BREIPROJECT

Ziek zijn kan geld kosten. Gelukkig is het heden ten dage niet meer zo, dat er wachtdagen zijn zoals vroeger. In de vijftiger jaren was het voor heel veel mensen zo geregeld, dat wanneer zij ziek waren, er over de eerste drie ziektedagen geen loon werd uitbetaald. Een ramp moet dat in vele huishoudens zijn geweest.

Er zullen heel wat stoere mannen geweest zijn die, ondanks dat ze misschien geen stuiver waard waren, toch maar aan het werk gingen. Het gezin kon immers dat geld niet missen. Dat mijn ziek zijn mij nu misschien ook geld kost, is meer een luxeprobleem en toch houdt het mij bezig.

Ik mag graag breien en regelmatig begin ik dan ook met iets. Vaak komt het wel af, maar soms ook niet. En als het afkomt is het nog maar de vraag of het geworden is zoals ik het bedoeld had. Binnenkort wordt het koud en dan ga ik de wollen trui dragen die ik in de afgelopen winter gebreid heb. Pas dan kan ik het oordeel geven van geslaagd of niet geslaagd, want ik heb nu nog zo mijn twijfels.

Op dit moment ben ik nog bezig met een diep rode katoenen trui, maar de inspiratie ontbreekt om hier mee verder te gaan. Dit weer past er niet bij. Ik stel dit breiwerk liever uit tot komend voorjaar.

Ik heb namelijk iets anders in het hoofd. De afgelopen week, bij het doorbladeren van diverse breitijdschriften, viel mijn oog op een vest. De heren lezers van dit weblog zullen dit misschien niet helemaal kunnen begrijpen, maar ik werd als het ware verliefd op dit vest. Dit moest het worden. En toen ik van de buurtbewoners in plaats van een bos bloemen een primerabon kreeg, wist ik gelijk dat ik hiervoor het breiboek zou aanschaffen, los van het feit of ik wel of niet dat vest zou gaan breien.

Maar ik had nu wel voldoende gegevens om uit te vinden of het juiste garen ook ergens te koop is. Dit was inderdaad het geval, via internet is het te bestellen. Ik heb enkele dagen getwijfeld of ik dit wel moest doen. Het garen is nogal aan de prijzige kant. Voor ruim honderd euro zijn er in de winkel (of op de markt) ook hele aardige vesten te koop.......

In het weekend heb ik de knoop doorgehakt. Ik heb het materiaal besteld. Gisteren is het aangekomen. Vol goede moed ben ik begonnen. En nu moet ik het wel tot een goed einde brengen, anders is er wel heel veel geld over de balk gegooid. Als ik niet ziek was geweest had ik dit nooit gedaan. En of het echt verstandig is gezien mijn soms pijnlijke rechter arm weet ik ook niet. En zo baart deze gelduitgave mij op vele fronten zorgen en dat wist ik al van te voren. Maar desondanks kon ik het niet weerstaan. Pas als het vest af is en geworden is zoals ik dacht dat het had moeten worden, pas dan weet ik of dit een verantwoorde uitgave is geweest, maar dat zal nog wel even duren. U hoort er nog van, te zijner tijd.

KUNSTLESSEN TE GEEF

http://www.kunstkijkennederland.nl/

Begin deze maand begon ik met een blogje dat de titel "niemendalletje" meekreeg. Ik dacht toen even dat ik in een dipje terecht was gekomen, nog niet wetende dat ik behoorlijk ziek zou worden.

Een remedie tegen dipjes die bij mij werkt, is het op zoek gaan naar mooie dingen. Ik eindigde dat weblog dan ook met de weergave van een schilderij in blauwe tinten, dat mij erg aansprak. Maar ik had meer gedaan. Tijdens mijn zoektocht naar mooie schilderijen stuitte ik op een site met de titel: VAN DE KUNST GENIETEN waar een gratis cursus 'kunst kijken' werd aangeboden.

Ik zou eerst per e-mail een e-reader ontvangen met als inhoud: Een inleiding op kunstkijken met KUNSTKIJKEN NEDERLAND.nl., samengesteld en onder redactie van Jan Willem van Rijnberk. Daarna zou ik een e-email ontvangen met vijf extra tips. Als ik dit alles interessant vond hoefde ik alleen maar op de jaknop te drukken en ik zou een paar dagen later op dezelfde wijze les 1: met de titel KIJKEN ontvangen.Aldus is geschied en les 2 en 3 zijn inmiddels ook al in mijn bezit.

Een beetje schoorvoetend ben ik begonnen de lessen af te drukken. Waarom schoorvoetend? Omdat het materiaal er wel goed uit ziet en ik bijna niet geloven kan dat dit alles mij gratis en voor niets wordt toegestuurd. Ik vermoed ergens een adder onder het gras, maar ik kan hem niet vinden! Ik heb alles heel grondig doorgespit, maar ik kan nergens iets vinden over eventuele kosten die mij in rekening gebracht zullen worden.

En ja, het is heus wel interessant. Ik heb een snelhechter gepakt om al het toegestuurde materiaal in te verzamelen. Maar ik voel me er niet prettig bij. Iets gratis krijgen, dat is toch niet van deze tijd? Voor de fijnproevers, op de voorbladen van de inleiding en de lessen staat, dat dit alles is energised by SEA Foundation Tilburg. Het gaat om deze site, (http://www.kunstkijkennederland.nl/).  

Net boven het invulschema staat dat ik dan spoedig mijn eerste gratis les zal ontvangen, maar hoe zit dat dan met les 2, 3 en volgende? Het lijkt erop dat de adder zich daar ergens verschuilt, maar waar?  

GRAUWSLUIER

Ik houd van een schone heldere was. Het zal wel een tic zijn die ik in mijn jeugd opgelopen heb. Het werk wat mijn vader deed was het draaiende houden van een wasserij. Vanwege het zachte water stond Apeldoorn toen bekend als de plaats met vele wasserijen.

Vanuit mijn slaapkamer kon ik mijn vader in de wasserij bezig zien. In zijn gele overall draaide hij aan diverse knoppen van de door mijn kinderogen gezien grote machines, die soms ook nog eens een flinke wolk stoom uitspogen.

Ik was bang voor die machines en ook de mangel had iets huiveringwekkends. In mijn fantasie zag ik mij, onbedoeld, onder die hele grote rol terecht komen.

Mijn moeder bekommerde zich nooit om de was, dat ging met mijn vader mee.

Toen ik een eigen huishouding begon had ik weinig ervaring. Gelukkig was er de wasmachine. Alleen nog het juiste programma instellen en voilà, een kind kan de was doen. Dacht ik.

Het resultaat viel nog al eens tegen. Ik wilde dat de katoenen luiers mooi wit en zonder vlekken uit de machine kwamen. Dat was niet altijd het geval. Met aanwijzingen van schoonma leerde ik het grasveld als bleek kennen. Het werkt perfect. De schone luier nat op het gras uitspreiden; zon en gras doen hun werk.

Echt witte was is er niet veel meer, maar met gekleurde was kan ook  veel mis gaan. Neem de sokken. Vele paren hebben de onhebbelijke eigenschap om zich als enkeling te willen gedragen. Bij het sorteren van de was wordt het tijdelijk uiteengaan van het paar niet altijd opgemerkt.

Het resultaat is tweeledig. Vaak passen de sokken niet meer bij elkaar en ook de was heeft veelal een rare grauwsluier gekregen. En vooral dat laatste;  daar kan ik als dochter van… wel heel erg slecht tegen.

JUBELEN ONGEPAST

Er wordt mij wel eens onder de aandacht gebracht, dat ik een beetje zwaar op de hand zou zijn. Ik moest daar gistermorgen direct aan denken. Nadat ik op het nieuws gehoord was dat er iemand was aangehouden na het DNAonderzoek, verband houdend met de zaak Vaatstra, stelde ik mij via het internet verder op de hoogte en ik schrok. Ik vond het ongepast.

Het eerste bericht dat ik las was, dat men in Zwaagwesteinde luid toeterend door de straten reed en dat er vlaggen waren uitgestoken. Hoe kon men?

In het éne dorp was het feest, ja waarom eigenlijk, het meisje Marianne komt heus niet terug.

In het andere dorp was er een soort droefenis. Een heel gezin was met deze aanhouding plotsklaps in een afgrond gevallen. Ik voelde als het ware zelf de pijn van de betrokkenen uit dit gezin.

Uiteraard ben ik een voorstander van het oplossen van delicten. Natuurlijk is het mooi dat deze moorzaak misschien eindelijk opgelost gaat worden, maar mijn gedachten gingen, zoals gezegd, onmiddellijk uit naar het gezin van de man. Wat betekent dit voor hen. Hoe moet je als vrouw van, als kind van, verder. Dertien jaar samenwonen met iemand die zoiets vreselijks heeft gedaan, maar die kennelijk ook hele andere kanten in zich heeft, waardoor die gruwelijke kant verder onzichtbaar bleef?

Rechtvaardigt het vinden van de dader dit uitbundige gedrag?  Mijn antwoord is nee. Deels kan ik de opluchting wel begrijpen. De mogelijke dreiging van onheil die hier en daar nog steeds in de lucht hing is verdwenen. Maar het drama is nog lang niet ten einde. Ook niet als de vader van Marianne met de dader heeft gesproken. Voor alle betrokkenen zal deze gebeurtenis nimmer een goede afloop hebben.

Gelukkig zag ik later op de dag dat men wat genuanceerder is gaan denken. Ik las ergens, dat inmiddels het dorp en ook de familie vindt dat er in deze kwestie geen winnaars zijn. Daar kan ik mij bij aansluiten, want als er geen winnaars zijn, valt er ook niets te vieren en kunnen de vlaggen weer opgeruimd worden.

BEAUJOLAIS

Sinds ik mij enigszins als volwassen ben gaan beschouwen, en dat zal zo rond mijn midden dertigerjaren gebeurd zijn, kijk ik er naar uit, naar de derde donderdag van november. Dat is de dag, dat de nieuwe Beaujolais gekocht kan worden. 

Niet dat ik erg veel verstand van wijnen heb, maar ooit heeft mijn broer mij hierover enige voorlichting verschaft. Het zou om een hele jonge wijn gaan. Wijn vervaardigd uit druiven die net geplukt waren. Ik had dus als het ware de wijn aan de ranken zien groeien. Was het een lekkere zonnige zomer geweest en net niet al te droog, dan zou de wijn veelal goed van smaak zijn.

Dit was kennis die ik wel kon onthouden. Daar hoefde ik dan verder ook geen wijncursus voor te volgen. Als beginnende frankofiel sprak dit verhaal mij gewoon aan. In de loop der jaren ben ik een fervente wijndrinker geworden, niet gehinderd door verdere kennis van wijnen. Door eigen ervaring ben ik wel wat wijzer geworden in het kiezen van de wijnen die ik lekker vind.   

Beaujolais van voorgaande jaren zal ik niet zo gauw kopen, maar elk jaar de nieuwuitgekomen wijn wel. Dat is een soort traditie geworden. Ik ben na al die jaren echt zover gekomen, dat ik voor mij zelf kan uitmaken of ik de wijn dit jaar wel of niet lekker vind. 

Afgelopen donderdag heb ik nogal wat moeite moeten doen om een flesje te kopen. Was het jaren geleden een hype, dit jaar hadden vele supermarktketens hier niet op ingestoken. Zelfs de eigenaar van een slijterij keek mij wat wazig aan, toen ik vroeg of hij soms een flesje Beaujolais 2012 voor mij had.

Bij Appie waren ze gelukkig wel te vinden, maar ook niet in overvloed. En toch kan ik mij heus herinneren dat elke supermarkt, maar zeker de grootste kruidenier van Nederland, rijen flessen in hele mooie opstellingen in de winkel had staan.

Dit jaar dus niet en als ik goed nadenk al meerdere jaren niet meer. Kennelijk is de belangstelling hiervoor ingezakt, maar de mijne niet. De komende weken zal ik zo nu en dan echt wel een flesje opentrekken. Ik vind de Beaujolais dit jaar lekker smaken. Proost!

Dit kasteel is niet oud en heeft ook niets met wijn te maken, ik vind hem gewoon mooi. Het is te vinden aan het eind van Presqu'ile de Quiberon, waar we toen in 2011 een prachtige fietstocht gemaakt hebben.

BUITENGEZOND

Zonder het stempel gezondheidsfreak te willen nastreven, vind ik het wel heel belangrijk om, als het even kan, elke dag een half uurtje buiten te zijn. Ooit, heel lang geleden, was dit onder andere een reden om een hond te willen hebben. Omdat de kindertjes groter werden en met vriendjes en vriendinnetjes gingen spelen, kwam het wel eens voor dat ik in een (schaats)weekend (toen ik de schaatsers steeds diezelfde rondjes te zien schaatsen nog leuk vond) soms helemaal niet buitenkwam. Met een hond is er geen ontkomen aan, je moet wel! En dat verplicht naar buiten moeten gaan ben ik geweldig gaan waarderen.

Ik was dan vanmorgen ook heel erg blij dat, ik er weer even op uit kon trekken. Hier in het noorden scheen de zon volop en ik heb genoten! Een uurtje wandelen en spelen met de hond. Dat is puur geluk. Wat wil een mens nog meer.

Om uiting te geven aan dat blijde genieten, dit keer geen ingewikkelde verhalen of het verwoorden van standpunten, nee ik wil in dit blogje enkel volstaan met een klein fotoverslagje van hond Hessel. Leuk om op het scherm te zien, maar in werkelijkheid is het nog vele malen leuker om dit in de buitenlucht live te aanschouwen.

NU IN FLARDEN

Ik ben flink aan de beterende hand. Natuurlijk ben ik daar blij mee, maar ik weet ook dat dan voor mij niet de meest eenvoudige periode in het ziekteproces begint, want het ziekzijn zelf is niet de moeilijkste opgave voor mij. Daar kan ik mij letterlijk en figuurlijk wel bij neerleggen. Het is niet anders en dat onderga ik wel.

Maar dan, de herstelperiode. Dat vind ik zo moeilijk. Voortdurend vraag ik mij af: wat kan ik wel, wat is beter om nog maar even niet te doen, wel een wandelingetje buiten, of toch maar binnen blijven? Nog wel een dutje doen of flink zijn en de hele dag op de been blijven? Echt waar zo'n dag zit vol met dit soort vraagstukken. 

Om mijzelf niet te overvragen, zit ik zo'n dag als vandaag nog veel bij de tafel een beetje hakend, mijn tijd wat te verdoen. Ik kijk niet alleen maar naar de kamerdebatten, ik luister ook wat naar de radio en ik hoor allerlei onzin? berichtjes voorbijkomen. Het pasgeboren girafje in Rotterdam heeft het niet gehaald. Het wilde niet drinken. Men heeft het moeten laten inslapen. So What?

Maar middels dit bericht komt het bezoek in april 2010 aan dierentuin Blijdorp in Rotterdam, samen met Rixte en haar moeder weer in mijn herinnering boven drijven. Toen was er ook een pas geboren klein girafje, kennelijk wel gezond. Alhoewel ik de boel niet zo heel netjes in mijn computer geordend heb, kost het mij betrekkelijk weinig moeite om die foto's terug te vinden. Leuk om hier dan wel even tijd voor te hebben en ze weer terug te zien.

Wat dat ordenen betreft, een kei zal ik daar nooit in worden, maar ik kan mij aardig redden, op allerlei terreinen. Het opnemen van films, het terugzien van uitzending gemist, ik draai er mijn hand niet meer voor om. Niet dat ik er veel aan toe kwam om iets te gaan zien wat al geweest is, maar ik beheers het wel, het instellen van al dit soort apparaten.

Eén van de dingen die ik nu moet leren, is dat ik gewoon overdag kan gaan zien wat ik leuk vind. Toen de film Social Network in de bioscoop draaide, kon ik er daar geen tijd voor vrij maken om deze te gaan zien. Nu had ik hem zaterdagavond opgenomen en in alle rust heb ik deze film kunnen bekijken.

Zonder het echt na te kunnen vertellen, heb ik voldoende inzicht gekregen hoe faceboek is ontstaan. Voor mij is dat genoeg. Ik zie het meer als een kijkje achter de schermen, net zoals er in mijn lagere schooltijdjaren wel eens een film gedraaid werd over de werking van een auto of een vliegtuig.

Ik weet, dat ik niet zo heel lang mijn leven kan inrichten op een manier zoals hierboven beschreven is, maar voor even is het wel een aardige manier van bestaan. Ik probeer er op mijn manier ook wel van te genieten. Even niets te hoeven, geen verplichtingen te hebben en vooral niet te willen presteren. En dat laatste kost mij nog de allermeeste moeite. Geen prestatie leveren in welke vorm dan ook.

In Bretagne zijn prachtige kastelen te vinden. Dit is er één van. Maar waar??? ja dat zoek ik op, want dat ben ik even kwijt.

ROZEN EN OGEN

Het oogt niet fraai. De gordelroos heeft vooral de linkerkant van mijn gezicht danig aangetast. Ik was er gelukkig door deze en gene wat op voorbereid, want anders ga je toch wel heel erg twijfelen of dit wel normaal is.

Twijfels waren er vrijdag wel even bij de huisarts. Rondom het linkeroog was alles zo opgezet en ontstoken, wat hem deed besluiten om toch een second opinion bij de oogarts te laten doen.

Ik vind dat oogartsen altijd met hele ingewikkelde apparaten werken, maar ik kon dit keer niet de puf opbrengen om de werking van dit alles te registeren. De pufjes in mijn ogen zullen vast ergens goed voor geweest zijn, maar het doel ervan weet ik niet meer. De conclusie van de oogarts was, dat er zich een geweldig gevecht in mijn hoofd afspeelt, maar dat het herpesvirus mijn oog gelukkig nog met rust heeft gelaten. Ik heb stille hoop dat dit zo blijft en dat de oogboldruk met het verdwijnen van de zwellingen ook weer afneemt.

De timmerfabriek in mijn hoofd is voor een groot deel stil gelegd. Zo af en toe nog een pijnlijke scheut hier of daar, maar dat mag geen naam meer hebben. Er is nu vooral sprake van een vooral een dof gevoel, daar is enigszins mee te leven.

Zoals gezegd, mijn gezicht ziet er niet uit, maar het zien op zich gaat weer wat beter. Nu kon ik de kaarten die ik de afgelopen dagen heb gekregen gelukkig nog wel steeds lezen. Pas als je zelf ziek bent, merk je, dat het fijn is als mensen de moeite nemen om een kaartje te sturen. Ik was dan ook zeer ontroerd door de kaart, gestuurd door een medelid van de RedHat Society. Het geeft mij zo het gevoel opgenomen te zijn in dit clubje.

Hoewel de (gordel)roos nog niet is uitgebloeid, merk ik dat ze wel aan het verwelken is, waardoor ik elke dag iets vooruit ga. Vandaag kan ik voor het eerst weer een paar bladzijden van een boek lezen. En ook het haken gaat misschien wel weer lukken. Ik heb inmiddels een patroontje van een zwarte piet op de kop kunnen tikken, dus ik kan aan de slag.

Verlangend kijk ik uit naar de dag dat ik weer frank en vrij naar de verre einders kan kijken. Voorlopig doe ik het met het kijken naar de herinneringen van Bretagne

AUWTJES

Au. De hele dag door zeg ik om de zoveel seconden dit woord. Ik weet dat het voor P. misschien uiterst irritant is, maar zelfs in bed is dit woord te horen. Wat is er aan de hand?

Aan het begin van de week begon het boven de neus, bij de haargrens, te, nee niet te kriebelen, het zat tussen kriebelen en irriteren in. 's Avonds begon ik om de zoveel tijd een stekende pijn in mijn hoofd te voelen. De volgende dag leek het wel of de klachten toenamen.

Om niet als maar aandacht te willen geven aan die pijnscheuten, besloot ik maar wat te gaan knutselen. Ik ging op zoek naar een patroon van een Amigurumi zwarte Piet. Vorig jaar had ik een Sinterklaas gehaakt, maar om die op de laatste dag van het Sinterklaasspektakel aan kleinkind Rixte te geven vond ik niet zo'n goed idee. Het zou dan al heel snel opgeruimd worden.

Een patroon van een Zwarte Piet kon ik niet zo gauw vinden, daarom maar bezig met een nieuwe sinterklaas, dit keer dan wel voor Rixte; zo kan ik mijn eigen exemplaar houden. Dit gepruts zorgde voor wat afleiding en ondanks alle ongemakken leek het projectje aardig te gaan lukken.

Maar intussen nam de hevigheid van de klachten wel toe. Mijn linker oog ging jeuken, steken en het leek zo langzamerhand wel een hele timmerfabriek in mijn hoofd. Om de zoveel tijd voelde ik een steek hier en een scheut daar wat door mij geregistreerd werd met een 'au'.

Op de bridgeavond moest ik mij een beetje inhouden wat de begeleidende au's betreft, maar de vele pijnscheuten maakten het mij wel moeilijk. We zijn die avond wel als eerste geëindigd, maar vraag me niet meer hoe ik dat klaar gespeeld heb. Uiterste concentratie op de kaartjes in mijn handen denk ik.

De volgende morgen waren de verkleuringen in mijn gezicht verder toegenomen en de linker helft van het gelaat was behoorlijk opgezwollen. P. vond het tijd worden om een dokter te gaan raadplegen.

Tussendoor had ik wat zitten googelen en het is onvoorstelbaar wat je dan nog aan informatie vindt als je als zoekwoorden als: "pijn bij de haarggrens" in tikt. Volgens mij zouden alle klachten die ik in de afgelopen tijd ontwikkeld heb ook nog wel eens toe te schrijven kunnen zijn aan een tekenbeet van acht jaar geleden.

P. wilde voor deze ontdekking geen droog brood kopen. Op naar de huisarts. Na enige tijd mij goed aangekeken te hebben, het oog bekeken te hebben, de haargrens betast, de vochtophopinkjes in het gezicht beklopt en mijn voortdurende auwregistratie waargenomen te hebben was hij er uit.

Geen ziekte van Lyme vanwege die tekenbeet. Nee, zijn diagnose luidde: Gordelroos. Er moest onmiddellijk met een kuur gestart worden, met de hoop dat de blaasjesvorming tot een minimum beperkt zal worden. Ook het oog dient zorgvuldig vijf maal per dag gezalfd te worden. Tegen de timmerfabriek in mijn hoofd is helaas niet zo heel veel te doen, behalve dan wat paracetemol.

NIEMENDALLETJE

Ik denk dat iedereen dat wel eens heeft, soms heb je van die dagen, dat het gewoon even niet wil. Het wil dan niet lukken om 'het gewone plezier in het leven te hebben' te vinden. Ook als ik werk, kan mij heel af en toe zo'n gevoel wel eens overvallen. Het thuiszitten is hier niet alleen debet aan, het zal dit gevoel misschien wel iets versterken, maar het is niet de echte oorzaak. 

Er gebeurt namelijk genoeg om mij heen. Ik heb met veel belangstelling de presentaties van Mark Rutte en Diederik Samson gevolgd, ik heb er ook wel een mening over, maar het komt er niet van om dit enthousiast in woorden te gieten.

In de afgelopen tijd heb ik vele boeken gelezen, de één mooier gevonden dan de ander, mij ook een mening gevormd over de bestseller "vijftig tinten grijs" maar ook dit schijn ik hier niet met veel verve te hoeven delen. Het is er in ieder geval nog niet van gekomen. 

Het dalletje heeft misschien wel iets te maken met het feit dat mijn vader een kleine week in het ziekenhuis heeft gelegen. Er moest een teen geamputeerd worden. Zo'n ziekenhuisopname kost mij zoveel energie. Meer dan hele korte flitsberichtjes op faceboek te plaatsen leek er niet in te zitten. 

Maar gelukkig hebben we hond Hessel ook nog, en daarover is zeker het één en ander over te vertellen. In de eerste plaats dat ik aan hem heel veel plezier beleef, ook nu, ten tijde van het dalletje. Om hem te leren wat minder op ons gericht te zijn, hebben we weer wat speelgoed voor hem gekocht. Alleen.....heeft dit niet zo'n lang leven bij Hessel. Een piepmannetje van behoorlijk stevig materiaal is een leven van 10 dagen beschoren. Daarna kan hij bij de glaswolvulling en dat is niet voor een hondenmaag bedoeld. Jammer, want het had wel een goede functie, net als de activitybal. Het is vermakelijk om te zien hoe hij hiermee voetbalt en telkenmale verbaasd is als er een brokje uitvalt. Gelukkig leeft deze bal nog wel.

Op aanraden van een kennis, die een jerrycan, een emmertje of iets dergelijks adviseerde, heb ik een beker voor vijftig cent gekocht. Om het geheel wat aantrekkelijker te maken heb ik een balletje aan een nijlondraad aan het oor bevestigd. En zie, reuze interessant, niet direct stuk te krijgen en hond Hessel loopt innig tevreden met zijn speeltje rond te sjouwen.

Dat wij niet naar de schouwburg konden, omdat Hond Hessel (nog) niet alleen thuis kan blijven is dan weer een heel ander verhaal. Jammer, ik was graag naar de oude jaarsconference van Guido Weijers gegaan, maar dat zat er even niet in. Een oppassadres was dit keer niet te regelen en om hem nu al weer, en dan een hele avond, achter in de auto te laten zitten, dat wordt ons toch echt te gortig, zeker na deze week van de vele ziekenhuisbezoeken. De kaarten zijn ingeruild voor tegoedbonnen. We hopen op betere tijden. Het zou wel een uitstapje zijn geweest wat mij mogelijk uit zo'n dalletje zou kunnen halen. Maar wat niet kan, kan niet.  

Om niet heel lang in zo'n dipje te blijven zitten, ben ik heel bewust op zoek gegaan naar iets wat mijn interesse zou kunnen aanboren. In soortgelijke situaties wil het bezoeken van verschillende kunstpagina's en websites mij wel eens helpen om de wat sombere en vlakke gevoelens wat naar de achtergrond te verbannen. En het ziet er naar uit dat dit ook deze keer weer gelukt is. Onderstaande afbeelding is er één van de vele die ik gezien heb. Het boeit mij uitermate en hiermee krijg ik opeens weer zin in de toekomst. 

Niet nu, want ik hoop toch echt nog wel weer aan het werk te komen, maar over een paar jaar als ik met pensioen ben, hoop ik een cursus te vinden die mij wegwijs maakt in het leren kijken naar hedendaagse kunst. Een beetje kleur en fleur in het leven doet een mens goed. Ik ben dan ook weer begonnen met het kleuren van een mandala en ik merk dat ik vanzelf weer plezier ga krijgen in van alles en nog wat.