Ik wist het al lang,maar een studie van de Engelse universiteit van Maryland, (gelukkig niet de universiteit van Tilburg of Groningen, want dan weet je maar nooit, gezien de onderzoeken van dhr? Stapel) heeft nu duidelijk gemaakt dat men in het algemeen meer om moppen, verteld door mannen, kan lachen dan wanneer die moppen door vrouwen verteld worden.
Ik mag graag naar moppen luisteren, maar ik kan ze niet onthouden en ik kan ze al helemaal niet vertellen. Het schijnt dat veel mensen niet alleen in het café, maar ook op de werkvloer van tijd tot tijd graag een mop willen horen of vertellen.
Ik kan mij niet heugen wanneer er bij mij op het werk een mop ter sprake is gekomen. Nu is het aantal vrouwelijke collega's erg hoog, dus dat zal er wel mee te maken hebben. Toch kan het op mijn werk ook heel gezellig zijn en er wordt bij ons ook heus gelachen. Soms zelfs heel heftig. Maar wij moeten het meer hebben van de kwinkslagen. Zelf slaag er zo nu en dan in, om op de meest onverwachte momenten op een dergelijke manier een vrolijke noot aan te brengen. En ik niet alleen. Ik herken dat bij meerdere collega's. Misschien past dit wel beter bij vrouwen, maar daar is vast nog geen onderzoek naar gedaan.
Wel is er in het onderzoek gesteld dat de conclusie niet mag zijn, dat vrouwen geen humor zouden hebben. Wij vrouwen schijnen gewoon een ander soort humor te hebben.
Een kwinkslag is heel vluchtig en bijna niet na te vertellen waarbij de situatie waarin dat gebeurt meestal wat complex is. Maar ach wat geeft het. Mop of kwinkslag, man of vrouw, agge maar leut het in het leven.
Dit keer geen bijpassende foto's, behalve dan dat te zien is dat Hessel lekker groeit en elke dag benut om een enorme pretletter te zijn.
(klik)
Het was vandaag één van die gewone doorsnee dagen. Gewoon een (zater)dag waarin niet iets heel speciaals gebeurt. Geen hoogtepunten, geen dieptepunten maar een hele gewone dag. Dat heeft ook niets met het weekend te maken; ook door de week kunnen vaak veel van die dagen als hele gewone doorsnee dagen betiteld worden.
Laat ik dat nu helemaal niet erg vinden. Ik houd wel van hele gewone dagen. Hierdoor krijg ik het gevoel vat op mijn leven te hebben. Dat betekent niet dat ik een control freak ben en alles per sé onder controle moet hebben. Ook al zou ik dat willen, het zou me niet lukken.
Neem bijvoorbeeld het onverwachts en voortijdig stuk gaan van iets, in dit geval de computer. Na enig onderzoek is aan het eind van deze week duidelijk geworden dat de twee jaar oude computer zodanig defect is, dat een reparatie zinloos is, omdat dit bijna net zo duur zal gaan worden als de aanschaf van een nieuwe.
Een beetje balen, maar meer niet. Het heeft lang niet die impact van een dieptepunt, zoals de aanschaf twee jaar geleden bij mij wel als een hoogtepunt geregistreerd staat. Een hele dag blij omdat P. in de vroege ochtend één van de gelukkigen was om PC goedkoop bij de Lidl te kunnen scoren. Maar zo'n dag gaat ook weer voorbij. Ik wil hier maar mee zeggen, dat ook al is het niet mogelijk alles controle te hebben er toch sprake kan zijn van doorsnee dagen. Gewoon een voortkabblend bestaan.
Elke dag even bezig zijn met hondje Hessel, samen spelenderwijs wat gehoorzaamheidsoefening doen en dan constateren dat de commando's volg en zit en kom voor steeds beter uitgevoerd gaan worden. Het geeft voldoening, maar het samen bezig zijn is al tot de normale bezigheden van een doorsnee dag gaan behoren.
Ook het winterklaar maken van de tuin behoort tot de normale bezigheden. Het komt elk jaar terug en het hoort erbij. Gewoon werkzaamheden die op een doorsneezaterdag verricht worden en die als het klaar is ook de gewone voldoening geven.
Ach, er zijn zoveel dagelijkse doorsneedingetjes waarvan ik genieten kan. En dat zie ik als het hart van mijn bestaan, de kern van mijn leven. Als ik op de doorsneedagen gewoon mijn leven kan leven dan ben ik zielsgelukkig.
(klik)
Mijn PC is stuk. Wat er aan mankeert weet ik niet, maar ook P. is er niet in geslaagd om het "ding" op te starten. Er zat niets anders op dan het ding maar naar de PCgarage te brengen. Echt oud, twee jaar, is dat ding nog niet te noemen en ook weiger ik een oorzakelijk verband te zien in het feit dat dat ding bij de Lidl is gekocht.
Gelukkig heb ik ook een laptop maar om die eerst helemaal operationeel te maken, kost toch enige tijd. Faceboek en twitter moeten opnieuw weer met de wachtwoorden worden ingesteld en dat gaat bij mij nooit helemaal vlekkeloos. En omdat het niet altijd vlekkeloos gaat, moet ik zo nu en dan wel eens een nieuw wachtwoord aanvragen en dit bemoeilijkt het voor een volgende keer nog weer eens extra. Ik tuur in mijn schriftje, welke zou het ook al weer zijn. Door de ene naam staat een kras, maar die andere naam kan het toch niet zijn. Weet je wat, ik vraag maar weer en nieuw wachtwoord aan.....
Toevallig had ik gisteren besloten om vandaag thuis te werken en zodoende moest ik ook het één en ander afdrukken. Helaas, de printer zal opnieuw aangesloten moeten worden, maar waar is dat schijfje gebleven? Zoeken, zoeken, er komen van allerlei schijfjes boven water, maar niet het schijfje om het programma voor de printer te installeren. Dus maar van het net downloaden.
En dan heb ik het ook nog niet over de vele tijd die het zal gaan kosten om op diverse blogjes te reageren. Ik zal waarschijnlijk weer overal mijn gegevens moeten inkloppen, omdat de laptop als een andere computer wordt gezien. Dat is ook wel een reden dat ik het liever bij één computer houd.
Maar goed, soms heeft iets ook zijn goede kanten. Je kunt ook zomaar iets terug vinden. Opeens zie ik foto's waarvan ik al lang weer was vergeten dat ik ze gemaakt had. Neem nu al die mooie orchideeënfoto's. Ik heb er nog niet veel mee gedaan, dus is dat nu een mooie gelegenheid om die bron maar eens aan te boren.
Verder kan ik mij goed redden met de laptop. Het beeld is wat kleiner, maar in vergelijking met de telefoon is het toch een flink beeld. Ook de toetsen laten zich heel wat makkelijker bedienen dan die kleine sleepdingen op de telefoon.
Toch krijg ik met dat slepen al enige handigheid. Ik ben even verslingerd geraakt aan het spelletje wordfeud. Ik sleep met de letters dat het een lieve lust is en dan word je er vanzelf wel handig in. Klein vraagje: wie van u als lezer van dit blog doet ook mee aan de gekte van het nieuwe scrabbelen per telefoon?
(klik)
Tijdens het lezen van het artikel over de sport lacrosse, gingen mijn gedachten onwillekeurig terug naar het fenomeen panna, het kooivoetballen. Het heeft niets met elkaar te maken, behalve dan dat het, toen ik er een aantal jaren geleden over las, het volslagen nieuw voor mij was, net zoals lacrosse dat nu ook is.
Ik wist bijna zeker dat ik ooit een blogje over panna geschreven had en het leek mij leuk om daar even naar te verwijzen. Maar hoe ik ook zocht, het was en is nergens te vinden. Ik kon bijna niet anders dan constateren dat er misschien wel een gat of een andere onvolkomenheid mijn geheugen is binnengedrongen.
Tijdens het koken schoot mij te binnen dat ik ooit een weblog bij 20six ben begonnen en dat ik die blogjes niet meegenomen heb naar b-cool en dus ook niet naar mijn huidige site. Ik zal er du zeker over geschreven hebben. Ik weet nu heel goed wat panna is. Als ik ooit iets uitgezocht heb en er daarna over geschreven heb, dan vergeet ik het nooit weer.
Zoals ik hierboven al beweerde, lacrosse en pannavoetbal hebben niets met elkaar gemeen. Lacrosse is voor Nederland een nog nieuwe maar wel snelgroeiende sport. Verenigingen zijn alleen eigenlijk nog maar in de grote steden te vinden. Daar spelen ze vaak op hockey- of voetbalvelden. In Canada en in de Verenigde Staten is het een erg populaire sport en na honkbal de meest beoefende zomersport.
De sport is een mengeling van basketbal, american football, hurling, ijshockey en hockey.
Lacrosse is een teamsport die wordt gespeeld met 10 spelers per team. Elke speler draagt een stick (crosse) met aan het uiteinde een netje, waarin hij de bal houdt. De bedoeling van het spel is om de bal met behulp van de stick in het doel van de tegenstander te schieten, waarbij 1 doelpunt 1 scorepunt oplevert. De lacrossebal is een harde rubberen bal met een gewicht tussen de 142 en 149 gram, en is in grootte vergelijkbaar met een tennisbal. Ik zie het spel nog niet echt voor mij, daarvoor heb ik net iets te weinig informatie, maar het schijnt er wel hard aan toe te gaan.
In navolging van de grote steden gaat nu ook Leeuwarden proberen een lacrossevereiging van de grond te tillen. Ach misschien vind ik het over een aantal jaren wel net zo gewoon alls de pannavoetbalveldjes of pannakooien, die overal her en der in den lande verschenen zijn. Ik zal er in de toekomst vast nog wel eens meer van horen. Of misschien van u, want graag zou ik van de bezoekers willen weten, kent u deze tak van sport en zo ja, kent u de spelregels van dit spel??
Op de terug weg naar huis, ik was even bij mijn vader wezen mantelzorgen; we hebben een nieuwe kast gekocht en deze heb ik zo praktisch mogelijk ingericht waardoor ik hoop dat zijn kleding nu wat netter opgeruimd gaat worden, hoorde ik dat Kadhaffi gedood was. 'Moet ik daar nu over schrijven?' zo vroeg ik mij af, 'maar wat zou ik aan alle berichten kunnen toevoegen, behalve dan dat ik helemaal tegen geweld ben. Links om maar ook rechtsom. En gaat het er nu echt heel veel beter worden? Ik heb zo mijn twijfels.' 
In de krant van vandaag is dit wereldnieuws nog niet vermeld. Ik kan mij er dus nog niet verder in verdiepen.
Wel lees ik over de grootste steentjesbeurs in Zwolle. Elk jaar komen er meer dan 70.000 tot 80.000 bezoekers naar Legoworld. Dit is meer kost voor mij. Wat zou ik daar graag eens heen gaan. Mij helemaal verlekkeren aan al die mooie bouwwerken. Ik wil over enige tijd best wel een AFOL = Adult Fan Of Lego worden.
De kleindochters zijn nu groot genoeg om met de kleine steentjes te bouwen en als er een kleindochter is, leef ik mij helemaal uit. Vooral het meiske Nina uit Roemenië is ook nogal gecharmeerd van de lego. Natuurlijk heb ik de site http://eurobricks.com bezocht en daar heb ik plaatjes van mooie bouwwerken gevonden. Eentje lijkt wel een beetje op het kasteel Peles in Sinaia, Roemenië, waar ik deze zomer ben geweest. Een mooie aanleidng om bij de met lego spelende Roemeense kleindochter (archieffoto van de afgelopen zomer) dit kasteel ook even te tonen.
Ik kan mij, geloof ik, beter vinden in de mooie wereld van de lego die een hele verbeeldende werking op mij heeft dan de keiharde werkelijkheid van dictatuur, moord en overwinning. Toch zal ik mijn ogen niet sluiten voor de harde werklijkheid, maar ik blijf mij ook kinderlijk verheugen in de maakbare wereld die met lego mogelijk is.
klik
Rixte moet duidelijk nog wennen en leren enig overwicht ten opzichte van hondje Hessel zien te krijgen. Maar hoe doe je dat? Het is nog maar zo'n klein hondje. Het was gisteren en vandaag een beetje schipperen om ze allebei de nodige aandacht te geven die hen toekomt, want ze zijn allebei schattig. Rixte met haar flower-power haar......
Nadat ze weer vertrokken was heb ik mij eerst maar eens verdiept in de kranten van de afgelopen dagen. Daar las ik iets over het occupyprotest. Misschien geïnspireerd door het haar van Rixte, maakte ik onwillekeurig de vergelijking van de flower power beweging van eertijds die ook zomaar uit het niets ontstaan leek te zijn èn het aanwakkeren van dit protest, dat op de één of andere manier ook wereldwijd opgepakt schijnt te worden.
Vorige week heb ik tussen alle beslommeringen door, er maar een heel klein beetje van opgepikt; het fijne ervan was nog niet tot mij doorgedrongen. Tijd om op onderzoek uit te gaan. Met de volgende fragmenten lijkt het mij, dat ik me er een aardig beeld van kan vormen.
Sinds 17 september wordt in het New Yorkse Manhattan betoogd door demonstranten onder de naam Occupy Wall Street. De betogers zijn geïnspireerd door het protest op het Tahrirplein in Caïro.
De veelal goed opgeleide, werkloze demonstranten hebben het Zuccotti Park, even ten noorden van de door de beurs bekende Wall Street, als uitvalsbasis gekozen. Ze keren zich tegen de macht van banken en bedrijven en de in hun ogen falende volksvertegenwoordiging.
De deelnemers van de protestbeweging betogen tegen sociale en economische ongelijkheid, de hebzucht van bedrijven en de invloed van bedrijven en lobbyisten op de overheid.
Er is geen leidende groep binnen de Occupy beweging. Beslissingen in de groep worden veelal genomen door de 'General Assembly', een horizontaal en autonoom georganiseerde beweging zonder leider, met zijn wortels in het anarchisme.
Betogingen van de Occupy-beweging brachten afgelopen weekeinde wereldwijd in ruim 950 steden honderdduizenden mensen op de been. Zaterdag was de eerste keer dat de protesten onder de naam Occupy in Europa uitbraken.
De groep heeft een aantal eisen gepubliceerd, maar deze doelstellingen zijn zo groots, dat het lastig lijkt ze daadwerkelijk te realiseren. De beweging lijkt dan ook voornamelijk een bewustzijn te creëren. Het is een beweging waarin mensen zich verenigen die het gevoel hebben binnen de huidige politiek- en machtsverhoudingen geen stem te hebben.
Door de wereldwijde aanhang wordt er overal in de wereld al gediscussieerd over de onderwerpen die de beweging ter discussie stelt.
Hoe lang de protesten zullen voortduren en gedoogd worden is onduidelijk. Een aantal van de betogers in New York hebben aangegeven de hele winter in het park te willen bivakkeren. Ook elders in de wereld zijn tentenkampen opgeslagen. Zij willen pas weg als hun actie zin heeft.
Of dit verzet van enige betekenis zal zijn moet de toekomst uitwijzen. Ik hoop in ieder geval dat dit alles vreedzaam zal gaan verlopen.
Hoewel wij niet helemaal onwetend zijn wat de hedendaagse concerten betreft, wij zijn tenslotte al een aantal malen naar de Ahoy geweest, onder andere naar Neil Diamond, was het voor mij in de eerste twintig minuten toch even wennen. Zo groot, of zo mega als ik in de terminologie van nu spreek, zo spektaculair..., maar ook weer net iets te hard.
Vooral in het begin had ik last van het innerlijke stemmetje, opgedaan in mijn jeugd, 't hoeft niet mooi te zijn als het maar hard is. Dit gezegde werd nogal eens als grap gehanteerd bij de muziekvereniging waar mijn vader speelde.
Na enige tijd kwam ik toch in de flow van: erbij zijn, het zelf meemaken. Ik werd door het spektakel meegezogen. De sfeer, de ambiance, de deinende massa, de indrukwekkende lichtshow, ik zat er echt even helemaal in.
Niet dat ik meegezongen heb; ik herken hier en daar wel de melodie van een liedje, maar kennen doe ik die teksten echt niet. Hoewel het lijkt dat het merendeel van de aanwezigen alle teksten probleemloos mee kan zingen, heb ik geconstateerd dat dit echt niet het geval is. Naast mij werd er niet meegezongen, achter mij niet, maar als een derde van de dertigduizend mensen wel meezingt, dan heeft dit toch wel een aardig volume. klik
En ach, de jongetjes Nick en Simon, (het is zoals ik ze zie) waren voor een groot deel nog zo puur en onbevangen. Aan het eind waren ze zichtbaar aangedaan door het vele applaus en de toejuichingen van het publiek en dat ontroerde mij dan weer.
Wat ik minder vond was de vele uren die je onderweg bent naar en van het concert. De heenreis gaat dan nog wel, maar terug, met dertigduizend man op weg naar de bushaltes om met bussen naar de parkeerplaatsen elders vervoerd te worden, dan de grote stroom auto's die de parkeerplaats wil verlaten en alls klap op de vuurpijl ruim een half uur samen in de file staan. Het resultaat is, dat wij uit het noorden, pas rond half drie eindelijk weer thuis waren.
En dan voel ik dat ik ouder word, niet te oud voor het concert, maar wel moeite hebben met de lange rit naar huis en het late tijdstip van thuiskomen.
Daar wachtte een slapende Hessel. Moegespeeld was hij door de oppas rond elf uur thuis gebracht alwaar hij direct in een diepe slaap was geraakt. Enigszins verstoord keek hij ons aan, hij had maar weinig belangstelling voor ons. Helaas was dit de volgende morgen om acht uur iets anders. Luidkeels liet hij ons weten dat voor hem de nacht lang genoeg geduurd had.
Maar goed: het is al met al wel een avond geweest waarvan ik genoten heb.
klik
klik
Ruim een half jaar geleden heb ik de beslissing genomen om ook aan leuke dingen mee te doen. Vanwege alle drukte en zorgtaken wilde ik niet achter de geraniums blijven zitten
In een opwelling heb ik kaarten voor Symphonica in Rosso besteld. Dat is van daag. Natuulrijk had ik bij de bestelling toen ook al wel zoiets van: als dat maar uitkomt.
Stel dat er iets is met vader. Maar met vader is er niets bijzonders dus dat is geen belemmering. Wat ik toen nog niet wist, is dat een heel klein hondje onze huishouding zou beheersen.
Nu moet hij in zijn zeer jongeleventje al uitbesteed worden. Het voelt alsof je je baby in de steek laat.
We gaan wel en ik hoop ook dat als ik er ben, dat ik ook kan genieten. Het heeft mij niet voor niets leuk geleken om daar heen te gaan.
De ene taak is de andere niet. Naast het grootbrengen en opvoeden van Hessel is er ook nog steeds de zorg voor mijn vader. Lange tijd heb ik geen mededelingen omtrent hem gedaan, maar dat betekent niet dat ik geen zorg aan hem besteed. En het is ook niet zo dat alles zonder meer gladjes verloopt. Integendeel
Nee, het feit dat ik het in mijn blogjes niet over mijn vader heb, heeft veel meer te maken, dat ik er naar streef om naast de zorgtaak die ik heb, vooral oog te blijven houden voor andere dingen en ook bezig te zijn met andere zaken.
Niet omdat die zorgtaak niet belangrijk zou zijn, maar meer om het te kunnen blijven volhouden. En misschien ook wel om heel bewust oogkleppen op te doen aangaande de zorg, want beste lezers, er is geen reden om echt trots te zijn op "onze" ouderenzorg. Er gaat nogal het nodige mis en om nu het één blogje na het andere vol te schrijven over de misstanden die er zijn, lijkt mij geen goed idee.
Vader woont nu met een verpleeghuisindicatie in een verzorgingstehuis, maar dit is verre van optimaal. Volgens het verzorgingshuis kon het allemaal, toen deze optie in beeld kwam. Misschien in theorie, maar in de praktijk schort er nogal wat aan.
Na enkele dagen begon het met de vloerbedekking. Het laagpolig tapijt bemoeilijkte het gebruik van de Bea en of de Sara, de takeltoestellen waarmee mijn vader van en naar het toilet gebracht moet worden. De toiletruimte is te klein om vader daar in en uit de elektriche rolstoel te krijgen. Of de familie er maar voor wilde zorgen dat het appartement van een gladde vloer voorzien ging worden.
De familie heeft nee gezegd. Er was van te voren goed geinformeerd òf de gevraagde hulp gegeven kon worden en daar is toen volmondig ja op gezegd. Er hoefde niets aangepast te worden en er was geen enkele beperking. Dat was er dus wel.
Mijn vader had een indicatie met het cijfer 9. Dit is de zwaarste indicatie die gegeven kan worden. Na enkele weken bleek, dat het verzorgingstehuis de zorg behorend bij 9 niet kon en niet mocht bieden. De financiering voor het tehuis zou dan in het gedrang komen.
Men heeft toen tegen alle bestaande regels in, als tehuis de indicatie van vader maar verlaagd naar 6..... Dan was het wel weer subsidiabel. Door de deskundigheid van P. op dit terrein hebben wij dit ontdekt en het ter berde gebracht. Fraai is dit alles niet te noemen en met nogal wat boter op het hoofd van dit tehuis heeft men toen uiteindelijk er zelf voor gezorgd dat vader naar een ander appartement is verhuisd met laminaat op de vloer.
Ach en zo zijn er nog veel meer incidenten te beschrijven. Nu zowel de lichamelijke gezondheid als de geestelijke gesteldheid van vaderlief fors achteruitloopt, vraagt dit veel meer van de verzorging en men is daar eigenlijk niet op ingesteld. De verzorgsters willen wel maar kunnen niet meer doen dan ze al doen. Het resultaat is dat vader soms meer dan drie kwartier moet wachten, voordat een verzorgster tijd heeft om hem te helpen.
Het is denk ik niet zo moeilijk om voor te stellen dat ik mijn handen vol heb aan dit alles, maar dat het ook een groot beroep doet op mijn gedachtenwereld. In mijn schaarse vrije momenten zet ik dit alles graag even aan de kant.
Ondanks dat een puppy heel veel tijd vergt ben ik er toch heel erg blij mee. Het verzet mijn zinnen en helemaal als we samen aan het werk zijn op de puppycursus. Dat zijn voor mij gouden momenten.
klik
Het is voor mij altijd even slikken als ik verneem dat iemand, die ik een heel klein beetje als "mijn" idool beschouwd heb, is overleden. Meta de Vries was één van de drie vier of vijf? vrouwen die ik in stilte bewonderde. Meta, Anne van Egmond, Tineke de Nooy, Ageeth Scherphuis, Hanneke Groenteman en later Annet van Trigt, zij zouden toen ik jong was, HET grote voorbeeld voor mij hebben kunnen zijn. Maar dan had ik veel moediger moeten zijn dan ik ben geweest.
Niemand heeft er enige weet van, dat radio maken mij fascineerde. Wat had ik graag als radiomaker één of andere functie bij de radio gehad. Het liefst natuurlijk als presentatrice. Maar ik had geen flauw idee hoe ik dat zou kunnen aanpakken. en over praten was al helemaal uit den boze. Ik was veel te bang dat men mij zou uitlachen.
Mijn stem zou vast niet mooi zijn en voor de rest had ik ook niet zo'n hoge pet op van mijzelf. Ik had bij voorbaat al uitgesloten dat zoiets voor mij mogelijk zou zijn Dat heeft mij er ook van weerhouden om dan op mijn eigen kamertje maar wat te oefenen. Bovendien, hoe had ik dat moeten doen? De enige bandrecorder die ik kende was van een juf op school en het was wel heel bijzonder als daar iets van ons leerlingen werd opgenomen.
En nu is Meta er niet meer. Ze is afgelopen donderdag na een kort ziekbed op zeventigjarige overleden. Helaas, haar mooie stem zal ik nooit meer horen, maar vergeten zal ik het niet en dan bedoel ik niet alleen de commercial Weg in eigen Land. Ik heb altijd graag naar haar muziekprogramma's 'Juist op zondag' en "van Meet af aan"geluisterd.
Vandaag is het dierendag en deze morgen werd er op radio 2 ruimschoots aandacht aan besteed, maar niet op een manier waar ik nu direct enthousiast van werd. Ik weet het eerst aan het feit, dat ik mij met enige moeite los had moeten maken van Hessel. Liever was ik nog een paar dagen thuis gebleven,niet omdat P. het niet goed zou doen, maar omdat ik het zelf zo leuk vind.
Onderweg naar school kwamen heel veel beelden van de puppytijd met Sjors bovendrijven. Toen had ik nog drie weken zomervakantie alvorens ik weer naar school moest. Ik herinner mij die weken als volkomen tijdloze dagen. Maar goed, terug naar het onderwerp. Ik was dus niet enthousiast over het radioprogramma. Zogenaamd een vreemd kostbaar menu klaarmaken voor een imaginaire hond vind ik niets. Het spoort alleen maar aan tot onnodig hoge uitgaven.
Voor de Hessels, de Sjimmies en de goed verzorgde konijnen hoeft er helemaal geen dierendag te zijn. Zij hebben het wel goed. Ik heb dan ook in geen jaren met dierendag iets extra's voor hen gedaan. Zij hebben daar helemaal geen weet van, maar desondanks ben ik toch voorstander van dierendag. Al is het alleen al voor de basisschool kinderen.
Ik verwacht gewoon dat de basisscholen met de kinderen deze dag op een leuke manier aandacht geven. Wij hebben daar vroeger ook volop aan meegewerkt. Toen mochten de cavia's, de kippen en de konijnen nog mee naar de klas. Ook al was het maar voor een uurtje. Ik zie P. nog met haan Bromelia, (de haan was vernoemd naar zoon Bram) en zoonlief naar de kleuterschool gaan. Natuurlijk was P. na een half mèt haan weer thuis, maar het was wel hilarisch en ons gesprek van de dag.
Van daaruit konden wij weer verder om bij onze kinderen het nodige respect voor dieren verder te ontwikkelen. Uitleggen dat het soms echt nodig is om dieren te beschermen. Dus terug naar de oorsprong van het in het leven roepen van een dag als deze. Ik vind het nog altijd jammer dat de kinderen van nu geen echte dieren meer mee mogen nemen, maar het moeten doen met de door hen meegebrachte knuffels.
Voor mij mag deze dag, hoe dan ook, met heel veel kinderlijk plezier in ere gehouden worden, als er maar niet aan het educatieve element voorbij gegaan wordt. Ook nu, lang nadat Ilse Winter een brief aan de voor zitster van de wereldvereniging dierenbescherming schreef, dit was in 1927, is het nog steeds goed dat haar voorstel om één dag per jaar, op de dag van Franciscus van Assisi, speciaal aan de dieren te denken, moet dit nog steeds worden uitgevoerd. Gewoon om het respectvol omgaan met dieren te bevorderen.
Het is half acht. Langzaam word ik wakker. Naast mij hoor ik wat geschuifel in de doos. Hondje Hessel is kennelijk ook al wakker. Ook P. is aan de andere zijde van mij bezig te ontwaken. Zo, het is een rustige nacht geworden. Behoudens één klein nachtelijk sanitair stopje met Hessel in de tuin, hebben we alledrie een heerlijke lange nacht kunnen slapen.
De geluiden in de doos worden heftiger. Hessel probeert of hij niet over de rand heen kan komen. We besluiten om op te gaan staan om aan de dag te kunnen beginnen. We gaan met zijn drieën naar beneden. Nadat Hessel even in de tuin is geweest komt hij de kamer binnen en dan begint het feest.
Helemaal blij dat hij ons herkent, zich de kamer herinnert en zijn speeltjes ziet, wordt de dag ingezet met dartelen en gek doen en de kamer op en neer rennen. Wat een energie komt er los. Mijn flapperende pyamabroek is een grote bron van vermaak, evenals de blote tenen van P. die helemaal het einde lijken te zijn.
Het maakt mij zo intens blij. Een dag te zien beginnen met zoveel zin in leven en met zoveel plezier en vreugd. Dat geeft alleen maar energie. Ook als ik tien minuten later een hondenpoepje in de hoek van de kamer vind.
Als na een half uur de rust weer wat weergekeerd is, wij zitten op ons gemak te ontbijten en Hessel zijn veilige plekje in zijn huis je heeft opgezocht, komt poes luid miauwend binnen. Ze moeten nog wat aan elkaar wennen. Hessel heeft haar gisteren meerdere malen uitgenodigd om samen te gaan spelen, maar Sjimmie heeft ten slotte die invitatie met een tik van haar poot afgeslagen. De boodschap is overgekomen en Hessel lheeft de verdere dag met een boogje om haar heen gelopen.
Deze ochtend komt ze naar ons toe om geaaid te worden. Na haar wat achter de oortjes gekriebeld te hebben zoekt ze een positie in de kamer. Op redelijke afstand van de box gaat ze zitten met haar blik op Hessel gericht. Hessel onderwerpt zich aan haar observerende blik en kijkt haar aan, maar ziet dit verder niet meer als een uitnodiging noch als een bedreiging.
Met een gevuld buikje en moe van alle nieuwe indrukken gaat hij weer even slapen om straks verder te kunnen gaan met een volgend stukje van de dag.
klik
|
|
