Al ruim een jaar kan ik weer goed uit de voeten. De diagnose osteoporose is dan wel niet leuk, maar nu de middenvoetsbeentjes weer een vaste plek gevonden hebben en de zenuwbanen die daardoor bekneld werden een andere loop genomen hebben, is alle kou weer uit de lucht. Als de klachten dan uiteindelijk na drie jaar pijn geduid kunnen worden begrijp ik ook wat er binnenin mijn voeten zich heeft afgespeeld. Dit alles overdacht ik tijdens een wandeling bij ons in de buurt.
Bijna anderhalf jaar geleden deden wij hetzelfde rondje en stuitten wij op dit bord, alleen stond er bij klear (klaar) toen nog geen vinkje, de werkzaamheden waren toen in volle gang. Op de onderste foto is te zien hoe het land er toen uitzag.
We kwamen toen een boer tegen die ons het één en ander wel wilde uitleggen. Hij (en nog een paar andere boeren) had, omdat er geen opvolgers voor de boerderij waren, zijn land verkocht aan de provincie Friesland, dienst landelijk gebied. Zij hadden plannen voor dit gebied en noemden dit natuurherinrichting. Verschillende landerijen zouden onder water gezet worden maar met daaromheen groene wandelpaden zodat het gebied wel toegankelijk was voor de natuurliefhebber en er zouden vaarroutes voor kano's komen.
Na de uitleg van de boer vervolgden we onze wandeling, maar ik kwam toen ten val vanwege een boeren jongen op een quad die schapen aan het opjagen was. Misschien weet u het nog, bril kapot, wond aan het hoofd etcetera, het verhaal over deze herinrichting is toen helemaal naar de achtergrond geraakt tot vorige week.
Het was mooi weer, nog wel koud, maar strak blauwe lucht en opeens herinnerde ik mij deze wandeling weer. Hoog tijd om eens te gaan kijken hoe het geworden is. De groene weilanden hebben plaats gemaakt voor water, veel water! En waarom? Geen idee. We hebben hier in Friesland al water genoeg en ik zou niet weten wat wij met nog meer water moeten. Maar goed, het project is klaar zegt het bord.
Maar ik zie nergens groene wandelpaden. Het enige wat er voor de wandelaars gebeurd is dat de het smalle B. weggetje wat niet echt een doorgaande functie had, door middel van bruggetjes ontoegankelijk is gemaakt voor auto's. That 's it. Voor ons wel gunstig, want nu kunnen de honden op dat stuk heerlijk onaangelijnd met ons meelopen als er niet al te veel fietsers zijn.
Het zal echt wel ergens goed voor zijn geweest, het heeft veel geld gekost maar ook werk opgeleverd voor een aantal mensen, maar waarom dit uitgevoerd is, is mij volstrekt onduidelijk. Misschien komt er een voortschrijdend inzicht bij mij , wanner dat zo is zal ik het middels dit blog laten weten.
bovenste foto situatie zoals het nu is
onderste foto toen men net begonnen was.
WE-300 wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedenkt hij een thema. Voor de maand februari 2015 is dit ‘AFDINGEN'.
Het was tussen mijn moeder en haar zus, een beetje een sport, op de markt proberen iets van de prijs af te krijgen. Ik hoor het tante Lies nog zeggen: na een beetje pingelen kon ik dat lapje voor een paar gulden meenemen. Ik verdacht mijn tante er altijd een beetje van dat zij wat overdreef, waardoor het leek dat zij er altijd net iets beter in slaagde om goedkoop aan haar spullen te komen.
Net als mijn vader hield ik er absoluut niet van als mijn moeder bezig ging om aan het eind van de markt, de aanbieding van de sinaasappels nog net iets goedkoper mee te krijgen. Mijn vader zei altijd: betaal nu maar gewoon, in de groentewinkel is het sowieso duurder.
Waarschijnlijk heb ik die weerzin tegen het onderhandelen van hem. Het staat mij tegen. Ik breng er dan ook niet veel van terecht.
Toen ik een paar jaar geleden in Istanbul was, kwam ik dit fenomeen natuurlijk op allerlei terreinen tegen. Ik heb toen op de Grand Bazaar een tas en een shawl gekocht en ik heb geen idee of ik hier te veel voor betaald heb. Ik heb het met plezier gebruikt.
Natuurlijk kwamen we dit eind vorig jaar ook weer tegen, tijdens onze rondreis door Turkije. Het tapijtje wat we toen gekocht hebben vind ik achteraf toch behoorlijk prijzig, maar het is en blijft wel een mooi tapijtje wat onze entree een warmere uitstraling geeft.
Als ik veel geld zou hebben zou ik het heel anders willen aanpakken, net als ik twee toeristen in Antalya zag doen. In plaats van onderhandelen gaven zij tien procent meer. De verkoper was verbijsterd en was er mee aan. Ik heb dit met veel genoegen gadegeslagen. Ik ga het eind dit jaar, bij een volgende reis, zeker eens uitproberen.
KLIK
Een nieuwe lente, een nieuw geluid. Ik sla een andere weg in, de dorpsweg. Een paar weken geleden heb ik de beslissing genomen en gisteren is dit geëffectueerd, vanaf nu ga ik mijn medewerking verlenen aan de organisatie van het tweejaarlijkse dorpsfeest.
Hoe komt een mens daar zo bij. heel eenvoudig. In het dorpskrantje lees je dat men dringend op zoek is naar bestuursleden in de Oranjevereniging. Deze vereniging heeft als hoofdtaak de organisatie van het dorpsfeest. Ik heb die oproep eens een paar dagen in mij om laten gaan met de vraag of dit misschien iets voor mij is.
Voordat ik dan een beslissing neem ga ik bij mij zelf te rade waarom ik dit zou willen doen. Wat zou mijn drijfveer zijn, mijn motivatie? En toen kwam er heel wat boven drijven. Dorpsfeesten vind ik sowieso belangrijk. Naar mijn idee is dit het cement van de dorpssamenleving. Op allerlei fronten vraagt het om contact met elkaar te hebben. Het is niet alleen het grote feest in de tent, maar de straatversiering, de versierde wagens, de kinderspelen en de zoals bij het laatste feest de bonte avond, het vraagt op verschillende niveaus veel overleg met elkaar.
Samen met een gemotiveerd clubje mensen iets organiseren, ergens voor staan heb ik altijd leuk gevonden, dus dat punt is ook helder. Een ander bijkomend punt is, dat ik ondanks, dat ik al zeventien jaar in dit dorp woon, niet echt heel veel mensen ken. Door mijn werk, de mantelzorg en omdat mijn verenigingsleven, zoals de bridge en de tennis zich vooral in Dokkum afspeelt, is het sociale leven in het dorp wat aan mij voorbij gegaan. Voor mij ook een reden om daar, nu ik niet meer werk, eens verandering in te brengen.
Toen ik al deze afwegingen allemaal op een rijtje had heb ik de telefoon gepakt om kenbaar te maken dat ik wel belangstelling had voor een bestuursfunctie. Men was zeer verbaasd. Een heus iemand die zich aanmeldt!
Inmiddels heb ik de eerste bestuursvergadering bijgewoond. Heel even was er paniek bij mij. Wat doe ik hier, wat zijn die mensen nog jong!! Later bleek dat men toch minder jong was dan ik dacht, veelal veertigers en toch ook een vijftiger. In de vergadering heb ik wel het gevoel gekregen dat deze mensen verantwoordelijkheid durven nemen en staan voor datgene wat er gebeuren moet. Het is een mengelmoes van een voorwaardenscheppende bestuur en een uitvoerend bestuur, iets wat mij wel aantrekt.
Tijdens de vergadering heb ik wel het gevoel gekregen dat ik mijn plekje hierin kan vinden en ik heb er een goed gevoel over dat ik deze weg ben ingeslagen. Hoewel het secretarisschap nu niet direct mijn grootste affiniteit heeft, heb ik toch toegezegd, dit voorlopig ter hand te willen nemen. Het voorzitterschap was ook vacant, maar dat lijkt mij voor nu geen optie.
Het zullen zo nu en dan drukke tijden zijn, maar dat is dit jaar nog niet aan de orde. Het volgend dorpsfeest is pas over een jaar. Het is eerst nog een klein beetje freewheelen.
klik
Twee uitersten, de concerten die ik dit weekend bezocht heb, maar beide hebben ze gebracht wat een mens graag wil als-ie uitgaat: een avondje genieten, ontspanning en vergetelheid.
Op vrijdag bezocht ik met de Red Hat lady's een concert met Keltische Folk Muziek, uitgevoerd door Frjemd Volk. De man van een Red Hat Lady maakt deel uit van deze groep en hij had via haar ons laten weten van harte welkom te zijn en daar hebben we gehoor aan gegeven. Hoewel de solisten hier en daar van wat mindere kwaliteit waren, was de samenzang van deze 12 koppige groep een genot om naar te luisteren, evenals het gitaarspel van de nog jonge gitarist.
Het was echt een genoegen om er naar te luisteren, maar ook om er naar te kijken. Wat een plezier deze mensen hebben om samen te zingen, het raakte mij opnieuw, net als een paar weken geleden toen ik een andere zanggroep aan het werk zag. Tijd tikt dan zomaar weg zonder tijd te zijn.
Dat gevoel had ik gisteravond ook. We hadden bij de postcodeloterij een prijs gewonnen in de vorm van twee toegangskaarten voor het concert van Soulsisters in de Ziggodome. En omdat we wel van dit muziekgenre houden èn omdat we Ziggodome ook wel eens van binnen wilden zien hadden we besloten gebruik te maken van dit cadeautje. En het was een cadeautje. Wat kunnen die dames, Trijntje, Edsillia, Berget, Glenis en Candy zingen en laatstgenoemde toeteren op haar sax. Geweldig! en wat een show en performance. Dansers, acrobaten, de lichtshow, alles maar dan ook alles klopte met elkaar.
En wat ik ook zag en wat mij goed deed, de dames hadden er zo te zien heel veel plezier in. Ook deze avond deed mij even alles om mij heen vergeten. Zelfs het feit dat onze buren naast ons zaten, wat we ontdekten toen we in onze stoelen plaats namen. Zij hadden kennelijk dezelfde prijs gewonnen......
Kortom, het was heerlijk om bij beide concerten aanwezig te zijn. Het smaakt naar meer! Het mag van mij kleinschalig zijn en uitgevoerd door amateurs, maar ook hoop ik in de toekomst nog weer eens een groot concert te kunnen bezoeken. Helaas zal dat, hoewel ik groot fan van hem ben, niet van Neil Diamond zijn omdat dit in de door ons geplande vakantieperiode valt. Het gaat me dan weer net iets te ver om de vakantie er voor te verschuiven, maar er zullen vast wel weer andere concerten komen die in mijn smaakgebied liggen en dan hoop ik er ooit weer eens bij te kunnen zijn.
KLIK
Waarom het woord galanterie in mijn gedachtenwereld is binnengeslopen zal wel te maken hebben met de berichtgevingen over de bijna de teloorgang van de V en D warenhuizen. Ik zou het jammer vinden als V en D voorgoed zou verdwijnen, al is het lang niet meer de winkel die het geweest is. In eerdere tijden kon ik uren zoet brengen in die winkel. De LP hoek kostte de nodige tijd alsmede de boekenhoek; het kleinvak maar ook de meubels, de bedden met toebehoren, om maar niet te spreken van het glas- en aardewerk. Ik vond het heerlijk om er te kijken en er zo maar in rond te dwalen, vak zonder iets te kopen. Tegenwoordig ben ik er zo maar klaar met een rondje V en D.
Dat was ik altijd al wanneer ik de Blokker bezocht. Op de één af andere manier sprak die winkel mij niet zo aan. Daar kwam en kom ik alleeen maar als ik gericht naar iets op zoek ben. Maar toen de laatste galanteriewinkel (Numan voor de kenners onder de lezers van dit blog) in Dokkum haar deuren sloot en er een Blokkerfiliaal geopend werd was ik daar toch wel blij mee, want nu waren er opeens met de HEMA, twee winkels in de stad waar je zo maar door heen kon lopen zonder direct aangesproken te worden. Ik spreek nu wel over een tijd van bijna veertig jaar geleden.
Ach ja, wij veranderen, tijden veranderen of omgekeerd. Ik weet niet in welke volgorde dit gaat, maar het is een feit dat met de veranderingen ook woorden verdwijnen. Toen ik gistgeren op zoek ging naar de ware betekenis van het woord galanteriewinkel, kwam ik tot de ontdekking dat het woordenboek Van Dale op de computer geen verklaringen of uitleg meer geeft over dit woord wat betrekking heeft over de winkels van weleer.
Omdat wij nog een oude Dikke van Dale uit 1970 hebben, heb ik dit boekwerk er maar eens bij gepakt. Daar vond ik de omschrijving waarnaar ik op zoek was te weten: galanterie, collectieve benaming voor allerlei artikelen van mode, smaak; sierlijke snuistereijen.
Had ik het dus toch goed onthouden, want ik heb in mijn jeugd dat woord vaak op etalageruiten gelezen en horen gebruiken. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: nee, er zijn naast de bakker geen winkels in het dorp (waar wij toen gingen wonen), maar er is wel een galanteriezaak.......De afgelopen zomer heb ik gezien dat alle sporen van deze winkel, annex heren- en dameskapperszaak, zijn uitgewist.
Voorlopig blijven de V en D en de Blokker dus nog wel even bestaan. Hoe lang nog? De tijd zal het leren.
klik
Kwaad met kwaad vergelden, het is niet iets wat bij mij past. Ik heb hierover na moeten denken toen ik de uitleg hoorde waarom de piloot uit Jordanië door de terreurbeweging -is- niet was onthoofd maar in brand gestoken is. Hij zou er voor gezorgd hebben, dat verschillende onschuldige? mensen door zijn bombardementen ook door verbranding zijn omgekomen, hetgeen natuurlijk ook gruwelijk is.....
De terreurbeweging moet bestreden worden, zondermeer, maar het feit is dat die bombardementen waarschijnlijk ook onschuldige mensen treffen. Dit rechtvaardigt niet het in brand steken van deze piloot, maar toch bleef ik er wat mee omlopen. Voor mijn gevoel wordt het een opeenstapeling van gruwelheden. Hoe moet dit ooit gestopt worden?
"Het heeft te maken met oorzaak en gevolg", merkte P. op toen we dit onderwerp op een morgen tijdens het koffiedrinken bespraken. "Na lange tijd is eigenlijk niet meer vast te stellen wie er begonnen is. Herinner jij je die lessen nog, jij moet ze ook gehad hebben, hoe heette dat ook al weer?" "Interpunctie", antwoordde ik. "Ene mijnheer Watzlawick had hier hele theoriën over. Volgens hem was het bij echtelijke ruzies vaak niet meer duidelijk hoe het conflict was ontstaan".
Niet dat deze zienswijze er ook maar iets aan bijdraagt om deze gruweldaden te doen stoppen, maar het is net of ik iets meer afstand kan nemen van dit gebeuren. Nu ik niet meer werk, merk ik dat ik soms net iets te lang met iets kan blijven ompakken en dan is het fijn om zoiets ter sprake te kunnen brengen.
Ik ben nu ruim een jaar niet meer werkzaam en het bevalt mij goed. P. en ik kunnen het doorgaans goed met elkaar vinden, al is het altijd samen zijn wel anders dan alleen gedurende de vakanties. Zo'n gesprek als hierboven beschreven vindt natuurlijk niet alle dagen plaats. En juist dat doet mij dan herinneren aan de onderlinge sfeer in onze vakanties, het tijd hebben voor elkaar.
Het is ook niet voor niets dat ik er zo'n plezier in heb om met de voorbereidingen van onze zomervakantie bezig te zijn. Fietsen langs de Loire, de afgelopen zomer, heeft ons goed voldaan. Ons plan is om dit jaar naar Oostenrijk te gaan, fietsen langs de Donau. We fietsen niet het hele traject van Passau naar Wenen. Ik heb zoals het zich lat aanzien, een leuke camping in Au gevonden. Deze voldoet aan mijn eisen, niet te groot en de mogelijkheid om van daaruit verschillende fietstochten te onder nemen.
En mogelijk ontstaan er dan als vanzelf ook weer onderwerpen die wij met elkaar bespreken, al hoop ik dat er van deze gruweldaden, als hiervoor beschreven, geen sprake meer zal zijn.
klik
Drinkt u de koffie al met boter? Ik niet en ik ga het niet doen ook. Vorige week las ik, terwijl ik bij de kapper zat, in De Telegraaf dat het trendy is om in plaats van melk boter in de koffie te doen. Ik gruwde er van.
Thuisgekomen vond ik het nodig om maar eens bij good old google op onderzoek uit te gaan en ja hoor, toen ik boter koffie intikte, kwamen er verschillende berichtgevingen hierover bovendrijven. Het oudste berichr dateert van bijna een jaar geleden.
Dave Asprey, een gezondheidsgoeroe zo schijnt het, is voor het eerst met dit idee op de proppen gekomen. Hij houdt zich dagelijks bezig met met het zoeken naar manieren om de biochemische werking van ons lichaam te verbeteren. Geen melk maar een klontje boter in de koffie zou voor meer energie zorgen. Het lichaam zou door het klontje boter er langer over doen om de cafeïne te verwerken en dat zou voor meer energie zorgen.
Er is echter één maar! Het moet dan wel ongezouten boter zijn, vervaardigd uit melk afkomstig van koeien die uitsluitend gras te eten krijgen. Het is maar dat u het weet. Ook blijken gewone koffiebonen niet te werken, het moeten echt koffiebonen van de beste kwaliteit zijn, anders zou de bulletproof koffie, zoals het met een mooie term heet, niet werken.
Hoewel de man beweert dat, mits aan de juiste voorwaarden voldaan is, dat dit het meest romige en lekkere kopje koffie is dat je ooit geproefd hebt, bedank ik voor de eer. Ik moet er niet aan denken. Ik drink de koffie graag zwart, met niets!. En als ik dan toch wat extra ingrediënten voor de broodnodige energie tot mij wil nemen, dan neem ik wel iets lekkers bij de koffie in de vorm van een taartje. Het liefts een slagroomgebakje, maar tja, dat hebben ze niet in Frankrijk. Dus toen P. daar tijdens onze vakantie jarig was, moesten we het doen met Frans gebak. Ook wel lekker hoor. Volgens mij veel lekkerder dan boter in je koffie. Brrr. Hoe verzint een mens het.
klik
|
|
