Hoe vaak ik vorig jaar deze wens gekregen heb weet ik niet meer. Om u antwoord te kunnen geven of al die wensen ook aan mijn welzijn van het afgelopen jaar hebben bijgedragen, ben ik aan het balansen gegaan. Hierbij heb ik de beginletters van de wens als uitgangspunt genomen. Dit heeft tot het volgende geleid:
G ezondheid: op een paar verkoudheden na was dit wel in orde
E rgernissen: zijn tot een minimum beperkt gebleven
L ezen: een gemiddelde van drie boeken per maand is genoeg
U ren: van gezelligheid plicht en zorg brachten de nodige afwisseling
K ommer en kwel: weinig aanwezig geweest dit jaar
K laar: de tijd gaat snel, al weer een jaar voorbij
I ndruk: de vakantie in Bretagne heeft weer vele mooie beelden opgeleverd
G eld: genoeg om een prettig leven te kunnen leiden zonder te lijden
N emen: het leven nemen zoals het is
I nteresse: soms wat te weinig tijd gevonden om te zoeken naar de zin van alles
E rnst: was de noodzaak om de juiste situatie van oud worden in te schatten
U itgaan: genoten van concerten en schouwburgbezoeken
W illen: met willen is kunnen heb ik weer een aantal bergen kunnen verzetten
J ezelf blijven: is iets wat ik al vele jaren nastreef
A andacht: of liefde heb ik gegeven aan velen en heb ik gekregen van velen
A llebei: hebben ze alleen een nachtje bij mij gelogeerd, de kleindochters
R esultaat: dit jaar kan positief afgesloten worden
Met een tevreden blik tuur ik over het landschap van mijn leven
klik
Het was al weer heel wat jaren geleden, dat wij deelnamen aan een kerstwandeltocht. Met kleinkinderen en oude vaders kwam het er gewoon niet van. Bovendien behoorden op tweede kerstdag de wat langere tochten van twintig kilometer of langer al heel lang tot de verleden tijd, omdat ze niet meer georganiseerd werden. Dacht ik.
Omdat dochterlief al ruim van te voren vermeld had, dat Rixte en zij op tweede kerstdag niet al te laat op de morgen weer zouden vertrekken, werd mijn aandacht als vanzelf naar een korte wandeltocht getrokken. Tijd om met onze jonge viervoeter voor het eerst georganiseerd een klein tochtje te gaan lopen.
Het zou Bakkeveen worden, maar in de zaterdagkrant las ik dat Harkema ook kerstkuiers organiseerde. Dit was helemaal mooi, omdat dit veel minder ver rijden is. Het wandelgenot kon nu wat tijdsinvestering boven de reistijd uitstijgen.
Tien kilometer leek ons lang genoeg, maar die afstand was er niet. De keuze was zeven kilometer of dertien of zelfs twintig kilometer en dat al vele jaren lang. Ik heb dit nooit geweten, We hebben de middelste afstand gekozen, omdat een rondje van vijf kilometer bij ons in de buurt Hessel wel heel gemakklijk afging, maar twintig kilometer wel erg ver is voor een half was hond.
Waar we geen rekening mee gehouden hadden was het feit, dat Hessel wel een aantal keren los, dus zonder riem mee kon lopen, maar, dat hij de afstand dan drie keer loopt. Eén keer vooruit om op onderzoek uit te gaan, weer terug om ons op te halen om dan weer een eindje met ons mee te lopen, om vervolgens het onderzoeksspel te gaan herhalen.....
Achteraf kennen we dit patroon maar al te goed, maar we waren het even vergeten. Ook waren we even vergeten dat wanneer Hessel aan de riem loopt hij nog geen stuur over zichzelf heeft. Hij is òf een ballonnetje dat heen en weer danst, òf een ruitenwisser die heen en weer voor je voeten dartelt, òf het gaat hem niet snel genoeg waardoor hij meent je vooruit te moeten trekken. Naast de beenspieren worden de armspieren dan ook volop getraind.
Kortom dertien kilometer was voor ons alledrie meer dan genoeg. Maar wat heb ik genoten van het feit dat we er weer op uit kunnen. Gaande weg zal Hessel heus het gewenste gedrag gaan vertonen, want hij vond het reuze leuk. Meegaan is voor hem nu al het einde. En als een hond iets leuk vind, wil hij er alles aan doen om het de baas naar de zin te maken.
Als laatste nog even het punt: Is het wel vertrouwd om de jonge Hessel los te laten lopen? Dat vroeg ik mij ook af, maar tot nog toe is Hessel heel gehoorzaam als ik hem roep met een fluitje. In no time is hij bij me en ik laat mijn blijdschap over zijn komst altijd gepaard gaan met een beloningsbrokje.Of dit zo blijft weet ik niet want zijn puberteit moet nog komen. Maar deze eerste wandelles heeft in ieder geval goed voldaan.
klik
Haastig loop ik door de school, op weg naar het klaslokaal waar ik mijn laatste les van dit jaar moet geven. Bij het lokaal aangekomen hoor ik al een groot rumoer. De grootste belhamel hoor ik roepen: nee die niet, die andere is veel joliger. Terwijl ik de deur open doe komt mij een boegeroep tegemoet. Het is redelijk donker in het lokaal, de beamer staat aan en als één man wordt er naar het scherm gekeken. "U bent te vroeg, we wilden u met een mooi kerstlied verwelkomen"' zegt degene die achter het toetsenbord zit. "Kunt u niet even weggaan en opnieuw binnenkomen?"
Ik aarzel even, leg mijn spullen op mijn tafel en ik besluit om maar aan het verzoek te voldoen. Gezien de commotie en de hilariteit had men waarschijnlijk een heel ander muziekje in gedachten, maar als ik voor de tweede maal binnenkom zie en hoor ik Chris Rea bezig met zijn 'driving home'.
Ik laat het maar even gebeuren. Sommige leerlingen blèren uit volle borst mee, maar als ik beleefd doch dringend wordt verzocht ook mee te gaan zingen vraag ik of de vertoning gestopt kan worden. Ik leg uit dat ik niet helemaal in stemming ben om met hen mee te doen en vertel hen wat mij deze week nogal bezighoudt. En zie daar, men toont begrip. De beamer gaat uit, het licht gaat aan en ik begin de les.
Na ruim een half uur wordt het erg onrustig en besluit ik dat ze voorlopig wel even genoeg weten over de vier te onderscheiden fasen bij de ziekte van Alzheimer. Wanneer ik vraag wie van hen er met de kerst moet werken worden er verschillende vingers opgestoken. De één is erg nieuwsgierig naar hoe het zal zijn om dit jaar vanwege de stage de kerst zo anders te moeten vieren terwijl een ander het helemaal niet leuk vindt en nu al weet dat ze met oudejaarsavond toch echt wel gaat drinken.
Wanneer ze even later opgelucht het lokaal verlaten wordt mij door verschillende leerlingen naast een 'sterkte toch ook menig maal 'fijne kerst' toegewenst.
Ik blijf nog even achter mijn tafeltje zitten. Ik vraag mij af of ik in andere omstandigheden wel mee had kunnen doen met deze joligheid. Zo af en toe bekruipt mij het gevoel dat ik toch echt te oud wordt voor deze leeftijdsgroep. Zij zijn jong en en zijn helemaal vol van de komende feestdagen. Zij raken steeds meer bewust van hun eigen rol in dit gebeuren en gaan hier volledig in op. Het nieuwe jurkje, het uitgaan, voor het eerst bij het vriendje thuis eten, allemaal zaken die hen volledig in beslag nemen.
Moet ik ze dan als een oude tante gaan vertellen dat er ook mensen zijn (zoals ik) die door de jaren heen helemaal niet zo gecharmeerd meer zijn van dat kerstgebeuren en het maar een opgeklopt gedoe vinden?
Ik sta op om terug naar mijn bureau te gaan. Dit is nog niet mijn laatste kerst met leerlingen, maar het eind komt gaandeweg wel in zicht. Zo langzamerhand begin ik wel uit te kijken naar het einde van mijn carrière. Het kost mij steeds meer moeite om met mijn leerlingen op één lijn te komen. (klik)
Opeens zijn wij weer opgeschrikt door het feit dat een leven eindig is. Opnieuw moet mijn vader afscheid nemen van een vrouw, die veel voor hem betekend heeft.
Enige tijd na de dood van mijn moeder heeft mijn vader op een vakantiereis kennis gemaakt met een vrouw met wie hij zijn verdere leven zou delen. Weliswaar niet samen in één huis; en ook nog wel op enige afstand van elkaar, Friesland en de Betuwe is toch al gauw een paar uurtjes reizen, maar dat was tot voor een jaar terug geen enkel probleem. De trein en taxi bracht hen met grote regelmaat bij elkaar. De dagelijkse gesprekjes via de telefoon deed de rest. 
Afgelopen maandag is ze heel plotseling heengegaan. Al zijn het mensen van alle dag, dit hebben wij niet zien aankomen.
Ik heb met mijn vader te doen. Weer een dierbare die hem ontvalt. Voor hem blijven er maar weinig mensen over die hem als Marinus kennen en niet als de mijnheer uit kamer zoveel.
Het zet mij aan het denken. Er zijn nu nog maar een klein handjevol mensen van de generatie boven mij in leven. Steeds verder schuif ik in de rij naar voren. Waarschijnlijk heb ik mijn levensbeeld van die voortschrijdende rij ooit ontleend aan de poster van de smalle en de brede weg. Ik ben altijd voorbij gegaan aan het religieuze aspect, de weg die wij gaan spreekt tot mijn verbeelding. Hoe verder op weg, des te minder mensen.
Hierop voortbordurend zie ik al jaren een ander beeld voor me: Ik zit in de trein, toen ik jong was helemaal achteraan. Telkens wanneer de trein stopt, stappen er vooraan in de trein mensen uit, terwijl er aan de achterzijde jonge mensen met al hun kindertjes plaats nemen. En elke keer dat de trein stopt schuif ik als vanzelf een stukje naar voren met de wetenschap dat ik ook ooit vooraan zal komen en eens zal moeten uitstappen.
Ook bij lange wandeltochten met veel deelnemers heb ik soms soortgelijke beelden. Ooit komen we allemaal op een punt van aankomst waar we afscheid moeten nemen.
Deze dagen nemen wij op gepaste wijze afscheid van haar, vaders levensgezellin van de laatste decennia.
Een paar weken geleden las ik een artikel over de terugkeer van de 'leuke post'. Dit zou een reactie zijn op de vele elektronische post en email. Vroeger stuurde iedereen een kaartje als men met vakantie was. Er zijn vele kaartjes van Ameland en de Veluwe verstuurd. Sinds de reizen naar steeds verder gelegen bestemmingen gaan is het prentbriefkaartenverkeer afgenomen.
Toch is het bijzonder om post te krijgen uit de Dominicaanse Republiek of uit Chili. Vooral als het persoonlijk is. Net als de heropleving van de vinylplaat na cd en ipod, schijnt er nu een opleving aan te komen met de de prentenbriefkaart.
Een jonge Portugees, Paulo Magelhaes bedacht een nieuwe toekomst voor de ansichtkaart en noemde dit postcrossing.. Meedoen kost niets. Wie zich inschrijft maakt een persoonlijk profiel aan met eigen voorkeuren. Dit kan van alles zijn, landschappen, auto's, molens, koeien, gebouwen, te veel om op te noemen.
Alle deelnemers zijn voor leden (inloggen om binnen te komen op de website) terug te vinden. Er kunnen maximaal vijf adressen aangevraagd worden en per e-mail ontvangt de aanvrager dan een willekeurig adres en een code met de nationaliteitsletters van het eigen land. De code wordt gebruikt om de kaart te registreren.
Het eigen adres wordt aan een willekeurig persoon in een ander land gemaild. En zo kan het gebeuren dat er een kaart naar bijvoorbeeld Tampere in Finland gestuurd moet worden en dat er dezelfde dag een kaart uit Taiwan ontvangen wordt.
Voor uitgebreidere spelregels verwijs ik naar http://www.postcrossing.com
Of ik er aan mee ga doen weet ik nog niet. Voor het geval dàt heb ik al wel een thema bedacht. Ik zou heksen willen sparen. Post krijgen heb ik altijd wel leuk gevonden. Deze week ontving ik zomaar een brief van mijn kleindochter en het was niet eens voor mijn verjaardag. De sint had haar postpapier gegeven, omdat ze nu al een heel klein beetje kan schrijven. Wat is er dan mooier om dat ook in praktijk te brengen.
Maar de mooie tekening binnenin de verjaardagskaart was ook schitterend. Zo heb ik deze week zo maar twee keer hele leuke post gekregen. Misschien is dat postcrossing toch een aardig idee, maar voorlopig zet ik het nog even in de ijskast.
Vandaag ben ik in ieder geval druk met het schrijven van echte kerstkaarten. Voor mijzelf en voor mijn vader. Ik krijg er elk jaar wel minder en ik schrijf er ook elk jaar wat minder, maar het helemaal afschaffen wil ik toch ook nog niet. En u als lezer, wat doet u, verstuurt u nog prettige feestdagenkaarten? Ik ben benieuwd.
(klik)
Wat fijn dat je even langs komt. Kom binnen zet je hoed af en doe je jas uit. Maak het je gemakkelijk en neem plaats. In de loop van deze dag zullen er vast nog wel meer bezoekers langs komen. Laat mij een kopje koffie voor je inschenken en schroom niet om ook een lekker stukje taart te nemen. Gezellig om zo samen mijn verjaardag even te vieren. Ik hoef geen groot feest, maar zo'n koffievisite vind ik toch wel heel gezellig.
Na vorig jaar mijn verjaardag helemaal niet gevierd te hebben, vind ik het al heel mooi, dat ik dit jaar weer genoeg energie heb om 's morgens voor een aantal vrienden een koffievisite te houden. Dit combineert mooi met mijn vrije morgen.
Dit jaar kan ik dan tijdens de theetijd op school even jarig zijn en 's avonds vieren P. en ik tijdens een etentje ons zoveel jarig huwelijk.
Het bezoek wat hier al vaker komt weet, dat wij ooit, lang geleden op mijn verjaardag getrouwd zijn. Dit om ons trouwfeest voor de kinderen wel een feestelijk tintje te geven, maar om daarnaast kostenbesparend te kunnen zijn, omdat wij het toen financieel niet zo breed hadden.
De decembermaand is met het sinterklaasfeest, vaders verjaardag, de kerst en oud en nieuw bomvol met feesten. Het is bijna ondoenlijk om ook mijn verjaardag daarin nog eens uitbundig te vieren, zeker als het een gewone doordeweekse dag is. Volgend jaar biedt misschien wel weer eens wat meer perspectief. Dan zal ik op zaterdag jarig zijn. Bij leven en welzijn. En daar ga ik voor.
Als mijn leven zich maar lang genoeg in rustig vaarwater afspeelt, dan komt alles waar ik ooit genoegen in had als vanzelf weer boven drijven. Het ene genoegen manifesteert zich wat vaker en misschien ook wat gemakkelijker dan het andere.
Neem het breien, dat heb ik in de afgelopen jaren wel vaker ter hand genomen. De shawl is in middels af, maar hierna ben ik aan een trui begonnen. Het breit zo gezellig weg en het is zo rustgevend. Het zou bijna meditatief genoemd kunnen worden.
Vanavond zat ik bij de grote tafel, daar is goed licht en dat heb ik de laatste jaren wel nodig, heerlijk in mijn uppie de ene pen na de andere weg te breien, toen ik opeens bedacht, dat ik tijden geleden ook nog wel eens naar klassieke muziek luisterde. Ineens wist ik het; ik wilde de opera La Traviata horen. En ik heb genoten. De stem van Pavarotti, ik heb de uitvoering van 1992, verveelt nooit. Wat een prachtige muziek.
Stiekem zat ik mij al te verheugen over het feit dat ik geen jaren meer hoef te werken. Ik hoop dat ik dan èn tijd èn wat geld heb om zo af en toe een klassiek concert of een opera te kunnen bezoeken. Tijd zal dan wel gaan, maar of het financieel ook altijd kan is maar de vraag, want het is vaak wel prijzig.
Ik ben klasiek niet zo heel erg onderlegd. Daar valt voor mij nog heel veel te ontdekken. La Traviata is de opera die het meest toegankelijk is doordat hij goed in het gehoor ligt. Misschien vind ik hem daarom wel zo mooi.
De duetten in deze opera zijn eindeloos mooi. Maar dit keer was ik ook erg onder de indruk van de muziek, voortkomend uit de instrumenten; met name de klarinet. Zwijmel, zwijmel u als lezer begrijpt het al, ik heb in mijn eentje een topavond beleefd.
Een wilde verjaardag is het niet geworden, maar het was zeker een warm en gezellig samenzijn op de dag dat mijn vader 90 jaar is geworden. Tegen alle verwachtingen in was het zelfs mogelijk om met elkaar uit eten te gaan. Jammer genoeg waren we niet helemaal compleet.
Ook Hond(je) Hessel was NIET van de partij; hem hadden we even aan zijn oppasadres toevertrouwd en dat is uitstekend gegaan.
De volgende dag hebben we de gewone draad des levens weer opgepakt. Even uitwaaien bij het Eeltjemeer, stond op ons program. Op de parkeerplaats stond een groepje mensen en de inzittenden van de auto die voor ons reed, werden bij aankomst heel hartelijk begroet.
Aan de andere kant van de parkeerplaats stapte ik uit en begon ik met Hond(je) Hessel de gebruikelijke aandachtsoefeningen te doen. Het groepje zette zich in beweging en Hessel had even geen aandacht meer voor mij. Dat gaf mij de gelegenheid om het groepje te observeren. Acht à negen volwassenen, één of twee kinderen en een baby in zo'n draagmandje. Ik vroeg mij af wat dit groepje hier kwam doen. Voor een pick-nick was het naar mijn idee veel te koud. Er stond een snijdende wind, niets voor een baby, ook al lag deze dan in een maxi cosy. Toch leek het groepje heel doelbewust op iets af te stevenen.
Ik vervolgde de aandachtsoefeningen met Hessel. Hierna was het tijd om hem te laten rennen. Terwijl we een veld overstaken zag ik dat het illustere gezelschap ergens bij het meer stond. Ik schonk er verder geen aandacht aan, alleen dacht ik toen nog dat het dan misschien niet zo verstandig was om ook die kant uit te gaan. In plaats van direct naar rechts te gaan gingen we eerst maar naar links. Tot mijn grote verbazing kwam het groepje weer in beweging en werd er koers gezet richting de parkeerplaats. Ik kon het niet goed zien, maar één van de jonge moeders droeg iets in haar armen. De baby? en daar fladderde wat langs bij wat in ieder geval wit was. Lakentjes, dekentjes? Ik kon het niet goed zien, maar het zou zomaar een doopjurk kunnen zijn flitste het door mij heen. Zij passeerden op een te grote afstand om het goed te kunnen waarnemen.
Terwijl P. en Hessel bootje gingen varen, zag ik hoe het gezelschap weer in de verschillende auto's stapten, naar elkaar zwaaiden en toeterden en ieder zijns weegs ging. Ondertussen waren P. en Hessel halverwege het vaartochtje wat zij altijd even maken als het vlot aan de goede kant ligt. 
Ik bleef staan om mijn fototoestel te pakken om een paar foto's te maken. Dit zinde Hessel niet. Opeens wilde hij niet meer varen, hij wilde naar mij toe. De afstand van het vlot naar de steiger was groter dan hij gedacht had en hij plonsde in het water, ging kopje onder... en begon, toen hij weer bovenkwam direct te zwemmen. Doordat ik zo verschrikkelijk moest lachen heb ik daar net geen foto van kunnen maken. Wel hoe hij uit het water kwam.
Of het groepje mensen nu bezig is geweest met een ritueel, het dopen van de baby, weet ik natuurlijk niet, maar één ding is zeker, Hessel heeft, geheel ongepland, zijn doop gehad.
(klik)
Tsja, dat was even slikken. Zaterdag had ik zoiets leuks gevonden. Een heel speciaal voorbewerkte draad, waarvan je een hele leuke shawl kon breien. Onderweg naar de sinterklaasfeesten heb ik er dit weekend in de auto heel ijverig aan zitten breien. Weinig thuis en toch het gevoel hebben heel huiselijk met iets leuks bezig te zijn tijdens die lange autoritten
Vanavond wilde ik, na twee drukke dagen op school en ook nog een bezoekje aan mijn vader, mij zelf belonen en proberen het breiwerkje af te maken. De shawl zou een mooie accessoire zijn, goed passend bij het vest wat ik vrijdag op de verjaardag van mijn vader aan zou willen hebben.
Alleen een kleine storing van Hessel deed dit alles teniet. Hij kwam braaf zijn stuk touw brengen, waarmee het apportspel gespeeld kan worden. Dus deed ik twee dingen tegelijk. En een beetje breien en met hond(je) Hessel spelen, omdat ik vond dat hij de afgelopen dagen wat aandacht te kort was gekomen.
Omdat Hessel een beetje zijn eigen spelregels ging maken en ik dit wilde corrigeren, legde ik even mijn breiwerkje op de bank. Vol vuur speelden we samen verder, nu wel zoals het moest. Totdat.....
Hessel even tegen de bank opsprong, in de landing mijn breiwerk meenam en het de halve kamer doorsleurde. Resultaat: een verknald breiwerk wat niet meer te repareren is. Snif. Ach ja het was even slikken. Ik heb geprobeerd het losmazige breiwerk weer op de rails te krijgen, maar het resultaat was broddelwerk. Dat wordt morgen naar de winkel om een nieuwe bol garen te kopen.
Om mijn frustratie wat kwijt te raken probeerde ik na dit voorval maar een foto te maken van HH, maar het valt niet mee om dit exemplaar een beetje fatsoenlijk op de foto te krijgen. Hij heeft er echt oog voor om dat niet te laten lukken. Maar afijn, het is een beetje gelukt. Hondje Hessel groeit voorspoedig op. Hij is al twee keer zo groot als toen hij kwam. Toen kon hij nog onder het tafeltje doorlopen, maar dat is nu met de beste wil van de wereld niet meer mogelijk.
Ach dit zijn zo maar wat kleine doorsnee perikelen in het dagelijkse leven. En om dat dagelijkse leven in deze donkere tijd wat kleur te geven hebben we dit kerstpleintje gekocht. We?, nee, het was er zo maar opeens nadat ik zo terloops gezegd had dat ik dit toch wel heel erg mooi vond toen ik het in een folder zag staan. Lief van P., want hier beleef ik echt heel veel plezier aan door er telkens naar te kijken. Ik heb niets met een kerststal, maar dit vind ik eindeloos. Tussen alle bezigheden door kan ik hier wel steeds naar kijken zonder dat er van alles in het honderd loopt.
klik
Ook dit jaar doe ik weer volop mee aan onze oerhollandse traditie, het sinterklaasfeest. Het aspect geheimzinnigheid zou bij ons iets meer uitgebouwd kunnen worden, maar voor het overige zit alles er wel in. Cadeautjes kopen, inpakken, een voorzichtige surprise, een paar gedichten, pepernoten, banketstaaf, dit jaar zelfs een paar maal zelfgemaakt speculaas en (nog) in sinterklaas gelovende kindjes.
Dit laatste zal zijn langste tijd wel hebben gehad. Hoe groot het geloof van Rixte nog was weet ik niet, ik heb zo mijn twijfels. Heel opmerkzaam werd er zo terloops even door haar vermeld dat Sint een paar cadeaus bij Paagman, de boekhandel in Den Haag, had gekocht. Dat kon ze zo wel zien, aan het inpakpapier.
Een ander opmerkelijk feit was, dat ze op andere terreinen, voor een moment gestopt was met het stellen van kritische vragen. Opa was even met Hessel buiten geweest, net op het moment dat Zwarte Piet met de zakken cadeautjes was langsgekomen. Zwarte Piet was erg gehaast geweest en had geen tijd gehad om een ogenblikje binnen te komen...... Dit jaar werd opa niet onderworpen aan een spervuur van vragen over hoe Zwarte Piet er uit had gezien, wat Zwarte Piet aan had, welk kleur jasje enzovoort. Nee, ze hielp dapper mee om de zakken binnen te krijgen.
Een dag eerder had ze haar moeder ook al verteld dat dit jaar niet de echte Sinterklaas bij haar op school was geweest. Wel had ze nog het vlaggetje buiten gehangen, zoals in het Sinterklaasjournaal gevraagd was. Zo konden de Pieten zien waar ze zijn moesten.
Heerlijk om dit alles als oma weer opnieuw van zo dichtbij mee te mogen maken. De foto toont de rage van de deze tijd. Een barbiepop met hoorntjes. Het heeft iets met het verhaal van Dracula te maken. Dochterlief heeft flink haar best moeten doen om dit popje nog op de kop te kunnen tikken. Het was overal uitverkocht.
Met kleindochter Nina wordt er ook een pakjesfeest gevierd, maar voor haar is het van het begin af aan een toneelstuk geweest. Elk jaar is ze rond deze tijd in Nederland om dit feest mee te kunnen maken. Voor haar geen Draculapopje, zij woont immers op twintig kilometer afstand van het Draculakasteel.
Twee verhaallijnen die mijlenver van elkaar af lijken te liggen, maar toch weer enig verband met elkaar samen schijnen te hebben. Hoe vermakelijk kan het leven zijn? Heel vermakelijk dus.
klik
Soms denk ik wel eens dat ik nu wel weet hoe ik zelf in elkaar steek, maar ook op oudere leeftijd doe ik nog wel eens nieuwe ontdekkingen. In de afgelopen tijd ben ik mij er van bewust geworden, dat ik mijzelf weinig ruimte toesta om mij te verheugen op de kleine genoegens van het leven.
Een aantal weken geleden gingen wij naar het theater naar een voorstelling van Montezuma. Vooraf zag ik eigenlijk alleen maar apen en beren in de trant, van: o ja, op tijd eten, we MOETEN weg, ZOU het wel wat zijn en wat was het leuk...... helaas is het er bij gebleven om er een blogje over te schrijven, maar ik hjeb het fantastisch gevonden.
Gisteravond had ik ongeveer eenzelfde ervaring. Ik kon mij vooraf nauwelijks verheugen dat ik 's avonds naar de bios zou gaan. Vooraf een hapje eten met oudcollega/vriendin sprak mij meer aan dan de film Nova Zembla die we samen zouden gaan zien. Veel mensen hebben zoiets, van ja, leuk, morgen dit of volgende week dat. Op de één of andere manier zit/zat daar bij mij een blokkade.
Ik kan mij nog herinneren dat dochterlief een vriendinnetje had die heel vaak bij ons binnenkwam met de woorden: ik heb zo'n zin in morgen. Ik heb mijn kinderen altijd voorgehouden dat je ook zin moest hebben in vandaag, niet wetend dat ik dat waarschijnlijk vanuit een eigen blokkade heb verkondigd.
Nu zie ik pas, dat er niets mis mee is om je te verheugen op kleinere dingen, want wat vond ik het leuk om die film te zien nu hij nog up to date is. Ik merkte dat ik na afloop heel vrolijk naar huis reed met een gevoel, zo, daar heb ik mijzelf eens een plezier mee gedaan. Ik begin die gevoelens te herkennen, want het was ongeveer hetzelf als na het schouwburgbezoek en niet te vergeten het concert symfonica in rosso.
Naast het grote verheugen op de vakanties, dat heb ik dan wel weer, ik ben allang bezig met de vakantie van volgende zomer, we willen naar de Corrèze, en ook ben ik in mijn hoofd al zachtkens bezig met mijn reisje naar Rome in het voorjaar, ga ik meer stil staan bij de kleinere geneugten in het dagelijkse leven. Voorpret mag ook bestaan net zo goed als de napret.
klik
|
|
