VERLOREN

Soms verlies je van jezelf. Het overkwam mij een paar weken geleden. Net terug van vakantie ging ik welgemoed weer op pad naar de tennisbaan. Het was druk. De tosmorgens op de dinsdag worden altijd goed bezocht. Vaak zijn er wel meer dan dertig mensen, allemaal boven de zestig jaar die graag een balletje met elkaar slaan.

Het weerzien met iedereen was alleraardigst en tijdens de koffie, van tien tot half elf wordt er gezamenlijk koffie gedronken, had ik het druk, omdat ik met velen even een praatje over mijn vakantie had. Ik had dan ook nog niet naar de indeling van de volgende ronde gekeken. Ter verduidelijking, de indeling wordt door een medelid gedaan die zich per toerbeurt een ochtend beschikbaar stelt om deze klus te klaren. Zelf heb ik het ook al vele malen gedaan.

In het verleden zijn er al meerdere systemen gehanteerd die uiteindelijk toch niet zo voldeden. In het begin dat ik speelde werden de rackets op een stapel gelegd en vanuit die stapel werden er viertallen samengesteld. Toen bleek dat de racktes te bekend werden waardoor er steeds dezelfde viertallen ontstonden, werd dit systeem afgeschaft. 

Het volgende systeem was een nummertje trekken. Ook dit had zijn nadelen. Wanneer iemand zag dat hij bij een viertal was ingedeeld waarvan hem/haar één of twee spelers niet aanstonden vanwege het spelniveau, dan werd het nummer snel weer in de zak gedaan om vervolgens bij een ander groepje aan te sluiten. Zo ontstond er vaak verwarring omdat vele malen bleek dat een nummer meerdere malen was gebruikt. Het systeem van nu is, dat er op naam wordt ingedeeld. De eerste ronde op sterkte, de tweede ronde op sterk en zwak gemixed en de derde ronde weer op sterkte voor zover mogelijk, dit alles om tot een voor iedereen zo'n prettig mogelijke indeling te komen.

Toen ik na de koffie dus ging kijken waar ik moest spelen voelde ik mij gepakt. Ik was opnieuw ingedeeld bij de beginnelingen, terwijl ik juist zo'n zin had om er eens lekker tegen aan te gaan. Als er plek over is kan de indeler zelf ook meespelen, maar dat was dit keer niet het geval. Op mijn vraag of er nog niet iets gewisseld kon worden zodat ik ook eens in een ander groepje kon spelen, kwam bits het antwoord dat dit niet mogelijk was en ze beklaagde zich dat zij ook deze keer weer niet kon spelen. Ik voelde mij boos worden, ik pakte mijn kaartje en met een: weet je wat, dan speel jij toch in mijn plaats, dan ga ik naar' huis liep ik richting de parkeerplaats.

Na twee stappen wist ik het al. Dit was niet de manier. Het deed mij herinneren aan mijn vader, die soms ook wat onhebbelijk kon reageren en vertrok als het hem bij schaken biljarten of bridgen niet aanstond. Ik had hem vaak verteld dat ik dit geen aardig gedrag vond en nu deed ik het zelf....

Het voelde als verloren. Ik ga toch echt proberen om een volgende keer deze fout niet meer te maken. 

DE TIJD IS ZOEK

Soms vraag je je af waar de tijd blijft. Vandaag is het al weer negenendertig jaar geleden, dat ik mijn zoon ter wereld bracht. Het is voor mij bijna onvoorstelbaar. En toch, ik merk wel dat er steeds meer jaren komen tussen nu en de dag van zijn geboorte. Vanmorgen, toen ik hem sprak, kon ik dat ook heel mooi aan hem uitleggen.

Toen hij zeven jaar of elf jaar of nog iets ouder werd, kon ik mij nog heel veel herinneren van hoe we zijn verjaardagen gevierd hadden en hoe zijn leven er tot dan toe had uitgezien. Nu vele jaren later denk ik veel meer in klonters, in de vorm van peuter, of kleuter, basisschoolkind, tiener, twintiger enzv. en zijn er veel minder afzonderlijke details.

Omdat wij dit jaar al heel tijdig met vakantie zijn geweest, zijn we vandaag thuis, iets wat in jaren niet is gebeurd. Maar helaas, nu is zoonlief zelf niet aanwezig. Hij viert zijn verjaardag bij dochter Nina. Ik hoop dat zij een mooie tekening voor hem heeft gemaakt, want dat is het liefste wat hij vandaag als cadeau zou willen krijgen.

Ik was vanmorgen al bijtijds wakker, maar het was nog te vroeg om op te staan. Omdat de tijd maar langzaam verstreek, begon ik na te denken over een blogje wat ik zou willen schrijven. Ik ging in mijn gedachten de onderwerpen na waarover ik nog zou willen schrijven en zo kwam ik terecht bij de tijd. 

In de week dat wij in Zeeland waren verloor ik als het ware de tijd, dat wil zeggen, ik verloor mijn horloge. Achteraf hoorde ik van P., we waren in Brouwershaven, dat hij iemand die achter ons liep had horen zeggen; kijk daar ligt ook zo maar een horloge, niet wetend, dat het de mijne was, want ik miste hem pas, toen we al weer een eindje buiten het dorp waren. He een lege pols. Gelukkig was het maar een ouwetje met een sticker achterop de wijzerplaat, omdat ik allergisch ben voor bepaalde metalen. Omdat ik het toch wel vervelend vind om geen tijd bij me te hebben, kochten we in Zierikzee een zo'n goedkoop mogelijk exemplaar. Mooi hoefde het niet te zijn, maar ik verbaasde mij wel over het formaat. Ook deze achterkant moest ik even van een pleister voorzien.

Een paar dagen nadat we uit Zeeland teruggekeerd waren zijn we naar de juwelier gestapt waar ik een nieuw horloge heb uitgezocht, één welke huidvriendelijk is en geen klachten zal gaan veroorzaken. Opnieuw was ik verbaasd dat het in deze tijd mode schijnt te zijn dat het om flinke uurwerken gaat. Het is in de afgelopen tijd een aantal malen voorgekomen dat ik het horloge associeerde met het horloge van mijn vader, hij had namelijk een zelfde sluiting. Ik heb er erg aan moeten wennen dat als ik het zag, dat het echt om mijn pols en om mijn klokje gaat. Maar goed, ik ben hiermee dus weer helemaal bij de tijd.  

MEDELEVEN

De zomer draait op volle toeren, maar wij, de samenleving zijn hier niet op afgestemd. Velen van ons zijn bezig met het gedenken en het verwerken van de gevolgen van de vliegtuigcrash die zo veel slachtoffers heeft geëist. Zo'n dag van nationale rouw vind ik zeer gepast.

Het moment, de dag van de terugkeer van de eerste lichamen vind ik goed uitgekozen. Bij de aankomst zal er een formeel eerbetoon zijn. Hierbij zullen Koning Willem Alexander en koningin Maxima ook weer aanwezig zijn.

Dat doet mij even teruggrijpen naar het begin van de week, toen de koning zijn medeleven betuigde. Hierover wat nagedacht te hebben vind ik het heel passend bij zijn functie. Natuurlijk hebben de premier en enkele ministers ook hun medeleven uitgesproken, maar naast het meeleven, moeten zij ook zakelijk zijn en blijven. Het is hun taak om alles in goede banen te leiden waardoor er toch een afstand en enige kilheid kan ontstaan.

Willem-Alexander en Maxima kunnen als onafhankelijke vertegenwoordigers van ons land veel meer openlijk hun gevoelens tonen. Ik denk dat heel veel nabestaanden dit toch goed zal doen.

VEEL IS TE VEEL

Gisteren kwam ik ze weer heel veelvuldig tegen; de Berenklauwen. Dat deed mij opeens herinneren aan een krantenstukje wat ik een paar maand geleden had uitgeknipt. Ik vond toen, dat de tijd er nog niet rijp voor was om er over te schrijven, ze kwamen nog niet eens boven de grond, maar inmiddels ben ik de grens aan de andere kant wat overschreden, want nu zijn ze uitgebloeid. Het is al weer passee. Nou ja nog niet helemaal, de indrukwekkend grote planten staan er nog wel in grote getale, maar dan uitgebloeid.

Èn hier en daar zie ik nog hele kleine Berenklauwtjes de kop op steken. Zij bloeien nog dapper. Want, en daar maak ik mij best zorgen om, die planten verspreiden zich met een enorme snelheid in aantallen en door de worteltakken onder de grond zijn ze heel moeilijk uit te roeien.

Voeger heb ik ze nooit gezien, maar ineens waren ze er. In mijn zorgvuldig bewaarde artikeltje staat te lezen, dat deze plant in de jaren zeventig vorige eeuw als een soort stinzenplant vanuit Iran naar Nederland is gekomen en dat de plant zich explosief voortplant. Nu zijn ze overal te vinden, ondanks de verwoede pogingen van gemeenten om ze uit te roeien en daarom zie ik her en der die late kleine exemplaren. De gemeenten maaien de planten af, maar daarmee zijn niet weg. Heel eigenwijs begint de plant dus opnieuw.

Naast de te grote toename is de plant ook nog niet helemaal ongevaarlijk. De bladeren kunnen voor enorme brandblaren zorgen. Het sap in combinatie met het zonlicht kan kwaad bij mensen die hiervoor allergisch zijn. Het is dan wel weer vreemd dat de schapen wel pap lusten van de Berenklauw. Hoe dit dan zit vermeldt het artikel niet. Echt, ik vind ze prachtig, maar het worden mij er net iets te veel. Misschien gaat er wel handel in zitten, want vorig jaar winter zag ik dat de steel met uitgebloeide bloem  afgeknipt en gedroogd wordt om dan als decoratie in een enorme vaas ergens in een hoek in huis neergezet worden.  

Naast de uitgebloeide Berenklauwen, waar ik overigens geen foto van heb genomen, werd ik tijdens onze fietstocht ook getrakteerd op prachtige bermen. Ik kan er geen genoeg van krijgen om al zittend op mijn fiets hier naar te kijken. Het is een lust voor het oog en het bewijst maar weer eens dat niet alles heel mooi en strak in rijtjes hoeft te staan. Hierbij geldt wel, gewoon de natuur zijn gang laten gaan.

Of de honden ook oog hebben voor de mooie bermen waag ik te betwijfelen. Zij zouden er liever langs lopen dan langs fietsen, maar ja die bazen he, soms willen die fietsen. en ja ze willen wel mee, hoe dan ook. Thuisblijven is voor hen geen optie.                                        

AANZWELLENDE OMVANG

Tevreden zet ik mij neer. In de afgelopen dagen zijn er een aantal klussen geklaard die hoog op het prioriteitenlijstje stonden. Bovenaan stond natuurlijk de tuin. Na voor het weekend alles even voor het oog op orde gebracht te hebben, zodat we daar met zoonlief en kleindochter Nina gezellig konden zitten, is er nu van een grondige aanpak sprake geweest, maar het is klaar. Zittend op het terras, genietend van een lekker kopje thee met op de achtergrond de Toergeluiden die ik gedeeltelijk wat volg, word ik opgeschrikt door de melding dat er een vliegtuigongeluk heeft plaats gevonden. Het gaat om een vliegtuig dat vanaf Schiphol is vertrokken

Al heel snel wordt duidelijk dat het gaat om een groot vliegtuig en dat er vele slachtoffers zijn te betreuren. Het verslag over de finish van de Tour de France lijkt gewoon door te gaan, maar er komen steeds meer meldingen over de crash. Het vliegtuig is neergestort in de Oekraïne, het omstreden gebied waar het zo onrustig is. 

De toerverslaggever probeert nog enig enthousiasme in zijn verslag te leggen, maar het is net of het niet meer zo aanslaat. Tussendoor wordt er melding gedaan over het mogelijk neerhalen van het vliegtuig. Ik denk aan al die mensen die in dat vliegtuig zaten. Hoe verschrikkelijk zouden die laatste momenten van hun leven voor hen geweest zijn, zo vraag ik mij af. En als het vliegtuig is neergehaald, wat betekent dit dan voor de rest van de wereld, wat gaat er dan verder gebeuren? Het zal in ieder geval veel stof doen opwaaien.

Het mooie van de middag is opeens weg en ik ga naar binnen om het eten klaar te maken. Tijdens het koken zet ik de tv aan. En wat ik al vermoedde, omdat het toestel uit Amsterdam is vertrokken, er zijn ook Nederlanders te betreuren. Het aantal van twintig wordt genoemd, omdat zij via D-reizen geboekt hadden en dit snel was te achterhalen. Door het feit dat er Nederlanders bij betrokken zijn, krijgen de bijna driehonderd slachtoffers een iets duidelijker gezicht. Voor mij is ieder mens  er één, maar het is net of het verdriet om de omgekomenen net iets meer tastbaar wordt, nu ik weet dat mensen van dichtbij dit enorme verdriet zullen moeten ondergaan. 

Eeen paar uur later blijkt het al om ruim vijftig Nederlanders te gaan en aan het eind van de avond blijkt het om ruim hondervijftig mensen te gaan. En daar blijft het niet bij. Deze ochtend is het aantal omgekomen Nederlanders al bijgesteld naar boven de honderdzeventig. 

Toch neemt dit niet weg dat het omkomen van de overige passagiers net zo erg is, maar zoveel mensen uit één land.....Zoveel verdriet in eigen land.....

Ik vind het goed dat programma's aangepast worden. Hier past alleen maar een medeleven in welke vorm dan ook. Met dit blog wil ik hier op mijn eigen wijze mijn bijdrage aan leveren.

ET ALORS FIN

  Inmiddels zijn we al weer een paar dagen thuis, maar kleindochter Nina was in ons land en zij zou met haar vader het weekend bij ons komen, vandaar dat er niet eerder tijd was om het vakantie verhaal af te ronden. De laatste dagen was het weer van iets mindere kwaliteit, maar we konden nog steeds veel buiten zijn, zonder jas overigens. Er stond nog een rondrit langs grotwoningen gepland en ik wilde nog naar Fontevraud l'abbaye. Dit laatste lig iets hoger, dus minder geschikt voor de fiets. Het verhaal over Fontevraud komt een andere keer, want dat is nog een stukje huiswerk voor mij, daar moet ik mij eerst nog beter in verdiepen.  De rondrit langs de de grotwoningen begon in Turquant. In de afgelopen weken had ik onderweg al wel eens gezien dat er zoiets als grotwoningen waren, maar hier stonden er een aantal bij elkaar.

Net boven Doué la Fontaine was er een heel gehucht in de vorm van grotwoningen onder de grond. Heel aardig om te zien. Rijke Parijzenaars schijnen het geweldig te vinden om zo'n grotwoning als tweede woning te hebben.

De laatste dag hebben we nog een wandeltocht langs de Loire gemaakt. De lunch gebruikten we nu net tegenover de plek waar we een paar dagen eerder gezeten hadden. Toen was het kasteel van Montsoreau niet goed in beeld te krijgen, nu wel. Achteraf was hier een camping geweest, één van de weinigen, waar men wel gezorgd had dat de wifi op het hele terrein in bereik was.

Maar, ach alles went, ook het je weer moeten behelpen met de middelen die je ter beschikking staan en uiteindelijk lukt dat dan ook wel weer. Na dit geaccepteerd te hebben heeft het mij niet meer gestoord en echt, ik kan dit jaar zeggen dat ik een heerlijke vakantie heb gehad. Dit maal ben ik op geen enkele wijze door wat voor een kwaal dan ook geplaagd. Sterker nog, ik heb mij in maanden lichamelijk niet zo fit gevoeld. Met een heel tevreden gevoel zijn wij in één dag naar huis gereden zodat we nog even tijd hadden om de boel wat op te redderen alvorens voor ons prinsesje kwam.

ET ALORS SIX

Wandelen, wat fijn dat ik het weer kan, maar om niets te forceren houden we de lengte van de tochten enigszins binnen de perken. Wilden we voorgaande jaren wel eens tot aan de grens gaan of soms er net overheen, dit jaar laten we het bij rond de vijftien kilometer. Maar ja, als de helft van de paden dan door het lange gras bijna onbegaanbaar zijn, dan wordt het toch nog net aan de zware kant. Gelukkig kwam ik bijna aan het eind een kasteel tegen, al was het dan een onbekende, het maakte dan wel weer veel goed. Een dag zonder kasteel is een dag niet geleefd, hier bij de Loire.

Nee, het was niet dit kasteel want dit is wel een heel bekende, het  Chateau d’Azay le Rideau. Omdat het die dag regende zijn we er wel in geweest, maar dat was achteraf niet nodig geweest. Niet zo heel erg bijzonder. Nou ja de buitenkant is schitterend en daar had ik dan geen plaatjes van kunnen schieten dus niet getreurd over het entreegeld.

Wat ik dan wel heel bijzonder vond is het punt Candes  St. Martin. Behalve dat daar een hele oude kerk staat waar St. Maarten is gestorven, is het ook het punt waar de Vienne in de Loire stroomt. HEt levert echt spectaculair prachtige beelden op. Tijdens onze lunch hadden we dit magnifieke uitzicht. Kijk zelf maar.

ET ALORS CINQUE

Vandaag geen foto's, maar een blik op de camping door mijn ogen gezien

Het leven op een camping is een verhaal apart. Toen wij hier aankwamen, waren er nog maar weinig plaatsen bezet.  We mochten gaan staan waar we wilden. De keuze viel op een mooie ruime kavel met zowel zon als schaduw. Het gemis aan WiFi bij de caravan en ook het ontbreken van een kantine namen we voor lief.

Van de zeven bezette kavels bleken er een paar ook nog geen bewoners te hebben en toen na twee dagen het Nederlandse echtpaar een eindje verderop ook nog vertrok, dreigde het wel heel stil te gaan worden.  Gelukkig kwamen er tegen de avond wel steeds een aantal campers, zodat er toch nog enige reuring was en soms bleef een camper wel twee opeenvolgende nachten staan, wanneer men een dag wilde fietsen.

Maar na een dag of wat veranderde wat. Zo sloeg een jong mens, alleen en met heel lang haar, een paar kavels van ons vandaan, zij tenten op. Een dag later kwam er een Franse caravan in ons straatje staan, vlak naast het jongmens en aan het begin van ons straatje, schuin tegenover ons, werd er een camper geplaatst, met de bedoeling hier  een dag of wat te willen staan.

Het begon opeens een beetje op een echte camping te lijken. Maar er kwam nog meer. Op zaterdagmorgen kwamen er al voor de koffie, twee caravans binnen rijden en ook zij zochten een plekje in ons straatje. Opeens was er van alles te zien en te beleven.

Het jongmens met het lange haar sliep elke morgen betrekkelijk lang uit, maakte dan op de hoedenplank van zijn auto voor zichzelf een ontbijt, inclusief een warm kopje thee wat hij maakte door met de waterkoker naar de wasgelegenheid te gaan om zo aan warm water te komen, want hij was niet aangesloten op de elektriciteit. Daarna vertrok hij en zagen we hem niet voor het donker was weer terug.

De eigenaar van de camper bleek een enorme kletsmajoor te zijn. Hij knoopte een praatje aan met de man van de ook net binnengekomen caravan en dit eerste praatje duurde meer dan een uur. Een volgend gesprek  had de lengte van bijna twee uur. De volgende dag maakte hij een praatje met de bewoners van de twee andere caravans die bij elkaar bleken te horen. Dit gesprek heeft ook meer dan een uur in beslag genomen.

De bewoners van deze twee caravans bleken twee oudere echtparen te zijn die door hun kinderen daar waren geïnstalleerd.  Vermakelijk is om te vermelden dat één van de oudere vrouwen nog continu in zo’n ouderwetse jurk jasschort rondliep, behalve als ze met haar man in de mooie nieuwe dure Peugeot wegging. Deze mevrouw was erg onder de indruk van de gehoorzaamheid van onze honden. Omdat het in het begin zo rustig was, hadden wij een touw gespannen waar de honden achter moesten blijven als wij ze niet aangelijnd hadden.

Opeens  viel het ons op dat er ook nog een echtpaar ergens was neergestreken met een auto met een open dak. Open dakje, regen in het bakje, zoals P. plachtte te zeggen als zij voorbij kwamen. Het bleken ook nog Nederlanders te zijn.

En zo kon het zomaar gebeuren dat de camping ‘savonds voor meer dan een derde gevuld was. Een paar dagen later kregen we echt buren. Het was een Engels echtpaar die uit Zuid Frankrijk gevlucht waren vanwege de muggen bulten. Daar waren zoveel muskieten geweest, zoals ze vertelden. En kletsen dat deze mensen doen. Wat ze allemaal aan elkaar  te vertellen hebben,ik heb geen idee, maar het is geen moment stil.

Gisteren kregen we nieuwe buren. Ook Nederlanders. Ze zij wel aardig maar zo pietje precies. Zelfs de binnenkant van de motorkap werd nog afgenomen. En zo valt er op de camping zelf ook heel wat te beleven.

ET ALORS QUATRE

Na zondag een pittige wandeltocht gemaakt te hebben, wat kun je voor 4.50 euro toch veel plezier hebben van een wandelkaart,  was het maandag weer een fietsdag. Een rondje van bijna 50 km zou ons langs het kasteel van Gizeux leiden.

Een beetje spannend of de accu van P. dit zou halen… Dan is het natuurlijk wel noodzaak om de bordjes goed te volgen, maar soms zien we te veel onderweg en missen we de aanwijzing. Gelukkig is de schade beperkt gebleven en hebben we de tocht goed kunnen volbrengen. Geloof mij, fietsen met een hondenkar en twee honden is een zware klus. Dan is een e-bike echt geen luxe.

Omdat de honden veel in de fietskar staan, worden ze er toch wel moe van. Daarom besloten we de volgende dag tot een autoritje. Villandry stond op het programma. Daar aangekomen viel ik bijna van verbazing om. Het was toegestaan om de honden mee te nemen in die hele beroemde tuinen.En ik was zo verschrikkelijk blij…… Ik had nooit gedacht dat ik al dit moois echt zelf zou kunnen zien.Van het uitgestippelde autoritje is helemaal niets terecht gekomen. We hebben heerlijk op ons gemak door de tuinen gedwaald

en ik heb elke uithoek gezien.

De dag daarna zijn we weer op de fiets geklommen, richting Langeais. Het kasteel was door restauratiewerkzaamheden gedeeltelijk ingepakt en daardoor moeilijk  te fotograferen. Daar hebben we wel een terrasje gepikt. Dat was wel nodig, want de warmte neemt per dag toe en hoewel de jongens alleen maar mee hoeven te rijden, ze krijgen er wel dorst van.

Dit is het kasteel van Ussé. Het wordt nog bewoond en, zo las ik, het heeft  model gestaan voor het sprookje van doornroosje.