Vandaag was ik even in een andere wereld en wel in de wereld die kunst heet. In die wereld ben ik zeker niet als kind aan huis, maar naar mate het aantal bezoeken aan verschillende musea toeneemt hoe minder ik mij als een kat in een vreemd pakhuis ga voelen. Door het kleine beetje ervaring wat ik heb opgedaan, kan ik mij nu gewoon overgeven aan datgene wat ik zie. Eén keer eerder ben ik in het Gronings Museum geweest, maar ik kon mij gek genoeg weinig van het gebouw herinneren.
(Iets wat ik nu niet meer begrijp, want de bouw van het museum is op zich al de moeite waard.) Het was toen een expositie over mannequins: ik herinner me iets over een jurk en schoenen van Naomi Campbell. Nu bestond de expositie uit vier afzonderlijke gedeelten. Het eerste gedeelte, de mode was wat extravagant. Hier heb ik weinig foto's van gemaakt, omdat ik de opzet van dit geheel niet zo heel goed heb begrepen. Vervolgens kwamen we bij de sculpturen van Folkert de Jong terecht. Deze hebben levensechte menselijke afmetingen en zijn gemaakt van onder andere polyurethaan schuim, zeg maar een soort piepschuim van roze of blauw.
(klik)
Ik heb er eerst wat oppervlakkig naar gekeken. ik wist even niet wat ik er mee moest, maar hoe meer sculpturen ik zag, hoe meer ik er in ging zien. Achteraf zeg ik dat het een heel bijzondere ervaring is die ik niet gauw zal vergeten. Ik merk ook dat ik mij steeds minder bezig ga houden met de houdbaarheid en de duurzaamheid van een kunstwerk. Niet alles hoeft tot in de eeuwigheid bewaard te blijven. In weer een heel ander gedeelte was er een
keramiek tenstoonstelling. Daar heb ik niet zoveel mee, maar de expositie was heel spannend
gemaakt met allemaal witte draperieën en witte spoken. Hierdoor was het toch een plezier om er doorheen te lopen en hier en daar een potje te bekijken. Ik was helemaal verrukt van de 150 schilderijen uit het Brücke - Museum Berlijn die het Duits Expressionisme rond 1910 lieten zien. De kleuren, de stijl, het spreekt mij heel erg aan. Sommige schilderijen deden mij aan andere, voor mij meer bekendere schilders denken zoals van Gogh en Picasso. Ik vond het erg leuk toen ik later thuis ontdekte dat in het boekje wat we meegenomen hadden dezelfde vergelijking werd gemaakt.
(klik)
Met nog wel een weekend voor de boeg heb ik eigenlijk toch het idee dat de vakantie al voorbij is. Ik heb niet echt genoten, maar ik heb het wel naar mijn zin gehad. Heerlijk de tiid vergrieme zoals men dat in het Fries zo mooi kan zeggen. De tijd verprutst zou de vertaling hier van moeten zijn, maar ik kies voor 'de tijd verdaan'. Of anders gezegd, tijd genomen. Niets speciaals gedaan, maar de dagen zich op hun eigen wijze laten ontvouwen. Na de onlustgevoelens geuit te hebben, leek het of er een nieuw stukje evenwicht in mijn bereik kwam. Het boek God's Gym van Leon de Winter kon mij niet zo boeien. Ik besloot om naar de biep te gaan om een paar andere boeken uit te zoeken. En daar kwam ik de flyer SCHRIJFTALENT GEZOCHT met als ondertitel Verhalen en gedichtenwedstrijd tegen. Mijn belangstelling was gewekt en thuisgekomen ben ik via het internet maar eens op onderzoek uit gegaan. En dan gaat er weer een wereld open. Het blijkt dan uiteindelijk om de tentoonstelling Wolkendeken in Museum Jan Cunen in Oss te gaan. Natuurlijk is dat voor mij veel te ver weg om daar daar echt te gaan kijken, maar via de elektronische snelweg ben ik toch hier en daar geweest om het werk van Paul de Geus te aanschouwen. Het één
spreekt mij meer aan dan het ander, maar er zitten toch heus heel aardige dingen bij. En weer staat de kunst bij mij aan de deur te rammelen om daar eens wat meer aandacht aan te besteden. Ik ga dat ook zeker doen. In de eerste plaats ga ik op mijn weblog een nieuwe rubriek aanmaken met de titel kunst.
Verder ligt het in mijn voornemen om dit weekend naar het museum in Groningen te gaan. De exposities die daar momenteel zijn lijken mij wel de moeite waard om daar eens te gaan kijken, zeker in zo'n regenachtig weekend wat ons kennelijk te wachten staat. Wat een bibliotheekbezoekje al niet te weeg kan brengen, of nog anders gezegd, een boek dat in eerste instantie door mij als saai beoordeeld werd. Ik had dat boek niet meegenomen om in te leveren, ik wilde het nog even proberen, maar ik wilde iets anders achter de hand hebben. Ik ben dus verder gegaan in God's Gym en mijn conclusie is uiteindelijk dat ik het een prachtig boek vind. En zo tijd nemend voor van alles en nog wat kan ik terugkijken op een prima weekje. Of ik daadwerkelijk mee ga doen aan die schrijfwedstrijd weet ik nog niet. Daar heb ik nog tot begin april de tijd voor. je weet maar nooit wat er in mijn hoofd gebeurt.
Zelden, ik heb er denk ik ook nog nooit over geschreven, omdat het bijna niet voorkomt, want nogmaals, zelden voel ik mij zo appelig, rimpelig, futloos, fantasieloos en lusteloos als vandaag. En waar het vandaan komt? Geen idee. Een echte Olympische Spelen fan ben ik niet, dus de mislukking van gisteravond kan het niet zijn. Het weer? Och ik kijk wel uit naar het voorjaar, maar ook dat zou ik niet als DE oorzaak willen aanwijzen. Vakantie hebben en niet weg zijn is ook niet de reden. Ik had me juist heel erg verheugd op lekker een weekje thuis zijn en niet veel te hoeven. Maar het genieten wil maar niet komen. Ook niet, nadat ik alle taken en taakjes die er op het bestuurlijke vlak nog lagen, had uitgevoerd. Misschien moet ik mijn onbehagen toch in die richting zoeken. Maandagavond was het de laatste keer dat ik als voorzitter van de tennisclub de bestuursvergadering leidde. Half maart treed ik in de algemene ledenvergadering officieel af en geef ik de voorzittershamer na vijf jaar door aan mijn opvolger. Ik vind het welletjes geweest en sta op het standpunt dat het vele werk die deze functie met zich mee brengt nu wel eens door een ander gedaan mag worden. En toch stemt het mij weemoedig. Waarschijnlijk heeft het te maken met het ouder worden. Misschien iets minder ambitieus van mezelf te hoeven zijn. Het is wel iets wat niet meer terug komt. Ik zal het vast gaan missen. Ik heb het zes jaar, één jaar als gewoon algemeenbestuurslid en vijf jaar het voorzitterschap, met heel veel plezier gedaan. En toch heb ik heel bewust de keuze gemaakt om er een punt achter te zetten. Ik wil namelijk voor een tijdje eens wat minder met taken die moeten bezig zijn en mij meer gaan richten op het consument zijn in de vorm van leuke dingen gaan ondernemen. Maar dan moet ik wel minder futloos zijn dan dat ik vandaag ben , want anders komt het er niet van. We zullen zien. Misschien is deze gemoedstoestand maar van zeer tijdelijke aard.
Waar waren we ook al weer mee bezig? O ja, het kabinet was gevallen. Daar wilde ik op mijn weblog aandacht aan besteden, maar eerst was het tijd voor Weeuwsnitje. Dochterlief had mij al ingepraat dat de kleine prinses even helemaal in de ban van sneeuwwitje was. Ze was dan ook nog niet zo lang binnen toen de vraag aan haar moeder was of ze Sneeuwwitje mocht worden. Naast Tinkywinky, poes en beer hadden deze attributen ook een plekje in de weekendtas gevonden
. Van mijn andere prinsesje had ik ook al begrepen dat Sneeuwwitje heel erg hoog scoort in de belevingswereld van een kleuter. Het waarom ontging mij toen, maar in eerste instantie ook nu. Zelf vond ik het vroeger maar een eng sprookje. Ik zie nog de illustratie in het boek. Een heel mooi meisje wat maar een beetje stil in een glazen kistje ligt met allemaal huilende dwergen er om heen.....Maar nu, na goed naar het spel van deze kleuter geluisterd te hebben weet ik waarom kleuters zich graag identificeren met Sneeuwwitje. Ze is immers de mooiste van het land?
Ik heb dus weer heel wat bijgeleerd. Maar genoeg over de sprookjeswereld, terug naar de harde werkelijkheid. Dit keer heb ik de val van het kabinet aan zien komen. Woensdag had ik voor mijzelf de conclusie al getrokken dat dit stond te gebeuren. Mede hierdoor voel ik voor het eerst weer eens een vlammetje aanwakkeren wat duidt op enige interesse in de politiek. Na mijn politieke geëngageerdheid in mijn jonge jaren, ik was toen midden twintig en ik enthousiast de idealen aanhing van de toenmalige PPR met partijleider Bas De Gaay Fortman, heb ik vele jaren aan de zijlijn gestaan, soms niet eens toekijkend. Ik kan mij nu helemaal vinden in de opstelling van Wouter Bos en ik waardeer het ten zeerste dat hij niet overstag is gegaan. De komende tijd zal het vanuit politiek oogpunt een hele spannende maar ook een boeiende tijd gaan worden. Ik denk dat dit de eerste geschiedenis van deze nieuwe eeuw zal gaan worden. Ik ga in ieder geval de komende ontwikkelingen met grote interesse volgen.
Woensdag is mijn vrije dag, maar veel van deze dagen zijn in de afgelopen maanden aan allerlei activiteiten opgegaan waardoor ik niet echt zelf een invulling aan deze dag kon geven. Vandaag zou de dag van mij zijn en bij het ontwaken had ik al zoiets van: Pluk De Dag. In de vroege ochtend bleef het een beetje dubben over wat ik nu zou gaan doen, zwemmen of lekker een stuk gaan lopen. Na enige klusjes van huishoudelijke aard, zag ik dat de zon inmiddels ook uit de veren was; de lucht was blauw, het was mooi helder weer en op basis van deze ingrediënten was het niet moeilijk om een beslissing te nemen (en niet een beslissing maken, zoals ik tegenwoordig zoveel mensen hoor zeggen). Naar buiten. Wandelen. Na een paar kilometer was ik bij het Eeltjemeer. Omdat ik dit meer nog nooit bevroren had gezien, leek me dit een goed moment om daar eens een paar foto's van te maken.
(klik)
Ik was erg onder de indruk van al dit schoons wat ik zag. Het was zo mooi en verstild. Na dit alles goed in mij opgenomen te hebben togen we verder, vriendje Sjors en ik.
Het verstilde landschap maakte een steeds diepere indruk op mij. Het was alsof wij even alleen in dit landschap rondwandelden. Een gevoel wat je heel soms ook op de vroege zondagochtend kunt hebben, wanneer de wereld nog in ruste is. Al lopend borrelden er zomaar mooie beelden op van weleer. De mooie wandeltocht in de sneeuw tijdens een wintersportvakantie, toen we over een kilometers lange wanderweg/rodelbaan naar boven liepen en op het laatst bij een hoog gelegen berghut aankwamen. Van al die vakanties in het buitenland heb ik wel geleerd dat het voor het
landschap soms gewoon mooi is om een oude schuur te laten staan. Vroeger was ik van mening dat alles wat niet meer gebruikt werd, afgebroken diende te worden maar die mening heb ik herzien. En verder ging de wandeltocht. In de verte zag ik de weg met de indrukwekkende rij bomen die ik 's zomers altijd zo mooi vind. Daar heb ik een aantal foto's van gemaakt.
Sjors is zo gedisciplineerd, hij gaat rustig zitten wachten totdat ik klaar ben om verder te gaan. Met zijn bijna vijftien jaar kan hij zo'n wandeling van rond de achttien kilometer nog heel goed doen. De laatste paar kilometer liepen we over de ons zo vertrouwde fietspaden en toen hij daar weer los mocht lopen, rende hij nog even rond als was hij nog een jonge hond. Tegen tweeën waren we weer thuis. Heel tevreden en vol van al het mooie wat ik heb gezien. En mijn hondenvriendje? Ik hoop dat hij mij nog vele malen kan vergezellen.
(klik)
Over het straatbeeld heb ik de vorige keer al iets geschreven en van daaruit leek het me leuk om iets meer van het gewone leven in Istanbul te laten zien. er was een mogelijkheid om aan excursies mee te doen en hier hebben we volop van gebruik gemaakt. De eerste was zelfs gratis, daar zit overigens wel een verhaal bij, maar daarover zal ik een andere keer schrijven. Wanneer je dan als eerste koppel wordt opgehaald is de keuze om ergens in de bus plaats te nemen niet moeilijk. Vooraan natuurlijk. Dan zie je het meest èn je bent prima in staat om foto's te maken. De handkarren deden mij wat nostalgisch aan en ook de bigbags op wieltjes, waarin van alles vervoerd wordt, moesten het nog van pure lichaamskracht hebben. Van die bags heb ik geen foto's kunnen nemen, ik was iedere keer net te laat. Een van de vele handkarren kreeg ik toevallig goed in beeld.
(klik)
De straat lijkt hier aardig leeg, maar geloof me in een stad met 16 miljoen inwoners is er voor een bus in de smallere straten soms geen doorkomen aan, maar de meeste Turken blijven heel rustig. Ook als er dubbelgeparkeerd is. Er wordt geduldig gewacht tot de chauffeur van de betreffende auto is opgespoord. En sirenes hoor je zelden in deze miljoenenstad. Wat dat betreft is er een heel verschil met het jachtige Parijs. Of neem Amsterdam met de gierende trams.
(klik)
Dit is één van de vier duizend moskeeën die Istanbul rijk is. Het hoort bij het straatbeeld evenals de geluiden in de vorm van het typische gezang. Vijf keer per dag klinkt vanuit de minaretten de oproep tot gebed, maar echt heel overheersend was het niet eens. Ik heb het lang niet altijd gehoord.
(klik)
Overal in de stad staan karretjes met gepofte kastanjes. Ik zou het iedere keer proberen, maar telkens kwam er wat tussen, of ik had net vis gehad, of we hadden net gegeten... Kennelijk zag ik er wat tegenop om het te proberen. Tja, ik ben nu eenmaal niet zo'n held wat vreemd eten betreft.
(klik)
In de straten tref je weinig zwerfvuil aan. Vele mannen hebben een baan als straatveger.
(klik)
Dit is bij de Galatabrug. Op deze brug wordt veel gevist en aan de kade zijn en aantal visstalletjes waar de gebakken vis gekocht en genuttigd kan worden. Ondanks de 100.000 lira die per jaar voor de standplaats betaald moet worden is het een goudmijn voor de uitbaters. Het is een heel levendige plek waar erg veel te zien is.
(klik)
Het waren "maar" vier dagen, maar wat heb ik veel gezien en ervaren. Tussen de bedrijven van het gewone leven door, wat na terugkomst onmiddellijk weer van start is gegaan, probeer ik alles een plekje in mijn hoofd te geven. -Ik heb vooral genoten- is een veel te korte samenvatting. Daarmee doe ik al het moois wat ik gezien heb, alle gedachtes die door mij heen zijn gegaan zijn, de vele overpeinzingen en ook het gezellige samenzijn met oud collega J. schromelijk te kort. Ik begin gewoon bij het begin en ik zie wel wat ik in de komende tijd verder aan het scherm ga toevertrouwn. Maar indrukwekkend was het.
Het bezoek aan de beroemde Grand Bazaar is de start van de kennismaking met Istanbul. Het gebouw, het plafond, de vele kleuren, de mensenmenigte, dit alles met elkaar gaf het gevoel van ogen en oren te kort te komen. Maar veel tijd om dit op mij in te laten werken was er niet. Zo gauw ik even stil wilde staan om al die indrukken op mij in te laten werken, werd ik gestoord door een koopman die zijn waar aan wilde prijzen. Tassen, vloerkleden, sjaals, kopjes, sieraden, elke koopman wilde mij laten weten hoe bijzonder de koopwaar wel niet was en dat er vooral over de prijs wel te praten was. Na enige tijd merkte ik dat ik geïrriteerd raakte. Ik wilde zo graag gewoon even rondkijken zonder steeds gestoord te worden....Maar dat strookte vooral niet met de plannen van de kooplui. "Laat me met rust", hoorde ik mijzelf op snauwerige toon zeggen. Ik zag de bezorgde blik van J. Zij heeft een ruime ervaring met dit soort dingen en heeft er in tegenstelling tot mij erg veel plezier in om te onderhandelen over een bepaalde aankoop.
Ik vind het echt helemaal niets. Natuurlijk weet ik wel dat het bij die cultuur hoort, maar het staat zo ver van mij af. Ik wil er open voor staan, maar toch heb ik mijn vele bedenkingen. Mijn feministische opvattingen vanuit de jaren 70 steken opeens hun kop weer op. Alleen maar mannen als kooplui, in restaurantjes en eethuizen, alleen maar mannen die bedienden, in het hotel geen kamermeisjes, maar mannen, in de straten wel vier keer zoveel mannen als vrouwen. De ruimte in de moskee is alleen voor mannen, vrouwen moeten het met een heel klein stukje achterin de moskee doen. Het aantal vrouwen met een Burka is veel groter dan ik van te voren had ingeschat en heel veel jonge meisjes gebruiken wel de traditionele hoofddoek. Istanbul kan dan wel verwesterd zijn, voor mij is het toch een heel andere wereld. En een beetje een inconsequente wereld.
Bij een moskee werd een uitleg gegeven dat in het islamistische geloof de buitenkant van een mens niet belangrijk is. Het gaat om de binnenkant, de inborst. Maar op zo'n bazaar wordt bij elke sjaal, tas of ketting met grote stelligheid beweerd hoe prachtig het mij wel zal staan en dat het zo mooi bij mijn ogen kleurt enz enz....Dat was toch niet belangrijk?? Of nu opeens wel? Aan die toch wel wat agressieve manier van verkooptechniek zal ik niet zo gauw wennen
(klik)
Dit is slechts één voorbeeld van het vele van wat ik heb gezien en meegemaakt. Denkstof genoeg voor de komende tijd. Het is in mijn hoofd hier en daar nog een chaosje, maar door middel van overpeinzingen, overwegingen, een afwegen van het één en ander en ander denkwerk hoop ik steeds meer te kunnen begrijpen, waardoor er als het ware een brug ontstaat die deze twee culturen verbindt. De Bosporus heeft in ieder geval diepe indruk op mij gemaakt. Herinnering aan die gelukzalige momenten zal ik voor eeuwig koesteren
(klik)
'Dat moet kunnen' dacht ik in november, toen ik met J. plannen smeedde om een lang weekend weg te gaan. Met een beetje kunst en vliegwerk moest het mogelijk zijn om die éne les van de vrijdag naar elders in de week te verplaatsen. De overige taken op vrijdag zijn niet roostergebonden, dus die zou ik op andere dagen kunnen uitvoeren. Mijn collega's aan wie ik het voorlegde reageerden heel spontaan met 'lekker gaan, dat moet een keer kunnen'. Opgewekt werd de reis naar Istanbul geboekt, niet wetende dat ik heel wat extra energie kwijt zou zijn met de zorg voor mijn vader. Maar in die hele drukke tijd hield het vooruitzicht van het reisje mij ook op de been. Het gaf me ook iets om naar uit te kijken waardoor ik mij zo af en toe kon opladen. Dan maar met iets meer kunst en vliegwerk zo was mijn gedachte. Het slechte weer van de afgelopen tijd maakte dat ik nog meer de noodazaak voelde om mijn kunst en vliegwerk naar een hogere versnelling te schakelen, want de dagelijkse rit naar school kostte de afgelopen weken bijna twee maal zoveel tijd. En toen als klap op de vuurpijl werd het lesrooster ook nog veranderd. Ineens ben ik op de vrijdag voor 5 lessen ingeroosterd in plaats van 1. Met nog meer kunst en vliegwerk, het is haast hoge schoolwerk geworden, ben ik er in geslaagd om deze lessen eenmalig te verplaatsen. De leerlingen mogen er zeker niet aan te kort komen. Gelukkig zijn er mogelijkheden op de woensdag, dus heb ik deze dag, mijn vrije dag, ingeleverd. Hoewel mijn collega's verzekeren dat ik het echt goed geregeld heb, knaagt het toch een heel klein beetje. Ergens vind ik dat ik onvoldoende rekening gehouden heb met het feit dat lesroosters kunnen veranderen. Maar als ik morgenvroeg (ja echt heeeel vroeg) in het vliegtuig zit, weet ik bijna wel zeker dat ik alleen nog maar ruimte wil maken voor al het moois wat ik vast ga zien en daar verheug ik mij zeer op.
|
|