Bij het afscheid nemen laat ik haar weten het een leuke dag gevonden te hebben en met haar laatste woorden: 'ik lees het verslag wel op je weblog' nog naklinkend in mijn oren rijd ik weg. Dochterlief en ik zijn in Zaandam een dagje wezen shoppen bij LOODS 5. Tot voor kort was ik niet op de hoogte van het feit dat deze winkelketen bestaat, maar ik vind het leuk als dochterlief mij enige bijscholing geeft omtrent nieuwe ontwikkelingen. LOODS 5 is net weer even iets anders dan Ikea. Het is al weer twee jaar geleden dat ik daar eens rondkeek. Ik heb zoveel andere dingen die ik ook leuk vind om te doen, waardoor ik er gewoon niet aan toe kom om mij van tijd tot tijd te verlustigen in het bekijken van alles wat er te koop is. Al lopend door LOODS 5, een winkel met een gigantische oppervlakte waar veel, heel veel dingen verkocht worden om je huis mee in te richten, begin ik er wel meer van te begrijpen waar de mensen om mij heen hun spullen vandaan halen. Gaande de dag merk ik dat ik met gemengde gevoelens ga rondlopen. In toenemende mate ga ik mijn eigen interieur met andere ogen bekijken en eerlijk gezegd word ik er niet vrolijker van. Het wordt in mijn beleving steeds oubolliger. Mijn (onze) meubels, waar ik blij mee was en die ruim twintig jaar geleden als het ware voor de eeuwigheid gekocht zijn, lijken nu wel uit een heel ander tijdperk te komen. Het lichte eiken was het (in mijn ogen) toen helemaal. Het is best wel even slikken als ik tijdens ons afsluitende kopje koffie haar hoor zeggen, dat, wanneer ik mijn plan ontvouw om in ieder geval in het komende jaar een flatscreentv aan te schaffen en deze dan op een nieuw soort dressoir te zetten, de salontafel ook wel erg gedateerd is.....Denk nu niet dat ik hevig gedeprimeerd huiswaarts ben gegaan. Nee hoor, zo is het leven. In de loop der jaren raakt alles en iedereen gedateerd. Aan het eind van elk jaar stappen we gewoon over in een volgend jaar om verder met de levensweg te gaan, al dan niet de nodige veranderingen aanbrengend. De foto hieronder symboleert naar mijn idee de vorige zin, maar ook de volgende. Het pad verandert iets van richting, maar het heeft geen directe invloed op het uitzicht. Er kan gewoon doorgelopen worden. Ik hoop op een gezellige overstap naar het nieuwe jaar en ik wens een ieder heel veel goeds in het jaar 2010.
(klik)
Het zal wel oubollig en mutserig zijn, maar ik houd van kerstpakketten. Ik vond het altijd leuk om ze te krijgen. Mijn werkgever heeft dit een aantal jaren geleden tot mijn spijt afgeschaft. Ik moet een keuze maken tussen een goed doel, opgesplitst in meerdere goede doelen waaruit dan opnieuw een keuze gemaakt kan worden, een boek of een kunstvoorwerp. Tot mijn grote vreugde krijgt P. nog wel een kerstpakket en het is elk jaar weer leuk om te zien voor welk thema er gekozen is. Dit jaar is gekozen voor de wens. Bovenop alle in zwart verpakte artikelen, met daarop steeds verschillend de wensen geformuleerd om toch voor al te genieten, lag een wensenballon. Vaag had ik hier wel eens iets over gehoord of gelezen, maar van echt weten hoe dit in werking gezet dient te worden was bij mij geen sprake. Of het 'natuurlijk' is weet ik niet, maar onze kinderen waren natuurlijk wel helemaal op de hoogte van dit fenomeen. Toen dochterlief de wensballon ontdekte, activeerde ze haar broer. Met ons kleinkind tussen ons in, keken wij op veilige afstand toe hoe broer en zus samen deze klus klaarden. Op dat moment was ik in mijn hoofd even alleen maar bezig met het feit dat die twee volwassen mensen die daar stonden, ooit eens mijn kleintjes zijn geweest......Opeens was de ballon klaar voor vertrek en toen deze wegdreef had ik geen hele speciale wens paraat. Ik had nog net op tijd de tegenwoordigheid van geest om op het knopje van het fototoestel te drukken
Met haastige stappen loop ik door de eindeloos lange gang van het ziekenhuis. Zo af en toe kijk ik op zij en vang ik in de weerkaatsende etalages of spiegels een beeld van mijzelf op. Het ziet er nog niet eens zo onaantrekkelijk uit, zo concludeer ikzelf. In ieder geval voldoet het beeld redelijk aan de eisen van de mode van vandaag. Ik draag die dag een vlotte spijkerrok, weliswaar niet zo kort als ik mijn leerlingen zie doen, met daaronder mijn benen voorzien van een warme legging, gestoken in een paar hoge naturel laarzen. De pas gekochte leren jas en de mooie warme sjaal die ik vorig jaar van dochterlief heb gekregen complementeren het geheel.
Ik had deze dagen nog een keer op jacht willen gaan naar een nieuwe outfit. Ik vind het tegenwoordig moeilijk om iets te vinden dat ik én mooi vind en waarvan ik vind dat het goed draagbaar is. Het lijkt erop dat ik ierder seizoen langer nodig heb om te wennen aan de kleding die nu in het modebeeld past. Toch wil ik het nog niet opgeven om er naar mijn smaak nog enigszins bij de tijd uit te zien.
Mijn vader heeft het darmonderzoek goed doorstaan. Gelukkig heeft hij dit maal een roesje gehad, zodat hij er weinig van gevoeld heeft. Opgelucht loop ik het ziekenhuis weer uit. Het is net of het in mijn hoofd weer wat lichter wordt. Ik ga bezig met het maken van boodschappenlijsten. Tussen alle bedrijven door bezoek ik een kledingwinkel en slaag ik er ook nog in om iets naar mijn zin te vinden. En net als ik op de dag voor kerst even uitblaas en de krant pak, het is rond het middaguur, en denk "het gaat ondanks alle drukte die er was vast wel lukken om nog enig plezier aan de kerstdagen te beleven", gaat de telefoon. Mijn vader mag naar huis.
P. en ik regelen haastig nog een paar laatste boodschappen om daarna naar L. te rijden om mijn vader op te halen, te zorgen dat de juiste medicijnen er komen en om hem weer naar zijn huis te begeleiden. Daar aangekomen gaan we in zijn woninkje aan de slag. Er is enig achterstallig huishoudelijk werk te doen. P. doet de afwas en ruimt het aanrecht op, ik stofzuig, boen het toilet, en doe daarna op de valreep nog een paar boodschappen. Daarna drinken we even koffie.
Deze kerstavond ben ik, toen ik was thuis gekomen, begonnen met lekker in mijn bed te kruipen. Vanwege de moeheid had ik absoluut geen trek in eten. Ik heb een paar uur heerlijk geslapen. Daarna was ik weer enigszins in staat om Claudia de Breij te kunnen volgen. Achteraf had ik dat wel kunnen overslaan, want vanmiddag had de koningin een toespraak met dezelfde strekking, alleen heel wat minder humoristisch. Het weerhoudt mij er niet van om mijn zieleroerselen toch aan dit scherm toe te vertrouwen. Het is niet zielig of zo, maar het geeft wel een tijdsbeeld, zo uit het leven van anno 2009 gegrepen.
Vandaag is het kerst en ik ben blij dat het is zoals het is. En dit jaar hebbben we er drie dagen de tijd voor om de kerstsfeer te proeven. Dat gaat zeker lukken.
Ik ben weer teruggekeerd naar de vertrouwde kleur, want ik ga over tot de gewone, nou ja, gewone? orde van de dag. Voor het derde achtereenvolgende jaar zal ik de kerst moeten combineren met (ziekenhuis)opnames. Twee jaar geleden hebben we, in deze toch altijd wel weer hectische tijd van het jaar, mijn schoonouders vanwege hun ietwat plotseling afnemende gezondheidstoestand vrij onverwacht moeten verhuizen van hun bejaardenhuisje naar twee appartementjes in een verzorgingstehuis. We hebben gedaan wat we konden maar kort daarna, in februari is de moeder van P. gestorven.
Precies een jaar later, vorig jaar dus, ging het rond deze tijd niet goed met mijn schoonvader, de vader van P. Een paar dagen voor de kerst is hij in het ziekenhuis opgenomen. We zijn die dagen veel bij hem geweest. De dag na kerst is hij gestorven en oudejaarsdag hebben we hem begraven. (Ik heb even de energie niet om allerlei linkjes hier naar toe te maken.)
Vandaag ben ik met mijn vader naar de internist geweest. Een veertien dagen terug, tijdens zijn 88ste verjaardag liet hij ons al weten zich niet helemaal goed te voelen. Zij, de arts vond het raadzaam, dat hij voor onderzoek zou worden opgenomen. Aldus is geschied, om toch maar wat in de bijbelse stijl te blijven. Er was een bed vrij en geheel plotseling ligt mijn vader vanaf vanmiddag ineens in het ziekenhuis.
Een klein beetje moedeloos blik ik vooruit. Voor mij even geen "Nu syt wellecome", maar veel meer een hopen op een: Blijf bij mij heer". Het mag dan nog wel even niet zo afschrikwekkend lijken, ik heb de schrik van vorig jaar nog goed te pakken. Een darmonderzoek is niet leuk, daarnaast constateerde de interniste dat de algehele conditie van mijn vader niet al te best is. Daarom wil ze liever niet tot in januari wachten om het onderzoek te laten uitvoeren. Mogelijk zal de suiker wat ontregeld raken, mede daarom leek het haar beter om tot opname over te gaan. Het darmonderzoek kan tot mijn verbazing morgen al plaatsvinden en mijn hoop is dat het onderzoek niet voor niets zal zijn en dat er op basis van de uitslagen gekozen kan worden voor een juiste medicatie.
Ik voel dat ik zo langzamerhand een kerstallergie begin te onwikkelen. Ik probeer die allergie te bestrijden door al vast maar voor uit te gaan blikken. Het zal vanzelf wel een keer pasen worden. Heus, ik weet zelf ook wel dat ik maar wat doe....
Natuurlijk weet ik ook wel dat ontvrienden het woord van het jaar is geworden. Ik had het zelf kunnen bedenken. Als ik zo heel nu en dan eens een hyvessite bekijk en ik zie het getal 232 staan dan denk ik, wat moet je met al die mensen. En wat doe je er mee als je al een tijdlang van iemand niets of nauwelijks iets gehoord hebt. Dan verdwijnt zo iemand weer achter de horizon. Ik kan me voorstellen, ik heb dat namelijk wel, dat je zo af en toe de behoefte hebt om de hyvessite weer up to date te maken en allerlei vage "vrienden" richting prullenbak doet laten verdwijnen. Het zogenaamde ontvrienden. Ik vraag mij af hoe men daar bij te werk gaat, voorzichtig, twijfelend of juist zeer resoluut?
In dit afgelopen jaar is wel gebleken dat de vluchtige vormen van hyven en twitteren niet bij mij past. Of het nu gaat om het versturen van veelal onbeduidende niemendalletjes of het lezen van dergelijke berichtjes, het kan mij niet boeien. (ik weet dat boeien tegenwoordig een modewoord is met een andere interpretatie maar juist daarom gebruik ik het graag nog eens met de oorspronkelijke strekking) Ik lees liever een aantal weblogs met wat meer inhoud en zelf schep ik er ook veel genoegen in om een lezenswaardig stukje op het scherm te krijgen, al dan niet geïllustreerd met een foto. Het schrijven van het bericht, het formuleren van de tekst komt bij mij op de allereerste plaats. Mijn gedachten onder woorden brengen, het spelen met de taal verschaft mij het plezier wat ik aan deze weblog beleef.
Door de jaren heen heb ik een min of meer vaste kring medewebloggers waar ik op gezette tijden een kijkje neem en die omgekeerd dit weblog regelmatig bezoeken. In het onderhouden van dit netwerkje ga ik met enige zorgvuldigheid te werk. Ik zal niet direct over één nacht ijs gaan om een link naar een nieuw gevonden weblog aan te maken. Daar staat tegenover dat ik ook niet zomaar iemand uit het linkenlijstje zal verwijderen. Dan moet ik toch echt de overtuiging hebben dat het niets meer wordt.
Vandaag heb ik de linkenlijst dan toch maar eens onderhanden genomen, maar niet helemaal zonder twijfel. Zal ik die en die nu echt verwijderen en zal ik haar of hem er wel of niet bij zetten? U ziet het. Ik ben niet zo geschikt voor het verzamelen van grote aantallen. Om niet helemaal in het vaste kringetje te blijven heb ik mij voorgenomen om in deze vakantie eens her en der op bezoek te gaan. Het verschaft vaak een bron van nieuwe informatie. De tijd zal het leren òf en wanneer ik een beslissing neem om de één of andere weblog aan het linkenlijstje toe te voegen. Vaak gun ik mij er ook de tijd niet voor en stel ik het steeds maar uit. Ondertussen ben ik er reuze handig in geworden om zonder vaste linken toch regelmatig bij verschillende weblogs op bezoek te gaan. Dus mocht uw weblog (nog) niet in het rijtje er bij staan, treur niet, het wil niet zeggen dat ik er geen belangstelling voor heb.
Zomer is mooi
maar winter ook
Een uiterst merkwaardige dag. Vanwege de sneeuw was ik iets vroeger op pad gegaan. De sneeuw die gisteravond al gevallen was, belemmerde mij nog niet echt in het rijden, maar het leek me wel beter om de kleine binnenweggetjes dit keer maar te mijden. Met dat het langzaam licht begon te worden, begon het ook steeds harder te sneeuwen. Ik had echter nog goede hoop om gewoon op school aan te komen. Toen ik ruim over de helft van het dagelijks af te leggen aantal kilometers was, was het gebeurd. Ik kon achter in de rij aansluiten. Het schoot niet op. Na een uur was ik slechts 6 kilometer verder en ik besloot om bij de volgende afslag rechtsomkeerd te maken. Dit lukte en al glibberend heb ik de thuisreis aanvaard. Na drie en een half uur reizen was ik iets voor elven weer thuis. Met de bibbers in mijn knieën. Ik heb een pot lekkere sterke koffie gezet en al zittend aan de keukentafel ben ik gaan genieten van het mooie uitzicht wat door de nieuwe deur verkregen is.
(klik)
Tussen de bedrijven door (het familie-etentje was geslaagd, maar dit geeft geen verdere aanleiding om hierover te schrijven) zijn we er net op tijd in geslaagd, om voor de invallende vorst, alle terraspotten op gepaste wijze winterklaar te maken. De eenjarigen krijgen in de compostbak hun welverdiende rust, hun potten staan in nesten in de garage. De Brugmantia's, ze bloeiden nog, zijn een kopje kleiner gemaakt zodat ze ook in de garage kunnen overwinteren en de overige kuipplanten hebben in diezelfde garage hun vertrouwde positie om te kunnen overleven weer ingenomen.
Terwijl P. en ik zaterdagmiddag druk bezig waren, de klus moest in een krappe twee uur geklaard worden, was er toch tijd genoeg om het tot mij door te laten dringen dat ik dit onder "gelukkig zijn" schaar. Samen bezig zijn om te zorgen dat er in het voorjaar weer gestart kan worden met de fleurige kant van het leven. Samen de zorg delen, dat er niets kapot vriest zodat we een volgend voorjaar alle potten weer kunnen vullen. Ook dat hopen we dan weer samen te doen. Het samen zijn, het geeft zo'n vertrouwd gevoel. Dinsdag 15 december is het onze trouwdag. Dan is het negenentwintig jaar geleden dat we op mijn verjaardag getrouwd zijn.
Het was uit liefde maar ook om het geld, we waren namelijk niet welgesteld (vrij citaat van een lied van Jaap Fischer, later Joop Visser). Als samenwonenden moesten we van een minimumloon tweemaal een ziekenfondspremie betalen. Dat was financieel gezien een hele opgave. Mede om die reden hebben we het besluit genomen om te gaan trouwen. Daar we beiden eerder getrouwd waren geweest was het voor allebei de tweede keer en hoefde het wat ons betreft geen groot spektakel te worden. Om het voor de kinderen toch een feestelijke gebeurtenis te laten zijn, hebben we er voor gekozen om de trouwpartij op mijn verjaardag te doen laten plaatsvinden. Op het stadhuis hebben we het heel sober gehouden met als aanwezigen de kinderen en de twee getuigen. 's Avonds hadden we als feest een wat uitgebreidere verjaardagspartij dan normaal.
We hebben er samen nooit spijt van gehad dat we het op deze manier gedaan hebben. Het enige waar we toen niet op bezuinigd hebben is op onze trouwringen. We waren helemaal weg van dit model maar dan in de roodgoudenkleur. Al negentwintig jaar echt een paar.
Waar blijft de tijd? Ik weet heus zelf het antwoord wel. De tijd verdwijnt met het klimmen van de jaren. En zo ben ik dan zelf ook weer een jaartje ouder geworden. Leuk dat u even langs kwam en neem gerust een stukje
Vandaag is mijn vader 88 jaar geworden en gelukkig voor hem kwam er toch nog wat familie uit den lande. Wat dat altijd geweest is met die verjaardagen weet ik niet, maar voor mijn ouders waren dat ieder jaar weer opnieuw DE hoogtijdagen. Nu moet ik zeggen dat ik uit mijn kindertijd ook de herinnering heb dat het altijd heel druk met mensen was en dat het vaak ook heel gezellig was. Op een avond ruim twintig mensen in een kleine kamer gepropt was geen uitzondering op zo'n verjaardag. Veel geld was er in de vijftiger jaren niet, maar de verjaardag moest gevierd worden. Niet met gebak, maar met een plak cake, twee kopjes koffie, twee keer een drankje, een paar keer een hapje, in de vorm van een plakje leverworst, een stukje kaas en een augurkje met daarom heen een plakje boterhamworst gewikkeld. Bij de tantes en ooms werden de verjaardagen op soortgelijke wijze gevierd en het was elke keer weer een drukte van belang.
Vreemd genoeg ging de overpeinzing van mijn vader vanmorgen niet naar deze tijd terug. Nee, tijdens de koffie diepte hij een heel ander verhaal op over een paar verjaardagen uit zijn vroege jeugd.
Wanneer er iemand jarig was, dan mocht deze vlak voor het speekwartier voor in de klas komen en dan werd er voor de jarige gezongen waarna er door de jarige getrakteerd werd, maar de juffrouw was dit bij hem vergeten, zo vertelde mijn vader. Vlak voor de school uitging was het de juffrouw weer te binnen geschoten. Hij had toen gauw nog even mogen trakteren, maar er was niet meer voor hem gezongen. Het jaar daarop was het ook niet helemaal goed gegaan. Dit jaar was hij wel bij de andere meesters en juffrouwen langs gegaan, maar bij de juffrouw die de jarigen altijd een inktlap liet uitzoeken ging het fout. De juffrouw was van mening geweest dat hij eerder al een inktlap had gekregen. Uiteindelijk had hij er dan toch nog één uit mogen zoeken maar hij was er niet echt blij mee geweest.
Misschien had hij nog wel meer verhalen voor ons in petto, maar het bezoek vond dat er nu wel genoeg ge-entertaind was en begon zich in het gesprek te mengen. De aanwezige schoonzus van mijn vader, begon aan haar zoon, mijn neef en vandaag de chauffeur van mijn tante, te vertellen met hoeveel plezier ze altijd de inktlappen voor hem en zijn broertje had gemaakt. Ook de andere aanwezigen vertelden over hun herinneringen aan de inktlap. Zelf zag ik opeens weer de hele mooie inktlap voor mij die ik samen met mijn moeder gemaakt had. Een ronde, met boven en onder een lapje van tweed en binnenin verschillende lapjes van kleurig katoen, bijeengehouden door bovenop een mooie knoop, precies in het midden. Mijn neef en ik waren het met elkaar eens, dat hoe mooi de inktlap ook was, wij toch liever een gekochte inktlap van echt zeemleer hadden gehad. Vooral de geur van dat zeemleer vonden wij als kind zo lekker ruiken. Een foto van een inktlap kan ik helaas niet tonen. Het is op het internet niet te vinden, maar ik neem aan dat u zich middels mijn beschrijving er wel een voorstelling van kunt maken.
De verjaardag heeft nog een staartje. Zaterdag aanstaande zullen we met vader, mijn broer en schoonzus, de vier kleinkinderen en een achterkleinkind gezellig uit eten gaan. Echt gebrek aan "gevierd" worden is er naar mijn idee ook dit jaar niet. Ik hoop dat hij het komende jaar met tevredenheid op deze verjaardag terug kan zien.
Vandaag wordt Sinterklaas voor het eerst officieel uitgeleide gedaan. Ik heb me af zitten vragen wat mijn mening hierover is. Ben ik ervoor, ben ik ertegen of heb ik geen mening?
Misschien dat laatste wel. Ik heb zo mijn twijfels. Het is een ongevraagd stukje uitbreiding van een al heel oude oer-Nederlandse traditie en of we daar nu op zitten te wachten? Waar ik wel een uitgesproken mening over heb, is over het feit dat het sinterklaasfeest is gebleven. In de tachtiger jaren zag het er even naar uit dat het hele feest zou gaan verdwijnen om over te stappen op het meer veramerikaansde kerstfeest. Gelukkig is dat niet het geval geweest. Sint leeft weer als nooit te voren en is daarmee weer een stukje Nederlands erfgoed. Kleine Nina
heeft ons, zij het onbewust, laten zien hoe diep dit geworteld is. Zij was deze weken hier in Nederland op bezoek en werd maatschappelijk gezien, in haar beleving lang niet zo meegetrokken als haar nichtje Rixte. Nina heeft genoten van het pakjesfeest, en ook was er de verwondering toen zij deze week oog in oog stond met sinterklaas en zwarte piet, maar niet meer dan dat. 's Avonds tijdens het eten liet ze ons weten dat ze naar een mooi theater was geweest. Rixte daarentegen is weken lang in de ban van Sinterklaas geweest. 
Zij is bij de intocht van sinterklaas geweest, op school is er de nodige aandacht aan besteed, ze heeft verschillende keren de schoen mogen zetten en zelf heeft ze dagenlang als witte zwarte piet rondgelopen. Haar pakjesavond was HET sluitstuk van de sinterklaasperiode. Tsja, als "men" daar nog een uitzwaaidag achteraan wil hebben, dan moet dat maar, echt nodig vind ik het niet. Ik heb zo mijn twijfels over het argument dat dit beter zou zijn voor het autistische kind. Elk kind reageert op zijn of haar manier en het is de kunst om als (groot)ouders daar op in te spelen. Voor mij was dit een topjaar, met beide kleinkinderen heb ik een hele gezellige pakjesavond gehad, ik kijk er met genoegen op terug.
Vanmorgen hoorde ik op de radio iemand iets vertellen over de uitverkiezing van het weblog van het jaar. De vraag of twitteren niet iets meer van deze tijd zou zijn, werd niet ontkend, maar er volgde toch ook een mooie uitleg over de weblog. In weblogland bestaan vele categoriën en een ieder heeft de vrijheid om er op eigen wijze invulling aan te geven. Maar, zo hoorde ik vertellen, de voorkeur gaat over het algemeen uit naar weblogs waarbij het taalgebruik aantrekkelijk is om te lezen. Ik weet dat de kwaliteit van mijn weblog door tijdgebrek mijzelf niet altijd helemaal naar de zin is. Ik mag graag knutselen met woorden en zinnen, maar de éne keer lukt het beter dan een andere keer. Ook heeft het onderwerp waarover ik schrijf er wel terdege invloed op.
Vandaag kan het niet anders, het moet gaan over Ramses Shaffy. Nu hij er niet meer is merk ik dat ik vooral in mijn jonge jaren een groot fan van hem ben geweest. Dat is begonnen met het nummer Sammy. Ik was toen 16 jaar en ik begon tot groot afgrijzen van mijn ouders meer en meer de engelstalige popmuziek te ontdekken. Bij dit nummer kreeg ik steevast te horen: dit is wel leuk , je kunt het in ieder geval verstaan en het gaat tenminste ergens over, dit in tegenstelling tot het nummer Het land van Maas en Waal van Boudewijn de Groot.
In de begin jaren zeventig, ik had nog maar net een gezinnetje, kochten we in een uitverkoop een dubbel LP met daarop de ShaffyCantate. Deze versie was uitgevoerd door Ramses Shaffy, Liesbeth List, Polo de Haas, Loesje Hamel en Joop Admiraal. De LP's zijn grijs gedraaid. En Silly Lilly of te wel: Ik ben Sjaantje/ met het haantje/en het kipje op de stok/het konijn zal in de tuin zijn/bij de geit en bij de bok/ ik houd van dieren/ik houd van mieren/ dieren houden ook van mij/ mensen niet, maar.../da's niet erg hoor/want ik gaan ze voorbij/ met in de slotzin /'t is toch wel jammer.../ ken ik nog helemaal uit mijn hoofd. Het was zo vernieuwend, en hier en daar zo mooi poëtisch. Het nummer Marije hoorde ik als het ware in beelden. Het was alsof het de belofte van de toekomst symboliseerde.
Zij werden ouder en ik werd volwassener. Zij waren niet het volmaakte paar waarvan ik droomde en ook mijn toekomst verliep niet altijd zoals ik mij dat in eerste instantie gewenst had. Ik ben ze wat uit het oog verloren. In de late jaren negentig kreeg het steeds opnieuw uitbrengen van hetzelfde repertoire voor mij iets van vergane glorie. Met de levensstijl van Ramses heb ik nooit moeite gehad. Dat was zijn keuze, maar die vergane glorie steeds oppoetsen vond ik iets armoedigs hebben. Het was niet meer zoals het geweest is. Toen hij een paar jaar gelden nog bij ons in het theater een voorstelling kwam geven ben ik er ook niet heen geweest. En achteraf maar goed. Het is wat een genante vertoning geweest.
Toch merk ik dat de dood van deze zanger mij iets doet. De term "onze tijd of mijn tijd" gaat steeds meer voor mij leven. Hij was de zanger die in mijn jeugd te boek stond als iemand van de vooruitstrevende generatie. De tijd is gekomen dat er meer en meer afscheid genomen moet worden van deze vooruitstrevende jongeren die nu oud zijn. Zij waren mijn voorbeeld en zij zullen nu ook een voorbeeld zijn door te tonen dat, of ik het nu wil of niet, het eind van het leven toch heel langzamerhand zo nu en dan vaag zichtbaar wordt. Morgen zal deze gedachte hopenlijk weer voor een groot gedeelte weggedreven zijn en zal ik denken dat ik nog vele jaren voor de boeg heb, maar toch, iedere keer wanneer zo'n geliefd persoon, waaraan een stukje jeugdsentiment kleeft, sterft, is het net of er ook heel even aan de poort van mijn leven gerammeld wordt.
|
|
