Ik merkte gistermorgen gelijk dat het mis was. Mijn lieve trouwe hond wilde mij begroeten maar jankte zachtjes tijdens die actie. Tijdens mijn ontbijt legde hij zijn kop op mijn schoot en keek mij met een paar droevige ogen aan. Ik streelde hem, betastte hem hier en daar, maar er waren geen bijzondere reacties. Met een ongerust gevoel moest ik hem achterlaten.
Wat was ik blij toen hij tussen de middag, ik kom altijd even thuis om hem uit te laten, net als altijd gewoon naar mij toe kwam om mij te begroeten en ik was bijna weer gerust gesteld tot ik opeens toch weer even een wat gejank hoorde. En weer ging ik weg en liet ik hem voor mijn gevoel in de steek.
Een paar uur later zat mijn werkdag erop en spoedde ik mij naar huis. Hoe zou ik nu mijn hond terug vinden? Nee niet gewoon, maar ook niet echt doodziek. Terwijl ik een kop koffie dronk observeerde ik het gedrag van Sjors, zo heet-ie. Als hij opstond kreunde hij even, maar aan zijn lopen zag ik niets vreemds. Wel verloor hij speeksel, met andere woorden hij kwijlde, iets wat hij normaal nooit doet.
Toen P. thuiskwam heb ik de knoop doorgehakt en de dierenarts gebeld. We konden direct komen. En ach, wat ben je dan weer opgelucht als het niets ernstigs blijkt te zijn. Het kwijlen was te wijten aan de wormkuur die hij die dag daarvoor gekregen had en verder waren het alweer verstopte anaalklieren en hier had ik niet zo gauw aangedaht omdat ze pas geleden nog waren leeggehaald. Het is een heel vervelende kwaal en echt een afdoende oplossing is er niet. Iedere keer als Sjors zich anders gedraagt dan anders zal ik toch als eerste hier aan moeten denken, ook al is het nog maar heel kort geleden dat de klieren zijn leeggehaald, want het lastige is dat Sjors steeds op een andere manier laat zien dat hij hier last van heeft.
De allereerste keer dat hij liet merken ergens last van te hebben stak hij zijn kop door het kattenluik om vervolgens op deze manier een hele nacht te blafjanken. Het was of er een hond buiten te keer ging en dat kon de onze niet zijn, want Sjors was toch binnen? Ik zal het dus nog beter in de gaten moeten houden, maar door die malle fratsen merk ik wel dat ik heel erg op mijn viervoeter gesteld ben en dat ik het heel vervelend voor hem vind, dat hij zo'n kwaal heeft waar hij niet van verlost kan worden.
Vandaag brandt de eerste kaars van de vier adventskaarsen. Eigenlijk kan ik niet meer zeggen dat ik godsdienstig ben, maar daar ik een mens van tradities, rituelen en symbolen ben, heb ik het branden van adventskaarsen in ere gehouden. Natuurlijk, het is een voorbereiding op de kerst, maar het hoort ook zo bij deze tijd van het jaar. Een kleine voorbereiding op de afloop van al weer een jaar.
Op de adventschaal staan vier dikke kaarsen en elk jaar leert de praktijk weer dat één kaars mooi gelijkmarig opbrandt, dat twee brandende kaarsen ook nog wel gaat, maar dat drie brandende kaarsen in ongelijke hoogte al enig kaarsendruiperij geeft en dat het de laatste zondag meestal een knoeiboel wordt, maar elk jaar maak ik weer met plezier de schaal met kaarsen klaar.
Helaas moest ik deze week een nieuwe schaal kopen. Na de vierde adventszondag parkeer ik de schaal met de resten van de vier kaarsen even op een schap in de garage met het voornemen de schaal schoon en gebruiksklaar te maken voor het volgende jaar, alleen het komt er nooit van. Jaren is het goed gegaan, de schaal stond daar dan wel en de zaterdag voor de eerste adventszondag pakte ik de schaal om deze alsnog schoon te maken. Dit jaar kon dat niet, omdat deze zomer de schaal gesneuveld is.
En omdat ik een mens van tradities ben vond ik het best jammer dat ik er niet in slaagde om een zelfde schaal aan te schaffen. Ik moet het doen met een geheel nieuwe. Het is even wennen, maar nu de eerste kaars brandt heb ik er wel vrede mee. En die vrede past weer uitstekend bij het op weg zijn naar de kerst.
Vrijdag 25 november, 17.00 hier in het hoge noorden geen zuchtje wind, geen vlokje sneeuw, tot drie uur vanmiddag een strak blauwe lucht met daarin een zon, ongeveer 6 graden. Mensen uit anderen delen van ons land zullen dit bijna niet willen geloven. Overal is het noodweer. Er is een weeralarm uitgeroepen en hier is het gewoon heel rustig weer. Dit deel(tje) van Nederland ligt in de kern van de depressie en daar gebeurt niets. Weermannen trachten ons dat iedere keer uit te leggen, maar een betere demonstratie van wat er nu gebeurt bestaat gewoon niet. Bijzonderheden in het weer trekken altijd mijn aandacht en zo zal ik mij deze dag blijven herinneren als de dag waarbij ik mij bij elke nieuwsuitzendig afvroeg of ik wel in het zelfde land en in hetzelfde jaar leefde als de nieuwslezer. Het was net of er met mij een grap werd uitgehaald.
Eindelijk, hier heb ik lang, heel lang op gewacht. Ik dacht dat het nooit zou komen. Striemende regen, harde wind, vannacht misschien wel storm. Om drie uur haastte ik mij naar huis om binnen, in de warmte, bij het gezellige kunstlicht, naar buiten kijkend te kunnen zeggen, he he, eindelijk, nu is het echt HERFST!
Een aantal weken geleden heb ik al eens iets geschreven over de veranderingen in het onderwijs en met name over de term leraar die zal gaan veranderen naar coach. Dit keer wil ik laten zien dat de gedachte over de waarde van een diploma ook sterk aan het veranderen is. Ten onrechte? Och dat weet ik niet. Ik ben vaak wel geneigd om eerst aan het oude vertrouwde vast te houden, maar na enige gewenning gooi ik het roer dan wel om, en velen met mij.
Ik heb ze dan wel niet ingelijst, de diploma's die ik heb gehaald, maar ik heb ze altijd wel heel zorgvuldig bewaard. Waardevolle papieren, sommigen met een gerigistreerd nummer. Wees er zuinig op was een vaak gehoorde opmerking bij de uitreiking van zo'n meestal fel begeerd papier. Bij één diploma die ik heb, behoort zelfs een speld, die later, als ik er niet meer ben, teruggestuurd moet worden.
Tijden veranderen. Een diploma geeft al lang niet meer aan hoe iemand zich in de loop van de tijd ontwikkelt en hoe iemand in de loop der jaren wordt tot dat wat-ie geworden is. Sinds enige tijd is het woord en begrip "portfolio" erg in zwang. Het portfolio schijnt een onmisbaar instrument te worden binnen het steeds meer individuele en in de toekomst ook competentie gerichte onderwijs. Ook zo'n term, waarbij je denkt als je die voor het eerst hoort, wat moet ik daar mee.
Toen ik zo'n zes jaar geleden, tijdens een uitwisseling met een school uit Zweden voor het eerst tegen dit begrip aanliep, moest ik inwendig een beetje lachen, toen een collega opeens de leerlingen de opdracht gaf een portfolio over internationale contacten aan te gaan leggen.
Anno 2005 is het begrip portfolio helemaal ingeburgerd, althans in onderwijsland. Ook ik voer regelmatig met de leerlingen, oh pardon, zij heten nu deelnemers, voortgangsgesprekken, waarin de veranderingen in het portfolio zorgvuldig onder de loep genomen worden, maar ik vraag mij wel eens af wat de leerlingen, zo blijf ik ze toch maar noemen, aan verhalen thuis nog kwijt kunnen. In hoeverre worden ze nog begrepen door de ouders.
Een goed thema voor een ouderavond. Dit keer niet in de vorm van een ellenlange uitleg, maar de ouders zelf maar eens laten ondergaan hoe het leerproces van nu plaats vindt. De ouders hebben in groepen een aantal deelopdrachten uitgevoerd, die samen een competentie vormen en daarom in een portfolio opgenomen zou kunnen worden. En zie daar, aan het eind van de avond waren de ouders aan de nieuwe termen gewend en had men zoveel kennis opgedaan waardoor men weer met elkaar, ouders en kind, kon praten.
De tijd gaat snel, er verandert veel, en toch is er soms maar één avondje nodig om een hele generatie bij te praten.
Gisteravond, voor we met ons spelletje bridge begonnen.
Brechtje (B): "en wat heb jij vandaag gedaan?" Ik: "vanmorgen had ik tennisles en vanmiddag heb ik wat gewinkeld. Ik heb een leuk vestje gekocht."
B: "Wij zijn naar Eelde naar de Zwarte Markt geweest. Ach je weet het, doen we alle jaren. De meeste Sinterklaascadeautjes worden daar gekocht. De mooiste spullen vind je daar voor heel weinig geld. Kijk nu dit broodrooster, echt helemaal nieuw. Gekocht bij een particulier. Ze had in het verleden allerlei apparaten aangeschaft voor als ze zelfstandig zou gaan wonen, maar nu, zo vertelde ze, gaat ze samenwonen met iemand die al helemaal ingericht was, daardoor kwam ze nu met allerlei spullen dubbel te zitten... moet je kijken echt nog niet gebruikt en dat voor 4 euro. Het strijkijzer heb ik er voor 4 euro ook maar bij gekocht."
Ik: "Wat ga je er nu mee doen, want volgens mij had je die dingen niet echt nodig."
B: "De dochter van mijn zus gaat binnenkort op kamers. Ze zal vast blij zijn met deze spullen. Er was dit keer ook behoorlijk wat kleding te koop. Echt mooie kleren waarvan je niet kon zien dat het gedragen was. Als je het nieuw koopt betaal je wel vijf keer zo veel. En het speelgoed dan. Busjes met Lego voor nog minder dan de helft van de prijs. Je bent eigenlijk een dief van je eigen portemonnee als je daar niet heen gaat"
Ik: "Ik weet het Brechtje, maar ik houd er nu eenmaal niet van. Ik kan het je niet goed uitleggen, maar ik moet er niet veel van hebben. Voor Rixte, ons kleinkind heb ik dan die box via marktplaats gekocht, omdat een nieuwe box inderdaad wel een beetje van de zotte zou zijn, maar als ik er nog aan denk hoe grondig ik die box wel niet schoongemaakt heb, nee echt lekker voel ik me er nog niet bij. Laten we er alsjeblieft over ophouden, ik ben geen mens van tweedehands dingen. Ik voel me er niet prettig bij en ik kan het je niet echt goed uitleggen. Het heeft met mijn gevoel van iets vies vinden te maken, terwijl ik heus wel weet, dat niet alle mensen vies zijn. En ja, ik leen ook boeken uit de bibliotheek, maar daar moet ik niet al te veel over nadenken, want anders wil ik dat ook niet meer."
Ik krijg de laatste tijd wel eens het gevoel dat ik me moet schamen omdat ik liever gewoon in winkels koop. De halve wereld schijnt er een sport van te maken om allerlei spullen heel goedkoop aan te schaffen op Zwarte Markten, Kringloopwinkels en dergelijke. Ik kan het niet, ik koop liever iets waarvan ik weet dat ik de eerste eigenaar ben. Dat geeft mij het plezier, de kick, bij de aanschaf van iets. Ook al lijk ik zo langzamerhand tot een uitstervend ras te gaan behoren, ik blijf mijzelf trouw.
Vaste prik, als ik thuiskom moet ik eerst onze hond begroeten en naar de kamer brengen en pas dan kan ik de post oprapen. En zo ging het vanmiddag ook. Om aan mijn nieuwsgierigheid tegemoet te komen werp ik altijd even een snelle blik op de binnengekomen post.
Dit keer was er naast de krant en het vele foldermateriaal maar één enveloppe. Toen ik het logo en het opschrift zag stokte de adem in mijn keel. Dit keer al zo snel bericht. Het was nog maar drie dagen geleden. Dat beloofde vast niet veel goeds. Al struikelend liep ik door de garage, onderweg de krant verliezend maar niet de tijd nemend om deze op te rapen.
Zou ik echt de keuze moeten maken tussen net doen of er niets aan de hand is en gewoon op vakantie gaan of...... In de keuken pakte ik een mesje om de enveloppe te openen. Met trillende vingers pakte ik de brief. Met de helicoptervieuw liet ik mijn ogen over de woorden gaan en al snel zag ik het woordje geen vetgedrukt staan.
Ik hield mij vast aan het aanrecht en slaakte een zucht van verlichting. Daarna las ik de gehele tekst. Bij de beoordeling van de borstfoto's waren geen aanwijzingen gevonden voor borstkanker. In de volgende alinea wordt uitgelegd dat dit bevolkingsonderzoek slechts een momentopname is. Tuurlijk, dat weet ik ook wel, maar voorlopig doe ik het er wel weer mee.
Penguin, ter uwer informatie, Huisje 1 kost 214.500 huisje 2 232.750 en huisje 3 182.00, maar deze zijn reeds "op", "uitverkocht"
Dicht bij ons in de buurt gebeurt er heel wat en niemand die er over praat. Op nog geen twintig kilometer afstand wordt er een heel nieuw stadje uit de grond gestampt. Midden op de vlakte, op de grens van Groningen en Friesland, weliswaar aan het steeds meer in trek komende recreatiegebied Het Lauwersmeer met open verbinding naar de Waddenzee, wordt Esonstad gebouwd. Het is een woonoord voor mensen met een brede beurs, die graag comfortabel, veelal met boot, in een knus stadje, voor een tijdje aan het water willen wonen, want het stadje is niet bedoeld om zich er permanent te vestigen. Oh, zult u als lezer denken, gewoon een recreatiedorpje dus. Maar nee, zo gewoon is het niet. Toen ik afgelopen zondag hier een kijkje ging nemen, want ja, je moet toch een beetje op de hoogte blijven, was ik behoorlijk onder de indruk. Zo'n mooi stadje in wording en zo dicht bij je in de buurt. Werkelijk, kosten nog moeite worden gespaard, maar in deze streek wordt er bijna met geen woord over gerept. Straks, als Esonstad landelijke bekendheid krijgt, dan pas worden wij wakker, denk ik. Daarom schenk ik er nu, tijdens de bouw, aandacht aan, want zeg nou zelf, mooi wordt het.
Beloofd is beloofd, belofte maakt schuld en misschien zijn er nog wel meer van deze gevleugelde uitspraken, maar het is een feit, ik heb iemand beloofd om als ondersteuning van haar stoppen met roken ook mijn laatste 2, nou ja soms 3, sigaretten per dag te laten staan. Wat moet dat moet. Ster, ik leg mijn rooktoekomst in jouw handen.
Zaterdagmorgen, misschien wel het fijnste moment van het weekend. Gewoon tijd hebben om de krant te lezen. Ook al is het slechts het provinciale dagblad, meestal staat er genoeg in te lezen. En dan bedoel ik niet alleen het echte nieuws, wat in alle kranten te vinden is, maar vooral de reportages en verhalen in de bijlagen, die de zaterdagkrant dik en smeuiig moeten maken.
Ik heb gesmuld van het artikel "Een robot als beste vriend". Nu vijf jaar na de lancering van Aibo, Japans voor vriend, zal de mensachtige robot Qrio op de markt gebracht gaan worden. Voor pakweg 1800 Euro kan deze nieuwe vriend aangeschaft worden. Het artikel vermeldt dan verder dat er volgens een mederwerker van de Erasmusuniversiteit Rotterdam zeker sprake kan zijn van vriendschap met de robot. Vriendschap kan enerzijds iets samendoen zijn, anderzijds is vriendschap ook het delen van gevoelens en ideeën. Een auto, een koffer of een tas waarmee vele avonturen zijn beleefd, kan door iemand als "een vriend" worden bestempeld. Hoe meer interactie er is hoe groter de kans is dat iemand zich aan dat voorwerp gaat hechten. Zeker als het voorwerp een piepje terug gaat geven. Als er tegen de robotvriend gepraat wordt en het apparaat bliept terug dan roept dat gevoelens op wat weer tot gevolg heeft menselijke eigenschappen aan de robot toe te dichten.
Van een heel andere aard was het artikel over Prinsen en Prinsessen met als ondertitel: Opvoedmaffia maakt ouders onzeker." Kan men op betrekkelijk makkelijke wijze leren omgaan met robots, kinderen opvoeden schijnt toch heel wat moeilijker te zijn. Pedagogische adviesbedrijven doen momenteel goede zaken. Opvoedcoaches worden op grote schaal ingeschakeld om de papa's en mama's die het vooral heel goed willen doen, bij te staan. Steeds meer ouders kiezen op latere leeftijd bewust voor een kind, waardoor het een project wordt. Ouders hebben dan zeer hoge verwachtingen van het kind en vinden tevens dat kinderen vooral gelukkig moeten zijn. Een huilend kind wordt door ouders als heel vervelend ervaren en daardoor is men maar al te snel bereid om toe te geven zodat het huilen stopt. De opvoedbusiness speelt handig in op de drang van de ouders om het perfect te doen, maar gelukkig laat men het artikel eindigen met een opmerking van een pedagoog om meer gebruik te maken van huis-, tuin- en keukenkennis van andere ouders in de omgeving
Het volgende artikel geeft een verhandeling over een carriére in pokeren. Het pokervirus lijkt de laatste maanden onder jongeren toe te slaan. Pokeren op het internet zo blijkt dan tijdens het lezen. Natuurlijk krijg ik een glamourverhaal en een looserverhaal voorgeschoteld. Er worden verschillende websites genoemd. WWW.pokerinfo.nl schijnt een goede Nederlandse website te zijn. Zelf ben ik niet zo geinteresseerd in pokeren.
Ja, en zo glijdt de zatermorgen weer voorbij. Heel wat wijzer geworden vouw ik de krant op, maar tja, wat moet ik met al die opgedane kennis? Weet je wat, ik probeer er een blogje van te schrijven.
Heel opvallend, sinds ik blogjes schrijf, merk ik dat sommige onderwerpen na een half jaar gewoon weer als nieuws gebracht worden. Laatst was dat het geval met de red hat society en vandaag gebeurt het met het onderwerp HANGOUDEREN. Het kostte mij enige moeite om de weblog terug te vinden, maar op 27 april jl schreef ik op mijn oude weblog hierover:
Met een artikel over hangouderen in een van de Pekela"s denken de heren, of dames journalisten origineel te zijn. Gisteren las ik het in De Telegraaf en vandaag had ons regionale dagblad dit overgenomen. Een opgeklopt artikel waarin gewag wordt gemaakt van het feit dat er een samenscholingsverbod voor bejaarden zal worden ingesteld. Een winkelcentrum in het Groningse Oude Pekela wordt verantwoordelijk voor dit verhaal gesteld. Winkeliers zouden zich vooral storen aan het feit dat rondhangende ouderen het zicht op hun etalages ontnemen. Gelooft u het?
Wie de volledige column met commentaren wil lezen klikt hier.
Het was wel erg grappig om even bij google te shoppen om de juiste datum te traceren. Hangouderen, de meervoudsaanduidingen kent 669 verwijzingen en de aanduiding enkelvoud wordt 61 keer vermeld. Ook kom je dan de namen van verscheidene, inmiddels voor mij bekende webloggers tegen die hier toen een artikeltje over geschreven hebben.
Maandag was het zover, de behanger zou komen om onze kamer van een nieuw papiertje te voorzien. Zondagavond waren we druk in de weer om de kamer zo leeg mogelijk te maken. Acht meter boeken in stapels naar de hal brengen, ze op een dusdanige manier neerzetten, zodat ze weer in dezelfde rangschikking teruggeplaatst kunnen worden kost enig organisatievermogen, maar door een paar verhuizingen hebben we enige ervaring, dus dat lukt wel. Daar zit de moeilijkheid niet echt. Nee, de kleine frutseltjes en allerlei andere kleine rommeltjes van nul en generlei waarde maken het mij moeilijk. Al weken had ik mij voorgenomen om nu toch eens goed aan het schiften te gaan en onbenulligheden weg te gooien. Het kwam er niet van. Waarschijnlijk zag ik er tegenop om knopen te moeten doorhakken van wel of niet weggooien. Nadat de boeken versleept waren heb ik allerlei losse prullaria in een doos verameld en eigenlijk wist ik het toen al wel, van uitzoeken zou niets terecht komen. Nu de kamer voor driekwart klaar is en ik weer aan het inrichten ben, merk ik dat ik alle snuisterijen weer feilloos op zelfde plek neer zet. Schiften, opruimen en weggooien, waarom zou ik? Kennelijk heb ik alles toch aardig goed onder controle, want alles vindt gewoon weer zijn oude vertrouwde plekje en ik heb al lang besloten alles te houden tot eventueel een volgende behangbeurt. Dit ene besluit nemen valt mij veel makkelijker dan bij het schiften iedere keer een beslissing te moeten nemen over iets wel of niet houden.
Het is al eens eerder in de pers geweest, maar gisteren vertelde een deelnemer weer heel enthousiast over de barrelrace Amsterdam - Dakar. Het klinkt allemaal heel avontuurlijk, spannend en uitdagend. Daar is ook niets mis mee, maar het geheel is ook nog eens overgoten met een idealistisch sausje, want er is ook nog een goed doel aan verbonden. Bij dat goede doel ligt nu juist de twijfel van mij, moet dat wel zo? Misschien nog een overblijfsel uit mijn opvoeding? Mijn vader zei namelijk altijd, als je iets geeft, geef dan wat goeds. Het verhaal is als volgt:
Een aantal teams hebben een oude auto van maximaal 500 euro gekocht en er mag voor maximaal 150 euro aan versleuteld worden. Met deze auto moet Dakar gehaald worden. Heeft men dat punt bereikt dan wordt de auto afgestaan aan een goed doel in het buurland Gambia. Dit kan bijvoorbeeld een school in een klein dorpje zijn.
En hier ligt mijn moeite. Ik vind het prima als iemand een uitdaging aangaat. Ik vind het ook nog prima als men aan zo'n uitdaging een goed doel verbindt, maar geef dan wel iets aan het goede doel waar men wat aan heeft. Misschien heb ik dan wel een pessimistische kijk op deze gebeurtenis, maar ik vraag mij af wat een klein dorpje in Gambia aan een dergelijke gift heeft. Hoelang zou zo'n barrel het nog doen, degenen die het karretje door en door kennen, vertrekken weer naar huis. Wat, als de auto niet meer rijden wil? Is er een plan gemaakt om de oude roestbak daar dan op te ruimen? Of blijft-ie daar ten eeuwige dage staan?
Ik gun de deelnemers veel avontuur, pret en fun, maar ik hoop dat men tijdens de rally toch in gaat zien dat zij zelf eindverantwoordelijk zijn voor de verwijderingsbijdrage van deze oude barrels en niet de arme dorpjes in Gambia. Hoe goed bedoeld het dan ook is.
Op de vraag van mijn partner of ik slecht geslapen had wist ik maar één antwoord. Een wedervraag. Ik stelde dan ook agressief de vraag, bestaande uit één woord HOEZO? Uit zijn uiteenzetting leidde ik af dat mijn teint nogal vaal en wit was en ook dat ik met ongebruikelijke te grote ogen de wereld in keek. Duidelijk een bewijs aan slaapgebrek, wat ook gedeeltelijk waar was. De eerste helft van de nacht had ik me suf liggen piekeren over het woord wat mij ontschoten was. Halverwege de nacht wist ik weer dat het woord met wei begon. Ik sloop naar beneden en zette de computer aan. Ik tikte onder de zoekmachine het woord wei in waarop alle woorden met een w die ik al eens had opgezocht in alfabetische volgorde weergegeven werden. En opeens had ik het. In het boek werd door twee personages een derde persoon een weirdo genoemd. Ik had er nog nooit van gehoord, maar uit de context kon ik wel afleiden, dat met een weirdo een beetje een rare bedoeld werd. Snel gooide ik het woord in de zoekmachine en dit kwam er uit:
DE ALLEREERSTE WEIRDO'S, Het was december 1986.....
link
Tevreden ging ik terug naar bed. Eindelijk wist ik het woord weer en ik wist nu ook de betekenis. Dat maakte de te korte nacht echt wel goed. Ik zal dit woord dan ook niet snel meer vergeten.
Ik heb een probleem! En het probleem is, dat ik een woord vergeten ben, en juist over dit woord wilde ik een artikeltje schrijven. Het is een woord wat ik nog niet kende en het staat in het boek "Schaduwzuster" van Simone van der Vlugt op bladzijde 79 links boven aan. Alleen ik kan het niet opzoeken, want ik heb het boek uitgeleend
Zondagmiddag ben ik begonnen met het lezen van dit boek. Zondagavond en maandag overdag moest ik dit lezen hinderlijk onderbreken door andere bezigheden. Zo ervaar ik dat, want als een boek mij boeit, word ik net een junk. Ik moet zal en wil die letters verslinden, bladzijde na bladzijde tot het boek uit is. Daarom begin ik in hele drukke tijden ook maar niet aan een boek, want het risico is veel te groot, dat ik mijn verplichtingen niet nakom.
Zo kwam ik maandag laat in de middag, toen ik weer tijd had om verder te lezen, dat woord tegen. Normaal pak ik dan een papiertje en schrijf het woord op om mij daar later eens in te verdiepen, maar dit keer gunde ik mij daar geen tijd voor. Ik prentte het woord goed in en veiligheidshalve nam ik bij die inprenting ook het paginanummer mee om dit later op te kunnen schrijven om vervolgens weer snel verder te kunnen gaan met lezen.
Nu zou ik even tijd hebben om mijn gedachten over dat woord te laten gaan, maar ik kan het mij met geen mogelijkheid meer herinneren. Alleen het bladzijdenummer, maar zonder boek heb ik daar niet zo veel aan. Lastig zo'n selectief geheugen!
|
|
