Ooit heb ik eens beweerd, dat ik niet de behoefte had om naar de musical "Soldaat van Oranje" te gaan. Het boek, wat ik als luisterboek onderweg naar mijn werk gehoord heb, vond ik vrij heftig. Ik heb vanwege het verhaal menigmaal met het zweet in mijn handen de auto bestuurd. Soms koos ik er voor om het maar even niet verder te hoeven horen...... Daarom was het volgens mij geen onderwerp voor een musical.
Maar gisteren was het zover, wij gingen er toch naar toe. We hadden het als pensioneringscadeau van dochterlief gekregen, met heel luxe, een overnachting erbij.
Ik had mij vooraf best een beetje zenuwachtig gemaakt over hoe ik zou reageren op de niet zulke fijne scenes. Bij het zien van geweld en martelen krijg ik namelijk altijd hele nare lichamelijke reacties. Ik krijg dan hartkloppingen, ik ga transpireren en ik word domweg misselijk. Ik vind het echt heel moeilijk om te zien.
In de afgelopen weken had ik er al met een aantal mensen over gepraat en iedereen zei, dat het heus wel mee viel. Het was ten slotte een musical en de scenes duurden nooit heel lang.
Ik ben gaan zitten met het gevoel: ik laat het wel over mij heen komen, ik duw de gedachte weg, dat dit in het verleden echt heeft plaats gevonden, ik kijk veel meer naar het spel en spektakel. Daar ben ik in geslaagd. Ik heb het schitterend gevonden en ik ben blij dat ik dit beleefd heb. De voorstelling is echt iets wat je moet ondergaan. Het telkens draaien van de gehele zaal van het ene decor naar het andere; het geeft aan zo'n voorstelling wel een heel aparte dimensie.
Ik vind het een heel mooi eigentijds theatergebeuren. Voor mijn gevoel is men er helemaal in geslaagd om op deze manier een uniek stukje theater te bieden. Werkelijk, ik heb genoten en ik ben dochterlief dan ook heel dankbaar dat ze dit aan ons cadeau heeft gedaan. Uit mijzelf was ik hier nooit naar toegegaan. Ik ben blij dat ik nu ook één van die vele Nederlanders ben, die dit spektakel gezien heeft.
klik
We hadden een heerlijk stapje gelopen. Met behulp van de fietsenknooppunt kaart was ik erin geslaagd om een leuk wandelrondje van ongeveer een twaalf kilometer samen te stellen. Het is daarbij de kunst om wat fietspaden uit te zoeken waar het niet al te druk is met fietsers zodat onze jongens (de honden) ook zo nu en dan even los kunnen. Dit is hele relevante informatie, zo zal verderop in dit blogje blijken.
Met een tevreden gevoel neem ik weer plaats in de auto. Met deze leuke afstand zal er nog iets van de middag overblijven om andere dingen te doen. P, start de auto en we rijden weg. Na een paar minuten wil ik gewoontegetrouw mijn mobieltje uit de binnenzak van mijn jasje pakken, maar tot mijn schrik is deze leeg. Wat nu.
"Oh oh, ik ben mijn telefoontje kwijt", biecht ik gelijk maar op, want dit verzwijgen heeft geen zin. "Weet je dat zeker?" vraagt P, "ligt die niet ergens hier in de auto?" "Nee" is mijn antwoord en "ïk weet zeker dat ik hem wel mee had, want op de heenweg heb ik nog gewordfeud" is mijn antwoord op de volgende vraag of ik hem wel bij me had.
P. parkeert de auto langs de weg, pakt zijn telefoon en probeert daarmee mij te bellen. Gespannen wachten we af of we toch niet mijn belsignaal horen overgaan, maar het blijft ijzig stil. Na een tweede en derde poging geeft hij het op.
"Weet je ook, waar je hem ergens verloren kunt hebben?" Nee natuurlijk weet ik dat niet. Omdat het toch warmer was dan ik dacht heb ik hele stukken met mijn jasje in de hand gelopen waarbij ik dacht dat de rits van het binnenzakje dicht was zodat er niets uit kon vallen.....
We besluiten om maar naar huis te rijden. Misschien is het een idee dat P. met de fiets terugkeert om met de fiets het rondje nog een keer te rijden om te zien of de phone ook nog ergens ligt. Ondertussen vraag ik mij af wat ik zou doen als ik een telefoon van een ander zou vinden en ik stel deze vraag ook aan P., maar hij is daar niet mee bezig omdat hij in zijn hoofd aan het puzzelen is, wat de snelste manier is om straks met fiets terug te keren. Direct met de fiets van huis of toch eerst maar de fietsendrager op de auto te zetten om zo naar het beginpunt terug te kerren.
En dan opeens rinkelt de telefoon van P. Hij stopt de auto en neemt op. "Met Anneke" hoort hij een vrouwenstem zeggen als hij zijn naam heeft genoemd en omdat wij geen Anneke's in ons bestand hebben vraagt hij gelijk maar door of ze misschien belt met een gevonden telefoon. Dit blijkt het geval te zijn.
Mijn blijdschap is ongekend!!!! We spreken een plek af waar we elkaar zullen ontmoeten. Na tien minuten krijgen we een man en een vrouw op de fiets in het vizier. Dat zullen ze zijn. En ja hoor, ze pakt mijn telefoon en overhandigt hem aan mij. Ik bedank haar uitbundig en ik vraag haar naar haar adres, maar dat wil ze echt niet geven. Het is toch heel gewoon om zoiets bij de eigenaar terug te krijgen. Ze had het vanuit huis willen regelen, maar toen de telefoon was overgegaan hadden ze toch maar even gekeken en vervolgens de beller even teruggebeld.
De plaats waar ze het ding gevonden hadden was op een plek waar ik de Heselhond van zijn lijn bevrijdde. Daar is de telefoon kennelijk uit de niet gesloten binnenzak geglipt. Hoewel P. bijna de hele weg achter mij heeft gelopen is het hem kennelijk ook ontgaan.
We hebben de eerlijke vinders nogmaals uitbundig bedankt. Wat is het toch fijn om te merken dat er mensen zijn die gewoon eerlijk en betrouwbaar zijn. Daar word ik heel blij van.
KLIK
Toch nog een blogje over het zwartepietendebat. De aanleiding is dat zelfs de grote speelgoedfabriakanten zich met onze interne strijd, onze puur Nederlandse traditie gaan bemoeien. Het Amerikaanse Fisher-Price concern was het eerste bedrijf dat onlangs aankondigde te stoppen met de productie van de pietenpoppetjes. Ook het Duitse Playmobil meldde deze week de productie van vier speelsets met daarin een Zwarte Pietenpoppetje te stoppen. Zelfs het Speelgoed van het Jaar 2011, de Stoomboot van Sint en Piet wordt uit de roulatie genomen.
In tgenstelling tot Fisher-Price, die via twitter openlijk verklaart niet mee te willen werken aan het aanmoedigen van negatieve stereotyperingen, verklaart laatst genoemde concern geen politiek of publiek standpunt in te nemen.
Ik neem wel een heel nadrukkelijk standpunt in. Ik vind het ronduit belachelijk dat een handje vol mensen het voor elkaar heeft gekregen om onze Zwarte Piet in de ban te doen. En dat er meer mensen zo over denken blijkt wel uit het feit dat er nu een run is ontstaan op het bemachtigen van het "foute" speelgoed. Maar helaas, de voorraden slinken snel.
Maar misschien is dit wel een gat in de mark voor mij! Ik ben immers heel bedreven geworden in het haken van mooie zwartepietenpopjes. Ik heb er al twee gemaakt, voor iedere kleindochter één. Dus dames en herenwinkeliers, mocht u door de voorraden heen zijn, ik ga met plezier voor u aan het werk. Ook al zal ik vanaf nu tot aan vijf december dag en nacht moeten doorhaken tot ik een ons weeg, ik heb het er graag voor over om het tij te kunnen keren. De slogan die ik er bij bedacht heb luidt als volgt: VOOR MIJ HOORT ZWARTE PIET ER BIJ!
En mochten er mensen zijn die ons Sinterklaasfeest met bijbehorende Pieten niet willen vieren, ook goed hoor, even goede vrienden. Ik heb tenslotte helemaal niets met het Suikerfeest en dat vier ik dan ook niet. Bovendien is al die zoetigheid van dat feest, het is een veelvoud van die paar zoete lekkernijen die bij het Sinterklaasfeest horen en onderdeel van het spel zijn, heel slecht voor het gebit, wat dan weer ten koste gaat van een goede gezondheid, maar daar zeur ik toch ook niet over. Daar ga ik geen actie tegen voeren.
Conclusie: Laten we Zwarte Piet gewoon met de tijd mee laten gaan, zonder debatten en al die inmengingen van buitenaf. Dan komen de veranderingen naar meerkleurige Pieten waarschijnlijk vanzelf. Dankzij veranderde opvoedkundige inzichten is Zwarte Piet ook al lang niet meer de angstaanjagende figuur uit pakweg het midden van de vorige eeuw, maar is hij verworden tot een grappige als het even kan acrobatische kunstenmaker en laten we dat maar zo houden. En op den duur kan daar best een beetje meer kleur bij, al was het alleen maar voor de gemoedsrust van sommigen. Zij ook een beetje hun (onzinnige) zin.
klik
Ondanks mijn goede voornemens is het er deze week weer niet van gekomen om de frequentie van weblogberichtjes wat op te voeren. Dat heeft minder te maken met geen inspiratie hebben, maar meer met mijn streven naar, nou ja hoe zal ik het noemen, perfectie is niet helemaal het juiste woord, maar met het leveren van in mijn ogen een beetje kwaliteit, het moet een zeker inhoud hebben
Ik stel mijzelf dan ook altijd de eis dat het blog ergens over moet gaan; er moet een onderwerp zijn. Dat kan van alles zijn, iets uit de actualiteit, iets wat mij persoonlijk raakt of iets wat mijn aandacht trekt. Heus, er zijn onderwerpen genoeg, maar ik maak het mijzelf dan wel moeilijk, want ik wil daar dan ook een mening over hebben. Het liefst ook nog wat onderbouwd wanneer er sprake is van stelling nemen of een standpunt innemen. Dat soort blogjes vragen wat tijd. Ik wil er zelf eerst over nagedacht hebben. Neem nou de Zwarte Pieten discussie. Ik had er graag een blogje over geschreven, maar voor ik daar aan toe ben gekomen is er al weer heel veel meer gebeurd, waardoor ik het er maar bij laat.
De gruwelijkheden van IS, de onthoofding, het komt nog al heftig bij mij binnen en voordat ik er dan in geslaagd ben om er zelf woorden aan te geven, is het nieuws al weer ingehaald door andere nieuwe actualiteiten. Deze week slokt prinsjesdag en de algemene beschouwingen de aandacht op, onmiddellijk gevolgd door het nieuws over de nieuwe kroongetuige in het hoger beroep van het liquidatieproces. Schotland is ook even heel spraakmakend en zo heb ik ook nog diverse uitgeknipte krantenartikelen liggen met de bedoeling daar nog eens iets over te schrijven.
En dan vraagt het mooie weer natuurlijk ook de nodige aandacht, want een beetje uitzonderlijk is het natuurlijk wel, dit prachtige zomerweer met die hoge temperaturen.
Aan onderwerpen dus geen gebrek, maar het is meer de tijd. Wanneer is echt mijn blogjes wil blijven schrijven, dan zal ik wat meer gedisciplineerd met de tijd om moeten gaan. Misschien moet ik wel wat meer paal en perk stellen aan het spelen van spelletjes op de tablet. Het zou mijn produktiviteit in het het één en ander wel ten goede komen. Lezen, breien, naaien, bloggen en er zijn vast nog veel andere dingen die ik graag doe, wandelen , om nog maar eens wat te noemen, vind ik toch nog net iets van een andere orde dan alleen maar een beetje virtuele beestjes redden of met snoepjes spelen. Leuk voor een kwartiertje, maar daar moet het dan toch wel bij blijven, want echte voldoening haal ik naast mijn vrijwilligerswerk en andere clubs toch net iets meer uit die genoemde andere bezigheden.
klik
Het enige wat vast stond was, dat we de as van vader zouden uitstrooien, maar hoe we de middag verder zouden inkleuren hadden we opengelaten. Daags ervoor las ik een artikel over Dekema State en het leek het mij wel een goed plan om na afloop daar met ons vieren, P, mijn broer en schonezus een kijkje te gaan nemen. Een kop koffie in de tuin, een wandeling rondom en een rondgang door de state leek een aardige bezigheid te zijn om samen weer even op verhaal te komen.
Bij aankomst werd de state door mijn broer herkend en zonder dat ik het wist bleek dit het laatste uitstapje van vader met mijn broer en zijn eega te zijn geweest. Op verzoek van mijn vader waren ze toen, een jaar of drie geleden, hier heen gereden omdat hij het hier zo vredig vond. Het is bijna symbolisch zoals alles dan zo mooi in elkaar past. Het was er deze middag ook een goed toeven.
We wilden de dag besluiten met een gezamenlijk etentje. Omdat ik mij in de ingang vergiste, kwamen we bij toeval in een heel ander restaurant terecht dan ik in gedachten gehad, maar zo'n vergissing wil ik nog wel eens maken. Het Sminiahuys is een restuarant wat eind vorig jaar geopend is. Tot onze verrassing was het een restaurant met een uitstekende kaart van zeer uitgekiende en exclusieve gerechten wat ver verwijderd ligt van de dagelijkse kost van een stukje vlees, wat groente en de aardappel. Rode poon op een bedje van dit of dat, risotto met truffels en een kalfslapje in zeven uur gegaard bij een temperatuur van 55 graden en een wijnarrengement afgestemd op elk van de gerechten. Werkelijk, je kunt er verukkelijk eten.
Wat ik mij dan wel afvraag, wat was er gebeurd als wij daar niet heel toevallig met ons vieren waren binnengekomen, want verder was het restaurant leeg. Door de sfeervolle aankleding was het in dit geval niet erg, maar wat ik mij in dergelijke situaties dan wel afvraag: Wat doet zo'n kok dan zo'n hele avond, en wat is dan de taak van de sommelier/gerant? Maar bovenal, wat wordt er met al dat heerlijke eten gedaan, waarbij versheid en kwaliteit zo hoog in het vaandel staan? Natuurlijk zal er gewerkt worden met halfprodukten, maar waar ligt de grens? Wat en hoe lang kan er iets bewaard worden zonder dat het ten koste gaat van smaak en kwaliteit, waar juist dit soort restaurants zich zo op voorstaan, gezien de uitgebreide uitleg die er bij elk gerecht wordt gegeven.
Maar goed, eigenlijk doet dit niet terzake. Wij hebben er heerlijk gedineerd en wij hebben ons voorgenomen om rond de verjaardagsdatum van vader hier nogmaals met ons vieren naar toe te gaan om hem te gedenken. Het zou fijn zijn als dit restaurant zich dan in iets meer klandizie zou mogen verheugen, want dat heeft het zker verdiend. Wij waren zeer verrast om bij toeval in dit restaurant terecht te komen, maar het was zeker de moeite waard. Het was een waardige afsluiting van een dag die ik voor altijd in mijn herinnering zal meedragen.
KLIK
Ik kom er steeds meer achter, dat ik eigenlijk een mens ben die erg gesteld is op rituelen en gewoontes. Neem nu het feest van ons provincie stadje. Ik woon op een steenworp afstand van dat plaatsje en ik voel me er dan ook nog altijd zeer mee verbonden, temeer, omdat ik lid ben van enkele clubs in die plaats, zoals tennis en bridge.
Maar met de verhuizing van het stadje naar het dorp was het wel gedaan met het vieren van de stadsfeesten. Dat was meerendeels bedoeld voor de inwoners zelf. Totdat er enkele jaren geleden een ommezwaai plaats vond. In de plaats van de Stadsfeesten kwamen de Admiraliteitsdagen.
Het eerste jaar en tweede jaar is het volledig aan mij voorbij gegaan. Vorig jaar heb ik samen met de Red Hatters, dus ik was min of meer incognito, een middagje in het feestgewoel doorgebracht. Dit jaar werd op grootse wijze aandacht gevraagd voor het aanstaande feest. In de media, ik kwam zelfs in het tijdschrift MAX van de gelijknamige omroep een artikeltje tegen, werd er volop aandacht aan gegeven.
Ik vond het maar niets. Mijn herinneringen lagen bij de oude stadsfeesten en dat wilde ik zo houden. Wat had ik er van genoten toen mijn kinderen nog klein waren. Waarom moest dat nu allemaal weggedaan worden omwille van het nieuwe, waarvan men deed alsof het al een jarenlange traditie was, terwijl het nog maar een paar jaar bezig is.
Maar...... het hele programma gaf wel veel meer ruimte voor outsiders en ik besloot om er dan maar eens heen te gaan. Vrijdagavond stapten P. en ik op de fiets om naar de happening in de binnenstad, die om negen uur begon, te gaan. En wat heb ik genoten. We werden getrakteerd op een goed en heel sfeervol concert met een goed orkest en de mederwerking van onder andere Elske de Walle en Jamai. En ik stond tussen al die Dokkumers en vele anderen van buiten. Het had wel iets weg van de sfeer van het Prinsengrachtconcert in Amsterdam, tenminste van wat ik er dan op tv zie.
Op de terugweg naar huis was ik helemaal om. Soms is het goed om met een jarenlange traditie te breken, dat hadden de stadsbestuurders heel goed gezien. Dit is een feest wat meer bij deze tijd past en toegankelijker is voor veel meer mensen. Met veel plezier zijn we op zaterdag nogmaals op de fiets gestapt om met velen over de kunstmarkt te dwalen. En ik kwam opnieuw tot dezelfde conclusie.
Toch blijf ik wel van tradities houden. Ik vind het elk najaar weer heerlijk om foto's te maken van paddestoelen. Dit jaar zijn ze er al vroeg. Deze zag ik eind augustus in een weiland in Rekken. Dat belooft nog wat voor de komende tijd, want volgens mij wordt het een heel mooi paddenstoelen najaar.
klik
Eindelijk, het is september! Ik heb er al een paar weken naar uitgekeken. Niet dat ik het nu zo graag herfst wil hebben, maar het is voor mij een nieuwe start. Ik ben jaren gewend geweest, ik heb daar ook menig maal over geschreven, om twee keer per jaar een nieuw jaar tegemoet te gaan. Het schooljaar en het kalenderjaar. Toen de scholen hier in het noorden weer begonnen, ben ik nog even niet meegegaan met de nieuwe start. We gingen immers nog een weekje weg.
Maar vandaag is het dan zover; voor het eerst start ik als pensionado een winterseizoen. Geen school/werkverplichtingen meer, maar wel allerlei andere bezigheden. Het is net of ik nu pas echt met pensioen ben gegaan en dat de tijd van januari tot aan de vakantietijd meer een voorspel was.
Nu komt het er op aan om echt een draai aan mijn leven te gaan geven, waardoor ik het als een zinvolle en aangename tijd ga beschouwen en volgens mij ben ik al aardig op weg. Door de jaren heen ben ik al bij verschillende clubs en clubjes betrokken geraakt. De dinsdag- en eventueel de donderdagmorgen zijn de tennismorgens, de dinsdagavond is de vaste bridgeavond, één keer in de zoveel weken is er op de maandagavond de Zonnebloemvergaderavond, ik ga één keer in de maand, op woensdagavond naar de breiclub, dan is er ongeveer één keer in de zes weken de leesgroepbijeenkomst, elke laatste vrijdagmiddag van de maand is er de inloopborrel van de RED HATTERS en op maandagmiddag kan ik één keer in de maand als reserve bij een damesbridgegroep mijn opwachting maken. Volgens mij kan het niet anders dan dat ik mij prima ga vermaken, want naast al deze vaste bijeenkomsten, mag ik ook erg graag in mijn eentje zitten te breien of te lezen of gewoon wat kleuren. En straks, als ik een eigen kamer heb, komt daar vast en zeker ook nog eens het naaien bij.
Als ik zo de krant lees kan ik niet anders dan de conclusie trekken dat ik mij helemaal gedraag als een vrouw passend in dit tijdsbeeld. De artikelen over kleuren, breien en leesgroepjes vliegen je immers om de oren en ik doe het immers allemaal. Echt, ik vind het heerlijk om bij die doodnormale doorsneegroep te horen. Het recalcitrante van vroeger, het leek allemaal net even iets anders te moeten gaan dan gewoon doorsnee het geval was, dat je willen onderscheiden om zo origineel mogelijk te zijn, het is er niet meer. Gewoon mijn gangetje gaan voldoet mij prima
Het enige minpuntje is, dat ik de peptalk mis die we aan het begin van elk schooljaar kregen aangeboden. Maar goed, daar is over heen te komen door zelf maar even stil te gaan staan bij het begin van een nieuw lang winterseizoen. Bij wijze van spreken dan, want de winter mag nog wel even wegblijven. Het heeft meer te maken met dat de vakanties nu echt voorbij zijn. De clubs gaan allemaal weer starten, kortom, het is september, het gewone leven is weer begonnen.
klik
Deze fiets zag ik in de hoofdstraat van Winterswijk. Zelf zou ik dit breiwerk niet gaan doen, maar het is wel grappig
|
|