Vanavond was ik even helemaal gelukkig. Ik keek naar de Nationale Gelukstest en ik vind het, net als heel veel andere Nederlanders, alleen, ik geef het openlijk toe, gewoon heel grappig om aan dergelijke nonsens mee te doen. Dan voel ik mij even gelukkig.
En om mijn geluksgevoel nog meer omhoog te stuwen, permitteerde ik het mij om dit keer ook eens over de kosten heen te stappen. Met inschakeling van de mobiele telefoon was het voor veertig eurocent mogelijk om op een direct actieve manier mee te doen. Achteraf denk ik dat het twee keer veertig eurocent heeft gekost, maar daar word ik niet ongelukkig van.
Naast dit alles maakt het mij nog gelukkiger, als P., na eerst geveinsd te hebben dit de grootst mogelijke onzin vinden en dan toch gewoon blijft zitten en mee blijft kijken. Het geeft mij zo'n gezellig kneuterig gevoel. Dat maakt mij gelukkig.
Ik werd nog gelukkiger toen er na afloop een smsje binnenkwam met mijn score. Daaruit bleek dat ik een bovengemiddelde kennis heb over het gevoel van gelukkig zijn. Ik scoorde een 7.3 Ik heb dus wel kennis, maar dit zegt niets over het zelf hebben van het geluksgevoel. Gelukkig zijn is een heel ander verhaal.
Wanneer u zelf de test over de kennis van het geluksgevoel wilt doen kunt u naar deze site http://iq.pi.net/teleac2008geluk/ Misschien wordt u er ook heel even gelukkig van.
Gisteren is deze week goed voor mij begonnen, maar het heeft me wel even een lieve duit gekost. Maar ik ben zo blij, ik ben zo blij! Ik had me altijd voorgenomen, als HIJ in Nederland komt, dan MOET ik er heen.
Bij sommige zangers heb ik dat. Die doen wat met mij. Bijvoorbeeld Michaël Bublé. Het begint dan heel erg te kriebelen als ik hoor dat hij hier een concert komt geven, maar nog net niet genoeg om het stante pede uit te zoeken, waar en wanneer, zodat ik nu het fijne er nog niet van weet. En gelukkig maar, want hij is het nog net niet helemaal en geld kan maar één keer uitgegeven worden.
Ik heb het ook bij Rufus Wainwright. Ik had behoorlijk de pest in toen, (ik was op zoek naar nummers van hem en ja, ik(dwz P.) heb nu de nieuwste CD van hem bij elkaar verzameld) ik vernam, dat hij afgelopen zomer in Groningen is geweest. Ik had daar graag bij willen zijn.....
Maar gistermorgen werd er even na achten op radio 2 "Old Fellow Serenade" van Neil Diamond gedraaid en daarna werd er verteld, dat hij in mei naar Nederland komt en twee concerten gaat geven. Ik heb terstond alles uit mijn handen laten vallen en ik ben gaan surfen! Ik heb het weer aangedurfd om na mijn slechte ervaring weer on-line achter kaarten aan te gaan. En het is gelukt. Ik heb ze weten te bemachtigen. Twee kaarten, zitplaatsen, voor een prijs, beneden de dagprijs. Ik ben trots dat ik het weer aangedurfd heb, maar ik ben vooral blij. Heel blij.
Yep, ik ga naar Neil Diamond.
Vanmorgen, tijdens het ontbijt, hoorden we dat Barack Obama in South Carolina ruimschoots gewonnen heeft van Hillary Clinton. En niet alleen omdat de donkere bevolking massaal op deze man gestemd had, nee ook een behoorlijk gedeelte van de blanke bevolking ziet deze kandidaat wel zitten.
Vernieuwend is het so wie so, een donkere man en een vrouw, beiden kandidaat voor de Democratische Partij om straks de strijd met een Republikein aan te gaan voor het presidentschap van Amerika.
Lange tijd had ik de gedachte, of je nu door de hond of door de kat gebeten wordt, het maakt niet uit, maar ik merk dat ik zo langzamerhand geïnteresseerd ben geraakt in deze strijd. Dit is nog meer aangewakkerd toen ik er attent op gemaakt werd dat het éne Oprah Winfrey kwalijk genomen wordt dat zij voor kleur kiest en niet voor geslacht. Dit stemt mij tot nadenken. Wat wil ik?
Deze morgen is er even geen tijd om met P. dieper op dit onderwerp in te gaan. We zijn namelijk redelijk op tijd opgestaan om de tenniswedstrijd van Jo-Wilfried Tsonga en Novak Djokovic te zien. Tijdens deze tenniswedstrijd wordt het mij duidelijk dat ik voor kleur ga. Ik zie de vader van Jo-Wilfried Tsonga en ik ben opeens weer een kind van ongeveer tien jaar, het is rond 1960 en ik hoor de nieuwdienst ANP. Daarin wordt gewag gemaakt dat er opnieuw een aantal negers zich op een universiteit in Amerika hebben laten inschrijven. Wereldnieuws!!!!
Hoe hebben mensen het ooit in hun hoofd kunnen halen dat het blanke ras de dienst uit kon maken door als het ware boven andere type mensen te gaan staan. Dat negers bijvoorbeeld niet net zoveel kansen kregen om te kunnen gaan studeren. Dat negers in trein en bus bijvoorbeeld voor blanke mensen moesten opstaan.
Terug naar het nu. Vader en moeder Tsonga, een prachtig echtpaar om te zien. Zij blank en hij donker, maar met hetzelfde scala aan gevoelens; de liefde voor hun zoon, het meeleven, de vreuge bij een punt, dat scoorde, wat een prachtige emoties van beiden.
En toen wist ik het. Er valt nog wat in te halen en daarom kies ik dit keer voor kleur en niet voor het geslacht, ook al ben ik zelf een vrouw. Ik hoop dat de donkere man de race wint. Mijn sympathie heeft hij, evenals de nieuwe tennisster. Hulde aan Jo-Wilfried Tsonga, ondanks dat hij verloren heeft.
Het einde van de onderhandelingen komt in zicht. Er kan voorzichtig gesteld worden dat er een overeenstemming komt waarin betrokkenen elkaar kunnen vinden. Het "grote" team is ontbonden en dat blijft ook zo. Hoe de structuur er in de toekomst uit gaat zien is nog niet helemaal duidelijk, maar onze locatie zal geen "eigen team" meer hebben. Jammer, maar dat is niet anders. Dat is inherent aan managementbesluiten, daar valt weinig tegenin te brengen. Hopenlijk komt er snel duidelijkheid over het hoe en wat zodat de rust weer keert en de woelige tijden tot het verleden gaan behoren.
Voor mij blijven naast de lesgevende taken die ik al had, nog een aantal lesoverstijgende locatiegebonden taken over waarmee ik mij kan gaan vermaken.
De vrijgekomen uren ga ik vullen met scriptiebegeleiding en hier ben ik zeker niet ongelukkig mee. Ik heb dit jaren in mijn takenpakket gehad, maar omdat uren nu eenmaal maar één keer ingezet kunnen worden, was dit uit mijn takenpakket verdwenen. Natuurlijk zijn er scripties die wat onderwerp betreft mij weinig nieuws bieden, maar mijn ervaring is dat er elk jaar weer een paar leerlingen in slagen om met voor mij ook geheel nieuwe onderwerpen aan te komen. En dat maakt het voor mij dan extra boeiend.
Voor ik echt weer aan de slag ga, zullen er eerst nog enkele hobbels weggenomen moeten worden. Helaas waren de aangebrachte veranderingen die werden ingevoerd niet altijd even goed doordacht, waardoor ik vind dat het één en ander mij persoonlijk schade heeft toegebracht. Omdat ik niet de Zwarte Piet toegeschoven wil krijgen zal er nog iets aan die beeldvorming gedaan moeten worden. Dit laatste heeft nog even tijd nodig, maar het vertrouwen groeit dat ook dit punt naar tevredenheid opgelost gaat worden.
Dit alles betekent dat ik na de crocusvakantie weer aan de slag kan. Ik hoop dat ik, ondanks dat ik toch enig verlies heb geleden door dit jaar niet meer beleidsmatig ingezet te zijn, het plezier in mijn werk weer terug zal krijgen.
Ook dit gebeurde vandaag. Dit jaar nog niet eerder gezien, de eerste crocus. Deze heeft gewonnen. Hij was er het eerst. Vandaag gespot, in eigen tuin. Raadpleeg voor andere informatie het blogje hieronder
Terwijl ik naar de tenniswedstrijd van de Australian Open kijk, realiseer ik mij dat daar de dag al bijna voorbij is. Voor mij zou de dag ook al wel voorbij mogen zijn. Vanmiddag is het derde onderhandelingsgesprek. Was ik hier gisteren redelijk optimistisch over, vandaag, nadat ik gisteravond kennis heb genomen van het één en het ander, kijk ik daar toch wel iets anders tegen aan.
Het wordt wel steeds moeilijker om u als bezoeker mee te nemen in mijn beslommeringen. Zoals ik in het vorige blogje al schreef, probeer ik datgene wat ik beschrijf zo "eerlijk" mogelijk neer te zetten. Dit omdat ik in de eerste plaats aan mijn eigen maatstaven moet voldoen en reken maar dat die lat hoog ligt, ik ben streng voor mij zelf, maar ook omdat ik weet dat er over mijn schouder meegelezen wordt door niet alleen maar mensen die mij slechts een warm hart toedragen....
Het schijnt nog steeds zwaar weer te zijn in het team waarvan ik deel uit maak(te). De kou is daar nog lang niet uit de lucht wat nog meer ziekmeldingen tot gevolg heeft. En dat terwijl ik na het toegestuurde voorstel betreffende de onderhandeling over mijn hervatting van het werk, enig licht zag gloren. Maar nu, na weer eens een slapeloze nacht, ben ik bang dat het vals licht blijkt te zijn.
Jammer. Zo langzamerhand begin ik medelijden met de leerlingen te krijgen. Uiteindelijk worden zij de dupe van al dit gedoe, want laten we wel wezen, de missie van een onderwijsinderstelling is toch les geven aan leerlingen. Door al dit gekrakeel komt nog de éne nog de andere docent daar aan toe. Nogmaals jammer.
En ik zal wel zien wat de dag mij verder gaat brengen.
De eerste werkdag van deze week is al weer bijna voorbij en ondanks dat ik niet werk, heb ik het ontzettend druk gehad. Ik heb weinig moeite met de invulling van een dag. Zo kom ik soms niet eens toe aan het schrijven van een blogje en dat wil ik toch wel met enige regelmaat doen.
Ik vind de blogjes schrijven leuk, ik vind de reacties leuk en ik vind het ook leuk gevolgd te worden door mensen die mij van nabij kennen. Heel en af en toe belemmert mij dat, maar als ik er dan toch in slaag om datgene verwoord te krijgen wat op de één of andere manier gevoelig ligt, dan ben ik tevreden. En met sommige mensen heb ik een afspraak gemaakt over de manier van reageren.
Ik weet ook, dat niet iedereen die mij kent, laat blijken dat zij mij via mijn weblog volgen. Ook dat neem ik altijd mee in datgene wat ik in de openbaarheid breng. Ik moet het voor mijzelf verantwoorden kunnen. Ik heb voor mijzelf een aantal ethische regels waarvan ik vind dat ik daaraan moet voldoen.
Een andere kant is dat ik soms gebeld wordt met de vraag: he joh, gaat het wel goed met je. Ik was bij je weblog op bezoek en las dat.... Hartverwarmend vind ik dat.
Misschien is dit wel een inleiding om het volgende te kunnen schrijven. Een vriendin belde mij uit oprechte belangstelling om iets meer te weten te komen over het tweede onderhandelingsgesprek. Aan het eind van dit gesprek sprak ze de wens uit, dat ze hoopte dat ik ook wat zou genieten van de tijd dat ik thuis ben. Oeps, helemaal fout. Ik werd boos.
Ik zit namelijk niet thuis om te genieten. Ik zit thuis omdat ik daartoe gedwongen ben. Natuurlijk probeer ik mijn dagen wel op een zo'n prettig mogelijke manier door te brengen. Dat leidde mij naar Van Dale. ik wilde weten wat er taalkundig onder genieten verstaan wordt
Er staat het volgende:
| ge·nie·ten1 (onovergankelijk werkwoord; genoot, heeft genoten; genieter, genieting) |
| |
1 |
genot hebben, plezier beleven |
Ik probeer heus wel plezier in mijn dagen te hebben, maar genieten heeft voor mijn gevoel met vrijheid te maken en in dit geval heb ik te maken met gedwongen vrijheid. Gewongen en vrij, dat past volgens mij niet bij elkaar. Dat lijkt mij paradoxaal. Door vroegere ervaringen ben ik allergisch voor paradoxen. Als het goed is weet mijn vriendin dat. Ik hoop dat mijn vriendin mij mijn boosheid vergeeft.
Hoewel het eind van het vorig blogje doet vermoeden dat ik zeeën van tijd zou hebben, is dat niet het geval. Ik heb het druk, zo druk dat een blogje schrijven er nog wel eens bij in schiet. Binnenkort zal ik die bezigheden wel eens in een blogje verwerken, maar nu niet. Vandaag wil ik het hebben over de hele gewone door de weekse gebeurtenissen van alle dag ook al is het vandaag zaterdag. Gewoon even een achterstand wegwerken, zo lijkt het wel.
Woensdag hebben we de gewoonte die vorig jaar ontstaan is, weer opgepikt, dat mijn vader eens per veertien dagen met een taxi bij ons komt en dan die avond met ons mee-eet. Aan tafel vertelde hij, een paar dagen geleden bij zijn broer, mijn oom B dus, geweest te zijn. "Ach", vertelde hij, "je hebt er niet zoveel meer aan. Hij zegt niet zo veel meer. Het lijkt wel of hij nergens meer belangstelling voor heeft." Mijn broer J. was met hem mee, want, zo vertelde hij verder, "ja, over vroeger kan hij nog wel het één en ander vertellen. Zo had hij een heel gesprek met J. over de stijfheid van zijn vingers, wat ontstaan is nadat hij de hand in de circelzaag gehad heeft. Maar dat is onderdehand veertig jaar geleden." Uit de toon van mijn vader was enige ergernis te bespeuren.
Ik ben dan wel geen arts, maar ik heb zo het vermoeden dat oom B. beginnend dementerend aan het worden is. Te meer daar tante B, de vrouw van oom B. mijn tante dus, zegt , het best moelijk te vinden en verdrietig te zijn. De dagen zijn zo lang en ze krijgt zo door de dag heen zo weinig van haar man te horen ... behalve als ze over vroeger begint. Er lijkt wel niets meer in hem om te gaan, zo laat tante weten. Ik vind het moeilijk om met mijn vader over mijn vermoeden te beginnen. Ze zijn nog maar met zijn tweeën, vader en oom en het lijkt me heel naar om te moeten accepteren, dat ook de laatste broer min of meer weg valt omdat hij zo verandert, dat er zo moeilijk contact mee te krijgen is, zo ver weg lijkt.
Het is even stil aan tafel, maar stilte is niets voor mijn vader. Opeens begint hij een versje op te zeggen
Ik en mijn nichtje bleekgezichtje
heb je ook een hemd voor mij?
"Nee", zei mijn nichtje bleekgezichtje
"ik heb er zelf maar vijf;
twee in de was
twee in de kast
één aan mijn lijf
dat zijn er samen vijf!"
Ik kijk hem aan en proest het uit. Ik ken het versje wel en samen zeggen we het nog een paar keer op. Op mijn vraag: "hoe kom je daar nu zo opeens bij?", moet hij het antwoord schuldig blijven. Uit het niets lijkt het wel. Gelukkig is er weer een beetje vrolijkheid. Ik heb zo het vermoeden dat hij dit uit zijn geheugen opgediept heeft na het feestje van zijn 86 ste verjaardag. Daar waren immers verschillende neven en nichten aanwezig.
Toen hij weg was heb ik even zitten googelen om te zien of dat versje ergens terug te vinden is. Tot op dit moment is dat nog niet gelukt. Mijn vraag aan de lezers is, wordt dit versje herkend en is het zo compleet? Ik vind het altijd weer leuk om iets meer te weten te komen over zo'n heel oud opzegversje.
up date: versje is gevonden, raadpleeg de vegen
Vandaag stond het volgende gesprek rond mijn arbeidssituatie gepland. Hoewel mij was toegezegd dat ik per e-mail een voorstel over een mogelijke taakinvulling toegestuurd zou krijgen, heb ik dat helaas niet mogen ontvangen. Desondanks heb ik mij opnieuw grondig voorbereid. Mijn werkwijze van de vorige keer was mij goed bevallen. Ik had in mijn bloknote een aantal memo'tjes getekend met daarin per categorie een aantal aandachtspunten. Niet leesbaar voor de ander, maar wel een geheugensteuntje voor mij. 
Het voorstel scheen naar verluid wel verstuurd te zijn, maar is niet bij mij aangekomen. Een copieermachine is dan heel gewillig en zo kon ik als nog kennis nemen van het voorstel over aanpassing van mijn jaartaak. Naast het lesgevende gedeelte kwam het aanbod voor een groot gedeelte niet in de buurt van mijn in het vorige gesprek neergelegde wensen. Ik moest nu echt gaan onderhandelen, te beginnen met het nogmaals helder en duidelijk te formuleren van datgene wat ik de vorige keer op tafel had gelegd. Ik moet zeggen dat de bereidheid om hier naar te luisteren voldoende aanwezig was. Dit keer was ik nog wat beter voorbereid op het weergeven van mijn wensen dan de vorige keer en de toelichtingen en de voorbeelden die ik aanhaalde illustreerden de mogelijkheden die ik zag. Er werd ijverig genoteerd. Terug naar de oude situatie gaat niet meer. Dat is een gepasseerd station, maar ik wil wel graag een aantal aspecten in een nieuwe taakomschrijving terug kunnen vinden. Het teamvoorzitterschap gaf mogelijkheden om op verschillende terreinen bezig te zijn. Juist die afwisseling, een aantal lessen geven, het coördinerend bezig zijn en door zitting te hebben in een aantal overlegorganen waardoor ik ook bezig was op beleidsmatige terreinen, maakte, dat ik zoveel plezier had in mijn werk. 
Het is duidelijk dat er op dit laatst genoemde terrein voor mij dit schooljaar geen mogelijkheden (meer) zijn. Ik vind dat jammer, maar dat ik verlies lijd ten opzichte van de taakomschrijving die ik had, moge duidelijk zijn. De tijd van treuren is echter voorbij; de heren wisten dat het met hun ingreep met name voor mij een pijnlijke operatie zou zijn. Het is helaas veel pijnlijker geworden dan zij hadden voorzien, maar met mokken wordt alles er voor mij niet beter op. Wanneer men er in slaagt om op grond van de vandaag doorgesproken mogelijkheden voor mij een taakomschrijving rond te krijgen, dan ben ik niet geheel ontevreden. Voorlopig heb ik weer als taak: afwachten tot eind volgende week.
Nadat het plussen en minnen mysterie gedeeltelijk is opgelost, ik heb het verwijderd, maar ik weet nog steeds niet wie verantwoordelijk was voor deze beoordelingen, ben ik voor een nieuw raadsel geplaatst. Gisteren werd ik gefeliciteerd met de verjaardag van dochterlief. Iemand, in dit geval ggk, moet dus op de hoogte zijn van mijn gezinssituatie, want het is waar, zij was jarig.
Natuurlijk zijn we daar in het weekend heen geweest. Dit keer levert dat geen plaatjes van het kleine meiske op. Ik had mijn fototoestel niet bij mij en bovendien had ik haar in de kerstvakantie nog in vele standen en standjes "genomen". Omdat wij 's avonds met haar moeder en haar onder andere "patatjes met naise" wilden gaan eten, was het een wijs besluit om haar 's middags toch maar even te laten slapen en om dat te bewerkstelligen ging dochterlief maar even naast haar gaan liggen.
Dat bracht mij in de gelegenheid om eens even in de boekenkast te kijken of er nog iets van mijn gading bij was. We lenen over en weer wel vaker boeken van elkaar, een leuk bijkomend aspect van het hebben van een volwassen dochter. En jawel hoor. "De duivel draagt Prada" stond al langer op mijn verlanglijstje. En passant stuitte ik ook op het boek "Nieuwe Buren"van Saskia Noort waarvan ik de rechtmatige eigenaar ben. Toen ik thuis kwam en mijn oog op het boek "Vrouwen van 50" wat nog op het bureau ligt, viel, zag ik al weer rode pumps. Ik was vroeger dol op het verhaal "de rode schoentjes". En nu word ik opeens toch wel erg met mijn neus op die rode schoenen gedrukt. Ik ga mij dan ook ernstig afvragen: Is dit een teken aan de wand? Moet ik hier een diepere betekenis achter gaan zoeken? Wordt het tijd voor mij om ook rode pumps te kopen en daarmee op oorlogspad te gaan? Voorlopig doe ik nog even niets.....
Het begin is er. En laat ik bij het eind beginnen: we, de afdelingsdirecteur, ik noem hem gemakshalve maar even Gijs, en ik hebben beiden aan het eind van het gesprek de woorden uitgesproken redelijk tevreden de bijeenkomst te verlaten.
Het begin was best spannend. Gijs wilde volgens mij starten vanuit de visie: grote stappen gauw thuis, maar daar had ik geen trek in. Ik ben dan ook begonnen met duidelijk te maken dat ik het niet met de gehanteerde term reïntergreren eens was. Voordat we daar over konden hakketakken greep de mediator in, daar is ze tenslotte ook voor en ze leidde het gesprek verder in goede banen.
Natuurlijk is het hele verloop niet aan de orde geweest, maar ik heb toch de gelegenheid gehad om een paar zaken op tafel te leggen en ik ben gehoord! En dat alleen al geeft een gevoel van rechtvaardigheid. Als er dan ook nog in een paar zaken min of meer iets toegegeven wordt dat niet alles naar behoren is verlopen dan komt er ruimte om op een zakelijke manier naar de toekomst te kijken.
Ook op dit gedeelte van het gesprek had ik mij goed vooorbereid. Via http://www.wetpoortwachter.nu/ kwam ik bij http://www.leren.nl terecht waar ik mij toen, in de dagen hieraan voorafgaand maar voorzien heb van een opfriscursus: professionele vaardigheden: onderhandelen. Echt veel nieuwe dingen heb ik daar niet gelezen, maar toch is het wel handig om nog eens even naar de voorwaarden en de valkuilen te kijken.
Het eerste aanbod van Gijs en datgene wat ik als wens heb kwamen niet direct met elkaar overeen. Ik wil graag een groot deel van mijn coördinerende taak terug. De reorganisatie die onlangs is toegepast, schijnt opnieuw op de helling te staan. Men wil daar niet mee wachten tot de zomervakantie zoals het plan eerst was, zo werd ik bijgepraat. Gijs zal in de komende dagen gaan bezien welke mogelijkheden er hierdoor voor mij mogelijk zullen zijn. Mijn wens is in ieder geval duidelijk neergelegd.
Op de vraag of ik de lessen weer zou kunnen hervatten heb ik ja gezegd maar met een mits. Daar ik niet zo heel veel lessen geef wil ik eerst in grote lijnen weten wat mijn overige taken gaan worden. Dat heb ik nodig om mij een beetje goed te voelen wat ik als basis nodig heb om les te kunnen geven. Les geven is namelijk geen kunstje wat je zomaar uit je mouw schudt. Les geven is een kunde wat je met heel je inzet moet kunnen doen. Pas dan ben je geloofwaardig, heb je wat te vertellen en kun je wat betekenen voor de leerling.
Midden volgende week is er een vervolg op dit gesprek. Met enig optimisme schrijf ik nu: er gloort wat licht aan de horizon.
Friesche Vlag Slaap Lekker is een heerlijke halfvolle melkdrank met toegevoegd Lactium® en honing. Lactium® is een natuurlijk melkeiwit concentraat dat een bewezen ontspannende werking heeft. De honing wordt aan de melk toegevoegd voor het verkrijgen van een aangename en zachte smaak. De positieve effecten van Slaap Lekker op de nachtrust zijn aangetoond in wetenschappelijk onderzoek. Eén portie (250 ml) voor het slapen gaan bevordert een goede nachtrust.
Ik heb nooit het bestaan van dit product geweten, maar vandaag las ik in de krant dat de productie van Slaap Lekker al weer gestopt wordt. Eind 2006 dacht men met Slaap Lekker het recept in huis te hebben om de vier miljoen Nederlanders (zoveel?, ja zoveel!, volgens het bedrijf) met een slaapstoornis lekker in slaap te laten vallen.
Het wordt uit de handel genomen omdat uit onderzoek onder tweehonderd mensen met slaapproblemen gebleken is dat de drank weliswaar de nachtrust bevordert, maar dat er geen significant verschil is na het drinken van gewone melk. En als er zoiets specialistisch gemaakt wordt, moet er wel bewijs zijn dat het echt werkt, aldus marketingmanager Nicole Hesseling.
Ik sta versteld van de eerlijke redenatie, ahum. Ik sta nog veel meer versteld van het grote aantal mensen met een slaapstoornis. Als ik vannacht weer eens ongewild wakker lig, ga ik aan al die mensen liggen denken. Ik laat ze als silhouet één voor één aan mijn oog voorbijtrekken. Vier miljoen is heel veel en misschien val ik al tellend vanzelf wel in slaap....
De titel van het boek trok mij niet echt, ik voel mij derhalve ook niet echt een slechte moeder, maar het was prikkelend genoeg om even de korte beschrijving op de achterkant van het boek te lezen. Handboek voor slechte moeders is een zeer vermakelijke en intelligente roman met rake observaties van de typische relatie tussen moeders en dochters, over hoe ze elkaar stapelgek kunnen maken maar elkaar uiteindelijk toch nodig hebben. Ik nam de gok en besloot het boek van de bibliotheek mee te nemen. Om na "Verdwijn van Tess Gerritsen" en "Rendez Vous van Esther Verhoef" direct aan de zoveelste literaire thriller te beginnen had ik niet zoveel trek, ik wilde wel even iets anders.
En het was iets geheel anders. Ik vind de titel helaas wat ongelukkig gekozen, want dat kan, zoals ik bij dochterlief merkte, iemand tegen de borst stuiten, en dat is jammer. Het is een zeer bijdetijds boek en handelt over drie generaties vrouwen, oma moeder en dochter. Dochter van zeventien lijkt bijna in dezelfde voetsporen van moeder te treden door ook heel jong zwanger te raken. Moeder voelt zich heel erg verantwoordelijk voor haar moeder, oma dus, die pas op oudere leeftijd moeder is geworden en nu licht dementerend is en waarvan later pas blijkt dat zij niet de echte moeder is. Zij heeft wel vanaf het begin de moederrol vervuld. De echte moeder wordt wel gevonden, maar dit is een heel teleurstellend gebeuren.
Kortom de rol van moeder wordt van alle kanten belicht. Maar ook heb ik zelden de eerste sexuele ervaringen van een jong meisje in de tijd van nu zo goed beschreven gezien. De motieven en de beleving van de personage werden bijzonder goed weergegeven zonder dat het vulgair werd.
En dan ben ik ook nog een nieuw woord tegengekomen: Nosferatu: op blz 125 staat: daar stond ze als een soort Nosferatu met een permanentje. Mijn parate kennis was even niet toereikend en google moest dus ingeschakeld worden. Dan kom je bij Wikipedia terecht en daar is te lezen dat het iets met Dracula te maken heeft en dat er een DJ is die zich zo noemt.
Afijn, inmiddels ben ik in een voor mij nieuwe René Appel, Misbruik wordt gestraft, begonnen en daarnaast grasduin ik in het boek Vrouwen van 50, lef, lust en nieuwe ambitie geschreven door Louise Boelens, gekregen van dochterlief. Een uitermate boeiende verhandeling over het feit dat vrouwen in deze leeftijd hun toekomst met vertrouwen tegemoet zien.
Het is u inmiddels wel duidelijk, nu ik even de tijd heb, vermaak ik mij onder andere prima met lezen.
Rond tien uur vertrok ik. Ik wist zeker dat ik 's avonds iets meer huisraad zou hebben dan dat ik had toen ik vertrok, maar ik had geen idee wat er aan ons interieur ontbrak. Ik deed (uit mezelf) P. de belofte dat ik hem zou bellen als mijn uitgave de honderd euro te boven zou gaan. Alleen spraken we niet af of dit op het totale bedrag sloeg of op een enkel aan te schaffen artikel.
Gisteren ben ik een dag heel gezellig wezen funshoppen, samen met een collega; ik noem haar Jannet. Toen Jannet onlangs bij mij op verjaardagsvisite was, kwam ter sprake, dat ik die week daarvoor niet aan mijn trekken was gekomen toen P. en ik de Ikea bezocht hadden. We waren op zoek naar een CDkast en daar er ook een nieuwe schemerlamp op het verlanglijstje stond, kreeg ik weinig ruimte om nog eens verder om mij heen te zien. Daar waren we toch niet voor gekomen? Ik moet toegeven, we zijn goed geslaagd, maar er is zo heel veel meer te zien.... Jannet had niet lang geleden eenzelfde ervaring met haar P. opgedaan. Ook zij had heel weinig om zich heen kunnen kijken. Je was immers niet op zoek naar iets behalve dan waarvoor je daar was? Samen kwamen we tot de conclusie dat het hoog tijd werd dat wij met zijn tweeën, niet gehinderd door een P. gewoon maar eens moesten gaan rondkijken in de Ikea. En dat deden we gisteren.
We waren nog maar net binnen of we zagen beiden al een artikel wat we heel goed zouden kunnen gebruiken. Een tafeltje voor de laptop, zodat je op de bank of in de luie stoel goed met de laptop overweg zou kunnen. Jannet was heel handig. Ze raadde mij aan om net zoals zij het artikel, het nummer van het artikel en de stelling te noteren. Schrappen kon altijd.
Niet lang daarna zag ik een klein rond snoeperig roomwit stoffen stoeltje staan. Opeens wist ik het, die ontbrak in onze slaapkamer. En de prijs? die viel reuze mee. Daar hoefde ik het niet voor te laten. Jannet liet me nog in verschillende andere feauteuils plaats nemen, maar geen van alle konden het halen bij "mijn" stoeltje. De nummers werden genoteerd. Maar om een zitje enigszins ook een zitje te laten zijn, moest er ook een tafeltje bij. Die keuze vond ik iets moeilijker. Ik kon kiezen uit een vierkante, een ronde of een glazen tafeltje. Tsja, wat zou nu het mooiste zijn. Ik dacht eerst het ronde glazen tafeltje, maar uiteindelijk heb ik gekozen voor het iets eenvoudiger ronde witte tafeltje met beuken voet. Nog geen twaalf euro, geen geld, zeg nou zelf.
Al keuvelend vertelde Jannet dat ze er versteld van stond hoe Ikea er iedere keer weer in slaagde om mooie opstellingen van interieurs te maken wat ook nog eens klopt met de werkelijkheid. Dit inspireerde haar, maar mij ook. Opeens zag ik hoe er met een plank achter een bankopstelling mogelijkheden gecreëerd waren om "iets" te hebben waarop ik wat frutsels zoals een vaas, een fotolijstje of een schemerlampje kwijt zou kunnen. Heus, ik wist toen al wel dat dit tegen een gipswand niet zo heel makkelijk te monteren zou zijn, maar ik liet mij hierdoor niet weerhouden, ik noteerde de cijfers.
Na nog wat kleine dingetjes gevonden te hebben, besloten we het na een aantal uren voor gezien te houden en in het magazijn onze spullen te gaan verzamelen. Uiteindelijk heb ik het laptop tafeltje geschrapt. Bij nader inzien leek het mij toch niet zo heel erg handig. Al met al ben ik ruim onder het bedrag gebleven.
Nadat de poten onder het stoeltje geschroefd waren en het tafeltje in elkaar gezet was, hebben P. en ik het naar boven gebracht en het in de slaapkamer geplaatst en het past heel mooi in het interieur. Ik snap echt niet dat ik dat niet eerder aangeschaft heb. Alleen, nu ik zie hoe mooi het staat, word ik er wel een beetje hebberig van. Ik zou ook nog wel graag een andere stoel bij het bureautje willen hebben en en en....
Het plaatsen van de plank achter de zitbank geeft nog wat problemen, maar ik weet zeker dat P. dat kan oplossen. Ik denk wel dat het mooi zal staan. Ik zie het al voor me. Ik ben weer even helemaal tevreden.
Soms is iets met één druk op de knop heel erg definitief. Het vorige blogje is daarmee verdwenen, inclusief de twaalf reacties. In het blogje stond ONGEVEER het volgende: (Wel even doorlezen, want het eind is geheel nieuw)
Vanmorgen, op de eerste dag van het nieuwe jaar, vond bij ons aan de ontbijttafel deze conservatie plaats:
"Vandaag ben ik het"
"Wat bedoel je?"
"Mijn aanpak is dus wel goed geweest,"
"waar heb je het over?"
"jij bent het voor een groot deel ook wel, maar toch mag jij je zelf niet zo noemen, jij hebt zo af en toe gesmokkeld en daarom ben jij niet helemaal een NIET ROKER geworden."
"oh", was het intelligente antwoord en hiermee eindig ik het verslag van deze ontbijttafelconversatie.
In de Leeuwarder Courant stond twee jaar geleden een artikel over stoppen met roken. Hierin werd beschreven dat dit als een actieve daad gezien moest worden, als iets waar daadwerkelijk naar toe gewerkt moest worden. Dit zou veel positiever werken dan dat men zich er voortdurend van bewust was iets te moeten missen. Ik was er toen helemaal klaar voor en ik ben er voor gegaan. Ik heb dat op bedekte wijze wereldkundig gemaakt. Dat kunt u hier lezen.
In dat artikel stond ook dat men na twee jaar pas tot het gilde van Niet Rokers kon toetreden. Ik heb mijn doel bereikt. Ik ben geslaagd. In de afgelopen twee jaar heb ik geen enkel trekje genomen.
Het goede voornemen voor dit jaar is dat ik gewoon mijn leven wil leven. Vreugde, verdriet, teleurstelling, het hoort er allemaal bij en ik zal het accepteren.
Verder had ik het voornemen om uit te zoeken wie er nu verantwoordelijk was voor de plusjes en de minnetjes die heel sneaky achteraf op mijn blogjes werden gegeven. Er zou toch geen sprake zijn van een weblogpolitie?
Dit ongeveer stond er in het verdwenen blogje. Ik had daarop twaalf reacties. De eerste twee waren van Me! en daarin legde hij uit dat ik eens moest kijken naar "karma", Nanos gaf direct maar een plusje, Renesmurf vond dat ik die plusjes en minnetjes maar weg moest halen, Xiwel liep 38 jaar op mij vooruit, Ster had ooit tien jaar niet gerookt, maar rookt nu wel, dus kan er wel ooit sprake zijn dat iemand een Niet Roker wordt? Roosnans feliciteerde mij, iemand was nu tweeën een halve maand gestopt, Mike had een opmerking maar die weet ik niet meer, Geertje zag nu pas de plusje en minnetjes, Mysterycouple was er met een commentaar en Redstar ook en o ja, Merlijn met een nieuwjaarswens. U ziet het, ik kan bijna alles feilloos weergeven, bijna, maar niet helemaal.......
En hoe komt dat nu dat het oorspronkelijke blogje verdwenen is? Juist; te rappe vingertjes. Mijn lief zou mij even helpen om het programmaatje van die plussen en minnen uit een template te verwijderen. Om dit te controleren moest ik even een proefblogje maken wat ook weer verwijderd moest worden. En toen ging het mis. Ik dacht, (ja hoor, ik weet het, blonde meisjes moeten ook niet denken) dat het niet gebeurd was, vinkte dus opnieuw iets aan en direct daarop op de knop: verder. En toen was het weg. Het plussen en minnenbalkje inmiddels ook en het blogje is zo goed en zo kwaad als het ging herschreven.
|
|
