Soms weet ik niet waarom iets mij raakt. Ik kan dan wel enige uitleg geven, maar niet echt de spijker op zijn kop slaan. Het is vaak geen wereldnieuws en het heeft dan met vele factoren te maken. Dat is ook het geval met het krantenartikeltje waarin staat dat traditionele schoenenwinkels het erg lastig gaan krijgen. Onderzoekrs van ING verwachten aanvallen uit alle hoeken. Drogisterijen, supermarkten en ook kledingwinkels kopen steeds meer goedkope schoenen in grote partijen in en goedkope Chinese schoenen knabbelen aan het marktaandeel.
En dat vind ik nu jammer. Als kind mocht ik al graag heel verlekkerd de etalages van schoenwinkels bestuderen, terwijl ik zeker wist dat die hele modieuze schoenen niet voor mij weggelegd waren. Ik had last van X-benen en mijn ouders stonden er op dat ik hele stevige en goede schoenen kreeg, ook al betekende dat, dat bijna een rib uit hun lijf was. Ik moest vaak huilen, want ik wilde die plompe schoenen niet. Achteraf ben ik mijn ouders altijd dankbaar geweest, want de afwijking is zo goed als verdwenen. Ik kan lopen als een kievit, maar ik ben altijd nog wel zeer kritisch bij het kopen van schoenen en laarzen. Op slechte kwaliteit zit ik niet te wachten, want ik kan er niet mee uit de voeten. Ik krijg dan blaren, likdoorns of eeltvorming op de meest vreemde plekken, ik krijg het in de rug en ik word ontzettend moe.
De gemiddelde Nederlander geeft ongeveer € 126 per jaar uit aan schoenen. Ik ben denk ik wel een gemiddelde Nederlander, mijn schoenen kosten dat wel en ik koop ongeveer één paar schoenen per jaar. Soms ben ik in een jaar wat duurder uit als ik speciale schoenen voor een sport moet kopen. Dan bespaar ik weer wat door zelf de nieuwjaarskaarten te maken zoals ik een paar jaar geleden met deze tekening heb gedaan. Kijken naar schoenen doe ik nog heel veel en dat kost niets.
Scholieren en studenten willen meer les
Donderdag was dit op het nieuws en stond het volgende bericht in diverse kranten:
DEN HAAG - Scholieren en studenten zijn het zat. Zij willen meer les van hun docenten. Door veranderingen in het onderwijs worden leerlingen te veel aan hun lot overgelaten. Dat schrijven drie organisaties van scholieren en studenten aan staatssecretaris Bruno Bruins van Onderwijs.
â??Scholieren en studenten, of ze nou op de havo zitten, een opleiding tot automonteur volgen of de pabo doen, willen meer lesâ?, aldus het Landelijk Aktie Komitee Scholieren (LAKS), de JongerenOrganisatie Beroepsonderwijs (JOB) en de Landelijke Studenten Vakbond (LSVb) donderdag.
Vorige week zaterdag had ik al een artikel uit de krant geknipt met de titel "Op de bres voor beter onderwijs". Naar aanleiding van dit artikel moet ik concluderen dat er ook al een vereniging opgericht schijnt te zijn, namelijk de Vereniging Beter Onderwijs Nederland. Het is mij helemaal uit het hart gegrepen. Ik heb mij nooit echt van harte in dat nieuwmodische gedoe kunnen vinden, maar ja je moet mee, je past je aan en je probeert zo'n move te maken zodat het toch op de één of andere manier een beetje leuk voor je zelf blijft. Daar ben ik wel aardig in geslaagd, maar ik ben nog steeds geen groot voorstander van ons huidige systeem.
Ik vind het erg jammer dat, zoals afgelopen dinsdag op de onderwijsbeurs bleek, de uitgevers zich bijna alleen maar richten op het aanbod van digitaal onderwijs en het concept dat de leerling zelf op onderzoek uit moet gaan. Ik krijg steeds meer last van de volgende beelden die in mijn hoofd ontstaan; de leerling die heel verveeld al weer achter de computer kruipt en het toetsenbord bedient teneinde de opdracht te kunnen uitvoeren. Kil, koud en afstandelijk. Hij of zij zou veel liever met zijn jaargenoten in een klaslokaal hebben gezeten, waar een docent in eigen woorden en met eigen voorbeelden de kennis overdraagt over het onderwerp wat bestudeert moet worden en ingaat op de vragen die er gesteld worden. Knus, gezellig en doelmatig.
In mijn gedachten zie ik het aapje dat naar het stalen frame rent, snel het daaropgehangen flesje voeding leegsabbelt om daarna peilsnel terug te keren naar de harige aap die geen melk kan bieden maar wel warmte waarin het kleine aapje zich kan koesteren. Daar gaat de voorkeur van het aapje in dit alom bekende onderzoek naar uit. Mijn misschien wat voorbarige conclusie is dan ook, dat leerlingen en studenten gewoon weer vragen naar meer menselijke interacties of anders gezegd gewoon weer onderling contact met elkaar en met de docent willen hebben. Naar mijn idee kan een computer wel een aanvulling op het onderwijs zijn, maar het moet niet in de plaats van komen.
Gelukkig geef ik, naast de vele uren die ik besteed aan coördinerende werkzaamheden, ook nog een aantal lessen. Ik bedoel dan niet de tutoruren waarin het begeleiden van een klein groepje centraal staat, nee ik geef ook nog gewoon een paar lessen frontaal les. En ik vind dat nog steeds leuk om te doen. Naast mijn gewone vak, omgangskundige- en communicatieve vaardigheden geef ik ook nog een uurtje taal en rekenen aan een groepje derdejaars leerlingen Onderwijs Assistenten om hen klaar te stomen om straks in het eerste jaar van de Pabo aan de score van de reken- en taaltoets te kunnen voldoen.
Deze week bladerde ik het Nederlandse lesboek wat door in de tijd dat zij een invuloefeningetje op het gebied van d, dt, dubbel d of dubbel t maakten. Ik probeer die loze minuutjes altijd een beetje plezierig voor mijzelf in te vullen. Ik stuitte op het begrip "Malapropisme" en ik had geen idee wat het betekende. De uitleg stond er natuurlijk bij. Het is de verwarring van een woord met een er op lijkend woord, bijvoorbeeld: verwijden verwijderen.
De drie volgende voorbeelden werden erbij gegeven: Dit geneesmiddel verwijdert de bloedvaten, daar kraait geen hond naar en Prins Bernard Hond in plaats van sint-bernardhond. Ik ben erg benieuwd of u/jij als lezer nog meer van deze, zoals Van Dale dit begrip omschrijft, onbewuste verhaspelingen van een woord of uitdrukking ter berde kunt brengen. Roept u maar.
Met de moderne techniek van vandaag had ik met grote snelheid een beroep willen doen op degelijk en ambachtelijk handwerk, maar dat gaat even niet lukken. Over een paar maanden zijn de ouders van P. (mijn schoonouders) 60 jaar getrouwd. Dat was voor ons een reden om eens na te denken over een passend cadeau. Waar kun je mensen van 85 en 86 jaar nog blij mee maken?
De laatste keer dat we bij hen waren, zag ik dat mem in een andere stoel zat dan voorheen. Ze werd zo moe van die stoel en daarom probeerde ze nu deze, waar ze nu in zat, maar eens een poosje. Opeens legde ik de link. Mijn vader heeft zich een paar jaar geleden een fauteuil op maat laten aanmeten en is daar heel tevreden mee. Ik vertelde dit aan mem en vroeg haar of het een idee was om ook voor haar een stoel op maat te laten maken. Ze begon te stralen en antwoordde dat haar dat een heel goed idee leek. Heit stemde onmiddellijk hier mee in door te zeggen dat hij dit een heel mooi cadeau zou vinden, want als mem lekker zat was hij ook tevreden. Heit is er zeer content mee als er iets gedaan wordt waardoor zijn vrouw het iets comfortabeler krijgt. Als dat geen echte liefde is. Ik vind dat zo aandoenlijk om te zien en te horen.
Ik ben een beetje nalatig geweest door niet direct te beginnen met de uitwerking van dit plan ; ik werd een beetje veel in beslag genomen door mijn eigen beslommeringen. Deze week ben ik dan heus aan de slag gegaan. Met de informatie van mijn vader kwam ik niet veel verder omdat hij wel een heel eigen aanpak heeft gehad. Ik ben op zoek gegaan bij google en ik heb het één en ander gevonden. Na een belronde met de overige familie wilde ik vandaag eens flink de vaart er in zetten en het proces op gang brengen. En dan komt er een kink in de kabel. Het invul e-mailtje van het bedrijf laat zich niet versturen. Ik vind dat heel vervelend, want hiermee gaat het opeens op mijn nek zitten. Door deze vertraging besef ik opeens heel goed dat ik niet zo moet treuzelen, het zijn tenslotte mensen van alle dag. Ik moet nu niet meer wachten tot het moment dat de e-mailverwerking van de site http://www.well-fair.nl het weer doet, ik moet morgen maar gewoon gaan bellen.
Ik heb mij weinig bezig gehouden met de storm. Zo af en toe heb ik even wat beelden op de televisie gezien, maar verder heb ik heerlijk zitten lezen. Ik was begonnen in een boek van René Appel: LOS GELD en het moest uit. Hier en daar was het best spannend. Van tijd tot tijd moest ik het boek even wegleggen en iets anders gaan doen, daar anders de spanning bij mij te hoog op zou lopen.
Ach, ik begin het genre van de schrijvers van deze tijd wel wat te kennen en te herkennen, maar iedere keer word ik toch weer door zo'n literaire thriller meegesleept. In heel veel van die verhaallijnen is het nodig om iemand uit de weg te ruimen en dat wordt dan ook gedaan. Meestal zijn de personages hele gewone mensen, net zoals jij en ik, mijn buren, of mijn familie. En toch gaat zo iemand over tot het vermoorden van iemand, al dan niet in een goed opgezet plan.
Ik heb heel lang de wens gehad om zelf een boek te schrijven, maar ik vraag mij af of ik het voor elkaar zou kunnen krijgen om "mijn" personage zoiets te laten doen. En als ik dat zou kunnen beschrijven, de juiste toon zou kunnen vatten zo vraag ik mij af, ben ik dan niet bijna net zo slecht als iemand die het ook uitvoert? Ik zou heel veel inlevingsvermogen moeten hebben en ik weet niet of ik dat wel wil. Want......
Ik kan bijna niet begrijpen dat een 22 jarige vrouw, met gebruik van haar volle verstand, verantwoordelijk wordt gehouden voor de sabotage van een parachute, maar ze wordt niet voor niets van moord beschuldigd. Een 37 jarige vrouw, moeder van twee kinderen viel te pletter omdat de parachute niet open ging. Het motief zou de strijd om de liefde van een man uit Eindhoven zijn.
Misschien is het een heel mooi plot voor een boek, maar als zoiets in werkelijkheid gebeurt vind ik het gruwelijk.
Het gebeurt wel eens dat ik hele mooie items in mijn hoofd heb om als hoofdonderwerp van een blogje te gebruiken, maar dat het door tijdgebrek er niet van komt. Als ik dan uiteindelijk eens tijd heb is of het onderwerp niet meer actueel of niet meer relevant. Och de lezer heeft dan niets gemist zou een gedachte kunnen zijn, maar dat is het niet helemaal. Ik schrijf namelijk niet alleen voor de lezer, mar ook voor mijzelf. Zo vind ik het vandaag erg jammer om niet over de jongeren van mijn stadje te kunnen schrijven en hoe de pers daar mee omgaat.
Nee, wegens tijdgebrek moet ik hier van af zien. Ik neem één heel klein onderwerpje wat nog is blijven liggen. Het woord "kippenvel" heeft bij mij in waarde ingeboet. Tijdens de uitzending van de TOP 2000 aan het einde van het jaar nam elke DJ het woord kippenvel wel driemaal per uur in zijn (een haar was er niet) vocabulaire op. Ik kon het woord op het laatst niet meer horen. Voor dat dit woord zo gedevalueerd was, werd het in het verleden wat mij betreft terecht gebruikt als een aankomende idol heel mooi zong. Nu bij X-factor kan er dus geen sprake meer zijn van kippenvel. Ach en dit keer heb ik ook al niet veel tijd om alle uitzendingen te volgen, dus wat mij betreft is er voorlopige geen sprake van kippenvel.
Terug van de verjaardagsvisite ga ik proberen om van twee gedachtensporen één samenhangend blogje te maken. Om bij het eerste spoor te beginnen, ik vond het gisteren erg leuk om deel uit te maken van de verjaardagsvisite van dochterlief. Al die jonge mensen; de meesten heb ikvoor het eerst ontmoet toen ze nog een stukje jonger waren. Het is mooi om te zien hoe zij zich verder in het leven ontwikkelen en het was helemaal leuk om het zoontje van één van hen te mogen meemaken. Toen ik van ieder van hen een hartelijke afscheidszoen kreeg, kreeg ik een brok in mijn keel. Tegelijkertijd besefte ik wel dat ik niet één van hen ben, door hen word ik wel gezien als de oudere, de oma.
Omdat het lezen van de krant er gisteren bij ingeschoten is, ben ik daar vanmorgen mee begonnen en het meest opvallend vond ik het artikel waarin geschreven werd dat er bij de formatie geen vrouwen betrokken zijn, maar dat er wel sprake is van een vrouwelijke aanpak. Hiermee heb ik het tweede spoor te pakken. Ik las dat "voor het gezicht naar buiten" het beter was geweest als er ook vrouwen aan de tafel hadden gezeten, maar dat het verder niet veel uitmaakt. Ik vond het een ietwat vreemde gedachtenconstructtie en de volgende zin moest deze kronkel rechtbreien. De zes mannen die nu onderhandelen, voeren veel overleg met hun fracties en daar zitten veel vrouwen in. Verderop in het artikel wordt beaamd dat vrouwen over het algemeen anders onderhandelen dan mannen. Vrouwen kunnen zich meer inleven in de andere partij en zijn er meer op gericht om tot een akkoord te komen terwijl mannen vooral zo veel mogelijk van hun standpunten willen binnenhalen. Naar mijn idee zou het dus wel terdege uitgemaakt hebben als er een vrouw aan de onderhandelingstafel gezeten zou hebben.
En toen gebeurde het, toen zwalkte ik wat in mijn gedachten weg. Stel dat ik een goed onderlegd politica zou zijn geweest, ik zou er gezien de prominente vrouwen in de politiek van nu de leeftijd voor gehad hebben, hoe zouden deze jonge mensen dan naar mij gekeken hebben en hoe zou ik mijzelf dan gezien hebben? Zou ik mijzelf dan ook als "de oudere" ervaren hebben? Ik hoop dat de jongeren van gisteren mij niet als een stoffige zeurdige oudere hebben ervaren.
Ik denk het niet, daarvoor waren de zoenen te hartelijk, ik denk dat we af moeten van het imago oud en stoffig. Dat sluit goede ontmoetingen tussen jonger en ouder voor een groot deel uit. Ik juich het dan ook van harte toe dat een paar van de onderhandelaars van nu wat jonger zijn dan dat we tot nog toe gewend waren. En nu nog een evenredige vertegenwoordiging van vrouwen. Tot slot een mooi plaatje van de nieuwe generatie
Eén dezer dagen ben ik weer een beetje jarig. Ik weet wel, de aandacht zal dan niet naar mij uit gaan en felicitaties zal ik ook niet krijgen, maar elk jaar beleef ik heel stilletjes voor mijzelf opnieuw het feit, dat ik moeder ben geworden. Het is al een flink aantal jaren geleden, maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Ondanks dat ik nog een beetje erg jong was, heb ik er nooit spijt van gehad, dat ik moeder ben geworden. Ook de niet helemaal vlekkeloos verlopen bevalling heeft nooit een schaduw over de geboorte van haar kunnen werpen. Ik ben vanaf het moment dat ze er was altijd heel blij met haar geweest en hoewel ze nu vijfendertig jaar wordt, is en blijft ze mijn meiske! En wat is het mooi, dat ik haar, nu op haar beurt, moeder kan zien zijn. Ooit schreef ik dat ik het geweldig vond om te zien hoe zij het leven doorgeeft en dat vind ik nog steeds. Maar ik vind het ook prachtig om via haar kind even terug te blikken in mijn verleden, naar de tijd dat zij klein was. Zoals Rixte nu op haar stoeltje zit, is ze sprekend haar moeder. Ik zie eigenlijk weinig verschil. Het is het beeld wat ik nog steeds van mijn kind heb, toen zij klein was. En nu niet allemaal gaan steigeren en zeggen dat Rixte toch echt een nieuw eigen mensje is en een eigen leven heeft, heus dat weet ik, maar ik mag zo graag af en toe even terugblikken.
Ik heb mijn standpunt bepaald. Ik ga mij niet druk maken over de banaliteiten des levens van dit moment. Ik had weliswaar willen schrijven over de uitpuilende trein van gisteren die stop gezet en ontruimd werd. Ik was namelijk blijven zitten met de vraag hoe dit verder afgewikkeld was. Hadden de passagiers verder moeten lopen, of had de helft opnieuw mogen instappen en moest de rest wachten op een volgende trein? Wij, de luisteraars van de nieuwsberichten werden hierover verder niet geïnformeerd. We mochten er met zijn allen naar raden. Vanmorgen las ik op de site van een groot landelijk dagblad de ware toedracht. Oké, voor mij is het daarmee afgehandeld en wil ik er geen woord meer aan weiden.
Dan de storm. Ook zo'n hot item vandaag. Ja heus, er stond een hele stevige bries, dat zal ik zeker niet ontkennen. En gelukkig voor het KNMI heeft de wind een aantal malen de limiet van 100 en 110 kilometer gehaald, zodat het weeralarm wat afgegeven was, gerechtvaardigd is. Ook dat is dan hiermee afgehandeld.
Dan ga ik vervolgens naar het gevecht van de twee televisiezenders die strijden om de kijkcijfers van het publiek. Beide zenders brengen een ijsdansshow met ongeveer dezelfde inhoud op hetzelfde tijdstip. Beide zenders starten een avond eerder. En nog wel op het tijdstip waarop een aflevering van DE MOL wordt uitgezonden. Pure zelfoverschatting van die twee zenders, want heel veel kijkers willen dat ook zien.
De vorige keer, nog maar een paar maand geleden, heb ik heus genoten van de SBSversie Sterren Dansen Op het IJs. Als ik veel tijd en zin had keek ik wel eens even naar de RTLversie op zaterdagavond, maar het was dan net of ik vreemd ging. Het waren niet "mijn" sterren waarin ik geinteresseerd was. "Mijn" Hein Vergeer was er niet bij en daarom vond ik het minder leuk.
Nu men zo verwikkeld is geraakt in deze concurrentiestrijd gaat het mij alleen maar tegen staan. Ik wil niet eens meer kiezen.Ik heb even heen en weer gezapt en ik kwam al snel tot de conclusie dat het alleen maar meer van hetzelfde is. Ik haak af. Het is voor mij zo wel genoeg geweest. Ooit zong Liesbeth List zo treffend: we namen te veel te vaak. Daar moet ik steeds maar aan denken. Met een kleine variant daarop zeg ik nu: Ze geven te veel te vaak. Ze doen maar, ik maak me er niet druk om, ik ga gewoon niet meer kijken. Niet naar de ene zender en niet naar de andere. Ik ga wel iets voor mijzelf doen.
Ik doe niet aan woord van de dag, maar terwijl het leven na al het feestgedruis weer zijn gewone loop heeft genomen blijven er maar steeds drie woorden in mijn geest rondcircelen. Woorden waarvan ik tot voor kort het bestaan niet wist. Het eerste woord is audit. Hoewel ik dat woord al ietsje langer ken is het op zich niet zo vreemd dat dat woord in mijn hoofd rondzoemt, want ik ben druk bezig mij voor te bereiden op het afnemen van een eerste audit. Voor degenen die graag een uitleg willen hebben verwijs ik naar een blog van 17 mei in het vorige jaar. Ik heb even geen tijd om een link te maken.
Het tweede woord wat in maar in mijn hoofd blijft zitten is het woord "vousvoyeren". In het weekend las ik een arikel over Peter Hoefnagels, een zeer bekende criminoloog. Deze man gaf aan, een hekel te hebben aan tutoyeren. Hij vousvoyeerde liever. Zo in de context snapte ik in één keer wat hij bedoelde.
Dat geldt niet voor het woord moloch wat ik in het boek "los geld" van René Appel tegenkwam. Het betekent zoiets als: zeer toegewijd lijdzaam en volgzaam zijn. Het is afgeleid van Moloch, wat een Fenische of Assyscische afgod schijnt geweest te zijn.
Ik sta iedere keer toch weer verbaasd als ik volstrekt onbekende woorden aan mijn vocabulaire moet toevoegen.
Gisteren had ik last van muizenissen, heel veel muizenissen, stofnesten en mistflarden. Ik heb een flinke wandeling van rond de twintig kilometer gemaakt. De stofnesten en de mistflarden verdwenen onder het lopen wel, maar het bleek heel wat moeilijker te zijn om van de muizenissen af te komen. Die waren goed ingepakt in stevige dozen en "versierd" met grote strikken. Het was bijna niet mogelijk om de muizenissen uit te pakken. Al prutsend schoot mij een lied te binnen wat mijn moeder vroeger wel eens zong. Ik heb het hier en daar wat aangepast. En omdat, als ik eens een gedicht plaats, dit bij voorkeur op zondag doe, plaats ik vandaag de tekst van mijn gezang van gisteren.
Tel uw zegeningen, tel ze één voor één
tel ze allen en vergeet er geen
tel uw zegeningen noem ze één voor één
en je ziet de schoonheid van het leven weer door alles heen.
Al zingend heb ik met mijn hond en verder in volstrekte eenzaamheid, vele kilometers afgelegd. Daarbij heb ik kennelijk niet goed opgelet, want toen ik thuiskwam, merkte ik dat ik heel wat muizenissen was verloren. Ik was daar niet rouwig om. Niet zo lang nadat ik thuis was begon het te regenen, maar mijn dag kon niet meer stuk. Ik had genoten van het wijdse vlakke Friese land en dat het een wat grijzige dag was, mocht dit keer de pret niet drukken. Eens zal er ook heus wel weer eens een mooie zonnige stralende dag komen.
Met gefronste wenkbrauwen las ik het artikel dat Bush Saddam een waardiger einde gegund had. In mijn ogen is dit de zotheid ten top. Iemand ter dood veroordelen is één ding, iemand ter doodbrengen zou niet moeten mogen en niet moeten kunnen en iemand op een "waardiger" manier ter dood brengen is mijns inziens totaal onmogelijk.
Ik ben pertinent tegen de doodstraf. In mijn beleving kan er nooit een doodstraf uitgevoerd worden. Kwaad met kwaad vergelden is nooit een goed uitgangspunt. Een ander punt is dat er in mijn ogen nooit iemand gevraagd noch opgedragen kan worden om de beul te zijn. Immers zo iemand maak je dan tot moordenaar en dat wil toch niemand op zijn geweten hebben? Ook als iemand zoiets vrijwillig zou willen doen, zou dit niet kunnen. Het is aan niemand toegestaan om een moordenaar te worden.
Iemand die middels de strop gedood wordt en daarbij beschimpt wordt een waardiger dood toewensen, in wat voor een waanzinnige wereld leven wij? Oh, ik weet heus wel dat deze man geen lieverdje is geweest en vele doden op zijn geweten heeft. En toch vind ik dat wij ons als mens, als tribunaal of anderszins als gerechtshof ons op een hoger plan zouden moeten verheffen. De mens zou zich niet moeten verlagen door in de praktijken van deze en andere schurken mee te gaan door hem of anderen van het leven te beroven. Deze man heeft echter wel zo veel op zijn geweten dat zijn verdere leven in een zeer beperkte vrijheid zeker gerechtvaardigd geweest zou zijn.
Maar mijnheer Bush: Een "waardige" executie bestaat niet. Dit moest ik even kwijt.
Een nieuw jaar met nieuws over het verleden. Van tijd tot tijd komen ze in het nieuws, de hangouderen van Oude Pekela. Op 27 april 2005 schreef ik er voor het eerst over. Daar kan ik niet meer heen verwijzen want die site bestaat niet meer. De tweede keer dat ik over hangouderen schreef was op 9 november 2005, daarna maart 2006 en nu vandaag zijn ze dus weer in het nieuws, de hangouderen van Oude Pekela. Vandaag was dit weer een item op RADIO 2. Waarschijnlijk naar aanleiding van het artikel wat Martien Tempelman schreef op de volkskrantblog http://www.volkskrantblog.nl/bericht/97658 Dit luidt als volgt:
'Hangouderen' in Oude Pekela. Weet je nog?
Eind maart 2006 werd met veel 'ophef' - het was zelfs landelijk nieuws - een bank gepresenteerd voor de '
hangplek voor ouderen' in Oude Pekela.
De bank is uiteindelijk weggehaald en staat nu in een winkelcentrum in Almere!
Hoe dat komt?
De vervelende jeugd van Oude Pekela krijgt de schuld.
'Het bankje trok alleen maar
gespuis aan', zei de huismeester in winkelcentrum 'De Helling' in Oude Pekela.
Dat 'gespuis' sloeg op rondhangende jongeren in het winkelcentrum.
Het bewuste bankje werd door hen bespuugd, beklad en er werd zelfs op geplast.
Direct na de officiële opening nam de jeugd bezit van het bankje. De hangouderen voelden zich er niet meer veilig en kwamen er niet meer. Ze zijn er nog wel, maar ze staan nu ergens anders te 'kletsen'.
Het is nu al zo erg geworden, dat jongeren die zich misdragen in het winkelcentrum een toegangsverbod van zes maanden krijgen.
Lastige jongeren worden helemaal niet meer gewaarschuwd en krijgen bij herhaling van hun daad een toegangsverbod van één en mogelijk zelfs twee jaar.
Er zijn nog geen vervelende jongeren opgepakt, maar men weet nu de consequenties.
En dat (zelfs) in Oude Pekela.
Op de radio hoorde ik dat het motief jaloezie zou zijn. De jongeren zouden het maar moeilijk hebben kunnen verdragen, dat er iets extra's voor de ouderen gedaan werd, terwijl de jeugdwerkloosheid erg hoog zou zijn, en er geen extra voorzieningen voor de jongeren gepland werden. Ik vind "het nieuws over de hangouderen uit Oude Pekela" zo langzamerhand iets soapachtigs krijgen. Ik blijf het in ieder geval volgen en als er opnieuw "nieuws" over deze groep is, zal ik er op mijn blog zeker aandacht aan besteden.
Met oliebollen, gebakken door mijn broer, hebben we oud en nieuw gevierd. Met de door ons meegenomen zorgen rond de kinderen, de humor en de gezelligheid die de aanwezigheid van nicht en neef met zich meebracht, de vele goede zorgen van schoonzus, met de complimenten voor haar meer dan voortreffelijke kookkunst en de vrolijke inbreng van broerlief, had ik echt een familiegevoel en dat voelde niet verkeerd.
Om twaalf uur hebben we elkaar een gelukkig nieuwjaar toegewenst en een glas champagne gedronken. We hoefden niet naar buiten, want In Frankrijk wordt er om middernacht geen vuurwerk afgestoken. Het is er ook rond twaalf uur stil, doodstil! Een opmerkelijk verschil met Nederland waar het daags na kerst door het vuurwerk wat afgeschoten wordt, al erg onrustig begint te worden.De hond, behorend bij het gezin van mijn broer is absoluut niet bestand tegen de knallen die gepaard gaan met het afsteken van vuurwerk. Daarom vertrekt de familie al vele jaren direct na kerst naar hun boerderijtje ergens in Normandië. Tussen haakjes, onze hond kan heel goed tegen de knallen, maar daar is het ook een jachthond voor. Het is wel vreemd, dat er in Frankrijk het hele jaar vuurwerk gekocht kan worden, maar het wordt dan vervolgens veel kleinschaliger gebruikt bij bijvoorbeeld feesten en partijen en natuurlijk op Quatorze Juillet (14 juli), maar ook dan is het nog niet zo'n hels kabaal als bij ons in de Nieuwjaarsnacht. Naar ik heb horen verluiden, moet het dit jaar wel heel erg zijn geweest.
Een vorig oud en nieuw dat we daar waren, werden we gehinderd door sneeuw, maar dit jaar konden we wat van de omgeving zien. We zijn naar de kust gereden, naar Eu, naar de krijtrotsen in le Tréport (foto 3 en4)en we hebben de mooie patriciërshuizen (foto 5) in Mers-les-Bains gezien. Dit deed mij denken aan Kopenhagen, alleen staan er daar maar 5 en hier een veelvoud. Nieuwjaarsdag hebben we een lange wandeling in de eigen omgeving gemaakt (foto 6). Het is een mooi vriendelijk landschap wat ik zeker in een ander jaargetijde, in mei ook wel eens graag zou willen zien....De voorlopige plannen liggen er al een beetje en dat vooruitzicht maakt mij helemaal blij.
Kortom, het was een prima start van het nieuwe jaar en mede daardoor kan ik zeggen, ik heb er weer zin in, kom maar op 2007, ik maak er wat van.
|
|
