Het blijft even saai op deze site. Het blijkt dat er even geen foto's of plaatjes geplaatst kunnen worden. Ik had een foto van een tekening van de kleindochter willen plaatsen. Hiermee had ik een verbinding willen leggen naar het leven dat verder gaat. Het verbaast mij hoe snel de ontwikkeling in het leven gaat. Na drie en een half jaar weet zo'n klein mensje al iets weer te geven zoals zij het denkt te zien. Het is een prachtige kopvoeter, een soort circel met daarin ogen een neus en een mond, oren en haar aan de buitenkant. De foto van die tekening houdt u nog van mij tegoed.
Ik probeer mij wel eens voor te stellen hoe haar leven er uit zal zien als zij tachtig jaar zal zijn, maar dat is heel moeilijk. In de toekomst kijken kan nu eenmaal niet, hooguit fantaseren daarover. En iedere keer zal dan weer blijken dat als de toekomst heden wordt dit toch steeds weer anders uitpakt.
Het is wel mogelijk om over het verleden te mijmeren. Over alles wat geweest is. Natuurlijk kan de geschiedenis herschreven worden, maar feiten kunnen niet veranderd worden. Als ik terug kijk naar het afgelopen jaar dan ontkom ik niet aan het gevoel dan dat het veel weg had van een achtbaan. Dieptepunten die van tijd tot tijd afgewisseld werden met hoogtepunten. Het was niet een jaar dat ik direct over zou willen doen, maar het was wel een jaar dat de moeite waard was om geleefd te hebben. Vandaag, op de laatste dag van een jaar, hebben we ook definitief afscheid van een leven genomen. De herinneringen aan dat leven neem ik mee, niet alleen komend jaar, maar als het goed is mijn hele verdere leven.
het weblog is inmiddels weer helemaal in orde. Nog even en dan begin ik met goede moed aan 2009.
IK WENS IEDEREEN EEN GOEDE JAARWISSELING TOE!
Het is gebeurd. De oude man is ingeslapen. Na ruim een week van leven, hoop doet leven, overleven en vechten om te leven is er vanmorgen een einde gekomen aan zijn leven. Nadat hij gisteren op de afdeling intensive care was geplaatst leek het er eerst niet op dat er iets aan zijn situatie zou verbeteren, maar rond het middaguur was het toch weer mogelijk om enkele woorden met elkaar te wisselen. Hoewel gisteravond om negen uur de toestand enigszins verbeterd leek, skoanheit lag rustig en vredig te slapen toen wij nog even bij hem keken, bleek vandaag dat dit onze laatste woorden met elkaar zijn geweest.
Vanmorgen rond half negen werden we gebeld met het verzoek de andere familieleden te waarschuwen en naar het ziekenhuis te komen. De eerste aanblik viel niet mee, maar bij het komen van de andere kinderen ging allengs het ademhalen wat minder moeizaam. Vijf minuten nadat we er allemaal waren, kinderen en aangetrouwde kinderen, is skoanheit heel vredig heen gegaan. Het was heel indrukwekkend om dat samen als familie mee te mogen maken. Het heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt
De afgelopen dagen heb ik het druk gehad met kijken. Vooral toen het donker was en ik telkenmale onderweg was van hot naar her en weer terug. Ik zag lampjes, heel veel lampjes. Het is ooit begonnen met een enkele kerstboom buiten vol te hangen met lichtjes die hiervoor geschikt waren. Een aantal jaren geleden werd het mode om lichtslangen rond vlaggenmasten te slingeren of dakgoten strak te omlijsten. Er kwamen netten met lichtjes die om coniferen en andere struiken heen getrokken konden worden. Weer een paar jaar later kwamen daar de verlichte rendieren bij, dit werd uitgebreid met grote arresleeën met daarin de kerstman, voortgetrokken door grote rendieren. Vorig jaar zag ik de trend voor dit jaar al. Vlaggenmasten die een soort frame van lichtjes aankregen in de vorm van een verlichte kerstboom en lichtjes in de vorm van ijspegels aan de dakranden. Ik kijk iedere keer mijn ogen uit, mij afvragend of ik dit nu mooi vind of niet. Ik ben tolerant, het eerste wat in mij opkomt is: het moet kunnen, maar diep in mijn hart weet ik dat ik meer waarde hecht aan de gevoelens die rond kerst hingen toen ik nog kind was. Volgens mij voelde ik toen meer warmte van die tien kleine kaarsen in onze kerstboom die alleen, als het net donker was, op eerste en tweede kerstdag een half uurtje mochten branden.... Zo mooi, zo warm, zo samen.
Wegens verandering van host is de site bijna 24 uur niet beschikbaar geweest, vandaar mijn late kerstwens: Ik wens alle lezers een paar hele fijne kerstdagen toe.
Aan het artikel van MANTELZORG had ik een ander vervolg willen geven dan het nu krijgt. Ik had mijn zorgen over mijn eigen toekomst aan de orde willen stellen. Met geen kinderen die in de buurt wonen die straks op hun beurt de zorgtaken voor P. en mij op zich zouden kunnen of moeten nemen. Ik zou wat dieper op deze materie in hebben willen gaan en daarbij inhakend op de verschillende reacties die geplaatst zijn. Het maakte namelijk wel het een en ander los.
Maar helaas is de situatie er even niet naar. De toestand van schoonvader is heel zorgelijk. Er is vermoedelijk sprake van de ziekte van Kahler en dan in een verder gevorderd stadium.
Er nemen nu heel andere problemen een plaats in mijn denken in. Wat is in deze situatie wijs. De man is 88. Wat is er nog mogelijk, wat kan er nog, wat moet er nog. Hoe zien de eigen kinderen hier tegenaan? Ik ben slechts aangetrouwd en wat het allerbelangrijkste is, wat wil de de oude man zelf? En dit laatste is moeilijk in te schatten. Op dit moment, en dan bedoel ik nu, deze dagen, een echt gesprek met hem voeren, lijkt bijna niet mogelijk.
Van terug naar het verzorgingshuis gaan zal voorlopig geen sprake kunnen zijn. Hem als familie zoveel mogelijk bijstaan, dat is nu onze taak en onze plicht en ik zal dit met liefde vervullen.
Met groot plezier schrijf ik al een aantal jaren een paar maal per week een stukje op mijn weblog, nadat ik jaren hiervoor voor mijzelf een dagboek bijhield. Een groot verschil tussen een dagboek en een weblog zijn de commentaren die je als schrijver ontvangt. En zeker de commentaren die als serieus bedoeld zijn (dit hangt af van de inhoud van het schrijven, want ook humoristisch geladen opmerkingen die to the point zijn, reken ik tot serieuze commentaren) maken het bijhouden van een weblog tot een waardevolle bezigheid.
De laatste twee logjes liegen er niet om. Ze prikkelen mij. Zo schrijft de één bij het logje met de titel BIJNA HETZELFDE: stop nu eens met treuren om het verleden, kijk vooruit, heb oog voor wat er gaat komen en een ander geeft aan dat afscheid nemen van iets, in dit geval afscheid nemen van een werkplek te vergelijken is met een scheiding en dat dit tijd nodig heeft. Misschien wel twee jaar.
Deze opmerking raakt mij in mijn zieleroerselen en ik voel dat dit maar al te waar is. Het gebeurt dat ik opeens weer dingen uit het verleden oprakel die ik had weggestopt. Ik voel opnieuw de pijn en het verdriet van het er niet meer bijhoren van heel veel jaren geleden. De situatie is te vergelijken met het verlies van mijn oude werksituatie en het geplaatst zijn in een nieuwe werksetting en toch even terug zijn op de oude werkplek.
Op mijn dertiende verhuisde ik met mijn ouders en mijn broer van Apeldoorn naar de Achterhoek. Ik vond het vreselijk. Ik moest ergens wonen waar het niet als mijn thuis voelde. Toen we na een aantal maanden een weekend bij familie in Apeldoorn op bezoek zouden gaan was ik vooraf dagen dolgelukkig. Terug naar huis was mijn gedachte, alleen was er geen thuis meer. Ik was eindelijk terug in mijn geliefde Apeldoorn, maar ik hoorde er niet echt meer bij. Ik was slechts op bezoek. Dit heeft zich een flink aantal malen moeten herhalen voordat ik tot besef kwam dat ik moest aanvaarden dat mijn leefsituatie zich echt ergens anders afspeelde. Toen ik dat eindelijk ging accepteren kreeg ik het in de Achterhoek ook naar mijn zin, maar dat heeft wel een kleine twee jaar geduurd. Misschien kan ik door deze kennis nu de tijd wat bekorten
Tja Carola, dat heb je met jouw opmerking weten los te maken. Niet verkeerd, want het is fijn om woorden te vinden voor iets wat in het verleden heeft plaats gevonden en het is mooi dat die vroegere ervaringen zicht geven op de situatie van nu.
Zo geven de opmerkingen bij het laatst geplaatste logje met de titel MANTELZORG ook heel veel denkstof. Omdat het anders een veel te lang log gaat worden, zal ik daar een andere keer op in gaan, maar zoals u merkt, ik stel de commentaren op prijs, uw opmerkingen laat ik niet zomaar langs mij heen glijden.
Eerst denk je nog, het zal wel wat meevallen, maar als je dan met eigen ogen ziet in welke mate de oude man in gezondheid is achteruitgegaan, dan schrik je toch wel. Schoonzusje had vorige week al aan de bel getrokken, zij vond dat het niet zo goed met haar vader ging en in een gesprek met een medewerker van het verzorgingstehuis had ze door laten schemeren wat twijfels te hebben bij de verzorging van haar vader. Daarop nam een medewerker van verzorgingstehuis contact met ons op, maar daaruit konden we niet afleiden in hoeverre de situatie nu echt verslechterd was. Omdat de emoties bij schoonzus nogal parten speelden, besloot ik zelf maar een kijkje te gaan nemen. Het viel mij niet mee.
De oude man, 88 jaar, hing in zijn stoel en was vanwege de pijn nauwelijks in staat om iets te gaan verzitten. Nadat hij wat van suffigheid was bekomen, herkende hij mij. Opeens leek hij wat energie te krijgen, hij wilde opstaan om de krant te gaan halen, maar opnieuw zag ik een verbijten van de pijn. Ik raadde hem aan om te blijven zitten, ik zou de krant wel even halen.
Ik maakte van de gelegenheid gebruik om naar de zusterspost te gaan om enige informatie op te doen. Ik vroeg naar de verzorgster die contact met ons had opgenomen, maar zij was in vergadering. Een ander stond mij te woord. Ja, mijnheer was de laatste tijd wel wat suffig. Ook was bekend dat hij pijn had, maar hij had nog geen pijnstillers gekregen. Over een paar dagen zou de huisarts komen en dan zou men er wel naar vragen. Ik merkte op dat ik drie dagen toch wel erg lang vond. Ze was het met me eens, hij kon zo nodig ook wel een paracetemol krijgen. Ik wilde al weer weg gaan toen mij de vraag gesteld werd hoe lang ik nog bleef. Mijnheer at zo slecht, of ik hem vandaag het warme eten wilde toedienen, want het zou goed zijn als de familie wat meer van deze taken op zich wilde nemen....
Op mijn uitleg dat ik die dag jarig was en ik nog bezoek verwachtte en dat niet alleen ik, maar wij kinderen allemaal een baan hebben en niet wonen in de plaats waar het verzorgingstehuis staat werd mij nogmaals verzekerd dat men in de toekomst voor de dagelijkse verzorging toch steeds meer een beroep op de mantelzorg zou gaan doen.
Twee dagen later wees de uitslag van het bloedonderzoek uit dat er toch echt iets niet goed was. Mijn zwager ging met zijn vader naar een arts in het ziekenhuis. Een bloedtransfusie ter aanvulling van de rode en witte bloedlichaampjes was noodzakelijk en er werd besloten tot onmiddellijke opname inhet ziekenhuis. Dit alles ging veel te snel voor de oude man. Hij raakte in de war en herkende de volgende dag zelfs zijn zoon, mijn P. niet meer.
Hij was erg onrustig, wilde steeds uit bed, zag dingen die er niet waren, wist niet waar hij was en trok het infuus eruit. Het verplegend personeel wist niet veel anders te doen dan familie te bellen met de vraag of het ook mogelijk was om bij de oude man te zijn en te voorkomen dat het opnieuw aangelegde infuus er weer uit getrokken zou worden. Wij waren vanwege de afscheidsreceptie even niet bereikbaar, schoonzusje was aan het werk en de anderen waren door de afstand ook niet onmiddellijk bereikbaar.
Toen wij het bericht op onze telefoon hoorden, waren we binnen vijf minuten in het ziekenhuis. Het kalmeringstabletje had reeds zijn werk gedaan. De oude man was nog wel wat in de war, maar lag wel rustig in bed. Het gaat nu weer wat beter met hem en ik verwacht dat hij de komende week wel weer naar het verzorgingstehuis terug gaat. Natuurlijk wil ik mijn steentje bijdragen, maar het kan toch niet zo zijn dat wij om de beurt ons werk niet kunnen doen. Mantelzorg inschakelen, prima, maar het heeft wel zijn grenzen. Het kan toch nooit de oplossing voor alle bezuinigingen zijn. Ik vraag mij echt af waar we met al die bezuinigingen in de gezondheidszorg naar toe gaan. Ik maak mij ernstige zorgen.
Het voelde bijna als van ouds. Bijna. Het was net als vorig jaar een aardig gevuld zaaltje met een groep mensen waar ik zo lang bijgehoord had en met wie we samen een afscheidsfeest cq kerstdiner zouden hebben. Ze waren er bijna allemaal, de medewerkers van de locatie, aanwezig. Bijna allemaal, op een enkeling na. En het was bijna net of er in het afgelopen jaar geen grote veranderingen in het team waren geweest. Bijna, want het was toch heel anders dan vorig jaar. Toen was ik nog één van hen. Nu was ik buitenstaander.
Ik was uitdrukkelijk uitgenodigd bij dit afscheidsfeest van een collega die na 44 jaar het onderwijs vaarwel zegt. In dit afgelopen jaar hebben we veel met elkaar opgetrokken. In het voorjaar besloten we samen om met huilen te stoppen en dit over te laten gaan in Wenen, alwaar wij grandioze dagen beleefd hebben.
Velen kwamen haar de hand schudden en een aantal van hen maakten van de gelegenheid gebruik, mij ook te begroeten. Deze begroetingen waren heel verschillend. Was de éne begroeting heel plichtmatig, bij een andere voelde ik juist heel veel warmte en oprechte belangstelling.
Mijn antwoorden op de vragen die gesteld werden waren net zo divers. Bij de één was het een uiterst beleefd: Goed dank je, op de vraag hoe het nu met mij ging en bij een ander vertelde ik het één en ander over hoe mijn bestaan nu is. Opeens hoorde ik mij zeggen, tegelijkertijd vechtend tegen de tranen die wilden komen, ik heb er nog steeds heel veel verdriet van hoe alles is verlopen. De oude werksituatie is mij afgenomen, maar dat was als het ware mijn thuis. Ik ben ergens anders weer aan de slag gegaan, maar mijn nieuwe werkplek voelt als een pleeggezin. Ze zijn lief voor mij, ik kan er zijn en nogmaals ze zijn aardig voor mij, maar het is niet mijn thuis. Dat ben ik door toedoen van anderen kwijt geraakt.
Ik heb afscheid genomen van mijn (oud) collega. We, P. vergezelde mij, waren als vrienden uitgenodigd. het was goed om er bij te zijn en ik hoop dat onze vriendschap nog heel lang zal mogen blijven bestaan.
Als je al een paar jaar blogt, loop je het risico jezelf te herhalen. Nu vond ik dat met het vorige blogje eigenlijk wel leuk. Door in de tekst net een andere nuance aan te brengen, wordt het toch weer een origineel blogje. Dat moet niet te vaak gebeuren, want dan gaat de aardigheid er van af. Zo zou ik nu een blogje van twee jaar geleden weer tevoorschijn kunnen halen. Ik vraag mij af of mensen het zich zouden herinneren......Maar ik doe het niet. Ik probeer dit jaar om gewoon een nieuw stukje over een kerstpakket te schrijven.
Ik krijg er geen. Toen ik 22 jaar geleden bij deze onderwijsorganisatie begon kreeg ik ook niets. Opeens had men van hogerhand besloten dat iedere medewerker een fles wijn aangeboden kreeg. Na een jaar van de rollade, gevolgd door de amandelstaaf en zo nog wat, waren we als organisatie heel langzaam toegegroeid naar het kerstpakket. Mooie kerstpakketten in prachtige dozen. Het stond heel feestelijk als de kerstpakketten op naam op de lokatie waren aangekomen. Ook die tijd is al weer voorbij.
Nu moeten een keuze maken uit: het geld overmaken aan een goed doel, of kiezen uit twee boeken of kiezen voor een waardebon van een tuincentrum. Ik heb even gedubt tussen de cheque van het tuincentrum en een boek. Ik vond de cheque toch wel heel erg materialistisch en dat op een nieuwe werkplek. Daar moet je niet direct het achterste van je tong laten zien, dus koos ik voor een boek. Ik weet de keuze tusen de twee boeken niet mee, maar ik ben achteraf zeer content met mijn keuze.
OOGGETUIGEN van de vaderlandse geschiedenis, verzameld door Geert Mak blijkt een prachtig boek te zijn. Mooi uitgevoerd, leuk om te hebben. Ik zal dit jaar niet klagen, ik ben helemaal tevreden met deze kerstattentie. En zo verschilt dit blogje toch heel sterk met het artikel van twee jaar geleden.
Wij (heks) Hanscke zijn vandaag 15 december weer jarig. Wij zijn er niet meer klaar voor om bezoek te ontvangen, men is al geweest. De koffie
is op en de taart ook. Het was wel gezellig. Voor wie te laat is, volgend jaar beter.
In de afgelopen week heb ik een belangrijke stap gedaan. Ik ben nog één maal terug gekeerd naar mijn oude werkplek. Het is van meet af aan mijn bedoeling geweest om zelf mijn sleutel in te leveren. Er zou geen haan naar gekraaid hebben als ik het niet gedaan had, maar ik wilde de eer aan mij zelf houden. "Men" was niet van het feit op de hoogte dat de sleutel op mijn huidige werkplek nergens voor te gebruiken is. Zo blijkt maar weer dat het een totaal andere vestiging is met een heel andere cultuur, maar daarover een andere keer meer.
Ik wilde die sleutel dus persoonlijk overhandigen en van een aantal mensen formeel afscheid nemen door hen de hand schudden. Omdat ik volgende week uitgenodigd ben bij een afscheid van een collega, zij gaat na ruim veertig jaar met een welverdiend pensioen, en ik dan verschillende van die mensen zal treffen, werd het ook hoog tijd.
Op de afgesproken tijd, slechts die ene, straks afscheidnemende collega was op de hoogte, parkeerde ik de auto. Met knikkende knieën, een brok in de keel en tranen in de ogen liep ik het schoolplein op. Bijna had ik mij willen omkeren, maar toen kreeg ik Jannet in het oog. Ze stond op mij te wachten. Zich vermannen is een vreend woord, maar zo voelde het wel. Ik heb mij vermand en ik ben met haar naar binnen gegaan. De "oude" collega's hadden net een etentje in de kantine gehad. Ik heb een aantal van hen de hand geschud. Eén was er zo wijs om toch maar uit mijn zicht te verdwijnen. Vooral het weerzien met onderwijsondersteunend personeel was hartverwarmend.
Als laatste trad ik de receptieruimte binnen en daar stond die. De glazen vaas met daarin de vrouwentongen die lange tijd bij mij op de aangrenzende tafel naast mijn bureau in mijn kantoor heeft gestaan. Ik maakte er een opmerking over. De receptioniste, overigens een dame van mijn eigen leeftijd waar ik vaak even een praatje mee maakte, had deze ooit op mijn verzoek aangeschaft om de kamer die tevens spreekkamer was wat op te fleuren. Ze vertelde dat het uit "mijn" kantoor was weggehaald omdat er niet goed voorgezord werd. De plant ging helemaal verpieteren. Ze vroeg of ik er belang bij had en het mee naar huis wilde nemen......
"Ja graag", stamelde ik, met alweer tranen in mijn ogen. 
Toen ik even later met Jannet naar buiten liep kreeg de humor al weer snel de overhand. "Zo," zei ik, "dat doet me goed. Met afscheidsbloem vertrekken. Dat had ik niet verwacht" Samen moesten we lachen. Bij thuiskomst heb ik even een composite gecreëerd (foto boven) waarbij het één en het ander verband houdt met elkaar, gewoon als ritueel. Daarna is de plant ook aan een nieuw leven begonnen. Haar taak is nu gewoon een plant te zijn die voor de sier bij mij thuis in de vensterbank staat.
Vandaag las ik in in de krant in een column, dat slechte columns over personen gaan, redelijke columns gaan over gebeurtenissen en goede clolumns gaan over ideeën. Aan het eind van deze column kan er pas gecategoriseerd gaan worden, omdat dan pas duidelijk is wat voor een soort column het is geworden. Ik heb altijd wel een idee of een thema waarover ik wil schrijven, maar soms gaat het artikel net een andere kant op dan ik gedacht had. Zo weet ik nu nog niet of het toeval of het einde van vriendschappen in dit schrijven centraal zal staan. Ik ben op dit punt als schrijver net als de lezer nog heel erg nieuwsgierig welke kant het opgaat.
Vorige week viel mijn shampoo van een behoorlijke hoogte op de grond, met als gevolg dat de bodem gescheurd was. Vanaf dat moment moest de shampoo op de kop staan. Dat zou heus wel goed gegaan zijn, als ik de sluiting steeds goed dicht gedaan had, maar ik ben niet zorgvuldig genoeg geweest. Op een morgen ontdekte ik dat alle shampoo verdwenen was. Die dag was ik maar aan het dubben. Of voor een paar weken een goedkopere shampoo in de supermarkt kopen of toch maar de reis naar de kapper ondernemen, ondanks dat dit een half uur rijden is.
Toen ik 's avonds mijn bed instapte had ik opeens de oplossing. Ik moest immers de volgende dag boodschappen doen voor mijn vader. Als ik nu de rondweg andersom nam, kwam ik bijna langs de kapper. Zo zou het niet meer dan tien munten extra tijd kosten. Een strak plan en zo voerde ik het de volgende morgen ook uit.
De kapper was wel blij met mijn onhandigheid. Dat mocht ik wel vaker doen zo was zijn commentaar. Terwijl ik stond af te rekenen keek ik terloops naar buiten. Een vrouw zette haar fiets op slot. Ze keek op en ik keek recht in het gezicht van haar. Ze schrok en mijn hart zei boem. Na bijna dertig jaar echte vriendinnen geweest te zijn kwam er dit voor jaar opeens een einde aan die vriendschap. In één van onze laatste ontmoetingen, toen ik nog niet wist dat zij de vriendschap zou beëindigen, had ik haar nogmaals deze kapper aanbevolen.
Ik liep naar buiten, zei alleen maar dag en ik ging naar de auto. Het voelde bijna net zo als toen ik na de scheiding, heel lang geleden, mijn ex voor het eerst zag. Ik stapte de auto in en merkte dat ik wat verward was. Ik had wel met de mogelijkheid rekening gehouden haar ooit eens in de stad te zien, maar geen haar op mijn hoofd had er ooit aan gedacht haar hier, bij mijn kapper, waar ik zelf al jaren kom, te treffen. Is dit toeval? zo vroeg ik mij af.
Ik weet het niet. Net zo min als ik het antwoord weet welk onderwerp nu de overhand in deze column heeft. En ik weet al helemaal niet of dit nu onder de categorie een slechte een redelijke of een goede column valt. Ik heb het over een persoon, over een gebeurtenis, maar ook over een idee. Wat ik wel weet is, dat deze toevallige ontmoeting mij nog wel even bezig zal houden. Ik zal het niet zo snel vergeten.
Dit jaar zou de verjaardag van mijn vader wat minder uitgebreid gevierd worden dan een aantal voorgaande jaren. Zevenentachtig jaar worden en dit vieren, roept vele tegenstrijdige gevoelens op, zeker als deze zomer je laatste broer ook is overleden. Vader gaf er de voorkeur aan om zijn verjaardag op zondag met ons, zoon en dochter en echtgenoten te vieren door overdag met elkaar samen te zijn en 's avonds met elkaar uit eten te gaan en dan het liefst in het restaurant waar we vorig jaar een keer zo gezellig uit eten waren geweest.
Opeens, halverwege de afgelopen week liet vader ons weten het toch wel erg kaal te vinden als de kleinkinderen niet mee zouden gaan en ook een paar vrienden moesten nog uitgenodigd worden. Het restaurant waar ik enige tijd geleden al een tafel voor vijf personen gereserveerd had, heeft vorige week een Michelinster uitgereikt gekregen had, en moest zeker daarom gebeld worden om te informeren of het ook nog mogelijk was om met rond tien personen te komen in plaats van het afgesproken aantal van vijf. Het zou geen probleem zijn zo werd mij verzekerd.
Toen we gisteravond aankwamen bleken we met elf personen en met de kleine Nina erbij met twaalf te zijn. Alleen voor dochterlief en haar Rixte was het niet mogelijk om ook te komen. Gelukkig maar, want het restaurant was niet echt blij met ons. Er was voor negen personen gedekt. Niet echt enthousiast werd de tafel uitgebreid naar 11 1/2. Twaalf personen en twee hummeltjes zou denk ik echt een beetje te veel van het goede zijn geweest.
Het was gezellig en het was lekker, maar de verkregen ster voegt naar mijn idee niets toe, maar doet eerder afbreuk aan het geheel door de enorme krampachtige manier van werken. Alles moet meer dan perfekt zijn. Het bestek werd vele tientallen malen opnieuw neergelegd en wel helemaal op de voorgeschreven manier met het juiste aantal centimeters tussen het bord en de tafelrand. Ook de glazen moesten helemaal correct in het gelid staan. Nina zat naast mij en ik had wat ruimte voor haar gemaakt zodat ze wat met legopoppetjes en derlijke kon spelen, maar zo gauw ze even van haar stoel afgleed, kwam er een ober om de glazen weer op de juiste plek neer te zetten. Het glas voor het water hoort nu een maal op een bepaalde manier in lijn met het wijnglas staan.
De amuses waren lekker, het viergangen menu smaakte uitstekend, op het wijnarrangement was niets aan te merken en na afloop was er heerlijke koffie met voortreffelijk smakende huisgemaakte lekkernijen, maar toch verdient dit restaurant in mijn ogen de ster niet. Wij waren er ruim voor zessen. De keuken gaat om 18.00 uur open en als wij aangeven dat er een aantal mensen nog diezelfde avond terug moeten rijden naar Rotterdam wordt het ondanks onze aansporingen een etentje dat tot over half elf gaat duren. Dit wordt op het laatst echt niet meer als genieten ervaren.
Wat mij betreft geen ster voor dit restaurant. Voor mij waren er deze avond twee andere sterren. De ene ster is mijn vader, die ondanks dat hij zich wel eens alleen voelt omdat er zoveel om heen is weg gevallen toch heel erg van deze dag heeft kunnen genieten. De tweede ster is voor de kleine Nina. Ze is tot het laatst van de avond heel gezeglijk gebleven, ze heeft op een heel kleinschalige manier heerlijk gespeeld, ondanks de soms wat geïrriteerde houding van de obers die voor de zoveelste keer haar spel in de war gooiden, omdat, of het glas, of het bestek, of het bordje of het servet op de juiste plaats en manier moest liggen. Als een ster ten koste moet gaan van enige tolerantie en enige improvisatie dan is mijn gedachte, laat maar. Mij zullen ze daar voorlopig niet meer zien. Misschien niet eerder dan dat zij hun ster weer kwijt zijn en alles weer wat gemoedelijker verloopt.
Sinterklaas vieren brengt veel drukte met zich mee, maar ik heb er echt volop van genoten dat ik dit jaar aan alle kanten mee mocht doen. Het feest zou in Den Haag plaats vinden en als suggestie was gedaan om een schoolbord te geven. En dan het liefts één tegen een wand. De maten werden keurig doorgegeven. Omapiet heeft vorige week het bord laten zagen, en het die zaterdag in de witte grondverf gezet
en in de week daaropvolgend is het twee keer met schoolbordverf zwart gemaakt. Het resultaat was verbluffend en het paste uitstekend. Maar, nadat vorige week op zaterdag het schoolbord in de steigers was gezet en er wat andere cadeautjes gekocht waren, moesten er ook cadeautjes voor Nina ingepakt worden, want opeens was er een telefoontje dat zij die zondag zou komen. Voor haar waren er mooie grote houten kralen, want op deze leeftijd is 10 maanden verschil nog veel. 
We hebben samen een hele fijne dag gehad, maar op de één of andere manier heb ik èn Nina èn de kralen èn de andere cadeautjes niet op een foto staan. Het uitpakfeest van Nina ging die zondag heel geleidelijk. Als er een pakje was uitgepakt werd er eerst heel lang meegespeeld voordat er nieuw pakje geopend werd. Maar het was ook een heel andere situatie dan gisteravond, want er waren alleen maar pakjes voor haar waardoor het een heel ander soort sinterklaasfeest was. 
Ik vond het geweldig om dit feest ook met haar te beleven. In de afgelopen week moest ik ook nog op pakjesjacht voor dochterlief, twee surprises maken voor twee leerlingen, ook op school zou het feest gevierd worden. Omdat er een nieuwe leerling in mijn groep zou komen, viel ik in de prijzen om een extra surprise te mogen maken. En toen, op het allerlaatste moment, bedacht ik ook nog dat Rixte krijtjes en een schoolbordwisser bij het schoolbord moest hebben. 
Uiteindelijk is het heerlijke avondje ook een heel gezellig avondje geworden. En toen alles was uitgepakt was het eindelijk zover dat Rixte kon gaan spelen. Ze had als eerste de doos kralen uit de zak van Sinterklaas gepakt en ze wilde er net als Nina direct mee aan de slag. 
Dat konden we haar gelukkig uit het hoofd praten, maar toen alle cadeautjes waren uitgepakt en opa het schoolbord op de juiste plek ging hangen, kon Rixte eindelijk aan haar klus beginnen, kralen rijgen. Het is een armband voor oma geworden en ik was er erg blij mee. Met een heel voldaan gevoel ben ik vannacht doodmoe mijn bed ingerold. Moe, maar wel voldaan!
Een zeer boze leerling, een diep verdrietige leerling en een teleurgestelde leerling, ik heb ze in de afgelopen week allemaal voorbij zien komen. Leerlingen in hun stage begeleiden vind ik over het algemeen een leuk onderdeel van mijn werkzaamheden. Ik ga meestal met plezier naar de instelling toe waar zij stage lopen en om dan in een gesprek met hen en hun stagebegeleider vast stellen hoe het gaat. Meestal zijn de resultaten bevredigend en verlopen de gesprekken allerplezierigst.
De afgelopen week was het echter een heel ander verhaal. Bij drie leerlingen moest er helaas vastgesteld worden dat de resultaten niet aan de eisen voldeden en dat het wenselijk was om de stage stop te zetten. Drie in één week, dat heb ik nog nooit meegemaakt en ik word er ook niet echt vrolijk van. Zoals ik het blogje al begon, de reactie van een leerling kan heel verschillend zijn, alleen hoe begrijpelijk zo'n reactie ook is, prettig is het nooit. De boze leerling was heel erg boos, verliet voortijdig het gesprek waarbij de deur wel erg hard en nadrukkelijk dicht gedaan werd......Als ik naar de auto loop neem ik het geluid van de knallende deur met mij mee. Als haar boosheid gezakt is zullen we verder in gesprek met elkaar moeten
Bij de zeer verdrietige leerling waren de tranen bijna niet te stelpen. Tijdens het huilen werd er gestameld, ik begrijp het heus wel hoor, maar ik vind het zo erg, ik wil zograag het diploma halen. Na een aansporing van mij stond ze eindelijk op om zich in het toilet wat te fatsoeneren.... Als ik naar de auto loop neem ik haar snikken met mij mee. Ook met haar zal ik een vervolggesprek moeten hebben.
De telurgestelde leerling probeert manmoedig zijn gevoelens te verbergen. De reactie: het is niet anders, ik zal toch verder moeten, klinkt wel stoer, net als: ik ga van de herkansing gebuik maken, maar in de ogen lees ik de pijn die deze teleurstelling met zich brengt.......Als ik naar de auto loop neem ik die ogen die mij vertellen over die pijnlijke teleurstelling met mij mee.
Het went nooit om een leerling een halt te moeten toezeggen, maar degelijke besluiten nemen horen nu eenmaal bij mijn werk. Het niveau en de kwaliteit van de zorg moet gewaarborgd blijven, daartoe zijn er ijkmomenten gecreëerd. Met een lief meisje van goede wil is de zorg niet echt gebaat. Wanneer iemand professionele hulp nodig heeft moet de deskundigheid op peil zijn en moeten stagiaires aan kunnen tonen dat zij op weg zijn naar die deskundigheid. Het is altijd een hele moeilijke en zware beslissing om een leerling met de stage te laten stoppen. Gelukkig wordt een dergelijke beslissing altijd door meerdere personen genomen.
|
|
