Een nieuwe lente en een nieuw geluid, oubolliger kan ik bijna niet beginnen. Afgelopen herfst wist ik al dat ik, eens, in het voorjaar, met deze woorden een blogje zou openen, want bij mijn bezoek aan het Rijksmuseum heb ik toen, met dit doel voor ogen nogal wat foto's genomen van schilderijen met tulpencomposities.
Ondertussen verzamelde ik ook allerlei artikelen over de tulp. Alleen nu het zo ver is, heb ik helemaal de behoefte niet meer om allerlei wetenswaardigheden over de tulp in een kort blogje samen te vatten. Gewoon omdat ik veronderstel dat bijna iedereen wel weet dat de tulp oorspronkelijk uit Turkije komt.
Misschien is het minder bekend, dat de eerste lading tulpen in Antwerpen aankwam, maar dat de bollen als onteetbare uien op een composthoop terecht zijn gekomen, waar ze vervolgens spontaan tot bloei kwamen. Via de Vlaamse plantkundige is de tulp in de Leidse Hortus als sierbloem opgekweekt. We zitten dan zo rond 1596.
Ach, zo heb ik nog veel meer wetenswaardigheidjes rond de tulp verzameld, maar ik ga veel liever naar het nieuwe geluid.
Afgelopen week ben ik op uitnodiging van mede Red Hatter M. als introducee mee geweest naar een inspiratiedag van de stichting Senia in Groningen. Deze stichting wil mensen samenbrengen met dezelfde interesses. Mooie boeken lezen, interessante musea bezoeken, zinvolle gesprekken voeren, dat is wat we willen bieden.
Senia, voor de geïnteresseerde hier de link: www.senia.nl, want het is een landelijke stichting, werkt met een eenvoudige formule, maar met een grote impact. De leesgroepen en museumgroepen worden vaak vriendengroepen die jaren bij elkaar blijven. En dat is precies wat ik altijd heb willen doen, lid worden van een leesgroep, later als ik veel tijd zou hebben. Die tijd is nu dus gekomen.
Hoe het precies gaat komen weet ik nog niet, want Groningen is wel heel erg ver. Voor mij maar ook voor de andere leden van de leesgroep, want het is de bedoeling dat de bijeenkomsten bij elkaar thuis plaats vinden.
M. en ik hebben het plan opgevat om hier in onze omgeving een leesgroep op te richten. Het moet toch mogelijk zijn om een groepje van ongeveer 6 à 7 personen bij elkaar te krijgen om ons dan vervolgens aan te sluiten bij Stichting Senia. Zij verzorgen namelijk de literatuurlijsten en de leeswijzers. Ik heb er zin in en ik hoop van ganser harte dat het lukt. Dan zouden we in september mooi van start kunnen gaan. Het leven is toch zo mooi!
klik
Meestal kom ik niet op voorgaande berichten terug, maar in dit geval is het wel zo eerlijk om het wel te doen. Het logeertehuis uit het vorige blogje, waar ik in het kader van NL Doet een bijdrage zou leveren, treft geen blaam. Misschien moet ik mijn hand wel in eigen boezem steken. Ik had mijzelf natuurlijk ook wat actiever kunnen opstellen.
Wat wil het geval. Omdat het mij toch niet helemaal lekker zat, heb ik maandag een mailtje verstuurd waarin ik gewag maakte van het feit dat ik de toegezegde informatie helaas niet had ontvangen en dat ik daarom de conclusie getrokken had, dat de schoonmaakactie niet zou plaats vinden.
Twee dagen later ontving ik een mailtje waar in stond, dat men het jammer vond dat ik verstek had moeten laten gaan, maar dat er toch echt info naar mijn e-mailadres was verzonden en dat dit bericht niet als onbestelbaar was teruggekomen. "Ja ja," mopperde ik tegen P., "vast ergens in de cloud blijven hangen...., ik heb echt niets ontvangen!"
En toen vroeg P. opeens of ik ook bij reclame etcetera had gekeken, want google maakt de laatste tijd zelf keuzes in welke categoriën de berichten neergezet worden, bijvoorbeeld: sociaal, reclame updates enzovoort. "Ja, maar daar heeft het niet tussen gezeten, dan was het heus niet aan mijn aandacht ontsnapt," was mijn snibbige antwoord. "Ook bij de Spam gekeken?" "Nee natuurlijk niet, spam is spam, daar kijk ik niet naar!"
Ik was toch een beetje nieuwsgierig geworden en al neuzend in de spam kwam ik inderdaad een drietal berichten van hen tegen. Waarom het nu als Spam beschouwd werd is mij een raadsel, maar het raadsel van geen berichten hebben ontvangen is hiermee wel opgelost. Jammer dat het zo gelopen is. Voor hen maar ook voor mij. Ik had daar best graag een kijkje willen nemen om vervolgens mijn handen uit de mouwen te steken. Gelukkig kon ik uit de berichten opmaken dat er best veel hulp is komen opdagen, tot aan de burgermeester en een wethouder toe.
Ik vind het wel zo netjes om middels dit blogje de instelling van alle blaam te zuiveren!
klik
En toch zit het mij niet helemaal lekker. Had ik meer moeten doen, mij actiever moeten opstellen? Ik weet het niet. Soms blijkt ook gewoon door de loop der dingen dat iets niet bij mij past.
Al vrij snel na mijn officiële afscheidsetentje met collegae begin dit jaar, aangeboden door de school, begonnen de radiospotjes van NL DOET. Mede geinspireerd door de vrolijke gezichten van toen nog prins Willem Alexander en Maxima, had ik mij altijd voorgenomen, dat ik, als ik voorgoed vrij zou zijn, met dit initiatief mee zou doen en zo ging ik via internet op zoek.
Een logeerhuis, bedoeld voor kinderen met een beperking, aan de rand van het dorp waar ik woon stond op de lijst. Er moest wat geschilderd worden en ook de tuin moest onderhanden genomen worden. Mijn keuze was snel gemaakt en ik meldde mij aan. Binnen een dag had ik een enthousiast e-mailtje terug; men vond het erg leuk dat ik mij aangemeld had en ik zou in de loop van de tijd nog wel enige informatie van hen toegestuurd krijgen.
De tijd verstreek maar het bleef stil. Er kwam geen info, niet per post, geen mail, geen telefoontje, helemaal niets.! Mijn onzekerheid over de aanmelding groeide met de week. Daarop heb ik het besluit genomen, dat als ik echt niets zou ontvangen, ik mij niet meer geroepen voelde om mij hiervoor nog in te zetten en ik op 21 maart thuis zou blijven.
Vanmorgen werd ik wakker en ik wist dat er iets in mijn agenda geprogrammeerd stond, maar dat ik desondanks vandaag geen verplichtingen had. Ik had namelijk helemaal niets meer gehoord.
Tijdens mij dagelijkse besognes van douchen en aankleden aan het begin van de dag, schoot mij opeens in de gedachte dat ik ooit, heel lang geleden, eens iets dergelijks had meegemaakt. Het was in de tijd dat ik als psychiatrisch leerling-verpleegkundige in Amersfoort woonachtig was. Omdat ik naast het wereldje van de psychiatrie mijn grenzen wilde verbreden, meldde ik mij aan om ingezet te worden bij de wereldwinkel. Omdat ik na mijn telefonische aanmelding niets meer hoorde ben ik er op een middag nog eens in eigen persoon heen gegaan. Men was erg enthousiast en ik kon direct aan de slag. Ik heb een hele middag koffie staan afwegen. Maar ook daarna heb ik nooit meer iets gehoord, geen uitnodiging voor vergaderingen of werkgroepoverleggen, helemaal niets. Het is altijd stil gebleven.
Het geen respons krijgen blijft altijd een wat onbevredigend gevoel geven, maar ik laat het wel zo. Tenslotte heb ik in diverse besturen al heel wat vrijwilligerswerk gedaan en ben ik sinds een tijdje weer actief in het regiobestuur van de Zonnebloem. Ook bij de tennisvereniging begin ik weer met het verrichten van wat hand en spandiensten. Ik zit dus niet stil, maar misschien ben ik meer geschikt voor meer gestructureerd vrijwilligerswerk in bestuurlijke vorm en passen doedingen gewoon niet zo bij mij.
Voor mij is de slogan dit jaar geworden: NL Doet, maar ik deed het niet. En wat ik volgend jaar doe weet ik nog niet. Ik heb in ieder geval wel gedaan wat ik mij had voorgenomen, mij aangemeld. Die belofte aan mijzelf heb ik hiermee ingelost en daarmee heb ik in ieder geval vrede met mijzelf.
klik
Soms loop ik tijden met een woord in mijn hoofd waarvan ik denk dat ik daarover nodig eens een blogje moet schrijven, maar het komt er dan niet van. Het blijft als een oorwurm in mijn gedachten zitten om zo nu en dan weer eens de kop op te steken. Ik denk dat nu de tijd rijp is om het oorwurmpje aan te gaan pakken, waardoor het misschien zelfs wel verwijderd kan worden.
Het gaat om het woord TRIBUTE. Een paar jaar geleden dook dit woord opeens op. Tribute dit, Tribute dat... Het heeft enige tijd geduurd voor ik er achter was wat hiermee bedoeld werd. En helemaal zeker van het begrip ben ik nog steeds niet, want wat is nu precies het verschil tussen coverband, tribute of revival.
Deze laatste variant kwam ik onlangs tegen. Ik las in het ANWBblad Kampioen iets over een optreden van Simon en Garfunkel begin april in Den Haag en ik had direct iets van: Daar zou ik wel heel graag heen willen. Dit in tegenstelling tot een bezoek aan Pink Pop waar een optreden van De Stones gepland staat (hoewel dit nu even op losse schroeven is komen te staan) en waar ik absoluut niet naar toe hoef. Maar bij nader onderzoek hoef ik dus ook niet naar Simon en Garfunkel, want het blijkt om een Revivalconcert te gaan. Anderen spelen de muziek van dit duo en de bezoekers kunnen dan luidkeels de bekende muziek met deze coverband, want zo zie ik het dan toch, meezingen.
Men heeft mij ooit eens verteld dat een Tributeband net iets meer te maken heeft met een eerbetoon aan de betreffende band van weleer. Zo zie ik wel eens langs de weg een reclamebord vastgemaakt aan een lantaarnpaal waarop te lezen staat dat Queen (in grote letters en het woord tribute heel klein erachter) ergens komt optreden. Het zal wel denk ik dan, het spreekt mij niet aan.
Wat mij ook niet aanspreekt is het songfestivalnummer waarmee Ilse en Waylon ons land willen gaan vertegenwoordigen. Het is in mijn oren niet een echt songfestivalnummer, alhoewel, het is wel een oorwurm. Als je het één keer gehoord hebt, blijft het wel hangen. Dat dan wel weer.
Wat bij mij ook altijd blijft hangen is de stem van Rufus Wainwright. Alhoewel hij niet zo vaak op de radio te horen is, herken ik deze zanger al wanneer de eerste tonen worden ingezet. Vorig jaar zag ik (ook) in Den Haag een reclamebord waarop een concert van hem aangekondigd werd. Helaas zag ik toen geen mogelijkheden om dat concert te kunnen bezoeken, maar als ik ooit de kans krijg, ga ik daar zeker heen. Niet naar een cover, tribute of reviivalorkest met werk van hem, maar ik zou hem wel graag live willen zien optreden.
Dit jaar maar weer eens wat aandacht van mij voor de Boekenweek, want wat heb ik ooit genoten van een boek van Tommy Wieringa, de schrijver van het boekenweek geschenk van dit jaar. Een paar jaar geleden heb ik het boek Joe Speedboot als luisterboek in de auto afgespeeld op weg naar en van mijn werk. Het was een heerlijke ervaring om het toch wel iets absurdistische verhaal voorgelezen te krijgen.
Ceasarion van dezelfde schrijver heb ik van de bibiliotheek als boek in huis gehad met de bedoeling om het zelf te lezen, maar het is er niet van gekomen. Het lezen op zich ging even niet. Ook wilde het in het laatste half jaar op weg naar mijn werk niet meer lukken met de luisterboeken. Het leek alsof mijn hoofd (te) vol was.
Nu ik een paar maand thuis ben, begint het lezen weer een beetje op gang te komen. Na een paar flutromannetjes van onder andere Loes den Hollander ben ik als opstapje naar een wat ander genre overgegaan. Ik merk dat na een lange tijd de concentratie weer een beetje terug begint te komen en dat het nieuwste boek van schrijfster Jodi Picoult: 'voor de wolven' mij echt weer heeft kunnen boeien. Ook de tussenliggende hoofdstukken die veel informatie bevatten over het leven van een roedel wolven heb ik niet overgeslagen. Het gebeurt nogal eens, dat als die info niet relevant voor de verhaallijn is, ik deze hoofdstukken nog wel eens wil overslaan. Als een verhaal mij boeit, ben ik gulzig en wil ik de verhaallijn zo snel mogelijk naar het einde volgen.
Ik houd al ruim vijftien jaar in een schriftje bij (ja het kan inmiddels ook de op de pc., ik weet het) welke boeken ik in de loop van het jaar lees (niet welke ik leen, want dat zijn er veel meer). Het aantal schommelt per jaar meestal tussen de derig en de veertig, maar vorig jaar ben ik niet verder gekomen dan zestien.
Ik hoop dat de stijgende lijn van de concentratie zich voortzet. Dat zal ik wel nodig hebben, want iwaarschijnlijk ga ik lid worden van een leeskring. Op uitnodiging van een medelid van de Red Hat ga ik binnenkort als introducee mee naar een inspiratiedag van Stichting Senia. Op deze inspiratiedag kan ik informatie opdoen over de leeskringen die deze landelijke stichting onder haar beheer heeft. En dat is nu net iets wat ik altijd al graag heb willen doen, mij aansluiten bij een leeskring om zo nu en dan een boek te lezen waarover na afloop met de deelnemers van het leesgroepje van gedachten gewisseld kan worden. Tijdens mijn werkzame leven heb ik dit soort wensen altijd verplaatst naar: later als ik tijd krijg.
Nu heb ik tijd en toen dit ter sprake kwam werd ik opeens helemaal blij. Dit is immers een uitgestelde wens die ik nu zo maar in vervulling kan laten gaan. Ik heb er zin in. Ik moet zeggen, dat mijn leven als pensionada al een aardige invulling begint te krijgen. Wel een heel andere invulling dan in het boek Pensionado's van de schrijver van Sambeek beschreven staat. Dat boek heb ik inmiddels wel gelezen, maar de beschrijving van de levens van de verschillende personen staan ver, heel ver van mij af. En ook van de mensen in mijn directe omgeving, voor zover ik het kan inschatten.
Maar dat is nu zo leuk van het lezen. het geeft je soms inkijkjes in totaal andere levens, in heel andere culturen of in heel andere tijden.
Op dit moment heb ik niet direct een boekenwens die ik wil kopen, dus het boekengeschenk zal op dit moment wel even aan mijn neus voorbij gaan, maar ik kom dit jaar vast wel iemand tegen van wie ik het een keer kan lenen.
klik
Ook dit jaar is de Internationale Vrouwendag op 8 maart niet helemaal onopgemerkt aan mij voorbij gegaan. Alleen hebben "wij" het een dagje later gevierd. De "wij" zijn de meisje van de Red Hattersgroep waar ik dus bij aangesloten ben. Begin januaari heben we een bezoek aan de musical Aletta, opgevoerd in de stad Groningen, opgenomen in ons jaarprogramma.
Hoewel De club van de Red Hatters, geen pretenties hebben om goede doelen te ondersteunen, niet van een bepaalde politieke te kleur zijn en ook geen verheven idealen nastreven behalve dan alleen maar gezellig met elkaar bezig zijn als een soort pauzeactiviteit naast de vele verplichtingen die een ieder van ons wel degelijk kent in de vorm van werk, vrijwilligerswerk, mantelzorg of wat dies meer zij, gaf het gevoel van de saamhorigheid van deze groep vrouwen juist een bijzondere beleving mee bij het zien van deze musical.
Drie jaar is er hard aan deze musical gewerkt! Het GOOV Muziektheater in Groningen initieerde en produceerde Aletta de Musical, de eerste musical over het leven van Aletta Jacobs. Zaterdag 8 maart 2014 was - in de geest van Aletta Jacobs op Internationale Vrouwendag - Aletta de Musical in de Stadsschouwburg en op bijzondere locaties in het stadshart van Groningen de première!
Het verhaal zal allicht bekend zijn, ze was het eerste meisje wat naar de HBS ging, ze schreef Thorbecke een brief wat resulteerde om als eerste vrouw universitair onderwijs te kunnen gaan volgen, ze was de eerste vrouw die arts werd, om vervolgens als eerste vrouw te promoveren. Daarnaast heeft zij ruim een kwart eeuw gestreden voor het vrouwenkiesrecht.
De musical is opgezet als een avontuurlijke voorstelling. Op vijf verschillende plaatsen in de stad zijn er gelegenheidstheatertjes waar ingezoomd wordt op de veelzijdigheid van Aletta. Er kan voor twee locaties gekozen worden om dan vanuit de verschillende locaties naar de stadsschouwburgt te trekken alwaar de uiteindelijke musical opgevoerd wordt.
Mede dank zij het mooie weer hebben wij deze zondag echt genoten van de bijzondere opzet. En ook al was het een dag later, voor mij was het een hele goede manier om stil te staan bij de internationale vrouwendag. En dat dit nog steeds nodig is, daar waren wij het als Red Hatters roerend met elkaar over eens. Want ondanks dat wij blij zijn om in deze tijd te leven, voor vrouwen kan en zal er nog veel verbeterd moeten worden.
klik
Het was bij ons al enige tijd een punt van discussie, want ik was niet helemaal gerust op het welbevinden van onze bijna negentienjarige poes Sjimmie, doch mijn twijfels werden herhaaldelijk met klem tegengesproken. Omdat ze deze week weer bijna niet at en mede omdat ze na een val van de wasmachine zo erbarmelijk huilmiauwde werd er, om onszelf ook wat meer duidelijkheid te verschaffen, een afspraak met de dierenarts gemaakt.
Op het tijdstip dat we vanmorgen richting dierenarts moesten vertrekken, was Sjimmie in geen velden of wegen te verkennen, terwijl we haar een half uur daarvoor nog stijf en stram over het terrras hadden zien wandelen. Na veel geroep en wat rammelen met haar etensbakjes vonden we haar uiteindelijk, zittend op de plek waar Sjors begraven ligt....
Tijdens het onderzoek bleek dat Sjimmie heel veel gebitsproblemen had en daardoor waarschijnlijk heel veel pijn leed. Ook had ze kennelijk last van artrose, gezien haar stijfheid. Om vast te stellen of opnieuw een gebitsrenovatie, net als twee jaar geleden, nog kans van slagen had werd er eerst ter controle nog een bloedonderzoek gedaan om vast te stellen of Sjimmie een dergelijke ingreep onder narcose nog zou kunnen doorstaan.
Helaas, uit dit onderzoek bleek dat de algehele conditie van Sjimmie zo erbarmelijk slecht was, nierfunctie en leverfunctie scoorden ver onder de maat, waardoor poes een behandeling onder narcose waarschijnlijk niet zou overleven. Om haar verdere pijn te besparen werd ons in overweging gegeven om tot euthaniasie over te gaan. Hierin hebben we uit liefde voor haar in toegestemd.
En dan, in die laatste minuten in het het samen zijn met haar, haar aaiend en strelend, ondertussen wachten op het naderende einde, flitst haar hele leven aan je voorbij. Hoe ze als heel jong katje met nog blauwe oogjes door zoonlief in een doosje bij ons werd gebracht. Ze was verstoten uit het nest. En hoe ze binnen een paar dagen opbloeide tot een heel mooi katje. En dan het moment dat na een paar maanden hond Sjors zijn intrede deed en haar direct duidelijk maakte wie er vanaf dat moment de baas was.
Van ons kreeg ze hiervoor compensatie door eenmalig moeder te mogen worden. Ze bracht vier mooie katjes ter wereld en zorgde met grote toewijding dat deze en op aanvraag nog een vijfde katje omdat de moeder hiervan was doodgereden, allemaal groot genoeg waren om zelfstandig verder door het leven te gaan.
Ze was drie jaar oud toen wij naar het huis waar we nu wonen verhuisden. Na één dag lieten we haar de vrijheid en na even rond het huis gescharreld te hebben was het duidelijk, dit was bijna een paradijs voor haar. Veel ruimte om het huis , een stukje bos pal achter het huis, vogels en muizen voldoende voor handen om op te jagen, het kon niet stuk. Alleen de weken dat wij op vakantie waren en zij maar één keer per dag verzorgd werd door de één of de ander, waren mindere tijden voor haar. En die éne keer dat ze ondergebracht was in een kattenpension was helemaal een ramp, maar voor het overige lijkt het erop dat ze bij ons een prima leven heeft gehad. Ook toen het nieuwe hondje Hessel ten tonele kwam. En ruim een jaar later, toen hond Iemand kwam scheen ze even te denken, oh nee niet nog één, maar ook daarmee heeft ze zich mee leren te verstaan.
Een echte knuffelkat was Sjimmie niet, maar ze eiste wel haar eigen plekje op en ze was zeer gesteld op de dagelijkse rituelen rond haar bestaan.
Tijdens het aaien in haar laatste tien minuten van haar leven trekt dit, ondanks de vele tranen, als een film aan mij voorbij. En ik weet, er is geen weg terug. Aan alles komt een eind, ook aan het leven van een poes. Maar het doet zo'n pijn en het geeft zo veel verdriet.
Rust zacht lieve Sjimmie. Jouw laatste rustplaats is een plekje naast je grote vriend Sjors. Samen zijn juliie een heel uitzonderlijks stel geweest van wie ik ongelooflijk veel gehouden heb. Ik neem jullie in mijn herinneringen mee in heel mijn verdere leven.
klik
Er moet vast ergens wel een foto te vinden ziijn van Sjimmie en Sjors samen. Zogauw ik die vind zal ik deze plaatsen.
Krant lezen doe ik met heel veel plezier en naast het plezier verschaft het mij ook veel inzicht. Dat is ook de bedoeling van een krant, zult u misschien zeggen, maar juist de artikelen die nu niet direct schokkend wereldnieuws van dit moment zijn, boeien mij. Het echte nieuws van wat er zich hier en nu in de wereld afspeelt, volg ik wel via de de nieuwsdiensten op radio of tv., maar de rare noviteiten waarmee de krant op zaterdag gevuld wordt vind ik heerlijk om te lezen.
Aan de ene kant denk ik, als ik de kop lees: Brabantia wil sexy merk worden, oh, so what, en toch ga ik het artikeltje even lezen. Brabantia, het klinkt zo vertrouwd en solide. Wasrekken, voorraadbussen, pedaalemmers en wat al niet meer, meestal als ik één van deze voorwerpen moet aanschaffen kies ik voor dit merk, àls de portemonnee het tenminste toestaat, want Brabantia staat voor kwaliteit en degelijkheid, is daardoor wel duur, maar ook duurzaam. Neem mijn broodtrommel bijvoorbeeld. Deze is minstens veertig jaar oud, maar ziet er nog steeds uitstekend uit. En aan die degelijkheid zou dit merk ten gronde gaan zo lees ik in het artikel, want de moderne Nederlander houdt niet meer van die calvinistische ingetogenheid. En dat terwijl Brabantia wereldwijd geroemd wordt; de Britten zijn er gek op, maar de Nederlanders vinden de ontwerpen dus maar stoffig en oubollig.
Brabantiaspullen worden wereldwijd verkocht in 12.000 winkels. En dan vervolgt er een verhandeling over een nieuwe afvalbak, de Flatback, waarvan beweerd wordt dat het een sterk staaltje van degelijkheid en modern Dutch Design is en dat daarmee de Nederlandse markt opnieuw aangeboord kan worden. We zullen zien. Vanuit de beschrijving kan ik er mij nog niet goed een voorstelling van maken.
Nu is dat niet niet zo vreemd, want daar heb ik wel vaker last van. Zo had ik tot voor kort ook grote moeite om een voorstelling te krijgen van de betekenis en de mogelijkheden van het 3D-printen. In de afgelopen week heb ik, tijdens het eten kijken wij zoals al eens eerder vermeld naar het journaal en Één Vandaag, hier enigszins een beeld van dat 3D-printen gekregen. En ja, als er dan in de weekendbijlage van de krant hier iets over te lezen valt, dan doe ik dat. Ik moet ten slotte wel een beetje bij blijven in de ontwikkelingen. In de toekomst zou bijna van alles geprint kunnen worden; van schaatsen tot misschien wel de wasrekken of voorraadbussen van Brabantia om maar eens wat te noemen. Maar of de schaatsen ook echt gebruikt kunnen worden is nog maar de vraag. En dat zal misschien ook wel voor de vele artikelen van Brabantia gelden.
We zien wel waar het naar toe gaat. Ik vond het in ieder geval heel grappig om deze twee onderwerpen, een stoffig en oud imago èn een hele nieuwe techniek van de toekomst aan elkaar te verbinden, want echt zo gek is de gedachte nog niet, dat Brabantia in de toekomst ooit gebruik gaat maken van de 3D-printentechniek, want het zal het industriële speelveld ingrijpend veranderen.
klik
wat gelukkig blijft en niet stoffig of oubollig wordt, is, dat elk voorjaar opnieuw zich aandient met altijd weer die prachtige vroege voorjaarsbloeiers.
|
|
