ik blijf nog even bij beschouwende teksten vanaf Schouwen-Duivenland. Het is echt een goed idee geweest om naar een plek te gaan die ik niet ken. Ik heb het zo druk met om mij heen te kijken.
Helemaal bijzonder is het dat ik Ria ontmoet heb. Wat een weblogcontact al niet teweeg kan brengen, maar gezellig is het. Gisteren hebben we elkaar voor een tweede keer ontmoet en al lopendgaat de verdere kennismaking bijna als vanzelf. Dan blijkt ook dat we best al het een en ander van elkaar weten. Echt een bijzondere ervaring.
We hebben met elkaar gegeten in het voor de volgers van Ria het o zo bekende Salud. Het was er goed toeven. Het eten was smakelijk en de sfeer was heel gezellig en onze gesprekken zeer geanimeerd.
Vanmorgen hebben we even de kracht van het water mogen ervaren. Niet onbekend voor de Zeeuwen natuurlijk. Een tentstok heeft het vannacht, na hele grote hoeveelheid regen begeven. Hij was als een lucifershoutje geknapt en de luifel hing op half zeven. Gelukkig was er een campingwinkel open zodat het leed snel was geleden.
Er bleef genoeg tijd over voor een pittige wandeling met de jongens. De wervelstorm aan gedachten in mijn hoofd gaat stilaan wat luwen. Het begint zo langzamerhand wat vlakker te worden, lijkend op dit mooie Zeeuwse eiland.
Foto’s volgen als ik weer thuis ben
En hier zijn ze met hond Didi ook in beeld.
klik
Al weer een mooie dag. Ik ben begonnen met dure uitgaven te doen. Eerst heb ik een wandelknooppuntenkaart gekocht en even later heb ik er nog eens vijf euro tegenaan aangegooid en heb ik ook nog een fietsknooppuntenkaart gekocht.
Daarna hebben we een mooie fietstocht langs Burcht-Haamstede gemaakt, van daaruit een mooie rondje en toen hebben we op de terugweg de dorpjes op ons gemak bekeken. De Burcht in Haamstede leverde mooie foto’s op.
We waren net voor de regen begon, rond half vier weer terug.
Na het eten zijn we richting zee gelopen. Ik dacht van de weg af te zien dat er recht voor ons uit een strandopgang was en dat was ook zo.
De jongens ( honden) zijn niet zo gek op fietsen. De fietskar 
is niet hun favoriete plek, dus er moest vandaag nog een stukje gelopen worden. Het grote enthousiasme op het ruime strand was iets minder dan gisteren. We denken dat ze nog wat moe waren.
Vond ik Walcheren mooi, Schouwen-Duivenland doet er zeker niet voor onder. En dat terwijl ik het anders gehoord had.
Kort en goed, een prima dagje en zeker een beschouwing waard
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
klik
Het is al weer een paar dagen na de uitvaart van mijn vader. De dagen voorafgaand aan die dag zijn erg druk en intensief geweest.
De uitvaart dienst was erg mooi en ik voelde mij gedragen door de aanwezigen die met ons deze dienst bijwoonden.
Ik had hierover een mooi blogje geschreven maar dit kan ik niet plaatsen omdat we niet thuis zijn. We zijn richting Zeeland gegaan om even de zinnen te verzetten. Helaas is het wifi bereik op de camping niet best dus het bloggen gaat via de telefoon
Later meer over de rouwdienst maar nu willen we eerst de draad van het leven weer oppakken.
Lekker wandelen, fietsen en gezellig bij medeweblogster http://wwwriavanfelius.nl op bezoek. Voor foto’s verwijs ik daar ook naartoe.
Het werkt echt. Letterlijk even afstand nemen, zodat alle gedachten en emoties kunnen neerdalen en een plekje kunnen krijgen. Zo krijg ik weer ruimte voor nieuwe ervaringen zoals de ontmoeting met Ria.
het strand breed uitgemeten
klik
Achteraf gezien is het toch nog heel snel gegaan. Maandag en dinsdag leek het nog alle kanten op te kunnen gaan, maar dinsdagavond was het even helemaal mis. We werden gebeld, maar een half uurtje na onze komst ging het weer de goede kant op; in de nacht bleek er opnieuw een dip te zijn.
De volgende morgen hadden we een gesprek met de geriater. De wond van de geamputeerde teen was goed genezen, maar door de longontsteking en het delier wat steeds de kop weer opstak, was vader een ander soort patient geworden en leek overplaatsing van chirugie naar geriatrie een logische stap.
Vroeg in de middag hebben we hem bij de overplaatsing begeleid. Broer en schone zus waren inmiddels ook gearriveerd en vader genoot er zichtbaar van dat zijn beide kinderen tegelijk bij hem waren. Nog wel een beetje verward bood hij ons steeds een biertje aan, maar de kastelijn werkte niet mee. Ook moesten we straks op zijn kosten maar eens lekker uit eten gaan.
Omdat het toch wel wat druk voor hem was, besloten P. en ik om halverwege de middag weg te gaan om dan 's avonds nog een keer terug te komen om te zien hoe het ging op de nieuwe afdeling.
Omdat op deze afdeling ruime bezoektijden, tot 's avonds negen uur, gehanteerd worden, besloten wij wat later op de avond te gaan. Broer en schone zus zouden dan inmiddels ook weer richting het westen vertrokken zijn.
Om acht uur reden we de parkeerplaats op en ik sprak de hoop uit dat we deze dag niet nog eens voor een vierde keer naar het ziekenhuis hoefden te rijden. Terwijl ik uit de auto stapte ging mijn mobiel. Ik verwachtte mijn dochter aan de lijn, maar het was de verpleegkundige. Zij moest mij vertellen dat ze mijn vader zojuist levenloos had aangetroffen. Tussen haar laatste controle en dat moment, ongeveer twintig munuten later, was mijn vader gestorven.
Was ik niet eerst naar het verzorgingshuis gegaan om schone kleding voor hem te halen, dan waren we misschien op tijd bij hem geweest om hem in zijn laatste minuten bij te staan. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn.
Vader ligt er, na verzorgd te zijn, erg vredig bij. Ondanks mijn verdriet zeg ik toch: Het is goed zo.
klik
Het heeft om heel veel redenen geen zin om vanmiddag in het ziekenhuis aan mijn vader te vertellen wie het songfestival gewonnen heeft. Als de Common Linnets gewonnen hadden, dan had ik hem misschien nog kunnen uitleggen dat het om Ilse de Lange gaat. In het verleden was hij nog wel wat gecharmeerd van Ilse, temeer daar de zoon van zijn vriendin een tijdje geluidsman bij haar is geweest.
Ik had hem dan kunnen uitleggen, dat ze voor deze gelegenheid met iemand anders samenzingt en dat ze daarom een andere naam voor hen als duo bedacht hadden. Misschien had ik hem dan kunnen vertellen dat de naam Linnet een vertaling is van vlasvink. Op de vraag of hij had geweten dat men in het Twents dit vogeltje ook wel een kneutje noemt, had hij vast moeten antwoorden dat hij dat niet wist. Als hij dan erg helder zou zijn, zou ik met hem hebben kunnen lachen om de grappige woordspeling die dit alles in zich heeft, de gewone kneutertjes. Maar zingen konden ze.
Nu zou ik moeten vertellen dat ze tweede zijn geworden, en dat is op zich een mooie prestatie, maar om straks uit te moeten gaan leggen wie dit songfestival dan wel gewonnen heeft, daar heb ik totaal geen zin in, los van het feit dat hij daar weinig belangstelling voor zou hebben.
Want, wat moet je met zo'n winnaar? Hoewel deze figuur aardig kan zingen, dat wil ik niet ontkennen, vraag ik mij af of dit ook de winnaar zou zijn geweest wanneer het niet zo'n vreemd personage was geweest. Op de één of andere manier speelt de aandachttrekkerij toch een rol. Maar dat geldt ook voor Ilse en Waylon!
Na die vele verpletterende lichtshows, waardoor de verschillende optredens wel erg veel op elkaar gingen lijken, was de klein gehouden performence van De Common Linnets een verademing en dat hadden de nummer één en twee met elkaar gemeen, ook de uiteindelijke nummer één was zelf steeds goed in beeld, met veel minder uitbundige lichtbundels dan bij de meeste deelnemers het geval was.
Als in de toekomst deze twee liedjes voorbij gaan komen, zullen mijn gedachten altijd even uitgaan naar mijn vader. Deze week heb ik even gedacht dat het songfestival dit jaar aan mij voorbij zou gaan, omdat de gezondheid van hem, plotseling, twee dagen na de amputatie van zijn derde teen, door een opgelopen longontsteking, sterk afnam. Heel even waren we bang, dat hij zo zou wegglijden.
Nu, enkele dagen later, lijkt het er op dat er nog kracht genoeg is om met behulp van medicatie er weer bovenop te komen, maar het is elke dag toch weer een verrassing hoe we hem aantreffen. Ook verschilt de helderheid per dag, maar één ding is zeker, hoe helder hij ook is, hij zal het verschijnsel vrouw met een baard nooit kunnen bevatten. Als hij nog goed bij de tijd zou zijn zou hij zeker gezegd hebben, dat ze haar klus af diende te maken door een keuze te maken wat te willen zijn: of vrouw, of man en daarin zou ik hem direct gelijk in geven. Dit heeft iets vals nichterigs.
klik
update: een gesprek met mijn vader is überhaupt niet mogelijk. Hij verblijft momentel in een delier en is volstrekt niet aanspreekbaar
De tas was gepakt, klaar om de volgende dag meegenomen worden te naar het ziekenhuis, maar nu voor de opname. De week hieraan voorafgaand had hij, mijn vader, aangestuurd door schoonzoon , (mijn man) al twee keer, ter voorbereiding op de amputatie van een derde teen, de reis naar het ziekenhuis ondernomen. Ogenschijnlijk een kwestie van vanuit het verzorgingshuis eerste weg rechts, en dan de grote de weg met stoplichten oversteken, maar in de praktijk is dit met een tweeënnegentigjarige best nog wel een onderneming.
De start van de voorbereidende onderzoeken was begonnen met een bezoek aan het laboratorium en de gespecialiseerde diabetusverpleegkundige. Daarna volgden een bezoek aan de orthopedische chirurg, de cardioloog, de geriater, en de internist. De orthopedisch chirurg stelde vast dat de slechte conditie van de tenen misschien ook wel veroorzaakt werd door het vele stoten. De elektrische rolstoel besturen valt hem steeds zwaarder en botsingen met de muur waardoor de tenen een klap oplopen gebeuren dan ook regelmatig. Stevig orthopedisch schoeisel zou bescherming kunnen bieden dus, kwam die dag , en passent, de orthopedische schoenmaker er ook nog aan te pas om de voeten op te meten voor aangepast schoeisel.
Na een lange dag van veel wachten en met heel veel, steeds dezelfde vragen moeten beantwoorden, werd er een vervolgafspraak gemaakt, want de anesthesist moest ook nog bezocht worden en al deze consultaties pasten niet in één werkdag. Dit alles was nu geregeld en vader was klaar om de volgende morgen opgenomen te worden en daarom was zijn tas gepakt met nog een paar instructies van wat er de volgende morgen nog aan toegevoegd moest worden.
Het was etenstijd en daarom ging vader met ons mee naar beneden. Vader met lift en wij met de trap. We liepen nog even met hem mee naar de eetzaal van het verzorgingstehuis. Ik was wel benieuwd naar wat nu zijn plekje was geworden, nadat hij de vorige week een aanvaring met de tafel gehad had, omdat de rolstoel weer eens even een eigen leven was gaan leiden, omdat vader de bediening van de knoppen niet direct onder controle had.
Midden in de zaal stond een tafel klaar die voor hem bedoeld was. Een tafel gedekt voor één persoon. Hij had mij al verteld dat hij nu alleen "moest" eten, omdat hij een brokkenpiloot was. Hij reed er behoedzaam heen. En daar nam hij plaats, helemaal alleen. Er zou niemand bij hem aan tafel komen. Het beeld dat ik in mij opnam raakte mij. Aan een aantal tafels rond om hem heen, zag ik hier en daar wel wat lege plekken, maar niemand zat zo alleen als mijn vader......
Gisteren is de derde teen geamputeerd. De operatie is goed verlopen, maar de napijn is dit keer heviger dan de vorige twee keren. Ik heb met hem te doen. De lichamelijke pijn zal geen pretje zijn, maar het beeld van de eenzame oude man van tweeënnegentig midden in de eetzaal van het verzorgingshuis laat mij ook niet los. Ik weet dat men heel goed bij machte is om lichamelijke pijn te bestrijden, maar mogelijkheden om hem een iets gelukkiger leven te geven lijken veel moeilijker te realiseren. Zucht. Ik voel me soms zo machteloos.
KLIK
WE-300 wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedenkt hij een thema. Voor de maand april/mei is dit ‘TWISTEN'.
Ruziën en harrewarren, mijn ouders waren er behoorlijk bedreven in. Het waren niet altijd de fijnste momenten in mijn jeugd en ik denk er dan ook niet al te graag aan terug. Liever haal ik herinneringen naar boven over zaken waarover ze het wel met elkaar eens waren en gelukkig waren dat er ook heel veel. Zo rond 1960, ik was een jaar of tien, begon achteraf gezien, de omwenteling naar een nieuwe tijd.
Heel af en toe kwam ik in een snackbar, omdat ik dan een ijsje mocht kopen. Het was op die plaatsen waar ik voor het eerst de nieuwe muziek hoorde. Iedere Jukebox bevatte wel de plaat: "Kom van dat dak af" en door het inwerpen van een muntje werd dit nummer per dag menigmaal afgespeeld op een geluidssterkte wat toen als keihard gold.
Mijn ouders hadden er geen goed woord voor over. Dat was geen muziek. En niet alleen mijn ouders, ook hun broers en zussen, mijn tantes en ooms vonden het echt helemaal niets. Het was HET gesprek op de verjaardagsfeestjes. Vaak viel dan ook de naam Chubby Checker.
Zijn muziek had voor deze groep mensen echt geen enkele charme en ook zeker niet voor de manier waarop er gedanst moest worden. Het kon totaal hun goedkeuring niet wegdragen.
Hoewel, de jongste broer van mijn vader, ruim twaalf jaar of nog meer, jonger, kon er toch wel een beetje om lachen, kan ik mij nog herinneren. Hij zag het zichzelf niet meer doen, maar ach, voor degenen die jong waren was het misschien toch wel leuk. Hij was al wel naar dansles geweest en hield er wel van.
Toen Chubby Checker een paar jaar later met miss World Rina Lodders trouwde was dat nog wel even gespreksstof, maar het nieuwe dansen had reeds zijn intrede gedaan.
Vandaag is het 1 mei. De (vervroegde) koningsdag, de oud-koninginnedag, het ligt allemaal al weer achter ons. Gisteren keek ik toch even vreemd tegen de datum aan toen ik ergens zag, dat het 30 april was. Nee, geen feestdag meer. Het moet even wennen, de veranderingen, maar het laat wel zien dat het leven niet stilstaat maar voortschrijdt.
Ooit zal aan de eventuele kinderen van kleindochter Rixte, de mededeling gedaan worden dat er vroeger een koniginnedag op 30 april was, en waarschijnlijk zullen zij net zo schouderophalend reageren zoals ik deed toen mij werd verteld dat konginnedag vroeger in augustus gevierd werd. Nu is de sprong van 30 april naar 27 april dan wel niet zo groot als van augustus naar april, maar het blijft een verandering.
Wat in de laatste decennia ook sterk veranderd is, is de 1 mei viering, of zoals mijn vader het plachtte uit te drukken: het rooie feest. Ooit heb ik een klasgenootje, een echt vriendinnetje wil ik haar noemen, gehad, die op 30 april niet mee mocht naar de kermis. Zij vierden koniginnedag niet; haar moeder zei zeer overtuigend tegen haar toen wij, een echt vriendinnetje en ik, haar kwamen halen: "Margriet, wij vieren vandag geen feest. Wij hebben morgen een heel groot feest, dat weet je best. En dan gaan wij ook wel even naar de kermis." Magda en ik gingen wel en we lieten Margriet bij haar moeder achter.
Ruim twintig jaar later, in de beginjaren met P., toen we ons politiek nog heel actief opstelden, zijn we na de koninginnedagviering een aantal malen ook naar 1 mei bijeenkomsten van de PvdA bij ons in de buurt geweest. Ik vond het er altijd wel gezellig. Een keer was er een spreker, een andere keer was er een broodbuffet en één maal was er een samenzang met verschillende koren. Ach, de politieke interesse verflauwde wat en daarmee ook de belangstelling voor 1 mei.
Vandaag lees ik in de krant dat de 1-mei viering van de PvdA aan ernstige inflatie onderhevig is. Er schijnen bijna geen vieringen meer te zijn. Dat is dan toch wel een schril contrast met het beeld van de koningsdag van nu, waar iedereen tegenwoordig aan mee schijnt te doen, hetzij door het bezoeken aan of zelf met spullen te staan op één van de vele vrijmarkten die op deze dag gehouden worden. De zin in het vieren van de nationale feestdag lijkt alleen maar toegenomen te zijn. Ook het bezoek aan De Wilp en Amstelveen is klaarblijkelijk een groot succes geweest; de beelden van de samenvatting die ik gezien heb, spraken boekdelen.
Maar.... als het huidige vorstenhuis met haar tijd me wil gaan, dan raad ik hen toch aan de prinsessen een volgende keer als gewone kinderen aan te gaan kleden; een lekker zittend spijkerbroekje met een t-shirtje bijvoorbeeld, want anders vrees ik dat het feest toch steeds meer op een folkloreklucht gaat lijken en folklorisme zal op den duur veel minder mensen gaan bekoren, waardoor ook het oranjefeest blootgesteld zal gaan worden aan inflatie en dat zou toch jammer zijn.
klik
|
|
