De vraag of ik een fijne vakantie heb gehad brengt mij enigszins in verlegenheid. Niet dat ik het niet leuk gehad heb, o zeker wel. Maar ik merk wel dat het genieten verandert. Naarmate ik ouder word raak ik minder in extase. Niet meer te vergelijken met de eerste keer dat ik in Frankrijk was, de zon na twee regendagen doorbrak en ik met mijn twee kleine kinderen voor het eerst door het eeuwenoude stadje Saint Emilion liep. Zoveel moois had ik toen naar mijn idee nog nooit gezien. Ik was gelukkig!
Ik merk dat ik door de jaren heen anders ga kijken. Het zoveelste mooie stadje vind ik heus nog de moeite van het bekijken waard, maar ik leg mij meer toe op details. Ik maak foto's van bijvoorbeeld karakteristieke pleintjes om deze te kunnen gebruiken bij het tekenen. De rijkbloeiende bermen vragen mijn aandacht, meer dan de hoogte van de bergen op de achtergrond.
Nu ik terug ben, merk ik, dat niet het vele wat ik gezien of gedaan heb mij het meest bezighoudt, nee meer de ervaring van "niets hoeft zo nodig en zeker niet in een moordend tempo" leeft nog in mijn gedachten. Dat zou ik willen vasthouden. Dat schept ruimte in het hoofd, waardoor er prettiger te leven valt met de problemen van voor de vakantie en die er tijdens de vakantie gewoon blijven, want heus een vakantie lost geen problemen op. Een verstoorde relatie met een dierbare blijft verstoord en een oververmoeidheid van P. is na drie weken ook niet als sneeuw voor de zon verdwenen, maar de ruimte in het hoofd geeft wel mogelijkheden om ook te genieten. En dat heb ik zeker gedaan.
Ondanks dat het weer niet helemaal was zoals ik het had willen hebben heb ik genoten van het vele buiten zijn. Bijna alles wat ik had willen doen heb ik gedaan. Gekeken, gezien, gemijmerd, lekkere tochten gelopen, vier hele mooie boeken gelezen, waarvan Sonny Boy mij het meest heeft aangesproken, redelijk goed geslapen, lekker gegeten, zelfs één avond geborduurd en ik heb gelachen. Heerlijk met P. gelachen om hele onnozele dingen. En ook die ervaring koester ik, want het is heerlijk om te kunnen lachen. (Dat moet toch ook mogelijk zijn zonder vakantie?)
Ik merk dat een fijne vakantie voor mij steeds meer een beleving wordt van prettige dagen hebben en mijzelf kunnen zijn en dat het willen gezien hebben van zeer speciale steden, plekken, situaties of gebouwen meer en meer naar de achtergrond verdwijnt. Ik blijf het boeiend vinden om ouder te worden.
Elke morgen om iets voor achten speelt de telefoon het wijsje Caribbean. Langzaam word ik wakker. Twee minuten later laat de andere telefoon een deuntje van Aerosmith horen. De dag begint en we staan op. Ik pak mijn toiletbenodigdheden en wandel naar de douches. Meestal is het daar dan nog heel rustig. Sjors de hond gaat even met zijn baas rond en als hij terug komt gaat hij lekker even buiten liggen. Ik heb dan even het rijk voor mij alleen, zodat ik mijzelf en het interieur even kan opkalefateren. Ik zet de tv aan zodat ik kan zien wat het weer die dag en de volgende dag gaat doen. Als dat afgelopen is, verschijnt P.ook weer ten tonele en is meestal ook weer toonbaar voor de dag die bezig is te beginnen.
Op het tafeltje buiten worden allerlei ontbijtattributen geplaceerd, de eieren koken inmiddels en het water in de waterkoker is ook heet, zodat er een kopje thee gemaakt kan worden. Dan is het wachten op de claxon van het bakkersautootje. Zo rond vijf over negen komt deze de camping op. En dan is het lekker ontbijten met croissantje en stokbrood. Daarna worden de tanden gepoetst, de afwas gedaan, wordt er geveegd en koffie gezet. Vaak zijn de verdere plannen voor die dag de avond ervoor al gemaakt. En zo kent iedere morgen tot we weggaan eigenlijk een vast patroon, want meestal gaan we wel iets ondernemen.
We hebben dit jaar veel gedaan en gezien, want er was in deze omgeving veel te zien. En we hebben ook weer veel gewandeld, maar de klus zit er op. Het is klaar. Ik mag weer naar huis. Dat klinkt misschien wat vreemd, maar ik vind het elk jaar weer leuk om met vakantie te gaan, maar ik vind het ook altijd weer heel fijn om naar huis te gaan. Ik heb in het verleden wel eens neigingen gehad om een paar dagen eerder naar huis te gaan, maar P. steekt daar (deels op mijn verzoek) de laatste jaren een stokje voor, omdat ik er later meestal spijt van heb. Als ik dan vroegtijdig thuis gekomen ben, vraag ik mij na vijf minuten al af waarom ik nu zo'n haast had om thuis te komen. Dit jaar gaat dat dus niet gebeuren (heel, heel even was er sprake van ) en gaan we gewoon op de geplande tijd naar huis. Moe maar voldaan!
Elk jaar verbaas ik mij tijdens de vakantie er weer over dat in het verleden godsdienst toch wel een hele grote rol heeft gespeeld, zowel in het dagelijkse leven van de gewone mens als in maatschappelijk of politiek opzicht, gezien de vele kathedralen, kerken en kerkjes die ik tegenkom. Ik ben al lang niet meer zo dat ik elke kerk van binnen wil zien. Vaak biedt het mij niet veel nieuws. Toch heb ik dit jaar een drietal foto's genomen die ik op zijn minst erg opmerkelijk vind.
De eerste foto heb ik gemaakt in Lavoûte Chilhac. Ik vind het een gruwelijk schilderij, het is bijna â??levensechtâ?, maar ik zou mij kinderen hier niet wekelijks tijdens een kerkdienst getuige van hebben willen laten zijn. De kerk in Le Puy-en-Velay blijkt een hele aparte sfeer te hebben. Misschien is dit terug te voeren naar de Zwarte Madonna die erg fraai in deze kerk aanwezig is. Of misschien draagt de aanwezigheid van het beeld van St Jacques daar ook wel toe bij, of beide. En ja, buiten springt natuurlijk het standbeeld Notre Dame de France in het oog. De aanbiddende figuur kan alleen maar van dichtbij waar genomen worden.
De eerste foto is van Chateau d'Alleuze. Het is een mooi plaatje, maar het riep bij mij gelijk de vergelijking op met
Chateau Domeyrat, het kasteel waarvan hieronder de foto staat en waar dagelijks een levende voorstelling gegeven wordt, alleen niet op de dag dat wij er waren en heus het was geen zaterdag!En vandaag vond ik maar zo deze ruïne in d'Ipize. Hier wordt helemaal geen reclame voor gemaakt en het is zeker zo mooi als die twee andere bouwvallen. In het kerkje boven was een prachtige expositie met aquarellen van het omringend landschap. Wat zou ik dat graag willen kunnen, een beetje schilderen. Ik moet het voorlopig maar bij het fotograferen houden denk ik. |
Al wandelend wandelt de rust ook weer bij mij binnen . Natuurlijk gaat er wel eens iets mis en wat ben je dan blij met en oplossing. Zo hebben we een paar dagen geleden behoorlijk rondgedoold bij chateau Domeyrat. Het was de bedoeling dat we aan het eind van de middag de voorstelling die daar gegeven werd zouden gaan volgen. Maar op die dag raakten we steeds het pad maar kwijt. Na twintig kilometer waren we voor de derde keer vlakbij Paul in plaats weer terug bij de auto. Sjors en ik zijn maar verder richting Paul gelopen en P. heeft de auto opgehaald om ons later in te halen zodat we gezamenlijk op de camping aankwamen. Zo kwam alles toch weer goed
Vandaag opnieuw een poging om een tocht rond dat kasteel te lopen, maar door route barré was het begin punt van deze tocht niet te bereiken, dus hebben we maar een andere tocht gelopen. We waren mooi op tijd rond, en zo reden we om half vier opnieuw naar dat Chateau om de voorstelling van vier uur te kunnen zien. Bij de kassa werd ons verteld dat deze voorstelling van vandaag helaas niet door ging. Nu willen we het echt niet meer zien. Wij leggen er ons bij neer. Het is niet voor ons bedoeld.
En Domeyrat moet niet denken dat het kasteel zo uniek is, gisteren heb ik bijna eenzelfde ruïne gezien bij Alleuze bij de gorges deTruyere. Ik vond het daar wonderschoon, groots en weinig mensen. Voor een volgende keer zal ik zorgen dat ik wat foto's paraat heb, want dit mag toch wel een wonder heten. Ik zit gewoon bij de caravan dit bericht te schrijven. De techniek staat voor niets; ook hier in een afgelegen dorp midden in dit mooie rustige Auvergne is weer van alles mogelijk.
Voor deze deze vakantie zal het toverwoord â??natuurlijkâ? wel gereserveerd blijven. In de letterlijke zin van de betekenis. Het is hier prachtig. Mede door het feit, dat het weer hier wat inde war was. Niet alleen wij in de eerste dagen, maar ook in de weken hiervoor heeft men hier toch wel veel regen gezien. Op een enkele mooie dag na. En iedere keer moest men zo'n mooie dag moest dan onmiddellijk betalen met het natuurverschijnsel: een onweer. En dan laat de natuur zich van een minder mooie kant zien. De eerste dag dat we hier waren, waren we daar getuige van. We waren net goed en wel geïnstalleerd op een naar ons idee ideaal plekje of het begon te onweren. Niet een klein beetje, nee het trok behoorlijk los. Even later bleek dat vijfentwintig meter naast ons een zware, honderdjarige boom op een auto was gevallen. Net niet op het tentje. De eigenaar van de auto was gaan schuilen in de auto, zijn vrouw wachtte de bui af in het tentje. De val van de boom is gebroken door het aanhangwagentje achter de auto, zodat er gelukkig niemand gewond is geraakt. Een auto is altijd wel weer te vervangen. Het bezorgde iedereen wel een boel overlast, want op last van de brandweer moest iedereen die bij het riviertje stond naar een andere plek verhuizen, wij dus ook. En regenen, regenen, niet te weinig, maar het komt de natuur natuurlijk wel ten goede. Nu het goede weer is aangekomen zien we dat alles prachtig groen is,.De bermen staan volop in bloei. Ik zie tijdens onze wandelingen het felle rood van de klaprozen, afgewisseld met blauwe, witte en gele bermbloemen, Het is een lust voor het oog. En overal waar je komt staan de stokrozen volop in bloei. Ik kende de Auvergne nog niet echt, maar het is een prachtige streek. Zeker nu het dit jaar niet door de droogte is geteisterd. Naast de mooie natuur is er hier genoeg te zien en te beleven.
Kent u die?
Wie, die?
ja die,
daar waren we
vorig jaar
nu gaat de reis
naar éne Paul
het schijnt
dat-ie ha(a)quet
we zullen wel zien
en over een tijdje
hoort u de
aan elkaar
gebreide verhalen
misschien
update: tot ziens allemaal
Dom dom dom, oliedom. Soms leert een mens niet van zijn eigen fouten en zo iemand lijk ik wel te zijn. Ik ben weer aan het eind van het schooljaar gekomen, maar ik heb dit jaar niets geleerd. Helemaal niets. Ik maak exact dezelfde fout als vorig jaar. Ik weet dat de toon de muziek maakt. Ik blaas mijn partij mee, maar weer in de verkeerde toonsoort. Ik laat mij door de dissonanten beïnvloeden in plaats dat ik de harmonie opzoek.
Ook vorig jaar aan het eind van het schooljaar gebeurde het dat ik door de toon, de manier waarop er tegen mij gesproken werd, geïrriteerd raakte. Dat staat hier (brandje geblust?) te lezen. Het einde van dit schooljaar lijkt een herhaling van zetten. Ik ben opnieuw de fout ingegaan. In plaats dat ik op een rustige doordachte manier kenbaar maak wat mij dwars zit, ga ik terug zitten katten op een manier zoals ik het ervaar hoe er met mij wordt omgegaan. Het wordt mij door haar, maar ook door de anderen, niet in dank afgenomen en het is zeker niet bevorderlijk voor de sfeer.
Morgen is het mijn laatste schooldag. Ik heb de eindstreep gehaald, maar ook dit schooljaar gaan zij en ik weer niet als "vriendinnen" uit elkaar, terwijl we het hele jaar toch aardig met elkaar overweg konden. Jammer.
Ik zal dat volgend jaar toch iets anders moeten aanpakken.
|
|
