. laten fietsen om daar loten te verkopen voor één of andere club waar hij lid van was, maar dat werd mij sterk afgeraden door P, want ook dat was uit den boze.
Die wereld was mij totaal vreemd, want wij hebben in ons gezin heel veel spelletjes gespeeld. Van Stap Op tot Mens Erger Je Niet en van knikkerborden tot jokeren toen ik wat ouder was.
Het knikkerbord wat mijn vader voor mij gemaakt heeft, is helaas niet met mij meegegaan; het is bij mijn ouders gebleven en toen mijn eigen kinderen er te groot voor waren geworden hebben zij het weggegeven aan iemand in de buurt met kleine kinderen. Goed terecht gekomen zou je zo zeggen, maar ik heb het altijd een beetje jammer gevonden dat het niet naar mij, als rechtmatige eigenaar is gegaan.
En dan? hoor ik de lezer zeggen, denk je nu echt dat je nu nog met dat knikkerbord zou spelen? Natuurlijk niet. Net zo min als met dit Stap Op spel, waarvan mijn kinderen al zeiden dat het een oubollig spel was. Ik heb het dan ook nooit met de kleindochters gespeeld.
Dus sta ik nu voor de vraag: Wat moet ik doen? Weggooien? met het Oud Papier meegeven?
Ik weet het niet. Voorlopig stop ik het in de doos met de spellen die ik toch nog maar even wil houden. Het is ten slotte maar een klein doosje.
klik
mijn hond heet Hessel
WE-300 is terug. Dit wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedacht hij een thema en dat is zo gebleven. Dit keer is het "verplichting".
In de zomer van 2019 werd het bos achter ons huis grotendeels gekapt. We waren er niet echt op voorbereid en het kwam heel hard aan. Zo erg zelfs, dat ik er de eerste morgen, toen ik het zag gebeuren, er van moest huilen. Ik, afkomstig van de Veluwe, had het een lot uit de loterij gevonden om hier te kunnen wonen, een fijn huis, met een behoorlijke tuin, aan de achterkant grenzend aan een perceel bos. Mensenlief wat wilde ik nog meer? Niets toch.
Na eenentwintig jaar werd dit sprookje opeens ruw verstoord. Weg bos. Ooit zou er wel weer nieuwe aanplant komen, beloofde Staatsbosbeheer, maar wanneer konden ze niet zeggen.
De eerste dagen vond ik het verschrikkelijk als ik naar buiten keek, maar heel geleidelijk begon ik aan het uitzicht te wennen. De weidsheid had ook wel wat en ook de tuin kreeg veel meer licht. Alleen die wind, daar zou ik nooit aan wennen.
En opeens, deze week zijn ze daar. Vijf man sterk van een hoveniersbedrijf en een soort tractor met boor en met vijfenveertig honderd, ja wat zal ik zeggen, ienie mienie boompjes. Voor elk boompje wordt een gat geboord en wordt er zo'n klein dun sprietje met wortels ingezet en aangestampt.
Ik kan mij bijna niet voorstellen dat over een tijdje die sprietjes laten zien, dat ze er neergezet zijn om uit te groeien tot heuse bomen. Staasbosbeheer houdt zich dus aan de wet, voor iedere gerooide boom moet er één teruggezet worden.
Ben ik blij met deze aanplant? Jazeker. Deze zomer zal het nieuwe groen nog geen beschutting tegen de wind geven, dat is toekomst, maar wat ik minstens zo belangrijk vind: De vogels zullen op den duur ook weer terugkeren. Niets is mooier dan in de zomer wakker te worden van vogelgeluiden.
klik
mijn hond heet Hessel
KNOPENBUS
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Zijn er dan helemaal geen dingen van P. die 50 jaar of ouder zijn? Jawel, maar niet zoveel. Bovendien is het veel moeilijker om het verhaal wat erbij hoort te bedenken en te schrijven. Ik moet het dan doen met heel weinig informatie, want P. heeft niet die scherpe herinneringen zoals ik die zelf heb. De knopenbus kom ik iedere keer tegen als ik in de veertiendaagse beurt alles in de kamer afstof.
Dit keer de knopenbus dus. Toen ik hem op tafel zette, met de vraag of P. 'm even open wilde maken, het lukte mij niet, heb ik direct maar de vraag gesteld wat hij nog wist van deze bus. Niet veel dus, maar toen ik hem wat op gang hielp kwam er toch enige informatie. Ik weet namelijk wel dat P. de bus graag wilde hebben en dat hij op enig moment dit van zijn moeder heeft gekregen. Het schijnt dat de knopen bus van beppe (grootmoeder) is geweest en dat de moeder van P. er knopen in bewaarde.
Ik weet dat wij op enig moment deze buttons erin gedaan hebben. We hebben een heel groot doek gehad waar we de buttons opgespeld hadden, maar toen dat "uit" was, net zoals de speldjes, hebben wij het kleed opgeruimd en heeft P de buttons die hij graag wilde bewaren in deze bus gedaan en vervolgens hebben we er nooit meer naar gekeken. De bus met inhoud staat ergens achter de televisie, waar niemand hem ziet, gewoon te staan. Waarom? Geen idee, gewoon omdat hij daar staat.
Toch was het leuk om die oude buttons weer eens even te zien. Sommige van die buttons zijn ook al bijna vijftig jaar oud, terwijl het voor mij nog een beeld is van pas geleden. 10 jaar terug of zo.
Dat is toch anders dan als ik aan de oorspronkelijke inhoud van die bus denk, niet de cacau, maar de knopen dus. Mijn moeder had ook zoiets en ik weet nog dat ik als kind helemaal gek was van de marktkraam waar alleen maar kaartjes met knopen verkocht werden. Ze lagen op een hele grote bult en je kon er zo lekker in graaien.....
Ach en zo heeft die hele oude knopenbus weer dienst gedaan door model te staan voor dit blogje en ben ik er toch in geslaagd om een verhaaltje te schrijven over deze oude cacaubus van waarschijnlijk veel meer dan 50 jaar oud.
klik
mijn hond heet Hessel
De aardbeving in Turkije laat mij niet onberoerd. Terwijl ik al een week aan het dubben ben welk voorwerp en onderwerp ik dit keer zal kiezen voor "mijn" rubriek EERTIJDS, besef ik tegelijkertijd dat de mensen daar in het rampgebied alles, maar dan ook alles kwijt zijn. Misschien wel één of meerdere dierbaren, maar als dat niet het geval is, dan toch zeker hun dierbare spullen. Wat een verdriet, wat een ellende, wat een puinhoop. Hoe moet je verder als je alles verliest. Ik hoop het nooit mee te hoeven maken en ik besef des te meer hoe fijn het is om te kunnen leven tussen je eigen spulletjes, al dan niet met daaraan gekoppelde herinneringen.
Niet iedereen hecht op de zelfde manier waarde aan de spulletjes om je heen. Dat bleek ook tijdens de boekspreking in ons leesclubje. Dit keer hadden we Houtrot, geschreven door Rinske Hillen gelezen. Het boek eindigt dat het monumentale, vijfhonderdjaar oude grachtenpand instort. De associatie met de instortingen van de huizen in het rampgebied is dan snel gemaakt. Ook daar kwam aan de orde, dat het heel moeilijk moet zijn om na zo'n gebeurtenis verder te moeten gaan. Verder met niets...
Toch, na hier bij stil gestaan te hebben, ging ons gesprek verder en kwamen we bij de vraag uit de leeswijzer: vindt u dat tradities onmisbaar zijn voor een gezonde familie/maatschappij en zo kwam ook even mijn bonte verzameling spulletjes van vijftig jaar en ouder ter sprake. En dan blijkt hoe verschillend mensen kunnen zijn. Bij het zien van bijvoorbeeld de asbak uit het vorige blogje zie ik heel veel beelden en herinneringen uit die tijd weer voorbij gaan, terwijl iemand anders dit juist heel sterk heeft bij het zien van foto's. Dat heb ik dan weer veel minder.
De ochtenden met de leesclub, ze zijn me dierbaar. Op weg naar huis was het net of er een last van mijn schouders was gevallen. Natuurlijk kan ik gewoon doorgaan met mijn rubriek en moet ik niet blijven hangen in dat dubben, maar een keuze maken. Het heeft er mee te maken dat ik even tijd nodig heb om alles weer in de juiste proporties te zien. Soms kan zo'n hele grote ramp een verlammende werking op mij hebben en dan duurt het een aantal dagen voor ik weer over kan gaan met dat wat mij interesseert, boeit en plezier geeft. Vaak helpt het mij om woorden te vinden zodat ik er een blogje over kan schrijven. Pas dan kan ik weer verder met het gewone en dat is nu ook het geval. Had ik moeite om iets te kiezen voor de rubriek, inmiddels ben ik er uit, het zal binnenkort geschreven en geplaatst gaan worden.
klik
mijn hond heet Hessel
Pup Pablo is niet meer, dat is verleden tijd; hij is nu jonge hond geworden. Hij moet nog best veel leren, (hij vindt zelf dat hij bijna alles al weet) maar wij vinden dat het begin er is. Ook kunnen we nu wat meer ondernemen, zo zijn we gisteren voor het eerst sinds de komst van Pablo weer eens naar het hondenlosloopgebied bij Lauwersoog geweest. Onderweg er naar toe maakte Pablo veel misbaar en opeens had ik het door, hij had hoge nood. Dus maar even ergens gestopt, want dan is 20 minuten rijden nog best wel lang.
We kennen het losloopgebied nog op ons duimpje en met een beetje goede wil kun je daar wel een klein uurtje lopen. We konden dichtbij de slagboom parkeren, zodat ze niet aangelijnd de auto uit hoefden. Voor hond Hessel was het een feest van herkenning en Pablo hobbelde er eerst wat achteraan, maar nam zo nu en dan de tijd om eindelijk eens heerlijk ongestoord en uitgebreid te snuffelen om daarna weer in volle vaart achter Hessel aan te racen.
Op het grote veld aangekomen wilde Hessel toch wel erg graag het apporteerspel met de bal doen. Na een keer of wat de bal weggegooid te hebben wordt duidelijk merkbaar dat Hessel meer en meer verandert in een oude hond. Vroeger niet moe te krijgen, nu zie je aan de sukkeldraf dat het genoeg is geweest.
En opeens was er een andere zwarte hond. Alles ging goed totdat de zwarte hond te veel achter Pablo aan ging zitten. Dat vond Hessel te ver gaan, stond dat niet toe en wierp zich er grommend tussen om Pablo te verdedigen. Zwarte hond en bazin liepen naar rechts en wij sloegen het pad naar links in, er is verder ook niets gebeurd, maar wat was ik trots op Hessel dat hij de kleine ging verdedigen.
Vanaf dat moment accepteerde Hessel dat Pablo mee op ontdekkingstocht ging, samen water lebberen, samen de vijver in, zwemmend de bal ophalen, maar dat was toch wel even schrikken voor Pablo. Oei, moest hij zomaaar even zwemmen en hij kon het.
Het was een heerlijk uitje met de "jongens"; ik heb er van genoten. Vandaag heeft Pablo zijn diploma van de puppytrainingscursus ontvangen. Hij is dus nu echt puppy-af.
klik
mijn hond heet Hessel
|
Toon berichten 1-8 van 1851 |
Volgende Pagina »
