Ik houd niet van reclames, daar ben ik heel stellig in, maar ik kan er niet altijd om heen. Als ik iets nieuws hoor of zie, kan het voorkomen dat ik bij een eerste keer toch ongewild even moet lachen. Het spotje van: Geef een boek, een boe-oek" en dat drie maal achter elkaar herhaald door Wim T. Schippers vond ik erg leuk. Maar soms begrijp ik een spotje gewoon weg niet. Misschien ben ik daar wel te dom voor. Zo hoorde ik in de afgelopen week iets over een proefritje in een hybride auto. Ik had geen idee wat een hybride auto is en ik probeerde mijn licht bij P. op te steken, echter zonder resulstaat, want hij wist het ook niet. Ik heb toen noodgedwongen mijn nieuwsgierigheid maar even geparkeerd om het nu weer tevoorschijn te halen. Natuurlijk kom je dan bij Wikipedia terecht en zo kan de domheid opgeheven worden. Wanneer u ook niet weet wat een hybride auto is, klik dan hier en u bent weer helemaal op de hoogte.
En zo is er weer een eind aan deze tussendoor vakantie gekomen. Ik heb er van genoten en natuurlijk heb ik lang niet alles gedaan van wat ik wel had willen doen. Ik ben geen steekje verder gekomen met mijn borduurwerkjes en ik heb ook niet getekend. Niet alle boeken die ik had willen lezen heb ik gelezen, maar wel een paar. Doorgeschoten van René Appel was de moeite van het lezen wel waard. De verhaallijn in dit boek was gebaseerd op de moord van Pim Fortuyn. Sommige personages waren herkenbaar en ik herkende de sfeer rond de actiegroep. Het deed mij een klein beetje denken aan de tijd dat ik, zij het aan de zijlijn, enigszins betrokken was bij de PPR en haar ludieke acties. Ach wat was ik toen nog jong naief en onervaren....
Van het tweede boek wat ik deze week gelezen heb was ik diep onder de indruk. Tijdens onze oppasdag liepen we over "de Fred" in Den Haag en als ik daar ben dan moet ik boekhandel Paagman altijd even in en daar lagen ze: grote stapels van het nieuwe boek van Khaled Hosseini en ook nog en klein stapeltje van zijn vorige boek: De Vliegeraar. Nu had ik een paar weken bij iemand (wie?)op een blogje gelezen dat dit zo'n geweldig mooi boek was. Dit boek werd nu voor 10 euro van de hand gedaan wat mij deed besluiten om dat boek dan maar te kopen. Ik heb er geen moment spijt van gehad. Vrijdag en zaterdag heb ik zodra het maar even mogelik was met mijn neus in dat boek gezeten en ik heb het bijna in één adem uitgelezen. Het is een meeslepend verhaal dat zich wel in een heel andere wereld afpeelt, maar waar je al lezend begrip voor krijgt. Een aanrader voor een ieder die het nog niet gelezen heeft.
Het gebeurt wel vaker en ik weet niet eens goed hoe het gebeurt, maar het gebeurt. Opeens. Ik heb heus lekker geslapen, goed ontbeten en dan, terwijl ik even met iemand sta te praten nadat ik mij gedouchet heb, we hebben het over het weer en de regen van de afgelopen nacht, hoor ik mijzelf opeens zeggen, dat ik nu eigenlijk wel naar huis zou willen gaan in plaats van morgen.
Ik loop naar de caravan en ik denk er over na hoe ik mijn wens zal formuleren. P. denkt in eerste instantie dat ik het over morgen heb, maar als ik zeg dat ik eigenlijk vandaag, dat wil zeggen nu, de boel wel zou willen opbreken, ontmoet ik geen weerstand.
We werken onze gewone ochtendrituelen eerst verder af, maar tijdens de koffie hebben we het er nog eens uitgebreid over. Het besluit wordt genomen: er wordt niet meer gewandeld, we gaan naar huis. In een rustig tempo ontmantelen we onze bedoening en rond twaalf uur zijn we klaar voor vertrek.
Nu, halverwege de avond, kan ik vaststellen dat alles weer op de plaats ligt waar het hoort, de wasmachine draait, de post ligt op tafel om geopend te worden en de krant wacht om gelezen te worden. Ik ben tevreden. Morgen wacht er gewoon een heel rustig dagje waarin ik op mijn gemak de afgelopen week nog eens even de revue kan laten passeren, zonder dat ik mij hoef te haasten. Het opeens tot een besluit komen om vandaag naar huis te gaan is dit keer zeker niet verkeerd geweest.
Eén dag van de vakantie wordt wat anders besteed dan men zou denken als er over vakantie gesproken wordt. Deze dag passen we namelijk op. Vanuit het Brabantse Land is Den Haag ook heel goed bereikbaar en het is nog een stukje dichterbij ook. Op piepmuisje Rixte passen is beslist geen straf. Ze gaat aardig naar haar tweede jaar toe en dat kun je merken. Ze wordt wijs, ze gaat verbanden leggen. De maat van het truitje is goed en de knoopjes zijn er ook nog aangekomen.
Het Brabantse Land is mooi, alleen ruiken de varkenshouderijen niet altijd even lekker. De Kampina is groots en mooi, De Brand erg nat en sompig en de Drunense heide erg droog. Verder is Den Bosch een erg mooie stad. Ik kan mij voorstellen dat inwoners trots zijn op hun stad. Vele mooie oude straatjes, meest autovrij, de pleinen, leuke terrrassen, en ja de kathedraal met een toren van een heel andere bouwstijl waardoor het geheel wel een heel apart, karakteristiek aanzien krijgt maken deze stad boeiend om door heen te zwalken.
Morgen gaan we weer verder met onze voettochten rond Oisterwijk. We hebben gisteren nog twee nieuwe wandeltochten gekocht nadat we eerst geprobeerd hebben een zwaar verouderde tocht richting Tilburg al improviserend tot een goed einde te brengen, wat gedeeltelijk gelukt is. Vakantie vieren verveelt mij nog geen moment, ik ga er dan ook nog lekker even mee door!
Het project Bretons truitje, voor Piepmuis Rixte, waarmee ik vijf weken tussen alle bedrijven door doende ben geweest, is af. Ik moet er nog twee knoopjes aan zetten en het werkstukje door een oudere kennis laten goedkeuren, maar dat komt vandaag nog wel klaar. Dan kan het mee op vakantie en kan ik het volgende week bij Rixte brengen, want ik mag ook een dagje oppassen. Vanuit het Brabantse Land kan ik natuurlijk ook in Den Haag komen. Het liedje: "Het leven is goed op het Brabantse Land" dreunt in mijn hoofd. Ik ga mij nu reisvaardig maken en dat vanaf morgen uitproberen.
Vandaag ben ik een heel klein beetje blij met het ouder worden, maar meestal houd ik er niet zo van om het daar over te hebben. Het vooruitblikken naar het eind van mijn leven boeit mij niet zo. Toen ik dertig werd dacht ik, zo ik heb nog een heel leven voor mij. Ik heb nog maar één derde gehad. Dit denken bleef ik volhouden tot mijn drieëndertigste, maar het moment kwam dat ik mij pijnlijk bewust werd dat ik deze manier van denken niet altijd kon blijven volhouden.
Toen ik vijftig was geworden dacht ik in de helft van mijn leven. De gedachte om nog zo'n stuk leven voor de boeg te hebben als dat ik gehad had, vond ik een zeer troostrijke gedachte. Inmiddels zijn we weer een aantal jaren verder en ik weet dat ik ook van dit denken afstand moet nemen. Het stuk levenstaart wat ik nog heb wordt steeds kleiner. Ik moet onder ogen gaan zien dat het steeds meer een gebakje wordt.
En toch ben ik vandaag een klein beetje blij met het ouder worden. Een paar jaar geleden ben ik in zee gegaan met de Baporegeling. Dit is een regeling voor oudere werknemers waarbij er gekozen kan worden om minder uren te gaan werken. Over de niet gewerkte uren wordt natuurlijk geen salaris betaald, maar het aantrekkelijke is dat de werkgever het aantal uren bijna verdubbelt en die kosten voor haar rekening neemt. De pensioenopbouw over alle (niet gewerkte) Bapo uren blijft gewoon bestaan.
Het is natuurlijk de bedoeling dat deze uren per week opgenomen worden. In mijn geval is dat zeven uur. Maar ja, soms zijn er gewoon klussen die toch uitgevoerd moeten worden, maar waarvoor ik geen tijd beschikbaar heb. Bijvoorbeeld een extra stukje lesprogramma schrijven of wat extra lessen in projectvorm geven over rouwverwerking en kindermishandeling. Deze extra uren mogen met een Baporegeling niet uitbetaald worden. In mijn geval ben ik met mijn meerderen overeengekomen dat ik in ruil voor de geboden diensten een extra week vakantie kan opnemen. En nu sta ik aan de vooravond van dat gebeuren. Ik heb bijna twee weken vakantie want ik ben vrij tot na de Pinksteren. En het is ook echt vakantie want we gaan zaterdag een hele week met de caravan weg.
Jaha, ik had al veel eerder moeten melden dat het leegstaande huisje achter in onze tuin dit jaar wel bewoond was geraakt. Jaha, ik had al veel eerder enthousiast moeten zijn over onze tijdelijke achterburen. Jaha, ik had al lang over het verdriet van vorig jaar, toen ze verstek lieten gaan, heen moeten zijn. Jaha, ik moet veel meer bij de dag leven, ik had veel eerder melding moeten maken over de amoureuze betrekkingen, de woningbezichtiging, de drukte, de stilte en de daar opnieuw uit voortvloeiende drukte van het af en aanvliegen. Kortom, er viel al heel veel te vertellen over onze nieuwe achterburen. Maar nu is het echt duidelijk, ze zijn de zorg voor een nieuw jong gezin aangegaan en druk dat ze zijn. Als wij 's morgens vroeg aan het ontbijt zitten vliegen de ouders in dat korte tijdsbestek zeker twintig keer af en aan. Het is niet te tellen hoe vaak dit ritueel op één dag plaats vindt. Het is bijna niet op de gevoelige plaat vast te leggen. Maar vandaag had ik tijd. Ik had mij op ons terras gesettled en ik ben er in geslaagd om iemand van de familie tijdens zijn drukke bezigheden op de gevoelige plaat vast te leggen. Eerlijk is eerlijk, ik ben daar erg trots op. Het kostte even moeite, ik heb een heel tijdje met de camera in de aanslag gezeten, maar het is een mooi resultaat. We volgen de ontwikkelingen verder op de voet (met de camera).
Elke dag valt er wel iets nieuws te leren, zelfs van een songfestival. Nu er zoveel "nieuwe" landen meedoen, weet ik niet klakkeloos meer welke afkorting voor welk land staat. Dat herinnerde mij opeens aan een land wat bij mij in de statistieken van checkstat genoemd wordt. Op 13 april schreef ik al dat ik een beetje een statistiekenfreak ben, want naast dat ik regelmatig even kijk op welk zoekwoord men bij mij binnengekomen is, check ik ook even het land van herkomst. In dat rijtje wordt Niue ook genoemd. Ik had geen idee welk land dat zou zijn en ik heb het heel lang gelaten. Tot gisteren. Via google en wikipedia kwam ik er achter dat het in één adem met Tonga gnenoemd wordt en dat het bij Nieuw Zeeland hoort.Het eilandje is 264 vierkante kilometer, bestaat uit 0% water en heeft 1788 inwoners. Niue heeft op het internet een eigen top level domain, .nu. Deze is, vooral in het Nederlandse taalgebied, populair om gebruikt te worden voor homepages. Wie meer over dit eilandje wil weten klikt hier http://www.niueisland.com/ Ben ik nog nieuwsgierig wie van u wel weet had van het bestaan van dit eiland en wist dat nu de afkorting van Niue is.
Naast al het moois in het vredig ogende Normandië, stuitte ik vorige week op vier mei op deze bommenwerper. Op tal van plaatsen heeft er, ietwat verscholen in het bos, een dergelijke opstelling gestaan om de V1's te kunnen afschieten. In de volmaakte stilte die er heerste, was daar de dodenherdenking voor ons. Mijn gedachten gingen uit naar de mensen in Engeland waar deze vliegtuigjes hun venietigende werk moesten doen. Ik nam mij voor om op tien mei (wat door drukke werkzaamheden helaas elf mei werd) een klein berichtje te maken over het begin van de oorlog in 1940. Ook toen was het voorjaar en schijnt het erg mooi weer te zijn geweest. Wat een deceptie, de natuur in feesttooi,
terwijl de aarde onder de afgeworpen bommen verschroeide... Maar genoeg hierover. Vandaag de dag is het mogelijk om als Europa een Eurovisiesongfestival te houden en het wordt door heel veel landen erg belangrijk gevonden om daaraan deel te nemen; hetzij in een voorronde, dan wel in de finale. Helaas heeft Nederland ook dit jaar weer geen toegang tot de finale gekregen. Natuurlijk is het gekrakeel niet van de lucht over of het systeem wel eerlijk is, maar ach kom, in het verleden zijn er veel ergere dingen geweest waarom men tegen elkaar ten strijde trok. Die tijd is gelukkig voorbij.
Het leven neemt na een paar dagen weer zijn gewone loop en opeens herinner ik mij mijn voornemen weer. Wanneer ik terug zou zijn, zou ik een nieuwe rubriek aan gaan maken en daarin alle berichten plaatsen die te maken hebben met mijn verdriet. Ik moet onder ogen zien dat het wegstoppen van verdriet niet erg heilzaam is. Ik heb het advies aangereikt gekregen om gewoon open over dit verdriet te zijn. In het afgelopen jaar heb ik op deze site op een verpakte manier wel eens iets van mijn verdriet laten blijken maar nooit openlijk.
Vaagheden kunnen dan wel eens uitmonden in mystieke artikelen en weliswaar mooie gedichten, maar het doet mij geen goed. Het verdriet blijft van binnen zitten, zoekt een uitweg en komt soms op een wel heel vreemde manier naar buiten. Vaak in een vorm van vermoeidheid of stress. Wel nu, het is tijd geworden dat ik heel in het kort kort uitleg geef over het verdriet wat ik in mij mee draag, waaraan ik lijd, maar waar ik voor waak dat het niet mijn hele leven gaat beheersen. Dat laatste wil ik zeker niet, want naast dit verdriet heeft het leven ook nog heel veel moois waarvan ik intens kan genieten.
Het is nu bijna een jaar geleden dat ik van mijn zoon te horen kreeg dat ik niet meer welkom ben. Vorig jaar, op eerste pinksterdag heb ik mijn zoon, zijn vrouw en hun kind voor het laatst gezien. Daarna is mij stapje voor stapje duidelijk geworden dat ik, voor mij om onbegrijpelijke redenen, niet langer welkom ben bij hen. Onderstaand gedicht heb ik vorig jaar juni geschreven toen ik voor het eerst merkte dat het moeilijk was om tot een afspraak te komen om bij hen op bezoek te gaan. Ik wist toen nog niet dat ik na vele pogingen in september echt te horen zou krijgen dat ik uiteindelijk niet welkom was.
soms zou je willen huilen
urenlang
en wensen
dat daarmee
alle pijn en verdriet
zou verdwijnen
voorgoed
helaas
tranen drogen op
verdriet en pijn
lijken te vervagen
het is slechts schijn
zo blijkt telkens weer
het nestelt zich
in diepere lagen
Zondag is het moederdag en ik kijk voor het eerst in mijn leven met zeer gemengde gevoelens naar die dag, maar ook die dag zal uiteindelijk gewoon voorbij gaan. Na weer eens volop uiting gegeven te hebben van het kunnen genieten van vorige week, tracht ik met deze rubriek ook een klein plaatsje in te ruimen voor het verdriet wat in mij is. Dit voor mijn eigen evenwicht.
Glooiende vertes verdeeld in percelen frisgroene weilanden, gestoffeerd met bloeiende appelbomen, gedeeltelijk gemarkeerd door uitbundig bloeiende witte meidoorn, dit alles gelegen in een door zonovergoten landschap onder een strakblauwe lucht, hier en daar afgewisseld met gele koolzaadvelden waardoor het geheel een schoonheid krijgt die niet vast te leggen is en nauwelijks te beschrijven valt.
Jammer, ik heb geen foto's van de glooiende velden gemaakt. Wel van een uitstapje naar zee. Dieppe, Veules les Roses en Etretat, daar zijn de krijtrotsen te vinden. Er stond een behoorlijke bries wat het schouwspel van de golven alleen nog maar boeiender maakte. Dit was maar één dag, maar het geeft wel de sfeer weer van de rest van de dagen in Normandië. Het was genieten van de pracht van dit landschap in het voorjaar, de kust die indrukwekkend is en de gezelligheid van het samenzijn met broerlief en de zijnen. Kortom, ik heb genoten, van alles.
|
|