Gisteren kopte de krant, dat het pro forma proces rond de rechtszaak Marianne V. een groot mediacircus zou worden. Als aasgieren lijkt men zich op de verdachte te storten. De pers, maar ook de vader. Laatstgenoemde zit met de neus vooraan, op de tweede rij en zijn grote wens is om de man die terecht moet staan in de ogen te kunnen kijken.
Waarom? zo vraag ik mij af, net zoals deze moordzaak voor mij vele waarom's heeft.
Vanmorgen, toen de dag nog maar net begonnen was, waren mijn gedachten vooral bij Jasper, bij zijn vrouw en bij zijn kinderen. Om met Jasper te beginnen. Voor mij is wat hem betreft de grote vraag: wat heeft hem bezield, en wat was de rol van het slachtoffer zelf, van Marianne. Wat heeft zich daar afgespeeld. En hoe is het mogelijk om zo lang rond te lopen met zo'n afschuwelijk geheim? Ergens had ik toch met hem te doen.
Mijn gedachten gingen ook naar de echtgenote van de man. Vanaf zijn arrestatie zal hij meer en meer een vreemde voor haar en haar kinderen zijn geworden. In de eerste plaats door datgene wat hij gedaan heeft en in de tweede plaats omdat, door de veranderde leefomstandigheden, er niet meer een samen thuis is; hij bevindt zich op een voor een ieder van hen onbekend terrein, de gevangenis. Waarschijnlijk zal er geen sprake meer zijn van samen door het leven gaan. Het niet meer met elkaar kunnen delen van wat er gaande is. De posities zijn te verschillend geworden. Voor hem was er al op één terrein een groot stilzwijgen, maar was dat ook zo op andere vlakken? Waarschijnlijk niet.
Vanavond, tijdens de nieuwdienst op de radio hoorde ik door iemand van de rechtbank opgenoemd, wat deze man in de komende rechtszaak ten laste gelegd zal gaan worden. Verkrachting, wurging met een eigen kledingstuk van het slachtoffer, de BH van het meisje en het doorsnijden van de keel. Na de droge opsomming van deze feiten was het net of er enige sympathie van mijn kant voor deze man was weggevloeid.
De vraag 'waarom' is er nog steeds, maar daar is wel een tweede vraag bijgekomen: hoe kon je? Stel dat ik de vrouw van Jasper was geweest of dat hij mijn zoon zou zijn geweest, zou mijn liefde en of vergevingsgezindheid groot genoeg zijn geweest dat ik ooit weer verder met hem door het leven zou willen gaan? Ik weet het niet.
Hoewel ik niet overloop van sympathie voor de vader van het slachtoffer, begin ik toch een klein beetje begrip voor hem te krijgen.
Ooit had ik nog wel eens het idee dat ik advocaat had willen worden, maar ik geloof toch niet dat dit soort werk bij mij gepast zou hebben. Een persoonlijke wens van mij is, dat deze rechtszaak op een correcte wijze afgehandeld gaat worden waarin een ieder recht gedaan wordt.
klik
WE-300
WE-300 wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedenkt hij een thema. Voor deze maand is dat ‘jagen’.
DE JACHT OP….
Haastig spoedde zij zich voort, ze nam geen tijd om eens om zich heen te kijken. Met grote stappen overbrugde ze de afstand tussen haar en diegenen die voor haar liepen, passeerde hen om vervolgens op dezelfde wijze jacht te maken op de volgende wandelaars die voor haar liepen. Ze nam nauwelijks de tijd om te groeten, laat staan om in het voorbijgaan een praatje te maken. Ze had haast, ze was op weg naar de buit, het halen van de eindstreep. Echtgenoot en hond had ze al lang achter zich gelaten. En jawel hoor, opeens die stekende pijn in de voet.
Terwijl ik gisteren tijdens de rust lekker van een kopje koffie zat te genieten moest ik opeens weer aan deze droom denken. In de afgelopen maanden heb ik dit verschillende malen gedroomd. Dan werd ik wakker op het moment dat ik een stekende pijn voelde.
Nadat de reumatoloog ongeveer zes weken geleden mij enkele injecties in mijn voet heeft toegediend, is de pijn verdwenen en kan ik weer lopen. Heel langzaam ben ik begonnen met de opbouw van het wandelen. De eerste keer was de afstand bijna twee kilometer en vorige week bleek dat een wandeling van ruim acht kilometer geen problemen opleverde. Tijd voor een nieuwe test.
Ik wilde zo graag weer eens meedoen aan een uitgezette tocht. Je ziet dan weer eens wat mensen, je maakt een praatje her en der. Ik heb lang getwijfeld tussen een afstand van tien of vijftien kilometer (voorheen zag ik dat meer als het kruimelwerk); het is het laatste geworden.
Wat heb ik genoten, om mij samen met manlief en hond Hessel weer langs ’s heren wegen voort te bewegen. Geen haast, wel een lekker tempo en gelukkig is de stekende pijn uit de droom achterwege gebleven.
klik
In tegenstelling tot vele andere jaren, waren er voor deze vakantie geen wintersportplannen. Met ruim een halfjaar te doen gehad te hebben met verschillende voetproblemen was er ook weinig reden om uit te zien naar een wandelvakantie in de sneeuw. Nu ik weer aardig goed ter been ben, begon ik zo waar een klein beetje heimwee te krijgen naar al die mooie vakanties.
Ik heb geen enkele behoefte om de mooie plakboeken van die sneeuwvakanties nog eens ter hand te nemen. Steeds meer begin ik mij bewust te worden dat, naarmate ik ouder word, mijn verleden groter en groter wordt. Daarbij leer ik meer en meer om het verleden los te laten. Op de een of andere manier heb ik in het verleden heel krampachtig geprobeerd, dat wat voorbij was vast te houden. Ik voel dat ik nu op een punt ben aangekomen, dat het roer om moet wil ik niet een mens van alleen maar herinneringen en van gisteren worden.
Dit alles, zat ik gisteren, in de auto, op weg naar het hondje, te bedenken en dit naar aanleiding van het muzieknummertje Mister Blue van Rene Klein op de radio, daterend uit 1994. Paul de Leeuw had, aan deze aan aids lijdende zanger, ruimte in zijn programma gegeven om zijn wens, dit nummer ten gehore te brengen, in vervulling te laten gaan. Ik was toen diep onder de indruk. Het lijkt voor mij nog zo dichtbij en toch is het al bijna twintig jaar geleden. Ik besefte, dat niet één van mijn leerlingen zich dit zal kunnen herinneren.
Ondertussen het nog wat doodse winterse landschap aan mijn oog voorbij laten gaand, trok ik nogmaals de conclusie, dat het goed is om nog eens met iets nieuws te beginnen. Een tweede hond(je) zal voor ons een geheel nieuw tijdperk in doen gaan luiden. 
En eenmaal aangekomen bij het hondje verloor ik mij daar helemaal in. Zo zacht, zoveel schattigheid........ Ik heb geprobeerd het heerschap op de foto te krijgen, maar dat is me niet goed gelukt. Zoveel levendigheid. Laat staan om grote broer hond Hessel en klein hondje Iemand SAMEN op de foto te krijgen. Mission Impossble.
Echt, ik was zo blij klein Iemandje even in mijn armen te sluiten. Dit keer was het bijna nog mooier dan toen we hond Hessel als puppy een bezoek brachten. Hoe je het ook wendt of keert, daar hing toen ook nog ergens het verdriet om het afscheid van Sjors omheen en dat is nu niet het geval. Dit is puur uitbreiding van het gezin.
Hond Hessel vond het allemaal maar vreemd en moest er erg aan wennen om zich tussen de moeder- en de omahond en de drie kleine puppys te bewegen. Hij was zeer verdraagzaam maar hield zich wel wat afzijdig. Het was heel goed te merken, dat dit alles heel veel indruk op hem gemaakt had, want hij was 's avonds echt bekaf.
Over vier weken kunnen we hondje Iemand ophalen. Dan gaat het grote avontuur beginnen. Het zal zeker in het begin een kunst en vliegwerk zijn om alles in goede banen te leiden, maar ik heb er zin in. Dan breekt er voor ons een geheel nieuw tijdperk aan. De toekomst met twee honden.
klik
Met veel plezier, maar ook wel met enige twijfel zie ik uit naar de dag, dat ons tweede hondje komt. Misschien vraagt u zich af, twijfelen, waarom dan een tweede hond? Gewoon, omdat het mij ook wel heel erg leuk lijkt. Toen onze vorige hond Sjors jong was had ik dat ook al wel gewild, maar Sjors was een heel andere hond, wel hetzelfde ras, maar een heel ander karakter, die was daar niet geschikt voor. Met Hessel schat ik in dat het heel goed zal gaan, al blijft dat natuurlijk afwachten.
We zijn al wel druk bezig met de voorbereidingen, want voor hond twee moet er toch het één en ander aangeschaft worden. Klein Iemandje (komende week gaan we hem weer even zien) moet ook een eigen plek hebben, dus zullen we een soort mand met kussen voor hem moeten aanschaffen, er moet een tweede etensbak en drinkbak komen en er zal ook een tweede uitlaatlijn moeten komen en wat eigen speelgoed natuurlijk. Maar daar moeten we eerst wel heel voorzichtig zijn.
Vorige week kregen we een paar goede bruikbare tips van een mevrouw met wie we zomaar op een wandelrondje aan de praat kwamen, (zie vorige blogje) en zelf twee honden heeft. Zij adviseerde om eerst het speelgoed van Hessel op te ruimen. De honden moeten eerst aan elkaar gewend raken zonder gehinderd te worden om een eigendom te moeten bewaken. Ook is het beter om de honden apart te laten eten. 
Kijk, en daar verheug ik mij dan wel weer heel erg op. Om te aanschouwen hoe de twee honden zich naar elkaar gaan voegen. Een klein puppy zien opgroeien is leuk, dat heb ik nu al een aantal malen meegemaakt, maar nu komt er een aspect bij. Wat doet Hessel en hoe reageert hij er op en welke invloed heeft hij op de pup. Dat zijn allemaal nieuwe dingen die ik heel graag wil meemaken. Ergens heel ver weg in mijn achterhoofd zit het vergelijk met de kinderen, toen onze oudste een broertje kreeg. Ook dat vond ik toen heel leuk maar toch ook wel spannend.
Omdat we wel willen blijven fietsen, ben ik op zoek gegaan naar een andere fietskar. En ja hoor, na een beetje speurwerk heb ik een hondenfietskar gevonden die geschikt is voor twee honden. Deze fietskar mag belast worden tot 80 kg, is geschikt voor twee robuuste honden of wel zes kleintjes, zo luidt de beschrijving. Voldoet dus ruim aan de eisen om geschikt te zijn voor twee honden van rond de twintig kilo.
Waarom wachten met de aankoop, dus ben ik gelijk maar tot bestelling overgegaan. Na thuis bezorgd te zijn, heeft de kar een tijdje in de kamer gestaan, zodat Hessel er al vast een beetje aan kan wennen, want echt een hele grote fan van de (vorige) fietskar was hij niet, maar wat niet is kan nog komen. We gaan er binnenkort weer op uit en waar hij los kan lopen mag hij ook los. Zo proberen we wel om aan elk fietstochtje iets leuks voor Hessel te verbinden zodat hij op den duur toch de associatie fietskar = uitgaan = leuk! gaat maken. Op die manier hopen we de komende zomer, naast de fietstochtjes in eigen land, ook mooie fietstochten langs de Loire te kunnen maken.
klik
Stukje bij beetje begint mijn gezondheid weer op het peil te komen waardoor ik weer energie krijg. Vol overgave heb ik mij vorige week dan eindelijk maar eens op het boek van de Red Hatters gestort en ik heb het uit.
Tijdens het lezen van dit soort boeken, het is meer een studieboek voor de eigen ontwikkeling, merkte ik dat ik in bijna veertig jaar volwaasenheid nog geen spat veranderd ben, maar dat heb ik al vermeld in een vorig blog.
Bijna een jaar geleden heb ik mij naar aanleiding van een artikel in de krant aangesloten bij deze desorganisatie. Het leek mij erg leuk, juist omdat het puur om de vrolijkheid en het spelen gaat.
Sue Ellen Cooper, de oprichtster van de RHS, tevens schrijfster van het boek, beschrijft in vele toonaarden hoe het komt dat haar uit de hand gelopen grap uitgegroeid is tot zo'n wereldsucces.
De club van de RHS heeft niet het doel en zal ook nooit het doel krijgen van zich nuttig willen maken. Er zijn al vele organisaties die zich op dit aspect richten en dat is ook goed, heel goed. Veel vrouwen van de RHS zullen daarin ook hun steentje bijdragen, maar om dat vol te kunnen houden is het ook goed om zo af en toe te spelen. Sue vergelijkt dit met kinderen die naar school gaan en heel serieus de lessen volgen, maar in de pauzes, of zo u wilt in het speelkwartier, dan wordt er gespeeld. Dat spelen doen we voor ons zelf. We treden niet op, maar we zijn bij elkaar voor ons eigen vermaak.
Wij vrouwen van de RHS kiezen er voor, om van tijd tot tijd met elkaar te mogen spelen. En wat was het vroeger leuk om de verkleedkleren aan te trekken. Met het ons aankleden in de roodpaarse kledij komen we al helemaal in de stemming om met elkaar te spelen, ons open te stellen voor nieuwe dingen. Vernieuwingen geven vaak een impuls aan geluk en zelfvertrouwen. De club geeft ook mogelijkheden om nieuwe vriendschappen op te bouwen. We zijn al een eindje in het leven op stap en velen van ons zullen ervaren hebben dat vriendschapsbanden onmisbaar zijn, maar dat vriendschap ook kan verwelken.
Een ander aspect is dat we op een andere manier ouder worden dan onze moeders oud zijn geworden. We hebben eigenlijk geen goed voorbeeld. Waarom dan niet samen oefenen in het oud worden?
Dit alles is een beknopte weergave van het gedachtegoed van de Red Hatters. Naast dat ik mij heel gevoelsmatig tot deze groep pleziermakers aangetrokken voelde, kan ik het nu ook nog eens beredeneren. Ik hoef niemand te overtuigen, maar ik vind het voor mijzelf wel heel prettig als ik weet waar ik mee bezig ben. Het maakt mij alleen maar zekerder.
Ik ben nu wel zo ver, dat ik overal durf te zeggen dat ik lid ben van Red Hat Society. En als het moet zou ik mij nu ook wel op mijn werk durven te verkleden. Ik ga in ieder geval op twintig april in vol ornaat naar de conventie, dit is ongeveer de oprichtingsdatum van de eerste chapter in Amerika. Deze prachtige jurk, mooi van leleijkheid, heb ik voor een schijntje op de kop weten te tikken en die doe ik dan aan.
Mijn doel is bereikt. Met het lezen van dit boek heb ik genoeg kennis opgedaan en beschouw ik mijzelf nu als een echt afgestudeerde chaperette.
klik
Als jong volwassene heb ik vaak die gevoelens gehad, net op het goede moment in de bibliotheek te zijn om het juiste boek te vinden. Niet echt wetend waarnaar ik op zoek was, maar wel honger hebbend naar meer inzicht en kennis in mijzelf, in psychologische processen, interacties en relaties, stuitte ik dan vaak op een boek wat, of net teruggebracht werd, of tentoongesteld was of waar ik op een of andere manier naar toe getrokken werd. Niet dat ik nu alles weet, maar die honger lijkt enigszins gestild.
Hiermee leken ook die magische momenten van net op het juiste moment ergens zijn te zijn verdwenen, dacht ik. En dat is toch niet helemaal het geval.
Een paar voorbeelden. Toen ik met hond Hessel voor het eerst ging wandelen in het grote bos in het Lauwersmeergebied, ik was alleen, kwam ik de hondengedragskundige tegen die ons met Sjors zo op het goede spoor had gezet. Toen wij een paar maand later met Hessel er tegenaan liepen, dat hij zo moeilijk alleen thuis kon zijn, werd mede door deze ontmoeting het contact met haar heel snel gelegd.
Vorig jaar heb ik mij aangesloten bij de Red Hatters. Juist vanuit deze hoek heb ik aanknopingspunten gekregen om met mijn kwaal artritis psoriatica naar een hierin gespecialiseerde natuurarts te gaan.
Gisteren liepen wij samen met hond Hessel in datzelfde grote bos waar honden mogen lopen en daar ontmoetten we een bazin lopend met een kruk en haar twee honden. In een flits zag ik mijzelf daar over enige tijd lopen.... en dat was voor mij de aanleiding om even een praatje met haar te beginnen. Over hoe het is om twee honden te hebben.
We hebben enige nuttige informatie van haar gekregen zoals bijvoorbeeld, als puppy iemand bij ons komt wonen, eerst het speelgoed van Hessel even opruimen, zodat daar bij het begin geen ruzie kan ontstaan en zo nog een aantal goed bruikbare tips.
Toen ik een tijdje later op de dijk over het water uitkeek overdacht ik dit alles nog eens. Toeval? Of de wonderen zijn de wereld nog niet uit? Of gewoon open staan voor, ja voor wat eigenlijk?
Ik weet het niet, maar het geeft mij op de één of nadere wonderlijke manier wel energie. Ik heb mij in ieder geval voorgenomen om straks de avonturen van ons hondentweetal wat meer te gaan beschrijven. Ik ga daarvoor in elk geval een nieuwe rubriek aanmaken. Veel is er nog niet op het internet te vinden over de opvoeding van een tweede hond. Binnenkort kom ik wel op dit item terug, want de voorbereidingen zijn inmiddels in volle gang.
Ook verdient het voorgenomen bezoek aan de natuurarts een eigen en veel uitgebreider blogje. Dit zal ik binnenkort ook zeker gaan schrijven, maar dit maal heb ik er de voorkeur aan gegeven om ruimte te bieden aan wat zweverige gedachten en verbindingen. Naast het zakelijk en concreet zijn kan ik zo af en toe ook wel eens wegzweven.
klik
Vandaag was er even kort nieuwsbericht over fraude in het casino in Scheveningen. Ik ben maar één maal in mijn leven in een casino geweest en dat moet ook maar zo blijven. Ik weet dat ik al heel snel verslaafd ben aan een spelletje. Om een voorbeeld te geven, ik ben al enkele weken bezig met het snoepjesspelletje CANDY CRUSH SAGA en ik kan het niet uitstaan als ik een level niet kan halen. Ooit heb ik ditzelfde al eens meegemaakt met het spel van de lemmingen. Destijds heb ik mij daar uren mee vermaakt.
Maar terug naar het casino. Met mijn summiere kennis probeer ik mij voor te stellen hoe er dan door de croupiers fraude gepleegd zou kunnen worden. Ik zou het echt niet weten, maar op deze manier kom ik er achter, dat ik eigenlijk heel weinig weet over dit beroep.
Mijn nieuwsgierigheid is voldoende geprikkeld om wat onderzoek hierover te doen. Na enig research weet ik dat er interne opleidingen zijn die twee tot drie maanden duren, dat iemand wel rekenvaardig moet zijn, van kleurenblindheid geen sprake mag zijn en een bewijs van goed gedrag kan overleggen. Het salaris ligt tussen de 1200 en 1500 euro, de fooien of tronc zoals deze genoemd worden, niet meegerekend. Over hoe dit laatste geregeld wordt, word ik verder niet wijzer, maar naar mijn idee zal daar het fraudegevoelige aspect wel liggen.
Ik weet weer even genoeg. Hoewel ik mijzelf toch wel tot een fanatieke spelletjesgek reken, zou ik dit, spelletjesleider, niet als mijn beroep willen uitoefenen.
Wat ik wel weer heel erg leuk vind, is dat ik door een e-mail van een collega gewezen ben op een spelletje dat te maken heeft met de opleiding waaraan ik les geef, de opleiding tot Verzorgende/Verplegende. Dit zal ik zeker in mijn lessen gaan gebruiken, maar het is verder voor iedereen erg leuk om het eens te spelen.
Het spel laat zien hoe hectisch het beroep kan zijn en hoe goed georganiseerd een beroepskracht te werk moet gaan, om alle zorgvragers tevreden te houden èn om alle werkzaamheden binnen de tijd te doen. Ik ben nog niet verder gekomen dan level 4 en dat heeft mij al flink wat moeite gekost. Het spel kent 7 levels en het ziet er prachtig uit. Ik daag de bezoeker uit om het in ieder geval eens te proberen.
Dit is de link: (http://www.vierstroom.nl/game) Het is vooral in het begin net een rad van avontuur om het level tot een goed einde te brengen.
klik
Sinds ik bij de rode hoedenclub hoor, ben ik helemaal in de ban geraakt van de kleur paars. Zo gauw ik een paars kledingstuk zie, MOET ik even weten wat het kost. Het zou zomaar een koopje kunnen zijn.
Zo was ik in de afgelopen week in een kledingwinkel omdat ik op zoek was naar een trui of iets dergelijks. Ik ga de komende week voor een deel mijn werk weer hervatten en dan wil ik mij toch weer naar behoren kunnen kleden. Het gezegde is dan wel: kleren maken de man, maar dit geldt net zo goed voor vrouwen.
Ik was helemaal tevreden met het beeld wat ik in de spiegel zag. De bloes en het vest stonden mij goed. Terwijl ik nog even met de aardige verkoopster, tevens eigenaresse van de zaak en ongeveer van mijn leeftijd stond te praten viel mijn oog opeens op de paarse gala jurk. Ik vond hem eigenlijk mooi van lelijkheid en ik kon mij dan ook niet voorstellen dat iemand dat afzichtelijk ding zou willen kopen.
Zonder er ook maar één moment over na te denken liep ik naar de jurk en ik vroeg plompverloren: Als u deze jurk in de uitverkoop doet en u vraagt er een zacht prijsje voor, zou u mij dan even willen bellen? Voor ik kon schrikken van mijn eigen vraag, schrok ik van haar antwoord.
Dat luidde namelijk: Hij is al afgeprijsd maar voor 25 euro mag u hem wel meenemen. Ik kon mijn oren bijna niet geloven.
Voor alle zekerheid heb ik hem wel even gepast, want 25 euro voor een niet passende jurk is natuurlijk wel te veel. Maar heus hij past. De taille had iets minder ruim kunnen zijn, maar het is niet storend. Het is het model ook wel een beetje. De hals en de mouwen zitten keurig en de lengte is goed.
Ik vertelde de verkoopster waarom ik de jurk nodig heb. Het is een hele geschikte jurk om aan te hebben wanneer ik eind april naar de conventie van de Red Hat Sociëty ga. Ik zie me er komende zomer ook al in flaneren wanneer we naar de kunstmarkt in Dokkum gaan.
Ze werd helemaal enthousiast van mijn verhaal en ze zou zo lid willen worden ware het niet, dat zij nog een paar jaar zes dagen per week in haar eigen zaak wil staan. Ik heb haar beloofd nog een keer langs te komen om haar wat foto's van die conventiedag te laten zien.
Helemaal blij verliet ik de winkel. Wie had dat nu kunnen denken. Ik, die altijd de grootst mogelijke moeite heb om af te dingen. Ik die altijd zegt: dat kan ik niet. Dit maakt de Red Hat Society dus bij mij los. Weer onbevangen zijn, weer leren spelen, weer het kleine meisje van vroeger durven zijn. Dit is precies wat ik nodig heb in mijn leven.
Ik ben momenteel bezig het boek over de Red Hat Society geschreven door Sue Ellen Cooper te lezen. Ik merk dat ik het weer net zo lees als vroeger, toen ik hongerig allelei psychologische verhandelingen van bijvoorbeeld een Erich Fromm verslond. Het is als het ware een thuiskomen bij mezelf. De woorden lezen waar je eigenlijk naar op zoek bent. Prachtig. Binnenkort vertel ik in een van de volgende blogjes nog wel iets meer hierover.
klik
Wat zou ik graag in de paarse jurk in dit autootje willen rijden. Maar ja, er zullen altijd wensen blijven. Autootje hebben we in de afgelopen vakantie gespot en eigenlijk voor Sjoerd op de foto gezet.
|
|
