Vissen is niet meer een sport voor alleen mannen op middelbare leeftijd, ook vrouwen zijn tegenwoordig regelmatig aan de waterkant te vinden. En dan niet alleen als met hun man meegaande vrouw van met koffiepot, nee echt als actief vissende vrouw. De afgelopen tien jaar is het aantal hengelaars met vijftig procent toegenomen en die groei zit vooral in het groter aandeel vrouwen dat zijn/haar hengel uitwerpt.
Een paar maand eerder had ik dit ook al eens gelezen. Het artikel had ik uitgeknipt, maar het was er tot nu nog niet van gekomen om er een blogje over te maken. Vandaag staat er weer iets over dit onderwerp in de krant dus nu acht ik het de hoogste tijd om hier aandacht aan te besteden. Dit weekend vindt de grootste hengelsportbeurs van Europa, de Visma, in de Rotterdamse Ahoy plaats. In Nederland zijn ruim twee miljoen vissers. Van hen zijn inmiddels 250.000 vrouw en ook de doelgroep jongeren onder de achttien jaar is met een aantal van 460.000 ruim vertegenwoordigd.
Natuurlijk richt de commercie zich op de nieuwe doelgroepen. Daar kunnen nieuwe bronnen van inkomsten aangeboord worden. De komst van de vrouw heeft in ieder geval geleid tot een nieuwe kledinglijn. Voor wie er tip top uit wil zien aan de waterkant zijn er op de Viswa modeshows met de laatste trends op het gebied van hengelsportkleding en -artikelen. Wie weet worden er wel hele modieuze lieslaarzen geshowd. Als u geinteresseerd bent raad ik u aan om eens een kijkje te gaan nemen. Mij zult u er niet treffen. Ik zie namelijk niets in vissen.
Het boek begon erg spannend en ik verheugde mij er op om het al griezelend uit te lezen. Ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik uiteindelijk het boek wel uitgelezen heb, maar dat ik het hier en daar langdradig vond. De schrijfster heeft echt haar best wel gedaan om de personages vanuit een psychologisch perspectief goed neer te zetten, maar toch, het verhaal blijft wat hangen in een oppervlakkigheid. Dit is nu het derde boek wat ik van haar gelezen heb, maar deze boeken die ze solo heeft geschrevent hebben lang de vaart en de spanning niet zoals de boeken die ze samen met haar partner French schrijft. Wat mij betreft houdt ze het bij het duoschrijven. Het volgende citaat vond ik dan nog wel grappig: "Doe met vreugd een ander aan wat gij wenst aan u gedaan." Ik kende alleen de tegenhanger: "Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet."
In februari schreef ik nog dat ik niet zoveel met moderne kunst had. Of dit nu een begin van een nieuwe ontluikende liefde is weet ik niet, maar sindsdien ben ik in mijn hoofd veel meer met kunst bezig dan ik ooit ben geweest. Ik vroeg mij bij de moderne kunst altijd af, of dit wel een blijvende waarde had. Iemand zette mij toen op het spoor, dat kunst niet gezien moet worden als een investering, maar dat het erom gaat of het iets met je doet. Ik heb hier lang, heel lang over nagedacht en ik ben hierover nog niet uitgedacht.
Vanaf het moment dat maart op de kalender is verschenen, kijk ik dagelijks tegen de geplaatste afbeelding aan. En ik vind hem elke dag mooier en mooier. Vorige week stuitte ik tijdens mijn weblogbezoekjes bij iemand op de site http://www.exto.nl en ik ben helemaal weg van die site. Daar is zoveel te zien. Het is net een museum, je kunt er uren ronddwalen. En toen ik Anton Rooskens bij google intikte, kwam ik nog weer op heel andere interessante sites terecht. Eigenlijk kan ik geen andere conclusie trekken dan dat mijn belangstelling voor moderne schilderkunst echt een beetje wakker aan het worden is.
Mijn liefde voor deze kunst is dus zeker niet vroeg begonnen. Bij eenderde van de kunstliefhebbers start de liefde als ze tussen de zestien en de twintig jaar oud zijn, zo las ik deze week in een artikeltje in de krant. Als kunstconsument schijn je een "kunstcarriere" te doorlopen. Men begint bij een kunstuitleen om later over te stappen naar een galerie. Kennelijk heb ik dan een zeer stokkende carriere gehad, want ooit heb ik wel eens wat werk via een kunstuitleen in huis gehad. Waarschijnlijk was ik toen nog niet rijp genoeg voor de kunst, want ik heb het na een paar keer laten rusten. Of ik ooit beweringen zal gaan doen als "Kunst is mijn passie" weet ik niet. Maar dit is wel de eerste keer dat ik er weet van heb dat er een landelijke kunsttiendaagse bestaat. Als ik over een aantal jaren niet meer hoef te werken en dus meer tijd heb, zal ik mij zeker meer in in de kunst gaan verdiepen.
Het is op mijn werk al heel wat jaren een traditie dat wij op 21 maart met het personeel op stap gaan. Ieder jaar is het weer een hele uitdaging om een juiste bestemming te vinden. Het mag wel leuk maar niet duur zijn, het moet in onze regio zijn en ook nog een educatief tintje hebben. We zijn dan ook iedere keer blij als er ergens een nieuw initiatief is genomen. Zo zijn we deze keer in Marrum tercht gekomen. In de jaren zeventig is hier een felle strijd gevoerd over het wel of niet behouden van het ingepolderde buitendijkse land. Traject D, het land teruggeven aan de Waddenzee heeft het uiteindelijk gewonnen. Een boer die eerst voor traject A was heeft eieren voor zijn geld gekozen en van zijn boerenbedrijf een educatief centrum/annex kleinschalige camping gemaakt met allerlei attracties en het exploiteren van een eenvoudige eetgelegenheid voor groepen met onder andere een waddenstamppot van gekweekt zeewier op het menu. Middels onderstaande foto's geef ik een korte uitleg. 
Uit ervaring weet ik dat het niet helpt om een ander te vertellen wat je eigen ervaring is. Ervaring, vreemd genoeg heb ik dat altijd positief gelabeld. Hoe vaak staat er niet in een advertentie te lezen: ervaring gewenst, of, zonder ervaring is het onnodig te solliciteren.
Mijn gedachten circelen de laatste dagen rond het woord ervaring en van daaruit kom ik tot het besluit om maar eens op zoek te gaan naar een diepere betekenis van dit woord. Vanuit welke invalshoeken kan naar dit woord gekeken worden. Ik gooi het woord in de zoekmachine van google en kom daarmee op deze site over ervaring
Na het lezen van al deze citaten kan ik niet anders dan tot de conclusie komen dat ervaring lang niet altijd als positief gezien wordt. En toch ben ik blij met mijn ervaring, want daardoor weet ik, dat, als ik enigszins aangeslagen ben, toch in staat blijk te zijn mijn evenwicht te hervinden.
Een nog bijna leeg appartement. Zes mensen zijn al vroeg bijeen om haar te helpen. De taken worden verdeeld. Drie gaan er met haar mee en drie blijven in het appartement achter om te schilderen, rolgordijnen te bevestigen, lampen op te hangen en schoon te maken.
Na een tijdje gaat de bel. De nieuw gekochte tafel en de zes rieten stoelen worden bezorgd. Het pakket waarin de tafel zit is loodzwaar. Met gebundelde krachten lukt het om het pakket de trap op, binnen te krijgen. Het verpakkingsmateriaal van de stoelen wordt verwijderd en de tafel wordt in elkaar gezet. Het is een mooie eigentijdse combinatie met nog geen verleden
Al snel daarna komt het vrachtwagentje met allerlei spullen waaraan wel herinneringen kleven. De dozen worden in een hoek van de achterkamer gezet, de kleding van haar en het kleintje wordt in de kast gehangen, het keukengerei krijgt een plaats in de diverse keukenkastjes en het stoeltje en het speelgoed wordt in een andere hoek neergezet. Iedereen draagt zijn of haar steentje bij om temidden van deze chaos toch iets van een thuis voor haar te creëren.
We drinken met zijn zessen koffie aan de nieuwe tafel. Het wachten is op haar komst. Ik begroet haar met een welkom thuis, al weet ik dat het thuisgevoel nog zal moeten groeien. Ik, maar ook de anderen, hopen dat dat in de loop van de tijd zal komen. Wij allemaal weten het bijna zeker. Zij en haar kleintje zullen heus in staat zijn om hun draai weer te vinden.
Meestal kan ik mijn gedachten tijdens een vergadering er wel goed bij houden, maar gisteren overkwam het mij dat ik even helemaal het spoor bijster raakte. Ik deed voor mijzelf een ontdekking wat mij zeer verraste. Op de afdelingsvergadering kwam het protocol rondom de examinering wederom ter sprake. Helaas haalt niet iedere leerling het diploma. Maar wat dan? Einde verhaal? Nee dat hoeft niet.
Als een herkansing geen voldoende is geworden kan er geen diploma afgegeven worden. Een mogelijkheid is dan om certificaten uit te reiken voor datgenen wat wel gehaald is. Een andere mogelijkheid is dat de leerling in het nieuwe schooljaar als extrane-us opnieuw een poging doet voor dat onderdeel waarvoor hij gezakt is. De leerling moet dan wel een bedrag betalen wat overeen komt met de gemaakte kosten. In deze kosten wordt ook de tijd verrekend die een docent hieraan besteed heeft.
Er ontstond een discussie maar omdat ik even wilde zien wat hier in een vorige vergadering over gezegd was pakte ik de notulen erbij en zag ik opeens hoe het woord extraneus geschreven was. Ik had steeds gedacht dat "extranaeus" een latijns woord was en dat het daarom wel met aeu geschreven zou worden. Ik kreeg een binnenpretje. Zou het gewoon Nederlands zijn maar dan een beetje deftig uitgsproken? Zoals het hier stond was het heel eenvoudig, gewoon een extra neus erbij. Simpeler kan het al niet. Ik nam mij wel voor om thuis het woord eens even bij de Dikke van Dale op te zoeken. Dat heb ik gedaan. Hieronder staat het resultaat te lezen. De vergadering was inmiddels al met het volgende agendapunt bezig. Ik lees het besluit over wat de extra neus nu uiteindelijk moet gaan betalen wel in de notulen.
ex·tra·ne·us (de ~ (m.), -nei)
- 1 iem. die examen doet, zonder de betrokken inrichting als gewoon leerling bezocht te hebben
Moet ik nu bang voor mijzelf worden? Ik hoop toch van niet. Merkwaardig blijft het wel. De dinsdag is mijn speledag. 's Morgens ga ik tennissen, 's avonds bridge ik en 's middags geef ik een paar uur les en vermaak ik mij meestal ook prima. Het lijkt dan net of het leven even één grote speeltuin is waarin ik mag spelen. Gistermorgen reed ik na het tennissen in opperste beste stemming naar huis. Ik had even het gevoel dat de vele uren werk die het voorzitter zijn nu eenmaal vergt, beloond werden. Ik genoot er van dat zoveel mensen plezier met elkaar konden hebben. Het besluit om vier banen om te bouwen en geschikt te maken voor wintertennis blijkt namelijk een heel goed besluit te zijn geweest, ze worden veel gebruikt. Ook de groep senioren die op dinsdagmorgen komt tossen groeit nog steeds. Nog even en dan wordt de groep misschien wel te groot om met zijn allen even gezellig koffie te drinken, want dertig is wel veel. Maar gezellig was het die morgen wel. Zelf had ik die morgen even een kort onderhoud met iemand over de omheining van het tenniscomplex. Hier had ik het later met P. over en ik zei zo terloops dat ik het toch wel heel erg zou vinden als er vernielingen op het tennispark zouden worden aangebracht. Ik gaf daarbij het voorbeeld dat ik vast in huilen uit zou barsten als er bijvoorbeeld brand uit zou breken. Vanavond kwam er een berichtje over de mail binnen. Er was brand geweest op het tennispark. Een overbuurvrouw van het tennispark is gelukkig heel erg alert geweest. Zij heeft heel snel 112 gebeld en het dichtstbijwonende bestuurslid gewaarschuwd. De schade is gelukkig beperkt gebleven tot een paar beschadigde coniferen. Ik hoop toch niet dat ik ergens onbewust vage voorgevoelens heb waardoor ik dingen ga zeggen waaruit later afgeleid kan worden dat het een enigszins voorspellend karakter had. Laat dit incident alsjeblieft toeval zijn.
Daarom moet ik steeds terug
naar al die plekken in de toekomst
om mezelf te ontmoeten
en te blijven onderzoeken,
met de maan als enige getuige
en dan fluitend van vreugde
over stenen en aardkluiten lopen,
met bestaan als enige opdracht,
met de weg als enige familie.
Pablo Neruda
â??De windâ??, uit: Einde van de wereld
Het vorige artikel liet dus de schoonheid van het lichaam zien en nu ik het toch over lichamen heb, ga ik hier nog maar even op door. Op school gaan mijn lessen momenteel ook over lichaamstaal. Ik leer de leerlingen dat naast houding, uiterlijk, beweging, gezichtsuitdrukking ook de stem een belangrijke drager van de lichaamstaal is. In de afgelopen week kreeg ik weer eens duidelijk het bewijs hiervan opgediend. Toen dochterlief zich aan de telefoon meldde hoorde ik direct dat ze iets goeds te vertellen had. Ze had de baan die ze zo graag wilde hebben gekregen. Zien kon ik haar niet, maar de wijze waarop ze het vertelde sprak boekdelen.
Voor haar en haar piepmuisje breken betere tijden aan, want de week daarvoor had ze ook al de sleutel van een appartement gekregen. Ze heeft het toch maar gefikst, die kleine van mij. En dat klein slaat dan alleen op haar postuur, ze is inderdaad niet groot, maar ze staat haar mannetje. Natuurlijk staan we haar ter zijde, dus gisteren heb ik volop staan verven klodderen en bederven (dit laatste niet, maar het klinkt zo leuk). Omdat dit niet tot mijn normale dagelijkse bezigheden behoort merk ik opeens aan mijn lijf dat ik ouder word. Nu, een dag later voel ik mijn lijf, hier een pijntje, daar een scheutje en een algeheel gevoel van moeheid.
Als ik zie hoe dapper ze zich door alles heen slaat heb ik die ongemakjes er graag voor over, maar dat is niet het enige waaraan ik voel dat ik ouder word. Ik kan ook wat minder met de woordkeus die deze generatie bezigt uit de voeten. Ze vertelde mij en passant even dat ze gehoord had dat men haar een "stoer wijf" vindt. Niet alleen lichamelijk voel ik mij dus ouder worden, ook de tijdsgeest laat mij weten van een andere generatie te zijn. Het woord wijf heeft voor mij een heel andere betekenis dan voor de generatie van dochterlief. Als ik het een paar keer zachtjes in mij om laat gaan wen ik er aan en ben ik reuze trots dat mensen haar deze titel toedichten, zeker als ik er een bepaalde intonatie bij bedenk.
Het heeft me heel wat moeite gekost, maar ik heb haar "gevangen". Omdat het vandaag Internationale Vrouwendag is had ik vandaag het plan opgevat om deze reclame in een blogje te verwerken, maar toen ik er mee bezig wilde gaan kon ik het filmpje en de foto's niet meer vinden. Ik heb heel wat afgegoogled, want een paar dagen geleden waren ze er wel. Ik was toen al even op zoek geweest om te zien of ik wel aan een paar foto's kon komen. Het lukte vandaag niet meer. Het onderwerp, de foto's en het filmpje van You Tube waren van het scherm gehaald. Bij MOKKA (link) stuitte ik op het volgende bericht:
"Wat een opmerkelijk nieuws vandaag. Waar ik normaal louter positieve berichten over de succesvolle Pro-age campagne van Dove kan schrijven, was er vandaag een wel heel negatief bericht. In het land waar de modellen van Victoria's Secret half naakt over het scherm dansen, blijkt preutsheid af en toe toch nog de kop op te steken. De Amerikaanse TV heeft de commercials van Dove massaal in de ban gedaan. Deze reclames tonen 50 plus vrouwen in al hun schoonheid. Naakt, maar niet vulgair of pornografisch. Allerminst zelfs. Het zijn hele nette reclames die de schoonheid van de echte vrouw laten zien.
Wat de reden voor deze boycot is? Geen idee..."
Zelf was ik heel erg verrast toen ik een paar weken geleden voor het eerst de foto's in het tijdschrift, ja wel daar is-ie weer de Margriet, zag. Heel even, een fractie van een seconde moest ik er aan wennen, maar al heel snel had ik er een mening over. Ik vond ze mooi. Eindelijk eens foto's van vrouwen van mijn leeftijd die laten zien dat oudere lichamen ook mooi kunnen zijn. Ik vind het heel kunstig om te zien hoe discreet die foto's genomen zijn. Eindelijk niet alleen aandacht voor die hele gladde lichamen van amper achttien jarigen.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik zelf wel niet in aanmerking zal komen voor zo'n foto, maar dat was ook niet het geval toen ik heel jong was. En hoe zit het dan met de vrouw als lustobject hoor ik al een paar kritische mensen denken. Een mooi lichaam is prachtig en zolang een vrouw zelf baas kan zijn over haar eigen lichaam heb ik niets tegen deze vorm van naakt poseren. Van mij mag deze reclame gewoon blijven.
Meestal heb ik wel oog voor de mooie dingen om mij heen, maar afgelopen zondag was dat niet het geval. We hebben een aantal favoriete zondagsrondjes om Sjors uit te laten en het goddeloze schapenrondje is er daar één van. Het was ons al wel eens eerder opgevallen dat op dat rondje van ongeveeer vier kilometer, in the middle of nowhere, erg veel rommel lag, maar afgelopen zondag was het schrikbarend. Op een gegeven moment zijn we maar eens aan het tellen gegaan. Binnen twee kilometer waren we het aantal van honderd ruim gepasseerd. Ik vraag mij af, wie doen dat nu, blikje leeg, weg er mee, en hupsakee, het blikje krijgt een zwiep met bestemming berm. En niet alleen lege bierblikjes, ook frisdrankblikjes en zelfs lege flessen waarin Jägermeister of Jagdbitter gezeten heeft, zo is aan het etiket te zien. Doet de jeugd dat nu, 's avonds als ze zich indrinken en op weg zijn naar hun uitgaansgelegenheid, of doet de individiduele wielrenner dat of de argeloze autorijder die daar toevallig rondrijdt of..... Ik weet het zeker, ik ben het niet, ik heb een vreselijke hekel aan al dat zwerfvuil. En of het nu kwam doordat ik mij zelf niet helemaal lekker voelde, ik werd van al die blikken niet blij. Een volgende keer dat ik dat rondje maak hoop ik dat het zwerfvuil mij niet meer zo afleidt, zodat ik mijn blik weer op de horizon kan richten. Opgeruimd zal het wel niet zijn want wie zou dat moeten doen?
Het heeft heel lang geduurd maar eindelijk heb ik al het materieel weer op orde en operationeel. Vorig jaar liet mijn telefoon met camera het in Frankrijk tijdens de vakantie afweten. Misschien is de enorme plensbui die wij halverwege een berg op ons kop kregen daar wel debet aan, maar helemaal duidelijk is dat niet geworden. Ik heb een nieuwe Nokia gekocht, maar zonder camera. Dat beviel dus niet, ondanks dat ik in het bezit ben van een goede digitale camera miste ik de camera in de telefoon toch. Die heb ik altijd bij me.
In de kerstvakantie ben ik op zoek gegaan naar een betaalbare telefoon mét. P. zocht met me mee en op een mooie dag kwam hij thuis met een nieuwe telefoon mét voor mij. Ik was helemaal blij, maar dat duurde niet zo lang. De kabel waarmee ik de foto's op de computer kon zetten bleek niet meer zo goed te werken. Het was geen officiële Nokiakabel, P. had dat verbindingssnoertje een jaar eerder op de HCC dagen voor tien Euro opgediept. Heel misschien is dat kabeltje ook wel de oorzaak geworden van de defecte telefoon?
Blue tooth is geen optie bij deze telefoon, maar beelden overzetten via infrarood behoort wel tot de mogelijkheden, dus P. ging hiermee aan de gang. Echt, hij is er heus in geslaagd en hij wilde het mij ook wel leren, maar toen kwam het punt dat ik eigenwijs werd en het niet wilde leren. Het is namelijk vrij ingewikkeld, hier en daar een beetje provisorisch en tergend langzaam. Niets voor mij. Ik nam het besluit om bij de Mediamarkt op zoek te gaan naar een kabeltje. Die heb ik gevonden en de prijs viel mij erg mee.
Ik dacht dat toen het leed geleden was en ik mij zelf kon redden, maar dat was nog niet helemaal het geval. Omdat er al het één en ander van Nokia gïnstalleerd was, kon ik het zelf niet in werking krijgen. Met enige hulp van P. is het dan nu eindelijk gelukt. Deze week was ik een dag bij Rixte, ik was mijn camera vergeten en zie hier het resultaat van mijn telefoon. En zeg nu zelf, is het geen plaatje? Dat had u toch niet willen missen?
|
|
