WE-300
WE-300 wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedenkt hij een thema. Voor de maand juli was dit ‘boeien’.
Hoe vaak Louise in haar gedachten naar die fatale middag is teruggekeerd is niet te beschrijven. Vijftien jaar is een hele lange periode in een vrouwenleven. Eens markiezin Prie, maar zie wat er van haar was geworden.
Een rimpelige oude vrouw van eind dertig. Ze miste twee van haar voortanden. Uiteindelijk had ze die er zelf maar uitgebroken, toen de pijn in haar mond bijna ondragelijk was geworden. Ook daarvoor was markies Tristan niet gezwicht, haar uit haar getraliede kamer te bevrijden om al dan niet geketend naar een barbier te kunnen gaan om daar de tand te laten trekken. Ze moest boeten, haar leven lang, voor de misstap die ze had begaan.
Op een warme dinsdag middag had ze haar paard laten zadelen en was ze uit rijden gegaan. Niet met de bedoeling om Antoine, de zoon van de hertog van Buzancais opnieuw te ontmoeten. Hun toekomst was voorbij. Hij had duidelijk gekozen trouw te blijven aan Huis Valois, waardoor de mooie hoge ambtelijke functie van broodheer voor hem in het verschiet lag.
“Antoine”, had ze gestameld, toen ze hem zag staan bij het étang van Chemille. Misschien had ze toen door moeten rijden, maar ze stapte af om het paard te laten drinken. Even later had ze in de armen van Antoine gelegen en had ze zijn vurige kussen beantwoord. Niet veel later lagen ze samen in het lange gras aan de westkant van het kapelletje. De muur van het kerkhof onttrok hen aan het zicht, maar de paarden werden gesignaleerd door de abt. Deze had zich verdekt opgesteld om te zien wie er bij deze paarden hoorden….
De markies was razend geweest en had haar voor goed in deze kamer laten insluiten. Binnenkort zou ze hier sterven. Door het afnemen van haar krachten, wist ze dat ze aan het eind van haar leven was gekomen.
klik
Mijn angst, zo is gebleken, was niet ongegrond. Was het op zaterdagmorgen nog goed te doen om Blois te bekijken, op zondag bleek het einde verhaal te zijn. Vroeg weg om nog een wandeltochtje te kunnen doen, zo was ons idee, maar we werden 'gestoord' door een Nederlands gezin. De kinderen Evelien en Koen van negen en tien jaar oud waren helemaal weg van het hondentweetal. Vader kwam mee en het gesprek belette ons om vroeg weg te komen. Maar......
Het gezin was de dag ervoor langs een meertje gekomen en hadden daar gezwommen. Ze vertelden dat het daar geen enkel probleem leek te zijn om de honden mee het water in te nemen, want dat werd daar veel meer gedaan. Het was een meertje vlak bij Montrésor. Op de kaart werd het niet aangegeven. In Génillé reden we tegen het meer aan en even verderop zagen we de vele auto's in de zinderende hitte, het was inmidels 34 graden, staan. We zijn om het étang heen gereden om te zien of we ook een eigen stekje konden vinden, maar dat was niet mogelijk om dat de rest van het meer door mensen met de hobby vissen was ingenomen. Met heel veel moeite hebben we tussen de mensenmenigte dan toch nog een klein stukje schaduw gevonden waarna ik een poosje met de hondenjongens heb gezwommen. Echt ideaal was het niet. In ieder geval lokte het ons niet om daar de volgende dag weer heen te gaan.
Op de terugweg reden we zomaar tegen kasteel Montpoupon aan en omdat het toegestaan was om mèt de hondenjongens dit te bezichtigen, hebben we dat gedaan. Alleen hebben we de tuin, waar de kaartjesverkoper ons de mooie hondenroute aanwees, hebben we maar laten zitten. Het was in de felle zon niet te doen.
De volgende dag zijn we maar eein eindje gaan rijden met de bedoeling ergens in het bos te gaan picknicken om vervolgens het kasteel in Chaumont te aanschouwen en mogelijk doorrijden naar Amboise...We hebben aan de rand van een bos met het uitzicht op zonnebloemen gegeten, maar ook in de schaduw was het bij 36 graden niet echt lekker. We zijn Chaumont en Amboise doorgereden zonder dit te bezoeken. Inmiddels hadden we gemerkt dat het in deze temperatuur voor kleuterhond Iemand niet meer te doen is.
Terug op de camping, onder het genot van een wit biertje hebben we het besluit genomen: We gaan naar huis. Met nog een hele week het vooruitzicht van deze hoge temperaturen, hadden wij daar niets meer te zoeken. Wij zijn geen mensen die hele dagen tevreden op een camping kunnen zitten. Wij willen wat kunnen doen. Bovendien begon bij mij de zonneallergie ook weer de kop op te steken. 's Nachts niet kunnen slapen vanwege de jeuk tengevolge van de uitslag is ook geen pretje.
We hebben onze vakantie afgesloten met een lekker etentje ergens binnen, waar ook de honden welkom waren, en we zijn de volgende dag om tien uur vertrokken en in één ruk, nou ja met een paar kleine tussenstopjes, naar huis gereden. We waren 's avonds om elf uur weer thuis. Een week eerder dan we gepland hadden.
Ach ja, een klein beetje een katergevoel heb ik wel. Ik was nog niet klaar met kaiken, lopen en fietsen. En toch schrijf ik in volle tevredenheid dit blogje. Het is een goede beslissing geweest.
Blois
Montpoupon
klik
Na gistermorgen een heerlijk verfrissend regentje gehad te hebben staan ons nu een paar snoeihete dagen van ruim dertig graden te wachten. En daar zie ik wat tegenop. Hond Hessel is nu wel aardig tegen de hitte bestand, maar halfwashond Iemand nog helemaal niet. Vandaag in Blois had hij het zwaar. Gelukkig waren we redelijk vroeg, zodat, we toen het echt heet werd, uitgekeken waren
Ik had gedacht het wel op te kunnen lossen door, àls het warm zou worden, naar één van de vele meertjes te gaan, waar we dan net als vorig jaar lekker zouden kunnen zwemmen. Maar dat valt tegen. De talloze etangs en lacjes zo ook de rivieren de Indre en de Loire zijn niet geschikt om te zwemmen, zo is gebleken. En ze zijn moeilijk te vinden en je ziet er niemand in zwemmen, dit in tegenstelling tot de streken de Dordogne en de Ardèche. Er zal dus wel een goede reden voor zijn.
Vorige week reden we opgewekt naar het Parc Natural Regional de la Brenne. Het was heel goed mogelijk geweest, dat we midden in dit gebied terecht waren gekomen. Het is maar goed dat dit niet gebeurd is. Er zouden talloze meertjes moeten zijn, maar er was niet veel van te zien. De meeste meertjes waren omgeven door een boomwal en totaal niet toegankelijk. Eén van de grotere meren dan? Het had zelfs een naam,etang du Saul,maar daar aangekomen, blijkt het alleen maar geschikt te zijn om vogels te kijken. Ook leuk, maar niet helemaal onze bedoeling. Thuis had ik bijna mijn zinnen gezet op Mézières en Brenne.
Toch maar goed dat we hier slechts op bezoek zijn geweest en dat dit niet onze standplaats is geworden. En ach met nog een aantal kastelen te gaan vermaken wij ons wel, ook zonder zwemmeertje. We zullen alleen de dagen iets anders moeten indelen. En de honden kunnen in elk geval ’s avonds heerlijk afkoelen in de Cher. Zij kunnen daar wel lekker in zwemmen dat het een lieve lust is.
klk
Soms zit bijna alles mee. Bijna. Over wat er even niet mee zit zal ik in een volgend blogje vertellen. Nee, het zijn niet de tien spetters regen die we vandaag gehad hebben, maar het heeft wel met water te maken, maar zoals reeds gschreven , daarover een volgende keer meer.
Dit keer wil ik een kleine selectie van enkele van de vele kastelen tonen. Sommigen kunnen we op de fiets bereiken, voor de iets verder weggegelegen bouwwerkjes moet de auto gepakt worden.
Montrésor is een klein maar mooi oud plaatsje, goed bewaard gebleven. We hebben er even doorheen geslenterd. En nee, dat kasteel heb ik niet van binnen gezien. Ik kon zonder hiervan hartzeer te hebben aan voorbij gaan.
Dat geldt ook voor Loches. Een mooi plaatsje, mèt kasteel en donjon, maar ik heb het alleen van de buitenkant gezien. Het kostte trouwens nogal wat moeite om het kasteel op de foto te krijgen. We moesten ervoor naar een buitenweggetje.
Tijdens een fietstochtje hebben we kasteel Chévery aangedaan, ook daar ben ik niet in geweest.
Hierna kwam het wat grotere werk. Met de auto naar Cheverny en als dat wat tegen zou vallen , zouden we acht kilometer verder rijden naar Chambord. Bij Cheverny mochten we met de jongens het park niet in waardoor er ook niets te fotograveren viel. Ik zou daar verderop in de week nog alleen naar toe kunnen gaan. We reden dus door naar Chambord. En daar viel ik bijna in katzwijm. Een sprookjeskasteel, maar dan in werkelijkheid. Ik raakte door zoveel moois gewoon ontroerd. Na het kasteel van alle einden en kanten bekeken te hebben, werd er besloten dat ik het de volgende dag echt bezoeken zou. En dat heb ik gedaan. Ik zal het nooit meer vergeten. Ik heb echt in dat eindeloos mooie sprookjeskasteel rondgedwaald.
Loches
Chevery
klik
Ik had het dus goed gezien, toen mijn oog op deze camping viel, als we ook wilden fietsen zou het een camping aan één van de rivieren moeten zijn. En dat hebben we al een keer gedaan, fietsen langs de Cher. Voor Iemand is dat ook beter, hij moet nog wennen aan de zon en de zomer en hij kan ook nog niet alle dagen een flink stuk wandelen. We fietsten richting Thésée. Daar zouden ruïnes uit de Gallo Rormaanse tijd te vinden zijn. En een kasteel met een mooie tuin. Het geheel was wat magertjes, vergeleken met wat ik de volgende dag in Montrésor en in Loches mocht aanschouwen. En dat is nog maar het begin van het vele schoons wat in ons bereik ligt.
Naast al deze culturele erfgoederen is er ook veel te zien wat meer in het menselijke vlak ligt. Zo was er op onze overnachtingscamping een Engelse mevrouw die tegen een boom gezeten uren aan het mediteren was. Ze zat in de lotushouding en bleef ook zo zitten. Na een half uur nam ze even een pauze. Ze maakte een hele sierlijke strekking naar rechts, toen één naar links, aaide haar hond even over het kopje om vervolgens weer met het mediteren verder te gaan. Na ruim een uur stond ze op. Dat was het startsein voor haar hond om ook in de poten te komen. kennelijk had ze hem dit geleerd, want toen was het speelkwartier voor de hond. Het was een vermakelijk geheel. Even later keerde ze weer terug naar de lotushouding. Kennelijk kon ze er geen genoeg van krijgen
Zo valt er altijd wel wat te zien op zo'n camping. Vorig jaar zijn we er niet helemaal uitgekomen of een groep jongeren met allemaal een identiek bandje met slotje om de pols of enkel, begeleid door een aantal volwasenen daar nu wel of niet vrijwillig waren. Een feit was, dat zij in die 16 dagen nooit van de camping af zijn geweest.
Dit jaar heeft een drietal jongeren hun intrek genomen in twee tenten schuin tegenover ons. Het zijn mensen met mogelijkheden, of anders gezegd, met een licht verstandelijke beperking. Een vierde man is wat ouder en heeft de leiding? Dat is niet geheel duideijk maar ze doen het leuk. Het zijn kant en klare tenten die met fietsen en al gehuurd kunen worden. Een Nederlands busje bracht hen en nog een aantal anderen, die niet bij elkaar horen. Het groepje vermaakt zich kostelijk.
Dat geldt ook voor ons. We wisselen onze dagen dus af met wandelen fietsen en autoritjes. En het weer? Het laat niets te wensen over. Een heerlijke temperatuur. Het is wat dat betreft een kwestie van mooi weer en lange dagen.
klik
klik
Na vele malen op de computer geprobeerd te hebben DE ideale camping te vinden, zijn we een paar dagen geleden maar op weg gegaan zonder een vast omlijnd plan. Het zou ergens in de buurt van de Loire gaan worden, zoveel was wel duidelijk.
Mijn ideale camping zou ergens op de grens van Touraine, Blésois en Orléans en Berry moeten liggen. We zouden dan èn kastelen kunnen zien èn fietsen langs de Loire en wandelen in het gebied met de vele meertjes in het natuurpark Brenne. De camping mag niet te duur zijn, moet het liefst bij een stadje op loopafstand liggen, moet niet te groot zijn en niet te druk maar ook weer niet te stil. O ja en wifi is natuurlijk een must!
Thuis, op de kaart lijkt het maar een hanenstap. Maar reeds onderweg, al rijdend na onze overnachtings tussenstop net voor Parijs, ga ik beseffen dat alles toch wel wat verder van elkaar ligt dan ik gedacht had. En laten we wel wezen, zo'n tweede dag in de auto begint al snel te vervelen. In de vakantie zelf hoef ik niet zo nodig vele kilometers te maken
Het plan wordt dus bijgesteld. We gaan niet naar Chateauroux. Dat is te ver uit de buurt. En ja, dan wordt het improviseren. Wat nu. Op de kaart zie ik dat St Aignan een camping heeft en dat er in de buurt ook een paar gemeentecampings ziijn. We kunnen dus als het ware shoppen.
Nadat we op een aire, een parkeerplaats, met hulp van een hele vriendelijke fransman uit een sluisje bevrijd zijn waar we met de caravan niet meer voor of achteruit konden, (we volgden heel netjes het bevel van een bord op!)besluiten we dit maar te gaan doen.
In st Aignan is het niet helemaal duidelijk welke kant we op moeten en tuffen we met caravan en al door de smalle oude straatjes. Na vele omwegen komen we bij de camping aan. Beetje duur vinden wij. Dus maar naar de camping municipal in Mareuil. Gelukkig is de accuil gesloten want bij nader inzien vinden we het ook helemaal niets. Omdat het al tegen vieren loopt besluiten we terug te keren naar de camping les Clochards in st Aignan. We krijgen een prachtig plekje toegewezen en echt, voor mij grenst dit bijna aan de ideale camping. Hier heb ik het goed naar mijn zin.
klik
De laatste week voor de vakantie verloopt vaak een beetje rommelig. Alles gaat net een beetje anders. Daarnaast zijn er nog vele andere zaken die mij bezig houden. Het tennis in Wimbledon, De Tour de France, mijn echte breipogingen en ook nog de verjaardag van P. met de visite van kinderen en beide kleindochters, nee, geen foto's, dat mag niet meer, en als laatste, maar niet geheel onbelangrijk: het mooie weer, pffft, eindelijk. Het kan niet op.
Toch wil ik met een blogje het één en ander van de afgelopen week nog wel even aan elkaar breien. Er ontgaat mij niet zoveel, alleen de tijd vinden om er een mooi blogje van te maken ontbrak een beetje. Zo ben ik wel begaan met die Snowden. Je zult de dagen maar moeten slijten in een transferpunt van een luchthaven met het uitzicht op een zeer onzekere toekomst waarbij van een thuiskomen geen sprake kan zijn. Afschuwelijk lijkt me dat. Hoe leuk een vakantie ook is, het thuiskomen is voor mij ook altijd weer een feest. Ik hoop voor hem dat hij ergens welkom is, zodat in ieder geval aan dit tijdelijke verblijf een einde zal komen. Of ik vind dat hij al dan niet juist gehandeld heeft weet ik niet. Ik heb te weinig kennis en inzicht om daarover een standpunt in te nemen.
Men weet veel, dat is waar. Dat bleek maar weer toen we als verjaardagscadeau voor P. een tablet gingen kopen. We werden doorverwezen naar de desk van Essent. Mogelijk zou er door onze aankoop een scherp bod voor de energielevering geboden kunnen worden. Naam en adres werden ingetikt en ons hele hebben en houden qua energieverbruik werd zichtbaar...... Over privacy gesproken. Nu hadden wij al een heel scherp contract dus men kon niets voor ons betekenen.
Op een ander moment verwens je de privacybescherming. Door de aanschaf van het tablet van P. werd duidelijk dat de router bijons niet meer naar behoren werkte. Door wat heen en weer gemanoevreer, moest ik telkenmale mijn wachtwoord intypen om de iPad te ontgrendelen. En dat ging op vrijdagmorgen dus falikant mis. iPad raakte in coma. Gelukkig was het nog net geen vakantie, waardoor op de laatste werkdag mijn iPad, in bruikleen van school, daar gelukkig weer gerecetted kon worden. Maar dat was echt meer dan een kleine handeling verrichten. Ik stond er van te kijken hoe dit dan wel weer heel sterk beveiligd was.
Afijn, alles doet het weer, de wifi thuis, mijn iPad, de tablet van P. We gaan verheugd weer verder.
En we gaan letterlijk verder.. Over niet al te lange tijd zullen we naar het Loiredal afreizen. De voorbereidingen zijn al in volle gang. En ja, ik durf dit gerust op het internet prijs te geven, ons huis wordt namelijk niet echt alleen gelaten. Ook een nieuwsfeitje van de afgelopen week. De meeste inbraken tijdens de vakantie worden niet gepleegd vanuit research op het internet, nee, 's avonds de straat op gaan en zo op onderzoek uit gaan om vast te stellen welke huizen door de vakantie even niet bewoond zijn schijnt nog steeds veel lucratiever te zijn, zo was deze week ook in het nieuws.
Mijn breiwerk gaat mee op vakantie. Helaas is het werk wat hier te zien is vergeefs geweest. Door een niet juist lezen van het patroon heb ik over het hoofd gezien dat het patroon uit twee delen bestaat, verbonden met in het midden een tussensteek. Ik moet dus gewoon weer opnieuw beginnen. Ooit zal het hiermee goedkomen en heb ik een geweldige shawl/omslagdoek die ik bij de red hatters kan gebruiken.
Ook in blogjes laat ik zo af en toe hier en daar wel eens een steekje vallen door onder andere het onregelmatige bloggen van de laatste tijd, maar met dit blogje kan ik toch zeggen dat ik het een en ander weer aan elkaar en recht gebreid heb waardoor de voortgang voorlopig weer gegarandeerd is.
klik
|
|
