Zeg maar nee, dan krijg je er twee.Ooit was dit een reclame spotje en ik moet er altijd aan terugdenken als ik het in mijn functie van oma zijn even druk heb.
Een korte tijd heb ik mij wel eens afgevraagd of ik ooit het genoegen zou smaken om oma te worden. Maar ja hoor, na een lange periode van meeleven met dochterlief voltrok zich dit feit. En zie daar, nog geen jaar later werd de tweede kleindochter geboren en was zoonlief vader en ik oma van twee praqchtige kleindochters. Het verlate verjaardag vieren in Den Haag (zie vorige blogje) werd dit jaar bijna onmiddellijk gevolgd door een kort familiebezoek in Brasov, Roemenië. 
Met de éne heb ik dus gefietst en gevliegerd, met de andere heb ik geschommeld, prinses gespeeld en gewandeld. Ik heb echt versteld gestaan hoe ver er al in de bergen gewandeld kan worden. Ruim anderhalf uur naar boven klimmen, dan wat eten en dan met dezelfde opgewektheid weer naar beneden wandelen. Het was echt een aardigheid om dat samen te beleven.
Ik hoor nog steeds het stemmetje, want ja, ze begint aardig tweetalig te worden: Oma zullen we een spelletje spelen! Onder het lopen kan er heel goed het speL: 'ik zie ik zie wat jij niet ziet gespeeld' worden.
Ach naast het gezellig samen met kleindochter zijn en het raden wat Nina nu weer zag, heb ik natuurlijk ook weer heel veel gezien, want wie verre reizen maakt kan veel verhalen vertellen. Maar dit laatste gebeurt pas in de komende dagen. Eerst wentel ik mij nog even een paar keer in de vele herinneringen van het samenzijn met NIna.
klik
Die lange, lange zomervakantie vind ik één van de grote geneugten van het werkzaam zijn in het onderwijs. Het is voor mij een wegvallen van de tijd. Voor de afgunstigen onder ons wil ik nog wel een keer uitleggen, dat mijn werkweken gemiddeld zwaarder belast zijn. Mijn jaartaak wordt in uren gemeten en deze uren moeten in de werkzame weken gemaakt worden. Voorbeeldje: parttime baan van 28 uur wordt dus voor dertig uur ingevuld. Resultaat blijft wel die llekkere lange vakantie. Een kleine smet hierop vind ik de in de jaren tachtig ingestelde vakantiespreiding. Dat maakt sommige dingen toch nog weer ingewikkeld.
Dit jaar viel het niet goed in te plannen om op de verjaardag van het Haagse meisje thuis te zijn om dit met haar te vieren. 
Afgelopen zondag hebben wij als opa en oma haar zesde verjaardag alsnog gevierd. Het cadeau is duidelijk, een mooie nieuwe step, want de eerste is al weer versleten. Met een razende vaart laat de zesjarige zien hoe goed de step het doet. (met enig afgrijzen zie ik haar gaan. In mijn ogen kan ze elk moment vallen, maar nee, daar heeft ze niet een kapotte knie van overgehouden, dat zit net iets anders.)
Het weer is mooi genoeg om er een stranddagje van te maken. Samen op de fiets naar Kijkduin. En dan fiets je als omazijnde achter dochter en kleindochter. De kleine meid fietst zelf. Je doet als oma heel erg je best om niet steeds sisgeluiden te maken, want echt, overal loert het gevaar van een valpartij.
En dan opeens gebeurt het toch. Omdat we op de terugweg nog even bij een ander stuk strand willen aanleggen, moet er van richting veranderd worden. Een beetje abrupt en veel los grind doet Rixte onderuit gaan. Ach ja, knie geschaafd, en de elleboog. Als oma weet je heel goed hoeveel pijn zo'n schrijnende wond kan doen en dat er weinig mogelijk is om de pijn weg te halen.
De mama troost haar kind en mij, de oma. Terwijl ze de wond schoon maakt vertelt ze dat ze nog wel weet dat ze ook wel gevallen is en dat oma vroeger ook heus wel eens gevallen zal zijn. We weten dus alle drie dat het echt heel veel pijn doet, als je valt, maar ja het hoort er nu eenmaal bij als je zes bent. Opa heeft ondertussen de fiets opgeraapt en weer recht gezet. We lopen het laatste stukje maar even.
Gelukkig is afleiding een uitstekende heelmeester. Wanneer iedereen wat van de schrik is bekomen wordt er toch nog gevliegerd. Met het vliegeren lijkt de pijn gelukkig wat te verwaaien, bij Rixte, maar ook bij mij, haar oma. Ondanks de valpartij is het een mooie verjaardag geworden.
(klik)
Het is voor mij nog volop vakantie en meestal denk ik in die lange zomervakantie niet zo vaak aan school. Dat staat dan even heel ver van mij weg. Dit jaar is dat toch net iets anders. Gisteren was het 25 jaar geleden dat mijn benoeming als volledig bevoegd docent aan het middelbare beroepsonderwijs in werking trad.
Kennelijk vielen we toen in de vroege vakantieperiode, want 18 augustus was toen op een maandag. Ik weet dat het gebruikelijk is, dat er bij de openingsbijeenkomst van het nieuwe schooljaar aandacht aan besteed zal worden, maar ik vond het toch erg attent om bij thuiskomst van mijn vakantie een kaartje
bij de post te vinden. Het kaartje was voorzien van een felicitatietekst, persoonlijk geschreven door de voorzitter van het college van bestuur.
Ik moest even terugdenken aan de droom tijdens de vakantie. In mijn droom werd er op de eerste schooldag van dit jaar op geen enkel wijze aandacht aan mijn jubileum geschonken. Men was het gewoon helemaal vergeten. Toen ik tegen mijn collega's mijn beklag deed, haalde men de schouders op en kreeg ik te horen: 'Dat kan nu eenmaal gebeuren. Til er niet zo zwaar aan.' Ik weet nog dat ik dit in mijn droom helemaal niet leuk vond en dat ik met een beetje vervelend gevoel wakker was geworden....
Het kaartje levert het bewijs: Dromen zijn bedrog. Liever geef ik mij over aan wat te dagdromen en weg te mijmeren in het verleden om zo even terug te kunnen gaan naar de talloze goede herinneringen uit de afgelopen 25 jaar.
klik
Al puzzelend was ik er in juni eindelijk achtergekomen dat ik bij het plaatsen van de keuken niet de juiste magnetron geleverd had gekregen. Het was niet een echte combi, want ik kon er niet mee bakken. Nadat de bewijsvoering na enige telefoontjes door de keukenleverancier geaccepteerd was, is ons een voorstel gedaan om tegen een meerprijs alsnog een combimagnetron te leveren en te plaatsen. Dit hebben wij geaccepteerd.
Gisteren was het zover. De nieuwe combimagnetron werd geplaatst. In de afgelpen week was ik door P. uitgedaagd om dan diezelfde dag nog een cake te bakken. 
Die uitdaging heb ik aangenomen. Daags tevoren had ik al gezorgd dat alle ingrediënten in huis waren. Voor deze eerste keer had ik gekozen voor een min of meer kant en klaar pak, waarbij ik zelf geen meel en suiker hoefde te mengen. (Een volgende keer neem ik toch mijn oude recept. Die vind ik net iets lekkerder)
Ik was bijna vergeten hoe lekker het beslag van cake is. Ik moet er altijd even van proeven voor alles in de cakevorm gaat. Na uitvoerig het bijbehorend boekje bestudeerd te hebben, is de tijd ingeschakeld. Vijf endertig minuten bleek toch iets te krap te zijn. De timer nog tien minuten extra ingeschakeld en de cake na deze tijd nog tien minuten laten nageren in de warme oven. En zie hier het resultaat.
klik
Voor de critici onder u: ja de magnetron heeft voor de ingebruikname op volle sterkte gedraaid om eventuele olieachtige resten van het fabricageproces te verbranden om te voorkomen dat dit kwalijke luchten zou overbrengen op mijn allereerste gebakken cake
Al een paar maand had ik mij er op verheugd, als ik terug was met vakantie, "mocht" ik een nieuw telefoonspeeltje. Mijn contract was dan bijna afgelopen en de KPN zou vast met een nieuw aanbod komen. Verlekkerd had ik al menig maal naar de blackberry en de galaxy gekeken. Niet goed genoeg zo is de afgelopen dagen gebleken.
Woensdag was ik er aan toe om tot actie over te gaan. P. zag nog net op tijd, dat ik iets had gekozen waarvoor ik ruim 350 euro moest bijbetalen. Dat was niet echt de bedoeling, want het moet natuurlijk wel goedkoop en gratis. Uiteindelijk viel mijn keus op de Galaxy mini. 
En toch internet mogelijkheden en het toestel gratis; het kan niet op. De prijs van het maandabonnement zou wel iets om hooggaan, maar ik wist natuurlijk ook al al lang dat ik nooit meer een abonnement met 100 belminuten voor 9 euro zou kunnen afsluiten.
Donderdag werd mijn speeltje thuisbezorgd. Oef, het instellen en het gebruiken van dit speeltje valt nog helemaal niet mee. De dagen daarna begon de ellende. Van de KPN kreeg ik een berichtje dat ik al ruim over de 5 MB's heen was gegaan en dat het misschien verstandiger was om er een extra bundel van 2 euro vijftig bij te nemen. Toch netjes om mij te waarschuwen, dacht ik, maar met nog extra 5 MB's moest ik toch wat meer op het verbruik gaan letten. Het leek mij wel handig om het internet dan maar uit te schakelen en pas wanneer ik het nodig had, in te schakelen.
Hoe ik ook gebruiksaanwijzingen doorspitte, ik las nergens over een mogelijkheid om dit te kunnen doen. De MB's tikten gewoon door en ik ging per nacht slechter slapen. Maandagmorgen zat ik om 7 uur al weer achter de computer om het één en ander uit te zoeken. Via Google kwam ik te weten dat ik niet de enige was die met de vraag over uitschakeling zat. Velen met mij. Ik heb die morgen nog veel meer geleerd. Ik weet nu ook dat Androïd een besturingssysteem is en ik heb geleerd wat roaming is en en.....
Heel langzaam begon er bij mij iets te dagen toen ik voor de zoveelste keer mijn abonnement nog maar weer eens een keer bekeek. En toen P. er achter was gekomen dat het niet de bedoeling is om het internet uit te schakelen, viel bij mij het kwartje. Of ik wilde een ander soort abonnement hebben, iets wat past bij deze telefoon, òf ik wilde gebruik maken van de mogelijkheid om binnen 7 dagen het aangegane contract te beëindigen.
De juffrouw van de KPN was allervriendelijkst. Ze was het helemaal met mij eens, dat het abonnement absoluut niet paste bij dit toestel. Het was mogelijk om van abonnement te veranderen en er zou namens mij een verzoek ingediend worden om de gemaakte kosten, tien keer 1,50 = 15 euro, voor de gebruikte 10 MB's, niet in rekening te brengen, vanwege het onjuiste abonnement.
Ik ben nu wel een stukje duurder uit, maar ik weet nu tenminste wel waar ik aan toe ben. Ik krijg nu 's nachts in ieder geval niet meer een smsje dat ik al weer 5 MB's verbruikt heb. Dat slaapt een stuk relaxter. Een bijkomstigheid is dat ik in een korte tijd heel veel bijgeleerd, maar de KPN mag in haar aanbod wel iets meer duidelijkheid aanbrengen.
Alle emoties krijgen zo'n beetje een plekje en ook de meeste vakantierommeltjes zijn zo langzamerhand opgeruimd. Het gewone leven begint steeds verder op gang te komen. Verder. Elk jaar probeer ik voor het plaatsen van mijn vakantieblogjes een bepaald thema voor de vakantie te bedenken en dit jaar was dit het voorvoegsel -VER- geworden. Ik ben hier vanwege de bijzondere omstandigheden één keer met 'prettizon' van afgeweken. Het lijkt me goed om dit thema toch af te sluiten en niet geruisloos ten onder te laten gaan, want de vakantie op zich heb ik toch plezierig gevonden.
We hebben weer van alles beleefd en gezien. De laatste dag, vanwege de regen hebben we een fietstocht afgebroken, zijn we naar een ecomuseum gegaan. Het blijkt dat dit een aantal loodsen zijn die in verbinding met elkaar staan en waar de grootst mogelijk onzintroep bij elkaar is gezet, gewone gebruiksspullen van jaren her. 
Leuk om op regenachtige middag doorheen te lopen, alleen houd ik niet zo van die geur die meestal bij die vergane glorie hoort. Het doet je wel stil staan bij de vergankelijkheid van alles.
Zo had ik dit jaar het idee dat er minder caravans op de weg te vinden waren dan in voorgaande jaren. De krant van gisteren bevestigde mijn waarneming. De jonge caravantoerist blijkt weg te blijven. Volgens het artikel komt dit vooral omdat jongeren geen BE-rijbewijs meer bezitten. Het aanbieden van chalets en zeer grote woningen voor groepstoerisme zouden de campings een nieuw toekomst perspectief kunnen bieden.
Ik denk zelf dat ik hierin behoudend zal zijn en het voorlopig maar bij onze eigen caravan houdt. Het gebruik van eigen spullen, waaronder ons eigen bed is mij heel dierbaar. Maar ach wie weet, misschien staat er straks in een ecomuseum ook wel zo'n heel ouderwets iets als een caravan. Want de tijd gaat door en brengt nu eenmaal veranderingen met zich mee. De Zündapp van de popup is hier bijvoorbeeld een stille getuige van. Hoe lang is het geleden dat zo'n brommerd de droom van menige jongen was? En wat te denken van het gebreide zwempak. Eens was dit heel gewoon. (klik)
De cirkel is rond, het verhaal is uit, onze Sjors is er niet meer. Vanmorgen, onderweg naar huis, nog net niet in Nederland is hij voorgoed ingeslapen. Het ging zo goed met Sjors, tot vannacht.
Omdat het weer niet zo mooi meer was waardoor we al twee hangdagen gehad hadden, besloten we om een dag eerder naar huis te gaan. We hadden een goede reisdag gehad en 's avonds trokken we met ons drieën nog even het stadje bij de overnachtingscamping in om ergens een hapje te eten. Het was niet ver en Sjors wandelde vrolijk met ons mee. We kochten zelfs nog eieren, zodat Sjors de volgende dag zijn eitje kon krijgen. Mede doordat het opnieuw was gaan regenen gingen we redelijk vroeg naar bed. Rond twee uur maakte Sjors ons wakker door zijn blafjes en zo nu en dan zachte huilgeluiden. Het leek erop dat hij opnieuw èèn of andere aanval had gehad Ook dit keer waren er weer verlammingsverschijnselen. Sjors kon niet meer staan.
P. heeft de verdere nacht met Sjors in zijn armen op de vloer doorgebracht, hem almaar strelend. Zelf ben ik zo nu en dan even weggedommeld. Om zes uur hebben we de nacht maar beëindigd. We hebben Sjors op zijn plekje in de auto gelegd en na een paar sterke koppen koffie en toch wat ontbeten te hebben, zijn we maar gaan rijden.
Zo af en toe liet Sjors wat huiltonen horen, maar hij was te zwak om veel geluid te maken. Tussen Gent en Antwerpen hebben we getankt en geprobeerd om hem nog even te laten plassen, maar dit lukte niet. We hebben hem weer lekker neergelegd. We hebben hem allebei even geknuffeld en toen we Antwerpen voorbij waren was het net of we de dood van Sjors roken.
Net na de grensovergang zijn we gestopt en inderdaad, Sjors was voorgoed ingeslapen!
Zestien jaar geleden, hebben we onderweg, toen we van vakantie uit Frankrijk terugkwamen, Sjors opgehaald. Ook toen kwamen we een dag eerder terug. De verplichte tatoeage in zijn oortjes waren gedaan en we konden niet langer wachten om ons hondje op te halen. Nu, zestien jaar later, komen we ook een dag eerder thuis dan gepland was.
Maar het is goed zo. Sjors heeft zijn leven gehad. De cirkel is rond. We hebben jarenlang een heel fijn hondenvriendje gehad. Wat zal ik hem missen.
Beide foto's zijn vorige week gemaakt, toen hij weer opgeknapt was.
In rap tempo loopt de vakantie naar het einde toe. Ook Sjors loopt weer aardig in de pas. Echt verre wandeltochten kunnen we niet meer met hem maken, maar hij is weer in staat om een klein rondje van vier kilometer met ons mee te wandelen. Het grotere werk van lange tochten kan dit jaar dus niet. Toch hebben we nog een aardige stap bij Cap Fréhel kunnen maken. Aan de ene kant was het jammer dat er geen strak blauwe luchten waren, maar aan de andere kant bood dit weertype ons wel de mogelijkheid om even zonder Sjors te gaan. Hij heeft heerlijk in de niet te warme auto kunnen slapen.
Ook heeft Sjors zich er bij neergelegd om per hondenkar vervoerd te worden, zodat we er nog al eens met de fiets op uitgetrokken zijn. Dat maakt je heel oplettend om kleinere bezienswaardigheden in de omgeving te gaan bekijken. 
Zo konden we een fietstocht met een museumbezoek in de buurt combineren. Het museum staat in Lizio en het is een museum van sculpturen waar alles gemaakt is van gebruikt materiaal. Van theezeefjes tot stofzuigerslangen, fietskettingen schroeven en al wat niet meer. Maar het allermooiste is, dat alle sculpturen in beweging gezet kunnen worden.
Ik kwam ogen te kort. Voor de nieuwsgierigen, misschien is het te bekijken bij: www.poeteferrailleur.com Het is zeker weer een heel afwisselende vakantie met ups en downs. De ziekte van Sjors was wel een heel heftige ervaring maar het kwijtraken van de Orangecode om online te kunnen was toch ook een klein dieptepuntje. Als je dan een paar dagen later in de omstandigheid komt om bij een touristinformatie zo maar even gratis op de lijn te mogen om de code van de eigen gmail af te kunnen halen, dan geeft dat opeens toch ook weer een kik. Of om zomaar met een aantal campinggasten op een hele regenachtige morgen de verjaardag van het buurjongetje te vieren; dat heeft toch ook zijn leuke kanten. Maar vooral die kust aan de noordkant van Bretagne, met de grote rotsen en diepe inhammen, de paarse heide vermengd met gele bloemen, vind ik zo mooi…..het blijft mij boeien.
(klik)
We zijn in het land van Merlijn, “Terre de Légende”. Ik heb de ‘gouden boom’ gezien en met eerbied het graf van Merlijn bewonderd. Echt tot de finesse ken ik het verhaal van Merlin l’Enchanteur niet, maar het heeft wel iets te maken met onbegrijpelijke en niet na te vertellen verhalen. Wat dat betreft verblijven we in het juiste gebied, want ook bij onze Sjors heeft zich een wonder voltrokken. Hij is weer behoorlijk opgeknapt. Of dit nu komt van de prednison of omdat hij gewoon weer herstelt van opnieuw een klein infarct, je weet het niet.
Wat wel duidelijk is, dat we niet zomaar meer een flinke wandeling met hem kunnen maken. We hebben gisteren de fietskar geprobeerd en dat is heel goed gegaan. Ik kreeg zelfs het idee, dat Herr Sjors het dit maal wel prettig vond om rond gereden te worden. We zijn naar het schiereiland Quiberon gereden en vanaf een bepaald punt zijn we daar op de fiets gestapt en hebben we, met Sjors in zijn kar, de kustweg gevolgd tot in Quiberon. Het was fantastisch. Jammer dat we wat weinig tijd hadden.
Doordat de auto het signaal “motorstoring” afgaf moesten we de autorit onderbreken om contact te zoeken met de Ford hulpdienst. Voordat we eindelijk terug gebeld werden was er al weer meer dan een uur verstreken. Gelukkig bleek er niets ernstigs aan de hand te zijn. We hebben ons plan doorgezet en de rest van de dag genoten van het fietsen langs de Atlantische Oceaan. Ik heb lange tijd het genoegen mogen smaken om al fietsend uit te zien op zee en te kijken naar de vele rotsformaties waar de golven op stuk slaan.
(klik)
|
|
