Natuurlijk is het voorjaar nog niet voorbij, maar toen ik vanmorgen naar school reed, kwam de gedachte aan de wittebroodsweken bij mij op. De eerste weken na de trouwdag worden wittebroodsweken genoemd. Als ik terugdenk aan die eerste weken, dan ontstaat er vanzelf een lach om mijn mond. Wat waren we nog pril en wat genoten we van onze nieuwe status. Getrouwd, een echt-paar. Samen opstaan, samen ontbijten, samen koffie drinken, samen eten en samen weer naar bed. Die intensiteit van het samen doen verdwijnt op den duur. En zo zie ik ook het voorjaar. Het voorjaar is nog niet voorbij, maar de intensiteit waarmee ik het beleef lijkt te gaan inboeten. Het wordt gewoon weer een beetje gewoon.
Maar deze laatste dag voor de voorjaarsvakantie was helemaal niet gewoon. Het is nog maar meivakantie, maar het leek wel of het het einde van het schooljaar was. Na de vakantie is de groepsindeling van de leerlingen veranderd omdat ze dus op stage zullen gaan. De laatste les werd besteed aan lekker op een terrasje iets met elkaar drinken. De leerlingen wilden dit graag als een soort afscheid van het eerste jaar zien en elkaar verrassen met een klein aandenken in de vorm van een kaart of iets dergelijks.
Toen ik iets later dan zij aankwam, ik moest nog een les aan een tweedejaarsgroep verzorgen, zat de club vrolijk te babbelen, maar onmiddellijk stond er iemand op, pakte iets van onder de tafel, dat bleek een enorme bos bloemen voor mij te zijn, overhandigde dit aan mij en bracht mij vervolgens naar de stoel die voor mij was vrij gehouden. Wat heb ik genoten van dat uurtje op dat terras en niet alleen omdat het zonnetje zo lekker scheen, maar vooral door dit hartverwarmende gebaar van "mijn" leerlingen.
Voor de bloemen is het jammer dat ik morgen een weekje op vakantie naar de Betuwe ga, maar ik heb heel even nagedacht en er een goede bestemming voor gevonden. Iemand in de buurt die op onze poes, planten en vissen past gaat van deze mooie bos bloemen genieten. Maar ik wil de bloemen ook niet vergeten. Natuurlijk heb ik er een foto van gemaakt, want geloof me, dit lijkt een heel oppervlakkig logje, voor mij heeft het wel terdege diepgang. Ik ben echt ongelooflijk blij met dit gebaar, met dit boeket, met deze bloemen. Ik ga dan ook met een heel goed gevoel deze vakantie in en ik geef de bloemen de plek die ze verdienen. In ieder geval ook een plaatsje op deze site zodat ze in de komende week door de bezoekers bekeken kunnen worden. Tot volgende week.
(klik)
Ik kijk naar buiten. Opeens ziet het er heel anders uit dan ik het de afgelopen weken gewend was. Geen zon die zich aan de strakblauwe lucht voortbeweegt, wel een kamer die opeens veel donkerder aandoet. Dat komt mede omdat de bomen ondertussen weer blad hebben gekregen en nu het weliswaar "donkere licht" tegenhouden en daardoor de kamer opeens ook een stuk donkerder doet lijken dan een paar weken geleden toen de bomen nog kaal waren en het feest begon........
Met de koude wind en de voortjagende donkere grijze wolken aan de hemel die voortdurend dreigen het koude hemelwater over ons uit te storten, maar het steeds weer bij een paar enkele koude spetters laat, komt het mij voor alsof in alle haast de feestversiering is afgebroken. Geen stralend zonlicht meer, geen rose bloempjes van de prunus meer, geen gele bloempjes van de forsythia meer te zien net zo min als de witte bloemen van de magnolia.... Het lijkt net als bij de kerst, alsof alle bomen in de tuin zijn afgetuigd, de feestversiering weer zorgvuldig in dozen is opgeborgen en dat er vanaf nu gewoon weer gewacht moet worden tot een volgend jaar voordat het opnieuw tevoorschijn gehaald kan worden.
Wat was het mooi en wat heb ik genoten. En er komen vast nog heel veel mooie dagen. Ik kijk er nu al naar uit.
.
(klik)
De tijd gaat snel. Het schooljaar is bezig zich op te maken voor de finale. Na de meivakantie moeten de eerstejaarsleerlingen voldoende toegerust zijn om echt kennis te gaan maken met het werkveld. Hoewel het nog niet helemaal de echte beroepspraktijkvorming is, zoals stage tegenwoordig genoemd moet worden, gaat, maar het nog onder de noemer werkveldoriëntatie valt, wordt het nu toch echt heel serieus voor de dames en de enkele heer. Tot aan de zomervakantie zullen zij twee dagen per week in diverse verzorgingshuizen, enkele verpleegtehuizen en in enkele woonvormen voor verstandelijk gehandicapten ingezet gaan worden. Weliswaar als boventallig, maar toch. De meeste leerlingen hebben er zin in, eindelijk de praktijk in. En als dat lukt volgt na de zomervakantie de echte stage. Ik vind dat altijd een mooi moment. Vanaf nu verandert de leerling in rasse schreden van soms nog wat een dwarse puber tot een meestal heel plezierige jong volwassene die bezig is om haar plekje in de wereld op een verantwoorde wijze in te gaan nemen.
O jawel, in het afgelopen schooljaar is er zeker al het één en ander gebeurd. De presentatie van zichzelf, de praktijktoets waarbij gewerkt wordt met "simulanten", mensen die vrijwillig als patiënt willen spelen, de begeleidingsgesprekken en de kennis, dit alles heeft er toe bijgedragen dat deze leerlingen zich ontwikkeld hebben. In zo'n jaar gebeurt er heel veel en het gaat in een rap tempo. Maar misschien is het wel een natuurwet dat de ontwikkeling in de jeugd snel moet gaan, want als ik nu naar de visjes in mijn aquarium kijk dan gaat die ontwikkeling ook in een sneltreinvaart.
Het zal ongeveer zes of zeven weken geleden zijn dat ik hele kleine speldenknopjes in het aquarium zag. Ik kon toen nog niet uitmaken of het guppen of platies waren, totdat ik op een dag ontdekte dat acht hele kleine visjes een beetje een oranje kleur kregen. Eentje, nummer negen, niet. Dat is een prachtige gup geworden. De acht platies groeien als kool en ze zijn al hard op weg net zo groot te worden als de moeder. De vader heeft kort na de geboorte van kleine de visjes helaas het leven gelaten. Maar acht nieuwe vissen ter vervanging van die éne vader is een beetje veel. Ze laten zich graag zien, maar ze laten zich moeilijk fotograferen. Kennelijk zijn ze bang. Zij staan vast niet te trappelen om zich elders te gaan ontwikkelen, zij hebben het hier wel naar hun zin. Maar ik zal in de toekomst wel een probleem met hen krijgen. Als deze acht echt volwassen zijn en zich ook weer gaan voortplanten dan wordt mijn klasje platies veel te groot. Bovendien ontstaat er dan een vorm van inteelt. Hoe ik dit moet gaan oplossen weet ik nog niet.
Soms is het begeleiden van leerlingen toch stukken eenvoudiger dan het houden van vissen.
Dit voorjaar zie ik weer veel meer van alle door de lente versierde bomen dan in de vele voorgaande jaren. Nu ik een stuk verder moet reizen om op mijn werk te komen en daardoor ook in andere contreien kom dan alleen op het Friese vlakke land, geniet ik van alles wat bloeit en mij altijd weer boeit. Het lijkt wel of het feest is buiten en dat alle bomen versierd zijn. De één is lichtrose, de ander wat donkerder rose gekleurd, de gele forsythia drukt haar stempel en de prachtige magnolia's staan overal volop in bloei. Het frisse groen lijkt de basiskleur te zijn aangevuld met de vele verschillende witte bloemetjes van de verschillende bomen die ik niet allemaal bij naam ken.
Gewoonlijk luister ik onderweg naar het voorlezen van een boek, dat bevalt me heel goed. Suezkade van Jan Siebelink was een heerlijk boek om via de CDspeler voorgelezen te krijgen. Onderdehand ben ik ook van de inhoud van het tweede Harry Potterboek op de hoogte en Gloed van Sandor Marai was zeker de moeite waard om te horen, maar dit laatste boek zou ik zelf als leesboek nooit uitgelezen hebben. Momenteel leest Suzan Smit, zelf een heks, mij "Brida" van Paulo Coelho, een boek handelend over een meisje dat ingewijd wil worden in de grote mysteriën van de heksen, voor.
Vanmiddag op de terugrit werd er een hele verhandeling over een bos in de regen gegeven en op dat moment heb ik er de voorkeur aan gegeven om het boek uit te zetten. De voorkeur ging echt uit om van de mooie strakke blauwe lucht te genieten en de bomen die ik zojuist beschreven heb te zien. Gele narcissen, rode tulpen, hier en daar al een rode rododendron, het kan niet op. Het bijzondere boek over hekserij mag dan heel interessant zijn, het gewone buiten heeft het vandaag toch maar mooi even gewonnen.
gecremeerd
geen graf
geen laatste
rustplaats
maar vandaag
stond ik
wel even stil
bij de sterfdag
van de vrouw
die mij
het leven
gaf
dag mam
april 2009 hannah
Ik kan met veel genoegen terug kijken op het Paasweekeinde. Met eieren verstoppen hadden we nog niet veel ervaring, maar gisteren en vandaag hebben we dat helemaal in gehaald. Het mooie weer, de tuin, de familie en zij! Ik heb met volle teugen genoten. Wat is het heerlijk om je kleindochter weer een paar dagen om je heen te hebben en wat gaat het toch snel. Al weer ruim drie en een half jaar. Ik had ergens een step in de aanbieding gezien en P. en ik dachten dat ze er nu wel groot genoeg voor zou zijn........Vanmorgen, na het paaseierenfestijn, nog in de pyama was het tijd om haar de step te geven. En werkelijk, onvoorstelbaar, ze pakt de step aan en begint als een volleerde stepper te steppen. (klik op de foto voor een groter formaat)
"Ik weet het niet", meer wist de orthopeed mij gisteren niet te vertellen. Juist de afgelopen week had ik weer veel meer pijn dan in voorgaande weken en dan krijg je zo'n uitslag. Middels de MRI scan was er niets afwijkends te zien geweest. Met een open blik keek de nog jonge orthopeed mij aan. "En nu?" vroeg ik, "wat kan er nu dan nog gebeuren, want er kan dan wel niets te zien zijn, maar ik heb wel pijn, en niet zo'n klein beetje ook.
Er kon nog een botscan gemaakt worden. Het voelde als een zoethoudertje, van "ach mevrouwtje, we gaan heus nog wel even op zoek naar wat het eventueel dan wel kan zijn'" , maar ik geloofde er niet in. Het onderhoud leek hiermee afgelopen te zijn, maar ik bleef zitten. De arts begon opnieuw zijn verhaal af te draaien. Hij wist niet echt waar hij nu nog moest zoeken om die pijn te verklaren. Om alles uiit te sluiten leek het toch echt wenselijk om die botscan te laten maken. Als dat niets uitwijst moet er toch gedacht gaan worden richting vasculair stelsel of aan het zenuwstelsel.
Slikte ik nog wel paracetemol? Oh hielpen die niet meer? Er was nog wel iets anders en voor ik het wist had ik een recept in de hand voor 90 tabletjes diclofenacnatrium mèt daarbij de maagbeschermende tabletjes. Bij de bali kon ik een afspraak regelen voor een botscan en met een 'echt ik weet het niet' werd voor mij de deur open gehouden teneinde mij uit de behandelkamer te loodsen.
Ik heb wel een afspraak gemaakt, hoewel ik mij afvroeg of dit nu tegen beter weten in was. In de auto biggelden de tranen over mijn wangen. Kennelijk is het een nieuwe trent van de artsen om te zeggen: ik weet het niet. Dit is de tweede keer dat ik dit binnen een korte tijd hoor en intussen ben ik geen stap verder, terwijl die aanhoudende zeurende pijn wel prominent aanwezig is. Het nare vind ik dat er ook geen suggesties gedaan worden. Nee men werkt stap voor stap het protocol af.
Ik heb die nare pilletjes maar opgehaald en ik ben ze maar beginnen te slikken. Ook heb ik maar weer eens bij artrose gekeken en bij spataderen. Bij beide kwalen werd geadviseerd het been 's nachts hoog te leggen. Ik heb maar een kussen onder het voeteneinde van mijn matras gelegd. Misschien daardoor en mede door die vervelende pijnstillers en ontstekingsremmers nam vannacht de pijn af en ik ben redelijk pijnvrij opgestaan.
ik heb wat van de dag proberen te maken. In de vroegte hebben wij heel veel geraniums, hanggeraniums, lobelia's en fuchsia's gescoord. Daar heb ik mij prima mee vermaakt, maar in de loop van de dag kwam die zeurende pijn toch weer terug. Een arts hoeft van mij niet alles te weten, dat kan ook niet, maar om met mij een plan van aanpak te bespreken had ik toch wel fijn gevonden. Dit voelt zo weinig betrokken. Ik ga ga me bijna schuldig voelen, mij daarbij afvragend of die pijn wel echt is of dat het alleen maar tussen de oren zit.
Elk voorjaar is weer anders. Was ik andere jaren wel eens helemaal verrukt van de prunussen, dit jaar wint de Magnolia. Zij bloeit dit jaar dan ook overweldigend. Eigenlijk was deze Stermagnolia niet de bedoeling geweest. Bij de aanschaf, inmiddels al vele jaren geleden was de keuze gevallen op een zogenaamde kaarsenboom. De eerste jaren heb ik mij, cq hebben we ons, een beetje bekocht gevoeld, maar wat mij betreft is dat dit jaar helemaal over. De boom staat te stralen, gisteren in de zon, maar vandaag, aan het eind van een bewolkte en regenachtige middag leek het wel of de witte bloesem licht gaf. Tijdens het koken werd telkenmale mijn aandacht door de bijna lichtgevende boom opgeëist. klik op de foto's voor een groter formaat
We kijken elkaar aan. "Dat is wel een hele mooie", zegt P. en we luisteren verder naar wat de verslaggever te vertellen heeft over de deelnemers van de marathon van Rotterdam. We zijn al jaren trouwe fans van het kijken naar deze happening. Als lange afstandlopers, maar dan op wandelgebied, weten wij maar al te goed wat 42 kilomter is. "Contaminatie heet zoiets toch?" vraagt P. als de verslaggever even zijn mond houdt. "Ja", zucht ik, "maar zo'n vreemde samentrekking heb ik nog nooit gehoord. Twijfelzuchtig".
Dat het woord twijfel van het woord twijfelachtig komt, laat zich makkelijk duiden, maar waar zou dat woord zuchtig vandaan komen? Ik vermoed van het woord ijverzuchtig, anders zou ik het niet weten. Onder het genot van nog een kop koffie kijken we gezellig samen verder. Heerlijk burgerlijk, maar o zo knus. Echt heel kritisch wil ik ons toch niet noemen maar als we even later diezelfde verslaggever horen zeggen: 'En dan maar hopen dat het zich uitloont', schieten we samen weer in de lach.
"Deze is in ieder geval beter te begrijpen", zegt P. Als hij even later opstaat om de benen even te strekken vraag ik hem beide woorden even op het gele blokje te schrijven, want voor je het weet ben je het kwijt en dan is het vaak een hele toer om het weer te reproduceren. "Ga je er een blogje over schrijven?" vraagt P. "Ik denk het wel", antwoord ik; het is bijna te leuk om het voorbij te laten gaan.
In de afgelopen week heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb ik maar weer eens geprobeerd om even een balletje te slaan. Week na week gaat het steeds iets beter met mijn voet en in tien weken zijn dat een heleboel ietsjes, vandaar. Ik heb mij heel erg in acht genomen, en veel meer dan een slaan op de ballen die in mijn buurt kwamen was het nog niet, maar ik heb genoten. En niet in de laatste plaats van er gewoon weer bij te zijn. Het weer mee kunnen doen in de onderlinge interactie die op de baan plaats vindt.
"Leuk dat je er weer bent, maar je bent wel veranderd. Dat witte plekje had je voorheen niet." "Wat voor een wit plekje, wat bedoel je?" vraag ik. Ina wijst met haar vinger ergens richting mijn neusvleugel. "Daar" en ze wil het met haar vinger wegwrijven. "Wat kan het zijn, crème of tandpasta?" "Zou kunnen", antwoord ik, "maar het kunnen ook gestampte muisjes zijn". "Echt?, gestampte muisjes? bestaan die nog? Niet te geloven," ratelt Ina, en ze vervolgt met "mijn dag is al goed, ik ga vanmiddag onmiddellijk gestampte muisjes kopen. Het is zeker al meer dan dertig jaar geleden dat ik dat geproefd heb. Kijk daarvoor kom ik hier, om zogenaamd te tennissen, maar ondertussen doe ik zo veel inspiratie. Dat wil je toch niet missen". Als Ina eindelijk stil is en ik naar de baselijn loop om te gaan serveren denk ik: "het gaat echt nergens over, maar wat heb ik dit soort onzin gemist".
Deze vorm van small talk maakt het voor mij juist zo aantrekkelijk en ik ben blij dat ik er weer een heel klein beetje aan deel kan nemen.
Klik op de foto en deze wordt groot
Dit had ik waarlijk onderschat, de MRI-scan die vandaag van mijn voet gemaakt zou worden. Mèt de bevestiging van de afspraak had ik wel een informatieboekje ontvangen en ik had het ook wel een beetje doorgelezen, maar..... ik bleek toch niet helemaal goed op de hoogte te zijn. Bij het lezen, een aantal weken geleden, had ik zoiets van: ik ben niet bang, mijn hoofd hoeft er niet in; alleen mijn voet, dus ik hoef mij nergens druk om te maken. Sedatie, oftewel kalmerende middelen hoef ik al helemaal niet.
Keurig op tijd werd ik opgehaald. Ik moest mij van al het metaal ontdoen en mijn meegebrachte joggingbroek of iets dergelijks aandoen, want met blote benen in het apparaat was niet toegestaan. Maar ik had geen meegebrachte joggingbroek. Op de vraag of ik het infoboekje dan niet gelezen had, heb ik maar iets gemompeld van: het is al even geleden dat ik het gelezen heb en ik heb er misschien wel overheen gelezen. Ik kreeg een pyamabroek van het huis en gelukkig mocht ik de panty er onder aanhouden.
Ik staar naar het apparaat. Het lijkt wel heel erg futuristisch. Ik, die altijd van alles via google opzoekt, had vergeten mij hierover te informeren. Een beetje bibberend nam ik plaats en ging ik liggen. Mijn voet werd vastgezet, ik kreeg een bel in mijn handen gedrukt, daar kon ik op drukken als het niet goed met mij zou gaan, er werd een koptelefoon op mijn hoofd geplaatst en ik werd tot aan mijn middel in het vreemde apparaat geschoven.
En toen begon het scannen. Het apparaat begint te brommen met POM POM POM vrij lang en hard. Een poosje later gaat het POM POM over in een nog harder BENG BENG BENG. Via de koptelefoonzou ik naar muziek kunnen luisteren, maar tijdens het POM POM en BENG BENG hoor ik geen noot.
Na een tijdje, het is weer even stil, hoor ik verbaasd een stem door de koptelefoon die vraagt hoe het met mij gaat. Ik brom iets van wel goed. Er wordt mij medegedeeld dat we ongeveer halverwege zijn. Er zullen nog een paar series genomen worden. Dat gaat nogmaals ruim acht minuten duren. Er hangt geen klok, ik kan het niet controleren. En weer een afwisseling van POM en BENG. Na een tijdje meldt de stem dat men over één serie niet zo tevreden is en dat deze opnieuw genomen zal worden. Het POM en BENG zet zich weer in.
Het duurt weer een tijdje en als het dan opnieuw stil is staat de (radioloog? een assistent of weet ik veel hoe deze uitvoerder genoemd moet worden) naast me. Verrassing, zegt hij. We geven u nu een injectie met contrastvloeistof en dan maken we opnieuw nog een paar series. Het duurt even voor ze een juiste ader gevonden hebben, maar als de vloeistof na drie keer prikken eindelijk geïnjecteerd is, wordt ik weer teruggeschoven in het apparaaat. Het POM en BENG gaat bijna vertrouwd worden.
Eindelijk mag ik mij weer aankleden en mezelf weer optuigen met het (edel)metaal. Als ik terug in de wachtkamer ben, begrijp ik de verbazing van P. Al met al heeft het meer dan een uur geduurd. Terwijl ik dacht dat twintig minuten wel erg lang zou zijn voor één simpel voetje.
Vervolgens wilde ik met de assistente van de behandelend arts een afspraak maken voor het bespreken van de scan, maar dat duurt nog even. Vrijdag is de assistente aanwezig en dan kan ik bellen. Het duurt dus nog even voordat ik een uitslag heb.
|
|
