Samen sleepten we, Nina en ik, de zak met cadeautjes van de gang naar de kamer. Met haar drie en een half jaar en nog een klein beetje wist ze zich nog iets te herinneren van het sinterklaasfeest van vorig jaar. Ze is net als de sint weer een paar weken in Nederland en natuurlijk moet dat oer Hollandse feest dan gevierd worden. Om het niet al te ingewikkeld te maken is er besloten om het dit weekend met Nina en haar vader en moeder te vieren. Op een bepaald moment deed zoonlief de deur naar de gang open en riep Nina. Toen ze de zak zag liggen was er iets van herkenning bij Nina. Zoiets had ze vorig jaar ook al eens meegemaakt. Dat de deur naar buiten ook openstond ging aan haar voorbij. Het eerste cadeautje wat uit de zak kwam was niet voor Nina, een foutje dat natuurlijk snel hersteld werd en glunderend maakte ze het pakje open. Daarna was er een pakje voor opa en oma, en in dit stadium was ze nog best bereid het pakje gewoon door te geven. En toen was er weer een pakje voor haar. De houten trein slokte even helemaal haar aandacht op. Dit gedrag had ik vorig jaar ook al bij haar gezien. Eigenlijk zou ze het liefst direct met de treintjes zijn gaan spelen, de zak met cadeuatjes verder helemaal vergetend. Na een korte pauze werd het pakjesfestijn vervolgd en Nina kreeg meer en meer aandacht voor de zak met pakjes. Ik zag hoe Nina en haar moeder een blik van verstandhouding met elkaar wisselden voordat Nina in de zak dook om een nieuw pakje op te diepen. Dat gebaar, die blik, het raakte mij. Het deed mij heel sterk terugdenken aan de tijd dat haar vader die zelfde leeftijd had. Ook hij had de kunst om op zo'n intieme non-verbale manier met mij van gedachten te wisselen. Nina liet vervolgens haar moeder de naam van het pakje oplezen, waarna zij het pakje naar de plaats van bestemming bracht. Met ieder pakje werd haar enthousiasme groter en ook haar serviceverlening nam toe. Ze wilde zelfs de pakjes wel voor iedereen open maken. Ik heb genoten en hoewel Nina niet veel Nederlands spreekt, verstaan we elkaar goed. Het feest is nog niet op. Woensdag haal ik de kleine meid en haar moeder uit Amsterdam op. Op de school waar ik werk is er woensdagmiddag een sinterklaasfeest voor de kinderen en de kleinkinderen van de werknemers. Het lijkt me geweldig om daar mèt Nina aanwezig te kunnen zijn en ik verheug me daar ten zeerste op. Ik hoop dat we er goede herinneringen aan over zullen houden, die mij van pas gaan komen als ze straks net als de sint het land weer uit is.
Twee maand lang, drie keer in de week naar de sportschool, ook al is het dan maar 40 minuten per keer, het is te veel. Met de reis er naar toe en weer terug en daarna douchen groeit een dergelijke activiteit al gauw uit naar een anderhalf uur. Ik heb het volgehouden tot aan de laatste keer en toen heb ik de brui er aan gegeven. Ik hoef niet meer van mijzelf en ik wil al helemaal niet meer gemeten worden. Ik zie zelf het resultaat en daar ben ik tevreden mee. Ik heb nooit dat mooie strakke lijf gehad wat nodig is om op die verre luxieuze stranden te kunnen schitteren. Ik zal dat ook nooit bereiken, hoe lang ik ook met dat intensieve sporten door zou gaan. Het is ook niet meer nodig, want mocht ik al plannen gehad hebben om mij in de wereld van de nieuwe rijkdom en glamour te storten, het kan niet meer. Dubai schijnt failliet te gaan! Gniffelend zie ik u in gedachten het voorhoofd fronsen. Hanscke naar Dubai? zou ze dat echt menen? Ik kan u gerust stellen; zoiets trekt mij op geen enkele wijze. Al zou ik het mij kunnen veroorloven, ik zou er doodongelukkig zijn. In ieder geval stukken minder gelukkig dan in mijn eigen wereldje, waarin ik het mij zo nu en dan eens kan permitteren om mij over te geven aan iets wat misschien heel modisch en totaal niet nuttig is. Wie zat er nu precies te wachten op het mogelijke effect van de slim-belly op het doen slinken van mijn buikvet? Alleen ik zelf toch. En ik heb mij ongelooflijk rijk gevoeld om mij zomaar voor dit, wat ik echt als overdreven luxe ervaar, op te kunnen geven. En het nog een keer verlengen kon ook. Er zijn tijden in mijn leven geweest dat ik niet eens over dit soort dingen durfde te dromen. Ik moest immers ieder dubbeltje drie keer omkeren..... Ondanks het luxe-gevoel ben ik toch blij dat die sporttraining voorbij is en geloof mij, ik voel ook echt geen zweempje van hunkering om ooit een keer naar Dubai te gaan. Ik heb zoiets van: Vriendelijk bedankt, maar ik ben al geweest zonder er ooit geweest te zijn. Ik kom weer thuis bij mijzelf, zonder ver weg geweest te zijn. Het voelt even weer heel luxe dat ik zo maar weer tijd heb om mij vol overgave in een Sudoku puzzel te kunnen storten. Ik ben er weken niet aan toe gekomen. Het voelt bijna als vakantie.
Die hele dag heb ik mij afgevraagd of ik nu de enige was die er zo over dacht. De dag dat duidelijk zou worden wie "onze", hoe zo onze?, het voelt als niets van mij bij" president van Europa zou worden. Voor mij was het één groot wazig gebeuren. Zo nu en dan dook er in de media een naam op van iemand waarvan men dacht dat die wel geschikt zou zijn voor dit presidentschap. En toen was er opeens een race. Een race tussen "onze", nou ja, voor hem laat ik het woord ons staan, tenslotte is hij een Nederlander die ons land probeert te besturen, Jan Peter Balkenende, Herman Rompuy uit België, Tony Blair en nog enkele anderen. En de pers zat er boven op om ons verslag te doen van die race. Ik had geen idee, op welke gronden genoemde personen gekandideerd waren, hoe de verkiezingsprocedure zou zijn, nee het was voor mij een heel ondoorzichtig spel. Er was één ding wat mij die dag wel duidelijk werd. Dit ondoorzichtige rookgordijn leidt er bij mij, en waarschijnlijk bij heel veel anderen niet toe dat mijn betrokkenheid met Europa gaat groeien. Integendeel. Ik raak er meer en meer van overtuigd dat mijn idee wel juist is dat ik op geen enkele wijze enige invloed op de Europese politiek kan uitoefenen. Ook niet om zogenaamd deel te nemen aan de Europese verkiezingen. Als ik mijn stem op een partij had uitgebracht, hoe is het dan geregeld dat die partij ook enige invloed op deze benoemingen kan uitoefenen. Niet dus, want er is niets geregeld. Ik ben op zoek gegaan naar informatie om te checken of mijn ideeën enige grond van waarheid bevatten. Ik stuitte daarbij op een Belgische website: deredactie.be De journalist Hendrik Vos schreef daar in een column onder andere het volgende:
Democratisch is het niet, en transparant nog veel minder. Maar het is natuurlijk wel spannend, de aanduiding van de eerste Europese president.
En ook nog
In het Verdrag van Lissabon is een nieuwe functie voorzien: een President voor de Europese Unie.Strikt genomen gaat het om de ‘Voorzitter van de Europese Raad’ (maar in de Engelse versie heeft men het expliciet over ‘President’, en niet over ‘Chairman’).
Het hele gedoe heeft weer een boel stof doen opwaaien. Gelukkig keert de rust nu weer. Laat Europa alsjeblieft gewoon Europa blijven en verschoond blijven van het circus wat in mijn ogen de Amerikaanse presidentsverkiezingen iedere keer is.
De regen en de storm is voor mij een voedingsbodem voor de associatie van gezellig binnen zitten. Als ik de supermarkt binnenloop zie ik de leuke cilindervaas met daarin wat groene mos, rode apeltjes en een amaryllus in knop. Oh, mooi, denk ik, dat zal leuk op de keukentafel staan. Kom ik al een klein beetje in de kerstsfeer. Maar 7,95 vind ik toch wel wat duur, dub ik verder. Voor nog geen 2 euro heb ik een klein kerststerretje. Dat staat ook leuk. Ik neem een plantje uit de bak, doe vervolgens een paar stappen om dan weer op mijn schreden terug te keren. Nee, dat is helemaal tegen mijn gewoonte in. Eerst moeten de adventskaarsen nog neergezet worden, dan moet sinterklaas voorbij zijn en dan pas komt er plaats voor het kerstgevoel. Ik zet het kerststerretje weer terug. Verlangend kijk ik nog een keer naar da amaryllus, dat is iets minder kerstgebonden, maar nee, ik besluit dat het te duur is en ik zet een ander groen plantje in het winkelwagentje. Als het plantje en de boodschappen afgerekend zijn en ik de deur uit loop, twijfel ik opnieuw. Zal ik het plantje toch maar ruilen voor de amaryllus? Afgeschrikt door het idee dat dat ook weer een heel gedoe is, loop ik door. Als ik de auto start weet ik dat ik een goede keuze gemaakt heb. Ik ga me eerst bezighouden met sinterklaas. Op het moment dat ik het nieuwe plantje na het eten weer op de keukentafel terugzet moet ik aan mijn twee kleindochters denken. Met beide dametjes zal ik dit jaar sinterklaas kunnen vieren. Ik pak de telefoon om te proberen even getuige te zijn van de sinterklaassfeer. Misschien mag Rixte vanavond de schoen wel zetten. En ja hoor, terwijl ik dochterlief aan de telefoon heb, hoor ik Rixte uit volle borst sinterklaasliedjes zingen. Ze mag deze dag inderdaad de schoen zetten en bij gebrek aan een wortel zal ze een appel voor het paard neerleggen. Met een glimlach leg ik een poosje later de telefoon weer neer. Opeens herinner ik mij dat ik zaterdag zomaar tegen een kunstpagina aanliep. Op de dag van de aankomst van sinterklaas had men gekozen voor de schimmel van Philips Wouwermans, 1619-1668. Van deze schilder had ik nog nooit gehoord. Trouwens van deze http://www.galeries.nl/kvddag.asp website ook niet, maar ik heb het onmiddellijk aan de lijst favorieten toegevoegd. Het werkt als een kalender, iedere dag wordt er een ander schilderij getoond.
(klik)
Iedere avond het zelfde verhaal. Na de maaltijd van de mensen wachten zij heel geduldig tot het hun tijd is om aan het diner te gaan. Hij op zijn strategische plek en zij ook op een zorgvuldig uitgekiende plaats.
|
|
Eindelijk, het schijnt klaar te staan. Hij maakt aanstalten en zij gaat ook op weg. Samen eten, wel zo gezellig al wordt het afzonderlijk opgediend.
|
|
Zij heeft het te druk met haar eigen eten en hij heeft ook geen aspiraties om aan haar eten te komen. Beide partijen blijven zo tevreden.
|
|
Daarna is het tijd om te toiletteren. Zij gaat zich wassen en hij
gaat naar buiten om te plassen. Het is elke dag weer een bron van vermaak.
Het zou mij dit jaar helemaal zijn ontgaan, als ik niet naar de bibliotheek had gemoeten om een luisterboek voor mijn vader te halen èn om mijn eigen luisterboek voor in de auto te laten verlengen. Het is nog niet eerder voor gekomen, dat het luisterboek niet binnen de gestelde tijd afgeluisterd is. Maar, èn twaalf luister-CD's à ruim een uur per stuk, èn het boek 'de naam van mijn vader' van Nelleke Noordenvliet dat maar matig boeit, waardoor ik er nog al eens voor kies om gewoon lekker naar de radio te luisteren, maakt er een langdurend project van. Het boek boeit net iets teveel om halverwege zo maar in te leveren, maar misschien komt dat ook wel, omdat ik zelf deze zomer in Weimar ben geweest en het boek voor een deel zich daar afspeelt. Bovendien interesseert het thema mij wel. Je zult inderdaad maar een Nederlands kind zijn, in de oorlog verwekt door een Duitse soldaat. De lange beschrijvingen en opsommingen die de schrijfster hier en daar doet maakt het boek niet altijd aantrekkelijk. Ik denk dan ook niet dat ik mijn vader een plezier doe met dit luisterboek, dus moest ik op zoek naar een ander boek voor hem.
Wachtend bij de balie valt mijn oog op een paar stapels boekjes en vervolgens worden mijn ogen naar een grote poster getrokken waar de titel van dit boekje groot op afgedrukt staam met de naam van de schrijfster. O ja, nu weet ik het weer. Het boek Oeroeg van Hella Haasse is dit jaar het bibliotheekgeschenk. Als ik er vraag of ik er twee mag hebben, ook één voor mijn vader, is dat geen enkel probleem. Op mijn opmerking, dat het dit jaar maar een heel dun boekje is, wordt amper gereageerd.
Wanneer ik naar huis rijd vraag ik mijzelf af hoe het kan dat dit bijna aan mij voorbij gegaan zou zijn. Ik weet nog dat in januari met veel bombari aangekondigd is dat het dit boek zou worden. Op 23 oktober is de verspreiding van dit boekje begonnen, maar ik heb er nooit iets van opgevangen. Zou de omvang van het boek hierbij een rol spelen, zo vraag ik mij af als ik even later het boek uit de tas haal. Het is maar een dun flodderding. Ter vergelijk haal ik de boeken van de andere jaren er maar eens bij. Het eerste jaar, toen men er mee begon, was het boek met een behoorlijk aantal bladzijden. Om precies te zijn 310. Dit laatste boekje telt maar 105 bladzijden èn het heeft nog een groot lettertype ook! Ik weet wel, ik mag een gegeven paard niet in de bek kijken, maar dit belooft niet veel goeds voor het volgende jaar. Als er, wat dit betreft, nog sprake zal zijn van een volgend jaar. Misschien moet er vanwege de recessie wel besloten worden om hiermee weer te stoppen. Toch wel jammer. Ik ontvang nu eenmaal graag cadeautjes.
(klik)
Vertederd kijk ik iedere keer naar het kleine boeketje chrysanten op de tafel in de zithoek. Dit is wel een heel mooi voorbeeld van hergebruik. Eén jaar, twee jaar, ik weet het niet eens precies heb ik eens een bos witte chrysanten gekregen. Misschien wel van zoonlief, maar dat weet ik niet echt zeker. Het zou wel heel mooi zijn als het zo was, heel symbolisch, maar ik durf het niet met zekerheid te zeggen. Op een dag stond mijn lieve Ilse, ze komt één keer in de veertien dagen om het huis schoon en netjes te houden, met de uitgebloeide chrysanten in de hand voor mijn neus. Aan het uiteinde van de stelen hadden zich wortels gevormd. Ze vond dat deze uitgebloeide bloemen in de tuin een kans moesten krijgen. Om haar een plezier te doen heb ik ze gepoot. Vorig najaar waren het lange slungelige takken geworden, maar omdat dit pas in het laatst van de herfst gebeurde stoorde het mij niet zo. Dit voorjaar heb ik ze gewoon weer kort afgesneden. Gedurende de zomer heb ik ze wel zien groeien, maar tussen de zonnehoeden vielen ze niet op en kon ik ze wel gedogen. Afgelopen weekend hebben we heel veel blad opgeruimd en opeens zag ik dat die lange slungelige staken nu wel enige bloemen hadden. Ik ben naar binnen gegaan en heb een schaar gehaald om zodoende een aantal takken te kunnen knippen. En zie nu eens wat een lief boeketje. Helemaal voor niets. Van een hele dure bos zou ik op dit moment niet meer kunnen genieten dan van dit.
(klik)
Al fietsend op de sportschool met het Slim-Belly apparaat om mijn middel, heb ik even tijd om het één en ander te overdenken. Waar ben ik opnieuw aan begonnen. Nog vier weken drie keer per week 40 minuten op de fiets. En dat alleen om wat vet rond de taille weg te werken. Moet dat nu wel zo nodig. Waarom accepteer ik mijzelf niet zoals ik ben. Waarom vind ik die vetrolletjes zo erg? Ik weet dat deze gedachte mij ingegeven wordt door het artikel in de krant over beeldend kunstenaar Herman Gordijn. Ik zie de verschillende afbeeldingen 
van de foto’s van zijn werk voor mij. De mens in verval fascineert deze schilder. Rimpels, huidplooien, het verzakken van borsten en billen, de grijzende en uitvallende haren, zowel de man als de vrouw op leeftijd vindt hij ronduit mooi. Oudere vrouwen moeten niet aan zichzelf laten sleutelen en van plastische chirurgie wordt het echt niet beter. Kitty Courbois en Cox Habbema vindt hij prachtige oudere dames. Ik zucht en veeg het zweet van mijn hoofd. Al fietsend neem ik mij voor om in de kerstvakantie eens naar het werk van deze schilder 
te gaan kijken. In Zwolle is er tot en met 3 januari een expositie in Museum de Fundatie. In deze expositie staan, dit in tegenstelling tot een vorige expositie de mannen centraal. Ik herinner mij de woorden: naakte oudere lijven vertonen opvallend veel kracht en allure. Ik ben erg nieuwsgierig naar het schilderij van de kleine man met de bolle buik en de hangende borsten die met plezier kijkt naar zijn eigen omvangrijke lichaam. Ook ben ik heel benieuwd naar de zakelijke staatsieportretten van het echtpaar Loek en Miep Brons en van de oud burgermeester Ivo Samkalden. Want dat deze man schilderen kan is voor mij duidelijk. 
Ik kijk op het klokje van mijn fiets. Deze geeft 38 minuten aan. Ik ben er bijna en ik schakel als cooling down een paar tandjes terug. Dit keer is de tijd wel heel snel om gegaan. Ik ontdoe mij van het Slim-Belly corset. Nee, spijt dat ik mij nogmaals voor vier weken heb ingeschreven heb ik niet. Ik was en ben heel tevreden met het resultaat, maar daar laat ik het dan ook bij. Ook als de vetrolletjes terug mochten keren. Verval is zoals Herman Gordijn zegt, gewoon iets wat bij het leven en het ouder worden hoort en hoezo niet mooi? Wie bepaalt dat? Terwijl ik naar de kleedkamer loop trek ik de conclusie dat ik het prettig vind dat er kunstenaars zijn die oog hebben voor iets wat aftakelt, maar daar vervolgens iets moois mee doen.
Besteed de tijd met lust en vlijt...... Ik kan niet anders zeggen dan dat ik daar heel druk mee bezig ben. Regelmatig een blogje schrijven en als het kan dan ook graag nog over onderwerpen met enige diepgang, helaas het schiet er de laatste tijd wat bij in. En ik vind het niet erg. Ik geniet van het leven. Ik vervul mijn taken en mijn rollen met veel plezier, of dit nu thuis, op school of elders is. Zo was het midden in de week na lange tijd weer eens omadag. Toen Rixte een baby was, en later die schattige peuter, kwam het vrij regelmatig voor dat het omadag was, dit gestimuleerd door mijn toenmalige collega's. Dit jaar kan ik zo'n omadag weer in de planning opnemen. Een dagje heen en weer naar Den Haag kost heus de nodige energie, maar het levert ook heel veel op, zoals voldoening en betrokkenheid. Natuurlijk is oma heel nieuwsgierig naar de basisschool, het gebouw, het schoolplein, de juf, de andere kinderen en de weg er naar toe die dagelijks afgelegd wordt. En als je dan ook nog eens een prachtige foto hebt gezien van een prima ballerina in dop, dan wil je dat ook met eigen ogen zien. Het was de lange rit zeker waard. Het was een heerlijk dagje. Op de foto staan de twee dametjes bij de balletzaal al reikhalzend naar binnen te kijken of deze al leeg is, zodat zij er in kunnen. Twee keer twee-en-een-half uur autorijden op één dag is best wel veel, maar op de heenweg heeft Neil Diamond mij met een dubbel CD vergezeld. Zo waren het toch hele genoeglijke uren waarin ik terug kon reizen naar vroeger dagen. Op de terugweg heb ik mij wat verdiept in de klassieke muziek. Ik ben daar niet zo in thuis en dat maakt zo'n rit naar huis dan toch weer boeiend. Kortom het was zo maar een dag tussendoor, maar wel een dag waarop ik heel intensief geleefd heb en die ik niet zo gauw vergeten zal.
(klik)
Gisteren hoorde ik op de radio, het stond ook in dagblad Trouw, dat de uitdrukking 'je ding doen' de Vaagtaalverkiezing 2009 heeft gewonnen. Het is ook een vage kreet. Maar naar mijn idee niet vager dan: je moet weer in je kracht komen! Alhoewel, vandaag heb ik denk ik eindelijk begrepen wat er met die uitdrukking bedoeld werd.
Vorig jaar, op het dieptepunt van mijn schoolcarrière, werd ik in het kader van terugkeer in het werkproces begeleid door iemand van het bedrijfsmaatschapplijk werk. Na lang nadenken en met enige schroom vertelde ik dat ik erin geslaagd was een boek link over de materie te schrijven, welke op het punt van uitkomen stond. Ik weet nog dat ze een opmerking maakte dat dit een hele goede bijdrage kon zijn om weer in mijn kracht te komen. En ik weet ook nog dat ik toen dacht, in mijn kracht komen, wat is dat, wie verzint er nu zoiets.
Toen ik vanmiddag de vergaderruimte op de vestiging die mij o zo vertrouwd was, maar waar ik meer dan een jaar niet geweest was, weer binnenliep en mijn voormalige "baas" de hand schudde, voelde ik opeens de diepere betekenis van deze woorden. In de afgelopen dagen is het geen moment in mij opgekomen om deze bijeenkomst te mijden en deze situatie uit de weg te gaan. Met een glimlach om mijn mond heb ik plaats genomen en zonder ook maar één moment gehinderd te worden door nare bijgedachtes heb ik aan de vergadering deel kunnen nemen. De vage uitspraak dat ik weer in mijn kracht moest zien te komen is deze middag voor mij wel heel concreet geworden. Misschien ervaart iemand ook wel zo iets als hij bezig is met 'zijn ding te doen' wat dat dan ook moge zijn.
Ondanks deze ervaring vind ik het een hele goede zaak dat dergelijke vage uitspraken op de hak genomen worden. Biij http://vaagtaal.nl/ heb ik smakelijk kunnen lachen om de vaagtaalsymptomen. Een hele mooie vind ik bijvoorbeeld de nieuwe term waarmee de goede oude directeur is gepimpt tot een heuse Chief Executive Officer.
Cliché. Het leven raast voort! Zowel op school als privé. Gedeeltelijk is het jammer om het zo te ervaren, het dagelijkse leven is net even iets aan de drukbezette kant, maar het geeft ook aan dat er veel gebeurt en meestal zonder wanklanken. De ombouw/verbouw van de keuken is klaar en ik ben er heel erg blij mee. Het oogt mooi en het voelt goed. Naar mijn idee ben ik er in geslaagd om de combinatie van strakheid en gezelligheid te vinden. Nog een rolgordijntje voor de deur en we kunnen weer jaren vooruit, na het passeren van de datum in de afgelopen week dat we, P. en ik, al 31 jaar samen een verleden delen.
Heel vaak gaat de datum, dat we elkaar vertelden over onze diepe gevoelens voor elkaar, geruisloos voorbij, maar dit jaar kwam het tijdens de zondagse wandeling zo maar ter sprake. Ik vertelde heel beeldend hoe symbolisch dit jaar het boeket rozen er uit zou kunnen zien. Drie rozen voor elk decennium en één witte roos met een dubbelfunctie, namelijk de roos voor dit éne jaar in het nieuwe decennium èn de functie van het symbool voor de toekomst. Ik was blij verrast toen ik woensdag deze rozen ook daadwerkelijk kreeg. Ik was door alle drukte de datum al lang weer vergeten.....De witte roos, de toekomst bloeit uitbundig. De vier rozen maken mij, iedere keer als ik ze zie, blij.
Wat mij gisteren ook heel blij maakte was het resultaat dat ik bereikt heb met Slim-Belly link Het plaatselijke buikvet rond mijn taille is inderdaad met verscheidene centimeters afgenomen. Weg, verdampt lijkt het wel. Het heeft mening zweetdruppeltje gekost, maar het schijnt te werken. Na het eerste en de tweede bezoek aan de sportschool was ik daar niet zo van overtuigd. Onderweg daar naar toek voerde in mijzelf al hele gesprekken dat ik er mooi ingetuind was. Ik had altijd de verleiding van die tv reclames op de commerciële zenders van 'tell en sell' kunnen weerstaan en nu was ik er dan toch ingetrapt. Maar na een aantal trainingen begon dat toch te veranderen. Ik merkte dat de omvang van mijn maaggedeelte inderdaad wat ging slinken. De vetrol, vaak zo goed zichtbaar wanneer ik niet iets over een t-shirt draag, leek wel voor een deel te verdwijnen. Na meting lijkt er 10 centimeter minder nodig te zijn om rond mijn lijf te komen. Laat er nu een klein beetje gesjoemeld zijn met het meetlint door bij de 2e meting wat strakker om het lichaam te meten dan bij de start, al zou het maar de helft zijn dan nog ben ik dik tevreden. Ik heb de training op de sportschool met de Slim-Belly zelfs met één maand verlengd, ook al weet ik dat ik het daardoor net iets te druk zal blijven houden, maar met deze resultaten wil ik zien waar mijn eindpunt ligt wat betreft de verbetering van mijn figuur. Nee foto's daarvan zal ik nooit publiceren. U zult het moeten doen met een plaatje van de keuken.
(klik)
|
|
