Lang, (veel te lang) heb ik getwijfeld, of ik ook zelf, (dochterlief en kleindochters heb ik er wel één gegeven) wel of niet een pandora-armband zou willen hebben. Dat is zo'n armband met allerlei bedeltjes. En maar twijfelen; ik had immers mijn oude bedeltjesarmband van vroeger nog....Zo af en toe droeg ik die armband dapper, maar echt happy was ik daar niet mee. Met mijn laatstse verjaardag ben ik een nieuw decennium binnengetreden, en opeens leek mij dat een goede reden om dit met mijzelf te vieren door zo'n armband en een paar bedeltjes te kopen. P. vond hem ook mooi en een paar dagen later kreeg ik van hem ook nog twee van die bedels. En dan begint, hoe vreemd het ook mag klinken, opeens mijn hebberigheid de kop op te steken. Vijf bedels, of charms zoals ze in hedentijdse taal genoemd worden, is leuk, maar zes, 
of zeven of tien....wauw dat is om van te smullen. Dus verzin ik een list om niet telkens tot hoogtijdagen te hoeven wachten om er weer eens één bij te krijgen of er één van mijzelf te mogen aanschaffen. Ik stel mijzelf ten doel om mijzelf aan te leren niet meer dagelijks een paar glazen wijn te nuttigen. Ooit ben ik ook van het roken afgekomen door mijzelf te belonen. En zo ben ik per 1 januari van dit jaar alcohovrije dagen gaan sparen. Wanneer het aantal van tien absoluut alcoholvrije dagen is bereikt, mag er een bedel aangeschaft worden. En dat was vandaag het geval. Tussen alle drukte door heb ik ook even tijd gemaakt om een bezoek aan de juwelier te brengen. En blij dat ik er van word...Helemaal omdat het er twee konden worden. Omdat ik de drie girls al verscheidene bedels cadeau heb gedaan is de spaarkaart vol. Het is een zoete vreugde om zelf daarmee zomaar een extra bedel aan mijn armband te kunnen schuiven. Ik ben (even) uitgebedeld en voorlopig helemaal tevreden.
Noodweer in de Nacht
Soms als de lichten zijn gedoofd
Steekt de storm op in mijn hoofd
Beelden uit een ver verleden
Flitsen razendsnel voorbij
Ik zoek dekking onder dekens
Het mag niet baten
’t Voelt als ben ik op de kale hei
Alleen
Met ontelbare gedachten
Woorden komen als gerommel van veraf
Een enkel woord komt dreigend verder
En zwelt aan tot een harde donderslag
Verward druk ik mijn hoofd diep in het kussen
Ik wil deze beelden niet zien
En de woorden niet horen
Was de nacht maar vast voorbij
Pas tegen het ochtendgloren
Gaat de storm weer liggen
De rust keer terug in mij
hannah
Even een tussendoortje. Eigenlijk zou ik graag over heel andere zaken willen schrijven, maar ik heb noch de tijd noch de rust om de juiste formuleringen te vinden. Daarom maar even een niemandalletje, gewoon om mijn hobby schrijven nog enigszins te onderhouden. Het onderwerp is dit keer een reclamespotje. Meestal luister ik wel langs deze boodschappen, maar zo af en toe is het zo ergerlijk, dat het wel bij mij binnen moet komen. En dat is ook de bedoeling van de reclamejongens zou u kunnen zeggen. Wanneer het dan om een produkt gaat wat verkocht moet worden kan ik dit begrijpen, maar als het om ideële zaken gaat vind ik het ongepast.
Dit keer betreft het "de reclame" rond diabetes. Ruim één miljoen mensen hebben al diabetes. Het wordt gebracht, alsof het een wedstrijd is of dat het iets betreft wat iedereen graag zou willen hebben. Met de tekst is niets mis, maar de toon. Het zal de bedoeling wel zijn dat mensen zich bewust worden van het feit dat ze ooit diabeet kunnen worden en dat dit een ernstige ziekte is. Het is goed om dit onder de aandacht te brengen, maar de manier waarop dit gezegd wordt....
Zelf laat ik mij elk jaar controleren, omdat mijn moeder een zeer ernstige vorm van suikerziekte had. Ik ben al zielsgelukkig dat ik tot nu toe hiervan verschoond ben gebleven. Ik ken dus de vele nadelige gevolgen van deze aandoening van zeer nabij. Echt een lolletje is dat niet. Ik hoop dan ook oprecht dat de reclamemaker dit niet als een lolletje heeft bedoeld met in zijn achterhoofd de wetenschap dat dit op deze manier de aandacht zou trekken, want nogmaals, zo lollig is deze aandoening niet. (De foto kan geklikt worden. Hierop zijn vele zoetwaren te zien die minder goed zijn voor mensen die aan suikerziekte lijden. De foto is in Concarneau in Bretagne genomen)
Nadat ik in de afgelopen dagen al heel wat voorbereidend werk had verricht, was het vandaag de grote dag van de verhuizing! Ik had de verhuizers gevraagd rond half negen te komen om mijn vader enige tijd te gunnen om op tijd in de kleren te zijn. Toen ik rond kwart over acht mijn (P. en ik waren ieder met onze eigen)auto de parkeerplaats opreed, zag ik dat de verhuizers al op mijn komst zaten te wachten. Even een voorstellen aan elkaar, tenslotte moesten we een hele dag met elkaar optrekken, en daarna in optocht naar de flat van mijn vader. Bij de voordeur kreeg ik een heel raar gevoel. Het overgordijn was nog niet weggeschoven en toen we verder het huis inkwamen zag ik dat alles nog in diepe rust was. Toch wel enigszins ongerust liep ik de slaapkamer binnen. De oude man lag in bed. "Pa!", riep ik, terwijl ik op hem toeliep. De kleur van zijn gelaat was bleek; oude mensen kunnen er tijdens hun slaap best wel eng uitzien....Ik riep nogmaals, dit keer zijn achternaam, en gelukkig, er kwam wat beweging. Het hart van mij klopte even in de keel. Met ingehouden adem keek ik hoe hij wakker werd. Verbaasd keek hij P. en mij aan. "Wat is dit nu?" vroeg hij ons, waarop P. hem antwoordde: Wakker worden pa, de verhuizers moeten aan de slag. Opgelucht, maar hoofdschuddend ben ik maar naar de verhuizers gegaan om met hen het plan van aanpak te bespreken. Pa vertelde ondertussen aan P. dat hij nachtenlang bijna niet had kunnen slapen, maar dat hij vannacht zo lekker geslapen had....Na te zijn aangekleed en zijn ontbijtje tussen de bedrijven door genuttigd te hebben is hij met P. naar zijn nieuwe woonplek gegaan. Een aantal uren later kwam de verhuiswagen met toch nog wel flink wat van zijn eigen spullen en nog vele uren later, aan het eind van de dag hadden P. en ik, met schone zus en broerlief, die in de loop van de dag assistentie kwamen verlenen, zijn appartement al weer aardig ingericht zodat hij hier zijn leven in alle rust kan voortzetten. Ik herinner mij niet dat hij zich ooit verslapen heeft, ook niet in de tijd toen hij elke dag om zes uur moest beginnen en dat jaar in jaar uit gedaan heeft. Ergens heb ik dan ook het gevoel van: zo gerechtigheid. Als iemand zich een keer mocht verslapen dan is hij het wel, maar het was wel even schrikken.
Toeval?? Of zou ik toch heel langzaam op weg zijn om een? nee dat kan toch niet. Ik heb het boek HEKS van Susan Smit nog steeds niet helemaal uit. ('k heb ondertussen natuurlijk wel tig andere boeken gelezen) Ik heb ook nog geen concrete plannen om een heksenbijeenkomst te bezoeken. En toch lijkt het er op dat ik stapje voor stapje die kant uit ga. Was ik een paar jaar geleden er helemaal van overtuigd dat ik, toen ik zo maar tegen een plant 'de monnikskap' aanliep, dat ik opeens zeker wist dat ik deze MOEST kopen, zo was ik er deze week net zo van overtuigd om de 'helleborus' te MOETEN kopen toen ik hier zo maar tegen aanliep. En waarom? Ik weet het niet echt. Als je de naam uitspreekt, proef ik als het ware het mysterieuze. Of misschien omdat ik de naam van deze plant nogal eens in boeken ben tegengekomen....Vijftien euro is niet echt goedkoop, maar omdat de plant voor de helft van de prijs in de aanbieding was hoefde ik niet lang na te denken. Met veel plezier heb ik deze winterharde bloeiende plant in de grond gezet. Via wat gegoogel weet ik nu dat 'heksenkruid'een andere benaming is. Heksen schijnen èn monnikskap èn heksenkruid veelvuldig te gebruiken bij het maken van hun drankjes en smeerseltjes. Sinds ik mij er bewust van ben en het mijzelf ook toesta in heksen geïnteresseerd te zijn, lijkt het er wel op dat ik gaandeweg hierover steeds meer ga ontdekken wat hier mee te maken heeft. Grappig.
klik
Mijn muts stond er nog niet echt naar, maar ik kan er niet langer omheen, ik zal hem weer aan moeten trekken. De mantel die vader de zorg moet verlenen, waardoor zijn verhuizing naar het verzorgingstehuis zo goed mogelijk gaat verlopen. Het is ook de hoogste tijd dat hij hierin zijn intrek neemt, want echt heel goed gaat het niet.
Dit keer ligt dit niet alleen maar aan de thuiszorgorganisatie die hulp moet leveren. Ook mijn vader zelf is hierbij een factor. Het geheel niet kunnen overzien en dit bestrooien met een flinke portie eigenwijzigheid maakt de verzorging van hem in de thuissituatie niet eenvoudig. Wanneer je geen warme maaltijd van een tafeltje dekje wilt betrekken, te verlegen bent om aan degene die de huishoudelijke zorg verleent te vragen om wat boodschappen te doen en de douchebeurt telkenmale zelf uitvoert en niet wacht op de verzorgende die zal komen assisteren, dan maak je het jezelf ook wel heel erg moeilijk.
De assistentie bij de wasbeurt was bedoeld om het iets makkelijker te hebben en wat energie over te houden voor de rest van de dag. Mijn vader kiest er voor om 's morgens voor dag en dauw op te staan en dit toch zelfstandig te doen om vervolgens een paar uur later aangekleed, zittend aan tafel tegen de verzorgster te kunnen zeggen: te laat, ik heb het zelf al gedaan.....
Inmiddels is de inrichting van het appartement in volle gang gezet. We hebben een verhuisbedrijf ingeschakeld. Deze zal volgende week de verhuizing voor haar rekening nemen. Natuurlijk ben ik (en ook P) daar wel bij aanwezig, want er zullen genoeg zaken over blijven die onze tijd en aandacht opeisen. Ik vind het heel moeilijk om mede te moeten bepalen wat er wel en niet mee kan. Ik zie de moeite die het vader kost om een besluit te moeten nemen. Ik zie de pijn waarmee hij afscheid neemt van een aantal meubels, zijn potten, pannen, bestek, ja van zoveel.Tja, ook van het bed waar je zo lekker in kunt slapen..... Het is te groot. Er zal een ander moeten komen. Gelukkig gaat broerlief er voor zorgen dat er een hooglaagbed komt. Dat kan van mijn lijstje afgevoerd worden. Het gaat dus een hele drukke week worden, maar toch ben ik blij dat het eindelijk zo ver is.
Natuurlijk weet ik ook wel dat er in een verzorgingstehuis van alles mis kan gaan. Ook daar is er wel sprake van enige zelfstandigheid. Maar het feit, dat daar dag en nacht professionele zorg om hem heen is geeft mij een gerust gevoel. Daar is in ieder geval de mogelijkheid om elke dag een wame maaltijd te eten, op gezette tijden van koffie en thee en wat dies meer zij voorzien worden . Dit alles geeft mij een gevoel van vrijheid. Ik heb echt het gevoel dat mijn zorgen dan gedeeld gaan worden. Dus nog even de dikke manteljas aan en misschien kan ik hem na volgende week dan wel inruilen voor een mantelvestje.
Soms is het leuk om ergens op terug te komen, gewoon omdat het bijna een anekdote gaat woorden. In de tweede helft van december was ik op zoek naar een wollen trui . In de winkels slaagde ik er niet om er één te scoren. Geen nood, ik bestelde er één via internet. Net niet degene die ik echt heel graag wilde hebben, maar deze leek mij ook heel aardig. Nog net voor de kerst werd het pakketje keurig thuis bezorgd. Helaas, de trui voldeed niet aan mijn wensen, het had een veel te wijde hals dus stuurde ik het terug. Een paar dagen later kreeg ik een mailtje dat de trui van mijn eerste keuze nu wel in mijn maat beschikbaar was. Helemaal blij deed ik een nieuwe bestelling. Alleen de vakantie was voorbij, waardoor het nogal wat voeten in aarde had voordat ik het pakketje ook werkelijk kreeg. TNTpost gaat kennelijk nog uit van het huisvrouwenidee van vroeger, dat wil zeggen, men gaat er vanuit dat er altijd wel iemand thuis zal zijn om het pakketje in ontvangst te nemen en daarvoor een handtekening te zetten. Na drie keer een briefje in de bus gevonden te hebben met de mededeling dat men de volgende dag terug zou komen, is het pakje tenslotte toch maar bij een buurvrouw afgegeven. 
Terwijl ik het pakje opende maakte ik de opmerking, dat de trui wel heel erg mooi moest zijn wilde ik hem houden. Het koude winterweer was immers voorbij...Groot was mijn verbazing toen ik het pakje open had. Er zat niet in wat erin had moeten zitten. Een paar schoenen is toch echt heel iets anders dan een trui. Ook dit pakje is inmiddels weer retour gegaan. Ik heb het weerbericht van de komende 14 dagen eens bekeken, maar voorlopig schijnt er geen winterweer meer aan te komen. Dat is voor mij een reden om mij er nu maar bij neer te leggen. Dit jaar geen trui, ook niet als het nog wel weer koud gaat worden, want dat kan nog best. Als kind heb ik mijn moeder vaak horen zeggen: als de dagen gaan lengen, gaat de winter pas strengen......
Het was een lekkere zonnige zondag om er op uit te trekken. Al wandelend bedacht ik dat ik toch wel een beetje een mens van gewoonten ben. Naar mijn idee nog net niet vastgeroest, maar.... daar kunnen de meningen over verschillen. Vanuit mijn huis kan ik een aantal verschillende rondjes van tussen de 15 en 22 kilometer lopen en elk jaar is het mijn streven om deze allemaal minimaal één keer te doen. Dit jaar was het drie fietspadenrondje met de verste variant als eerste aan de beurt. Een heerlijk tochtje van rond de achttien kilometer. Al keuvelend vertelde ik P. dat ik toch eigenlijk best wel een schoolfreak ben, want in mijn gedachten houd ik per jaar heel goed bij welk rondje ik al gelopen heb, zodat deze als het ware afgevinkt kan worden.
Hoewel dit rondje een heel vertrouwd rondje is, want deze loop ik per jaar minimaal twee maal, een keer met P. en een keer met vriendinnetje D, neem ik wel altijd mijn fototoestel mee. Ik probeer telkens weer iets anders, iets wat mij op dat moment aanspreekt of opvalt, te fotograveren. Dit keer was het het plaatje van de bomenrij die ik onderaan het blogje in groot formaat geplaatst heb. Deze bomenrij, zo karakterestiek voor dit stukje omgeving staat er gelukkig nog. In het najaar is op een andere plek, iets verderop, zo'n prachtige rij bomen gekapt. De trouwe lezer zou zich dat kunnen herinneren. Ik zal ze bij iedere wandeling in die contreien blijvend missen. Het verste punt van deze wandeling gaat middels een vierde fietspad dwars door de rietlanden.
Dit geeft een heel ander beeld dan de wijdse vergezichten. Het heeft ook heel andere kleurscharkeringen dan de groene verten onder de strak blauwe lucht. De houten schuur aan het begin van het blogje vind ik zeker een plaatje waard. Het verwonderde mij al jaren dat het oude bouwval wat er stond, alle stormen doorstond en vaag had ik ergens het voornemen om er eens een foto van te maken. Dat zal niet meer lukken, maar deze opgeknapte schuur boeit mij. Hij is gewoon mooi van lelijkigheid. Ik weet nu al, dat elke keer wanneer ik er langs kom, ik gefascineerd naar deze schuur zal kijken.
Het leven kent vele gezichten. In de afgelopen week heb ik vele gezichten tegenover mij gehad en in verschillende levens een inkijkje mogen nemen. Het was de week van de assessmentgesprekken; zeg maar de afrondingsgesprekken met de eerstejaars leerlingen over het eerste gedeelte van hun opleiding. In de afgelopen maanden hebben de leerlingen aan vijf opdrachten gewerkt om inzicht te krijgen in onder andere: de opleiding, het ontwikkelen van een zelfbeeld uitlopend naar de eisen van een beroepshouding, het leren samenwerken en kennis van de verschillende branches in het werkveld. In deze fase van de opleiding is er voor gekozen om de gesprekken in tweetallen te laten plaats vinden. Het is namelijk nogal een tijdrovend karwei; voor elk gesprek wordt drie kwartier uitgetrokken en wordt door twee docenten gedaan. Zo hebben we, een collega en ik, deze week vijftien van deze gesprekken gevoerd.
Ik moet zeggen dat ik mijn mening over de 'onzin' van die assessmentgesprekken wel wat moet herzien. Er kan heel wat aan de orde komen in zo'n gesprek....Het geeft in ieder geval wel weer, hoe verschillend een leven kan zijn. Van een heel onbezorgd plezierig leventje tot een leven dat al heel wat bergen en dalen heeft gekend. Elk gesprek wordt gevoerd in perspectief tot hun verdere loopbaan, zoekend naar de ambitie, de mogelijkheden en de idealen. Er is niet één gesprek gelijk. Heeft de éne leerling nog een wat kinderlijk beeld van zuster zijn in een ziekenhuis en dan het liefst op de kinderafdeling, want kinderen zijn zo lief, of op een ambulance werken, omdat het zo spannen en afwisselend is, een ander heeft al heel duidelijk voor ogen dat haar mogelijkheden richting ouderenzorg gaan. En soms zijn er ook nog grote idealen om als verpleegkundige naar ontwikkelingslanden te gaan
Toch baart de opleiding zoals die nu is, mij wel eens zorgen. Te vaak hoor ik leerlingen zeggen dat de voorkeur niet naar de ouderenzorg uitgaat terwijl de meeste stages juist binnen de ouderenzorg, verzorgings- en verpleeghuizen, gedaan moeten worden. Pas tegen het einde van de opleiding kunnen de leerlingen geplaatst worden in de door hen zelf gekozen branche. Een ziekenhuis zit nu eenmaal niet te wachten op deze hele jonge deernen en een paar jongens van 16 , 17 jaar. Af en toe dacht ik tijdens deze gesprekken wel eens: arme ouderen, worden jullie opgezadeld met mensen die het werken met jullie meer als een noodzakelijk kwaad zien om uit eindelijk hun doel te kunnen bereiken. Gelukkig is de praktijk vaak wel zo, dat wanneer ze eenmaal met de stage bezig zijn, er toch helemaal voor gaan.
Dan nu naar de foto. Deze is genomen bij Pointe de Primel in Bretagne. Een prachtig punt aan de noordkust. In de rotspartijen zijn met een beetje fantasie vele gedaantes te zien. Op weg naar mijn werk kreeg ik opeens het beeld van deze rotsformatie voor ogen. De stenen lijken wel een gezicht. Alleen bestaat dit gezicht in deze gedaante al vele honderden jaren, terwijl ik de levendige gezichtjes van de leerlingen tegenover mij steeds zie veranderen. Het leven wat zich achter al die gezichten afspeelt is niet altijd zichtbaar……
Op eerste kerstdag hadden we ook al zo'n plezier gehad toen dit wild ons kwam bezoeken. We maakten opmerkingen als: we zijn al voorzien en: je bent nog niet gebraden. Gisteren was er opnieuw bezoek van de fazant. Nu wandelde deze haan parmantig door onze tuin. Ooit heb ik met Sjors, onze hond, op uitnodiging van een jager een keer meegedaan aan een fazantenjacht. Sjors kon ze toen niet vinden. Dit keer ging het ook aan hem voor bij. Hij sliep en bleef heerlijk slapen, want dat is voor een ruim 15 jarige hond de meest geliefde bezigheid. In dit geval is dat ook maar beter.
Aimabel, waar dit woord opeens vandaan komt, ik weet het niet, maar gistermorgen, nog niet zo lang na voor de eerste keer in dit nieuwe jaar wakker geworden te zijn, kwam dit woord zomaar boven drijven. Na een beetje heen en weer in bed gedraaid te hebben, besloot ik het woord als het ware maar eens vast te pakken. Voor zover ik de kennis omtrent dit woord paraat heb, moeten vriendelijk en beminnelijk welhaast synoniemen zijn. En opeens is er in het nieuwe jaar een goed voornemen. Zo wil ik het komende jaar zijn. Een aimabel mens. Elke avond voordat ik in bed stap kan ik mijzelf de vraag stellen of ik denk dat ik ook deze dag weer een aimabel mens ben geweest.Tja, ik weet natuurlijk ook wel dat de mogelijkheid bestaat, dat meningen daarover kunnen verschillen....., maar dat geldt voor zoveel. Neem nu bijvoorbeeld kunst. Juist daar kunnen meningen heel erg uiteenlopend zijn. Wat de één mooi vindt hoeft een ander totaal niet aan te spreken. Dit schildereij van Gerard Benner bijvoorbeeld. Ik ben helemaal weg van deze kleuren. Ik word er heel vrolijk van, maar niet iedereen zal dat vinden. Er zullen vast mensen zijn die dit schreeuwerig vinden. Het zoeken naar deze afbeelding hoort bij een heel ander voornemen dat al een tijdje geleden is ontstaan. Ik wil regelmatig wat kunstsites gaan bezoeken. Er is op dit gebied zoveel te zien en te beleven. Misschien komt dit blogje wat gekunsteld over, maar het is wel de combinatie die ik op nieuwjaarsmorgen bedacht. Mijn eerste blogje in het nieuwe jaar moest gaan over het woord aimabel, geïllustreed met een kleurige afbeelding van een voor mij tot dan toe onbekend schilderij. Aldus is geschied.
|
|
