Dit is één van de schaarse momenten dat ik ervaar even tijd te hebben. Wat tijd dan ook moge zijn. Tegelijkertijd besef ik dat de tijd die ik heb, toch weer te weinig is. De tijd is namelijk veel te kort om een poging te doen om aan het feit te wennen dat ik even wat tijd tot mijn beschikking heb. Ik heb geen goed plan van aanpak en daardoor verknoei ik nu voor een groot deel mijn tijd. Maar ach dat geeft niet, ik had immers toch tijd?
Niets, nou ja bijna niets dan, is zo prettig als eens heerlijk te kunnen lachen. Ik slaag er echt niet in om wekelijks, laat staan dagelijks met mijn leerlingen in een deuk te liggen, maar zo af en toe overkomt het mij. Ik was het al bijna weer vergeten tot dat ik de notulen van die les onder ogen kreeg waarin stond dat ze zo heerlijk gelachen hadden.
De tweede jaars leerlingen Onderwijs Assistent zijn drie dagen op stage bij een basisschool en komen twee dagen zelf als leerling op school. Wekelijks begeleid Ãk zo'n groepje van 8 leerlingen. Tijdens die begeleidingsuren doet elke leerling even verslag over de belevenissen op de school waar hij of zij stage loopt.
Zo vertelde een leerling, dat er een nieuw jongetje in "haar" klas was gekomen, maar dat ze niet meer wist hoe het jongetje heette. Het was nogal een vreemde naam geweest. We dwaalden wat af en verschillende namen passeerden de revue. Ik vertelde op mijn beurt dat ik gehoord had, dat men tegenwoordig aan kinderen de naam Tiger, Puma, Lion of Beertje geeft. Groot was de hilariteit toen ik zei, dat ik het al helemaal voor me zag als zij als toekomstige leerkrachten hun hele dierentuin bij elkaar stonden te roepen.
Om het modernisme wat te relativeren vertelde ik dat ik in het verleden ook niet zo erg gecharmeerd was van sommige friese namen. Als voorbeeld noemde ik: Vogeltje, Duufke(Duifje), Zwaantje en het wat beter in het gehoor liggende Merel. En wat te denken van de in Friesland nogal veel voorkomende bijbelse namen zoals Petrus, Jacob, Johannes en Thomas. Ik heb in een straat gewoond waar deze vier namen ook echt tegelijkertijd voorkwamen.
Ik zag het verder al helemaal voor mij. Een klas opgedeeld in hoeken op basis van de voornamen. Stel dat er nog een groepje meisjes zou zijn met bloemennamen zoals Margriet, Iris, Roos of Madelief, een indeling zou dan gauw gemaakt zijn: de dierentuinhoek, de vogelhoek, de bijbelse namenhoek en de bloemenhoek. Mijn leerlingen gingen helemaal mee in deze fantasie. We hebben even heerlijk met zijn allen zitten lachen......
De stad Utrecht zal een nieuw gebouw krijgen met een toren van maar liefst 262 meter. Vijf miljoen mensen zullen dan dagelijks de toren van 50 kilometer afstand kunnen zien. De toren zal de Belle van Zuylen gaan heten. De naam klinkt mij niet helemaal onbekend in de oren, maar ik kon toch op geen enkele wijze reproduceren wie Belle van Zuylen dan wel is, was of is geweest. Ik ben op zoek gegaan naar informatie en natuurlijk ligt het startpunt dan bij google.
Belle van Zuylen wordt beschreven als een ondernemende vrouw, een vrouw waar wij als vrouwen zeker trots op kunnen zijn. Ze is in 1740 geboren als Isabella Agneta Elisabeth van Tuyll van Serooskerken. 's Zomers woonde ze op kasteel Zuylen, gelegen aan de Vecht, 's winters woonde ze in Utrecht aan de Kromme Nieuwegracht op nummer 5. Ze trouwde op eenendertigjarige leeftijd met Carles-Emmanuél de Charriere de Penthaz.
Ze schijnt heel goed met haar pen over weg te hebben gekund. Anders gezegd ze moet goed hebben kunnen schrijven. Ik ga dat zeker verder uitzoeken. Naar zo'n vrouw wordt straks de hoogste toren genoemd. Heel mooi, ik ben als vrouw dik tevreden met die vernoeming, want als ik de foto in de krant mag geloven, wordt het een heel mooi gebouw. Voor meer informatie over Belle klik http://www.charriere.nl/
Toen ik de ietwat onwillige leerling in een gesprek duidelijk probeerde te maken dat haar houding weinig interesse uitstraalde was haar commentaar: "dat is uw mening". Ik kon niet anders zeggen dan: "Ja, dat is inderdaad mijn mening". Ik voelde hoe de leerling mij daarmee in een zwakke positie bracht, mij tegelijkertijd afvragend wat nu precies de betekenis van het woord mening zou zijn. Ik had haar kunnen vragen wat haar mening was, maar ik wilde helemaal haar mening niet horen. Het was mij zo wel duidelijk dat wij van mening verschilden.
Vanaf dat moment kon ik het woord "mening" niet meer uit mijn hoofd zetten, want wat is nu precies een mening. Waarschijnlijk omdat mijn belangstelling voor dit woord gewekt was stuitte ik op de volgende zin: "Waarom gebeurt het zo vaak, dat net als je denkt dat je een juiste mening hebt gevormd, je een andere mening hoort en dan denkt, daar zit ook wel wat in." Dit zou dus betekenen dat een mening niet erg standvastig hoeft te zijn en beïnvloedbaar is. Dat zou mijn zwaktegevoel in het gesprek kunnen verklaren.
Tijd om op zoek te gaan naar een juiste betekenis zoals die in de Van Dale is weergegeven. De omschrijving luidt als volgt: wat men van iemand of iets vindt, hoe men oordeelt; = opvatting, standpunt of stellingname. In mijn beleving klinkt mening minder stellig dan standpunt of stellingname, maar met de omschrijving "wat ik van iemand vind, hoe ik oordeel", kan ik heel goed uit de voeten. Ik heb vanaf nu mijn antwoord wel klaar. Als een leerling mij pareert met "dat is uw mening", zal mijn antwoord zijn: "Ja dat vind ik" en ik heb zo'n idee dat er dan meer ruimte is om mijn argumenten naar voren te kunnen brengen.
Los hiervan blijf ik nog even zitten met de vraag of de zin: "we hebben een verschil van mening" minder zwaar klinkt dan de uitspraak: "zij hebben een meningsverschil". Misschien heeft de lezer hier een mening over.
Soms heb je het gewoon even te druk om te bloggen en vroeg of laat treedt er dan een raar gevoel op. Ik wil niet zeggen een schuldgevoel zoals ik bij M@nfred las, maar toch een ongemakkelijk gevoel waardoor je denkt: ik moet het even uitleggen. Nou, eigenlijk valt er niets uit te leggen. Dochterlief en het kleine piepmuisje zijn voor een paar dagen bij ons aangeland. En daarmee heb ik heb het heel erg druk gekregen. Druk met kijken. Kijken naar haar, om te zien hoe moeilijk het is om op te buik te draaien als je een bijna vijf maanden oude baby bent. En als dat gelukt is, is het nog véééél moeilijker om weer op de rug terug te draaien. Om dat van je kleinkind te kunnen zien maakt het leven wel heel erg boeiend. Ik neem er in ieder geval even de tijd voor.
Ik ben altijd in voor iets nieuws, zeker als het met het digitale snelverkeer te maken heeft. Vol belangstelling keek ik keer op keer naar het spotje wat de voordelen laat zien van DigiD. Elke keer vraag ik mij af wat DigiD voor mij kan betekenen; zo vaak kom ik niet op het gemeentehuis. Die éne keer in de vijf jaar dat ik mijn paspoort moet vervangen vind ik het zelfs wel leuk om het gemeentehuis eens van binnen te bekijken. Ook heb ik niet dagelijks een uiittreksel van het geboorteregister nodig.
Maar gelukkig, ik kreeg wat uitleg. In de krant die deze week dus vééél te laat bezorgd werd, stond een artikeltje over DigiD en daarin ik las ik dat er verschillende overheidsintellingen op aangesloten zijn, zoals onder andere het CWI, de Sociale Verzekeringsbank en na 15 februari ook de belastingdienst. Tijd om op onderzoek uit te gaan.
Tevergeefs; ik kon nergens terecht. In heel Friesland zijn er nog maar twee digitale loketten en landelijk gezien zijn er van de 459 gemeenten nog maar 35 aangesloten. Toch vindt postbus 51 het heel nuttig dat de campagne over DigiD nu al van start is gegaan. Wij, de bevolking, moeten alvast vertrouwd raken met de term.
Ik voel me even heel erg blond! Of is er een ontsanppingsclausule? Zou de campagne misschien bedoeld zijn voor de mensen in de leeftijdscategorie van mijn vader, midden tachtig dus? Als dat zo is moet ik ze toch even gaan uitleggen dat deze mensen wel vertrouwd zullen raken met de term, maar nooit via een inlogcode met DigiD zaken op het internet zullen regelen. Mijn conclusie is dan ook: Een veel te vroeg gestarte campagne en voor een groot deel weggegooid geld.
Elke dag kent zo zijn vaste momenten. Bij de één is dat misschien een soap kijken, bij de ander zal dat een speciaal muziekje opzetten zijn, bij weer een ander zal het weer iets geheel anders zijn. Ook ik heb zo'n moment: thuis komen, krant oprapen, jas ophangen en dan aan de grote tafel gaan zitten en lekker mijn krantje even doorkijken. Maar vandaag was-ie er niet.
Ik probeerde mij met wat andere dingen te vermaken; dat lukte niet echt. Ik dacht iedere keer de brievenbus te horen klepperen maar de wens was de vader van mijn gedachten, er klepperde niets, de krant kwam niet! Tennis kijken en tegelijkertijd wat breien vind ik op een ander tijdstip van de dag een prima bezigheid, maar het paste niet bij dit uur.
Een dag zonder krant? Ik ben denk ik te verknocht (misschien is het juiste woord wel te verslaafd) aan mijn ritueel om daar zomaar genoegen mee te nemen. Er moest een oplossing komen en ik kwam op de gedachte om te gaan bellen. Het telefoonnummer zocht ik op in de krant van gisteren. Ik werd netjes te woord gestaan, maar mij werd wel duidelijk gemaakt dat de krantenbezorger nog een kwartier de tijd had voor het 17.30 uur was, maar desalniettemin, ze zou even bellen....
Om 18.30 uur was er nog geen krant, tijd om opnieuw te bellen. "We gaan er achteraan" zo werd mij verzekerd. Op mijn vraag wat het vorige telefoontje dan opgeleverd had kreeg ik een vaag antwoord. Ik had de moed om te vragen of ze wel gebeld had. "Ja hoor", was het antwoord.
Ik weet het nu zeker. Bij de krant liegen ze dat het gedrukt staat...... De krantenbezorger was slechts éénmaal gebeld en dat was nog geen vijf minuten geleden zo bleek uit zijn verhaal, toen hij mij de krant met de nodige excuses overhandigde.
Ik herlas het verhaal van de leerling nog eens, maar nu wat nauwkeuriger. Met de snelle helicopterview zoals ik vaak dit soort correctiewerk uitvoer was mij toch iets opgevallen. Het zelfverzonnen verhaal klopte te goed. De leerlingen hadden de opdracht gekregen: schrijf een eigen verhaal over twee kinderen die leven in de Middeleeuwen, Renaissance of in de tijd van de industrialisatie.
Deze methode moet er toe leiden dat leerlingen zich de kennis van de onderwijshistorie iets meer eigen maken door er zelf even mee gestoeid te hebben dan in plaats daarvan domweg de feiten proberen in het geheugen op te slaan. Ter voorbereiding had ik een oefening met ze gedaan waarin de tijd wel een rol speelt, maar uurwerken nog niet uitgevonden waren.
Correctie van deze verhalen is een tijdrovende klus, want per verhaal moet ik er toch wel een paar elementen uithalen waarop mijn beoordeling gebaseerd is. Het verhaal moet kloppen in de tijd waarin het geplaatst is. De leerlingen kunnen in hun verhaal de kinderen in de Middeleeuwen niet naar school laten gaan omdat er toen geen scholen waren. Kloosters namen mondjesmaat deze taak op zich en dan richtte men zich alleen op de jongens. Dit soort feiten wil ik dus lezen en dan kan ik het verhaal met een voldoende beoordelen, maar terug naar het verhaal waar het om draait.
Ik kon in het verhaal geen enkele spelfout ontdekken en ook de stijl was van uitmuntende kwaliteit. Ik had heel sterk het vermoeden dat ik de tekst al eens eerder gelezen had. Volgens mij kon het niet anders dan dat dit een bestaand verhaal was en dat de leerling dit ergens opgeduikeld had.
Aan het begin van de les waarin ik het gecorrigeerde werk zou teruggeven nam ik de leerling even apart. Ik prees hem om het goed opgezette verhaal, maar stelde hem ook de vraag of het eigen werk was. "Nee", zei hij, "het meeste niet. Ik heb een stukje uit het boek Kruistocht in Spijkerbroek van Thea Beckman genomen. Dat vond ik er goed bij passen. Ik heb er zelf een begin en een eind aan gemaakt." Ik prees hem om zijn eerlijkheid, maar ik heb er bij gezegd dat het voor een volgende keer toch handiger is om de bron te vermelden. Dat was hij wel met mij eens.
Hij heeft van mij géén vervangende opdracht gekregen. Het doel van deze opdracht is naar mijn idee ruimschoots gehaald. Hij kan een goede interpretatie van het leven in de Middeleeuwen geven.
Na twee keer een klein berichtje uit de krant bekommentarieerd te hebben, zal ik weer overgaan tot het produceren van eigen tekst. Opmerkelijk is echter wel, dat wanneer er in een blog een actualiteit verwerkt wordt, het aantal bezoekers omhoog schiet. Sinds gisteren heb ik mijn eigen kleine heksje weer op de site staan. Bijna elke dag staat ze in de lettersoep te roeren om er een juist woordenpapje uit te voorschijn te krijgen. Ik had iets van, "nee, heksjes mag je niet verplaatsen", maar toen ik mijn "eigenste" toegeëigende heksje elders tegenkwam, ging bij mij de knop om. Ze hoort bij me. Ik begin ook steeds meer woorden te krijgen waarin ik kan uitleggen waarom ik enige affiniteit met heksen voel. De Da Vinci Code heeft daar ook weer een klein steentje toe bijgedragen. Op bladzijde 122 geeft de schrijver een beschrijving over Malleus Maleficarum (Heksenkamer). De Kerk had de wereld de gevaren van de vrijdenkende vrouwen getoond. Alle vrouwelijke geleerden, priesteressen, mystici, natuurminnaars en kruidenverzamelaars werden als "heksen" beschouwd. Ik weet al heel lang dat ik een vrijdenkende vrouw wil zijn.
Een kleine knoop. Een knoop van hoop. Een knoop die groeit. Een knoop die gloeit.
Rood van
â??Stop! Sta even stil! Met mij mag je gerust een gesprek aanknopen. Ik luister!â?
Steek â??m op, die Rode Kno(o)p.
En kijk wat er dan gebeurt op straat, op de tram, in de dancing, op het werk, bij de bakkerâ?¦
De Rode Knoop werd geselecteerd als SAM-project met steun van de Koning Boudewijnstichting. Hij heeft geen politieke kleur, geen religieuze tint en ook geen commerciële bijbedoeling. Maar wérken doet hij wel!
Ik las in de krant van vandaag over deze nieuwe actie bij onze zuiderburen de Belgen. Hadden wij in het verleden al eens niet zoiets als een lieve-heer-beestje? Ja, heel vroeger hoorde het bij de PPR, later werd het geassocieerd met zinloos geweld. Ik weet alleen niet meer of dat beestje toen ook enige overheidssteun heeft genoten. Het doet er ook niet toe. Ik blijf dit nieuwe initiatief vanuit Belgenland op afstand wel even volgen en mocht iemand de rode knoop ergens spotten dan stel ik het op prijs als ik hierover even een seintje krijg. Dit voor de statistieken.
Vanmiddag was op radio 2 in het programma "Knooppunt Kranenbarg" de oranje helm een onderwerp van gesprek. Ik ben op zoek gegaan naar meer informatie en na even gegoogled te hebben stuitte ik op deze informatie:
Nieuw op de markt de oranje hit voor 2006 de Oranje Helm U kunt kiezen tussen 3
verschillende teksten hup holland hup aanvalluuuh en jetzt geht losssss of ...
http://kopen.marktplaats.nl/?
Deze helmen schijnen nogal wat associaties op te roepen met de Duitse helmen uit de Tweede Wereldoorlog. Desalniettemin zullen ze straks, zo is de verwachting, veelvuldig gebruikt gaan worden bij het wereldkampioenschap voetbal.
Is dat humor, zo vraag ik mij af, denkend aan de in knal oranje uitgedoste Indiaan die bij de voetbalwedstrijden nogal eens in beeld is. En ook zie ik de altijd aanwezige Neptunus met Vork bij de Tour de France weer op mijn netvlies verschijnen. Telkens als ik hem zie denk ik, hoe gek kun je zijn?
En dan nu die helmen met opschrift. Ik weet het niet, of toch wel. Voor mij mag deze hype wel overwaaien!
Ik heb er heel weinig last van. Ik doel op slapeloosheid, maar de afgelopen nacht was het goed raak. Vanmorgen was ik voor vijven al klaarwakker en het lukte mij op geen enkele manier meer om opnieuw in te slapen. Tot honderd geteld en weer terug, vanaf honderd terug geteld met een interval van 3, heel sterk aan een groen blad gedacht, een beker warme melk opgedronken, een stukje lezen, noem het en ik heb het gedaan met geen resultaat; ik viel niet in een verkwikkende slaap. Voor een groot deel van deze dag heb ik mij voortgesleept, ik ben mijn verplichtingen nagekomen en vanmiddag na mijn thuiskomst ben ik vrijwel direct mijn bed ingedoken. En wat denk je, de hele dag heb ik lopen gapen en toen ik dan eindelijk van mijzelf even mocht slapen, had ik geen slaap, of anders gezegd, toen kon ik opnieuw de slaap niet vatten. Wat kan een mens soms raar doen.
Het einde van de vakantie is in zicht. Je zou kunnen zeggen dat de vakantie helemaal voorbij is, omdat we gewoon aan het weekend zijn begonnen, maar dit is nog geen doorsnee weekend. Omdat ik de hele week niet gewerkt heb ga ik superfit het weekend in en dat is nu net het verschil met een gewoon weekend, want dan moet ik meestal eerst wat bijkomen. Dus ik heb nog twee lekkere lange dagen en geloof me, die kan ik nog goed gebruiken, want ik ben namelijk niet helemaal door mijn programma heen gekomen. Ik had nog iets willen schrijven over het boek 'Knielen op een bed Violen' van Jan Siebelink, dat ik na enige aarzeling toch uitgelezen heb. Ik ben nog bezig met de Da Vinci Code en "vang mij als ik val" van Nicci French ligt ook nog op mij te wachten. Niet al het 'leesvoer' heb ik dus kunnen verorberen, maar ik heb wel heel veel leuke dingen gedaan. Ik ben hier en daar op bezoek geweest. Ik heb mijn oude sport, het lange afstand lopen, weer wat nieuw leven ingeblazen en gelukkig is gebleken dat ik nog met gemak een 20 kilometer kan lopen. En, ik ben lekker zo nu en dan een breimuts geweest. Het babytruitje voor kleinkind numero 2 is klaar. Zoonlief kan gerust zijn. Ook voor zijn kindje, wat in april verwacht wordt, ben ik druk in de weer geweest. Wat ik deze twee dagen dan nog zo nodig moet doen? Eigenlijk niet zo veel bijzonders hoor. Lekker nagenieten van de fijne dagen die ik gehad heb.
"Ringggggg", de telefoon. P. neemt 'm op en aan zijn reactie merk ik dat het telefoontje voor mij bedoeld is. Ik loop naar hem toe en ondertussen herken ik de stem, hoe ver weg die dan ook is. Je bent per slot van rekening niet voor niets al jarenlang collega's.
Na wederzijds de nieuwjaarswens uitgesproken te hebben vraagt ze mij of ik de advertentie gelezen heb. "Ja", antwoord ik, "ik heb al een condoleancekaart gestuurd, maar ik ben ook van plan om donderdagmiddag naar de afscheidsdienst te gaan waarbij er gelegenheid is om O. persoonlijk te condoleren met het overlijden van haar moeder".
"Zal ik met je mee gaan?" "Graag", antwoord ik en we maken een afspraak waar we elkaar zullen ontmoeten.
Collega's, hiermee heb je toch weer heel andere relaties dan met vrienden of familie. De hoedanigheid is anders, maar of de kwaliteit ook minder is waag ik te betwijfelen. Ik weet bijna zeker dat O. zich een heel klein beetje getroost zal voelen door de aanwezigheid van ons.
Zeg eens eerlijk, hoe lang weten jullie al van het bestaan van heelys? Ik sinds vandaag. Vandaag stond er een artikeltje met foto hierover in de krant. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor ik dit nieuwigheidje zelf in levende lijve kan aanschouwen. Ik weet nu al dat ik ze niet zal aanschaffen. Ook al krijg ik ze gratis, ik zal ze nooit gebruiken. Ik durf namelijk niet te glijden. Als je net zoals ik nog niet weet wat heelys zijn, druk dan op deze link: http://www.heelys.com/ en je bent weer helemaal op de hoogte.
Alles keert zo langzamerhand weer terug tot het normale. Ook de muziek op de radio. Ik heb het niet zo op die top 2000 lijsten, een hele week terug aderverkalken naar vroeger, nee liever niet. En dat terwijl ik waarschijnlijk wel tot DE doelgroep gerekend wordt die dan volledig uit zijn dak dient te gaan. Het is des te merkwaardiger, daar ik voor het overige wel gek ben op lijstjes, statistieken en vergelijkingen. Zo'n top 2000 duurt mij te lang, het is te star, te oudbakken. Tot aan het jaar 2000 was het maar een dag en och, dat was dan nog wel aardig, maar sinds de eeuwwisseling is het traditie geworden om een week lang geen muziek uit deze tijd te draaien. Alleen die deuntjes uit vervlogen jaren. En niet op één zender, nee bijna op alle zenders! Door het vele herhalen zijn de eens zo diepe emoties zoals geluk blijdschap of verdriet, behorend bij een bepaald nummer, bij mij gaan vervlakken....Q-MUSIC was dit jaar een redelijk alternatief. Wel heel veel verschillende top-tienen, maar er bleef elk uur wel een beetje ruimte over voor het nieuwere werk van deze tijd. Echt, ik ben in de afgelopen tijd een beetje gaan houden van Robbie Williams en al die andere jongens en meisjes die momenteel een plaats in de top 40 innemen. Ik kan ze niet missen. Een dag zonder Madonna met haar nieuwe nummer is bijna ondenkbaar. Gelukkig had ik het één en ander in mijn MP3 spelertje gevangen, maar ik geef er toch de voorkeur aan om op een paar willekeurige niet door mij gekozen momenten mijn favoriete muziek van deze tijd door de luidsprekers te horen knallen.
Nee van mij geen lijst van goede voornemens. Ik heb ze wel, maar ik noem er niet één. Ik houd ze liever voor mij. Niet omdat ze zo bijzonder of zo geheim zijn, nee meer ter bescherming van mijzelf. Ik ken mijzelf zo goed. Het zou heel goed kunnen gebeuren dat ik de brui geef aan een goed voornemen, alleen omdat ik vind, dat je je er niet persé altijd aan hoeft te houden en dat je dat dan vooral aan de buitenwereld mag laten zien! Meer in de trant van: Kijk mij eens zwak zijn en dat mag ook nog van mijzelf! Dit jaar gun ik mijzelf dat plezier niet.
