TERUG VAN WEG
Even heb ik overwogen om er gewoon door heen te gaan. Pats boem, in één keer 25 km. De herinneringen aan de pijn en het langetijdsbestek van de weg naar herstel vormen de rem om dit toch maar niet doen. Om toch maar een keer verstandig te zijn en de weg van de geleidelijkheid en een zorgvuldige opbouw te kiezen. Ik had immers ergens in april, mei gezegd: kon ik maar weer eens 15 km lopen, dan zou ik al blij zijn; nee ik zou toen al met veel minder tevreden zijn geweest, het rondje met de hond leek me toen al heel fijn....Te vaak heb ik mij vertwijfeld afgevraagd: zou ik ooit weer goed aan het lopen komen? En nu vele weken later ga ik het voor het eerst weer proberen. Vele malen heb ik die Haletocht, een jaarlijkse wandeltocht hier in de buurt, gelopen en meestal de afstand van 40 km. Soms, als ik wat minder tijd had de 25 km, maar nu dus de 15 km.
Al bezig zijnde mij voor deze wandeltocht klaar te maken, komen alle vertrouwde gevoelens als vanzelf weer boven drijven. Het afwegen welke kleding deze dag het meest geschikt zal zijn, korte of lange broek, lange mouwen, korte mouwen, wel of geen vest, regenjack aan of opgerold enzovoort. Voor een wandeltocht, ook al is het dit keer maar een halve dag, geldt eigenlijk maar één ding, doelmatigheid. Vooral bij langere tochten gaat elke verkeerd gemaakte keuze gevoeld worden.
Bij wandeltochten gaat het niet om tijd, maar het is wel een indicatie hoe het ongeveer met de vorm en de concitie is. Ooit waren P. en ik in staat om 15km. binnen de twee uur te lopen, zonder dat er sprake is van snelwandelen. Dat heeft namelijk een geheel eigen techniek en dat trekt mij niet. Ik vind het er heel onelegant uitzien, daar geef ik mij niet aan over. Nee, goed op tempo lopen met een gemiddelde van 6,5 à 7 km per uur vind ik het fijnst. Gewoon met elkaar kunnen praten en lekker om je heen kunnen kijken en niet alle aandacht aan het lopen te hoeven geven, dat is een fijne manier van bewegen. Ik had de hoop dat ik nu, na al die maanden rust ongeveer een 6 à 6,5km per uur zou kunnen halen. En dat is gelukt. Binnen twee uur en een kwartier waren we bij de finish cq start.
Na ruim 10 km ga ik die vervelende pijn, die er nu gelukkig al weken niet meer is, een heel klein beetje voelen. Het stemt me tevreden dat ik gekozen heb voor een rustige opbouw. Nu heb ik niets geforceerd, mij keurig aan de voorschriften gehouden.Ga maar onderzoeken hoe ver je kunt gaan, maar ga niet over de de pijngrens heen. Dat heb ik dus niet gedaan en ik heb er alle vertrouwen in dat ik er de komende dagen geen nadelige gevolgen van zal hebben. Als dat zo is ben ik blij en tevreden. Dan ben ik weer een stapje, nou ja, zeg maar rustig een flinke stap vooruit gegaan.
Het schooljaar is officieel weer van start gegaan en dit maal met een heel bijzonder begin. Al meer dan twintig keer heb ik de opening van het nieuwe schooljaar mogen meemaken. Meestal probeert men er iets heel speciaals van te maken. Een aantal jaren geleden hebben we, ik maakte toen deel uit van de commissie levenssbeschouwing en cultuur, het jaar geopend met een bezinningswandeltocht. Vorig jaar was Hans van Breukelen uitgenodigd om een inspirerend verhaal te houden en dit jaar was er een hele dag uitgetrokken om het derde lustrum, dus 15 jaar roc (regionaal opleidings centrum) te vieren. Het moest een feest worden voor alle dertien honderd medewerkers die werkzaam zijn bij de diverse vestigingen. En een feest is het geweest. Niet voor alle dertienhonderd, want honderd procent opkomst wordt nooit gehaald, maar de meesten van de meer dan duizend aanwezigen hebben naar mijn inschatting genoten. Het weer was voortreffelijk en de organisatie was meer dan voortreffelijk. Van te voren was er middels programmaboekjes al duidelijk gemaakt dat een ieder een keuze kon maken uit het doen van verschillende activiteiten na de lunch door zich daarvoor in te schrijven. Er was een scala van mogelijkheden. Een kleine greep: zeilen, kano varen, sloepen bouwen, aquarelleren, salsadansen, schermen, fietsen, een wandeling maken, met de rondvaartboot, naar een museum, vliegeren, valkenieren. Ik pretendeer niet volledig te zijn, want er waren nog meer mogelijkheden. Voor mijzelf had ik de keuze gemaakt, àls ik naar het feest zou gaan, zou het vliegeren worden, hoewel het valkenieren mij ook erg leuk leek. Salsadansen of iets met varen, waar de meeste collega's voor kozen, past niet zo bij mij. Toen bleek dat er een collega voor het valkenieren koos, heb ik mij daar onmiddellijk bij aangesloten. En wat heb ik genoten. Er was eerst een hele goede uitleg over de roofvogels. Ik vond het al mooi dat ik er zoveel van zo dichtbij kon zien. Maar daar bleef het niet bij. We kregen een voorbereiding om even later zelf de vogels op de hand te kunnen hebben. Eerst dacht ik dat durf ik nooit, maar ik ben over mijn angst heen gestapt. Ik heb verschillende vogels op de hand mogen hebben. Het is echt een sschitterende ervaring. En nog weer later mochten de vogels op de hand landen. Ik vond het geweldig en ik werd per moment blijer dat ik wel naar de feestdag toe ben gegaan. O ja, ik heb tijdens de lunch, en later bij de barbecue heus die paar mensen wel gezien die ik liever niet meer tegen wil komen. Ik weet nu dat dit niet altijd te vermijden is, maar iemand tegenkomen betekent niet dat je er mee in gesprek moet gaan. Er waren heel veel mensen met wie ik wel weer eens lekker bijgepraat heb. De ervaring van gisteren benadrukt nog eens dat blijven stilstaan bij wat er gebeurd is, niet goed is. Nieuwe uitdagingen aangaan kan heel inspirerend zijn. Dat hebben die vogels mij gisteren weer eens duidelijk gemaakt. Ik heb zin in het komende schooljaar.
Op de één of andere manier slaag ik er niet in up to date te zijn, maar loop ik achter de feiten aan. Toen de hele wereld zich al had voorzien van een paar Crocks, drong dit verschijnsel ook nog eens tot mij door en heb ik op aanraden van de overbuurvrouw ook een paar van dat niet om aan te zien schoeisel gekocht. Als het niet al te warm is, dit met het oog op de transpiratie, het materiaal is nu eenmaal toch een soort plastic, draag ik ze graag. Hoe je het ook wendt of keert, ze zitten lekker, vooral in de ochtend. En of het daar nu van komt, ik weet het niet, maar mijn pijnlijke voet is stukje bij beetje steeds minder pijnklachten gaan geven. Mijn overbuurvrouw constateert ook dat ik veel beter loop dan dat ik in maanden gedaan heb. Maar ze geeft me groot gelijk, dit is geen weer voor de Crocks, zij draagt ze al lang niet meer. Nee, ze laat mij weten dat er nu wat nieuws is. De FitFlop! Ze toont me haar voet waaraan ik een teenslipper zie. Ik zeg tegen haar, dat ik er tot nu toe nog nooit in geslaagd ben om te leren lopen met iets tussen de tenen en dat dit hem wel niet zal worden. Een dag later, hoe is het mogelijk zo vraag ik mij af, zie ik een artikel over deze slipper. Het schijnt weer net zo'n hype te zijn als de Crocks. Na wat gegoogel weet ik inmiddels dat die dingen voor 59 of 79 euro te koop zijn. En nee, ik heb ze (nog?) niet gekocht. Daar ben ik nog niet aan toe. Ik moet namelijk eerst verwerken dat ik in de reguliere advisering een behoorlijke schadepost heb opgelopen. Een paar dagen nadat ik van vakantie was teruggekeerd heb ik immers een podotherapeut bezocht. Hij raadde mij aan om de steunzolen die ik in mei aangemeten had gekregen uit mijn schoenen te halen en het voorlopig te houden bij de originele inlegzolen die bij de schoenen horen, totdat de door hem nieuw aangemeten steunzolen klaar zouden zijn. De steunzolen die ik dus nog maar pas had waren volgens hem helemaal niet goed. Ik heb ze uit de schoenen gehaald en het is tot nu toe het beste advies geweest wat ik in de laatste maanden gehad heb. Ik zocht mijn lekkere sandalen van vorig jaar weer op en zie daar: per dag verminderde de pijn en nu, na drie weken kan ik zonder enige pijnstiller te gebruiken gewoon weer door de wereld stappen. Zelfs het tennissen lukt weer. Gisteren vielen met een plof de nieuwe steunzolen die de podotherapeut voor mij heeft laten aanmeten, op de mat. Ik heb ze uitgepakt, ze eens goed bekeken, maar ik weet niet of ik die dingen ooit wel in mijn schoenen ga stoppen. De rekening van opnieuw ruim tweehonderd euro zal ik wel betalen, maar of ik ze ga gebruiken? Ik weet het niet. Zolang ik geen pijn heb in ieder geval niet. Misschien ben ik nog wel eerder geneigd om een paar van die FitFlops aan te schaffen, maar ook dat weet nog niet. Voorlopig houd ik het eerst maar bij mijn oude sandalen en ondertussen kan ik het wel uit jubelen van YES IK KAN WEER LOPEN !
Het verbaast mij iedere keer weer hoe kapper Douwe er telkenmale in slaagt om mijn haar zodanig te bewerken, waardoor ik, als het klaar is, als het ware tegen een vreemde in de spiegel aankijk. Hij doet niets bijzonders, geen permanent of iets dergelijks. Hij wast het, knipt het in een goede coupe, is vervolgens even bezig om het haar flink te kneden waardoor er een natuurlijke slag ontstaat om het dan vervolgens met wat gel in model te kammen en te föhnen. En iedere keer overvalt mij aan het eind van de behandeling de gedachte: "Ben ik dat mens?" Als ik dan ietwat eufoor uit de kappersstoel stap, moet ik toegeven, dat het mijn eigen benen zijn die mij dragen, dat het mijn hart is, dat klopt, dat het mijn handen zijn die betalen en dat ik er niet omheen kan, ik moet dat mens wel zijn. Voor ik de auto start kijk ik nog even in de binnenspiegel. Het ziet er echt weer goed uit. Mijn vader heeft gelijk. Hij placht altijd tegen mijn moeder te zeggen als zij naar de kapper was geweest: "zo, je bent weer twee kwartjes meer waard". Zo voel ik mij ook, maar dat duurt nooit zo lang. Als ik even later thuis in de spiegel kijk, lijkt de betovering al verbroken. Ik herken mijzelf al weer; het haar zit aardig, er zit een goede snit in, maar moest ik daar nu zo van onder de indruk zijn? En nu maar hopen dat ik het morgen zelf, als ik het gewassen heb, ook weer een beetje in de plooi kan krijgen, want dat is nu net de moeilijkheid. Naar de kapper gaan vind ik meestal wel leuk, maar de kater van de volgende dag is vaak wat moeilijker te verteren. Ik krijg het haar namelijk nooit zoals kapper Douwe het heeft gemaakt. Als ik 's morgens zelf mijn haar fatsoeneer hoef ik mijzelf dan ook nooit af te vragen of ik dat mens ben die ik in de spiegel zie. Ik ben dan in alle opzichten gewoon Hanscke met een heel gewoon doorsnee kapsel wat al dan wel of niet goed zit. Niets bijzonders.
Voor ons ging de vlieger niet op. We hebben het geprobeerd, maar we kunnen het gewoon niet. Ooit hoop ik eens iemand te treffen die mij vliegerles kan geven, want het lijkt me heerlijk om op een dergelijke manier met Jan de Wind te kunnen spelen. Spelen met de wind kan op vele manieren. De afgelopen dagen heb ik op de fiets heel goed het verschil kunnen voelen van tegenwind of voor de wind. Het was heerlijk en ik raak steeds meer verslingerd aan het fietsen. Je bent op de fiets veel sneller ergens en als je dan afstapt is het voor de afwisseling heerlijk om een stukje te lopen. Vanuit Schagen, wat trouwens een alleraardigst stadje is, ben je op de fiets in no time zo maar aan de kust. Wij zijn geen echte strandgangers, maar we willen er wel even kijken, want er valt altijd wel iets te zien. Bijvoorbeeld de kitesurfers.
Ik had ze alleen nog maar heel in de verte gezien, maar nu kon ik zien hoe er gestart wordt. Het zijn ware kunstenaars die jonge jongens. Het kost ze geen enkele moeite lijkt het wel. Ze gaan op een gegeven moment het water in, dan lijkt het of ze in een golf gaan zitten en hup, daar gaan ze met een noodgang. 
Voor mij is de zomer de mooiste tijd van het jaar. In dit jaargetijde speelt het buiten een grote rol. Zeker als het droog is en de temperaturen wat aangenaam zijn. Een paar dagen lekker warm weer vind ik fijn, het hoort bij de zomer, maar een echte Hollandse zomer met aangename temperaturen zoals dit jaar is niet te versmaden. Doordat er met dit weer veel mensen buiten zijn (mensen gedragen zich in de zomer echt anders dan in de winter) schijnt er elke dag wel iets leuks te gebeuren. Een onverwacht praatje met deze of gene, de hond uitlaten kost mij menig extra uurtje, omdat ik mijn tijd weer eens sta te verkletsen. Of ik sta mijn tijd te verdoen met het turen in de verte om als eerste de ballonnen in de lucht aan te kunnen wijzen, een wedstrijdje dat P. en ik 's avonds maar al te graag spelen terwijl we samen met Sjors ons rondje lopen. 
En dan op een dag zien we geen ballonnen in de lucht, we zien geen ballon landen waar we dan zo nodig heen moeten, wat ook al eens gebeurd is, nee we zien dat er vlak bij ons voorbereidingen zijn om een ballon te laten opstijgen. Dat schouwspel willen we zeker niet missen en we lopen dit keer met gezwinde spoed ons rondje. We zijn op tijd terug. Met fototoestel gewapend fietsen we snel naar de plek toe. Eindelijk kan ik eens in zo'n mandje kijken. Er wordt mij verteld dat er plaats is voor zes passagiers en één bestuurder. Naast de vier mannen die er al zijn, moeten er er nog twee personen komen, maar zij laten verstek gaan. In hun plaats mogen de moeder en de dochter mee. Uit het publiek, want er zijn meerdere mensen dan alleen wij komen kijken, hoor ik gemompel, dat klinkt als, ik had ook wel meegewild. Van ons groepje uit de straat had niemand gedurfd. Ook P. niet, want anders had ik hem allang een ballonvaart cadeau gedaan. Het is altijd weer boeiend om te zien hoe de ballon zich ontvouwt. 
Als de ballon bijna gevuld is volgen er een paar korte duidelijke instructies, want het moment van opstijgen gaat heel snel. Het is een prachtig gezicht als de ballon wegvaart. De komende dagen gaan P. en ik kijken of er in de kop van Noord-Holland ook ballonvluchten te zien zijn, maar wij gaan echt niet mee. Voor ons blijft het bij in de lucht kijken, maar niet alleen om ballonnen te zien. Nee, wij gaan, als het weer het toelaat, ons wel met wind en luchtstromingen bezighouden. Wij willen onder andere gaan vliegeren. Ben ik wel benieuwd wie van de bezoekers echt met een ballonvaart mee zou durven. 
Inmiddels is de grote peuter van drieëneenhalf, bijna vier, veranderd in een kleine kleuter die nu echt vier jaar is. Precies een week nadat we dit uitbundig gevierd hebben, kwam ze een paar daagjes bij ons op bezoek. Dat zijn altijd heerlijke dagen. Er wordt dan van mij verwacht dat ik met haar ga spelen en dat doe ik graag. Kleurentorentje, memory, een spelletje met kaartjes van Dora, domino, het maakt niet uit, wij spelen het. Ook haar zelfmeegebrachte spelletje waarbij wij, zij en ik, het samen tegen de raaf op moesten nemen hebben we gespeeld nadat ze mij duidelijk had uitgelegd hoe het spel gespeeld diende te worden. En omdat het mooi weer was hebben we ook veel buiten gespeeld. Lekker kliederen in de zandbak. 
Ik heb zelf ook even lekker gespeeld. Ik wilde in de zandbak een slotgracht maken met echt water erin, maar ik kan u verzekeren dat dat nog helemaal niet mee valt. Het is namelijk heel moeilijk om in het (te) droge zand een geul te maken waar het water in blijft staan. Binnen de kortst mogelijke tijd heeft het droge zand al het water opgeslurpt en staat de gracht weer droog. Veel zandbakervaring schijn ik niet te hebben. Gelukkig voor mij, want je wordt er wel moe van hoor, kon ze zich zelf ook prima met de tuinslang vermaken, zodat ik even kon uitrusten. Maar na een tijdje komt dan toch weer de vraag of we samen nog even iets zullen doen. Verstoppertje is dan net iets leuker dan het spelen met de skippybal, maar ook daar moet wel even meegespeeld worden, want dat heb je de vorige keer ook gedaan. En alles wat je als vierjarige in je geheugen hebt opgeslagen moet opnieuw gedaan worden. Voor een vierjarige is er niets leuker dan de herhaling. Want je herinnert je dat het de vorige keer zo fijn was en dat daarom alles, maar dan ook alles van de vorige keer herhaald moet worden, want dan wordt het vanzelf weer net zo leuk als de vorige keer. Heerlijke kleuterlogica. Om de mooie beelden voor mijzelf wat blijvend te maken heb ik opnieuw foto's genomen, waarbij de bloeiende rozen dit maal een uitstekend decor zijn voor mooie plaatjes waar ik in later jaren met heel veel plezier naar terug zal kijken. 
Het is warm. ik heb mij teruggetrokken op het terras achter in de tuin in de schaduw. Ik luister naar de geluiden om mij heen en ik geniet. In een paar tuinen verderop spelen zo te horen een aantal kinderen in een plastic zwembad. Ik hoor geplons en het gespetter van water. De vader schijnt zo te horen volop mee te doen. Plons. Het geluid van het spetterende water is dit maal drie keer zo hard, de daarop volgende lachsalvo van de kinderen ook.
Wie Giethoorn zegt, zegt fanfare en fanfare is muziek. En dat heeft weer veel te maken met 
hanggeraniums van het balkon van water voorzag, bedacht ik dat er heel veel kansen liggen om er een mooie dag van te maken. Als het mooi weer blijft, zal dat sowieso wel lukken en als we forse buien te verwerken krijgen is het een zaak om dat te ondergaan en daar samen goed uit te komen. Kortom, er liggen vele uitdagingen en het gaat vast een gezellige ontmoeting worden. U hoort er nog van.
Met deze gewone huis, tuin en keukenfiets met slechts 7 versellingen hebben we toch diverse tochten van zo'n dertig kilometer per dag, gemaakt. Heel bijzonder was de tocht rond het stuwmeer Ohratalsperre tussen Luisental en Oberhof in. Het kostte even moeite (het zogenaamde fietsduwen door Thüringen) om op de juiste hoogte te komen, maar toen was het dan ook heerlijk fietsen rond dat meer. Ook hebben we een groot deel van het Gera-Radwanderweg, genoemd naar het riviertje de Gera, en dat loopt van Geraberg tot Gebesee boven Erfurt in onze fietstochten opgenomen. Zo hebben we dit in gedeelten gefietst en dit pad was goed te doen, wat zeker niet het geval was met de beroemde Rensteig. Dit fietspad heeft de naam dat die helemaal over de bergkam voert, maar dat fietspad was door het vele op en neer gaan voor ons toch veel te zwaar. Het was dan vooraf ook een hele uitzoekerij om een goede fietstocht samen te stellen en ook dan nog was er wel eens een miskleun. De laatste tocht voerde langs een heel smal sluispad wat amper breed genoeg was voor de kar van Sjors.
op elk van hen een oude vesting, te zien. De eerste, die in Mühlberg, vlak bij de camping hebben we direct in het begin bekeken. De tweede 
hebben we op de laatste dag bekeken en 's avonds hebben we bij het derde exemplaar gegeten. Deze was volledig gerestaureerd en wordt als hotel en restaurant gebruikt. 
Ik eindig met een foto van twee lekkere sorbets. Iedere zichzelf respecterende plaats had een Eiscafé, iets wat waarschijnlijk heel erg bij Thüringen hoort. Net als de Thüringer Bratwurst, alleen heb ik daar geen foto van. Van beiden hebben we, afhankelijk van het weer, er wel een paar genuttigd, maar daaarvoor was het dan ook vakantie. 
