Het lijkt bijna een chronische kwaal te worden: geen tijd hebben om een kwalitatief verantwoord blogje te schrijven. Het lijkt zo af en toe meer op een paar woorden in het logboek van de dagelijkse beslommeringen. Maar de dagelijkse beslommeringen van vandaag en morgen zijn voor mij zo uniek, waardoor ik deze niet zomaar onvermeld voorbij wil laten gaan. Ik ben namelijk voor het eerst in mijn leven in mijn eigen huis in functie als oppasoma. Onze vijfjarige kleuter is gisteren gekomen, haar moeder is vroeg in de middag vertrokken en morgen breng ik haar weer naar huis.
En dit allemaal dankzij de vakantiespreiding. Dochterlief werkt in het gebied waar ze vorige week vakantie hadden en Rixte heeft deze komende week vrij. De laatste keer, dat ze bij ons waren, had ons kleintje al aangegeven dat ze het wel aandurfde om alleen bij ons te blijven slapen. Omdat maandag altijd mijn vrije dag is, leek dit weekend het juiste moment om dit dan maar eens in werking te stellen.
Rixte en ik hebben, na het uitzwaaien van haar moeder ons heerlijk uitgeleefd in het kleuren van een mandala. Ik zag in Freiburg een prachtige doos met mandaladesigner voor kinderen van 6 + en omdat ik in de afgelopen tijd zelf nogal eens met mandala's bezig ben, heb ik deze natuurlijk gekocht. Ik had al hele visioenen van lekker knus samen aan tafel zitten kleuren. En het is een heerlijke ervaring geworden om dit samen met haar te doen. Morgenvroeg ga ik eerst nog met haar zwemmen voordat ik haar weer helemaal naar huis breng, dus u begrijpt het al, er is even geen tijd voor het nadenken over diepgaande blogjes. Deze ervaringen moet ik echt even voorrang geven op alle wereldse gebeurtenissen..
Het resultaat mag gezien worden. (Klik)
Nog heel even geduld dus en dan kom ik ook weer graag bij u langs om te lezen wat u zoal bezighoudt.
Dit is 'm dan, de koekoeksklok. Eén van de oudste exemplaren die er te vinden zijn. Prachtig toch? Ik zag deze in het museum in Furtwangen. Daar waren veel meer mooie exemplaren verzameld en van tijd tot tijd zal ik wel eens een exemplaar tonen. De korte break zit er helaas al weer op, maar wat ik bereiken wilde heeft ook plaats gevonden. We zijn er echt even helemaal uit geweest en och, als we dichter bij huis waren gebleven had ik dat gevoel misschien ook wel gehad, maar wat je ver haalt he....Nee hoor dat gaat lang niet altijd op, maar woensdag waande ik mij toch even in sprookjesland, heel ver weg. Zoals in het vorige blog al vermeld, de aanschaf van "onze" koekoeksklok had reeds plaats gevonden, dus was er tijd voor andere zaken. Geheel onvoorzien, in de veertiendaagse weerverwachting was er absoluut geen sprake van sneeuw, en daardoor ongepland, hebben we een prachtig mooie dag in de sneeuw gewandeld. Strakblauwe lucht, prachtige zon en schone wegen om naar boven naar Schauinsland (Hofsgrund)te rijden. Wat wil een mens nog meer? Niets! Een topdag. klik
We beginnen waar we twee jaar geëindigd zijn. Ik heb het een aantal malen tegen verschillende mensen gezegd. Het is nooit mijn wens geweest, dat deze uitspraak letterlijk zo van toepassing zou worden.
Ik wilde in ieder geval niet die waterige natte sneeuw die de dag van ons (voortijdig) vertrek en de dag daarvoor was gevallen. Het geeft de omgeving dan een koud en troosteloos aanzien....Al veertien dagen had ik het weerbericht van Freiburg im Breisgau gevolgd. Het leek zo goed, er werd gen neerslag verwacht en de temperatuur was rond de elf graden. Het leek haast wel alsof het daar al een beetje voorjaar zou zijn. Toen wij zondag op een uur afstand van Freiburg waren, begonnen de natte vlokken te dwarrelen. Jawel, het was alsof we niet weggeweest waren en die vlokken hebben ruim 24 uur gedwarreld, het éne moment meer dan het andere, maar droog is het niet geweest. Zo hebben wij die eerste dag weer in een nat klef maar wit landschap gelopen, maar dit keer wel met goed begaanbare voetpaden. Dat dan weer wel. De sneeuw bleef wel in de bomen liggen maar niet op de weg of zo, en het was koud...net zoals twee jaar geleden.
Wat ik ook niet wilde, was logeren in een leeg hotel. In de afgelopen twee weken heb ik nogal wat tijd besteed aan het uitzoeken van een aardig hotel. Ik had er een paar op het oog, maar degene die mij echt leuk leek bleek nog maar twee boekingen te hebben. Dan toch maar naar het hotel met "laatste aanbieding". Ik houd er nameijk van om tijdens ontbijt en diner wat mensen om mij heen te zien. Toen ik deze kamer geboekt had, verdween het label laatste aanbieding en kreeg dit hotel ook het predikaat uiverkocht, dus helemaal goed, dacht ik.
Toen we aan kwamen rijden voelde ik de bui al hangen. Het hotel met restaurant had aan de overkant ook een Gästehaus. Terwijl wij het hotel binnenliepen dacht ik nog, het zal toch niet waar zijn dat we daarheen verbannen worden. Het was wel waar. Er werd een sleutel gepakt en we werden naar de overkant gebracht. Oh, met de kamer op zich is niets mis, dat niet, maar hier is geen lounge, geen ztihoek waar even een kop koffie gedronken kan worden, nee sterker nog, we worden twee dagen, uitgezonderd het ontbijt, aan ons lot overgelaten want het restaurant kent twee ruhetagen en is dan geheel gesloten. Dat heb ik vooraf in de informatie echt niet kunnen vinden. Ook is dit "hotel" lang niet uiverkocht. Er zijn per nacht 4 hooguit 5 van de 19 kamers bezet. De directe entourage is dus iets minder gezelllig dan ik van te voren gepland en gewild had, maar het geeft ook wel weer aanleiding tot hele onverwachte wendingen.
Wij, P. en ik gaan er voor om samen een paar leuke dagen te hebben en dat lukt. En mocht ik dan eens heel even een klein stekelig opmerkinkje maken omdat mij iets niet zint, dan word ik al snel tot de orde geroepen. We zouden gezellig doen. En zo wordt en is het ook echt wel gezellig maar ik vond het verhaal aardig genoeg om in woorden te vatten. Ten slotte heb ik dit keer helemaal geen zere voet zoals twee jaar geleden en dat maakt veel, heel veel goed. Plaatjes kan ik helaas even niet bijleveren. Die komen een andere keer. Het benodigde snoertje ligt thuis. De mooie koekoeksklok, hij is gekocht, kan ik dus nog niet tonen, net zo min als dat ik de vele plaatjes van het Uhrwerkmuseum in Furtwangen kan laten zien, maar metter tijd komt dat helemaal goed.
"Pa, hoe ging dat liedje ook al weer, van die koekoek en de vrouw in de onderbroek?" We zitten samen aan de grote tafel en nadat ik de nodige fiannciële administratie voor hem gedaan heb, is er voor het eerst echt eens even tijd om gewoon samen een kopje koffie te drinken. Hij kijkt me met een paar niet begrijpende ogen aan en vraagt "Hoe kom je daar nu zo opeens bij?"
Ik leg hem uit, dat wij een paar dagen naar Freiburg gaan en dat ik nu de koekoeksklok wil kopen die ik twee jaar geleden al op het oog had. Vanwege mijn zere voet, die mij, zoals achteraf bleek, verscheidene maanden tot last is geweest, zijn we toen na een paar dagen alweer voortijdig naar huis gegaan. Zonder koekoeksklok. Die vakantie van toen willen we nu als het ware gaan afmaken en dit keer wil ik wel thuiskomen met zo'n klok. Daarom speelt dat deuntje al een aantal dagen in mijn hoofd.
Ik zie dat hij het begrijpt en ik begin met zingen. "Nee, nee", onderbreekt mijn vader mij, "zo is het niet. Het is geen onderbroek maar mannenbroek!" Samen zingen we verder: "Wat raar wat raar, een man in een directoir....." Het gaat echt helemaal nergens over, maar ik wil weten waar dit versje vandaan komt. Mijn vader weet het niet meer precies. Hij herinnert zich nog wel dat hij dat heel vroeger zong met de jongens waarmee hij op de mattenfabriek werkte toen hij een jaar of veertien, vijftien oud was. Hij dacht dat het van één of andere cabaretier was. Later heeft hij het ook wel eens in zijn eigen conferences gebruikt en daar ken ik het dan weer van.
Ik wil toch wel erg graag weten waar dat rare deuntje nu vandaan komt dus heb ik vanmorgen maar eens even gegoogled. Als ik 'vrouw in een mannenbroek' intik in plaats van onderbroek, blijkt dat dit versje toch te vinden is. Twee sites maken melding van die tekst en wel deze en deze (Even het artikel helemaal doorlezen en u komt dan vanzelf de bedoelde regels tegen)
Het schijnt dus afkomstig te zijn van de koekoekswals. Maar dan met gewone woorden. Het volk heeft er toentertijd die rare tekst op verzonnen. Achteraf weet ik dat dan weer wel en de melodie van dat liedje kunt u ook horen als u hier klikt. Ach, zo'n koekoek brengt dus heel wat teweeg en er komt vast nog een vervolg op dit onderwerp.
klik
Tussen alle bedrijven door ga ik, net als zovelen, ook zo nu en dan op verjaardagsvisite. Omdat het niet al te vaak voorkomt, vind ik het wel leuk. De verjaardagen in de familie worden nauwelijks nog gevierd en daar ben ik op zich niet rouwig om. Dergelijke visites kregen de neiging om wel heel erg voorspelbaar te worden en dan wordt zo'n traditie 
meer een verplicht nummer dan een gezellig avondje. Een verjaardagsvisite bij vrienden of kennissen wil nog wel eens heel verrassend uitpakken. Hier staat vooraf niet altijd vast in welk bont gezelschap je terechtkomt en dat maakt het juist verfrissend. De laatste keer was het gezelschap niet groot, maar het gaf mij de volgende dag genoeg stof tot nadenken. Kennissen/vrienden (ik wil even niet ingaan op het verschil hierin, dat stel ik nu even buiten de orde) hebben overeenkomsten, maar er zijn ook heel wat verschillen waar te nemen. Zo houdt het ene paar ervan om vaak en veel verre reizen te maken. Wij, P. en ik, houden er wel van om op vakantie te gaan, maar het liefst met eigen caravan binnen Europa. Dat hebben we dan weer gemeen met een ander stel. Maar met hen verschillen we weer op andere terreienen. Zij houden erg van antiek, vooral oude klokken en ook van rommelmarkten. Daar hiouden wij dan weer niet van, terwijl het stel van de verre reizen zich de charme van rommelmarkten dan wel weer kan laten smaken.....Ook houden die beide stellen weer veel van koren en klassieke muziek, terwijl P. en ik meestal de zender op radio 2 hebben afgestemd. Bridgen en tennissen doen we dan weer gezamenlijk met het stel van de oude klokken. En zo af en toe ontmoeten we dan weer een heel ander stel bij een restaurant, omdat zij net als wij ook erg van lekker eten houden... Met iedereen kunnen we het lekker pratende houden, vaak over politiek, terwijl onderling ook daar erg verschillend overgedacht kan worden. U begrijpt het zeker al, de overeenkomsten is wat ons bindt, het zijn de verschillen die de contacten boeiend maken, ook op een verjaardagsvisite.
En zo zijn we al weer aan een nieuwe week begonnen. De weken rijgen zich aanéén. Het jaar voelt al niet meer zo nieuw. Ook de eerste jaarlijks terugkerende gebeurtenissen hebben al weer plaats gevonden, zoals de Open Dagen op school. Ten tijde van die Open Dagen op mijn school was ik even te druk om er iets over te schrijven. Of misschien wilde ik er op dat moment in mijn vrije tijd niet mee bezig zijn. In tegenstelling tot sommige collegae heb ik niets met Open Dagen. 
Al vanaf het prille begin van mijn schoolcarrière voel ik enige weerstand. Ik vond en vind het op zijn minst ongepast om met cadeautjes zoals pennen, tassen t-shirts en andere gifts op te bieden tegen de school van een andere signatuur.
Toen daar later ook nog eens de strijd met de posters aan de lantaarnpalen bij kwam, was mijn ergernis compleet. Waarom dat concurreren en polariseren? Leerlingen van zestien, zeventien jaar zijn gewoon verplicht om één of andere vorm van onderwijs te volgen en wanneer een school kwaliteit levert, is die concurrentie helemaal niet nodig. Gelukkig lijkt die heftige concurrentiestrijd weer wat aan banden gelegd te zijn
Ook was het lange tijd de gewoonte om de sfeer van een schoolgebouw voor één of twee dagen door middel van onder andere gehuurde planten en een overdaad van praktijkonderwijs wat vele hapjes en drankjes oplevert, oppimpen? Sinds jaar en dag wil ik het veel soberder houden. Leerlingen zijn gebaat bij een goede voorlichting over het geboden onderwijs, maar wat misschien nog wel belangrijker is, goede voorlichting over het beroep waaarvoor zij kiezen. Het is niet voor niets een beroepsopleiding.
En ziedaar, ik moet zeggen dat het dit jaar vrij sober is gehouden. De leerlingen hebben in het verleden kritiek gehad op bijvoorbeeld die gehuurde plantenbakken, want waar zijn die gezellige zitjes gebleven? Wanneer zij eenmaal als leerling de dagelijkse gang naar de school maken zijn die planten en ook die zitjes nergens meer te bekennnen...
Maar goed, dat jaarlijkse festijn is weer geweest, net als de Valentijnsdag van vandaag. Ook daar ben ik absoluut geen fan van. Waar ik jaarlijks altijd wel met veel plezier naar uitkijk is de crocusvakantie. Even een weekje om op adem te komen om daarna met volle vaart verder te gaan met het schooljaar. De helft van het jaar zit er dan op en de tussentijdse balans is opgemaakt. Tijd om met de leerlingen en verschillende ouders in gesprek te gaan. En zo heeft elke week weer zijn eigen extra drukte, naast het geven van de lessen.
klik
Moet ik daar over schrijven, over de omwenteling in Egypte? Ik kan het niet. Of liever gezegd, ik durf het niet. Ik heb zo het idee, dat mijn kennis hierover, tekort schiet. In de ruïnes van mijn wereldkennis komt de naam Nasser ials eerste bij mij boven. Hij was het, die ik steeds op televisie zag, ten tijde van de zesdaagse oorlog tegen Israël. Zijn beeld kan ik mij nog goed herinneren, maar daarentegen heb ik geen beeld van Sadat en was ik wel bijna vergeten, dat hij vermoord is, voordat Mubarak aan de macht kwam.
Ergens weet ik dan wel weer, dat er in 2005 presidentsverkiezingen zijn geweest en dat Mubarak, toen met een meerderheid van 88% gekozen is. Dat er sprake zou zijn van ernstig gerommel of gemor in dat land zou zijn had ik geen weet, terwijl ik al jaren dagelijks de krant lees om daarmee te proberen een beetje van het nieuws in de wereld op de hoogte te blijven.
Toen, nadat men in Tunesië de straat op was gegaan, ook in Egypte de sterke roep naar hervormingen en bevrijdingen naar voren kwam, ben ik mij af gaan vragen of ik in de afgelopen jaren wat gemist heb. Altijd over deze onderwerpen heen gelezen? Ik heb daar toch ernstige twijfels over.
In dit hele gebeuren sta ik in de zijlijn. Ik kan mij niet mee laten gaan in de blijdschap van van de mensen die ik zie. Hoe kan het dat ik nooit heb geweten dat al deze mensen zo diep ongelukkig waren. Hoe kan het dat de pers er in al die jaren zo weinig aandacht aan heeft geschonken?
Nu staan de kranten bol van het nieuws over Egypte(de berichten over Tunesië kan ik opeens niet meer vinden, zou het daar nu opeens koek en ei zijn?). Ik begrijp nu, dat er heus wel sprake zal zijn geweest van een dictatuur, maar wel één die toch aanvaardbaar om het land als bondgenoot van de Verenigde Staten te accepteren. Misschien is inderdaad de tijd rijp om meer richting democratie te gaan, maar voor mij komt dit alles als uit het niets uit de lucht vallen.
Steeds bekruipt het gevoel mij, dat de social media er bovenop zitten en dit alles vele malen uitvergroten, wat dan weer tot gevolg heeft, dat de volksopstand aangewakkerd wordt en zelfs lijkt te gaan lukken. Waar dit alles toe gaat leiden is nog lang niet zeker. Ik heb er wat gemengde gevoelens over, maar deze zijn vaag en ik kan mijn bedenkingen niet echt onderbouwen. Men viert een overwinning, maar of dit ook echt een overwinning zal zijn moet nog blijken. Dit ligt nog verborgen in de toekomst.
In deze tijd van het jaar vind ik het heerlijk om zo maar een bos tulpen te kopen. Het zijn echte eigenwijze bloemen. Toen ik ze kocht was het bijna een bos groen. De koppen zaten nog in de bladeren verscholen, maar de groei zit er bij tulpen, ook als ze afgenknipt zijn, nog goed in. Elke dag worden de stelen nog langer. Wanneer de tulpen mooi op de steel staan en de knop een beetje open is, prik ik met een naald door de steel, net onder de kop. Dat voorkomt dat ze een paar dagen later alle kanten op gaan hangen.
De tulpen op de eerste foto zijn vijf dagen oud. Omdat ze plaats moesten maken voor een nieuwe bos heb ik ze met enige twijfel op een keukenkastje neergezet. Het hele mooie is eraf maar om ze nu zo maar weg te gooien vind ik ook zo wat. De praktijk heeft uitgewezen dat de tulpen zich nog lang niet gewonnen geven. Het veranderingsproces gaat gewoon door.
De bloem ontvouwt zich steeds meer en ook de kleur verandert nog steeds. Ik vind het boeiend om te zien en onwillekeurig vergelijk ik het wel eens met een mensenleven. Altijd, wanneer ik een bos tulpen in knop koop, heeft dat voor mij iets veelbelovends, ik denk dan maar liever niet aan de eindigheid van zo'n bos. En toch heeft zo'n bijna uigebloeide bloem ook wel wat. Volledig tot bloei gekomen om prachtig mooi te zijn (geweest).
Een hand vol herinneringen? Nee, niet één hand, handenvol kom je er tegen als je een huis ontruimt. Zeker, als het het huis van je vader is. Nu had ik dat een jaar of vijftien geleden ook al eens meegemaakt, toen mijn vader zijn intrek nam in dit nu bijna ontruimde appartement, een jaar nadat mijn moeder was overleden. Ook toen moest er al van heel veel spullen afscheid genomen worden. Bij zoiets is het wat mij betreft een hele kunst om de juiste keuzes te maken. Wat neem ik wel mee en wat niet. Echt heel veel wil ik niet meenemen, want mijn eigen huis is al best vol en ook daar moet ik regelmatig een schifting doen van wat ik houd en wat er weg kan. Bij het opentrekken van een la kwam ik deze foto in een mapje tegen. Het is mijn moeder. Zo zag zij er uit toen mijn vader verkering met haar kreeg. Pas nu zie ik dat het een mooie meid moet zijn geweest. Maar wat mij ook raakt is het pasfotootje van mijn eigen meidje, met een paperclip er aan vast gemaakt. Ooit in de afgelopen jaren moet mijn vader met beide foto's in de handen hebben gezeten om hen met elkaar te vergelijken en heeft ze toen zo samen weer in de la gelegd. Als laatste zijn we toe aan de berging. Keurig opgeruimd, dat wel.
De grote hamer, het hele kleine hamertje... Broerlief vertelt zijn verhaal over de grote hamer. Hoe boos vader was geweest, toen hij de hamer en steel teruggevonden had, nadat broerlief deze als kind even gebruikt had. Zelf heb ik vroeger het kleine hamertje wel eens uit het schuurtje gehaald om op mijn manier iets vast te maken. Het hamertje heeft mij altijd geïntrigeerd, net als de sleutel waarmee mijn vader iets aan mijn fiets veranderde, zoals het zadel hoger, of de trappers bijstellen....Ik kan niets met die 
attributen, maar juist daarom heb ik ze meegenomen. Ze liggen nu veilig in een laatje van één klein kastje wat ik ook heb meegenomen omdat dat daar in de hal nog een plekje voor is. Morgen komt de professionele ploeg om het appartement echt helemaal leeg te maken en dan is dit hoofdstuk afgesloten. Samen met vader zijn we een nieuwe levensfase ingegaan. Voor mij voelt het of er even een last van mijn schouders is gevallen en ik iets meer ruimte krijg om tijd te besteden aan mijn eigen interesses. Ik heb vanmorgen zomaar eens een beetje tv kunnen kijken en van zender naar zender kunnen zappen. Ik ben blijven steken bij de politieke zender waar uitgebreid het verslag te zien was van het partijcongres van Groen Links. Daar ga ik de komende dagen eens lekker verder over nadenken.
Een knoeperd van een fout; in het vorige blogje, één na laatste zin. Schrijden met ei. Hebt u het gezien? Mijn lief P. en zijn collega's wel. Zo af en toe nemen zij de moeite om mij te lezen, en dat mag. Sterker nog, ik stel het op prijs als ik gelezen word en helemaal als er goed op gereageerd wordt, maar vandaag was het even slikken. P. weet van mij dat het mijn streven is om foutloos te schrijven. Ik doe dan ook dagelijks mee aan Beter Spellen. Samen met zijn collega's hadden ze dan ook een manier bedacht om mij op de hoogte te brengen van mijn gemaakte fout. Nadat we onder het genot van een kop koffie onze wederwaardigheden van de dag even met elkaar uitgewisseld hadden, werd er heel voorzichtig gevraagd of ik nog wel dagelijks de Beter Spellen oefeningen http://www.beterspellen.nl/ deed en hoe ik schrijden zou schrijven. De koningin schrijdt. Schrijden schreed geschreden was mijn antwoord en hierna wist ik het meteen, zonder dat P. nog maar iets hoefde te zeggen. Oh, hemeltje, ik heb het met ei geschreven....De meelezende collega had P. aangeraden dit toch vooral voorzichtigjes bij mij onder de aandacht te brengen en dat heeft hij op deze wijze keurig in praktijk gebracht. Tijdens mijn zoektocht naar een foto van een schrijdende figuur, stuitte ik op dit plaatje: Existentiële kunst: de post-expressionisten. Het beeld heet Schrijdende man en de maker heet Giacometti
Ik vind het niet echt een voorbeeld van voortschrijding, maar het woord bracht mij wel bij een paar opmerkelijke pagina's. Onder andere bij een lijst van boeken die genomineerd zijn voor een prijs. Dat brengt mij weer op ideeën om er een paar op mijn nog te lezen lijstje te zetten. Wat zou het leven van nu nog zijn zonder zo nu en dan eens lekker grasduinen op de computer. Het is en blijft een heerlijke uitvinding, ik zou niet meer zonder willen.
Ik weet eigenlijk niet zo precies waarover ik op dit moment zou moeten schrijven. Er gebeurt zo veel. Nog steeds binnen mijn eigen kleine wereldje, maar ook daarbuiten. Moet ik mij druk gaan maken over de nieuwe missie naar Afghanistan? Ik heb het gevoel dat het daar al te laat voor is. Dat is een gelopen race. Het besluit is gevallen, er zal gegaan worden, ook al ben ik er vierkant op tegen!. Naar mijnn mening wordt niet gevraagd, maar ik heb er wel één. Een zinloze onderneming, die de vrede in dat land heus niet zal bevorderen. En wat valt Groen Links mij hierin tegen.
Dan is er heel ook nog heel wat luchtigers. Geen wereldnieuws maar gewoon het songfestival. Laat ik nu het laatste jaar steeds meer gecharmeerd zijn geraakt van die drie jongetjes, de 3J's. Ik vind ze leuk, helder en verfrissend en ze kunnen nog muziek maken ook. Ik houd wel van die muziek, als lekker tussendoortje. De stem van jongetje Jan Dulles spreekt mij wel aan. Helder en zuiver. Ik kan ook wel instemmen met het nummer wat gekozen voor het eurovisiesongfestival. Jawel. Of ze er mee gaan winnen is een heel ander verhaal, maar dat zien we dan tezijnertijd wel.
En dan is er ook nog Egypte. Daar wil ik niet aan voorbij gaan. Het maakt mij wat angstig. Wat gaat daar gebeuren en wat heeft die omwenteling voor een gevolgen voor de rest van de wereld. Kunnen we daar blij mee zijn of juist niet. En wie zijn die we? Alleen de westerse wereld? Of heeft dit verregaande gevolgen in het verloop van de wereldgeschiedenis? Egypte is uiteindelijk een land vanwaar uit de oudheid heel veel geschiedenis is ontstaan Ik ben zeker voor meer democratisering, maar heeft dit gebeuren open lange duur ook echt dat effect of gaan er andere krachten ontstaan?
En zo schrijdt het leven voort, in al zijn ontwikkelingen. We kunnen alleen maar voorwaarts. Een weg terug is er niet, hooguit een omzien op wat er geweest is.
|
|
