HERFSTSPINSEL


Zaterdag was het tuindag. Ik was op weg naar het tuinhuisje om het gereedschap te pakken, we zouden eens flink gaan snoeien, toen mijn blik naar de prachtige spinnenwebben getrokken werd. Natuurlijk weet ik dat spinnenwebben en het najaar bij elkaar horen, maar ik geloof niet dat ik er ooit zo van genoten heb. Ik ben op mijn schreden teruggekeerd, ik heb het tuinschoeisel maar weer uitgedaan en ik heb eerst het fototoestel maar even gepakt. En als vanzelfsprekend blijkt dan dat de accu's ten einde zijn, zodat er eerst een hele zoektocht door het huis nodig is om andere te vinden, maar als dat dan allemaal gelukt is, dan kan het moois vastgelegd worden. En passant heb ik de reuzenpompoen ook maar even vastgelegd. Vorig jaar hebben we er één uit België meegenomen, die zagen we tijdens onze herfstvakantie. Hier liepen we veertien dagen geleden tegenaan en drie euro voor zo'n grote vonden wij niet duur. Ach ja, herfst, je moet er wat van maken, dan wordt het vanzelf wel leuk, misschien.

hanscke | Maandag 29 September 2008 - 7:51 pm | | Actueel | Twaalf reacties

STOER


"Ach meiske, doe niet zo stoer, dat heb jij helemaal niet nodig", denk ik, als ik haar half onderuit zie zitten. Ze heeft haar jas al half en half weer aan, terwijl ik heel duidelijk aan iedereen gevraagd had om de jassen uit te doen en ze over de rugleuning van de stoel heen te hangen, toen bleek dat geen van de leerlingen er ook maar iets voor voelde om de jas netjes op een hangertje aan de kapstok te hangen.

Deze week zijn er werkveldoriëntaties gepland en ik bezoek met een groepje eerstejaarsleerlingen een verzorgingstehuis. De dames zijn in dit stadium van de opleiding, ze beginnen immers nog maar pas, er nog niet aan gewend om zich min of meer volwassen te gedragen. De gastvrijheid die de praktijkopleider ten toon spreidt wordt nog niet begrepen. De jas, zo'n eigen bezit, dat moet als het maar even kan, zeer goed en persoonlijk bewaakt worden. Het is als het ware een tweede huid. 

Ook wordt er niet begrepen dat het aanbod van een kopje thee of koffie bij de gastvrijheid hoort. De meesten slaan het aanbod af en met een ruk wordt het kopje een eindje van zich afgeschoven. Mijn "stoere" buurvrouw maakt het wel heel erg bont. Zij accepteert wel een kopje thee, voorziet het brouwsel van suiker en poedermelk em zegt vervolgens er maar van af te zien om het op te drinken. Even later kijkt ze uitdagend met een plastic roerstaafje in de mond, de kring rond. Helemaal ongeïnteresseerd is ze nu ook weer niet, want ze vertelt wel dat haar oma hier een tijdje opgenomen is geweest om te revalideren. Met een diepe zucht gaat ze eens verzitten. Waar ze het zo snel vandaan heeft weet ik niet, maar even later hoor ik hoe ze weliswaar met gesloten mond, maar voor mij toch hoorbaar, een snoepje vermaalt.

En toch luistert ze wel. Ze laat ons weten dat haar zus in één van de andere genoemde tehuizen, die bij de gezamenlijke stichting horen, werkt. Tijdens het getoonde filmpje over de bewoners wordt er zo af en toe achter de hand even een gniffelende opmerking tegen de buurvrouw gemaakt, die daar vervolgens erg om moet lachen. Tijdens de mondelinge toelichting wordt opeens de handtas demonstratief op tafel gezet. Er wordt wat in gerommeld en vervolgens wordt de rits dicht gedaan.

Wanneer we na de rondleiding vertrekken stapt zij als eerste naar voren, geeft onze gastvrouw een hand en bedankt haar voor de goede uitleg. Als ik haar tussen de anderen weg zie lopen denk ik opnieuw: "waarom moet jij zo stoer doen meiske, je doet jezelf er tekort mee". Ik praat nog even met de praktijkbegeleidster van dit tehuis na. Echt een goede indruk heeft onze school met deze leerlingen niet achtergelaten, maar gelukkig zijn ze nog niet toe aan de stage. We zullen eerst nog heel wat werk moeten verzetten. En dat weet deze instelling gelukkig ook. Het wordt de school niet echt heel kwalijk genomen, want over de tweedejaars leerlingen die daar nu hun stage doen is men over het algemeen heel tevreden.

hanscke | Vrijdag 26 September 2008 - 9:29 pm | | School perikelen | Elf reacties

PAUZE


Ik moet even stoppen. Niet met het weblog maar met informatie die over mij zelf gaat. Soms is het beter om even niet naar buiten te treden en een pas op de plaats te maken. Nee, schrikken is niet nodig, er gaat niets mis, nu niet en waarschijnlijk in de toekomst ook niet, maar ik stond toch wel heel even te trillen. Maandagavond ging de telefoon en ik had opeens de allerhoogste baas van onze organisatie aan de telefoon. Omdat het mij niet uitkwam beloofde hij de volgende avond terug te bellen. Wat er in die tussentijd allemaal door mij heen ging laat zich moeilijk beschrijven, maar één van de vele gedachten was, dat mijn dagen bij deze organisatie geteld waren... Allemaal zorgen voor niets. We hebben gisteren een heel geanimeerd gesprek gehad wat binnenkort voortgezet zal worden. Inhoudelijk wil ik op dit moment niet iets van het gesprek weergeven. Het is tijd om even een pauze in te lassen.

In deze pauze keer ik even terug naar mijn vakantie. Ik ben weer even in Thiers. Thiers is opgebouwd in terrassen. Het was vooral in het begin moeilijk om een beeld van dit stadje te krijgen. Het telt 20.000 inwoners. Er zijn nog heel wat oude middeleeuwse straatjes, maar hier wonen helaas niet veel mensen waardoor het oude gedeelte wat uitgestorven aandoet. Thiers had in het verleden met de messenindustrie een behoorlijke naam. Naast Solingen schijnen de messen uit Thiers wereldberoemd te zijn. In het oude gedeelte van het stadje waren niet veel winkelsmeer, maar nog wel verscheidene messenzaken, gedeltelijk voor toeristische doeleinden. Aan de rand van Thiers was een heel groot nieuw winkelcentrum ontstaan met hele grote winkels van de grote landelijke winkelketens. En dat heb ik al veel meer gezien in Frankrijk. Het heeft wel tot gevolg dat deze stadjes meer en meer ontvolkt raken. Een boucherie-charcuterie, een alimentation of een epicerie was er al niet meer te vinden. Hooguit één boulangerie-patisserie. Ik weet het, het is de nieuwe tijd, maar ik vind het erg spijtig. Hieronder een foto van het aanzicht van het stadje, een straatje en een etalage van een messenwinkel. Helaas ben ik nog niet zover gevorderd dat de foto's door een klik vergroot kunnen worden. Dat komt nog wel een keer. Later als ik tijd heb....

hanscke | Woensdag 24 September 2008 - 9:19 pm | | Actueel | Elf reacties

SOLITAIRE COLLEGAE


Gisteren bleek nogmaals opnieuw, dat ik heel erg moet wennen aan de nieuwe collega's. Logisch zult u zeggen. Ja, maar dit keer bedoel ik niet de collega's met wie ik dagelijks samenwerk. Dat begint echt wel te lopen. Ze zijn aardig voor mij en ze doen echt hun best om mij het een beetje naar de zin te laten krijgen. Alle lof voor hen. Dus hen bedoel ik niet. Nee, ik bedoel mijn collega-schrijvers. Gisteren gaf onze uitgever  een feestje ter ere van haar één jaar, één maand, één week en één dag zelfstandig bestaande uitgeverij. Het feestje was helemaal in Woerden, maar we waren toch met aardig wat schrijvers bij elkaar. Het was een bont gezelschap, het was gezellig, maar als ik eerlijk ben was het ook een beetje een merkwaardig gezelschap. En stiekem vraag ik mij dan ook af of ik voor anderen ook onder de categorie een beetje merkwaardig val. Zelf zie ik me als een redelijk gewoon en doorsnee mens, maar misschien zie ik dat wel helemaal fout.

Een paar schrijvers gaven zelf een korte performence die betrekking had op het geschreven boek, maar de meeste schrijvers werden met een korte inleiding over het geschreven boek door de uitgever voorgesteld. Het was erg leuk om de persoon achter het boek te zien en het was nog leuker om later met elkaar over het geschreven boek te praten. En dan komt de merkwaardigheid om de hoek kijken; een ieder is toch wat solistisch ingesteld en vertelt zelf graag over datgene wat er in zijn of haar boek staat. Het was vreemd om tussen al die boeken ook mijn stapeltje boeken te zien liggen. Op 2 oktober is de officiële presentatie. Of het boek echt in de winkels komt te liggen is nu nog niet bekend. Dat hangt van de vraag af. Wel is het vanaf heden bijna overal te bestellen, alleen bij BOL.com duurt het nog tot eind volgende week. Voor degene die het graag wil bestellen kan onder andere bij deze link terecht.

hanscke | Zaterdag 20 September 2008 - 8:53 pm | | boeken | Elf reacties

ROUTINE


Zo langzamerhand verdwijnt de heftigheid van alle nieuwe indrukken. Dat wil nog niet zeggen dat ik al echt helemaal in mijn nieuwe werk ingegroeid ben en dat zal ook nog wel een tijdje duren. Natuurlijk heb ik routine in het les geven en van die vaardigheden maak ik ook volop gebruik. De stof die ik moet geven is mij bekend en mij eigen en de bedrevenheid om de les over te brengen is ook nog volop aanwezig. Dat zijn de ankers die het werk mij vertrouwd doen lijken.

Ik moet nog steeds wel wat wennen aan de plaats waar ik mijn werkzaamheden moet uitvoeren. Van Dale geeft als uitleg bij het woord routine: door gewoonte verkregen vaardigheden. Het werken op de nieuwe locatie is voor mij nog steeds wat onwennig. Van Dale geeft als tweede omschrijving van het woord routine: de normale gang van zaken en dat is het voor mij nog niet. Er is zeker sprake van een waarneembaar verschil in schoolculturen tussen de beide locaties.

Ooit in een heel ver verleden, nog voor dat alle fusies plaats vonden, werd er in de provincie door de MDGOscholen, zoals het onderwijs toen nog heette, op een aantal terreinen samen gewerkt. Zo gebruikten alle scholen één en dezelfde stagegids. Bij het onwtwikkelen en bijstellen van die stagegids, waaraan ik toen meewerkte ben ik wel eens op de locatie waar ik nu werkzaam ben, geweest. Ook toen vond ik dat er een bepaalde sfeer heerste. En die sfeer hangt er nog.

Gedurende de dag is iedereen heel hard aan het werk, maar aan de andere kant is er wel het standpunt van pauze is pauze. Men is zich sterk bewust van de eigen verantwoordelijkheid, maar men bakent dit aan de andere kant ook heel sterk af, in de trant van, dit behoort wel tot mijn terrein, maar dat niet.  Ikzelf ben meer iemand van glijdende grenzen en dat was ook meer de cultuur van de vorige werksituatie. Het is dus echt wel wennen en omschakelen. Of het één beter is dan het ander weet ik niet. Het is ook nog veel te vroeg om daar een uitspraak over te doen. Het heeft beide zo zijn voor- en nadelen.

Om terug te komen op het begin van dit stukje, ik ben druk bezig de nieuwe indrukken een plek te geven en dat geeft mij weer enig houvast. Ik krijg weer wat meer vaste grond onder mijn voeten en meer ruimte in mijn hoofd. Vooral dat laatste is niet verkeerd, want als ik terugkijk op deze eerste weken dan had ik zo nu en dan toch wel een beetje een achtbaangevoel.

hanscke | Donderdag 18 September 2008 - 9:02 pm | | School perikelen | Tien reacties

DE MANSCHAPPEN


Dit keer werd mijn interesse niet zozeer door de hoeden getrokken. Nee, omdat ik dit jaar meestal niet op dinsdagmiddag werk, was ik na heel veel jaren weer eens in staat om de vertoning via de tv gade te slaan, want dat is het hele gedoe natuurlijk wel. Als eerste in de optocht vertrok de Ere Compagnie der Gardeniers. En toen viel het mij op. Het waren allemaal mannen. En opeens werd ik wat stekelig. Zouden we nu anno 2008 de hele entourage nog steeds uitsluitend en alleen door het mannenvolk laten uitvoeren? Ik ging er eens goed voor zitten, want het is wel scherp opletten geblazen. Wanneer mensen in een uniform verpakt zijn is het bijna niet te zien of het mensen van de mannelijke dan wel van de vrouwelijke kunne zijn. De leden van het muziekkorps waren volgens mij ook allemaal mannen. Maar toen ik beelden zag van het Corps Landelijke Politie dacht ik toch echt enkele vrouwelijke leden te zien, evenals bij de ereafzetting Koninklijke Landmacht. Ik was een heel klein beetje tevreden. Ook bij deze poppenkast kan men dus niet meer helemaal vasthouden aan de eeuwenoude tradities. Hier en daar moet ruimte gemaakt worden voor de vrouw. Het deed mij dan ook erg goed dat ik als sluitstuk zag, dat het onvangstcommitee dit maal uit twee vrouwen (zonder hoed) bestond. Een van hen bleek even zo goed als een man in staat te zijn om haar aan te kondigen en na de troonrede: "Leve de Koningin" te roepen. Ik bedoel maar. Wij vrouwen staan tegenwoordig heus ons mannetje wel.

hanscke | Dinsdag 16 September 2008 - 5:52 pm | | Actueel | Twaalf reacties

HERFSTTIJLOOS


Ik ben al eventjes wakker, maar het is nog te vroeg om op te staan. Buiten moet de dag ook nog beginnen. Het is al wel licht, maar het heeft niet meer dat uitbundige waarmee een mooie zomerse dag soms begint. De zon komt later op en staat al weer een stuk lager en doet er daardoor veel langer over om boven de daken en boomtoppen heen te komen. De echte zomer is voorbij, de herfst is in aantocht. Ik heb deze zomer niet als een echte mooie zomer beleefd, maar dat komt omdat ik van veel zon en warmte houd. Over de inhoud van de dagen wil ik niet klagen. Ik heb het redelijk goed naar mijn zin gehad. Maar ondanks dat zet ik mijn hoop al weer op een volgend jaar. Misschien wordt het dan wel een zomer met mooi weer.

Met seizoenen kun je dat doen, kijkend naar een volgende keer. Seizoenen wisselen elkaar wel af, maar het is een ook een cyclisch gebeuren. Elk jaar opnieuw komt er een herkansing. Een nieuwe lente, een nieuwe zomer. Dat gaat niet op voor het leven. Men wil het leven nog wel eens met de jaargetijden vergelijken. Hij of zij is in de herfst van zijn of haar leven. Net of na de winter, die ongetwijfeld komen gaat, er weer een nieuwe lente zich aandient. Nee dus. De seizoenen in het leven zijn eenmalig. 

Elk seizoen heeft zijn mooie kanten en zijn kille teleurstellingen. Voor mij is hoe dan ook de zomer voorbij. Maar ik houd ook van de herfst. Daarin is zoveel moois te zien. Ook dan verschijnt er nog nieuw leven. Ik vind de herfsttijloos daar altijd zo'n prachtig voorbeeld van. De eerste bloemen zijn weer boven. Het is de aanloop naar de herfst. Ik weet dat er gure en koude dagen tussen kunnen zitten, maar ik hoop op vele milde dagen, met flink wat zon. Ik zie het voor me, mij koesterend in de warmte van de zonnestralen, genietend, omdat het werk gedaan is. Het zal eerst nog een aantal malen herfst moeten worden, voordat ik mij hieraan kan gaan overgeven, maar het vooruitzicht begint te lokken. Herfst is nog niet zo'n slecht seizoen. Het kan zelfs uitdagend zijn.

Een bezoek aan de botanische tuin vandaag leerde mij, dat het herfsttijloos is en niet herfststijlloos zoals ik eerder schreef.

hanscke | Zondag 14 September 2008 - 12:37 pm | | Standaard | Twaalf reacties

PDL-BENADERING


De vaart komt er weer in. Het was even schakelen van de opleiding Welzijn naar de opleiding Zorg, maar het begint te komen. Ik merk, dat tijdens het lezen van de krant, mijn aandacht als vanzelf uitgaat naar onderwerpen die horen bij de zorg. Alleen, ik was nog niet zo alert om die artikelen ook uit te knippen. Gelukkig heb ik een vrij goed geheugen waardoor ik vanmorgen toch in staat was om iets van het artikel naar voren te halen.

Naast het lesgeven aan 1e jaars en tweede jaars leerlingen Verzorging en Verpleging, geef ik ook les aan een groep volwassenen. Ik ben ooit eerder, in het verleden verbonden geweest aan de opleiding Verzorging en ook toen mocht ik het genoegen smaken om aan een groep volwassenen les te geven. En jubel jubel, mijn directe baas van nu herinnerde zich dat. Zij was toen ook mijn direct leidinggevende en zodoende heeft ze mij opnieuw voor een stukje bij de volwassenen ingezet.

Vanmorgen had ik het met hen over macht. Hoe ver moet, mag en kun je gaan om demente bejaarden actief in beweging te houden. En opeens kwam het weer bij mij boven. Een paar dagen geleden had ik immers in de krant iets over pdl-benadering gelezen? En dat is zo leuk aan het les geven aan volwassenen. Ik vertelde heel kort iets over de nieuwe benadering en stelde daarop de vraag wie het artikel ook gelezen had. Bij volwassenen zijn er dan altijd wel een paar die er enig weet van hebben. Samen met hen kan ik dan nog heel wat van het artikel terug halen zonder het bij me te hebben.

Demente bejaarden moet je actief en in beweging houden, daar varen ze wel bij, luidt doorgaans het devies. Maar, zo wordt er gesteld, er is een groep bij wie de ziekte zo ver gevorderd is, dat ze eigenlijk alleen maar passief kunnen zijn en dat moet je toestaan, is de gedachte van nu. Niet meer aandringen om toch nog maar even een stukje te lopen of naar de groepsverzorging te gaan of...... Nee deze mensen gewoon het niets doen gunnen. Deze pdl-benadering  is nieuw en doet nu zijn intrede in het de noordelijke helft van ons land. Pdl staat dan voor passiviteiten voor het dagelijkse leven. Nog niet iedereen is blij met deze benadering. Dat bleek ook in deze groep volwassenen.  Maar het was erg leuk om samen met hen hierover van gedachten te wisselen.

Toen ik vanmiddag thuis kwam ben ik eerst maar eens in de stapel oude kranten gedoken om het desbetreffende artikel op te sporen. Ik merk dat stukje bij beetje mijn inzet en mijn enthousiasme terugkeert. Het is zeker niet verkeerd om als van ouds  gewoon weer met leerlingen bezig te zijn. Ik kan het goed vinden met de jongere leerlingen, maar het lesgeven aan die volwassenen is als een toefje slagroom. Het maakt het werk net iets leuker en interessanter.

hanscke | Donderdag 11 September 2008 - 10:35 pm | | School perikelen | Elf reacties

TROOST


Troosten. Ik vind het één van de moeilijkste dingen in het leven om te doen. Niet omdat ik het niet zou kunnen. Ik probeer te luisteren, mee te voelen, begrip te tonen. In veel gevallen durf ik wel naar de gevoelens te vragen en ook kan ik wel samen stil zijn. Herinneringen ophalen aan de tijd hoe het was lukt ook wel en toch heb ik nog heel vaak het gevoel met lege handen te staan. Te kort te schieten. Ik realiseer mij dat dit een mogelijk gevolg is van het aloude diagnose-recept model denken. Elke pijntje en verdrietje willen wegnemen, het wordt vaak toegepast bij kinderen. Tenminste, ik heb dat wel gedaan. Ik  heb geprobeerd om mijn kinderen, toen ze klein waren, zo weinig mogelijk pijn of verdriet te laten hebben. En och, vaak lukte het ook wel om hen te troosten, hen op te beuren of tot andere gedachten te brengen. maar naarmate men ouder wordt zal dit steeds minder lukken.

Vanmiddag ben ik bij mijn tante op bezoek geweest. Zaterdag was ze jarig en dit was de eerste maal zonder haar man, mijn oom. Tweeëntachtig is ze geworden en nog behoorlijk vitaal. Maar wanneer je, zoals zij, meer dan 55 jaar bij elkaar geweest bent, dan is het wel een hele verandering om het laatste stukje van je leven alleen verder te moeten. En toch weten we het allemaal. Ooit gaat het gebeuren. Eens komt de dag dat één van beide echtelieden sterft en de ander alleen verder moet. Tja, wat is dan troosten? Het liefste zou ik de dood van mijn oom ongedaan willen maken. Al was het maar voor een uurtje. Dan zou alles weer even "gewoon" zijn. Maar dat gaat niet. Dat is de onherroepelijkheid van het leven.

Vanmiddag op de terugweg voelde ik de diepte van het troosten. Mijn tante en ik hebben een paar fijne uren gehad. Er was ruimte voor verdriet. Als ik Van Dale er op na sla ben ik het dit keer niet met de omschrijving eens. Daar staat namelijk: (proberen) verdriet (te) verzachten; opbeuren. Ik weet niet of ik het verdriet van mijn tante heb kunnen verzachten en ik weet ook niet of ik haar voor de toekomst nog enige levenslust heb kunnen geven. Maar het samenzijn was goed. Als laatste zin op deze site (klik) lees ik: Troosten is een daad van Liefde, Liefde voor zijn medemens, Liefde voor het leven en het overleven. Mooier kan ik het zelf niet zeggen.

hanscke | Dinsdag 09 September 2008 - 9:52 pm | | Familie | Acht reacties

ONS KENT ONS (NIET)


Een wel opgevoed meisje. Dat dacht ik toen ik haar voor het eerst op de voorlichtingsdag van school zag. Nadat ik haar voorzien had van de nodige informatie over de te volgen opleiding, raakten we in een geanimeerd gesprek over de tennisclub. Onze tennisclub, de club waarvan zij lid is en waarvan ik de voorzitter ben. Het schiep gelijk een band. En toen ze vorig jaar september dan ook daadwerkelijk met de opleiding begon, was dat een beetje te merken. We hadden "iets" samen. Als we elkaar bij de tennisbanen tegenkwamen was er dat zelfde gevoel. Even dat oogcontact, een korte groet. Zij wat schuchter, waardoor het leek alsof ze er nog aan moest wennen, dat een volwassene, die ze nog maar pas ontmoet had, haar zag staan. Maar gaande weg werd haar begroeting opener en jovialer. Tot vandaag. Terwijl ik met een aantal anderen op het terras, voor de kantine van de tennisclub een boeiende wedstrijd Heren Dubbel volgde, zag ik haar, met het tennisracket onder de arm, schuin vanuit mijn ooghoeken, aankomen. Terwijl ze het terras opstapte, zag ik hoe ze haar ogen met een snelle taxerende blik over ons, de toeschouwers, liet gaan om ons daarna met een strakke blik op de verte gericht, te passeren. In de twee of drie keer, die ze in de loop van de verdere middag bij mij in de buurt kwam, slaagde ze er telkenmale in om op zo'n zelfde manier mijn blik te ontwijken. Wat moet je ook met zo'n lerares die op zo'n mistige manier uit het gezichtsveld is geraakt? Ik hoor u denken: Was dan zelf even naar haar toe gegaan. En dan? Wat had ik tegen haar moeten zeggen? Wat kan zij met een uitleg van mij? Nee, het joviale, het ons kent ons gevoel wat ik met veel leerlingen had, is verdwenen. En juist dat maakte het werken in mijn eigen woonomgeving zo aantrekkelijk. Door toedoen van anderen ben ik dat kwijt. Helaas, het is niet anders, ik zal me er bij neer moeten leggen. Ik moet het doen met de herinneringen aan die tijd van lekker knus dicht bij huis werken. Ik kan dan wel een aardig boek over de afgelopen tijd geschreven hebben, dit is de andere kant van het verhaal. Een blijvende verliessituatie. 

hanscke | Zondag 07 September 2008 - 8:14 pm | | School perikelen | Acht reacties

KLAAR


Sinds gisteren loop ik met een wat zwaar hoofd. Het zit vol met hersenspinsels, maar ook is er hier en daar een sliert en een flard van trots te bespeuren. Het is me gelukt. Ik heb het voor elkaar gekregen. Het uiteindelijke resultaat kreeg ik gisteren te zien. Het toegezegde aantal exemplaren waar ik als auteur recht op heb, wat klinkt dat, waar ik als auteur recht op heb, ben ik dat, vraag ik mij dan onmiddellijk af, is naar mij toe gestuurd. Toen ik woensdag laat in de middag thuis kwam, vond ik een briefje van TNT dat ze langs waren geweest en dat ze de volgende dag nogmaals zouden komen. Dat zou geen zin hebben gehad, want ook dan waren wij niet thuis. Mijn gewone leven is weer in gang gezet. Overdag ben ik weer naar mijn werk en pssst, niet verder vertellen, het bevalt me, ik vind het gewoon weer leuk. Ik heb gebeld en met hen een bezorgadres afgesproken. Ze zouden het op het werkadres van P. afleveren. Na mijn lessen ben ik naar hem toe gereden en dan is het opeens heel tastbaar. Het is echt. Je houdt het product vast, je kijkt, je voelt, je tast en je weet, het spel staat op de wagen. Het boek is vanaf heden voor boekhandels leverbaar. Dat staat hier: http://www.literatuurplein.nl/boekdetail.jsp?boekId=629740 Hoe lang het dan duurt voordat het in de boekhandel ligt weet ik niet. De officiële presentatie van het boek zal op 2 oktober zijn. Dat duur nog even, maar dan zullen verschillende boekhandels het boek  gewoon op voorraad hebben. Een vreemd idee. Ik moet er nog aan wennen, maar 'k zal nu toch echt bezig moeten gaan om hier en daar wat mensen in te lichten.

hanscke | Vrijdag 05 September 2008 - 8:51 pm | | boeken | Veertien reacties

THE SOAP


Een keurig kostschool meisje. Dat was het eerste wat in mij opkwam toen ik de foto van de Sarah Palin zag. Maar dat beeld bleek niet geheel juist te zijn. Ze is een keurig nette getrouwde vrouw van 44 jar en moeder van vijf kinderen. En toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat ze, wanneer ze weet dat ze gevangen wordt door de vele ogen van de camera's die op haar gericht zijn, poseert zoals ze dat geleerd heeft ten tijde dat ze Miss Alaska was. Hoe onecht is haar echt zijn? Per dag, nee soms per uur worden er nieuwe wetenswaardigheden over haar als persoon verteld. Het hier en nu is niet genoeg, nee, het spektakel van de verkiezingen vraagt om meer en meer en meer. Even stond ze in de schaduw van Gustav. Maar de dreiging die van hem uitging werd minder en minder en minder. De 'Running mate', het onbekende meisje van de Republikeinen, zal nu haar werk moeten gaan doen. Ik vond die Amerikaanse verkiezingen altijd al een spektakel, maar ik geloof dat we nu toch echt in het scenario van een soap terecht gekomen zijn. 

hanscke | Dinsdag 02 September 2008 - 4:50 pm | | Actueel | Veertien reacties

STADSFEEST.

En die was er en ik zag haar en die was er ook en zij waren er ook en wat heb ik die lang niet gezien..... Nee ik bedoel niet deze dames (en heren) uit Volendam. Zij zingen in het Volendams operakoor en waren door de stichting stadsfeesten uitgenodigd om voor ons te komen zingen. Het geheel was in de Bonifatiuskapel en mede door het mooie weer een heel sfeervolgebeuren. Wij behoren dan wel niet meer tot de inwoners van de stad, we voelen ons nog wel altijd nauw verbonden met het stadje vijf kilometer verderop, nog geen vijftien fietsminuten van ons verwijderd. Omdat vrienden nogal wat overlast van de stadsfeesten ondervinden omdat zij een enorme feesttent pal voor hun deur hebben, kregen zij een aantal vrijkaarten voor dit concert. Het was zeer de moeite waard om van deze vrijkaarten gebruik te maken.

Ik had deze foto's met lightbox willen plaatsen, maar dat lukt nog even niet, ik ga onversaagd door met het proberen, want de aanhouder wint. Let maar op.

hanscke | Maandag 01 September 2008 - 09:03 am | | Actueel | Vier reacties