DE BROODTROMMEL
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit is niet de oorspronkelijke broodtrommel waarmee ik mijn huishouding begonnen ben. Deze voldoet wel aan het criterium 50 jaar of ouder, maar is mijn huishouding binnengekomen toen P. en ik besloten hadden om samen verder te gaan en er van twee huishoudingen één huishouding gemaakt moest worden. Dat was een hele klus, want wat moet je met al die dubbele spullen. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het grootste deel van mijn huishouding gehandhaafd is en dat er aanvullingen vanuit de spullen van P. zijn gedaan. En soms moet je dan keuzes maken.
Ik had zelf ook wel een goede broodtrommel, maar iets vertelde mij dat de broodtrommel van P. voor hem net iets meer waarde had dan die van mijzelf. Ik heb niet zo vaak bij de ouders van P. gegeten, maar als we er wel eens aten was het meestal met de broodmaaltijd. De eerste keer heb ik mijn ogen uitgekeken. Ik was niet anders gewend dan dat het brood in een broodmandje op tafel kwam te staan, maar bij P. waren ze gewend de hele broodtrommel op tafel te zetten met daarin brood maar zeker ook roggebrood, of brea, in goed Fries. Voor al dat brea was heeeeel belangrijk voor het hele gezin. Een broodmaaltijd zonder roggebrood en dan niet in een verpakking, maar aan één stuk, kon gewoon niet. (En nog is P altijd heel gesteld op zijn 2 plakjes roggebrood tijdens de lunch.)
Dit alles heeft mij toen doen besluiten om de broodtrommel van P. te verruilen voor die van mijzelf. Wat ik met mijn eigen ook een 'Brabantia' broodrommel gedaan heb weet ik niet meer, net zo min als ik weet van wie ik dat ding bij mijn eerste huwelijk heb gekregen, weer via dat briefje in een blocnoteje.
Een leuke bijkomstigheid is, dat het vandaag ongeveer 44 jaar geleden is, dat ik voor het eerst welkom was bij de ouders van P. Dat was in 1979. We waren toen inmiddels allebei officieel gescheiden en op tweede Pinksterdag heb ik toen voor het eerst kennis gemaakt met de ouders van P. Natuurlijk was het eerst wat onwennig, maar toen wij ruim anderhalf jaar later getrouwd zijn, wist ik mij volledig geaccepteerd.
En ja de broodtrommel verkeert nog steeds in goede staat en wordt altijd nog gebruikt, weliswaar niet op tafel, maar wel in een lade in de keuken, waar ook de koektrommel en de beschuitbus te vinden zijn.
klik
mijn hond heet Hessel
Eindelijk, de laatste dagen lijkt het er op dat de lente wat op gang komt, wat zonneschijn en temperatuur betreft dan. Hoewel het in mijn beleving wel wat later is dan andere jaren, staat alles nu toch wel volop in bloei; het fluitenkruid, de witte meidoorn, de rododendrons, de lelietjes van dale, mijn papaverplant en mijn korenbloemen, maar het vingerhoedskruid bijvoorbeeld is weer laat en moet nog even flink zijn best doen.
Ook geniet ik weer volop van de broedende vogels. Het is weer een drukte van belang in de tuin met merels in de heg, mussen die het heen en weer hebben, duiven die ook dit jaar weer een vreemde aanpak hebben, koolmeesjes en pimpelmeesjes die waarschijnlijk elders een broedplaats hebben gevonden, maar bovenal geniet ik van een nieuw paartje, de gekraagde roodstaart. Ze waren mij nog nooit opgevallen, maar toen zij serieus belangstelling toonden voor het in bezit nemen van een vogelbroedhuisje, ben ik er eens goed voor gaan zitten om ze te bestuderen.
Vooral het mannetje met het witte kopje is prachtig. Ze hebben wel een beetje merkwaardig gedrag. Ze trillen heel erg met het uiteinde van hun staart, ze maken vaak een sur place in de lucht. Soms gaan ze van daaruit het vogelhuisje binnen, maar het gebeurt ook heel vaak dat ze weer terugkeren naar de tak. Verder laten ze zich moeilijk fotograferen, zo gauw ze merken dat ik ook achter in de tuin ben, laten ze het afweten. Koolmezen zijn daarin wat makkelijker en vertrouwen ons op den duur meer dan deze vogeltjes.
Geloof me, ik heb heel vaak en heel lang in de tuin gezeten om te proberen een mooie foto te maken, maar het is me niet echt gelukt, daarom maar twee foto's van het internet geplukt. Ik heb de vogeltjes wel echt van heel dicht bij gezien, dan zaten ze op een stoel op het terras, maar dan had ik net het fototoestel weer niet paraat. Ik heb dus echt gezien, dat het mannetje vele malen mooier is dan het vrouwtje.
klik, toch nog gelukt
Ik verwacht dat de nieuwe vogeltjes deze week wel zullen gaan uitvliegen. Ik zal ze gaan missen, want het eerste wat ik 's morgens doe is een poosje voor het raam gaan staan om te zien of het ouderpaar nog aan het voederen is.
Of het nu komt doordat het zo lang geduurd heeft voor het buiten echt een beetje aangenaam werd, weet ik niet, maar ik merk dat er een lichte onderstroming gaat ontstaan die enige gereserveerdheid met zich meebrengt omdat ik mij bewust word van mijn eigen eindigheid. Hoe vaak zal ik het nog lente zien worden? Tien keer? Twaalf keer? Dat waren zaken waar ik mij tot voor kort niet zo mee bezig hield. Daarom hoop ik, dat de weersverbetering nu echt door gaat zetten, want als het mooi weer is, leef ik veel meer bij de dag en daar voel ik mij toch veel prettiger bij.
Ik heb dus alleen het vrouwtje op de foto kunnen krijgen
klik, dit is het mannetje
Mijn hond heet Hessel
MOEDERPORTRET
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Wel doen, niet doen, wel doen, ik heb lang geaarzeld voor ik de beslissing heb genomen om het toch te doen, het schilderij van mij tonen toen ik zwanger was van mijn dochter. Ik weet het, ik heb het al eens een keer eerder laten zien, januari 2012, mèt het echte verhaal erbij, maar toen was het schilderij nog niet van mij. Na een aantal omzwervingen en ook op exposities gehangen te hebben, is het nu wel echt van mij. Toen het na een expositie van de schilder, de vader van dochterlief, het weer bij haar terug kwam, heeft ze besloten er afstand van te doen en het mij te geven.
Het is inmiddels ruim 50 jaar oud en het is een afbeelding van mij, moeder in wording. Het ontroert mij nog steeds als ik het zie. Zo jong nog, nog zo onervaren in het leven. Natuurlijk wist ik wel wat er tijdens het vrijen kon gebeuren, maar ik had geen ruimte in mijn hoofd om daar over na te denken. Dat kwam nog wel een keer. Ik werd helemaal in beslag genomen door het feit, dat we nu man en vrouw waren en dat, wat wij deden, door heel veel mensen wordt gedaan en dat dat echt niet "raar" of "vies" is. Na de eerste keer bekeek ik de mensen om mij heen met heel andere ogen. Zouden zij "het" die nacht ook gedaan hebben? Het was voor mij allemaal zo vreemd en nieuw. Voorlichting over de gevoelens die vrijkomen wanneer je verliefd bent en elkaar gaat verkennen en vooral elkaar gaat bevoelen, heb ik nooit gehad en ik had mij er ook nog nooit in verdiept.
Toen ik al heel snel zwanger bleek te zijn heb ik, hebben we dat als een feit geaccepteerd en nooit gedacht, dit had niet gemoeten. Het wonder was geschied zonder dat we dat we dit nu gepland hadden en daar gingen we ons leven op inrichten, ons klaar maken om het kleintje wat in aantocht was in liefde te ontvangen.
Toch heeft moederdag elk jaar opnieuw nog altijd een rauw randje. De toekomstige schoonouders gingen direct achter ons staan om ons waar mogelijk te helpen. Toen wij het in het weekend afreisden om het mijn ouders te vertellen was de reactie veel minder positief. Ze vond het slecht nieuws en ik had haar hele moederdag verpest. Toen het kleinkind eenmaal geboren was, heeft ze volop genoten van het grootouderschap, maar het scherpe randje is in mijn gedachten altijd blijven bestaan.
Moederdag, het zegt mij niet zo heel veel, maar toch vind ik het leuk als zoonlief belt en ik een mooi boeket van dochterlief bezorgd krijg.
En spijt dat ik op deze manier moeder ben geworden? Nee, never nooit. En daarom ben ik zo blij, dat het schilderij nu bij mij is. In tegenstelling tot de eerste zwangerschap heb ik van de tweede zwangerschap wel foto's maar geen schilderij.
En hiermee is het verhaal rond dit bijna 52 jaar oude schilderij compleet. Het heeft een mooi plekje gevonden en ik zal het blijven koesteren zo lang ik leef.
klik
mijn hond heet Hessel
Als het getij verloopt verzet men de bakens. Ik heb die uitdrukking weleens vaker gebruikt en het is opnieuw nodig om dit toe te passen. Dat we een stapje terug moeten doen in het van alles ondernemen was vanwege de wat teruglopende gezondheid van P. al bekend, maar er is nu een tweede factor bijgekomen. Hond Hessel is met zijn bijna twaalf jaar ook heel erg bezig een oude hond te worden. Ik had de afgelopen weken al gezien dat hij niet zo veel plezier meer had in het lopen van ons dagelijkse rondje van pakweg 3,5 km. en daarom een afspraak met de dierenarts gepland.
Hond Hessel lijdt aan artrose en verre wandelingen kan hij echt niet meer doen. Met wat medicatie en een voedingssupplement kan zijn conditie nog iets verbeterd worden, maar we moeten hem verder toch als een oude hond behandelen en hem op die manier nog een fijne oude dag bezorgen, daar heeft hij recht op.
Dus dat betekent, dat, als we willen wandelen, dit niet meer met ons vieren kunnen doen. Pablo is gelukkig zo ver, dat hij zo langzamerhand heel fatsoenlijk aan de lijn kan lopen en een wandeling van zo'n 7 à 8 kilometer moet nu zo af en toe wel kunnen.
Dus vanmiddag, na, per auto, even met ons vieren bij het losloopgebiedje bij Eeltjemeer geweest te zijn, gingen Pablo en ik te voet verder om met een omtrekkende beweging rond het Eeltjemeer weer naar huis te lopen.
Het was prachtig weer en Pablo en ik liepen echt te genieten. Pablo had al geleerd niet meer achter elke opvliegende eend aan te willen gaan, maar hij hoorde nu weer wat nieuws, het kwaken van de kikkers. Ook heel interessant.
Na een half uurtje doorstappen passeerden we een voormalige soort van boerderderij. Twee oude mensen waren op het erf bezig en er liep een dikke stabij rond die niet naar zijn baas luisterde en ons op de weg kwam begroeten. De hond heette Wonder, een prachtige naam. Het echtpaar en ik raakten even aan de praat, ze herkenden in Pablo het ras de Heidewachtel en zo kwam van het één het ander en boden ze mij een kop koffie aan. Ik ben al een tijdje bezig mij meer open te stellen voor de contacten in en rond ons dorp, zo ben ik ook maar en passant bestuurslid van Dorpsbelang geworden, dus antwoordde ik met "ja lekker"
Ik werd uitgenodigd om op het verweerde zitje in de tuin plaats te nemen en toen dacht ik wel even: wat heb ik nu weer gedaan?" De aanblik van het huis doet vermoeden dat het schoonhouden van de woning nu niet direct de eerste prioriteit heeft. De gastvrouw stelde zich voor en in no time wist ik heel veel van alle ziektetjes en kwalen in de familie. Zelf was ze misschien ook wel met de eindfase bezig, zo vertelde ze, want ze moest de meest dikke luiers dragen zo liet ze me weten en wilde dit laten zien wat gelukkig niet zo goed lukte.
Maar al met al liet de koffie maar op zich wachten en na ruim een half uur vond ik het wel welletjes en kondigde ik aan toch maar te willen vetrekken. Ze stond op, tikte op het raam en vroeg haar man hoe ver het was, bijna klaar! De vrouw des huizes gaf de man nog wel even de instructie om de kopjes eerst om te spoelen!
Na nog weer tien minuten gewacht te hebben ben ik toch maar opgestaan en wilde ik verder lopen. Ik had net de straat bereikt toen de man dan toch eindelijk met de koffie kwam. En ja, wie ben ik dan om dan toch maar snel door te lopen. Niet gedaan dus en manmoedig het kopje koffie ter hand genomen en opgedronken. Ooit had ik in het verleden, toen ik als maatschappelijk werkster nog stage liep bij de gezinsverzorging, wel vaker een kopje koffie gedronken bij mensen die het schoonhouden van alles nu niet direct als hobby hadden en daar was mij ook nooit iets van overkomen.
Bijna een uur later vervolgde ik mijn weg. Pablo had zich best wel netjes gedragen bij die andere hond, maar omdat hij steeds maar in die zon had moeten liggen, hij had maar een klein beetje schaduw van mijn stoel, had hij het wel warm.
En toch liepen we in opperbeste stemming naar huis. Samen op pad gaan is leuk. Je beleeft nog eens wat.
klik
mijn hond heet Hessel
KONINGINNEDAG
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit keer hoefde ik niet lang na te denken over het onderwerp. Het glas van muziekvereniging "De Eendracht" waar mijn vader muzikant was en tuba speelde. Ik heb hier hele goede herinneringen aan. Op koninginnedag was het altijd vaste prik, dan ging ik met mijn moeder 's morgens naar "het dorp" zoals het centrum van Apeldoorn toen nog aangeduid werd, om het muziekkorps, dat een rondgang door het centrum maakte, te zien spelen. In latere jaren moesten we de aandacht wat verdelen, omdat mijn broer bij een ander muziekkorps speelde. Hij speelde klarinet. Er waren overigens wel een stuk of vier, vijf korpsen die allemaal een eigen rondje liepen en ergens gezamenlijk eindigden. Ik denk dat dat bij het gemeentehuis was, maar dat weet ik niet echt meer.
Ik heb van jongs af aan kennis opgedaan over het verschil tussen een fanfare- en een harmonie muziekkorps. Mijn broer wilde graag klarinet spelen en dat ging nu eenmaal niet bij een fanfare, dus ging hij met oom Berend, een broer van mijn vader, mee naar SoliDeoGloria. 
Ik heb mijn vader vaak horen oefenen op zijn tuba als ik al in bed lag. Als ik nog wakker was viel ik er wel bij in slaap en als hij later op de avond ging spelen werd ik er niet eens wakker van. Het hoorde gewoon bij mijn warme beschermde wereldje van toen ik klein was.
Mijn broer kon na een tijdje wel aardig op de klarinet spelen. Hij had zich zelf onder andere een deel van het populaire nummer Morgen van Ivo Robic uit 1959 aangeleerd en dat klonk heel aardig.
Het muziekkorps van mijn vader ging ook wel op concours en ik kan mij nog wel herinneren dat we dan als gezin wel eens meegingen als het niet te ver was en als er nog plaats was in de bus. Vaag herinner ik mij een grote tent in een weiland en dat zo'n middag wel erg lang duurde. Natuurlijk heb ik ook de populaire film uit die tijd "De Fanfare" gezien.
Ook de jaarlijkse uitvoering was altijd zo'n dingetje. Voor de pauze speelde het muziekkorps, tijdens de pauze was er een verloting en na de pauze was er toneel. Daarna was er dansen tot in de kleine uurtjes, maar dansen kon mijn vader niet, dit tot groot verdriet van mijn moeder, dus gingen wij naar huis, al dan niet met een prijsje uit de verloting.
Ter ere van het veertigjarig jubileum had men glazen laten maken en deze moesten door de muzikanten verkocht worden. Ik weet dat we een aantal dozen met 6 stuks glazen in huis hebben gehad, maar dat het nog al moeite kostte om de glazen verkocht te krijgen. Uiteindelijk hebben mijn ouders 2 doosjes zelf gehouden. Dit is het enige glas van de twaalf die nog over is. Bij het ontruimen van het appartement van mijn vader heb ik dit als aandenken meegenomen.
Hoe verder ik kom met deze rubriek, hoe meer ik ga inzien dat dit, het bewaren van spulletjes van weleer, toch wel een klein beetje een tik van mij is. Maar wel een leuke. En zo lang ik leef zal ik deze kleinoden, waar ik verder niets mee doe, blijven koesteren.
klik
mijn hond heet Hessel
Een midweekje naar Tholen. Zomaar? Ja en nee. Broerlief in Rotterdam is binnenkort jarig en daar wilden we wel graag heen, maar met twee honden zou dat best wel eens problemen kunnen opleveren omdat daar ook een hond aanwezig is. Een samenzijn in Zeeland, waar zij regelmatig in hun chalet verblijven zou een oplossing zijn, maar dan niet met de caravan, zoals gepland was voor in de zomer, maar zelf voor een paar dagen een chaletje huren. En dat hebben we gedaan.
En wat was het gezelig. 'Gezelligheid kent geen tijd' aldus een gezegde, dat gold zeker voor deze dagen, maar dan in een andere betekenis. De tijd vloog en de dagen waren veel te snel voorbij.
Met twee woonaccommodaties was het met 3 honden goed te doen. Soms namen we onze twee honden mee, als we met elkaar koffie dronken of gezamenlijk aten, de derde hond was dan buiten en soms, meestal 's avonds waren onze honden in ons eigen chaletje.
Naast wat wandelingen in de buurt hebben we één middagje aan sightseeing besteed. Sluizencomplex Benedensas was zeker een bezoekje waard. Ik ben altijd gek op vreemde verbindingen wat met water te maken heeft. Afgelopen zomer heb ik immers ook zo genoten van de scheepslift in de Elzas, in Arzviller en Saverne. Dit sluizencomplex in de buurt van Steenbergen was natuurlijk veel kleiner, maar zeker de moeite waard.
Met veel plezier kan ik kijken naar de werking van het één en ander. Toen we aan kwamen lopen vertelde het rode licht ons al, dat we moesten wachten. En dan sta je daar en je vraagt je af: wat gaat er nu gebeuren? En opeens zie je dat er iets gaat schuiven, dat er een soort loopplank naar de overkant wordt uitgeschoven. En dan is er opeens een verbinding met de overkant, rode licht wordt groen, hekje gaat open en de scooter en fietsers kunnen naar de overkant, net zoals wij ook naar de andere kant kunnen.
We hadden aan de overkant een kleine rondwandeling willen doen, in de voetsporen van Merijntje Gijzen, het jongetje uit de gelijknamige streekroman, maar omdat het gebied voor honden niet toegankelijk is, konden we dit niet doen. Maar het was een genot om daar even rond te kijken evenals in het plaatsje Steenbergen.
En dan was er ook nog een dag met zoonlief, neef en nicht. Nichtjelief heeft van de weeromstuit, omdat ze het daar zo mooi en rustig vond als ze in het chalet van haar ouders vertoefde, daar een prachtig huis laten bouwen, dus zij was al aanwezig en de beide neven konden het met het werk zo plannen, dat zij ook een dag kwamen aanwaaien. Het was dus reuze gezellig, het weer was niet zo mooi als eerst voorspeld was, toch te fris en te waaierig om buiten te zitten, maar het was droog.
En het is voorjaar, met mooie tulpenvelden en bloeiende fruitbomen. Ook dat.
klik
mijn hond heet Hessel
PASEN
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit jaar is Pasen wat aan mij voorbij gegaan, behalve een half uurtje op één van de avonden van de paasdagen. Vriendin D. en ik hadden op "stille" zaterdag tijdens onze wandeltocht weer heel wat besproken en zo ook de liturgie voor het hele Paasweekend waar D. bij het samenstellen er van èn de uitvoer nauw bij betrokken was. We, D. en ik kunnen het overal over hebben, ook over geloven en het naar de kerk gaan, hoewel we daar heel erg veel in verschillen. D. wilde een paar punten wat verduidelijken en daarom stuurde ze mij de liturgie.
Tijdens het lezen kreeg ik opeens hele levendige herinneringen aan vroeger, hoe wij thuis Pasen vierden. Zeker toen ik de tekst van een aantal versjes herkende. Wat had ik het vroeger op school vaak mooi gevonden om samen in de klas die versjes over de lijdenstijd en de opstanding te zingen.
Maar ik zie mezelf ook nog staan, op mijn kleine slaapkamertje, met het zangboekje Wie Zingt Mee wat op de Zondagschool gebruikt werd, in de hand. Ik zong dan alleen en vol overgave alle 8 coupletten van ''Als ik in gedachten sta, voor het kruis van Golgotha enzv."
Ik had dat boekje van mijn vader gekregen, hij was zondagschoolmeester en had een boekje extra besteld toen er weer eens wat boekjes bijbesteld moesten worden. Zo nu en dan verween we wel eens een boekje en het was toch wel de bedoeling dat alle kinderen tijdens de zondagschooldienst uit een boekje konden zingen, vandaar dat er zo af en toe weer eens een bestelling werd gedaan.
Het boekje staat bij mij nog steeds op de boekenplank, ergens tussen dunne bundeltjes gedichten. Het logo van de kinderkopjes verscheen haarscherp op mijn netvlies, evenals de felblauwe kleur van de voorkant van het boekje en toen ik het pakte klopte mijn herinnering tot in detail.
Toch had het boekje nog 2 kleine verrassingen. In de eerste plaats mijn naam door mij zelf geschreven, ik moet toen ongeveer 9 à 10 jaar geweest zijn, gezien de twee adressen vanwege een verhuizing. De tweede verrassing was een brief achter het kaft. Het is een brief van mijn opa, geschreven op 14 december 1976 en bedoeld als felicitatie voor mijn verjaardag.
Dit verbaast mij ten zeerste, want het zal ongeveer de enige post zijn die ik ooit van opa heb ontvangen. Alleen in de nadagen van zijn leven heb ik enig contact met hem gehad. Door zijn 2e huwelijk na het overlijden van opoe had hij weinig tot geen contact met zijn kinderen en kleinkinderen. Nadat jaren later dit huwelijk is ontbonden, heeft hij geprobeerd de draad met zijn kinderen en kleinkinderen weer op te pakken en dat is gedeeltelijk ook wel gelukt.
Waarschijnlijk heb ik die brief zo bijzonder gevonden, dat ik hem dus in een heel persoonlijk boekje van mij heb gestopt, omdat ik dit toch wel wilde bewaren.
Deze Paasdag avond ging ik 's avonds tevreden naar bed. Heel onverwacht heeft Pasen via de liturgie van D mij toch iets gebracht, waardoor het Paasweekend toch niet helemaal onopgemerkt voorbij is gegaan.
klik
Mijn hond heet Hessel
Verder maar weer, dat geldt na een hectische week voor het kabinet, maar dat geldt zeker ook voor mij/ons. Omdat het toch over het algemeen iets minder goed met P. gaat waren we door de huisarts doorverwezen naar een geriatrische arts. Misschien dat deze een wat ander licht over de gezondheid van P. zou kunnen laten schijnen wat de kwaliteit van leven ten goede zou kunnen komen. Een oncoloog kijkt eigenlijk alleen maar heel gericht naar wat de tumoren lichamelijk aanrichten en minder naar de gevolgen die niet direct lichamelijk te herleiden zijn. Maar omdat het om een hormonale kanker gaat, lijkt het mij toch heel logisch dat dit ook gevolgen kan hebben op het psychische vlak. Om een lang verhaal kort te houden, daar waren we dus maandag voor een ochtenddurend onderzoek.
Woensdag werd er bij P. een scan in Groningen gemaakt waarvan komende week pas de uitslag van zou zijn, maar de dag na de scan was er al een telefoontje met het dringende verzoek om 's middags op het spreekuur van de oncoloog te komen. Dat beloofde dus niet zoveel goeds.
En inderdaad, bloedonderzoek had uitgewezen dat er hier en daar tekorten waren, iets wat maandag ook al geconstateerd was. Er was dan ook uitvoerig overleg geweest tussen Leeuwarden en Groningen, mede een reden om P. vervroegd uit te nodigen. De uitslag van de scan was inmiddels ook al binnen en gaf geen reden tot juichen. De tumoren die er al waren zijn in omvang toegenomen en er zijn er een paar bijgekomen. Reden om het behandelplan aan te passen. Medicatie wordt verhoogd en frequentie van de injecties gaat naar eens in de drie weken. Misschien zal dit alles de kwaliteit van het leven dan toch iets verbeteren.... We zullen zien. Een vervolgonderzoek in Leeuwarden staat ook nog op de rol. Misschien dat er van uit die hoek ook gewerkt kan gaan worden om het leven van P. toch te verbeteren.
Dit alles komt best even hard aan. Maar ja, het leven gaat door. Er was een afspraak om vrijdag naar dochter en kleine dochter in Den Haag te gaan en dat heb ik gedaan. Kleine dochter was erg blij met de sokken die ik voor haar gebreid had en grote dochter liet weten ook wel graag een paar te willen hebben, dus werk aan de winkel.
Zaterdag heb ik met vriendin alle onrust uit mij gewandeld. Het was heerlijk om een dag buiten te zijn en je zorgen te kunnen delen, maar het zorgde wel voor het feit, dat ik nu zowel geestelijk àls lichamelijk moe was. En daar heb ik deze Pasen heerlijk aan toe gegeven. Bijna niets doen, wel even met de jongens (honden en P.) naar het bos geweest en heerlijk met ze gespeeld. Wat kan zo'n jonge hond vol energie mij dan oppeppen. Het is voor mij echt genieten als ik zie hoe fijn hij het vindt om even met mij wat oefeningen te doen en om later lekker even de ruimte te krijgen.zodat hij echt rond kan rennen, alleen of met andere honden. Hessel wordt hier echt te oud voor.
Pasen gaat dus gedeeltelijk wat aan mij voorbij, maar misschien kom ik daar nog op terug, evenzo op het kabinet wat maar doorgaat, want daar is het laatste woord ook nog niet over gezegd.
klik
mijn hond heet Hessel
|
Toon berichten 1-8 van 1862 |
Volgende Pagina »
