REKKEN GEZIEN

Het tweede deel van de fotoreportage. Vandaag was het ook de tweede dag van het corso. De optocht gaat dan traditiegetrouw naar de grens, naar het plaatsje Oldenkott, waar het dan gezellig druk is. 

Ik heb genoten. Misschien gaan we volgend jaar wel weer. Oudburen die ik tegenkwam, we herkenden elkaar niet, wat natuurlijk heel logisch is na meer dan veertig jaar, we kwamen in gesprek met elkaar en ze namen afscheid met de volgende woorden: Tot volgend jaar! We zullen zien.

REKKEN EN HET ZIEN

Het was de hele week al voorspeld, woensdag zouden we mooi weer krijgen. En het was mooi weer. Prachtig weer voor een optocht. Een prachtige zonnige middag met iets meer dan 21 graden, beter kan het niet. Dit vind ik de mooiste wagen, een volgende keer zal ik de voorstelling uit verschillende hoeken laten zien. Maar misschien ben ik ook wel wat partijdig, omdat ik iets meer van deze buurt, die deze wagen maakt, afweet, omdat er wat verbindingen liggen die ik ken. Dit jaar heb ik veel onbevangener kunnen kijken dan twee jaar geleden. Ik weet nu dat ik niemand meer herken en dat ik ook niet herkend word, hierdoor kon ik mij veel meer concentreren op de optocht zelf. 

Deze wagen heeft als titel : gaat de haan anders kraaien? Door het weinige kerkbezoek heeft de pastoor het druk om met zijn scooter van parochie naar parochie te rijden en zal de kerk waarschijnlijk ook voor andere doeleinden gebruikt gaan worden

Titel: gaat de Russische beer los? Gaat  Poetin in de aanval?

Spreekt voor zich.

Wordt vervolgd

REKKEN WEER

Het was van te voren bekend, dat het deze dagen niet echt mooi zomerweer zou zijn. Ik ben dan ook met de insteek gegaan, dat we niet zouden klagen maar vooral zouden gaan genieten van de mooie momenten. 

Op een morgen, gisteren of de dag daarvoor, op weg naar de douches, voelde ik als het ware de herfst al een beetje aankomen en ik nam in gedachten al een beetje afscheid van de zomer. Dat bracht mij in mij gedachten even naar het punt van mijn leven nu. Zelf ben ik met mijn leven ook in de nazomer aangekomen. De nazomer kan heel mooi zijn, maar heeft toch ook al een aantal beperkingen. De dagen zijn minder lang en de ochtenden beginnen vaak veel vochtiger; het duurt echt wat langer voor de dag wat op gang komt en zo zijn er nog wel een paar minpunten te verzinnen, maar het heeft ook vaak iets rustgevends. Er is al zoveel gedaan, er hoeft niet zoveel meer. Het is meer een kwestie van de tijd voor iets nemen. En op dat punt lijkt mijn leven nu aangekomen te zijn. 

Van hieruit kan ik de vergelijking met het weer van nu wel maken. Natuurlijk merk ik wel dat ik wat ouder word. Hier en daar krijg ik wat last van kwaaltjes, maar ook hier geldt mijn insteek, genieten van de goede dagen en die zijn er gelukkig nog heel veel, net als de vele mooie momenten van het weer, ook in de afgelopen dagen.

Neem vandaag, het zou een regendag worden. De regen is uiteindelijk tegen de avond gekomen, maar toen hadden wij al een prachtige fietstocht gemaakt. Ik heb er van genoten. Twee jaar geleden schreef ik al, dat ik op plaatsen was geweest waarvan ik het bestaan niet eens vermoedde. Ik heb toen op het Haaksberger Veen mijn ogen uitgekeken en dat deed ik nu weer. Acht kilometer van Rekken, maar echt het was zo onbekend voor mij, waardoor we pas halverwege tot de ontdekking kwamen, dat we deze fietstocht van ruim veertig kilometer al eens eerder gedaan hadden, twee jaar geleden dus. 

We hebben maar weer opdezelfde plaats gepicknicked. Het enige verschil is dat we nu twee honden hebben. De vorige keer heeft hond Hessel daar alleen gespeeld, nu hebben ze daar heerljk met zijn tweeën kunnen ravotten. Hond Iemand vond een prachtige stok en dacht eerst even voor hert te moeten spelen, maar Hessel vatte dit als een uitdaging op en zo hebben ze samen een heel spel rond deze en nog een andere stok gespeeld. Het was echt zeer vermakelijk om hier naar te kijken en dat zijn dan echt van die momenten waarvan je denkt, jaaaaaa daarom is het leuk om twee honden te hebben!

Naast het fietsen hebben we ook al een prachtige wandeltocht vanaf de camping gemaakt. Ik heb hier vroeger vaak gelopen, maar echt, ik was niet bekend met dit meertje. Volgens mij is dat na mijn vertrek gemaakt, want anders had ik dit toch echt wel geweten. Ik ben hier zo vaak langs gekomen. Maar zo zijn er wel meer veranderingen. Ook hier heeft de tijd niet stil gestaan. 

REKKEN EN HET BLOEMENFEEST

We zijn weer een weekje neergestreken in Rekken om hier weer lekker te wandelen en te fietsen, maar ook om weer bij het bloemencorso aanwezig te zijn. Alleen, het is wel anders, anders dan twee jaar geleden. Net als toen is het ook nu ook weer een feest van herkenning, maar wel in de wetenschap dat ik het niet meer kan delen met mijn vader. 

Steeds meer besef ik, dat dit toch wel een groot avontuur voor mijn ouders moet zijn geweest om van Apeldoorn naar Rekken te verhuizen. Ook voor mijzelf was het een hele grote overgang en als dertienjarige puber heb ik het zeker niet makkelijk gevonden om alles los te moeten laten en om in zo'n klein boerenplaatsje helemaal mijn draai opnieuw te moeten vinden.

En toch is dat gelukt. Misschien vind ik het daarom wel zo prettig om hier weer te zijn. Ik werd helemaal op mijzelf teruggeworpen en ondanks de eenzaamheid in het begin, ben ik er zeker in geslaagd om de draad weer op te pakken om het leven zo in te richten waardoor ik mij weer happy ging voelen.

Vanmorgen was ik mij er heel sterk van bewust, dat ik mijn vader mis. Straks als ik weer thuis ben zal ik deze mooie beelden van deze omgeving, maar ook de herinneringen aan het verleden, die door hier te zijn, weer tot leven komen, niet meer met hem kunnen delen. Vanaf hier gaat mijn weg door het leven zonder hem verder. 

Door hier te zijn lijkt het wel of ik even dwars door het verdriet heen ga, maar het voelt tegelijkertijd ook goed. Dit is de plek waar ik ooit heb uitgevonden wie ik was en ook nu weet ik, het leven gaat wel verder. En wat is het dan mooi dat ik samen met P. opnieuw van dit mooie spektakel mag gaan genieten. Omdat we dit nu voor een tweede keer samen beleven is het net of er en nieuw stukje geschiedenis ontstaat, geënt op de herinneringen uit het verleden.

DIERVRIENDELIJK

Afgelopen zaterdag was het weer zover, een uitje met de RED HATTERS. Een van ons heeft de beschikking over een prachtige oude schouw en ook nog over een welwillende eega die met ons van Oostmahorn naar Zoutkamp wilde varen. Ik had er echt zin in, dat bleek ook wel uit het feit, dat ik dit keer mijn voornemen waar maakte. Ik had nog niet echt een leuke paarse broek, want deze moet wel een beetje ladylike en elegant zijn dus kocht ik een lapje stof om zoiets in elkaar te zetten. En ik kan zeggen, het is echt gelukt. Na jaren weer eens achter de naaimachien. Ik moet zeggen, het smaakt naar meer! Ik vond het echt weer heel leuk om te doen.

In Zoutkamp was het vanwege de visserijdagen behoorlijk druk. Natuurlijk vielen wij door onze paars/rode outfit in velerlei vormen wel op. We kregen heel veel vragen naar het hoe en waarom, maar ook heel wat complimenten over onze vrolijke uitstraling. Ook deze middag legden wij weer heel geduldig uit dat wij op geen enkele wijze, behalve zelf vrolijk zijn en vrolijkheid brengen, een doelstelling hebben.

Dat verhindert ons niet om zo hier en daar dan een beetje cultuur of educatie op te snuiven. Deze middag hadden we naast het flaneren ook een excursie naar een palingrokerij. De uitleg was erg helder en dat maakte dat de aandacht er goed bij bleef. Zelf heb ik er flink veel van opgestoken. Ik weet nu dat palingen zowel in zoet als in zout water zwemmen, dat vrouwtjes veel groter worden dan mannetjes en dat het vijf jaar duurt voor ze volwassen zijn. Tot zover was het erg interessant.

Maar toen kwam het verhaal van het schoonmaken van de paling. Ze moeten eerst gedood worden. Dat is nogal een punt van aandacht want de partij van de dieren stelt hier nogal hoge eisen aan. Nu wordt het nog met veel zout gedaan, maar in de toekomst moeten ze eerst verdoofd worden met een stroomstoot. Dat zou diervriendelijker zijn. Eenmaal dood moeten ze van het slijm ontdaan worden. Toen we bij dit punt aangekomen waren dacht ik: ik eet nooit weer een hap paling, maar toch, aan het eind van de excursie heb ik toch een toastje paling genomen. En het smaakte heerlijk.

In een klein groepje relativeerden we de kennis die we opgedaan hadden met de opmerking dat we in ieder geval geen excursie slachthuis wilden hebben, dan zou de mogelijkheid bestaan dat we helemaal niets meer zouden lusten. Het was weer een leuk dagje uit. Jammer dat de accu van mijn fototoestel het al bijna onmiddellijk na ons vertrek begaf. Hierdoor voelde ik mij iets onthand, waardoor er voor mij over deze dag een lichte schaduw viel. Maar kom aan, er komen wel weer andere uitstapjes.

WERELDVREEMD

Bijles in topografie, het zou voor mij geen overbodige luxe zijn. Na een paar hoofdstukken in het boek: DIT ZIJN DE NAMEN van Tommy Wieringa gelezen te hebben, heb ik eerst maar eens mijn toevlucht tot de computer genomen om eens uit te zoeken waar dit boek zich nu eigenlijk afspeelt. Eerlijk waar, ik had nog nooit van het land Turkmenistan gehoord, evenmin van Kirgizië en ook niet vanTadzjikistan. 

Het mooie van het leven in deze tijd is, dat je heel veel op kunt zoeken en zichtbaar kunt maken. Ik kon mij er geen voorstelling van maken hoe het straatbeeld in deze landen zou zijn. het viel mij op dat de steden volgebouwd staan met hele moderne gebouwen. 

Toen ik toch bezig was ben ik mij ook maar eens gaan oriënteren op de streek waar waar zich precies het grote drama van de Yezidi's in het Sinjargebergte afspeelt, waar ik de strijd van de ISIS, nu IS genoemd, precies moet plaatsen. Daarna heb ik even gekeken naar de landen GAZA, Israël en het land van de Palestijnen en ik heb mij verbaasd over hoe klein die landen eigenlijk maar zijn en hoe ze er telkens weer in slagen om eeuwig met elkaar de strijd aan te gaan wat dan weer als wereldnieuws wordt beschouwd. Door de kaart goed te bestuderen, kreeg ik ook meer oog voor de ligging van de landen zoals Georgië, maar ook de OekraÏne en De Krim.

Toen ik maandagmorgen de Volkskrant ging lezen, ik ben ingegaan op een proefabonnement, heb ik de kaart van Azië , ik had deze afgedrukt, er maar bij gehaald. Ik ben echt uren bezig geweest om de krant te lezen, zoveel brandhaarden in de wereld waar het echt niet pluis is.

En dan zie ik in het journaal al die vluchtelingen de berg afkomen en dan lees ik in het boek van Tommy Wieringa over die mensen die door de kale steppen trekken. Op de één of andere manier associeer ik dat dan met elkaar en komt het één en ander opeens wel bij mij binnen. Het maakt mij wakker, zo niet een beetje bang.

Seperatisten, Hamas, ISIS, allemaal streven ze op de één of andere manier een ideaal na, maar het gaat wel met heel veel geweld gepaard en dat brengt zo verschrikkelijk veel pijn en verdriet voor velen. Het is de wereld van vandaag. Ver weg, maar ook zo akelig dichtbij. Voor mij eigenlijk niet te bevatten.

de foto hieronder is van een klein pillendoosje, die ik zag op de Groote Bazaar in Istanboel

JARIGE HESSEL

Afgelopen week is hond Hessel al weer drie jaar geworden. Niet dat we zoiets vieren, maar het is toch wel memorabel. Wat was het een schattige kleine pup en wat is hij een leuke hond geworden. Heel af en toe is het te merken dat hij wat rustiger zou worden nu hij echt volwassen is, ware het niet, dat hij zich door zijn broertje hond Iemand vaak nog wat mee laat slepen in zijn enthousiasme.

Toen Hessel zo oud was, als Iemand nu is, kreeg hij dus een broertje. Het is van het begin af aan een waar genoegen geweest. Hessel heeft zijn best gedaan om ons bij te staan in de opvoeding van de kleine pup. Hij was uitzonderlijk lief voor zijn kleine broertje. Hij bracht Iemand zijn speelgoed achterna, zorgde tijdens het uitlaten dat kleine Iemand niet in zeven sloten tegelijk liep en hij wilde zijn kleine broertje verdedigen als dit nodig was. En zo zijn ze samen opgegroeid en zeer aan en elkaar gehecht geraakt. Ze doen nog heel veel samen. Samen op onderzoek uit, samen piesen, synchroom poepen, samen stiekem in de sloot, samen zwemmen in zee, samen achter een haas aan, samen blaffen naar de postbode en samen thuis blijven als wij weggaan. Wat dat laatste betreft heeft Iemand een hele goede invloed op Hessel; zijn komst heeft de verlatingsangst van Hessel doen verdwijnen.

Nadat de beslissing was genomen dat er een tweede hond zou komen, sloeg de twijfel even bij mij toe. Zou het echt wel leuk zijn voor Hessel, zouden wij/ zou ik dat wel kunnen managen, zou ik het toch niet te druk vinden in huis? allemaal vragen waar ik vooraf geen antwoord op kon krijgen.

Nu anderhalf jaar later kan ik alleen maar zeggen, dat het heel erg leuk is om twee van die alleraardigste honden in huis te hebben. Ik kan zo genieten van het feit, dat Hessel en Iemand echt hondenmaatjes van elkaar zijn. Ze staan elkaar absoluut niet naar het leven. Zo af en toe daagt Iemand Hessel even uit, dan racen ze samen door de tuin en vervolgens moet Hessel dan aantonen dat hij nog steeds de baas is. Na wat gestoei legt Hessel Iemand even op de rug en dan is dat ook weer geregeld. Elkaar hierbij pijn doen is iets wat ik nog nooit heb waargenomen; ik heb nog nooit een grom of iets wat op janken lijkt gehoord.

Is het dan nooit eens lastig, twee honden?  Jawel, ik heb voor mijzelf vastgesteld dat het voor 90% plezier is en voor 10% een beperking. Met twee honden op bezoek gaan is net iets anders dan met één hond. En ja, uit eten gaan inde vakantie is ook niet altijd even makkelijk, maar aan de andere kant, het zorgt ook weer voor hilariteit. In Bourguiel wilden we een keer uit eten gaan. Van buiten leek het niet zo heel bijzonder, maar ik had al wel gezien, dat er binnen vrij chique gedekt was. Verschillende glazen, veel bestek, damasten tafellakens en servetten, niet een doorsnee restaurant maar zoeentje waar à la carte gegeten wordt. Toen we binnenstapten werd ons al heel snel duidelijk gemaakt dat de honden niet welkom waren.

Een beetje beteuterd liepen we terug naar het pleintje waar de auto geparkeerd stond. Tegelijkertijd komt een man het plein overgestoken en begint van verre al te roepen dat het zulke mooie honden zijn. Chiens de chasse? Oui, Chiens de chasse. De baues, jolies en magnefiques worden vele malen gebruikt. Ik vertel deze mijnheer dat niet iedereen daar zo over denkt, want in dat restaurant, ik wijs in de richting, zijn wij niet welkom.

Pas de problème. Omslachtig begint hij uit te leggen dat hij wel een restaurant weet waar we welkom zijn en na zijn stortvloed van woorden gebaart hij ons dat we maar achter hem aan moeten rijden. Hij spurt vervolgens weg. 

Even later komen we na een keer droit en gauche (rechts en links) bij een hotelrestaurant en daar staat de monsieur al druk te gebaren waar we de auto kunnen parkeren. Inmiddels is de eigenaar en de kok ook al naar buiten gekomen. We worden hartelijk verwelkomd en aan een tafeltje in de tuin geplaatst. Eigenlijk is het restaurant die avond alleen maar voor de hotelgasten open, maar voor ons wordt er een uitzondering gemaakt. De barbecue werd aangestoken en we hebben daar een heerlijke maaltijd genuttigd. 

Toen we vertrokken werden we uitgeleide gedaan door de patroon, de kok en nog een persoon die daar in de loop van de avond was aangekomen en daar kennelijk ook iets van een functie had en er bij geroepen werd om ook even de mooie honden te bewonderen.

Kijk, dan zijn dan weer leuke verhalen die je je verdere leven meeneemt. En zo zijn er in de loop der tijd wel meer leuke situaties geweest en zullen er ook zeker nog vele komen. Ik zal hen toch eens wat vaker voor het voetlicht brengen door er een blogje over te schrijven, want één ding is zeker, ik geniet van hen, met volle teugen. Nooit geweten, dat het echt zo leuk zou zijn om twee honden te hebben.   

ZIJN IN BERG EN BOS

Soms heb ik dat, van die momenten, dat ik, om het zo maar eens te zeggen, helemaal samenval met het zijn. Het is zo'n heerlijk vredig gevoel, iets om vast te houden. Het overkwam mij afgelopen week.

We waren op familiebezoek in Apeldoorn, mijn geboorteplaats en woonplaats tot aan de puberteit en als ik daar ben voelt het altijd nog een heel klein beetje als thuiskomen. Ik had mijn oudste en bijna enige tante beloofd, dat ik nog een keer bij haar langs zou komen en omdat er tijdens onze vakantie een sterfgeval was geweest waarbij een nicht van mij zo maar afscheid van haar zoon had moeten nemen, combineerden we deze beide bezoeken. 's Morgens naar tante en 'smiddags naar nicht en haar man.

We namen de twee honden mee, maar deze namen we bij tante niet mee naar binnen. Zoals we voorzien hadden  was het deze dag niet echt warm en met de ramen wat open en de auto in de schaduw geparkeerd, moest het mogelijk zijn, dat wij een koffiebezoek zonder honden aflegden. P. is nog een keer wezen controleren, maar alles leek geheel in orde te zijn.

Na het bezoek hadden de jongens er zeker recht op om lekker even uitgelaten te worden. Omdat ik dus een beetje bekend ben en wij vroeger op zondagmiddag wel met tante en oom een wandeling maakten, wist ik ongeveer waar ik heen moest om bij het bos te komen. Asseltsestraat helemaal uitrijden, oversteken en dan richting Hoenderlo. Maar ik zag al heel snel blauwe bordjes staan met het symbool: honden mogen hier los, dus waarom verder rijden?

Na een klein eindje gelopen te hebben was het helaas al uit met de pret. We moesten over een wildrooster en daarna moesten de jongens eigenlijk aangelijnd worden.... We liepen nog een stukje verder, de honden waren lekker aan het dollen en dartelen, maar toen we bij een asfaltweggetje kwamen hebben we ze toch maar aangelijnd. Het weggetje waar we op liepen was omzoomd met rododendronstruiken en ergens kwam het mij bekend voor. Toen ik de grote uitkijktoren zag en even later in de verte de waterfontijn, toen wist ik het opeens zeker, ik was zomaar in het park Berg en Bos beland.

Vroeger gingen we daar wel een paar keer per jaar heen, maar er moest toen entree betaald worden. Het park kon wel door de zij- en achteringangen verlaten worden, maar om het parkbos in te komen was er alleen maar een entree bij de hoofdingang en daar moesten dan kaartjes gekocht worden. Ik weet niet meer wat het kostte, echt heel veel was het niet, maar in die tijd werden de dubbeltjes nog wel vaak een keer omgedraaid alvorens ze werden uitgegeven, dus als we daar heen gingen, was het wel de bedoeling dat we daar minstens een halve zo niet een hele middag bleven.

Nu we er toch waren, besloten we maar in het park te blijven. Het is een heel groot bospark waar je dus heel wat uren in zoet kunt brengen. Het is wel iets kleiner geworden, omdat Apenheul, bij velen wel bekend, zich in een deel van dit park gevestigd heeft. We besloten om eerst maar eens een rondje om de vijver te maken. En ja, het geheel was er nog precies zo, zoals ik het als kind gekend had. De waterval, de hele grote karpers in het water en even later kwamen we ook het stenen bankje tegen, met het wapen van Apeldoorn. Daar vlijden we ons neer om ons boterhammetje op te eten.

Ik heb daar zo'n heerlijk vredig uurtje gehad. Heel even dacht ik aan de vele zondagmiddagen die ik daar had doorgebracht met soms alleen mijn vader en moeder, soms samen met mijn ouders, mijn vriendinnetje en de ouders van mijn vriendinnetje, een andere keer weer met een tante en oom en hun kinderen. Er kwam zo'n heerlijk loom en vredig gevoel over mij heen, de herinneringen vervaagden en ik 'was' alleen maar.  

Na ruim een uur hebben we de betovering verbroken en zijn we terug gegaan naar de auto om naar ons volgende bezoek te gaan. Het was goed om daar te zijn.

Toen we 's avond thuis waren, hadden we beiden het gevoel dat het een hele goede en fijne dag was geweest.

Ik ga vast nog wel een keer naar Berg en Bos. Misschien is er dan een mogelijkheid om wat meer over het park zelf te schrijven, want het is echt een heel uniek park waar nog wel het één en ander over te zeggen valt. Gewoon historische feiten, maar ook eigen herinneringen.....

VERGLIJDEN

Het is een prachtige zomer dit jaar, erg veel mooi weer en toch heb ik zelf niet het gevoel dat ik er echt helemaal bij ben en er optimaal van geniet. Het vlinderachtige, het gevoel dat ik elke dag dansend door het leven ga, wat ik vaak voel als het dag in uit dag uit van dat mooie zonnige buitenweer is, is er net niet helemaal. Soms lijkt het wel of ik een jas aan heb die ik niet uit kan krijgen. Een jas, die ik niet aan wil hebben, eentje die te krap zit. 

Ik zou wat meer met de dagen willen doen. Omdat ik niet meer iets binnen een tijd klaar hoef te hebben, er komt geen einde aan mijn zomervakantie, stel ik alles uit. Morgen kan het ook nog wel. Vandaag is het of te heet, of ik heb mij teveel ingespannen met tennis, of ik mag van mijzelf ook wel eens wat lummelen, want ik heb nu immers de tijd of ik wacht wel tot er eens een keer een regendag is of.....ik heb heel veel uitvluchten. Maar echt lekker fanatiek met iets bezig zijn? Ho maar, terwijl me dat in andere jaren juist zo veel voldoening kon geven. Soms was het een zomer van lekker borduren, of een zomer van tekenen of kleuren, of een zomer van veel lezen, of een zomer van breien, maar dit jaar is het net van alles niets.

Vandaag heb ik mijzelf dan toch maar weer eens bij het nekvel gepakt en ben ik in de tuin aan de slag gegaan. Er moet heel wat gesnoeid worden; de buxusheggetjes moeten geknipt worden, kortom er is genoeg werk aan de winkel die tuin heet. Na een aantal uren zag ik het resultaat van ons gezwoeg. En ik moet zeggen dat ik het eigenlijk heel lekker vond om hiermee bezig te zijn in plaats van in een stoel te hangen met de i-pad in mijn bereik. Het is net of de dag weer wat meer kleur krijgt.

Ik heb voor deze foto gekozen omdat er voor mij een symboolwaarde aan zit. Kleindochter Nina heeft deze tekening gemaakt, toen ze hier was. Inmiddels is er niets meer te zien de tekening is verdwenen. Ik wil niet dat mijn dagen zo gaan vervagen en verdwijnen waardoor ik er achteraf weinig herinneringen meer aan heb. Deze tekening blijft heus wel in mijn herinnering staan omdat ik er een foto van gemaakt heb. Ik hoef echt niet van elke dag een haarscherp beeld, maar met een beetje een actievere opstelling hoop ik dat de herinnering aan de dagen van deze zomer toch iets scherper in beeld gaat komen.

Ik vind dit zo'n beeldschoon plaatje, ik zou er wel iets mee willen doen, alleen ik weet nog niet wat.