WEGENS VAKANTIE GESLOTEN
In de tijd dat ik weg ben kunt u hieronder een door mij geschreven vakantieverhaal lezen. Het verhaal dateert uit 2003 en is zeer beslist niet autobiografisch, maar pure fictie. Ik heb het in vijf parten verdeeld, dat leest wat makkelijker. Het verhaal kan gewoon van boven naar beneden gelezen worden. Niets hoeft natuurlijk, het mag. u ziet maar. Tot over een paar weken.
Soms heb je van die dagen. Je bent je, anders gezegd, ik was mij er vandaag zeer van bewust, dat ik mij echt gelukkig voelde. Op dit moment, terwijl ik dit schrijf, ben ik ook nog wel gelukkig, maar dat hele echte, dat gelukkig voelen tot in je tenen dat is meer iets van een moment. Ik was vanmorgen, na een paar zeer drukke dagen, lekker bezig met het onderhoud van mijn kleurenpracht. De kuipplanten hadden heel hard water nodig. De weergoden waren mij welgezind, ik kon ondanks de hitte de planten rustig water geven, ze zouden niet verbranden, want na de koffie verdween de zon achter de wolken. Regen zat er echter niet in, want nadat ik de buienradar geraadpleegd had, maakte ik de inschatting dat wij vandaag echt geen onweersbuien zouden krijgen. Ik nam elke kuipplant even onder handen om de dode bloemen te verwijderen en ik genoot. Ik genoot van al die prachtige kleuren die bij de zomer horen. En ik voelde mij blij. Blij omdat ik hier mee bezig kon zijn. Voldaan omdat er zoveel dingen goed gaan. Ik heb nu voor de vierde keer als voorzitter van de tennisclub het clubfeest bijgewoond en het was weer heel gezellig. De eerste keer, drie jaar geleden was ik daar een volgende dag nog heel erg mee bezig. Ik ben blij dat ik daar nu iets meer ervaring in heb. Datzelfde geldt ook voor het tennissen op de Ladiesday. Vorig jaar gaf mij dat heel veel stof voor een blogje. Het was dit jaar gezellig, maar ook daar merk ik, dat ervaring het iets gewoner maakt. Doordat allerlei dingen iets routinematiger gaan, lijkt het wel of ik juist meer kan genieten van hele "gewone" dingen zoals die kleurenpracht van mijn kuipplanten, of van één enkele roos, of van twee kastanjes in wording, de eerste twee die deze boom op gaat leveren als het goed gaat, of genieten van de geluiden van de vogeltjes in het vogelhuisje of....Conclusie: het leven is mooi!
Ben ik nu een verwend nest? Ik weet het eigenlijk niet. Aan de ene kant voel ik me een beetje schuldig, maar aan de andere kant ben ik toch ook wel een beetje blij dat het mogelijk was. Ik heb de afgelopen tijd al genoeg verlies geleden wat niet ongedaan gemaakt kan worden, laat ik mijzelf dan één keer de luxe veroorloven door een verlies af te kopen. Mijn pols wordt al sinds jaar en dag getooid met twee armbanden, of goud, of zilver, en vooral de laatste tijd is het vaak weer zilver. De schakelarmband heb ik denk ik al wel 25 jaar geleden van P. gekregen. Het bijzondere hieraan was dat hij dit zonder mijn bemoeienis had uitgekozen, hierdoor had het voor mij een extra waarde. Ik droeg het graag. Groot was mijn schrik, toen ik zaterdag na de wandeltocht mijn gedeeltelijk lege pols zag. Het knaagde behoorlijk aan mij, maar ik wilde mijn eufore stemming van de afgelopen dagen niet door dit verlies laten verstoren, dus had ik het nare gevoel over dit verlies maar even elders 'geparkeerd'. "Natuurlijk gaan we wel een keer kijken of er ergens weer een mooie armband voor je te vinden is," was het kommentaar van P. Maar "een keer" was mij een iets te ruim begrip, evenals de omschrijving "een mooie armband". Het liefst zou ik weer een zelfde exemplaar willen hebben en dan ook nog graag voordat we met vakantie gaan. We zijn vanmiddag maar op onderzoek uitgegaan.
En ja, bij de juwelier waar P. de vorige armband dus jaren geleden gekocht had, was het mogelijk om bijna een identiek exemplaar aan te schaffen. P. vroeg nog één keer of ik dit echt wilde en toen ik ja zei is de armband gekocht. Ik heb hem gelijk omgedaan en ik ben er erg blij mee. Eindelijk een verlies wat weg te poetsen is. Voor één keer moet ik dan maar voor lief nemen dat het wel een beetje een verwend nest gedrag is.
Het is al weer woensdag, dus "moet" er iets over Wenen komen. Ik maak het verhaal van Hundertwasser af. Friedrich Stowasser, onder die naam is hij in 1928 in Wenen geboren, werd bekend om zijn kleurrijke schilderijen. Ooit was hij docent in Hamburg, waar hij een schandaal veroorzaakte door twee dagen lang, samen met zijn leerlingen het schoolgebouw te beschilderen met 'oneindige' lijnen. Hoewel hij in 1959 zijn beruchte pamflet tegen de rationalistische school in de Architectuur al schrijft, brengt hij hij zijn ideeën over hoe hij vindt dat er gebouwd moet worden pas in de tachtiger jaren in praktijk. Hij haat de rechthoekige rationalitiet waarin het leven gedwongen wordt. Ecologie en fantasie zijn zijn uitgangspunten voor zijn ontwerpen. Hij ontwikkelt eigenzinnige concepten over architectuur; de namen zoals Spleetogenhuis, Terrashuis en Spiraalhuis spreken voor zich.
Ikzelf had nog nooit van Hundertwasser gehoord en ik wist eerst ook niet wat ik hier mee aan moest. Eigenlijk irriteerde het mij. Ik vond het te gemaakt. Al die rare schots en scheve tegeltjes die op de laatste foto te zien zijn. Ik had er niets mee. Totdat ik eenmaal binnen was en zijn schilderijen op mij in liet werken. Bij het zien van onderstaande schilderijen spatte de vonk over. Het werk boeide mij en het leek of ik in de greep kwam van Hundertwasser. Op de terugweg naar huis moesten wij In Dusseldorf een poosje wachten op de trein. We besloten wat te gaan eten. Ik keek het etablissement eens rond en wat hing er tot mijn grote verbazing aan de muur? Twee reproducties van Hundertwasser. Dit was mijn kans om ze te fotograveren. Voor wie net zo als ik ook niet bekend was met Hundertwasser plaats ik hier een link http://www.kunsthauswien.com
Ja! Het gaat dus echt gebeuren! Ik weet al een tijdje dat het levensvatbaar is, maar vandaag is vast komen te staan dat het volgroeid is. Eind september komt het uit. Het zal op een passende wijze gepresenteerd gaan worden. Ik ben zo blij en ook trots. Vele woorden heb ik tot zinnen geregen, van die zinnen heb ik hoofstukken gemaakt en die hoofstukken tesamen vormen een verhaal en dat verhaal wordt een boek. Mijn boek wel te verstaan. Over de inhoud van het boek wil ik nog niet veel kwijt. Net als bij een zwangerschap, het is heel zichtbaar dat er een kind komt, maar hoe het er uit ziet blijft verborgen totdat het echt geboren wordt. Dan pas is het kind zichtbaar. Dat wil ik ook voor mijn boek laten gelden, maar een heel klein tipje van de sluier wil ik wel oplichten door het genre te vermelden. Conny Palmen heeft aan haar laatst uitgekomen boek de term: autobiografische fictie gegeven. Die term zou ik ook voor mijn boek willen gebruiken. Mijn boek. Ik geloof dat ik echt een beetje trots op mij zelf ben. Het is gelukt. Later, eind september, mag u gaan beoordelen of dit trots zijn terecht is/was of niet, maar vandaag, op deze gedenkwaardige dag ben ik blij, heel blij.
Met ruim 13.000 mensen een wandeling van 42 kilometer maken blijft een leuke bezigheid. Natuurlijk moet er dan sprake zijn van enige organisatie, want dat het anders een chaos wordt, is vier jaar geleden wel gebleken. Niet dat wij er toen last van gehad hebben, wij waren vroeg genoeg binnen en al huiswaarts gekeerd, toen het één en ander uit de hand ging lopen. Dit jaar hadden wij wel een beetje last van de daaruit ontstane overorganisatie, maar behoudens een paar kleine ergernissen over de lange wachttijd die daardoor ontstond, voordat wij van start konden gaan, was het een mooie dag.
Een lange sliert mensen voor je, een lange sliert mensen achter je, en vooral in het begin allemaal goed gehumeurd. Nee, er zijn heus geen grote lachsalvo's aan de lopende band te horen, maar de sfeer is aangenaam ontspannen. Ineens komt het begrip Grootste Gemene Deler bij mij boven drijven. De definitie van dit begrip is: De GGD van een aantal getallen is het grootste getal waardoor elk van de getallen gedeel kan worden. Als ik dat omzet naar de gedachten van deze massa mensen, dan denk ik dat "plezier hebben om deze tocht te volbrengen" bij heel veel mensen kan terug vinden. Een behoorlijk aantal zal ook met de gedachte "de uitdaging om deze tocht te volbrengen" gestart zijn.
Na het passeren van de dertig kilometer grens gaan, voor diegenen die te weinig getraind hebben, de pijntjes en de ongemakken een rol spelen. Bij hen ontstaat dan de gedachte: "eens maar nooit weer." Dit laatste past niet in het rijtje van de GGD, want er zijn er toch velen die fluitend over de finish komen. Gelukkig behoor ik zelf ook tot deze laatste groep. Maar toch, ook ik, ook mijn geachte collega, en ook P. ieder van ons, verlangt in die laatste paar kilometer ook naar het bereiken van het eindpunt. Dit zou ik dan wel het Kleinste Gemene Veelvoud willen noemen, want ik ben er bijna zeker van, dat deze ervaring wel door iedereen gedeeld zal worden. En dat maakt die tochten misschien wel zo populair. Samen met iets bezig zijn, waarbij iedereen toch ook weer ervaart uniek te zijn. Want naast al deze collectieve ervaringen en gedachtes loopt een ieder toch ook met zijn eigen denkwereld.
Zo ben ik in mijn gedachten steeds meer bezig met de invulling van mijn baan in het volgend schooljaar. En ik ga naar een nieuwe vestiging èn ik ga naar een nieuwe "oude" opleiding. Bij de opleiding Verzorging ga ik onder andere weer de omgangskundige vakken zoals psychologie en pedagogiek geven. Het is al weer heel wat jaren geleden, dat ik bij die opleiding betrokken was en er zullen zeker de nodige veranderingen plaats gevonden hebben. Ik merk dat ik er steeds meer zin in krijg en het als een nieuwe uitdaging ga zien. Deze gedachten gingen nu niet direct door mij heen toen ik over deze brug liep. De brug die heel speciaal voor dit evenement gerealiseerd is. Maar al lopend heb ik zo nu en dan, zeven en een half uur wandelen is tenslotte een hele tijd, wel een beetje over de toekomst lopen mijmeren. Bij dezen adopteer ik de brug in mijn gedachtengoed en zie ik het als de verbinding naar een nieuwe toekomst. Ik krijg er stap na stap steeds meer zin in. Ik ga de uitdaging aan.
Wolkom op de Slachte! http://www.slachtemarathon.nl/
Op zaterdag 14 juni 2008 wordt voor de derde keer de Slachtemarathon gehouden: een 42 kilometer lange tocht over de oude Slachtedyk, die tussen Oosterbierum en Raerd door het Friese landschap kronkelt. Een tocht waarin kunst, cultuur en muziek een belangrijke rol speelt, naast natuurlijk de prachtige omgeving. De Slachte is meer dan een wandeltocht!
Morgen ga ik deze tocht weer lopen. Het zag er even naar uit dat dit feest aan mij voorbij zou gaan, omdat mij het moment van het intekenen was ontgaan. Als troost had ik toen op een andere tocht ingetekend, De Lege Wâlden Tocht en deze heb ik met mijn geachte collega, tevens wandelmaatje gelopen. Deze was ruim 33 kilometer lang. Natuurlijk werden we toen enthousiast en wilden we eigenlijk toch wel heel graag De Friese Tocht van deze tijd lopen. Zij ging op het internet aan de slag en vond twee startkaarten en toen ook nog een derde voor P., zodat hij ook kan starten. Ik verheug mij er ten zeerste op. Al met al heb ik het zo druk, ik heb echt geen tijd meer om weer aan het werk te gaan. Ik vermaak mij uitstekend met allerlei activiteiten die ik met collega's uitvoer. Toch wordt er na de vakantie weer volop op mij gerekend, weliswaar wel op een andere vestiging. Nieuwe setting, andere impuslen. Ik krijg dan nieuwe collega's, maar eigenlijk wil ik de meeste collega's van nu ook niet kwijt..... Komt tijd, komt raad. Morgen eerst maar eens lekker aan de wandel.
Bijna elk jaar overkomt het mij nog. Ook nu ik al ruim in de tweede helft van mijn leven ben. Een bloeiende boom, struik of plant die er altijd al is geweest, vraagt opeens mijn aandacht. Zo heb ik al wel eens het jaar van de Gouden Regen gehad, het jaar van de Sering of het jaar van de Magnolia, maar ook het jaar van het Fluitekruid of het jaar van de Berenklauw. Dit jaar is het voor mij het jaar van het Vingerhoedskruid . Het zal er altijd al wel geweest zijn, maar het valt me dit jaar pas op in hoeveel tuinen het Vingershoedkruid in grote getale staat te bloeien. Alleen niet in de mijne en daar moet verandering in komen. Helaas is het een tweejarige plant, dus volgend jaar zal ik hem nog niet zien verschijnen, want als ik nu zaadjes krijg, vormt zich volgend jaar een rozet van bladeren. Die bladeren zullen donkergroen zijn en ruw aanvoelen. Volgend najaar moeten ze dan verplant worden en dan heb ik over twee jaar deze prachtige planten ook in mijn tuin staan. Ik zal voorzichtig zijn met het verplanten en handschoenen dragen als ik een wond aan armen of handen heb. Het 'gif' is niet dodelijk, maar kan wel tot hartrimestoornissen leiden. Dit weerhoudt me niet om bij kennissen op zoek te gaan naar éénjarige planten, want ook al hoef ik de 'giftige' stof digitaline niet te gebruiken om mijn hartspier te beïnvloeden, ik vind het gewoon een mooie plant waarvoor ik nog wel een paar plekken heb in de tuin. En heel stiekum denk ik, mischien zijn ze vanwege het gif ook wel heel slakonvriendelijk. Slakken hebben dan wel geen hart, maar als ze van deze planten andere kwalen krijgen waardoor ze verdwijnen dan is dat mooi meegenomen.
Echte soulmates waren we al lang niet meer. Soulmate, dat woord kwam ik deze week tegen in het boek "Vrijdag" van Loes den Hollander. De zwellingen in mijn gezicht voor lief nemend ben ik al lezend en tv kiijkend, de tenniswedstrijden van Roland Carros, de week aardig doorgekomen. De aanblik van Myra of Martha Hamster, daar was ik het best mee te vergelijken, heeft weer plaats gemaakt voor mijn eigen gewone aanzien. Terug naar het woord soulmate. Ik was even wat geërgerd toen ik dat woord tegenkwam. Weer zo'n nieuwmodisch woord dacht ik, waarom wordt niet gewoon het woord vriendschap gebruikt?
Bij nadere bestudering kom ik er toch op uit dat er wel terdege verschil is tussen soulmate en vriendschap. Soulmate wordt omschreven als iemand met wie men zich zielsverwant voelt. Vriend kent de omschrijving: iemand aan wie men door genegenheid en persoonlijke voorkeur verbonden is. Mijn conclusie is dat het bij soulmate meer om dezelfde belevingen gaat.
Deze benadering maakt het voor mij iets makkelijker om te accepteren dat een vriendschap, die vele jaren geduurd heeft ten einde is. Zoals ik het stukje begon, echte soulmates waren we al lang niet meer. Daarvoor waren onze levens veel te verschillend. De genegenheid voor haar, genegenheid wordt dan omschreven als welwillende gezindheid jegens iemand, was er wat mij betreft nog wel, maar voor haar was dat niet meer genoeg. Jammer. Ik heb altijd moeite om afscheid te moeten nemen, maar de laatste tijd word ik een aantal malen heel sterk met mijn neus op de feiten gedrukt dat afscheid nemen kenneljk bij het leven hoort. Waar ik mij mee moet leren te verstaan en aan de gedachte gaan wennen: het is afgelopen maar wat geweest is dat was goed.
Door, al is het dan gewongen, afscheid te moeten nemen, heb ik ook de ervaring gekregen dat er dan ruimte ontstaat voor iets nieuws. Ik blijf het jammer vinden, haar als een vertrouwd persoon in mijn leven in de toekomst te moeten missen maar ik hoop en ik weet het bijna zeker dat er vast wel boeiende contacten voor in de plaats zullen komen
Woensdag Wenendag. De Spaanse Rijschool stond ook hoog op mijn verlanglijstje om bezichtigd te worden. Eerlijk gezegd was ik nog niet zo heel lang op de hoogte van het bestaan van deze bezienswaardiheid. De kennis hierover heb ik opgedaan via een door mij bezochte weblog en nu wilde ik dit wel eens met eigen ogen zien. Het schijnt bij alle indrukwekkende gebouwen van Hofburg te horen. Hofburg: Wat ooit begon als een bescheiden stadsvesting, groeide uit tot een enorm paleis. Achteraf is het wel logisch dat de Spaanse rijschool daar te vinden is. Stallen en manege horen bij de paleizen. Om daar te komen stapten we de metro weer in. 
Wenen heeft een zeer goed netwerk van metrolijnen en het bijzondere hiervan is, dat de lijnen op verschillende hoogtes, zo u wilt dieptes gmaakt zijn. het kan dus zijn dat je twee lagen diep moet om het gewenste metrostation te bereiken, maar met de roltrappen is dit geen probleem. Toch is het raadzaam om zoveel mogelijk bovengronds te doen, want dan zie je natuurlijk meer. Voor 14 euro is er een openbaar vervoer kaart te koop die 72 uur geldig is in zowel tram, bus als in de metro. Een aanrader wanneer U Wenen bezoekt, alles is op deze manier op een hele makkelijk manier te bereiken en er kan zelf bepaald worden hoe lang een reis mag duren.
Zo passeerden wij op weg naar Hofburg dit monument. Het is de pestzuil. Keizer Leopold 1 heeft in 1679 tijdens de pestedimie gezworen een gedenkteken te zullen oprichten.Een heilige en een engel zien er op toe dat de heks, zij vebeeldt de pest, vernietigd wordt. Voor de ingang van Hofburg stond een tijdelijk standbeeld die in beweging kwam wanneer hem geld gegeven werd.
Zacht in mijzelf huilend, maar niet van de pijn, zat ik in de tandartsstoel toen mijn boventanden, ik denk éénendertig jaar geleden, getrokken moesten worden. Het gebit was, ondanks mijn uitputtende verzorging, te zwak om behouden te kunnen worden zo was de mening van mijn tandarts. Vreselijk vond ik het. Iets wat van mij was, werd afgekeurd, verwijderd en vernietigd.
Met een lege mond heb ik niet hoeven te lopen, want op mijn uitdrukkelijke verzoek werd direct na het trekken de prothese geplaatst. Ik heb mij er in al die tijd goed mee kunnen redden, maar ik ben er een verschrikkelijke hekel aan blijven houden aan het feit dat er elke dag twee momenten zijn, dat ik de prothese uit mijn mond moet nemen om het te reinigen. En thuis gaat het dan nog wel, maar op een camping.... Vreselijk vind ik dat, genant eigenlijk. Of toen die keer dat ik een kleine operatie moest ondergaan en mij gevraagd werd het gebit uit te leggen. Was er maar een manier om weer een vast gebit te krijgen...
Ik heb er nooit bij stilgestaan dat gebitsprotheses slijten, maar dat is dus wel het geval. Daar kreeg ik een half jaar geleden mee te maken. Ik ben mij breed gaan oriënteren, ik heb met mijn tandarts (ja, nog steeds dezelfde) gesproken en ik ben doorverwezen naar de kaakchirurg. Het is mogelijk dat er via implantaten weer een vast gebit bij mij geplaatst kan worden. Ik ben zo blij met die mogelijkheid, ik ben er bijna jubelend op ingegaan. Een deel van de kosten zal ik zelf moeten betalen, maar dat heb ik er graag voor over.
Vanmorgen was het zover. Echt, ondanks dat ik er zelf voor gekozen had, was ik heel erg zenuwachtig. Om half elf werd ik verwacht, maar om elf uur was ik pas aan de beurt. Ik kan bijna niet beschrijven wat er indat halve uur door mij heen is gegaan. Natuurlijk heb ik even met de gedachte gespeeld om er maar van af te zien, maar P. is dan zo lief. Hij hoort met eindeloos geduld mijn gezeur wel aan.
Het was vreemd om weer in de stoel te liggen, maar nu, om wat in de kaak geplaatst te krijgen. Er werd geboord, gekotterd, geschroefd en gehecht dat het een lieve lust was. Je ligt je echt af te vragen of het allemaal wel goed komt, maar na anderhalf uur was het gebeurd. Wij wisten niet dat dit mogelijk was, maar P. heeft op een afstandje zitten gade te slaan hoe de 6 implantaten zijn aangebracht en hoe mijn prothese daar weer overheen is vastgeschroefd. Ook al kon hij niets doen, het gaf mij toch steun, te weten dat hij daar zat, daardoor kon ik mij ook heel rustig aan alles over geven.
Nu is het een kwestie van tijd en geduld. De wonden moeten helen, de implantaten moeten eerst goed vastgroeien, alvorens het gebit, mijn gebit, definitief geplaats kan worden. En de pijn? Het valt reuze mee. met wat pijnstillers is het goed te doen. Ik had niet gedacht dat ik ooit op grote schaal wereldkundig zou maken dat mijn tanden niet "echt" zijn, maar eigenlijk ben ik wel zo blij met dit alles, waardoor het niet anders kan dan dat ik er wel één keer over schrijven moet! Het is nog niet klaar, ik weet het, maar ik ga er vanuit dat ik nu het ergste gehad heb en het is me tot nu toe reuze meegevallen.
Er zijn en aantal zaken die mij momenteel bezighouden. Een aantal? Nogal veel dus. Ik ga ze nu niet noemen. Misschien dat ze deze week om de beurt aan bod komen. Vandaag volsta ik met de afronding van het verhaal over de koolmezen. Nou ja, afronding of een doorstart? Wie het weet mag het zeggen. Vorige week zondag dachten wij dat het moment was aangebroken dat de kleine vogeltjes gingen uitvliegen. Toen het maandag heel rustig bleef rond het koolmezenverblijf dachten wij dat dit tijdens onze afwezigheid op de zondagmiddag en avond plaats had gevonden. Wel vonden we het vreemd dat er zo af en toe nog een koolmees naar binnenging en bij het naar buiten komen iets mee leek te nemen. En het het viel ons op dat er iedere dag een koolmees op dezelfde tijd naar binnen gaat en dan wel twintig minuten daar binnen blijft. Gistermiddag besloot P. maar eens een kijkje in het koolmezenhuisje te nemen.
