MERKLAPPEN
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Onlangs was er weer de Verhalenavond in Fryslân. Op Verhalenavond ontmoet heel Friesland elkaar om te luisteren naar verhalen. Verhalen in huiskamers, musea, cafés, bibliotheken, bij verenigingen en bedrijven. Dit jaar ben ik naar twee locaties in eigen dorp geweest; het Rechthuis en de Hobbydoos. Hobbydoos.nl is een online winkel gespecialiseerd in handwerkbenodigdheden zoals garens, borduurpakketten quiltstoffen en nog veel meer.
Ooit heb ik het begin van de grote onderneming meegemaakt en het leek me leuk om nu het complete verhaal van het ontstaan te horen en ik hoopte een kijkje te mogen nemen in de magazijnen.
Het verhaal van het ontstaan was zoals ik het kende, maar het was heel leuk om te horen hoe de eigenaar van jongs af aan begeistert was geweest door het breien en haken. De handwerkles was voor haar altijd een feest geweest, met één schaduwkant, zij mocht het werk niet mee naar huis nemen zoals de andere meisjes, want dan had ze het werkje te snel af en moest de handwerkjuf weer wat nieuws verzinnen.
Dit bracht mij naar de merklap van mijzelf en de verstellap van schoonmoeder. Mijn moeder had een merklap op school geborduurd, maar dat werd niet meer gedaan toen ik naar school ging en de meisjes op elke woensdagmiddag handwerkles hadden. Op de één of andere manier vond mijn moeder het toch nuttig en leuk, dat ik ook zo'n merklap ging maken. Ze heeft zo'n lapje voor mij gekocht en ik ben aan de slag gegaan. De originele merklap werd alleen maar met rood geborduurd, maar ik was toen zo eigenzinnig, dat ik met allerlei kleurtjes aan de gang ging. Ik wilde modern doen. Mijn moeder was daar niet zo enthousiast over en dat zal wel de reden zijn geweest, dat ik het ding nooit afgemaakt heb.
Helaas is de merklap van mijn moeder, na haar overlijden, bij de verhuizingen van mijn vader verdwenen. Anders had ik die merklap ook laten inlijsten. Mijn schoonmoeder had net zo'n merklap als mijn moeder, maar die is natuurlijk naar de dochter, mijn schoonzus gegaan. Er was ook nog een verstellap van mem waar allerlei versteltechnieken op te zien zijn zoals een knopenlijst met knoopsgaten, diverse splitten en andere technieken en alles met de hand gemaakt. Dit om later hemden overhemden en overalls te kunnen verstellen. Dit doek mocht ik hebben.
Ik heb het gewassen en laten inlijsten. Ik ben niet zo'n fan van foto's van de overledenen neerzetten, ik vind een aandenken zoals dit wel heel mooi en daarom hangt dit op een mooi plekje bij ons in de kamer. De initialen van mem zijn er wel in te vinden, helaas het jaartal niet, maar deze lap zal toch zo om en nabij de 90 jaar oud zijn. Mijn eigen onaffe merklap is veel jonger, maar zal toch ook al wel zo'n 60 jaar oud zijn.
klik
mijn hond heet Hessel
Ik had een blogje over mijn ervaringen op het stembureau in mijn gedachten, maar dat komt later misschien. Opeens is daar het einde van Hessel. Begin september was Hessel heel erg ziek. Er was al sprake van, dat we hem zouden laten inslapen maar omdat zoonlief en kleine dochter graag afscheid van hem wilden nemen, werd dit nog even uitgesteld. Volgens de dierenarts kon dit wel, zeker met behulp van het medicijn prednison.
En alsof er een wonder geschiedde, Hessel knapte helemaal op, begon weer te eten en te drinken, kon weer op zijn poten staan, kortom na een paar dagen was er geen enkele reden meer om het leven van Hessel te beëindigen.
Met de extra voeding nam het gewicht van Hessel toe en kreeg hij ook weer energie. Na een paar weken was hij weer 20 kilo in plaats van de schamele 16, waardoor hij er zo uitgemergeld uitzag. Lange wandelingen maken kon natuurlijk niet meer, maar aan de dagelijkse korte uitlaat heen en weertjes beleefde hij toch veel plezier. En soms namen we beide honden in de auto mee naar een plek waar ze los konden lopen en ook dat vond Hessel fijn, al was er van rennen en draven geen sprake meer.
En zo hadden we het fijn met ons vieren. Maar vannacht hebben we heel plotseling afscheid van Hessel moeten nemen. Voordat we naar bed gaan wordt Pablo nog even uitgelaten en de laatste weken liet ik Hessel nog even in de tuin scharrelen omdat hij niet zo veel zin meer had om te lopen. Maar gisteravond was er geen beweging meer in Hessel te krijgen. P. heeft Hessel naar zijn mand gedragen en we zouden elk uur even gaan kijken.
Om 1 uur was alles nog in orde, behalve dat Pablo mand met Hessel erin een stuk naar voren had getrokken, zodat hij Hessel kon zien. Heel opmerkelijk. Om 3 uur was alles nog rustig, maar om 4 uur maakte P. mij wakker met de mededeling dat Hessel voor altijd was ingeslapen, maar dat hij nog warm was.
We hebben samen afscheid van Hessel genomen. Pablo zat er maar wat treurig bij. Nadat we Hessel in de mand naar de garage gebracht hadden, hebben we geprobeerd toch nog maar wat te slapen. Bij mij is daar weinig van terecht gekomen. Ik ben heel veel bezig geweest met alle herinneringen die ik heb aan ons tweetal Hessel en Iemand. Wat is dat een prachtige tijd geweest toen we die twee jongens samen hadden. Dat is nu voorgoed voorbij.
Pablo is nog jong, hij komt er wel overheen dat hij Hessel moet missen, want zo door de maanden heen waren beide honden toch ook op elkaar gesteld geraakt. Pablo werd wat rustiger en Hessel vond hem daardoor minder irritant.
Ik ben kennelijk toch nog even in slaap gevallen want ik werd wakker van Pablo die zachtjes jankte. P. was ook al een keer bij hem geweest om hem gerust te stellen maar dat hielp niet echt. Toen ik beneden kwam wilde Pablo direct naar de bijkeuken, maar daar was Hessel niet dus wilde hij door naar de garage.
Toen we even later inderdaad door de garage moesten, zag hij Hessel in de mand liggen. Even werd hij helemaal blij, om vervolgens helemaal in te zakken. Hij heeft nog even aan Hessel geroken, maar een tweede keer hoefde het voor hem niet meer. Hetzelfde hadden we meegemaakt met Hessel toen Iemand was ingeslapen. Na één keer goed gesnuffeld te hebben is het kennelijk goed.
Het zal moeten wennen en ik ben heel erg blij dat Pablo er is, maar missen doe ik Hessel zeker. Hij is ruim 12 jaar mijn hondenvriend geweest. De mooie herinneringen blijven.
klik
mijn hond heet Hessel
PINK FLOYD
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
In de afgelopen week had ik al een paar keer gedacht, ik moet eens naar de zolder om de LP van Pink Floyd met de koe op de hoes te zoeken. Dit naar aanleiding van ons uitje naar Amsterdam naar de Fabrique des Lumières, waar bij de expositie van Dali de muziek van Pink Floyd werd gebruikt.
Na niet eens zo heel lang zoeken vond ik het vanmiddag tussen de andere LP's in de LPkast. Nu ik de titel van deze LP wist, ATOM HEART MOTHER, kon ik dit op spotify intikken en toen kwam de LP wel tevoorschijn. Terwijl ik boven bezig was met mijn knutselbreiwerkje heb ik de muziek via tablet op een speakertje gezet en zo de hele LP afgeluisterd.
Het was een feest van herkenning. Wat had ik die nummers lang niet gehoord, maar van sommige nummers, bijvoorbeeld IF, wist ik nog iedere noot. Het zat nog allemaal in mijn hoofd.
Toen P. en ik pas bij elkaar waren liet hij mij het nummer Alan's Psychedelic Breakfast horen. Ik wist dus nog wel dat dit nummer op die LP stond maar verder had ik geen idee. Ik vond dat nummer wel grappig, maar ik was vanaf de eerste keer dat ik deze LP hoorde helemaal weg van het nummer IF. Hoe was het mogelijk dat ik dat niet meer wist! Heel veel van mijn verdriet over het mislukken van mijn eerste huwelijk heb ik met het luisteren naar dit nummer verwerkt. Het zachte, het lieve, het gaf mij zo'n troost; al mijn verdriet leek als het ware, met het keer op keer naar dit nummer te luisteren, weg te vloeien.
Bij P. was alles nog iets dieper weggezakt, want toen ik het op de terugreis over de LP met de koe op de hoes had, ging er bij hem geen belletje rinkelen. Vanmiddag, nadat ik eerst alleen de hele LP afgeluisterd had, liet ik hem de muziek ook horen, en toen was het voor hem net zo'n feest van herkenning als bij mij de eerste keer. Wanneer en waarom hij deze LP gekocht had weet hij niet meer, ik kan hem niet in zijn herinnering helpen, want dat was ruim voor de tijd dat wij elkaar leerden kennen. De LP is uit 1970, ruim 50 jaar oud en mag dus in deze collectie.
Met het luisteren naar deze muziek, begrijp ik nu wel waarom Anouk de wens had om haar nieuwe album, pas uitgekomen samen met een groot symfonie orkest te willen opnemen. Daardoor lijkt muziek wat tijdlozer te worden want het eerste nummer van Pink Floyd, uitgevoerd met ook veel verschillende instrumenten op de zogenaamde A kant, duurt 20 minuten en heeft alles in zich om het nog steeds heel mooi te vinden.
Dit keer een extra foto om de hoes goed over te kunnen brengen
klik
mijn hond heet Hessel
Een aantal weken geleden had ik bij blogster Riet iets gelezen over Fabrique des Lumières in Amsterdam. Ik was zeer geïnteresseerd en ik ben op het internet gaan zoeken naar meer informatie hierover. Daar las ik dat in een grote industriële ruimte, de voormalige Westerparkgasfabriek, met muren tot 17 meter hoog, geavanceerde technologie exposities te zien zijn van klassieke, moderne en hedendaagse kunstenaars. Deze herfst zijn dat werken van Dali en Gaudi, begeleid met muziek van Pink Floyd.
Het is gigantisch.
Bij binnenkomst wist ik eerst niet waar ik beginnen moest met kijken. Kleuren, heel veel kleuren en beelden rondom en op de vloer zaten groepjes mensen te kijken naar een muur waar verschillende objecten van Gaudi tot leven kwamen.
Na een tijdje wat verdwaasd rond gelopen te hebben, werd het even donker en werd er aangekondigd dat over twee minuten de beelden van Dali vertoond zouden worden. Ik heb mij ergens een plaatsje gezocht en alles over mij heen laten komen. Het was fantastisch. Het is moeilijk te beschrijven, maar de beelden werden rondom geprojecteerd, soms allemaal hetzelfde, soms waren er verschillende combinaties in de grote ruimte te zien en de muziek van Pink Floyd sloot er zo fantastisch op aan.
Het was genieten.
Na Dali was Gaudi aan de beurt, ook mooi, maar het sprak mij iets minder aan. Misschien ook wel omdat er andere muziek bij te horen was. De voorstelling begon met de muziek van Gerschwin, de rapsodie in blue en eindigde met de subtiele koorzang die ik hoorde toen we binnen kwamen. En ja, en nu begreep ik het dus wel, het beeld van de op de grond zittende mensen kijkend en luisterend naar de beelden en de muziek.
Het was een hele reis, maar zeker de moeite waard. En het leuke was, dat zoonlief zich ook even bij ons voegde.
Dat was de reden dat ik de voorstelling van Dali niet voor een tweede keer gezien heb, als ik alleen was geweest, had ik dat zeker gedaan. Maar goed, na afloop samen een kop koffie drinken was ook gezellig.
Een poging om weer te geven hoe zo'n immense hal er uit zit. Nee ik ga niet allemaal foto's plaatsen van wat ik gezien heb. het werk van Dali en Gaudi is op het internet wel te vinden. Ik volsta met 1 foto die bijzonder goed gelukt is.
klik
mijn hond heet Hessel
Ook dit jaar heb ik ze weer gekocht, de grote bruine chrysanten met aan de uiteinden een geel randje. Ze horen voor mijn gevoel zo bij de herfst. Vele jaren achtereen kreeg ik, toen mijn moeder nog leefde, van mijn vader zo'n boeket. Hij ging dan op de fiets naar een kweker, ergens in de buurt van de vliegbasis en kocht dan twee grote boeketten, één voor mijn moeder en één voor mij.
Welke gedachte er achter zat weet ik eigenlijk niet. Kennelijk vond hij ze zelf erg mooi. Ook later, toen mijn moeder er niet meer was kwam hij elk jaar in de herfst wel een keer met zo'n boeket bij me.
Het kwam de eerste jaren, nadat hij er niet meer was, niet bij mij op om dan nu voor mij zelf maar zo'n boeket te kopen. Op de één of andere manier was de drempel te hoog om tot die actie over te gaan. Totdat ik een paar jaar geleden met vriendin M. langs een bloemenstal liep en haar de bloemen aanwees en vervolgens het bijbehorende verhaal vertelde. Zij gaf mij toen de raad om dan nu elk jaar zelf zo'n bos bloemen aan te schaffen, meer als eerbetoon aan mijn vader.
En dat doe ik nu al een aantal jaren. Dit is het tweede en tevens laatste boeket dit jaar. Het geeft mij een goed gevoel en ik geniet er van. Als deze bloemen uitgebloeid zijn gaat het al weer richting advent en komen de kaarsen op tafel. Èn een cyclaam als die er al zijn. Die vond mijn moeder altijd zo mooi.
Ach die kleine herinneringen aan vroeger, het past zo bij deze tijd van het jaar. We zijn dan veel meer in huis en ik ben dan wat meer naar binnen gericht. Ik houd er wel van, het begin van de donkere dagen.
klik
mijn hond heet Hessel
LADYSHAVE
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Waarschijnlijk was ik beïnvloed door de reclames, maar het stond destijds hoog op mijn verlanglijstje. In welk jaar ik deze ladyshave gekregen heb weet ik niet meer, maar het was in de beginjaren van mijn eerst huwelijk, dus moet het wel ongeveer vijftig jaar oud zijn. Reken maar even mee: Zeven- plus drie tussenjaren plus drieënveertig tweedehuwelijk. Ik weet nog dat toenmalig echtgenoot HJ er niet zoveel in zag. Het was volgens hem gewoon een scheerapparaat, maar dan wat eleganter uitgevoerd.
Ik was en ben er blij mee, maar het ding gaat nu toch echt wel naar zijn eindje en ik wil er dit keer geen nieuw scheerhoofd meer op. Volgens P. was dat een jaar of twintig geleden de moeite nog wel waard, volgens hem altijd goedkoper dan een nieuwe. Hij ging er mee op stap en zo geschiedde het, maar wat de kosten toen waren ben ik nooit te weten gekomen.
Dit hebbedingetje is mooi ezelsbruggetje naar het volgende. In de afgelopen week kreeg ik van het pensioenfonds een vermelding, dat er een bericht voor mij klaar stond. Altijd een heel gedoe om zo'n bericht met de DigiD te openen, maar omdat ik even flink wilde zijn, pakte ik door en maakte ik het bericht open.
P. en ik zaten nog aan de koffie en hij keek dan ook vreemd op toen ik opeens begon te schaterlachen. Op zijn vraag wat er zo lollig was, legde ik hem uit dat mij nog grote sommen geld in het vooruitzicht gesteld werden.
De brief van het ABP begon met een excuus dat ze mij niet eerder op de hoogte gesteld hadden, maar omdat HJ, mijn eerste man, een tijd geleden overgestapt was naar een ander pensioenfonds, lieten ze mij weten dat er voor mij nog steeds een klein pensioenpotje is wat bij hen ondergebracht blijft en waaruit jaarlijks een bedragje uitgekeerd gaat worden mocht HJ komen te overlijden. En of ik zo vriendelijk wilde zijn om hen bij overlijden van HJ dit bij hen te melden.
Ach en zo haalt het verleden je soms toch weer in. Ik heb nooit geweten dat ik, als gescheiden weduwe van mijn eerste echtgenoot, nog weduwenpensioen zou ontvangen. Ik zeg niet, dat ik het niet hebben wil, maar voor mij mag HJ nog jaren in goede gezondheid voortleven.
Ik vond het gewoon grappig om dit in een blogje van EERTIJDS te verwerken. Waarschijnlijk was de ladyshave anders helemaal niet een onderwerp geworden.
klik
mijn hond heet Hessel
Rust. Ik hoop van ganser harte, dat we vanaf nu in een wat rustiger vaarwater terecht zijn gekomen. De zomer was een zomer met wat meer downs dan ups. Het feit, dat het geheugen van P. niet meer is wat het was heeft zeker het nodige verdriet en hoofdbrekens tot gevolg gehad, maar toen stukje bij beetje duidelijk werd wat er aan de hand was, viel alles als een moeilijke legpuzzel op zijn plaats. Het leven normaliseerde zich weer waardoor er ruimte kwam voor de gewone dagelijkse gang van zaken en we begin september ook weer konden genieten van het bezoek van zoonlief en onze kleine dochter uit verwegland.
En zo kabbelde in de nazomer ons leven even een tijdje rustig voort. Tot vorige week de uitslag kwam van de PETscan die P. een week daarvoor had gehad. Helaas was er een progressie van de zeldzame ziekte NET-kanker te zien; uitgroei van de bekende haarden en ontstaan van nieuwe. P. zou in aanmerking kunnen komen voor PRRT.
De vorige keer had de oncoloog al het één en ander hierover uitgelegd. Het is een hele nieuwe behandeling die vooralsnog alleen in Rotterdam (mogelijk ook in Utrecht) wordt uitgevoerd. Via een infuus krijgt de patient een radioactief eiwit toegediend. Het stralingsniveau is dermate hoog, dat de patient enkele dagen in afzondering moet verblijven. De patient mag naar huis als het stralingsniveau voor de omgeving gering is. Wel zouden er dan een aantal leefregels in acht genomen moeten worden. Bijvoorbeeld gescheiden slapen en de eerste weken niet langer dan een uur met anderen aan een tafel zitten. Deze behandeling zou dan met tussenpozen van 6 tot 11 weken 4 keer moeten plaatsvinden met in de tussentijd een controle.
Deze behandeling hing voor mij wel als een donderwolk in de lucht. Naast de vraag: welk risico zou ik lopen met stralingsgevaar, maar ook de enorme belasting om telkens een paar dagen naar Rotterdam te moeten gaan om P. te brengen en te halen, los van de vraag wat al die straling met het lichaam van P. zou doen heeft mij menig slapeloos uur gebracht.
Goed voorbereid en gewapend met een papier vol vragen over dit alles zijn we gisteren in gesprek gegaan met de oncoloog. De vragen zijn goed beantwoord en na alle voors en tegens besproken te hebben kwam de oncoloog tot de conclusie, dat deze behandeling om een aantal redenen, waarvan de leeftijd er één is, toch maar niet plaats moet gaan vinden. P. kan zich vinden in deze beslissing, zeker gezien het feit dat deze behandeling nog volop in ontwikkeling is en waarschijnlijk nog niet geheel uit de experimentele fase is.
En ik? ik ben opgelucht. natuurlijk wil je het beste voor je man, maar ik vond hier wel heel veel haken en ogen aan zitten. De bestaande behandeling van de injectie één keer per drie weken gaat gewoon door. De toename van de tumoren staat als traag te boek en daar houd ik mij dan maar aan vast.
Eenmaal thuis waren we toch een beetje blij en hebben we het gevoel dat de juiste beslissing is genomen. Dat betekent dat wij in een iets rustiger vaarwater terecht komen. Onderzoeken zullen er voorlopig niet meer zijn, wel één keer per half jaar een gesprek met de oncoloog. Pas als er klachten komen of de gezondheid gaat fors achteruit, wordt er verdere actie ondernomen, maar dat kan nog jaren duren, alleen de garantie van de oncoloog reikt niet verder dan de deur en dat snap ik.
klik
mijn hond heet Hessel
Het moet toch beter kunnen, dacht ik toen ik onlangs de winterkleren weer tevoorschijn haalde. Op zich best een leuke trui, maar die mouwen, ze zijn veel te lang. "Als ik die trui echt wil gaan dragen moet ik iets aan die mouwen doen" en op een regenachtige middag ben ik er aan begonnen. Niet direct overtuigd dat het mij zou gaan lukken, maar wel met de inzet om er iets goeds van te maken
Ik ben begonnen een draad door de steken te rijgen, waardoor ik niet het risico zou lopen dat het helemaal zou afrafelen
Daarna ben ik voorzichtig gaan knippen. Terwijl ik zo bezig was kwam de gedachte naar boven van, het moet eerst slechter worden voordat het beter wordt. Ondertussen dwaalden mijn gedachten af naar de mensen in het Midden Oosten. Ook toen de oorlog in Oekraïne begon had ik steeds maar de gedachte, de ene dag zit je nog fijn in je huis, jezelf met van alles en nog wat te vermaken en een volgende dag is er geen huis meer, leef je opeens in een chaos. Voor al die mensen gaat die slogan, of gezegde of hoe je het ook maar benoemen wilt niet op, voor hen hoefde het eerst niet slechter te worden om het daarna beter te laten zijn.
Ik weet wel dit soort gedachten leidt tot niets, maar het geeft wel weer, dat het hele wereldgebeuren mij niet koud laat. Ik kies geen partij. Het conflict loopt al zo lang. Ik wil niet eens de oorlogen vanuit de oudheid er bij halen, maar na de tweede wereldoorlog is er duidelijk iets niet goed gegaan met de verdeling van Palestina en Israël.
Het lukt om alle steken weer op de pen te krijgen. Ik brei één of twee toeren om daarna aan de boord te beginnen. En zie daar, ik slaag er in de boel weer heel te maken. Als het boordje gebreid is kan ik afhechten en de mouw weer dicht maken. Klus is half geklaard, want nu moet de andere mouw nog. Het heeft best wat inspanning gekost, maar het is te doen.
En zo heb ik geprobeerd een inkijkje te geven over wat er in mij omgaat als ik bezig ben mij te vermaken met een trui die vermaakt moet worden, zonder er een heel zwaar blog van te maken. Misschien tot slot een wat vreemde vergelijking, maar wat zou het fijn zijn als Gaza, Israël en de Westelijke Jordaanoever zodanig vermaakt konden worden waardoor het voor iedereen mogelijk zou zijn om daar in vrede te kunnen leven.
klik
mijn hond heet Hessel
|
Toon berichten 1-8 van 1891 |
Volgende Pagina »
