Rita, Ayaan en Lousewies. Drie vrouwen die de afgelopen tijd in politiek opzicht een zeer prominente rol hebben gespeeld. Drie vrouwen die politiek over elkaar heen rollebollen en in niets lijken te verschillen met hun manlijke collega's. De tijd dat veel Nederlanders maar één naam van een vrouw in de politiek konden opnoemen is voorgoed voorbij. Vijftig jaar geleden is het nog maar, oktober 1956 om precies te zijn, dat Marga Klompé de eerste vrouwelijke minister werd. En heel veel mensen van mijn generatie zullen zich freule Wttewaal van Stoetwegen nog herinneren. Aan mijn vader kon ik merken dat het toch wel heel bijzonder was, dat vrouwen zich met politiek bemoeiden.
Na de emancipatiegolf van de jaren zeventig werd het steeds gewoner, dat vrouwen zich ook op politiek terrein gingen bewegen. Ria, Neelie, Hanja, Annemarie, Andree, Tineke, Els, Margot en nog vele anderen en dan nu Rita. De laatste decennia is het heel gewoon geworden dat een vrouw haar mannetje staat in de politiek. Gisteren is dus door toedoen van, ja van wie eigenlijk, van Rita of van Ayaan of was het Lousewies, samengevat, door toedoen van hen, het kabinet gevallen. Vandaag zag ik een foto van Lousewies in de krant met daaronder gekopt: Rol van dappere Lousewies uitgespeeld. Mijn gedachten gingen uit naar haar en ik vroeg mij af hoe zij zich op dit moment zou voelen en hoe ze deze periode te boven zou komen. Tegelijkertijd besefte ik dat dit enigszins vreemd was. Ik kan me niet herinneren mij dit ooit bij een (manlijke)politicus afgevraagd te hebben. Zegt dat nu iets over het huidige politieke klimaat of zegt dat alleen maar iets over mij?
Vanmorgen was ik om zes uur al klaar wakker. Een beetje vroeg en ik kon aan niets anders meer denken dan aan allerlei zaken op school die ik vooral niet moest vergeten om op de agenda van de komende teamvergadering te zetten. Hoe graag ik nog had willen slapen, het lukte gewoon niet meer. Om mijzelf wat af te leiden begon ik maar over wat andere dingen na te denken. Ik bedacht dat het niet meer zo heel lang zou duren voordat de vakantie begint.
Dat bracht mij opeens terug bij de dagopening die ik de vorige dag met de leerlingen had gelezen . Ik gebruik voor de openingen De Zoutkorrel en het thema van deze week is ontmoeten. In dat stukje las ik dat je ontmoeten ook kunt lezen als ont-moeten. Even een pauze in alles wat móet. Deze morgen had ik even heftige verlangens naar de vakantie, naar de tijd van niets moeten.
Wat verder voortbordurend op dit woord bedacht ik dat ontmoeten ook iets heeft van elkaar treffen. Ik vroeg mij af of ontmoeten nu meer met een afspraak dan met het toeval te maken had. Van Dale geeft de volgende omschrijving van ontmoeten: 1. Iemand toevallig of volgens afspraak tegen komen, treffen. Van Dale geeft dus geen uitsluitsel of het nu meer met toeval of met afspraken te maken heeft. Een 2e omschrijving is: iets ondervinden, ervaren. Dan is er nog een derde omschrijving, maar die heeft een wiskundig aspect en daar was ik vanmorgen zelf niet opgekomen. Op die eerste twee omschrijvingen wel.
Ik lag wat te dagdromen en te fantaseren over hoe het op de camping zou zijn en wie we daar zouden treffen. Ik lag mij een voorstelling te maken van de mensen die tegelijkertijd met ons op die kleine camping in Frankrijk zullen staan. Mensen die ik nu nog niet ken, maar die ik daar zal gaan ontmoeten.
Al fantaserend was het opeens half acht. Geslapen heb ik niet meer, maar via het woord ontmoeten werden mijn gedachten een stuk plezieriger en kwam ik los van het denken over allerlei zaken die nog geregeld moeten worden. Natuurlijk, er moet heus nog veel geregeld worden, maar niet in mijn bed. Daar wil ik toch echt ont-moeten.
En zo hopte ik dit weekend van het ene feest naar het andere. 's Morgens het dorpsfeest en 's avonds het feest van de tennisclub. En nee, dit bijt elkaar niet omdat ik lid ben van de tennisclub van het stadje vijf kilometer verderop gelegen. Vorig jaar had sponsor Kooyenga in de buidel getast om een look-a-like Paul de Leeuw een uur lang te laten optreden. Dat was zo'n succes dat hij daarom onmiddellijk de toezegging deed om ook dit jaar in de buidel te zullen tasten.
Eén feestcommissielid is parttime tennisleraar, ik heb les van hem, maar tegelijkertijd is hij ook een collega van mij, we staan aan de zelfde school, dus komen we elkaar nogal eens tegen. Wekenlang heeft hij mij lopen stangen over de beroemde gast die zou komen, maar zijn geheim prijs geven deed hij niet.
Toen het feest begon, kwam er een hele mooie open auto aan, met daarin de feestcommissie als The Jacksons verkleed. Ze wilden ons laten geloven dat dit het voor dit jaar was. Na een goede tien minuten verscheen Tina Turner en ze begon meteen te zingen.
Tina zong life en het was een voortreffelijk optreden. Het schijnt iemand te zijn die een aantal jaren geleden de Sound Mix show gewonnen te hebben en nu op deze manier haar brood verdient. Ik kan niet anders zeggen dan dat het uitstekend klonk. Vooraf komt er een mannetje die van alles met het geluid regelt, want ze zingt natuurlijk met een geluidsband, maar nogmaals ze zingt life en goed!
The Jacksons deden het verder als entourage erg leuk.
Na haar optreden van ongeveer een uur was ze bereid om met met The Jacksons te poseren.
Het was een leuke avond, alleen hadden er nog wel iets meer leden mogen zijn, maar hopenlijk heeft het feest zo'n uitstraling waardoor er volgend jaar weer meer mensen komen. Ik zal de feestcommissie vast sterkte wensen, want zo'n feest schept verplichtingen. Het zou goed zijn als zij nu al weer zouden beginnen met het bedenken hoe het feest er volgend jaar moet uitzien.
Gisteren en vandaag is het feest in ons dorp. Ikzelf heb niet zoveel met dat feest, maar de optocht vind ik altijd wel leuk. Aan die optocht zijn vele ongeschreven regels verbonden. Zo heeft bijna elke straat een versierde wagen met daarop de kinderen van die straat tussen de zes en twaalf jaar. De kinderen tussen de vier en de zes komen op de wagen van de kleuterschool en de kinderen boven de twaalf zorgen voor een eigen invulling als zij met de optocht mee willen doen. Een heel spel dus.
Op vrijdagmorgen start de optocht en worden de wagens gejureerd. Dit jaar was ik ook gevraagd om samen met een andere straatbewoner de wagens te jureren. Zo heeft elke straat een afvaardiging die punten aan de wagens toekent, behalve natuurlijk aan de wagen van de eigen straat.
Dit is de wagen van onze straat en deze heeft de eerste prijs gewonnen
De optocht zet zich in beweging
Grote hilariteit als volwassen mannen zich als majorette kunnen tooien
Een wagen met een eervolle vermelding
Ook de straten zijn versierd. Onze straat had dus ook het thema Suske en Wiske. (De oranje vlaggetjes is toeval en hebben niets met het voetballen te maken.)
Ach, het is een hele aardigheid. Op zaterdagmorgen om 9 uur wordt de optocht opnieuw gehouden en dan is er ook bekend welke wagen heeft gewonnen. De rest van het feest laat ik wel aan mij voorbijgaan. De zeskamp op de vrijdagmiddag trekt mij niet zo, de band in de tent op vrijdagavond speelt zo hard waardoor je geen woord met iemand kunt wisselen, dus daar ga ik ook niet heen en datzelfde geldt voor de matinee op zaterdagmiddag en de kerkdienst op zondagmorgen zie ik ook niet zo zitten. Maar de optocht is elke keer weer een leuke gebeurtenis om naar (uit) te kijken.
En zo verloopt alles volgens een goede planning zonder dat je er iets aan hoeft te doen. Nederland speelt zijn volgende wedstrijd pas op zondagavond, zodat het clubfeest van de tennisclub niet in gedrang komt. Vorig jaar had de feestcommissie er een aardig festijn van weten te maken en ook dit jaar lijkt het weer een hele aardigheid te worden. Vorig jaar was er een sprake van een mysterie guest. Wie het was, was heel goed geheim gehouden en een behoorlijk aantal mensen twijfelden toch wel even of het nu wel of niet Paul de Leeuw himself was.
Dit jaar wordt het feest in de 70ger jaren stijl gehouden. Eigenlijk is dat niets voor mij. Ik heb niets met de jaren 70. Ik ben in die jaren moeder geworden en hoewel ik nog erg jong was, was de discotijd voor mij daarmee afgelopen. Voor uitgaanskleding had ik geen geld maar ook geen belangstelling, ik ging immers toch niet meer op stap. Ik heb dat ook nooit erg gevonden, maar nu geeft het problemen.
Zaterdag wordt er van mij verwacht dat ik gekleed ga zoals in de zeventiger jaren. Als voorzitter kom ik daar echt niet onder uit. Nu is er wel een winkeltje in het stadje wat allerhande kleding verhuurt, maar ik vind het heel vervelend om kleren te moeten dragen die niet van mij zijn. Als kind had ik al niets met verkleedkleren. Ik denk dat ik te vaak de kleren van mijn nichtje heb moeten dragen en dat ik er daarom zo'n hekel aan heb. Ik ben dus maar eens mijn kast in gedoken en volgens mij heb ik een outfit gevonden die er wel mee door kan. Een broek met uitlopende pijpen en een bloes waarvan de mouwen ook uitlopend zijn. Volgens mij gaat het zo helemaal goed komen. De juiste stijl en toch mijn eigen kleren.
Wij hebben de opstelling klaar!
En in deze opstelliing werd het 0 - 0.
Na mijn dip van vorige week vond ik afgelopen zaterdag dat het tijd was om mijzelf eens een plezier te doen. Ik vergeet dat vaak, maar om uit een dipje te komen schijnt een bioscoopje pakken, een schouwburg bezoeken, een CD aanschaffen of een boek kopen wonderen te doen, zo is mij verteld. Ik had al weken verlekkerd naar het boek Nieuwe Buren van Saskia Noort gekeken en zaterdagmorgen zag ik het helemaal voor me; het boek kopen om mij vervolgens op het terras te installeren en mij verliezen in het boek. Ik heb niet lang geaarzeld en het plan uitgevoerd.
Het is het soort boek wat zich makkelijk in een weekend uit laat lezen. Mijn oordeel is, dat ik het een aardig boek vind, maar minder spannend dan De Eetclub. Dit komt door het begin. Het boek begint met het einde van het verhaal en daardoor weet je de afloop. Dat maakt het gewoon minder spannend.
Het verhaal lijkt tijdens het lezen oppervlakkiger dan dat het in werkelijkheid is. Een verhaallijn laat zien dat het voor een man absoluut niet eenvoudig is als blijkt dat hij er de oorzaak van is dat een huwelijk kinderloos blijft. Maar ook wordt er belicht dat het niet voor iedere man een eenvoudige zaak is om zijn sperma voor een bevruchting te laten gebruiken en zeker niet als dit op een slinkse wijze gebeurt. De maakbare wereld lijkt toch wat minder maakbaar te zijn dan dat er wel eens gedacht wordt.
Er zijn al ontelbaar veel boeken waarin vooral de belevingswereld van vrouwen aangaande wel of niet zwanger kunnen worden centraal staat. De schrijfster laat ook de gedachtenwereld van de man aan de bod komen. Ze beschrijft de gebeurtenissen gezien vanuit zowel de man als vanuit de vrouw. Voor beide personages gaat er een soort begrip ontstaan. Dit maakt het verhaal net even iets anders en daardoor boeiend.
Ik ben, vind ik zelf, wat kleding betreft, wel aardig modegevoelig. Niet dat ik heel erg trendy ben, maar ik mag mij graag kleden passend bij het modebeeld van "vandaag", zonder elk modesnufje te zien als een "must". Ik vind het dan ook altijd leuk als leerlingen mij een compliment geven over mijn outfit. Ik mag op mijn beurt ook graag even een opmerking maken over een nieuw modenoviteit als ik dat bij hen waarneem.
Deze week zag ik iets waarbij ik wijselijk besloot mijn mond maar te houden. Het dragen van een witte broek schijnt deze zomer hot te zijn en het lag dan ook steeds nog in mijn voornemen om er één aan te schaffen, maar ik zie er van af. Ik heb deze week geconstateerd dat heel veel van die broeken lichtelijk doorschijnend zijn. Toen ik dit voor de eerste maal constateerde dacht ik nog dat het een onvolkomenheid van een te dunne stof was, maar bij nadere bestudering lijkt het wel opzet te zijn, want toen ik hier op ging letten zag ik dit bij veel meer leerlingen (en andere voorbijgangers).Onder de net niet doorzichtige witte broek kun je bijna de contouren van de afzonderlijke billen onderscheiden en daar waar je de lijnen van een slipje zou vermoeden, is niets te zien. Waarschijnlijk dragen deze dames allen een string. Misschien wel spannend maar ik vind het niet mooi.
Voor mij dit jaar dus geen witte broek. Dan zou ik aan mijzelf voorbij gaan. Vele jaren heb ik mijn best gedaan om bij het dragen van een broek de onderkleding onzichtbaar te laten zijn. Ik laat mij door het modebeeld van nu niet verleiden om te gaan showen welk type ondergoed ik draag. Misschien ben ik daar wel te oud voor, maar ook te conservatief. Ik vind het niet mooi en ik vind het ook niet nodig. Het gaat steeds verder. Eerst die naveltruitjes, nu dit weer. Geef mij dan maar het label preuts, maar ik vind een zekere gêne bij mensen toch wel passend.
soms zou je willen huilen
urenlang
en wensen
dat daarmee
alle pijn en verdriet
zou verdwijnen
voorgoed
helaas
tranen drogen op
verdriet en pijn
lijken te vervagen
het is slechts schijn
zo blijkt telkens weer
het nestelt zich
in diepere lagen
Ik had hem nog steeds niet gehoord, de KOEKOEK. Ik begon mij ernstig zorgen te maken. Een jaar of tien geleden heeft iemand mij de wijsheid verteld, dat als je in de lente de roep van de koekoek hoort, je er zeker van kunt zijn, dat het je einde van het jaar haalt. Waar die wijsheid vandaan komt is mij niet precies duidelijk, maar ik vond het altijd een geruststellende gedachte. Tot dit jaar. Het duurde dit jaar wel erg lang voordat ik een koekoek hoorde roepen. Zelfs niet op het Koekoekspad, dicht bij ons in de buurt. Maar gisteren was het raak. Ik moest op stagebezoek bij een leerling, geplaatst op een school in een klein plaatsje ergens op het platteland. De school staat aan de rand van het dorp en het schoolplein is omzoomd met grote wilgen en enkele kastanjebomen. Terwijl ik over het schoolplein terugliep naar de auto hoorde ik opeens het onmiskenbare geluid. Koekoek, koekoek!. Blij stapte ik de auto in.
Als het dan zulk (is dat eigenlijk wel en goed woord?) mooi weer is, voel ik mij verplicht om de hele dag buiten te zijn. Even was er de overweging om een lekkere wandeltocht te maken, bijvoorbeeld het laatste deel van de Friese Kustroute, van Workum naar Stavoren, langs het IJsselmeer. Maar na een beetje wikken en wegen is het een andere sport geworden. Ook buiten, ook actief maar ook afgestemd op de temperatuur.
De tv uit de caravan werd deze middag op ons terras geïnstalleerd en we hebben heel actief gekeken. Eerst naar de voetbalwedstrijd en daarna naar de finale van de tenniswedstrijd heren enkel op Roland Carros. We hebben beide wedstrijden gewonnen. Nederland won de voetbalwedstrijd en Rafaël Nadal won Roland Carros. En wij waren de hele middag heel meelevende toeschouwers. Topsport in optima forma!
Leuk vind ik het niet, maar het is de natuur. Zo af en toe neemt Sjimmy, onze kat, een muis mee naar huis om dan in de bijkeuken haar favoriete spelletje "kat en muis"te spelen. Zo gauw ik het merk, ga ik meespelen, maar mijn inzet is geheel anders van aard want mijn doel is om de muis te laten ontsnappen. Ik zet de buitendeur open en probeer de muis richting buiten te jagen. Meestal met het omgekeerde effect, muis kruipt achter de wasmachine of zo.
Dan wordt het spannend, want hoe krijgen we die muis daar weer weg? De witgoed apparaten van de plaats halen heeft geen zin zo hebben we geleerd. Nee er schijnt maar één methode te zijn en dat is de muis uithongeren en uit laten drogen! Een paar dagen moet ik er voor zorgen dat, nadat Sjors en Sjimmy gegeten hebben, er geen enkel katten- of hondenbrokje achterblijft en de drinkbakjes moeten verplaatst worden naar de keuken.
Op deze manier ben ik een keer getuige geweest van waarschijnlijk een uitdrogingsdood. Al twee dagen woonde er een muis in de bijkeuken en daar ik behoorlijk bang ben voor muizen zorg ik er angstvallig voor dat muis niet naar de kamer kan. Die morgen ging ik weer zeer voorzichtig naar de bijkeuken om de stofzuiger te pakken en met dat ik de deur opendoe zie ik dat het muisje zich ijlings omkeert en snel onder de wasmachine verdwijnt.
Omdat ik niet het juiste hulpstuk had meegenomen moest ik nog een keer naar de bijkeuken en weer zie ik hoe het muisje midden in de bijkeuken is, zich omkeert en snel weer terugkeert naar de plaats onder de wasmachine. Als ik even later de deur weer voorzichtig opendoe om de stofzuiger terug te zetten, zie ik hoe het muisje zich ten derde male omkeert, nog tien centimeter loopt en dan ter aarde stort, alsof de benzine op is. Verschrikt doe ik de deur dicht. Ik doe de deur heel voorzichtig een klein stukje open, ik kijk door een kiertje en ik zie dat het muisje er nog steeds ligt. Ik laat de stofzuiger staan en ik ga eerst maar koffie drinken.
Als ik de koffie op heb kijk ik weer door een klein kiertje en inderdaad, muisje ligt er nog steeds. Ik raak er zo langzamerhand van overtuigd dat muisje echt dood is. ik pak een stoffer en blik en veeg het muisje op om haar vervolgens in de bosrand achter ons huis te deponeren. Terwijl ik terug loop vraag ik mij af welke dood nu gruwelijker is, door een kat doodgemaakt te worden of deze uitdrogingsslag.
Met dit mooie weer staat de achterdeur natuurlijk weer volop open, maar ik hoop toch echt, dat Sjimmy deze zomer geen muizen mee naar binnen neemt.
Besturen is echt niet moeilijk hoor. Het kost niet heel veel moeite om het iedereen naar de zin te maken. Gisteravond hadden wij, enkele bestuursleden en de tennisleraar, de nieuwe leden op een gewone tosavond uitgenodigd voor een onderling tosavondje, op twee daarvoor gereserveerde banen. De overige vijf banen konden net als altijd voor het gewone tossen gebruikt worden en de twee harde banen waren voor de gaande en komende man. Deze avond had als doel om de nieuwe leden te behouden en de sprong naar de officiële tosavonden wat kleiner te maken. Er was een opkomst van twaalf nieuwe leden en wij waren erg enthousiast. Maar niet iedereen. Hieronder volgt een collage opsomming van allerlei uitspraken die ik deze avond aangehoord heb.
- Wie heeft dit georganiseerd
- Waarom weet ik hier niets van
- Had de recreatiecommissie dit niet moeten doen?
- Fijn dat jullie dit doen, misschien durf ik nu volgende week wel naar de tosavond
- Nu missen wij twee banen
- Moet dat nu op deze avond, net nu het zulk mooi weer is
- Mooi dat jullie het zo doen, hoef ik niet met zo'n beginner
- Waarom laat je ze niet gewoon met ons meespelen
- Oh, is dit maar éénmalig, jammer
- Dit gaat wel ten koste van de vrije recreatiespeler, zij hebben nu geen baan
- Een nieuw initiatief, wat goed
- Het staat niet op de jaarkalender
- Een goed overleg zou toch wel op zijn plaats zijn geweest
- Leuk he, nu zijn we eindelijk eens een wedstrijdje aan het spelen
- Van lessen alleen leer je het niet, je moet ook spelen
- Zo wordt het tennispark tenminste goed gebruikt
- Kon dit niet op een andere avond?
- Ik zie toch wel wat bekende gezichten
Kortom, het was een roerig avondje met veel commentaar, positief, maar zeker ook negatief. Hieruit blijkt maar weer eens hoe verschillend mensen over iets kunnen denken. Een "iets" hoeft voor niemand hetzelfde te betekenen. En wij maar denken dat we goed bezig zijn. Het is mij opnieuw duidelijk geworden dat het bijna niet mogelijk is om het iedereen naar de zin te maken. Dat gaat niet lukken en dat zal dan ook zeker mijn doel niet meer zijn. Ik ben dus ook helemaal niet teleurgesteld.
De eerste pinksterdag werd voor een groot deel in beslag genomen door het bezoek van
zoonlief, schone dochter en het kleine kleinkindje. Het is prachtig om te zien hoe je eigen kinderen helemaal opgaan in hun kind. Je ziet dat de liefde van jezelf voor je eigen kinderen, doorgegeven wordt aan hun eigen kinderen. En ook al zou je het zelf tien keer anders doen, de liefdevolle verzorging van de kersverse ouders behoeft echt geen wijze raadgevingen. Het is samen genieten als Nina gul haar lachjes aan iedereen toont.
Pinksteren maakt mij ieder jaar weer een beetje melancholisch. Hoe ik ook wroet in het verleden, ik kan niet achterhalen waar het vandaan komt. Trauma's, ooit opgelopen in het verleden kunnen het dus niet zijn. Of het moet al zijn dat het pinksterverhaal van de vurige tongen boven de hoofden van de discipelen mij als kind niet zo erg aansprak.
Nee, ik zoek het meer in de sfeer van het afscheid nemen. Afscheid van iets waar zo lang naar uit is gekeken. In maart begint het al. Dan voel ik de lentekriebels en met het ontluiken van de natuur kan ik mij zeer verheugen op de komst van de extra vrije dagen die in het verschiet liggen. Als de natuur in mei tot volle bloei is gekomen, lijkt het wel of er buiten feest gevierd wordt. Prunus, sering, gouden regen, meidoorn en vele andere bomen hebben hun feestgewaad aan. Er is nieuw jong leven in de sloten, zoals eenden met hun jongen, de meerkoeten niet te vergeten. De weidevogels die luid schetterend hun jongen proberen te beschermen. Daarbij opgeteld zo nu en dan die extra vrije dag, het lijkt niet op te kunnen.
En dan komt Pinksteren. En het lijkt wel of, als Pinksteren geweest is, al dat moois op de één of andere manier verdwijnt. Bomen worden gewoon groen, kleine eendjes worden gewone grote eenden en de dartelende lammetjes zijn gewone schapen geworden. Kortom de lente is overgegaan in de zomer. Het jonge, het nieuwe, het veelbelovende is er niet meer. Ook het uitzicht op de extra vrije dagen is verdwenen. Dat alles maakt mij met Pinksteren altijd even wat weemoedig.
Maar niet voor lang, want de zomer kan ook prachtig zijn.
|
|
