Tien weken Vrij Nederland voor 15 Euro is niet duur en zo af en toe maak ik gebruik van zo'n aanbieding. Dit keer tref ik het helemaal. Dit proefabonnement valt samen met: "de week van het spannende boek" en ik ontvang dus de 32ste Detective & Thrillergids helemaal gratis. Ik vind het heerlijk om daar wat in te grasduinen. Komende week zal de Gouden Strop weer uitgereikt gaan worden. Ik ben benieuwd wie deze keer is uitverkozen.
Ik heb net het boek Deja Vu van Esther Verhoef gelezen. Zij is drie keer genomineerd geweest, maar zij hoeft het voor mij niet te worden. Het genoemde boek was aardig, maar niet meer dan dat. Bijzonder waren de landschapsbeschrijvingen van een nat en kil Frankrijk in het najaar. Het is een heel ander Frankrijk dan menig zomertoerist zich zal herinneren.
Het verhaal vond ik flinterdun. Uit de korte omschrijving op de achterkant, begreep ik dat het verhaal rond idealisme en bio-terrorisme zou spelen. Dit gegeven is inderdaad gebruikt, maar mondjesmaat, meer als omlijsting om het verhaal enige vorm te geven.
Ook hierbij gaat gelden: overdaad schaadt. De eerste boeken in dit genre vond ik prachtig. Marion Pauw, Simone van der Vlugt, René Appel, ik verslond het ene boek na het andere. Maar, nu ik een flink aantal van genoemde en andere schrijvers gelezen heb, merk ik dat ik op een verzadigingspunt ben aangekomen. Elk boek is anders, maar toch lijken ze ook wel weer op elkaar. Tijd om mijn blik te verruimen en dat kan, met de thrillergids van VN.
En tijd, tijd heb ik ook. Er staan een paar vrije dagen voor de deur, dus trekken we er lekker op uit. En heel misschien bezoek ik wel het atelier van de schilderes die afgebeeld schilderij heeft gemaakt. Gewoon, omdat ik daar toch aardig in de buurt ben. Aan u de eer, als u zin hebt natuurlijk, om uit te zoeken waar ik mij dan wel zo ongeveer moge bevinden.
Mediteren, ik weet niet of het iets voor mij is. Door in de auto het boek ETEN, BIDDEN EN BEMINNEN afgeluisterd te hebben, denk ik, dat ik mij er wel een beetje een voorstelling van kan maken. Het schijnt vooral in het begin hard werken te zijn om het mediteren onder de knie te krijgen.
Nu las ik in de krant, dat er volgende week zaterdag in het Amsterdamse Oosterpark de Europese Change Your Mind Day, georganiseerd door de Boeddhistische Omroep Stichting zal zijn. Wie wil uitvinden of mediteren iets voor hem of haar is, zou dat daar kunnnen uitproberen, want in vier tenten kunnen bezoekers gratis meditatieles krijgen vanuit de verschillende boeddhistische tradities.
Ik zou daar best wel eens heen willen, maar momenteel ben ik gewoon te moe om enige inspanning te leveren. Voorlopig kan ik eigenlijk alleen maar consumeren. Ik kijk graag naar de foto die ik geplaatst heb. Deze heb ik afgelopen zomer aan de Bretonse westkust gemaakt. Daar zou ik graag een poosje willen zijn. Zittend op een rots, kijkend naar het water in de diepte. En dan nergens aan denken...... Het is geen mediteren, maar toch ook wel je hoofd leegmaken, zodat er ruimte komt om verder te gaan.
Als alternatief laat ik deze foto van tijd tot tijd even groot op het beeldscherm verschijnen. Ook komt hij enkele malen per dag op het fotoframe voorbij en iedere keer vind ik het weer een genot om het te zien. Als er tijd is om die foto te zien, lijkt het net of ik de rust een stapje dichterbij zie komen.
Ineens had het ziekenhuis nog maar één doel, vader zo snel mogelijk in een verpleeghuis geplaatst te zien krijgen. Dat is gelukt. Op het indicatieformulier van het CIZ staat, dat de aanvraag via een korte en snelle procedure is afgehandeld en dat er daarom niet uitgelegd wordt waarom deze beslissing is genomen. Punt.
Ik ben vooral voor mijn vader erg blij dat hij in het verpleeghuis een éénpersoonskamer toegewezen heeft gekregen, alhoewel dit niet betekent dat hij er recht op heeft. Er kunnen zich omstandigheden voordoen, dat er alsnog verhuisd moet worden naar een twee persoonskamer, maar in de praktijk komt dit weinig voor, zo is ons uitgelegd.
Vader heeft de taak om voorlopig daar de draad van het leven weer op te pakken. Hij zal ook zelf moeten proberen om iets van zijn verdere leven te maken. Het is niet geheel onmogelijk dat hij op den duur als rolstoelbewoner, toch weer terug kan naar zijn eigen appartement. Wat mijzelf aangaat hoop ik ook weer terug te kunnen keren naar mijn dagelijkse handel en wandel.
Dit is al weer een week, waarin ik mijn arbeidsverplichtingen niet volledig heb kunnen nakomen. School, en met name mijn leerlingen hebben nogal te lijden onder mijn vele afwezigheid. Aan mijn volwassen groep kan ik niet de kwaliteit bieden die ik graag wil geven. Daar ben ik mij terdege van bewust.
En juist op zo'n dag opent de krant met de kop: Sneller ontslag slechte leraar met als ondertitel: Onderwijspsycholoog wil meer kwaliteit, minder werkdruk. Ik laat dit artikel maar even langs mij heen glijden met de gedachte: dit is op de basisschoolsituatie geschreven. Natuurlijk weet ik ook wel dat dit ook voor het middelbaarbaar beroepsonderwijs toepasselijk is.
Voor de komende tijd zou ik in mijn leven graag een klein beetje een geplaveide weg willen hebben en even geen tegenwind. Zo'n periode zou mij zeer welkom zijn, omdat ik dan mijn werk op school en mijn taken als mantelzorger weer wat beter kan combineren. En misschien krijg ik dan ook wel weer wat tijd om hier en daar de blogjes van anderen te lezen.
Normaliter zou ik helemaal weg zijn van dit schilderij. Het is een stijl die ik zeer appreciëer, maar het is bijna zo ver dat ik het ga haten. Als bij toeval ligt mijn vader op (in ziekenhuisjargon liggen patienten op kamers) dezelfde kamer als vorig jaar juli, toen hij daar ook lag vanwege een gebroken heup. (Dezelfde) In de dagen vlak na de val, maar helemaal na de operatie, raakte hij in een delier. Hij zag allerlei dingen die er niet waren. De bloemen in het schilderij bewogen, het schilderij zelf bewoog en op de muren stonden allemaal Engelse teksten.
De helderheid van afgelopen zaterdag, toen wist hij haarscherp te vertellen wat er gebeurd was, was zondag verdwenen. Het schilderij was weer aan het bewegen, buiten sneeuwde het en zo hoorden we nog vele andere verwardheden. De desoriëntatie in tijd ging opeens een hele vreemde rol spelen. Het verhaal wat vader vertelde was namelijk wel juist, maar was nu niet meer aan de orde. Dit hoorde bij de spoedopname vanwege de longontsteking op 1e paasdag. Ook de opname van vorig jaar werd weer breed uitgemeten. Elk verhaal klopt op zich maar de tijd waarin dit plaats vond, wordt door elkaar heen gehusseld en dat had men, verpleegkundigen en artsen niet echt door. Vader antwoordde heus heel keurig op de vragen die gesteld werden, alleen putte hij uit andere bronnen.
Opeens ging er van de artsen heel veel aandacht naar de misselijkheid en braken. Dit zou een nader onderzoek vereisen, zeker omdat dit gedurende de week voor de val ook al steeds gespeeld zou hebben. Er zou een maagonderzoek gepland gaan worden.
Het heeft mij echt enige moeite gekost om de arts er van te overtuigen dat vader het één en ander door elkaar haalde. In zijn beleving lag hij weer vanwege die longonsteking en die misselijkheid in het ziekenhuis. In wezen ging hij verder waar hij 1e paasdag was gebleven. Pas toen ik met het argument kwam dat hij die laatste week juist veel fitter leek te worden en wij de afspraak gemaakt hadden dat hij zondag bij ons op bezoek zou komen om de tuin, de clematis, de geraniums en de andere potplanten te komen bekijken begon het iets bij hem te dagen. Gelukkig was deze uiteenzetting wel overtuigend genoeg voor de arts en werd het maagonderzoek geschrapt.
Nu zijn we in afwachting van wat er verder gaat gebeuren. Vandaag werd ik gebeld met de mededeling dat vader wel weer terug kon naar het verzorgingstehuis. Ik was stomverbaasd. Zaterdag werd ons verteld dat de heup op den duur misschien vanzelf weer iets aan elkaar zou groeien en dat vader dan misschien weer wat zou kunnen zitten. Hij zou in hoge mate verzorgingsbehoeftig zijn waardoor opname in een verpleeghuis een vereiste zou zijn.
Nu vier dagen later, schijnt men opeens een heel andere mening toegedaan te zijn. En op grond waarvan? Die heup is stuk en blijft stuk. Daar is nog niets aan veranderd. Wie het weet mag het zeggen. Ik wacht voorlopig nog maar even af, maar wel met de nodige alertheid. Dat lijkt wel nodig te zijn
Up Date: Ik heb een gesprek met de afdelingsarts gehad. Het is wel terdege een ernstige heupfractuur en niet een scheurtje in het bekken zoals de verpleegkundige het plachtte te definieren. Morgen wordt hij in een verpleeghuis opgenomen.
P.S. Het schilderij is gesigneerd: Alie Kruse Kolk
Binnen een half uur kan een dag die zo zonnig en veelbelovend begint, veranderen in een zwaarbewolkte toekomst. We zitten, het is nog voor tienen, lekker buiten in het zonnetje aan de koffie, boordenvol plannen voor de rest van de dag, als de telefoon gaat. Even denk ik: zou het zoonlief en Nina zijn die plannen hebben om net als vorige week te komen omdat het vandaag wel weer is om buiten in de tuin te zijn.... Het is iemand van het verzorgingshuis van vader. Hij is deze morgen gevallen, de huisdokter is geweest en voor de zekerheid wordt hij per ambulance naar het ziekenhuis gebracht om foto's te laten maken.
Als wij in het ziekenhuis aankomen, komt vader net terug van de röntgenafdeling. Van de verpleekundige horen wij dat het er niet goed uit ziet. Na heel lang wachten komt er een dokter. Ook hij vertelt dat de situatie heel ernstig is. De kom van kunstheup is als het ware door het bekken heen gegaan. Opereren is niet meer mogelijk.
Wat nu? Hier houdt mijn voorstellingvermogen op. Hoe gaat het leven van mijn vader er nu verder uitzien? Ik kan mij hier even geen voorstelling van maken. Gaat dit een leven worden van verder alleen maar liggen?Een uur later komt dezelfde arts terug met nogmaals de mededeling dat het echt niet meer operabel is. Vader zal naar een verpleeginrichting moeten, alwaar hij verzorgd kan worden. De arts probeert ons een beetje toekomst te geven met het vooruitzicht dat het lichaam zichzelf nog een beetje herstelt waardoor op den duur zitten mischien mogelijk zal zijn.
Deze waarheid doet mij zo'n pijn. Binnen in mij huilt het. Hoe moet ik mijn vader troosten? Terwijl ik naast hem zit biggelen de tranen over mijn wangen. Het enige wat ik hem kan bieden is: er samen dwars door heen gaan.
Het is nacht, ik probeer de woorden te vinden om uiting te geven aan mijn gevoelens. Morgen moet ik er weer zijn om samen met mijn vader verder te gaan.
Soms is het beter om iets gewoon even op zijn beloop te laten. De tijd moet er als het ware rijp voor zijn. Dat is het nog niet helemaal, maar het is iets wat mij momenteel wel heel erg bezighoudt, mijlpalen in het leven. Mijlpalen zijn als het ware tichtingaanwijzers op het levenspad. Het leven zal na het bereiken van zo'n mijlpaal nooit meer hetzelfde zijn. Het is heel ingrijpend. De eerste schooldag, het halen van het diploma dat toegang geeft tot de arbeidsmarkt, trouwen of samen gaan wonen, kinderen krijgen, kortom, onomkeerbare zaken. Een laatste werkdag, of dat nu het gevolg van een VUT-regeling een pré-pensioen of het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd, zo'n laatste werkdag is zeker een mijlpaal.
Vorige week heeft P. die mijlpaal bereikt. Niet helemaal een eigen keuze en daarom is er in de afgelopen maanden met gemengde gevoelens naar deze laatste dag uitgekeken. De wens, om het afscheid sober te houden, is gerespecteerd en het geld voor de gebruikelijke festiviteiten is aan een goed doel geschonken. Toch is het mijns inziens belangrijk om wel heel bewust stil te staan bij zo'n mijlpaal. Samen met P. heb ik als het ware een klein altaartje ingericht om zo gestalte te geven aan deze gebeurtenis. Met het tentoonstellen van de gekregen kaarten, geflankeerd door de flessen wijn wordt er in deze eerste weken heel direct aandacht gevraagd voor de nieuw ontstane situatie. Het zal even wennen zijn. Voor P. natuurlijk het meest, maar ook een beetje voor mij. Als ik het huis verlaat om te gaan werken, zal P. gewoon thuis zijn, niet een dag, niet een week, maar altijd. En op mijn vrije maandag zal ik niet meer alleen thuis zijn. Hoewel het de grootste verandering voor P. is, zullen we samen toch even moeten wennen aan deze nieuwe vorm van leven. Voor mij ligt het moment van de laatste werkdag nog een eindje verderop in de toekomst, maar als het zover is kan men mij zeker blij maken met zo'n prachtig boeket. Ik kijk er nu al naar uit. ( klik foto)
Opeens? Misschien omdat ze jarig is, duikt de discussie op: mag Maxima nu wel of geen koningin worden! Vanuit emancipatorisch oogpunt gezien vind ik dat dit niet kan en om mijn standpunt te verduidelijken gebruik ik het schaakspel. De koning is het waardevolste stuk. Aan de koning wordt daarom een oneindige waarde toegekend en dit principe is ook altijd aangehouden in de vorstendommen.
In vroeger tijden was het zo, dat wanneer een koning trouwde, de dame met wie hij in het huwelijk trad, de titel koningin kreeg. Wie of wat zij was maakte geen verschil, want zij was toch ondergeschikt aan de koning. Wanneer de koningin om welke reden dan ook zou verdwijnen, zou dit niets af doen aan het bestieren van het land. De koning zou gewoon doorregeren. Ook in het schaakspel is het zo, dat wanneer de koningin valt, het spel gewoon doorgaat.
Toen er in de monarchie bij troonsopvolging geen man meer voorradig was, werd aan koningin Wilhelmina de status van koning verleend. Dit had automatisch tot gevolg dat de man met wie zij trouwde nooit de titel van koning kon krijgen. Deze koningin had immers de status van koning. Zo gold dit ook voor de volgende koninginnen Juliana en Beatrix.
Wanneer Maxima in de komende tijd de titel van koningin zou accepteren, accepteert ze daarmee tegelijkertijd dat zij “slechts” tweede in rang is, hoe machtig haar rol als koningin ook zou kunnen zijn. In het schaken is de koningin verreweg het sterkste schaakstuk. Zij heeft de meeste bewegingsvrijheid. In het leven van Maxima zou dit kunnen betekenen dat zij achter de schermen de touwtjes in handen zou kunnen hebben.
En in dat achter de schermen, daar zit het wat mij betreft nu net.
Het lijkt mij dat zij in deze tijd van anno nu gewoon als prinses met open vizier gelijkwaardig aan haar man kan blijven. Met deze opstelling wordt immers daadwerkelijk zichtbaar gemaakt dat zij gelijkwaardig is aan de mannen die als prins met de genoemde koninginnen door het leven gingen. Deze nieuwe benadering doet volgens mij recht aan de gelijkwaardigheid tussen man en vrouw, aangetrouwde prins of prinses.
'Emancipatie of niet, ik vind toch dat Maxima wel koningin kan worden. De koningin is immers het sterkste schaakstuk’ was het antwoord van dochterlief tijdens een telefoongesprek waarin we de deze materie even onder de loep legden. Aan het eind van ons gesprek kreeg ik de opdracht: Schrijf er maar een blogje over… Bij deze dus. Reacties zijn natuurlijk welkom, maar dan graag wel over deze materie en niet over het wel of geen nut hebben van het koningshuis. In dit geval is dat even buiten de orde.
Ik ben een liefhebber van het songfestival en voor mij gaat hier de slogan zeker op: meedoen is belangrijker dan winnen. Die keren dat Nederland niet mee kon doen, òf omdat de finale op 4 mei gepland stond òf omdat wij uitgeloot waren, miste ik toch net die dimensie die het mee doen met zich meebrengt. Het gekrakeel rond de zanger(es), het liedje, de kleding, de pasjes, en het aantal (niet) vergaarde punten, het hoort er allemaal bij. Het schept als het ware een kader waaribinnen gedacht kan worden.
Vanaf het begin ben ik niet overtuigd geweest van de kwaliteit van het liedje, bovendien, maar dit terzijde, vond ik het tijdens de halve finale niet mooi zuiver gezongen. Het begint veel te aarzelend en het is te vlak voor een songfestival. Pas nadat ik het een keer of tien gehoord had, begon ik het een beetje mooi te vinden. Heel anders dan het nummer van Denemarken. Dat pakte mij vanaf de eerste keer dat ik het hoorde. Vrolijk en hoopvol voor de nieuwe generatie jongeren. Dit had het wat mij betreft mogen worden.....
Over het winnende duo met achtergrondkoortje en hun liedje heb ik niet echt een uitgesproken mening, behalve dat ook deze zangeres naar mijn idee niet echt zuiver zong. Ik heb betere zangtalenten gehoord. De performence zag er wel goed uit en daar ontbrak het er bij de 3 J's ook behoorlijk aan. Ze hadden gewoon zichzelf moeten blijven en niet op het allerlaatste moment mee moeten gaan met de trent van de houten trekpoppen. Het éne optreden na het andere had als choreografie gekozen om de backing vocals als houten trekpoppen te laten optreden. Behalve de jongen met de gitaar uit Finland en de groep uit Ijsland. (Over de inzending van Ierland wil ik het niet hebben, elk woord daaraan besteed is er één te veel)
Het is weer voorbij en ik heb me toch wel weer vermaakt. Er zijn nogal wat stemmen die verkondigen dat we beter kunnen stoppen met deze onzin, maar hier ben ik het niet mee eens. Gewoon doorgaan en zien wat het volgende jaar gaat brengen. Ik zal het dan ook zeker weer volgen.
Veel bezoekers weten het wel, ik heb twee schattige kleine prinsesjes. De éne woont niet dicht bij en de andere woont nog veel verder weg. Maar als ze dan op bezoek komen dan moet ik er bijna altijd wel even over schrijven, of ik nu wil of niet.
Dit keer gaat het over het prinsesje uit Roemenië. Ze is weer een paar weken in het land en dan kan ze bijna niet meer wachten, ze wil het liefst zo gauw mogelijk naar ons toe, naar opa en oma. En dan gaan we verder waar we de vorige keer zijn gebleven. Het 'papegaaitje leef je nog' liedje doet het nog goed, maar ik verbaas me erover hoe groot haar passieve Nederlandse woordenschat onder de hand is. 
Ik had een nieuwe spelletje gekocht, bestaand uit een plaatje, bijvoorbeeld duif en het woord in letters. Als ik het plaatje in het Nederlands opnoem, pakt zij feilloos het kaartje. Muur roos, vis, noem het, maar zij kent het woord. Op het witte kaartje staat een klein rondje in dezelfde kleur. Zo kan het woord bij de afbeelding gezocht worden. Dat is op dit moment nog niet zo interessant voor een vijfjarige, maar het spel op zich is zeker een fijne ondersteuninmg om onze Nina steeds meer met het Nederlands vertrouwd te laten worden. Maar voor alles staat het samen plezier hebben voorop. En dat hebben prinses en ik volop gehad. Ik heb genoten.
Ik zou bijna gaan denken dat ik beroemd ben en de pers mij op de hielen zit. Dat ze mijn valpartij met de fiets afgelopen zondag gezien hebben. Vanmorgen vroeg hoorde ik het al op de radio en vanavond las ik het volgende artikeltje in de krant:
Oudere fietser valt vaak - Het aantal verkeersgewonden onder oudere fietsers neemt hard toe, zo blijkt uit een rapport van het verkeersministerie. Fietsers komen nogal eens vaak ten val, zonder dat er sprake is van een aanrijding, zo blijkt uit het rapport. Meer dan de helft van deze ongelukken treft de fietsers van vijftig jaar en ouder.
Ik val wel onder de doelgroep, maar bij mij was er wel sprake van een aanrijding. Ik werd door mijn eigenste lief omver gereden. Ik stopte te abrupt met de bedoeling het veilige fietspad naast de weg op te zoeken en P. had even meer belangstelling voor een achttal oude motoren achter ons dan voor mij. Tja, die samenloop van omstandigheden waren fataal. P. kon niet meer stoppen en schoffelde mij als het ware om en daar lag ik op de fiets van P en onder mijn eigen fiets.
Gelukkig vielen de verwondingen 
heel erg mee. Ook Sjors de oudere hond, lag met de fietskar op zijn kant, had geen verwondingen, zodat we gewoon onze fietstocht konden vervolgen. Het artikel kan niet voor mij bedoeld zijn. Ik ben niet beroemd en ik voel me dan ook helemaal niet aangesproken!!!!
Wijk bij Duurstede was de plaats waarop ik mijn oog had laten vallen om daar een kleine week met vakantie te zijn. Waarom dat stadje? ik weet het niet. Het leek me een goede plek om van daaruit mooie fietstochtjes te maken.
Zowel het rivierenlandschap als de Utrechtse Heuvelrug konden worden aangedaan. We hebben in beide streken rond gefietst. De landschappen verschillen nogal van elkaar, maar ik kan geen keuze maken. Ik kan echt niet zeggen wat mij nu het meest aanspreekt.
Misschien is het juist wel de combinatie van mogelijkheden. Het is in ieder geval een deel van het land wat ik niet of amper ken. En dat past wel bij mijn gemoedstoestand van de laatste tijd. Ik ben miij zelf heel erg aan het trainen om vooral in het hier en nu te zijn. Vandaag, nu, dit moment; dit is het. Niet telkens maar omkijken naar wat geweest is. Dat is voorbij, dat is klaar. Leven in het nu.
Ik kom er steeds meer achter dat ik te vaak en te veel tijd spendeer om het verleden even opnieuw te beleven. Even weer het kind te zijn, of de jonge moeder met de twee kleine kinderen, of.... er is zoveel moois om aan te denken, maar het blijft het verleden. Ik word mij er steeds meer van bewust dat ik het verleden voorbij is en dat ik het moet hebben van het nu.
Fietsen op een door zon overgoten dijk, een strak blauwe lucht, een verkoelend briesje, en ondertussen genieten van hetgeen ik zie, mooier kan het leven niet zijn.
klik onderstaande foto
Gebeurtenissen buitelen over elkaar heen. De trouwerij van Kate en William, de bruidsjurk en de kus, koninginnedag: mijn persoonlijke invulling van die dag en de koninklijke bijdrage aan de dag, over alles heb ik wel een mening, maar het gaat allemaal zo snel. En net als je opstaat en denkt, ha, ik heb vakantie, even tijd om adem te halen, hoor je via de radionieuwsdienst, dat de meest gezochte terrorist? is dood geschoten.
Stil zit ik mijn ontbijtje te kauwen. Ik weet niet of ik er wel zo blij mee ben. Het boezemt mij wat angst in voor de toekomst. Ik vraag mij af of ik de enige ben, alhoewel ik in de woorden van Hans Hillen toch ook enige bezorgdheid meen te ontdekken. Terrorisme kent vele gezichten en het is niet te voorspellen wat hierop gaat volgen.
Ik had mij in mijn gedachten even willen settelen in dit vredige tuinhuisje. Even tot rust komen van alle gebeurtenissen van de afgelopen week. Beginnen bij het punt van vorige week, toen ik in dat prachtige park liep en het voor mijn doen al een heel tijdje rustig was. Ik voelde mij weer in evenwicht komen en ik mocht zo heel af en toe wat wegdromen......
Ik neem mij voor om, ondanks Obama, Osama of mijn vader, of enig andere gebeurtenis, toch zo af en toe in gedachten in dit vredige huisje te vertoeven en vooral oog te blijven houden voor al het mooie wat er is.
|
|
