GELE WEILANDEN









Helemaal gek geworden van paardenbloemen. Gisteren, op weg naar mijn werk, zag ik in een flits rechts van mij, een weiland zo prachtig geel gekleurd door paardenbloemen en een paar honderd meter verderop was er nog zo'n veld. Wat had ik er graag een paar foto's van genomen, maar gewoonlijk heb ik, wanneer ik op weg ben naar school, geen fototoestel bij mij. Vandaag liet dat mooie beeld mij niet los. Aan het eind van de morgen, ik reed van de tennisbaan naar huis, nam ik het besluit. Hoewel het een eindje rijden is, iets meer dan halverwege naar mijn werk, zou ik terug gaan naar die mooie gele weilanden. Omdat ik vanaf vandaag bijna twee weken vakantie heb, kom ik die kant voorlopig niet meer uit. Bijna drie kwartier met de auto kost het aan tijd om heen en weer te komen. En dat met dat mooie weer. En toch moest ik het doen. Ik wilde dat beeld gewoon met mijn camera vangen. Ik heb er geen spijt van. Het zijn prachtige opnames geworden. Heerlijk, tijd te hebben om aan dit verlangen te kunnen voldoen. Ik kijk terug op een prima eerste vakantiedag, ook al was ik alweer een heel eind richting mijn werk. Wanneer ik na de meivakantie weer dagelijks dit punt passeer, zal ik met genoegen aan deze middag terugdenken.

.
 
(klik)
.
 
(klik)

hanscke | Woensdag 28 April 2010 - 10:10 pm | | Actueel | Acht reacties

DETAIL


Leven! Vele dagen worden gevuld met datgene te doen wat normaliter van mij verwacht wordt om te doen. Mijzelf verzorgen door mij te wassen te kleden en te voeden, mijn leefomgeving wat op orde te houden en mijn bijdrage te leveren in het arbeidsbestel.  We leven niet meer in de tijd dat het op zoek zijn naar voedsel en beschutting de hoofdmoot van ons bestaan is. In de samenleving van nu is het zo geregeld dat een ieder vanaf een bepaalde leeftijd verplicht is zijn of haar steentje bij te dragen, in ons maatschappeljke bestel, dat heet dan arbeid leveren of werken, in ruil voor geld. Dit kan dan dan weer gebruikt kan worden om andere produkten te kopen die of noodzakelijk zijn om te kunnen leven dan wel het leven kunnen veraangenamen. Het geld, wat niet meer dan een middel zou moeten zijn om het één en ander in goede banen te leiden is een doel op zich geworden. Maar is dat nu ook de oorzaak van het verglijden van de dagen? Ik denk het niet. Ook in vroeger dagen zal men zich niet van dag tot dag en van uur tot uur van het leven bewust zijn geweest. Vele handelingen zullen ook toen routinematig uitgevoerd zijn. Zo kabbelt mijn leven momenteel ook rustig voort. Even geen moeilijke obstakels, even geen grote uitdagingen die tot een goed einde gebracht moeten worden. Nee gewoon even leven met de  kleine ups en downs die bij een gewoon doorsnee leven passen. Tijd om wat meer oog te krijgen voor nuances. In de afgelopen weken heb ik gesprekken gehad met een flink aantal leerlingen. Hoewel het gesprek telkenmale opdezelfde manier dient te verlopen, omdat dezelfde onderwerpen aanbod moeten komen, blijkt toch iedere keer dat leerlingen verschillend zijn. Geen mens is gelijk. Deze week had ik opeens zo maar wat tijd om weer eens wat te tekenen. Ik ben nog bezig met een venster in een muur van oude stenen. Tijdens het tekenen werd ik mij er van bewust, dat ik met mijn potlood elke steen op een andere wijze dien weer te geven. Elke steen heeft zijn eigen detail. Deze week kocht ik een bos tulpen, ee bos frommeltulpen, en hoe bijzonder ze ook zijn, elke tulp verschilt toch met de ander.  Op de één of andere manier voelde ik de behoefte om dit maal eens over iets kleins te schrijven. Over iets waar in de vaart van het leven wel eens aan voorbij gegaan wordt. De kleine verschillen, maar het is zo mooi om daar ook eens bij stil te kunnen staan. Ook dan ben ik voluit bezig met leven!

hanscke | Zondag 25 April 2010 - 11:58 am | | Standaard | Zeven reacties

RECLAMEREN


Sommige woorden blijven je je leven lang bij. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen tegen haar zus, mijn tante dus, als een  aankoop niet goed bleek te zijn.  Ze zei dan: dat hoef je niet te nemen hoor Lies, ik zou als ik jou was reclameren! Terwijl ik een beetje ontgoocheld naar mijn in taupe geschilderde keukenmuur kijk, waar na een beetje wrijven gewoon het wit van het glasvezelbehang tevoorschijn komt, is het net of ik die flarden van het gesprek tussen mijn moeder en tante Lies hoor, want tante Lies kon op haar beurt, als mijn moeder weer eens over een aankoop klaagde, net zo dwingend vragen: heb je al gereclameerd?

Ik zal dus mijn beklag bij het schildersbedrijf moeten gaan doen, want dit is niet hetgeen wat ik had verwacht. De muur achter het kooktoestel moet goed afwasbaar zijn, want natuurlijk spettert er wel eens het één en ander. Daarom had ik ook voor glasvezelbehang gekozen. Dat materiaal is sterk, heeft van zichzelf geen kleur, maar het kan in elke gewenste kleur geschilderd worden en het zou ideaal in onderhoud zijn. Deze muurbedekking wordt immers in heel veel gebouwen toegepast en  bij mijn weten kan het goed gereinigd worden waardoor het vrij duurzaam is. Bij mij dus niet. Als ik de vetspetters eraf wil boenen, lukt dit niet, wel veeg ik alle verf eraf waardoor de kleur verdwijnt.

Ik loop een paar dagen met een behoorlijk onbehaaglijk gevoel rond. Afdingen kan ik niet, onlangs in Instanbul nog geprobeerd, maar het gaat echt niet: ook aan reclameren heb ik een broertje dood, maar ik zal wel moeten. Ik begin eerst maar eens om wat meer achtergrondinformatie over het woord reclameren te krijgen. Het woord staat voor: eisen/klagen/navragen/terugeisen. Bij het puzzelen schijnt vaak de omschrijving 'beklag indienen' gebruikt te worden. Het is een beetje om de hete brei heen dansen, maar het geeft mij toch het nodige zetje om de telefoon te pakken.

De baas van het schildersbedrijf komt kijken en hij begrijpt het probleem. Hij had gekozen voor de matte saus, dat had volgens hem een wat huiselijker uitstraling, maar schrobvast zoals op de verpakking staat is dit produkt zeker niet. Zijn conclusie is, dat het  opnieuw geverfd zal moeten worden, maar dan met een ander materiaal. Het zal hersteld worden. In juni komt het bedrijf toch om de buitenkant van het huis onderhanden te nemen, de keuken zal dan in de planning meegenomen worden...... Als hij weg is blijf ik zitten met de vraag wie de kosten van het opnieuw verven van de keuken nu werkelijk gaat betalen. Wanneer er materiaalkosten opgevoerd gaan worden is dit zichtbaar en hiertegen kan ik bezwaar maken, maar het werkloon kan heel gemakkelijk in de werkuren van de het buitenschilderwerk weggezet worden. Echt helemaal gelukkig met de regeling ben ik niet, of denk ik nu te slecht? Reclameren, ik heb het gedaan, maar ik blijf het gewoon heel moeilijk vinden. Gelukkig is er zittend aan de keukentafel weinig ruimte om te blijven piekeren. De roze boom verzet mijn zinnen. Ik vind het nog steeds prima dat de verbouwing heeft plaats gevonden, want dit is voor het eerst dat ik vanuit ons huis uitzicht heb op dit betoverende plaatje.

hanscke | Donderdag 22 April 2010 - 9:14 pm | | Standaard | Acht reacties

DE BEAMER


Als docent probeer ik zo veel mogelijk met de tijd mee te gaan, in ieder geval met het gebruik van de technische apparaten. Soms kost me dat een avond om het één en ander onder de knie te krijgen, maar ik ga net zo lang door totdat ik het in mijn macht heb. Vandaag moest ik in een verzorgingstehuis een presentatie geven over ons nieuwe onderwijsprogramma en de manier van begeleiden op de werkvloer die daar bij hoort. Hiervoor was een powerpointpresentatie ontwikkeld en een aantal skechtches op een DVD gezet. Om goed beslagen ten ijs te komen had ik de USBstick, de DVD, de laptop, de beamer, verscheidene verbindingssnoertjes en een extra luidspreker mee naar huis genomen, zodat ik het geheel in alle rust een keer in werking kon zetten. Na ruim een uur, heel wat gepuzzel en enige assistentie van P. werkte alles zoals het moet om de presententatie op de juiste wijze te kunnen uitvoeren. Terwijl ik bezig was de apparaten te ontkoppelen en ze weer in de tassen te doen, kwam de vraag bij mij op waar het woord beamer eigenlijk vandaan komt. "Weet jij dat?" vroeg ik aan P. Beamen is stralen. zo legde hij mij uit. Denk maar aan de beroemde zin uit Star Trek: Beam me up Scotty. "Maar P., dat zegt mij niets. Jij keek altijd met de kinderen naar die serie, ik ging dan meestal iets anders doen, omdat het mij niet interesseerde." "Ik zei altijd al dat je heel veel miste en dat blijkt nu maar weer. Het was een hele aardigheid om die serie te zien en bovendien goed voor je algemene ontwikkeling". "Ja, ja, houd nu maar op, ik weet het al, dank voor je uitleg." Maar toch, nu ik wat meer weet waar zo'n term vandaan komt, lijkt het net of ik iets meer feeling krijg met het apparaat. De presentatie is vanmiddag heel goed gegaan en toen ik vanmiddag heel ontspannen naar huis reed, merkte ik dat mijn gedachten opeens een beetje science fictionachtig werden. Na het horen van de nieuwsuitzending waaruit bleek dat de vliegtuigen nog steeds aan de grond moeten blijven, ging de volgende gedachte door mij heen. Beam me up Scotty!  Wat zou het makkelijk zijn als teleportatie of teleporteren, de fictieve techniek van de rechtstreekse verplaatsing van objecten van de ene plaats naar de andere, zonder dat het object de ruimte tussen beide plaatsen hoeft te doorkruisen, werkelijkheid zou zijn. Alle gestrande passagiers zouden met één kreet op de plaats van hun bestemming kunnen zijn. Helaas is deze techniek volstrekt denkbeeldig. Waar het gebruik van een beamer wat betreft de gedachtengang al toe kan leiden. 

hanscke | Maandag 19 April 2010 - 9:21 pm | | School perikelen | Elf reacties

REHABILITATIE


Ik kan zoeken wat ik wil maar ik kan het eerder geschreven blogje over Lucia de B. niet terugvinden, terwijl ik zeker weet daarover geschreven te hebben. Toen er opnieuw onderzoek gedaan zou worden, was ik helemaal enthousiast. Ik kon namelijk bijna niet geloven dat deze vrouw met opzet zoveel mensen van hun leven beroofd zou hebben. Alleen kon ik niet hard maken waarom ik het niet kon geloven. Er was iets wat ik ondefinieerbaar vond. Een vooringenomen stellingname van de rechtbank. En nu blijkt dit ook zo te zijn.

Ik weet nog dat ik toen in mijn blogje schreef, dat het mij onvoorstelbaar moeilijk leek om, na het onrecht wat je is aangedaan, "gewoon" verder te moeten gaan met je leven. Na al die verschrikkelijke jaren in de gevangenis. Wat een hel moet zoiets zijn, ergens voor vastzitten, terwijl je zelf zeker weet dat je het niet gedaan hebt. Wat een zinloze jaren die zomaar voorbij gegaan zijn. Echte vrijspraak, rehabilitatie, excuses en misschien nog smartegeld, het is een gebaar, maar dit alles kan het doorgestane leed natuurlijk nooit meer goed maken. Hoe moet je verder, hoe pak je dit op?

Dit laatste geldt zeker voor de Nerderlandse rechtspraak. Men mag wel eens heel diep de hand in eigen boezem steken en flink gaan nadenken hoe voorkomen kan worden dat er falikant verkeerd recht gesproken wordt. En niet één keer, nee zelfs geen twee keer, maar wel drie of vier keer in de afgelopen vijftien jaar. Dat is veel. Het zal je leven maar zijn wat op deze manier verknold wordt. Ik ben in het algemeen niet zo voor het middel: een diepgaand onderzoek instellen, maar in dit geval zal ik het alleen maar toejuichen.

hanscke | Woensdag 14 April 2010 - 10:36 pm | | Actueel | Veertien reacties

DROMEN BLIJVEN


Dat valt niet mee. Nadat ik een hele dag de workshops gevolgd heb om inzicht te krijgen wat er allemaal bij komt kijken om een standbeeld te worden, moet ik bijna de conclusie trekken dat die droom misschien altijd een droom zal moeten blijven en nooit werkelijkheid kan worden. Onvoorstelbaar wat er allemaal gedaan moet worden om jezelf tot standbeeld te transformeren. Allereerst is er de act, het verhaal dat je door middel van het beeld wilt vertellen. Is dat beeld, als het eenmaal staat, mooi, grappig of spannend genoeg? Dit vind ik zelf nog het minst moeilijk. Dat heb ik helemaal helder voor de geest. En daar wil ik ook helemaal geen geheim van maken, een heks zou het moeten worden. Maar dan. De aankleding. Daar had ik helemaal niet zo bij stil gestaan, maar het zal een heidens karwei zijn om tot de juiste manier van aankleding te komen. De kleding van een porseleinen heks, want dat zou de uitbeelding moeten zijn, zal zodanig bewerkt moeten worden, waardoor het geheel niet meer op een als heks verklede persoon lijkt, maar het echt als een standbeeld oogt. In de workshop "kostuum" maakte ik kennis met materialen die als verstevigingsmiddel gebruikt kunnen worden zoals pretex of polytex. Over deze materie had ik nog nooit  nagedacht en in dat soort dingen ben ik ook helemaal niet handig. Ooit heb ik het afgebeelde popje gemaakt. Hoewel ik vanuit een boek stap voor stap te werk kon gaan, vond ik alles even moeilijk. Het frame, de gestalte maken, het gezicht boetseren, ja zelfs de pieterpeuterige kleding maken, kostte mij veel inspanning, terwijl ik toch redelijk goed met de naaimachine overweg kan. Een echtgenoot voor deze bejaarde vrouw is er dan ook nooit gekomen. Daar moest ik gisteren tijdens die workshop sterk aan denken. En dan heb ik het nog niet eens over de schmink die aangebracht zal moeten worden. Tijdens die workshop bleek dat ik totaal niet in de wieg ben gelegd om dat zelf voor elkaar te krijgen. De act opvoeren en het staan kost mij uiteindelijk de minste moeite, dat zou nog wel een keer lukken, maar die entourage? Ik ben bang dat ik de droom om ooit zelf een standbeeld te kunnen worden maar moet opgeven. Dat zit er op deze basis niet in. Als ik deze droom ooit uit wil laten komen zal ik vanuit een heel ander vaatje moeten tappen. Dan zal ik op zoek moeten gaan naar hulptroepen. En tja, waar vind je die? Voorlopig lijkt dat de eerste vraag waarop ik een antwoord moet gaan vinden, want ik blijf er van dromen om ooit op het World Statues Festival te kunnen staan.  De organisatie van de workshopdag van gisteren was in handen van de World Statues Foundation en was tot in de puntjes verzorgd. Ik heb dan ook heel veel geleerd en ik kijk terug op een prima dag, ondanks het wat tegenvallende perspectief.

hanscke | Zondag 11 April 2010 - 8:12 pm | | Standaard | Elf reacties

NIEUW


Soms heb ik de onbeschrijfelijke behoefte om iets geheel nieuws te gaan doen. En dan het liefst alleen. Niet dat ik zoiets met heel veel plezier tegemoet zie, nee ik kan mij dagen van te voren druk maken met het idee waarom ik het wel of niet zal afzeggen, want gewoon wegblijven is geen optie. Ik heb niets ondernomen dus ga ik op pad. Op weg naar een nieuwe ervaring. Standbeeld worden.

hanscke | Zaterdag 10 April 2010 - 08:10 am | | Standaard | Negen reacties

KLEINTJE VERTEDERING


Vandaag was het prima lenteweer  en dit weer had ik dan ook heel graag tijdens de Paasdagen gehad, maar dat heeft helaas niet zo mogen zijn. Toch kijk ik ondanks de kou en mijn vele gesnotter terug op een paar fijne dagen. Traditiegetrouw hebben we deze dagen weer met dochterlief en haar Rixte doorgebracht. In mijn eigen denkwereld had ik al eens een aantal malen bedacht dat het leuk zou zijn om met ons kleinkind, inmiddels kleuter, naar de dierentuin te gaan. Op eerste Paasdag hebben we dit plan uitgevoerd. Vertederd hebben we met zijn allen staan kijken naar het girafje van één dag oud. Met Pasen begint het nieuwe leven, een mooier beeld konden we niet krijgen. Ook de babyolifant van ruim zeven maanden roept zeker nog van die warme gevoelens op. Het zien van deze mooie nieuwe levens geeft mij altijd weer zo'n vreugdevol gevoel.

Terug naar vandaag. Dit is de dag dat kleindochter Nina de kleuterleeftijd heeft bereikt. Vier jaar geleden, toen zij geboren is, was het net zo koud als de paasdagen van dit jaar, maar vandaag is het dus een stralende lentedag. Niet dat zij er wat aan heeft, want ze is helaas niet in Nederland en ik kan dus niet persoonlijk op haar verjaardag aanwezig zijn. Toch heeft deze dag een klein gouden randje. Ik werd gebeld en via de telefoon kon ik getuige zijn hoe Nina haar cadeautje openmaakte wat P. en ik voor haar gekocht hadden en dat we aan haar vader meegegeven hebben, die vandaag wel bij haar is. Het zijn juist van die hele kleine momenten die een grote impact kunnen hebben. Een Rixte die koninkrijkje speelt, een Nina die haar cadeautje uitpakt..... Kleintjes, ze blijven vertederen.

hanscke | Woensdag 07 April 2010 - 9:25 pm | | Familie | Negen reacties

TENZIJ


Het is toch van de ratten besnuffeld, dacht ik toen ik vanmorgen de nieuwsuitzending op de radio hoorde. Er zouden in de Tweede Kamer vragen gesteld gaan worden, hoe het mogelijk is dat iemand, die tot levenslang veroordeld is voor de moord op drie jonge meisjes, in zijn cel pornobandjes kan kijken. 'Moet dit nu in het nieuws?', dacht ik, terwijl ik tijdens het ontbijt van mijn eitje zat te genieten, want geen Pasen zonder eieren. Met een 'wat een stompzinnig gejeuzel' liet ik P. weten hoe ik er over dacht, 'als dit werkelijk zo is, laten ze dan achter de schermen hun maatregelen nemen, maar breng dit niet in het nieuws. Alsjeblieftt zeg, het is te ranzig voor woorden'. Hiermee stopte mijn woordenstroom, maar mijn gedachten gingen nog even verder. In de Middeleeuwen werd het gedrag van de gevangenen publikelijk tegen het licht gehouden zo stelde ik mij voor, en nu lijkt het wel weer die kant uit te gaan, zo pruttelde ik in mijzelf voort. Ik hoef helemaal niet te weten wat die delinkwenten in hun cel  doen. Ben ik helmaal niet in geïnteresseerd. Ik ga er vanuit dat er een goed bewakingssysteem is en dat de cipiers, of de bewaarders, what's in the name?, erop toezien dat de juiste regels worden nageleefd.

In een volgende nieuwsuitzending hoorde ik meer gegevens. Misdaadverslaggever Peter R. de Vries had dit balletje aan het rollen gebracht. Als dit een topje van een ijsberg is waaruit blijkt dat er op grote schaal praktijken gebeuren die niet passen in ons rechtsbestel dan kan ik het, zij het moeite, billijken, maar dan nog blijf ik het uiterst merkwaardig vinden. Ik blijf dan toch met de vraag zitten of de politici niets beters te doen hebben dan zich druk te maken over het feit dat er iemand in een cel al dan niet toegestaan naar een pornobandje zit te kijken. Laat iemand van justitie contact zoeken met de desbetreffende penitentiaire inrichting en het gezag van deze inrichting sommeren strenger toe te zien op datgene wat de gevangenen in hun cel mogen zien en wat niet. Daarmee zou de kous af moeten zijn. Dat lijkt me toch niet zo moeilijk, tenzij...

hanscke | Maandag 05 April 2010 - 6:10 pm | | Actueel | Negen reacties

GESNAPT


Nee, ik snap er dus helemaal niets van. Met mijn bijna vijfentwintigjarige schoolervaring in het omgaan met jongeren rond deze leeftijd kan ik op geen enkele wijze invoelen wat een jongen bezielt om tot dit soort activiteiten over te gaan.

Aanhouding verdachte
De politie onderzocht alle brandstichtingen met behulp van sporenonderzoek en getuigen. De 18-jarige jongen uit T. kwam in beeld bij de politie mede omdat hij een aantal malen gesignaleerd werd tussen het publiek dat op de branden afkwam. Op vrijdag 26 maart besloot het onderzoeksteam de jongeman aan te houden. Tijdens de verhoren bekende de verdachte de tien branden  Brand bij tennisclub
Ook bij de tennisvereniging aan de Harddraversdijk werd tot twee keer toe brand gesticht. Op 13 februari 2010 brandde daar een materiaalhok geheel uit doordat een in brand gestoken vuilcontainer tegen het hok werd geplaatst. Een maand later moesten politie en brandweer andermaal
uitrukken voor een brand in de kantine van deze tennisvereniging. Nu bleek een hoeveelheid kranten en oude lappen in brand te zijn gestoken in het toiletgedeelte van de kantine en nog wat kleinere brandjes en vernielingen. Op vordering van de officier van de justitie werd de jongen maandag geleid voor de rechter-commissaris. Die besloot de verdachte 14 dagen langer vast te houden. (teksten overgenomen van Waldnet)

Zinloze branden aansteken, die wel veel schade veroorzaken, maar waar het niet eens tot een goed vlammende brand komt en dan wel tussen het publiek gaan staan. Het gaat mijn verstand ver te boven. De plaats waar de jongen woont is bijna 20 kilometer verwijderd van de plekken waar hij de branden 's nachts heeft gesticht. Hoe zou zo'n jongen op zo'n avond op pad zijn gegaan zo vraag ik mij af, met vooropgesteld plan, of doelloos heen en weer lopend om zo tot een plan te komen? En hoe zou hij 's nachts weer naar huis zijn gegaan? Innig tevreden dat het hem weer gelukt is om daarna gelukzalig te gaan slapen? Het is toch te gek voor woorden. Nogmaals ik begrijp er helemaal niets van.

Wat ik wel weet is dat het bestuur van "mijn" tennisclub met de nieuwe voorzitter aan het roer er handen vol werk aan hebben om alles weer in goede banen te leiden. Het komt allemaal wel weer goed, maar ik had mijn opvolger toegezegd dat na alle renoverende werkzaamheden die er de laatste jaren zijn uitgevoerd, er een periode van realtieve rust zou aanbreken. Dat mag dankzij zo'n hele vreemde vogel helaas niet zo zijn. De tennisclub kan nadat alle herstelwerkzaamheden zijn uitgevoerd weer op oude voet verder. Maar zo'n jongen, hoe moet hij verder? Zou er nog een kans bestaan dat na straf en behandeling ook zijn leven nog een andere wending kan krijgen?  

hanscke | Vrijdag 02 April 2010 - 12:51 pm | | Tennis | Negen reacties