MUSEA
Onze ontdekkingstocht in Gotha de eerste dag eindigde bij het grote slot Friedenstein op de heuvel. In het slot is in één vleugel een museum gevestigd, alleen het was maandag en dus gesloten. Waarom weet ik niet maar ik had het gevoel, dat ik dit museum mòest zien. Wij, zijn niet zo van die museumachtigen, behalve ik wanneer het paleizen of iets van dien aard betreft. Ik heb mijn wens op het verlanglijstje gezet, alleen heeft het tot de één na laatste dag geduurd voordat mijn wens is ingewilligd 
En het was zeker de moeite waard. Niet alleen het beroemde "liefdespaar van Gotha" (ik had er nog nooit van gehoord, maar het schijnt echt beroemd te zijn) geschilderd door Cranach (kende ik ook niet) was mooi om te zien, nee het hele slot. Schitterend aangeklede zalen, prachtige houten vloeren waar men heel zuinig op is, want wij moesten vilten sloffen aan over onze schoenen. Zeven euro was zeker niet te duur als entree van dit museum. Foto's mochten niet gemaakt worden en op het internet kan ik noch van het schilderij, noch van de interieuren afbeeldingen vinden.
De Wartburg hebben we ook bekeken, maar hier ben ik te zuinig geweest. De entreeprijs was wat aan de hoge kant en bovendien houden wij er niet van om onder leiding een rongang te moeten maken. We doen dat liever op eigen houtje. Hierdoor heb ik de allermooiste zaal gemist toen ik achteraf de ansichtkaarten die te koop waren bekeek. Afijn wel de vele bijbels en het kamertje waar Maarten Luther heeft zitten schrijven gezien.
Dichtbij ons werd reclame gemaakt voor het Bratwurstmuseum. Volgens de folder zou dit in Hausen zijn. Tijdens diezelfde fietstocht waarbij we langs het tunnelmuseum fietsten, deden we ook deze plaats aan, maar geen museum te vinden. We hebben met de auto de borden gevolgd en het museum bleek in Holthausen te staan, nog geen 5 kilometer van de plaats waar wij op de camping stonden
Het slot in Schmalkalden bezochten we dus eerder dan het slot in Gotha en toen vonden we dat we voor drie euro al veel te zien kregen. Het mooie was dat Sjors de hond mee mocht in dit museum. In alle andere gevallen verbleef hij tijdens onze museumbezoeken in de auto. Dat kon dit jaar omdat het niet zo warm was, zoals heel vaak in Frankrijk wel het geval is. Ik ben tijdens een vakantie nog nooit in zo veel musea geweest verzuchtte P. Dat was ook zo en echt, dan hebben we meer dan de helft overgeslagen. In Weimar bijvoorbeeld, zijn we in geen enkel museum geweest. Wij vonden dat de commercialiteit daar wel erg hoog in het vaandel stond. Want wat aankondigingen van musea betreft, daarin doet Duitsland niet onder voor Frankrijk. Elke bezienswaardigheid, hoe klein dan ook, wordt flink onder de aandacht gebracht, maar ik hoef niet alles te zien. Ik ben gauw tevreden en vind al snel iets mooi. Als ik zo'n doorkijkje als op de onderste foto zie, dan ben ik al helemaal aan het genieten.
Een aantal kilometers voor Eisenach vertellen borden dat hier de vroegere grens met de DDR heeft gelopen. Niet dat dit nu direct te merken is, alleen vond ik het opeens niet zo prettig dat er zo veel vogelobservatiehutten te zien waren. De vorm deed mij net iets te veel aan tijden in de geschiedenis denken, waar ik liever niet mee bezig wil zijn. Zo is er een camping dicht bij Weimar, maar daar deze zich ook dicht bij Buchenwald bevindt, was deze camping geen optie voor mij. Ik heb Buchenwald dan ook niet bezocht. Het is te zwaar beladen voor mij. Ik weet niet wat ik van reïncarnatie moet denken, maar soms denk ik dat ik in een vorig leven in een concentratiekamp heb moeten verblijven. Ik hoef maar plaatjes te zien of ik begin hevig te transpireren en mijn hartslag gaat op hol en ik sta helemaal op tilt. Ik vind het hele nare akelige lichamelijke reacties en ik ga ze dan ook maar liever uit de weg. Na het lezen van 'Eindeloos bewustzijn' van Pim van Bommel is mij mogelijk het één en ander wel wat duidelijker geworden, maar of ik deze theorie nu echt aanhang is nog een heel ander verhaal waarvan ik zelf nog niet weet hoe de afloop zal zijn. Maar goed, die vogelobservatiehutten trokken, of ik het nu wilde of niet, vooral in het begin nogal mijn aandacht. Ik heb een afspraak met mijzelf gemaakt en mijzelf beloofd mij er niet door van de wijs te laten brengen. Het zijn vogelobservatiehutten en niets anders. Even nog heb ik tijdens een fietstocht het boek 'Danseres zonder benen' van Clara Ascher-Pinkal, een boek dat ik al jaren geleden gelezen heb, geherkauwd. Ik zag die vrouw weer op de binnenplaats in de kou staan, bezig dood te vriezen......
en waarvan de hoofdpersoon in dat boek dacht, ik hoop maar dat ze snel sterft, dan hoeft ze niet meer zo lang te lijden. Ik moet zeggen dat mijn ogen in latere dagen van de vakantie veel minder naar die hutten toe werden getrokken. Het leek net alsof er minder waren dan in de eerste dagen. En toen we dan op onze wandeltocht (overigens de enige) stijf langs zo'n hut kwamen en P. er even in geklommen was, was het net of ik eindelijk wat meer afstand kon nemen van alle nare gedachten hieromtrent. Op weg naar Jena dacht ik het standbeeld van Buchenwald in de verte te kunnen zien, althans de pilaar. Ik had nog niet de moed en ik voelde me ook niet geroepen om er daadwerkelijk heen te gaan, maar de beklemming die ik vooral in het begin even voelde, ben ik in de loop der tijd toch helemaal kwijt geraakt. 
wel geweest. het lag in de bedoeling dat we er op de fiets heen zouden gaan, maar omdat we 's morgens eerst een paar boodschappen hadden gedaan, was het wat aan de late kant geworden. Gelukkig maar, want het bleek veel verder te zijn dan wij gedacht hadden. Nadat we de auto geparkeerd hadden liepen we via een achteringang de bekendste straat, de Krämerbrücke de altstadt Erfurt binnen. 
Er was in de altstadt heel veel moois te zien en ik besloot voor mijzelf om er een top vijf te maken, welke plaats ik nu het mooist vond. Gotha is als stad wat kleiner en overzichtelijker, maar heeft naast het mooie stadhuis, zie het vorige blogje ook een prachtig paleis met daarin een schitterend museum. In een blogje over de bezochte musea zal dat te zien zijn. 
De binnenstad of anders gezegd de altstadt van Erfurt heeft vele mooie, oogstrelende gebouwen. De imposante dom en de tweede kerk ernaast zijn vanuit de verschillende hoeken van de stad heel goed zichtbaar maar zijn als foto minder interessant. Ik toon liever de de karasterieke panden. En Weimar?
Die plaats is heel gezellig, maar doet ook een beetje commercieel aan. Het is een hele culturele stad, waar de verering van Goethe en Bach hoog in het vaandel staan. Zelfs de logeerpartij van Maarten Luther wordt breed uitgemeten. Ook Het Bauhaus, een stroming in de architectuur neemt een belangrijke plaats in. Als ik zou moeten kiezen tussen deze drie plaatsen dan zou ik toch voor Erfurt kiezen, meer nog dan voor Gotha, maar niet voor Weimar, ondanks het hele grote prachtige park wat Weimar heeft. 
De steden Gera en Jena komen niet in aanmerking om op een hoge plek in die top vijf van mij te eindigen. Gera heeft nog een paar mooie gebouwen zoals een witte kerk en dit witte stadhuis. Ik denk, maar dat zijn mijn gedachtes, dat deze steden meer te lijden heb gehad van de oorlog en er daardoor meer onherroepelijk weggevaagd is. 
In Jena viel de grote nieuwe toren heel erg in het oog, waardoor ik er voor kies juist deze foto te laten zien en niet de foto van het plein met de paar karakteristieke panden. 
Voor alle steden geldt wel dat er heel veel moeite is gedaan en waar men hier en daar nog volop aan bezig is om de steden hun schoonheid van weleer terug te geven. P. en ik bezigden een beetje de oneerbiedige term "opleuken". Dit werd ons de eerste dag in Gotha ingegeven toen wij zagen dat één pand, wat nog niet gerestaureerd was, in een groot beschilderd doek was gehuld als mooie gevel, passend in het straatbeeld. We hebben er heerlijk om staan grinniken. In Jena hebben we het nog een keer toegepast gezien. Dresden en Halle hebben we niet meer bezocht. 
We vonden het zo wel genoeg, temeer daar we ook nog in Eisenach zijn geweest en Schmalkalden (foto naast) hebben aangedaan. De onderste foto is weer uit Erfurt met een foto van die broemde huizen over de Krämerbrücke, maar nu aan de achterkant gezien, de kant waar het omgaat en die ook op vele ansichtkaarten staat afgebeeld.
Aan
Leve de vakantie, zwaai met hoed en pet! Dit jaar kan ik het weer luidkeels zingen. De vakantie is begonnen en eindelijk durf ik te schrijven dat ik terug kan zien op een goed verlopen jaar, weliswaar met enkele hobbels, zoals een overlijden en mijn gezondheid die telkens parten speelde, maar toch... Ik had deze tekst al langer in mijn hoofd, maar ik kan mij nog zo goed twee en drie jaar geleden herinneren dat het juist in die laatste dagen helemaal fout ging doordat sommigen het toen nodig vonden om zich van die hele nare en stekelige opmerkingen te gaan bedienen. Je wordt daar als mens toch wat angstig van. En dat, terwijl ik toch eigenlijk best wel een beetje blij en tevreden ben. het heeft lang geduurd, maar ik ben me stukje bij beetje toch gaan thuisvoelen op de nieuwe werkplek. Ik begin het weer over "wij" te hebben en dat geeft aan dat ik mij er weer bij hoor voelen. Ik doe niet enkel meer mijn plicht, ik doe weer mee aan het teamgebeuren en dat zal het volgende schooljaar alleen maar toenemen. Ik ben heel tevreden met de taakomschrijving van het volgende schooljaar. Coördinerende werkzaamheden, onderwijsontwikkelingsuren, gewone lessen en lessen aan volwassenen, het zit er allemaal in. 
Het lijkt weer een beetje op mijn takenpakket van vroeger tijden. Het leuke is, dat ik nu weer het gevoel heb dat ik aan een welverdiende vakantie ga beginnen. Nog een paar dagen, dan gaan we vertrekken. Eerst even genieten van de eindeloze tijd die voor mij lijkt te liggen.
