THUISZORGMACHINE
Een goed geregelde organisatie loopt als een geoliede machine. Wanneer de machine perfect loopt, heeft elk radertje of tandwiel een functie en wordt op het juiste moment aangeraakt of in beweging gezet. De meest ingewikkelde apparaten werken volgens dit principe. Het mooie is dat vele onderdelen los van elkaar gemaakt worden, maar bij het in werking stellen van de machine werkt elk onderdeel en radertje zoals het gepland is en de machine loopt......
Helaas kent de in werking zetten van de thuiszorgmachine vele haperingen. Nu hoor ik u zeggen: maar de thuiszorg is mensenwerk! Ja, dat weet ik en voor de mensen die uiteindelijk het werk gaan uitvoeren heb ik niets dan lof. Maar de organisatie van dit alles? Breek me de bek niet open, want dat doe ik ongevraagd zelf wel.
Een goede week geleden vond men in het ziekenhuis dat vader wel weer zodanig was opgeknapt, dat een veel langer verblijf in het ziekenhuis niet meer als noodzakelijk gezien werd. In plaats van te wachten op een tijdelijk plekje ergens in een verzorgingshuis zou er meer thuiszorg ingezet worden. De verpleegkundige die vader onder haar hoede heeft zou dit in werking zetten. Vader zou niet eerder met ontslag gaan voordat alles geregeld is. En misschien is het goed als vader een alarmeringssysteem aanvraagt, maar dit moeten we via de huisarts zelf regelen. De verschillende raderen worden in werking gezet.
1. Het transferpunt in het ziekenhuis wordt gebeld.
2. Het transferpunt zoekt contact met het CIZ en dient het verzoek tot uitbreiding van de thuiszorg, te weten, dagelijks hulp bij het uit- en naar bed gaan, twee maal per dag een controlemoment en een uitbreiding van de huishoudelijke hulp van éénmaal per 14 dagen naar 1 maal per week. Hoe moeillijk kan zoiets zijn denk je dan.
3. Het CIZ zoekt contact met het Zorgkantoor, want uiteindelijk is dit gesubsidieerde hulp en dat zal toch wel ergens gefinancierd moeten worden.
4. Het Zorgkantoor zoekt contact met een thuiszorgorganisatie en legt daar de hulpvraag neer.
5. Uiteindelijk zal het CAK te zijner tijd een nota aan vader sturen voor het innen van de eigen bijdrage.
Maandag word ik door de verpleegkundige gebeld. Alles is geregeld en ik kan vader komen ophalen.
In de loop van de week blijkt dat heel veel mensen wel contact met elkaar hebben gehad, maar dat vader op geen enkele wijze een uitbreiding van de thuiszorg heeft gekregen. Omdat de thuiszorgorganisaties met elkaar moeten CONCURREREN zijn er twee organisaties operationeel. Mijn vader kreeg een maal in de veertien dagen huishoudelijk hulp van de ene thuiszorg organisatie en van de andere organisatie kreeg hij hulp bij het aantrekken van de elastieke kousen. Vader is ooit eens op het aanbod van die tweede thuiszorgorganisatie ingegaan want nieuwe cliënten werden gelokt met een gratis bootreisje....
Ik liet vader vorige week in zijn flat al achter met een gevoel van als dit maar goed komt. En het kwam niet goed en het is na een week nog steeds niet goed. Zelfs niet met de bemoeienis van P., die werkzaam is als zorgmanager bij een thuiszorgorganisatie, maar dan in een andere regio. Terwijl hij op de hoogte is van het hele ingewikkelde organisatorische netwerk, en ook de moeilijk te volgen brieven begrijpt en waaraan hij kan zien met welk onderdeel van het organisatieapparaat het nu weer wenselijk is om contact te zoeken, zijn we er na een week nog steeds niet in geslaagd om de uitbreiding van de thuiszorg daadwerkelijk geëffectueerd te krijgen. Helaas staat dit verhaal niet op zich zelf. Het komt steeds vaker voor en daarom besteed ik er op dit blog aandacht aan.
Een flink aantal mensen verdienen hun brood met het regelen van thuiszorg, daar is niets mee, maar het organisatieapparaat kent nogal wat haperingen en daardoor loopt het hier en daar gewoon vast. De medewerkers zullen heus hun best wel doen, maar het product, in dit geval de zorg, blijkt door de vele mankementen heel moeilijk leverbaar te zijn. Er komt een hele papierwinkel op gang, maar uiteindelijk komt er niemand om daadwerkelijk de noodzakelijke zorg te verlenen. En dat is toch wel een schrijnend resultaat.
Na alle drukte omarm ik het gewone leven, maar moet ik toch enige moeite doen om de weg in te slaan die weer leidt naar de nodige rust en stabiliteit. Ik heb daar zo mijn eigen manieren voor en mooie beelden aan mijn oog voorbij laten trekken is daar een vorm van. De ene keer kies ik voor schilderijen, een andere keer bezoek ik allerlei campings waar ik mogelijk ooit heen zou kunnen gaan; dit maal heb ik gekozen voor foto's. Waarschijnlijk ben ik op deze gedachte gekomen, doordat ergens in mijn hoofd is blijven hangen dat onlangs de zilveren camera is uitgereikt. 
De tijd dat je aan het uniform kon zien met wie je in het ziekenhuis te maken had ligt ver achter ons. Het was duidelijk wie de zuster was, (broeders waren er toen nog niet zoveel) Zij droeg een bepaald soort uniform en de eenduidige speld voor gediplomeerden werd goed zichtbaar gedragen. De voedingsassitenten, ofwel de keukenzusters hadden een jurk van een hele andere kleur aan, laboranten droegen een bepaald soort witte laboratoriumjas, het schoonmaak personeel had vaak kleding aan die donkerblauw van kleur was en artsen liepen al dan niet met stethoscoop in een lange witte gesteven jas.
Vanuit de weilanden waaide er wat sneeuw op de grote weg. Ik was in mijn gedachten de overweging aan het maken of dit nu driftsneeuw was en ik koppelde daaraan de gedachte dat ik dit keer nog iets meer alert zou moeten zijn dan gewoonlijk. Ook vroeg ik mij even af of het nu echt wel verantwoord was om helemaal naar Den Haag te rijden. Ik stelde mijzelf gerust. In het weerbericht had ik toch gehoord dat de dooi pas in de avond in Zeeland zou beginnen en dat de aanval traag zou verlopen en het noorden waarschijnlijk niet zou bereiken. Ik zou dus al lang en breed weer thuis zijn als het onveiliger op de weg zou worden. Dit alles had ik al overdacht voordat ik in de verte een blauw zwaailicht zag. Het was nog geen drie kilometer van ons dorp vandaan. Ik minderde vaart en sloot aan bij het rijtje auto's. Het leek wel of er in die hele lange bocht een obstakel op de weg lag waar het tegemoetkomend verkeer omheen moest. Opeens hoorde ik politiesirenes en zag ik nog meer zwaailichten. Het tegemoetkomend verkeer begon langzaam op gang te komen en de rij auto's aan onze kant verplaatste zich ook een klein stukje. Toen zag ik opeens de auto rechts van mij op de kop in de sloot liggen. De knipperlichten deden het nog. Ik schrok hevig. Dit zag er niet goed uit. Ik kon me niet voorstellen dat mensen hier ongedeerd uit hadden kunnen komen. Mijn eerste reactie was dat ik de neiging voelde opkomen om niet verder te gaan, maar terugkeren naar huis. Ik werd wat angstig om verder te rijden. De politiemensen waren inmiddels klaar met het aantrekken van hun hesjes en gingen bezig het verkeer in banen te leiden. Onze rij was aan de beurt en ik was blij dat ik verder kon, weg van die plek. Na een honderd meter rijden zag ik een tweede auto zwaar beschadigd op de andere rijstrook staan. Naar mijn inschatting beloofde dit niet veel goeds. Enigszins aangedaan reed ik verder. Met een grote zucht probeerde ik afstand te nemen. Op de rondweg van onze hoofdstad kocht ik de geplande bos bloemen en met het wegrijden van elke kilometer voelde ik mij rustiger worden en eenmaal op de verjaardag aangekomen legden heel andere zaken beslag op de ruimte in mijn gedachten.
Er gebeurde zoveel. Na ruim een jaar zag ik mijn beide kleindochters weer eens samen. Nina en haar moeder zijn weer een weekje in ons land en samen met zoonlief waren ze ook van de partij. Nina, Rixte en haar vriendinnetjes hadden een heerlijke middag en ik vond het heerlijk om dit vanuit mijn ooghoeken te kunnen gadeslaan. Dat is voor mij echt genieten. Toen alle drukte wat voorbij was heeft Nina de trui even gepast en zijn er de nodige foto's gemaakt. De terugreis leverde geen problemen op. Toen ik langs de plek des onheils kwam heb ik even schichtig opziij gekeken, maar natuurlijk was er niets meer te zien. Wat was ik blij toen ik na enig research las dat de bestuurders met de schrik vrij gekomen waren. Het was weer een enerverend dagje, maar mede doordat dit ongeluk zo'n goede afloop kende heb ik moe, maar wel met een tevreden gevoel mijn bed opgezocht.
Verschrikt kijk ik op. Wat is dat? Ik sta op om op onderzoek uit te gaan. Als ik bij de schuifpui ben zie ik wat de oorzaak is geweest van dat doffe geluid. Een roodborstje is waarschijnlijk in volle vaart tegen het raam van de schuifpui aangevlogen. Het vogeltje ligt er heel stil bij. Ik loop naar buiten, maar als ik bij het vogeltje kom, zie ik geen enkel teken van leven. Het roodborstje heeft even iets te hard tegen het raam getikt. Jammer. Ik besluit om mijn fototoestel te halen. Er is nu een gelegenheid om van heel dichtbij een foto te maken. Zo is de vroegtijdige dood van dit roodborstje misschien niet helemaal zinloos. 
Vele jaren heb ik het breipatroon van dit kindertruitje bewaard. Als.....ik ooit eens kleinkinderen zou krijgen, dan..... wilde ik zo'n trui breien. Vorig jaar was het zover. Ik had het besluit genomen, ik ging er aan beginnen. Dit maal zou ik voor Nina breien en als ik het snel af zou hebben zou ik er onmiddellijk achteraan nog één voor Rixte breien. Het liep echter wat anders. Hoewel ik vanwege de zere voet weken aan huis gekluisterd ben geweest, kwam het er toch maar niet van om te breien. Ik moet in een bepaalde stemming zijn en de rust in mezelf voelen om echt te gaan zitten breien. Afgelopen herfst begon het wel weer te kriebelen, alleen had ik geen zin om met dit truitje verder te gaan. Via internet bestelde ik wol en ik ging bezig met een vest voor mijzelf, dit truitje als een mislukt project beschouwend. Totdat schone dochter en Nina rond sinterklaas bij ons op bezoek waren. Toen schone dochter mij zag breien aan het voor mij bedoelde grijze vest informeerde zij heel terloops naar het truitje wat ik voor Nina zou breien. Hoe ver was ik daar mee? Ik vertelde haar dat alleen het voorpand af was en dat ik nog maar net begonnen was met het rugpand. Het zou nu onderdehand wel veel te klein zijn. Beschaamd haalde ik het nog niet eens half afgemaakte breiwerk te voorschijn en wat bleek? het was nog helemaal niet te klein. Opeens herinnerde ik mij dat het geheel mij vorig jaar inderdaad wat groot had geleken en dat ik mede daardoor niet zo heel erg gemotiveerd was geweest. Ook het inbreiwerk was mij danig tegen gevallen. Afijn, ik deed de belofte dat ik nu haast zou maken om het af te krijgen. Ik heb mijn vest in wording aan de kant gelegd en mij op het rugpand gestort. Daarna heb ik tussen de bedrijven door in één week beide mouwen zitten breien. En ja, toen de afwerking. Dat was nog een hele klus, maar ook die heb ik geklaard. Zaterdag as. komen Nina en haar moeder weer een week naar Nederland. Het is me gelukt om het truitje op tijd klaar te hebben. Ik heb zelfs nog een paar dagen over. Het is af. Eindelijk!
