DE KORTE FEBRUARI

Al dagen ben ik bezig om het boek Harlekino van Tessa de Loo uit te krijgen en dat valt niet mee. Zo langzamerhand heb ik er een soort haat liefde verhouding mee gekregen. Het boeit me en het boeit me toch ook weer niet. Ik kan me er niet helemaal in verliezen. Ik lees er een stuk in, dan probeer ik het hoofdstuk toch maar uit te krijgen, ik leg het boek weg om het vervolgens een tijd later toch weer ter hand te nemen. Nu ik ruim over de helft ben, beginnen de lijnen steeds zichtbaarder te worden. Ik vind het boek een wat gekunstelde constructie van de verschilende verhaallijnen. De beschrijving van de fantasiewereld van de twee hoofdpersonen wordt op een aardige wijze weergegeven. De zoektocht naar de vader van één van de twee hoofdpersonen dient meer als een verbindingslijn en lijkt een middel te zijn om verschilende landstreken en de daarbij behorende gebruiken in beeld te brengen. De derde verhaallijn is de Nederlandse leefwereld van een jongen die een Marokkaanse vader heeft, deze niet kent en daar naar op zoek gaat.
Naast deze verhaallijnen krijg ik nogal veel voor mij nieuwe begripen voorgeschoteld, waarvan de meesten geen nadere uitleg krijgen. Het is dus best handig dat, omdat ik de dag toch grotendeels zittend moet doorbrengen, ik mijn laptopje op een tafeltje naast mij heb staan. iedere keer als ik iets tegenkom wat ik niet ken, toets ik het in en zie daar, mijn kennis is weer iets toegenomen. In het begin van het boek is er een paar maal sprake van: "de appel van Magritte", het zei mij helemaal niets, maar het is mij inmiddels helemaal duidelijk. Onderaan dit blogje zal ik hiervan een afbeelding plaatsen.
Uit de zinsnede kon ik dan nog wel opmaken wat zazen is, maar kinhin en koan zei mij echt helemaal niets. Het schijnt iets met hasj en andere geestverruimende middelen verband te houden. Dat de ud een muziekinstrument is, laat zich, zonder dat ik er ooit van gehoord had, raden maar als dan opeens de bendir genoemd wordt, mag dit toch wel even nader verklaard worden. Zo zijn er vind ik, wel meer onvolkomenheden. Op bladzijde 265 is er opeens sprake van een Lalla. Nergens wordt uitgelegd wie dit is.
Nee, het is niet helemaal een boek naar mijn hart. Het spreekt mij veel minder aan dan het boek Suezkade van Jan Siebelink. Beide boeken zullen in de toekomst wel als literatuur van de vroege 21ste eeuw te boek gaan staan, maar ik wil toch de aantekening maken dat Harlekino wat mij betreft niet in de schaduw kan staan van De Tweeling, een eerder boek van Tessa de Loo.
Voor de nieuwsgierigen voeg ik een link naar René Magritte toe. http://www.cultkanaal.nl/Kunst/rene-magritte.html
Tijd voor een artikeltje in de categorie voedsel, dacht ik zo, want het is al weer een tijdje geleden, dat ik daar een blogje aan gewijd heb. En tijd heb ik nog wel even, vol op, dat is niet het punt. Nee, het is veelmeer, dat de noodzakelijkheid wat aan urgentie ingeboet lijkt te zijn, want sinds ik niet meer donkerkloosterbrood met veel granen, zonnepitten en andere toevoegingen van zaden eet, lijken mijn darmen tot rust gekomen te zijn. En ik had deze categorie nu eenmaal aangemaakt met de opzet om te kunnen schrijven over voedsel wat mij van nature niet heeft aangestaan, maar wat ik in de loop der jaren ben gaan leren eten. Dat was dus ook het geval met dat bruine brood. Tot voor een jaar at ik alleen maar witbrood en had ik dus nooit problemen.......Maar daarover wilde ik het nu eigenlijk helemaal niet hebben.
In de krant van afgelopen vrijdag stonden verschillende artikelen die allemaal met voedsel te maken hadden en daarover wil ik het één en ander kwijt.
Zo las ik dat vorige week horden kinderen in het Natuurmuseum in Leeuwarden lekkere sprinkhanen en meelwormen in hun koekenpannetjes hebben gebakken en verorberd. Volgens een medewerkster van dat museum is dit het voedsel van de toekomst en is het gezond en goed voor het milieu. Het zal wel, maar ik hoef het niet. Het staat mij van nature tegen dus ga ik het ook niet uitproberen. Wie weet wat voor enge kwalen ik daar van zou krijgen
Ook zal ik niet met de verwachte trend meedoen om vanwege de recessie vaker naar een fastfoodrestaurant uit te wijken. Zo heel af en toe een patatje behorend bij een menu als ik uit eten ga vind ik lekker. Maar ja, door de crisis zal er minder uit eten gegaan kunnen worden en zal ermeer gebruik gemaakt gaan worden van de fastfoodrestaurants. Mij zul je daar zelden in aantreffen. Ik houd er niet zo van. Toch zal de fastfoodsector als enige horecaonderdeel geen last van de economische malaise hebben zo is de verwachting. De schappelijke prijs van fastfood speelt hierbij een grote rol. Mensen willen nu eenmaal niet altijd zelf koken,.
Zou dit dan een oplossing zijn? Afdingen op de prijs van een speciaal onderhandelingsmenu. Binnenkort zal dit in restaurant Cuba Libre in Vijlen regelmatig gebeuren, zo las ik in die zelfde krant. Ook, zo las ik verder, overweegt men daar met een speciaal crisismenu te komen. Waaruit dat bestaat is nog niet bekend. Ik vrees met grote vreze dat het zal gaan bestaan uit sprinkhanen en meelwormen. Dat gedoe in dat museum van Leeuwarden was vast een voorproefje
Eén gelukje voor mij, gelukkig vind ik het niet erg om dagelijks mijn eigen potje te koken en dat blijf ik dan maar gewoon doen. En ik ben al lang blij dat die vervelende darmklachten over lijken te zijn. Toch laat ik de categorie voedsel blijven. Er zal zo af en toe best nog wel eens een onderwerp voorbij komen wat hierin geplaatst kan worden.
Het dal waarin we op zaterdagmiddag na aankomst rondgewandeld hebben
Zondagmorgen in de wondermooie sprookjeswereld
Maandag bleek dat verre tochten niet mogelijk waren. We wachtten in Hausach in een etablishement op de bus. Daar stond zij ook. Zij liet mij even glimlachen en de pijn vergeten
Maandagmiddag met de auto naar Triberg om als Truus Toerist "even" de waterval te doen. Dinsdag is de poging om toch iets van de vakantie te maken gestaakt.Het stil zitten begint me steeds meer te vervelen, maar met dit experiment ben ik toch even leuk bezig geweest.
Het is niet anders, maar na twee dagen kon ik geen andere conclusie trekken dan dat het vrij zinloos was om in Het Zwarte Woud te blijven. Het is daar mooi, dat leidt geen twijfel, maar ik leed wel. Ik heb het geprobeerd, maar het gaat niet. Zaterdagmiddag waren we na een voorspoedige reis lekker vroeg aan. Tijd genoeg om voor dat het donker werd nog een mooi stapje door het witte dal te maken. Het zal niet langer dan een kleine drie kilometer zijn geweest, maar ik was blij dat we rond waren.
Na een lekkere lange nacht was de zon ook al op toen ik naar buiten keek. Een strak blauwe lucht, de bomen prachtig gestoffeerd met mooie witte sneeuw, kortom een droomwereld. (foto's volgen nog) Na een lekker ontbijtje met Duitse kaiserbrötchen, thee, koffie, een ei en andere heerlijkheden trokken we de wandelschoenen aan. Het hotel bood geen informatie over de omgeving, maar een eerste dag zonder wandelkaarten is niet erg. In het dorp stonden wat afstanden over wanderwegen vermeld en wij besloten de blauwe route te nemen. We klommen om op hoogte te komen en het uitzicht was mooi. Na anderhalf uur besloten we niet nog verder weg te draaien van het dal en het pad maar te nemen dat naar beneden leek te gaan. Na bijna drie uur waren we weer bij het hotel en ik was helemaal op. 's Middags hebben we maar een autoritje gemaakt. Ik vond het jammer van het mooie weer, maar het was niet anders. 's Avonds was ik totaal op. Ik had geen enkele aspiratie meer om ook maar één letter op het toetsenbord in te typen.
De volgende dag hebben we info bij de toeristinformation gehaald. Daarop hebben we een wandeltocht naar Hausach gepland en gemaakt. En toen was het helemaal op. We zijn met de bus teruggegaan en maar weer een autoritje gemaakt. En weer was ik aan het einde van de dag helemaal total los. Had ik de laptop mee en was er een internetbereik, maar doordat ik totaal uitgeput door de pijn was, kon ik er niets mee doen. Zelfs de foto's even op het scherm zetten was me nog te veel moeite. 's Nachts kon ik niet meer slapen vanwege de pijnlijke kloppende voet en toen ik gistermorgen opstond wilde ik maar één ding: Naar huis! Dat hebben we gedaan en toen we de grens gepasseerd waren heb ik de huisarts gebeld en een afspraak gemaakt.
Vanmorgen om half negen kon ik daar terecht. Dat is vroeg, maar als je pijn hebt wil je wel. Het zou toch om een ontstoken pees kunnen gaan maar om een gebroken middenvoetsbeentje uit te sluiten heb ik vanmiddag een foto laten maken. Vooralsnog was hier geen breuk op te zien, vrijdag hoor ik hier meer over. Het advies is so wie so breukje of ontsteking: twee weken rust houden. Zitten met het been omhoog en lopen met behulp van krukken. Klaar ben je.
Ik had met mijzelf de afspraak gemaakt dat als ik op woensdagmorgen, gisteren dus, nog pijn had, ik een afspraak bij de huisarts zou maken. Maar.....Gistermorgen dacht ik dat de pijn aan mijn voet minder werd, of anders gezegd, dat het beter ging met mijn zere pootje. Ik liep dapper door school en ik probeerde tijdens het lopen door de gangen met aandacht mijn gehele voet af te wikkelen. Halverwege de middag ging ik naar huis en aan het eind van de middag voelde ik dat de pijn in alle hevigheid weer terug was. Maar..... Toen was het te laat om de huisarts nog te bellen.
Vanmorgen had ik andere plannen. Ik had eerst een afspraak bij de kapper en daarna zou ik naar school om ijn lessen te gaan geven. Terwijl ik even in huis rondredderde alvorens te vertrekken, herinnerde ik mij opeens een verhaal over de klapvoet. De symptomen die beschreven worden op een site over een klapvoet, waren voor mij heel herkenbaar. Dat zou het dus wel zijn.....
Na de kapper reed ik naar school. Daar aangekomen kon ik in mijn lopen niet meer verbergen dat ik echt veel pijn had. Ik was zelfs misselijk van de pijn. Onderweg naar mijn afdeling nam ik het besluit om de huisarts te bellen. Heel verstandig vonden mijn collega's. En met een beetje assertiviteit kreeg ik het voor elkaar om aan het eind van deze middag nog even langs te mogen komen.
De huisarts legde mij het begrip klapvoet uit. Dat heeft te maken met verlammingsverschijnselen en dat was het dus niet. Na wat wroeten drukken en duwen AU AU stelde ze vast dat het niet kon gaan om een gebroken middenvoetsbeentje, maar daar was wel wat aan de hand. Waarschijnlijk een ontstoken pees bij de aanhechting. Ze bood aan om er een spuit "in te zetten". Dat is weliswaar een paardenmiddel, maar als het werkt, zal ik op een vrij snelle manier van de pijn afkomen èn zal ik als het een beetje mee zit, na een paar dagen wat rustig aan doen, weer gewoon kunnen lopen. En dat is toch nooit weg als je op vakantie gaat, zo was haar commentaar. "Een fijne week" waren haar laatste woorden toen ik de spreekkamer verliet.
Mijn eigen diagnose was weer niet juist, maar dat is niet erg. Ik ben geen arts. Maar als het moet kan ik dus wel doorpakken om bij een dokter terecht te komen
Zal ik nu wel of zal ik niet? Al dagen voer ik een innerlijke strijd om een beslissing te nemen. Ik weet nog precies wanneer ik de pijn voor het eerst voelde. Dat was afgelopen zaterdag een week geleden. Om precies te zijn op 31 januari. Ik stapte uit de auto en liep naar de kantine om mij te melden voor de tenniswedsrtijd. Ik voelde een licht pijntje in mijn rechtervoet. Ik weet nog dat ik dacht, vreemd pijntje, als ik daar straks maar geen last van heb. Raar, ik heb niets bijzonders gedaan, ik kan mij tenminste niet herinneren mij verstapt te hebben of zo. Ik heb er verder geen aandacht meer aan geschonken en ik ben aan de damesdubbelpartij begonnen en gedurende de gehele wedstrijd heb ik dat pijntje niet meer gevoeld.
De volgende dag en zo in de loop van de week kwam dat pijntje steeds maar terug, alleen iedere keer wat heftiger. Nu wilde het geval dat er een collega die week daarvoor in de leskeuken gevallen was en zich zodoende al een heel aantal dagen met krukken voortbewoog. Na bijna een week kwam er aan het licht dat er in haar voet iets gebroken was. De voet werd alsnog in het gips gezet. Ik schonk geen aandacht aan de toch wel steeds terugkerende pijn aan mijn eigen voet.
Een dag later, vorige week woensdag, ontmoet ik een collega met wie ik jaren geleden heb samengewerkt. Ze vertelt mij nu moeder van een mooie dochter te zijn, maar dat dit wel haar voet gekost heeft. Bij een trombose, opgelopen na de keizersnede, kon de voet niet meer gered worden. Het was net of die dag de pijn in mijn voet toenam, maar ik sprak mijzelf toe dat ik niet moest zeuren.
Weer een dag later kom ik op school en daar zie ik collega Gunda zitten met een dikke voet op een bijgeschoven stoel. Ze had zich thuis verstapt en ze zou verderop in de morgen naar de huisarts gaan. Jawel, voet gebroken en ook in het gips. En weer was het of de pijn in mijn eigen voet toenam en weer sprak ik mijzelf toe dat ik mij niet zo moest laten beïnvloeden.
Maar de pijn in mijn voet blijft. Boven op de wreef en als ik goed duw kan ik een heel pijnlijk plekje vinden. soms zegt het even "knap", maar het knapt er niet van op. Ik kan wel lopen, maar het doet wel pijn. Vooral als ik een tijd heb gezeten. Maar als ik doorzet kan ik door de pijn heen lopen. Ik ben al twee dagen bezig om een beslissing te nemen of ik toch maar niet even een afspraak met de huisarts zal maken. Inmiddels maalt het in mijn hoofd met steeds maar weer de volgende gedachten:
Vanmiddag ging ik de oppas voor de poes en de vissen regelen. En wat vertelt Astrid de overbuurvrouw? Ja hoor dat wil ik best doen, we zijn toch thuis. We zouden eerst ook weg, maar ik heb zo'n last van mijn voet. Er lijkt een goedaardig gezwel in te zitten en dat wordt er eind februari uitgehaald. Echt wandelen kan ik dus niet en zodoende blijven wij thuis.
En nu zit ik dus met een zere voet en al dit stukje te bloggen en ik heb nog steeds geen beslissing genomen. Even afwachten nog maar. Misschien is het morgen beter. Wie weet......
Tijden veranderen. Vroeger, (ik hoor u al denken, daar komt zij weer aan met haar vroeger, maar dat vroeger heeft een grote indruk op mij gemaakt) toen ik nog kind was, gingen we ook wel eens een dagje op familiebezoek. Apeldoorn-Eerbeek is ongeveer 15 kilometer. Daar de broers en de zussen van mijn moeder in Eerbeek woonden, gingen we toch wel twee à drie keer per jaar naar Eerbeek. Op zondag dan. In de zomer op de fiets, in de winter met de bus. De VAD. Het was altijd een hele onderneming en er werd dan ook steevast een hele dag voor uit getrokken. 's Morgens half tien weg, 's avonds rond acht uur weer thuis.
Later toen wij naar de Achterhoek verhuisden, nam een familiebezoek, of wij nu op bezoek gingen of de visite kwam bij ons, een heel weekend. Maar we hadden toen ook nog geen auto en het openbaar vervoer nam wel een paar uur in beslag. In de jaren dat wij, en daarmee bedoel ik mijn generatie, pas getrouwd waren en al wel in het bezit van auto waren, heerste ook nog de gedachte dat, als je langer dan een uur moest rijden, het eigenlijk ondoenlijk was om op één dag heen en weer te gaan. Een bezoek bestond dan vaak uit twee dagen. Soms ook uit drie. Vrijdagavond komen en zondag tegen de avond weer vertrekken. Zo'n visite moest dan ook ver van te voren gepland worden.
Vandaag zijn wij naar Rotterdam gereden en weer terug. Even bij schone zus kijken die thuis bezig is te herstellen van het krijgen van een nieuwe knie. Dat even werd op uitdrukkelijk verzoek toch wel iets meer dan een halve dag. Op de terugweg moest ik toch even in mijzelf een beetje lachen toen we al zoevend over de vierbaanswegen flink de vaart erin hadden en ik terugdacht aan de familiebezoekjes van weleer. 15 kilometer, waar hadden we het over? Maar zo was toen de gedachte, het moest de moeite lonen. Voor mij zit het lonen niet in de kwantiteit aan tijd maar aan de kwaliteit. En die was er vandaag volop. Het was de moeite van het rijden waard.
Misschien was het u al wel eens opgevallen, ik schrijf graag stukjes over mijn herinneringen uit het verleden. Dat vind ik makkelijker dan het over nieuwe ontwikkelingen te hebben. Dingen uit het verleden zijn voor mij herkenbaar. Ik hoef er niets over uit te vinden, niet mee te experimenteren en in de meeste gevallen heb ik mijn standpunt al bepaald of heb ik er al een mening over. Maar dat wil niet zeggen dat ik het nieuwe uit de weg ga.
Ik was een zeer vroege gebruiker van de mobiele telefoon, Ik heb het type koelkast nog gehad. Op aanraden van dochterlief ben ik (al weer een heel aantal jaren geleden) het weblogland is gaan verkennen. Zo heb ik een paar jaar geleden eens een MP3spelertje aangeschaft om uit te kunnen vinden wat de werking van zo'n apparaatje is en wat vele leerlingen toen om hun nekjes hadden hangen. Ik heb hyves uitgeprobeerd en weer afgevoerd en vanmorgen liep ik via de krant tegen twitteren aan. Had u er al van gehoord, van twitteren, of van tweeten? Ik niet, maar ik las vanmorgen in het artikel dat velen zich hiermee bezig houden. Ook Obama. Niet dat dit laatste gegeven nu echt gewicht in de schaal legde om op onderzoek uit te gaan, maar mijn nieuwsgierigheid was wel geprikkeld. Twitteren of tweeten zo las ik, is het plaatsen van een berichtje van maximaal 140 tekens. Het kan via de computer, het mobieltje of pda. Het heet ook wel microbloggen.
Tijd om op onderzoek uit te gaan en ik kwam hier terecht http://twitter.com/. Het echte leven, zo hoorde ik de stem bij het videootje (zie link) vertellen, speelt zich af tussen de smsjes en de chatboodschappen door en daar wil twitter op in spelen met de vraag: wat ben je nu aan het doen? Door deze vraag van tijd tot tijd en veelvuldig aan vrienden en familie te stellen zou je meer op de hoogte kunnen blijven van elkaar en daardoor het gevoel krijgen dichter bij elkaar te leven. Ik hoef er niet lang over na te denken. Voor mij is het min of meer een variant op hyves met de vele "vrienden"'. Ik kan oprecht zeggen, aan mij niet besteed, ik ben al geweest. Maar nieuwe dingen, althans voor mij nieuwe dingen uitproberen, blijf ik wel leuk vinden. En ik zou het ook erg leuk vinden als ik wat reacties van u als lezer over dit fenomeen mag ontvangen.
Deze mijmeringen, deze beelden, ik zag ze voor me en beleefde dit op mijn vrije dag, lekker zittend op de bank, in mijn heerlijke knusse warme huis en ik was gelukkig.