Zondag gedichtendag. Dit keer een wat ouder gedicht uit de tijd dat ik nog erg op zoek was naar mijzelf.
Jij
in de spiegel
bent net zo'n vreemde
voor mij
als al die anderen
om mij heen
niet één van jullie
beleeft de wereld
zoals ik
zelfs mijn spiegelbeeld
niet.
ook dat is slechts een
afspiegeling
van
mij.
hannah
februari 1978
Koninginnedag is een dag van tradities. Vrijmarkten en koninginnedag horen voor veel mensen bij elkaar. Voor mij is vanuit mijn jeugd koninginnedag en kermis met elkaar verbonden. Later heb ik vele wandeltochten op koninginnedag gelopen, maar sinds we in dit dorp wonen fluit ik op deze nationale feestdag voor de koningin. Sinds jaar en dag wordt er op deze dag een buurtvolleybaltoernooi gehouden en daarbij zijn scheidsrechters onontbeerlijk. Ik ben er dan één.
Ook dit jaar was het weer een drukte van belang.
Een scheids in actie!
De stand wordt doorgegeven.
Het was koud dit jaar, maar wel hartverwarmend om als dorp zo met elkaar bezig te zijn, hetzij als speler, hetzij als publiek.
Fysiek houd ik het misschien langer vol, maar psychisch zullen mijn leerlingen sneller zo'n kamp achter zich laten, zo luidt mijn conclusie. Terwijl ik nog hevig aan het nakauwen ben, zullen zij zich vol overgave al weer in andere bezigheden gestort hebben. Ook ik heb gisteravond mijn tenniswedstrijd wel gespeeld, maar mijn denken is nog lang niet vrij. Een aantal dingen houden mij nog flink bezig.
Niet in de laatste plaats de matige conditie waarin sommige leerlingen verkeren. Het kamphuis ligt ongeveer op een afstand van twee kilometer van kamp Westerbork. We zijn daar lopend heen gegaan. Na het infocentrum bekeken te hebben zijn we het melkpad, ook ongeveer 2 kilometer, afgelopen met als eindbetemming het nationaal monument. Sommigen waren helemaal op. Het leek wel of ze een afstand van de Nijmeegse Vierdaagse gelopen hadden. Met het argument: we hebben vanmorgen ook al een speurtocht gehad verkoos meer dan de helft om door een busje teruggebracht te worden.
Verder houdt de rondleiding op het terrein van kamp Westerbork mij nogal bezig. Het was zeker niet de eerste keer dat ik daar was, maar telkenmale heb ik er last van doordat allerlei verhalen in mijn hoofd blijven zitten. Ik denk dat het meer een kwestie van ongeloof en het niet kunnen begrijpen is. Hoe is het, ja in wiens naam? mogelijk dat dit heeft kunnen plaats vinden. Ongeloof, afschuw, maar ook vereenzelviging met de mensen die dit lot moesten ondergaan. Afschuwelijk, wat een mensonterend bestaan om met zoveel mensen opeengepakt in een barak te moeten verblijven. Ik zou het absoluut geen wonen willen noemen. Voor veel leerlingen was het ook niet de eerste keer dat ze daar waren, maar was het wel voor het eerst met rondleiding en bijbehorende verhalen. Eén leerling gaf te kennen de verhalen wel eens te willen horen van de mensen die dit echt zelf meegemaakt hadden. Ik heb hem uitgelegd dat dit steeds moeilijker zal worden. De weinige mensen die zijn teruggekeerd, zijn nu of heel oud of reeds overleden. Teruggekomen in het kamphuis was er gelukkig weer oog voor vrolijker dingen. De bonte avond eiste alle aandacht op. Mijn act is redelijk goed geslaagd. Rond één uur hadden bijna alle leerlingen hun bed opgezocht en een uurtje later lag iedereen in bed. Opmerkelijk vroeg, gezien mijn eerdere ervaringen, maar echt erg vond ik het niet.
De tweede jaars leerlingen van de MBO opleiding Onderwijs Assistent moeten deze week de opdracht uitvoeren om als groep zelfstandig een kamp van drie dagen te organiseren. Na vele jaren moet ik er weer aan geloven. Meegaan op kamp. Ik heb de schade kunnen beperken door mijn begeleidende aanwezigheid tot anderhalve dag te beperken.
Aan de ene kant ben ik blij dat ik maar één nachtje hoef. Aan de andere kant vind ik het achteraf misschien wel een beetje jammer dat ik niet volledig meega. Ik ben kennelijk aangestoken door het enthousiasme van de leerlingen. Ik ben druk op zoek gegaan om een act in elkaar te zetten voor de bonte avond waaraan ook ik mijn bijdrage zal moeten leveren.
Het wordt de performence van "mijn oom de stotteraar". Al stamelend zal ik hem ten tonele voeren om hem daarna heel vloeiend het liedje van "de fiets van Piet Paaltjens" te laten zingen. Het liedje is op het internet te vinden, maar ik ken het nog van mijn vader. Hij zong het echter wel in een andere variant. De internetversie staat hieronder.
De fiets van Piet Paaltjens is zojuist gepasseerd,
De fiets van Piet Paaltjens is zojuist gepasseerd,
De fiets van Piet Paaltjens is zojuist gepasseerd,
De fiets van Piet Paaltjens is zojuist gepasseerd.
De wielen van de fiets ....
De banden van de wielen ....
De velgen van de banden van de wielen ....
De spaken van de velgen van de banden van de ....
De assen van de spaken van de velgen van de ....
De kogels van de assen van de spaken van de ....
Het vet van de kogels van de assen van de ....
Mijn volgorde is: wielen, velgen, banden, springen, knappen, plakken, schrikken en bekomen. Bij elk couplet wordt een onderdeel bijgevoegd en de rest herhaald. Het kost wel enige oefening om het foutloos te doen, dus morgen moet ik hiermee nog flink aan de gang. Ik mag toch hopen dat het gaat lukken
Vandaag toonde een lid van de familie Koolmees belangstelling voor de woning. Zou het dan toch nog goed komen?
Eindelijk is dat doffe zware gevoel in mijn hoofd niet meer zo nadrukkelijk de hele dag aanwezig. Ik kom iets onder het juk uit van alle verplichtingen die voortvloeiden uit zaken die niet helemaal zo liepen zoals ik vind dat het had moeten lopen. Heel langzaam kom ik weer in de situatie dat ik zelf de regie van mijn leven in eigen hand kan nemen in plaats van heel hard achter de feiten aan te hollen. Ik heb even tijd om een pas op de plaats te maken.
Ik snuffel eens op mijn gemak door de uitgeknipte kranten artikelen. " Michelle Bachelet breekt met tradities in Chili". Ik had over haar en andere vrouwelijke presidenten willen schrijven, maar tijd ontbrak. Ik besluit om het voorgoed van de stapel af te voeren. Het artikel "Geluk zit in de genen" vond ik ook een inspirerend stukje waar ik iets mee had willen doen. Komt misschien nog, ik leg het weer terug op de stapel. Dit onderwerp lijkt iets minder aan tijd gebonden te zijn. Dat geldt niet voor 'Je krijgt een 6 maar het had een 3 moeten zijn' een artikel over competentiegericht leren. Dit is nog steeds een actueel onderwerp en het ligt mij na aan het hart. Dit vraagt om een nadere uitwerking en ik beloof mijzelf dat dit binnenkort zeker zal komen.
Maar naast al deze wereldse zaken kan ik mij ook ontzettend druk maken over het feit dat de familie Koolmees dit jaar geen gebruik schijnt te willen maken van hun woning achter in onze tuin. Ik betreur dat ten zeerste, want ik heb er vorig jaar erg van genoten. Begrijpen doe ik het niet, maar het geeft mij opnieuw het inzicht, niet alles naar eigen hand te kunnen zetten.
 |
 |
Ruim een maand geleden, 13 maart 2006, schreef ik een artikel over het boek: "het nichtje van Eva", geschreven door Sybille Knauss. Het boek had nogal indruk op mij gemaakt, zowel het verhaal als de beschrijving van Berghof, beter bekend als Het Adelaarsnest. Ik schreef toen dat de schrijfster Sybille Knauss de lezer zo treffend meevoerde in de beschrijving van de woonsituatie Berghof en het Theehuis op Mooslahnerkopf. Ik maakte de kanttekening dat ik de volledige beschrijving + foto's met behulp van de zoekmachine google op het internet had kunnen vinden.http://thirdreichruins.com/berghof.htm Ik heb toen met opzet nagelaten om deze link te plaatsen.
Afgelopen paasweekend kocht ik voor de gezelligheid het tijdschrift NU. Met grote verbazing stuitte ik hierin op het artikel "Vakantie vieren op Hitlers berg" met foto's en een lijst van bezienswaardigheden. Had ik vanuit piëteit mijn twijfels om de kennis rondom Berghof te publiceren of een link daarheen te plaatsen, dit tijdschrift heeft kennelijk geen enkel bezwaar om dit zo in de openbaarheid te brengen en te propageren. Ik weet niet of ik het ethisch wel juist vind om dit buitenverblijf (of de overblijfselen ervan)nu als grote bezienswaardigheid aan te prijzen.
Ik vraag mij af: zijn door de jaren heen de scherpe kanten toch een beetje van de oorlog afgesleten, waardoor deze objecten in de belangstelling kunnen komen te staan? En is dat goed of juist niet? Ikzelf heb op deze vragen nog geen duidelijk antwoord. Voor mij blijven het voorlopig nog even vraagtekens.
Zondag gedichtendag. Dit keer een gedicht wat mij, en met mij verscheidene vriendinnen, in die tijd erg aansprak.
mijn moeder is mijn naam vergeten,
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
hoe moet ik mij geborgen weten?
noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.
voor wie ik liefheb, wil ik heten
1976 neeltje maria min
De borden, goed bevestigd aan vele lantaarnpalen, schreeuwen het ons keer op keer toe: het circus heeft zijn tenten voor even opgeslagen in ons stadje. Rijdend langs de parkeerplaats zie ik dat men druk bezig is de grote tent op te zetten. Een gevoel van medelijden komt bij mij boven drijven. Dat medelijden betreft niet alleen de dieren, maar gaat ook uit naar de bouwers van de tent. Zoveel werk wat verricht moet worden en straks zal waarschijnlijk weer blijken dat het de moeite niet loont, dat het publiek weer niet in grote getale is komen kijken.
Mijn gedachten dwalen af naar de vakantie van de afgelopen zomer. Wij stonden op een camping aan de oever van een river in een dorpje in de omgeving van Chambéry. Op een goede dag streek er een klein circusgezelschap neer op het braakliggend terrein naast de camping. Men had wat paarden, een paar geiten en één oude leeuw. Dit dier woonde in een rijdende kooi. Ik vond het maar een zielig en eenzaam leven voor dat beest. Met man en macht werd de grote tent opgezet. Ook hier werden borden uitgezet en de geluidswagen reed de hele middag in de omgeving om zo reclame te maken voor de voorstellingen van die avond en de avond daarop.
Wij hadden niet de indruk gekregen dat het publiek 's avonds massaal was komen opdagen. We hadden geen mensen zien lopen, de parkeervakken waren leeg en bleven leeg maar toch, het spektakel begon om half acht. De lichten werden ontstoken, de spreekstalmeester begon met zijn openingswoord, maar aan het geluid was te horen dat er sprake moest zijn van een zo goed als lege tent. Na een kwartier doofden de lichten en verstomde het geluid. De tweede avond ging het niet anders.
De volgende dag werd de tent afgebroken en trok men verder. Een paar dagen later zagen we dat hetzelfde gezelschap in een dorp 30 kilometer verderop was neergestreken.... Wij achtten de kans erg klein dat de tent hier wel vol zou komen. Arme bouwers, arme leeuw. Zou het niet beter zijn om anno nu met deze vertoningen te stoppen?
Zorgen stapelden zich op. Niet elke zorg is geschikt om publiekelijk te delen, maar geloof me, ik had ze en ik heb ze nog. Het is zover dat ik er 's nachts niet meer van kan slapen. Mijn gedachten buitelen van de éne gedachte naar de andere gedachte en elke gedachte heeft hetzelfde euvel: het met zich meedragen van problemen.
Eén van de zorgen was, dat ik zo graag een aantal bestuursleden en oudbestuursleden van de tennisclub tegelijkertijd bij een bank wilde ontmoeten om de benodigde handtekeningen die garant staan voor de juiste volmachten aan elkaar over tedragen. Het is bijna een dagtaak geweest om sommigen te overtuigen dat dit toch echt noodzakelijk is. Daarna was er de moeilijkheid om een juist tijdstip te vinden dat iedereen op hetzelfde moment kon, maar eindelijk, het is gelukt.
Maar vanavond kwam er nog mooier nieuws. Iemand van een adviescommissie belde met de mededeling een penningmeester gevonden te hebben. Is dat geen heerlijk nieuws? Het lijkt er op dat met ingang van morgenmiddag half vijf één van mijn zorgen gaat verdwijnen. Blijven er nog een paar, maar het geeft in ieder geval verlichting.
Ineens kreeg ik de behoefte om eens op te zoeken wat de juiste omschrijving van zorgen is. Dat viel nog niet mee. In mijn eigen oude Van Dale staat het woord zorg niet eens omschreven. Meer dan:" zorg. - I (zegsw.) dat is van later zorg), daarover hoeven wij ons nu niet te bekommeren." staat er niet. Kennelijk is het begrip ZORGEN iets nieuwmodisch. In de hedendaagse Van Dale op het internet heb ik het volgende gevonden:
|
Ik heb in ieder geval weer een beetje energie terug om een blogje te kunnen schrijven.
Zondag gedichtendag. Dit keer een gedichtje dat mijn vader in mijn poesiealbum heeft geschreven. Gezien de blijde gebeurtenis van enkele dagen geleden leek me dit wel toepasselijk.
Gij weent en ieder juicht
Toen gij op aard verscheen
Leef zo dat als gij sterft
Gij juicht en ieder weent
Vorig weekend ging tijdens een bridge-avondje met vrienden het gesprek ineens even over lekkerbekjes. Ik was het absoluut niet met de bewering eens dat er voor een lekkerbekje de vissoort kabeljouw gebruikt zou worden. Ik was er heel zeker van, volgens mij was dat schelvis. De weddenschap was al snel een feit. Wij zouden deze middag samen naar de vishandel en degene die verloor zou de twee lekkerbekjes en een portie kabeljouw voor twee personen voor zijn/haar rekening nemen.
Lacherig liepen we vanmiddag met zijn vieren naar de vishandel, want onze partners wilden dit schouwspel zeker niet missen. Vriend H. bestelde twee lekkerbekjes en en passant vroeg hij welke vissoort hier voor gebruikt werd. Kabeljouw was het antwoord. Ik viel even stil. Vriend H. niet en zijn vrouw B. al helemaal niet. Er bleef mij niet veel anders over dan hen te feliciteren met het feit dat vriend H. de weddenschap had gewonnen. Natuurlijk heb ik zoals afgesproken alle vis betaald.
Toen ik vanavond de verse kabeljouw voor P. en mij klaar maakte moest ik in inwendig nog steeds een beetje lachen. Al was deze vis dan duur betaald, ik heb echt wel plezier gehad en de anderen met mij. Een beetje humor in het leven is wat mij betreft onbetaalbaar en maakt het leven wel zo leuk.
Soms lijkt mijn leven een lange rij van aaneengeschakelde verplichtingen, deels vrijwillig door mijzelf aangegaan.
Soms, nu dus! Geen tijd voor enige creativiteit.
Wachten tot het over gaat helpt niet, ik ga maar gewoon door.
Zondag gedichtendag. Een soortgelijk gedichtje heb ik voor dochterlief gemaakt. Deze is voor zoon en schoondochter
het leven
wordt doorgegeven
nog even
dan is het te zien
hannah
De toekomst
gelegen in het mensje
dat zij nu draagt
mijn kind
wordt moeder
het leven
wordt doorgegeven
nog even
dan is het te zien
hannah
Vanmorgen las ik in de krant een artikel over geluk met daarin een omschrijving van geluk waar ik mij heel goed in kan vinden. Met geluk wordt een positieve gevoelsbeleving bedoeld, een prettige uitschieter die meestal maar van korte duur is.
Gelukkig ken ik die momenten wel, maar ik moet constateren dat die gevoelsbelevingen de laatste weken nogal schaars zijn.
