Dat kon ook niet goed gaan. Een roodbonte fokstier vernoemen naar een Fries. Leer van mij, Friezen hebben niets met roodbont vee. P. mijn ega, een oprjochte Fries, betitelt ze altijd als pretkoeien. Hoe ik "mijn" roodbont IJsselvee, waarmee ik opgegroeid ben, ook promoot, verdedig of whatever, P. zal niet nalaten om op de één of andere manier duidelijk te maken dat het maar tweederangs koeien zijn. Hij zegt dat iedere Friese boer bij aanschaf van tien zwartbonte koeien waarschijnlijk één pretkoe cadeau krijgt, dit om wat fleur en afwisseling in het weiland te brengen. En hij besluit steevast met het betoog dat Friese zwartbonte koeien niet voor niets over de hele wereld verspreid zijn en te boek staan als de beste koeien. Waarvan acte!
Maar vandaag las ik (het regende in Parijs, dus er was even geen tennis) in de krant dat roodbonte koeien met evenveel zorg worden gefokt als de zwarbonte koe. Fokstier Foppe, vernoemd naar Foppe de Haan, voetbaltrainer van SC Heerenveen, is in de afgelopen dagen namelijk uitgeroepen tot de beste roodbonte fokstier. Nu gaat Foppe in de hele wereld voor honderdduizenden nakomelingen zorgen en daarom moet zijn naam veranderd worden. De Friese naam Foppe bekt niet zo, vindt men. Fabian zou beter klinken. Fabian is niet echt een Gelderse naam, maar persoonlijk geef ik er toch de voorkeur aan om deze naam aan het roodbonte IJsselvee te verbinden en niet de Friese naam Foppe.
Het lijkt wel of er momenteel in weblogland een besmettelijke ziekte rondwaart. Op verschillende sites staat te lezen dat bij de eigenaar van het weblog de juiste inspiratie om te schrijven even niet aanwezig is. Ook ik zal in de komende twee weken waarschijnlijk minder schrijven dan wat men van mij gewend is. Dit komt echter niet omdat ook ik zou zijn besmet door het virus writers-block. Nee, daar lijd ik niet aan, maar ik heb een andere ziekte. Ik ben namelijk verslaafd. Verslaafd aan het kijken naar de wedstrijden van het volgende http://www.rolandgarros.com/ tennistoernooi. Als je alles wilt zien kost dat tijd. Veel tijd. Zo lang Rafaël Nadal en Martine Hingis in de race zijn zal ik proberen mijn dagen zo in te richten, dat ik in ieder geval hun wedstrijden kan zien. Toch probeer ik elk jaar weer om mij gedurende deze tijdelijke verslaving enigszins nuttig te voelen. Ik weet van andere jaren dat breien en tennis kijken heel goed samen gaat en al breiend voel ik mij gewoon veel minder schuldig. Gelukkig is vandaag mijn breipatroon aangekomen, dus kan ik morgen beginnen te breien.
Plannen zijn er om uitgevoerd te worden, maar soms is het goed om op de actualiteit in te spelen en plannen te wijzigen. De weersvoorspelling van de afgelopen dagen waren niet van dien aard dat ik stond te trappelen om met de caravan weg te gaan dus was het mijn voorstel om de plannen te wijzigen. En ik moet zeggen dat ik daar totaal geen spijt van heb gehad. We hebben veel binnen gespeeld. Ons kleinkind, die met haar moeder bij ons op bezoek kwam, bleek in staat te zijn ons een dagvullend programma aan te bieden.
Eigenlijk had hier weer het plaatje met de rugtas en de woorden: "Ik ben de paden op, de lanen in" van enkele weken geleden moeten staan, maar gezien de weersomstandigheden zijn de plannen gewijzigd. Ik had geen zin om mijn comfortabele huis met verwarming, ruime en schone badkamer, lekkere zithoek etcetera etcetera, (stelt u er zich niet al te veel van voor, het is een doodnormaal, gewoon, doorsnee huis) te verruilen voor een kleine caravan, waar ik meestal wel heel blij mee ben ALS het mooi weer is. En dat is het deze dagen niet. Nadat ik P. overtuigd had, dat het heus leuker was als we thuis bleven, hebben we dat besluit dus genomen.
En ja, zo heb ik zomaar tijd om eens wat dingen uit te pluizen waar ik nog niet aan toe gekomen was. Als ik iets lees, zie of hoor wat ik nog aan een nader onderzoek wil onderwerpen, maar waar ik dan op dat moment geen tijd voor heb, dan schrijf ik een kreet op zo'n geel plakbriefje. Als het feit zich dan voor doet dat ik zowaar even tijd heb dan pak ik zo'n briefje en ga ik op onderzoek uit. Ik had ergens gelezen dat modern hedonisme iets te maken had met alleen maar genieten, maar ik wilde er meer van weten. Ik kwam het volgende tegen: (in eigen woorden weergegeven)
POSTMODERN-HEDONISME.
Dit is een levenstijl van deze de 21ste eeuw. Deze nieuwe sociale milieugroep bestaat uit ongeveer 10% van de totale bevolking in Nederland, telt evenveel mannen als vrouwen, voornamelijk veel jongeren en hoogopgeleiden.
Postmodern-hedonisten zijn de pioniers van de beleveniscultuur, waarin experimenteren en het breken met morele en sociale conventies soms doelen op zichzelf lijken te zijn geworden.
De levensstijl is impulsief, avontuurlijk, ervaringsgericht en vrijblijvend, maar vooral individualistisch en onafhankelijk te noemen. Vrienden lijken belangrijker dan familie te zijn geworden. Werken en presteren zijn ondergeschikt aan privé. De tolerantie is groot en men vindt dat iedereen gelijke kansen moet krijgen.
Ik vind het wel grappig om te lezen, maar ik kan nu niet zeggen dat ik mijzelf daar tenvoeten uit in kan vinden. Het geeft denk ik wel een maatschappelijke tendens aan, maar, om er iets uit te pakken, ik vind familie nog steeds heel belangrijk. Ik vind het maar wat leuk, dat dochterlief en haar piepmuis, nu we toch thuis zijn, van de gelegenheid gebruik maken en een paar daagjes komen.
Ik was gebeld dat ze gearriveerd was en daar stond ze bij de balie. Een heel klein en frele, jong ogende Elena Simons http://www.pretmetmoslims.nl/ De durf straalde, nee, vonkte uit haar donkere ogen. Niet zij was onzeker, nee ze heeft zeker talenten om dat bij mij te weeg te brengen, maar zover kwam het gelukkig niet. Ook niet toen bleek dat de voorbereidingen niet zo waren als er afgesproken was. In onze school, in ons kleine theatertje hebben we een beamer, maar deze was nog niet aangesloten, het scherm had men niet laten zakken, maar na enig geharrewar (waarbij zij tussenbeide kwam en zei dat kibbelen toch volstrekt geen zin had) kwam alles toch voor elkaar.
Met ruim twintig toehoorders luisterden we naar haar verhaal. Ze begon met de uitéénzetting dat ze zichzelf maatschappelijk uitvindster noemt, gelardeerd met enkele voorbeelden. Een voorbeeld. Met een aantal uitkeringsgerechtigden is ze het dorp Bloemendaal ingetrokken om de inwoners te bedanken. Immers de uitkeringsgelden worden van de binnenkomende belastinggelden betaald en de Bloemendalers hebben daar een grote bijdrage in.
Het boek is ook op een wat merkwaardige wijze tot stand gekomen. Eerst had ze een uitgever en toen moest ze nog een onderwerp bedenken waarover het boek zou gaan en op morgen was ze op het idee gekomen dat ze weinig met Moslims had. Daar moest het boek over gaan. En zo was het idee over het boek PRET MET MOSLIMS ontstaan. Er was niet echt sprake van enige diepgang maar ze wist ons wel ruim een half uur te boeien met verhalen uit en over haar boek.
Wat ons het meeste aansprak was haar durf. Ik durf niet te voorspellen of we in de toekomst nog iets van deze achtentwintige maatschappij-kritische maar humoristiche vrouw zullen horen, maar aan haar durf en haar kordate optreden zal het zeker niet liggen.
STUDIUM GENERALE
Op alle universiteiten in Nederland en op sommige Hogescholen is een afdeling Studium Generale actief. Studium Generale organiseert lezingen, discussies, cursussen en podiumprogramma's op het gebied van wetenschap, kunst en cultuur. De activiteiten van Studium Generale zijn in de eerste plaats bedoeld voor studenten en medewerkers van de universiteit, maar ook andere belangstellenden zijn van harte welkom.
In navolging van de universiteiten en Hogescholen organiseert het ROC waarbij ik werkzaam ben sinds kort ook van deze bijeenkomsten. Voor de eerste bijeenkomst was Jan Siebelink, de schrijver van â??knielen op een bed violenâ? uitgenodigd. Toen deze meeting geëvalueerd werd in de werkgroep identiteit en cultuur bracht ik naar voren dat ik persoonlijk het boek wel erg zwaar op de hand vond en dat ik daarom de vergadering begonnen was met een artikeltje over het boek â??Pret met moslimsâ?. Het is namelijk een goede gewoonte geworden om de vergaderingen van deze werkgroep per toerbeurt te laten openen door een werkgroeplid met een onderwerp gerelateerd aan identiteit of cultuur. Ik was aan de beurt en ik had in de krant een opvallende artikeltje over dit boek gelezen, aangehaald in de tijd van de relletjes over de cartoons.
De tweede lezing die georganiseerd zou worden moest aansluiting hebben op de multicultirele dag die voor de deelnemers gepland stond. Het idee was toen snel geboren. Mijn opening deed nogal wat stof opwaaien en er werd dan ook onmiddellijk geopperd om de schrijfster van Pret met Moslims http://www.pretmetmoslims.nl/Elena Simons uit te nodigen om een inleiding over haar boek te houden met daarna de gelegenheid om vragen te stellen en met haar in discussie te gaan. Meteen werd er mijn kant opgekeken. Of ik dit maar even wilde gaan onderzoeken. Dat heb ik gedaan en alles is rond. Morgen wordt de lezing gehouden. Spannend.
Wordt vervolgd.
Gisteren liep ik voor mijn zieke vader boodschappen te doen en toen voelde ik sinds lange tijd weer iets van keuzestress. Bij een aantal producten had hij duidelijke instructie gegeven. Volle cholocademelk moest ik kopen. Op het pak moest staan "de enige echte". En ook over de beschuit bestond geen misverstand, Bolletje eierbeschuit moest het zijn. Bij de boter raakte ik het spoor kwijt. Daarover had hij niets gezegd. Moest het nu becel zijn, bona, of roomboter? Ook bij de chocolaatjes wist ik het niet meer. Wat had nu zijn voorkeur, Droste, Baronie of het goekopere soort van De Heer omdat je het verschil toch niet proefde? En hoe zat het nu met de eieren. Moesten het scharreleieren, viergranen eieren of ecologische eieren zijn?
Ik ben zelf in mijn koopgedrag erg gemakzuchtig te noemen. Ik laad mijn wagentje vol met producten die ik nodig denk te hebben en ik koop al jarenlang producten van hetzelfde merk zonder ooit van merk te veranderen. Ik kijk nauwelijks naar wat er nu weer in de reclame is en aan prijsvergelijkingen tussen de verschillende winkels doe ik al helemaal niet. Mijn slogan is: Bij de één kost het geld en bij de ander moet ik ook betalen.
Maatschappelijk gezien is men niet echt blij met mijn koopgedrag zo las ik in de krant. Ik blijf namelijk in gebreke. Door mijn beoordeling over de prijskwaliteitverhouding achterwege te laten door geen bewuste keuzes te maken ontstaat er geen corrigerende werking door mij als consument veroorzaakt. Maar ik heb genoeg vertrouwen in mijn medemensen. Zij doen de corrigerende werking voor mij er wel bij. Het heeft nu eenmaal niet mijn interesse.
Heel even vond ik het vervelend toen ik merkte dat ik op de avond van het songfestival een afspraak met een bevriend bridge-echtpaar had gemaakt. Bijna onmiddellijk daarna kwam het besef dat ik niets zou missen omdat ik het songfestival al jarenlang niet meer leuk vind. Dat de kreet "songfestival" niet veel meer is dan een associatie, verbonden aan vroeger, aan een enkele keer.
Bijvoorbeeld aan de tijd dat ik nog tiener was en ik één keer het songfestival moest missen, omdat ik op verjaardagsvisite van een klasgenootje moest en dat toen de tv toch werd aangezet en we met z'n allen gingen kijken. Of die keer dat dat jonge Italiaanse meisje Gigliola Cinquettie won. Of die keer toen ik hoogzwanger op visite bij mijn ouders was en Teach In won. Of de tijd dat dochterlief puber was en we heel genoeglijk samen zaten te kijken en we vooral veel commentaar op alles en iedereen hadden.
Met het uitéén vallen van de Balkanlanden en de USSR is er veel veranderd. Uiteraard vind ik dat elk zelfstandig land uit Europa de gelegenheid moet krijgen om mee te kunnen doen, maar zoals het nu georganiseerd wordt werkt het niet. Tijd om te veranderen lijkt mij, maar dan ook echt veranderen en niet iets met alleen een nieuw sausje overgieten. Nee er zal een heel nieuw format ontworpen moeten worden. Men blijft nu te veel doorsudderen op een formule uit vervlogen tijden. Dat maakt het songfestival er voor mij niet aantrekkelijker op, zodat ik niet het gevoel heb dat ik wat mis.
Na een drukke week, kennelijk doe ik toch iets verkeerd, want ik blijf het gevoel maar houden dat ik het te druk heb, wil ik mij zelf nog wel eens verwennen met een tijdschrift. En dan heerlijk op vrijdagmiddag, nadat de wekelijkse boodschappen opgeruimd zijn, lekker even op de bank weg kruipen om mij te verdiepen in allerlei oppervlakkige nieuwtjes.
Dit keer heb ik de Midi, vanwege de goedkope aanbieding, genomen. Zin heeft deze maand een concurrerend aanbod, maar met een foto van Jasperina de Jong op de cover, is de keuze voor mij niet zo moeilijk. Ik ben nu eenmaal niet zo'n fan van haar.
Al bladerend kom ik tot de ontdekking dat Midi een gratis breipatroon weggeeft. Natuurlijk wil ik dat hebben. De afgelopen dagen liep ik zelf ook al met vage plannen om maar weer eens met een breiwerkje te beginnen, waardoor ik misschien wat meer rust in mijn leven kan creëren. Helemaal goed dus, maar de manier waarop ik het breipatroon in mijn bezit kan krijgen doet mij toch wel even met de wenkbrauwen fronsen.
Het gratis breipatroon betreft een bolero, een kledingstuk wat in de jaren vijftig veel gedragen werd en wat nu weer helemaal hot is in het huidige modebeeld. Ik vraag mij af of deze bolero de sfeer van de jaren vijftig zodanig opgeroepen heeft dat daardoor de redactie van Midi of helemaal van slag is geraakt of juist op die sferen wil in haken.
Er is namelijk geen mogelijkheid om dit per e-mail te bestellen. Nee, het moet net als vroeger, per post door een enveloppe naar de redactie te sturen. In die enveloppe moet ik dan een aan mijzelf geadresseerde envloppe met postzegel stoppen. Alsof de tijd stil heeft gestaan en de computer nog niet uitgevonden is. Tante Pos is er maar mooi druk mee.
Tot ongeveer een jaar geleden had ik nog nooit van het woord audit gehoord, laat staan dat ik er ook maar enig idee van had, dat ik een jaar later een training zou gaan doen om auditor te worden. Misschien ligt het niet gehoord hebben wel aan mijzelf, want als ik mensen vertel dat ik bezig ben met een training om auditor te worden, wordt er door de meesten heel begrijpend geknikt. Maar goed, achterstallige kennis is snel ingehaald en zo is het morgen al heus weer de tweede trainingsdag en ter voorbereiding ben ik maar eens wat gaan surfen om mij eens wat breder te oriënteren. De meeste informatie over audit wordt in het Engels gegeven maar ik heb een aardige Nederlandse omschrijving gevonden.
Waarom auditen?
De gezondheidszorg toont een toenemende belangstelling voor interne en externe auditsystemen, omdat een audit:
- aanbevelingen oplevert waarmee het beleid op allerlei gebieden en niveaus kan worden bijgestuurd;
- de mogelijkheid biedt om externe verantwoording af te leggen. Dit is door terugtreding van de overheid en internationale regelgeving noodzakelijk.
- gegevens oplevert. Veranderingen binnen de organisatie van de gezondheidszorg vragen om snelle informatie-uitwisseling en bijsturing. Een audit zorgt voor aanvullende actuele, maar ook gebruikerspecifieke informatie.
Na de gezondheidszorg gaat nu dus ook de onderwijswereld zich toeleggen op audits. Daar deze regering er voor gaat zorg dragen, dat ik veel langer door moet werken dan ik gedacht had, wordt het voor mij tijd om enkele bakens te gaan verzetten. Opgeleid worden tot auditor is een nieuwe uitdaging waar ik in de komende tien jaar profijt van kan hebben. De opgedane ervaring in onderwijsland zal mij zeker goed van pas komen maar ervaring alleen is niet genoeg. Morgen moet ik mij verder gaan bekwamen in de kennis rondom het auditgebeuren om zo een goed auditor te kunnen worden. Misschien is het wel heel bepalend voor mijn verdere toekomst, want het schijnt reuze populair te worden.
Bijna elke dag loop ik met onze hond Sjors over dit fietspad. Aan het eind slaan we links af, en lopen we via een klein B-weggetje weer terug naar het dorp. Een rondje van een half uurtje. Meestal staat er wel ergens een bos koeien vredig te grazen. Vandaag lagen ze. Terwijl wij passeerden stond er eentje tergend langzaam op. Daarna stond er nog één op en toen nog één en nog één. Binnen een mum van tijd hadden, op een paar na, alle koeien het voorbeeld van die ene koe gevolgd en stonden bijna alle vijftig koeien op de poten. Echt kuddegedrag.
Mijn gedachten dwaalden ongewild af naar de mediahype van vandaag. Bijna elke zichzelf respecterende nieuwsbron vindt het nodig om veel, heel veel aandacht te schenken aan Ayaan Hirsi Ali. Menige radiozender, krant of tv-station stuurt een verslaggever op pad om iets over dit onderwerp uit te kunnen zenden en zo wordt ook dit onderwerp weer uitgemolken. Ondanks de wijdse blik die ik tijdens mijn rondwandeling heb moet ik bekennen dat het mij op de één of andere manier toch bezig houdt. Want wat is wijs in dezen? Wat is mijn standpunt?
Het begon met een electrische grasmaaimachine. Jarenlang was het gras gemaaid met een handmaaimachine en wat vond ik het een luxe toen we het ons konden permitteren om zo'n duur apparaat aan te schaffen. Na enkele jaren werd ook de electrische kantjesknipper ook wel de kantjestrimmer genoemd, aangeschaft. Ik hoefde nooit meer op de knieën met de heggeschaar de tuin rond. Op een dag werd ook de heggeschaar vervangen door een electrische schaar zodat het knippen van de coniferenhaag minder tijdrovend maar ook een minder zware klus zou zijn. De buxushaagjes worden nog wel handmatig geknipt, maar wat een werk om die fijne blaadjes op te ruimen. Een bladruimer zou uitkomst bieden en zo werd ook dit apparaat aangeschaft. In de loop der jaren werd het steeds duidelijker, het gras zou geverticuteerd moeten worden. Ja hoor, ook hiervoor zijn machines uitgevonden en na enige aarzeling is ook dit apparaat aangeschaft.
Vele jaren werd de oprit, het tuinpad en de terrassen besproeid met gif, maar in de loop der jaren veranderde het soort gif waardoor het minder goed leek te werken. Met een mesje werd geprobeerd het onkruid tussen tegels en klinkers weg te houden. Met een mesje? Wat primitief en wat een tijdrovende klus! Ook daar is een apparaat voor uitgevonden:DE WEEDSWEEPER. En ja, ik beken, gisteren hebben we ook dit apparaat aangeschaft. Ons tuinschuurtje is nu vol. Vandaar dit verzoek: Zou er ook een verbod kunnen komen voor de exploitatie van nieuw ontwikkelde electrische apparaten die als handige tuinhulp ingezet kunnen worden? Een nieuw apparaat betekent namelijk onherroepelijk uitbreiding van ons tuinhuisje en dan wordt een nieuw hulpje wel een hele dure investering.
Ik heb in mijn leven hier en daar best wel eens mijn excuses aangeboden. Ik heb nog niet zo vaak in mijn leven meegemaakt dat ik vond dat iemand zijn excuses aan mij moest aanbieden, maar ik wacht nu al wekenlang op excuses waarvan ik vind dat een collega die zou moeten aanbieden. Het lange wachten deed mij besluiten eens op onderzoek uit te gaan naar het verschijnsel excuses. Ik stuitte op de volgende site en vond deze wel grappig genoeg om hem hier te vermelden. Het maakt het lange wachten in ieder geval wat draaglijker.
http://www.nobodyhere.com/excuses.hier?startid=10
Niets is mooier dan in de vroege meimaand bij zomerse temperaturen wandeltochten te maken. En eigenlijk maakt het niet uit waar, want in deze tijd is het overal prachtig. Heel veel verschillende kleuren groen, vooral licht groen, afgewisseld met witte bomen, rose bomen, gele struiken, soms door de vele paardebloemen geel ogende weilanden, of witte weilanden veroorzaakt door kleine witte bloempjes, geen madeliefjes maar meer een soort muur. Elk voorjaar weer vind ik het net of "buiten" een feest viert en daarvoor alles versiert. Je komt ogen tekort. Dit keer waren we in de IJsselvallei neergestreken om verder te gaan met het Maarten van Rossumpad. Dit wandelpad loopt van Ommen naar Arnhem. Het wandelpad is vernoemd naar een roofridder uit de 16e-eeuw.
Maarten van Rossum in het kort
Maarten van Rossum heeft in de lage landen vele bloedige sporen nagelaten. Hij leefde van 1478 tot 1555.
Vanaf 1517 vocht hij onder Karel van Egmond voor de onafhankelijkheid van Gelre.
Het plunderen maakte hem zeker niet armer, verschillende kastelen langs het pad, naar hem vernoemd waren zijn eigendom, zoals het Oude Loo en de Cannenburg te Vaassen.
Dat Maarten van Rossum niet zomaar iemand was blijkt uit het volgende:
Posities van Maarten van Rossum
Maarten van Rossum werd onder andere: heer van Poederoyen, pandheer van Bredevoort, heer van Cannenburgh (kasteel in Vaassen), heer van Lathum en Baer, maarschalk van Gelre, en tenslotte ook nog keizerlijk stadhouder van Luxemburg.
In 1555 is hij aan de pest ten onder gegaan.
Vorig jaar hadden wij voor een paar dagen Dalfsen als domicilie gekozen en zijn wij in Ommen gestart en tot in de buurt van Heino gekomen. Dit jaar hebben wij daar de draad weer opgepakt en Wapenveld daarbij als uitvalbasis gebruikt. Van daaruit zijn we met de bus naar Zwolle en met de trein naar Heino gegaan en lopend terug naar Wapenveld, daarbij wel gebruik makend van het pontje over de IJssel bij Hattem.
Het is altijd leuk als het wandelpad langs de camping komt en dit keer was dit het geval. Na een nacht slapen hebben we onze tocht vervolgd en zijn we van Wapenveld naar Epe gelopen. Ook een behoorlijk tochtje van ruim 23 km. Maar niet het aantal kilometers deed me dit keer de das om. Nee het was de zon. Ongetraind twee dagen achter elkaar 25 km lopen is geen punt, maar beide dagen verzuimen om je tegen de zon te beschermen kun je dus niet straffeloos doen. Een derde dag lopen zat er helaas niet meer in, maar per auto hebben we tussen Zwolle en Deventer een rondje IJssel gedaan, waarbij we Hattem, Wijhe en Olst op ons gemak hebben bekeken. Dit was ook alleszins de moeite waard. Jammer dat het weer voorbij is. Ik kijk nu al uit naar een volgende keer.
DE PADEN OP DE LANEN IN
Ik ben er dus even niet
Hoofdschuddend kijk ik naar de stapel kleren. Daar liggen ze, de truien, blousen, broeken etcetera die ik elk voor- en najaar van de slaapkamerkast naar de zolderkast of omgekeerd verhuis. Niet één kledingstuk is echt versleten en ook ziet het er niet erg afgewassen uit. Okay, je kunt zien dat de kleding niet helemaal nieuw meer is. Sommige truien of broeken hebben wat meer pluisjes dan toen ze gekocht zijn, maar echt afgedragen is het niet. En toch heb ik dit alles in de afgelopen drie , zeg vier jaar en sommige kledingstukken hangen nog wel langer nutteloos in de kast, niet één keer aangehad.
Ik kan het niet langer uitstellen, nu is dan toch de tijd gekomen om afscheid van dit alles te nemen, want de kast puilt uit. Ik vind dit één van de meest moeilijke klussen op huishoudelijk gebied. Ik moet namelijk zelf de criteria opstellen op grond waarvan ik iets afkeur en daarbij speelt de volgende gedachte mij danig parten: "Je kunt nooit weten, misschien komt het wel weer in de mode en dan moet ik er weer duur voor betalen".
Het gevoel van lekker opruimen wint dit keer. Te vaak is al gebleken, dat, als iets van weleer weer mode wordt, het dan net iets anders is, waardoor het "oude" spul toch in de kast blijft hangen. Ik ga dit keer rigoureus te werk. Ik stop alles in zakken voor hergebruik, maar dat geeft mij nooit een goed gevoel. Waarom zou een ander blij moeten zijn met iets wat ik niet goed genoeg meer vind?
Zo te zien ben ik gelukkig de eerste paar jaar weer gevrijwaard van deze klus want de overgebleven kleding hangt en ligt nu lekker ruim in de kast.
|
|
