VERLANGEN

Het overviel mij opeens, het verlangen naar een sigaret. In de ruim tien jaar, dat ik niet meer rook, heb ik dat gevoel nog nooit gehad en vrijdagavond was het er opeens. Het was de maandelijkse inloopavond van de Red Hatters. Het gezelschap was dit keer niet zo groot. We zaten buiten op een terras, de temperatuur was goed, maar het was een beetje donker weer, wat ongetwijfeld bijgedragen zal hebben aan het sfeertje wat ontstond.

Wat eigenlijk nooit eerder gebeurde, omdat we er meestal voor kiezen om vooral de leutigheid de kans te geven, ontstond nu. We raakten wat dieper met elkaar in gesprek. Er werden over en weer wat vertrouwelijkheden met elkaar gedeeld en plotsklaps ontwaakte in mij de lust naar een sigaret. Nooit eerder heb ik dat verlangen gehad. Achteraf denk ik dat het meer de omstandigheden zijn geweest die mij zozeer triggerden dan echt het verlangen om weer te gaan roken, want natuurlijk heb ik dat niet gedaan. Bovendien rookte er niet één dit gezelschap en dat was vroeger in het vrouwencafé wel anders, want dat was het waar dit alles mij aan deed denken. De tijd dat ik nog jong was en bezig was mijzelf op allerlei fronten te ontdekken en herkenning vond in de verhalen van de anderen.

Ik vond dit alles wel interessant genoeg om het woord verlangen eens nader onder de loupe te nemen. Het heeft nogal vele invalshoeken. Het kan dus met lust te maken hebben, maar evenzogoed met eisen of claimen. Voor mijzelf heeft verlangen ook altijd iets van wensen, maar ook iets van smart en heimwee. 

Verlangen naar vroeger, naar dingen die voorbij zijn en niet meer terugkomen, verlangen naar de tijd toen de kinderen nog klein waren. Gelukkig heb ik geleerd niet meer te blijven hangen in dat verlangen, maar te leren kijken naar wat er nu gebeurt. Zo kan ik nu echt enorm genieten van de tijd waarin ik nu leef. De twee honden brengen mij veel levensvreugd en de komende dagen zullen gevuld gaan worden door de logeerpartij van onze kleindochter Nina uit Roemenië. Het verlangen om haar te zien wordt met haar komst helemaal vervuld. 

SPEEDFIETSEN

De afgelopen week ben ik helemaal in de ban van het fietsen geweest. Passief dan, want ik heb niet zelf gefietst, ik heb gekeken. Eerst met enige argwaan, maar later toch vol interesse. Wat er de komende weken ook nog moge gebeuren inzake dopingverhalen, het was, want het is bijna voorbij, dit jaar wel een heel spannende editie. 

Met ingehouden adem heb ik naar die afdalingen gekeken. Wat een snelheid; dat zou ik nooit en te nimmer durven. Dit jaar hebben wij weinig hoogteverschillen gehad, maar als die er zijn knijp ik al heel gauw hard in mijn remmen. Mijn elektrische fiets is begrensd. Wanneer ik harder dan 24 km/uur fiets, valt de trapondersteuning weg en dat vind ik helemaal niet erg. Harder hoef ik ook niet.

Tijdens onze vakantie hebben wij voor het eerst kennis gemaakt met de speedbike. Mensen naast ons op de camping hadden van die fietsen. Wij kenden het niet maar de Duitse mensen waren wel bereid om ons hierover enige informatie te verschaffen. Ze vertelden dat er met deze fietsen wel een snelheid van 45km/uur bereikt kon worden.

Het is dan altijd leuk als je een goede week later in de krant een heel artikel over de speed pedelec aantreft. Ook in Nederland schijnen deze fietsen al heel populair te zijn, maar verkeersdeskundigen houden hun hart vast. Omdat deze fiets zo snel gaat, zal er vaak ingehaald moeten worden. Bij het geruisloos passeren schijnen de mensen met een gewone e-bike nogal eens te schrikken. Op de smalle Nederlandse fietspaden zou er geen ruimte zijn voor de speed pedelec zo stelt de fietsersbond.

In de eerste helft van dit jaar zijn er ruim twee duizend van die supersnelle e-bikes verkocht, maar men verwacht dat de markt volgend jaar zal exploderen, het zullen er vele tienduizenden worden.

Men probeert nu al met wet- en regelgeving hier op in te spelen. De minister van Verkeer en Waterstaat heeft al bepaald dat vanaf 2017 de speed pedelec binnen de bebouwde kom op de rijbaan moet en de berijder van deze fiets moet een hem op!

Ik kan natuurlijk niet echt in de toekomst kijken, maar ik denk niet dat ik ooit zo'n supersnelle fiets ga aanschaffen. Ik gebruik mijn gewone fiets ook nog heel veel en met een vaartje van 18 km/uur ben ik heel tevreden. De e-bike vind ik een welkome aanvulling voor als het hard waait, of voor als we samen wat langere fietstochten maken. P. moet dan de hondenkar meetrekken en dat is best zwaar, want twee honden samen wegen bijna vijftig kilo en dat is een aardig gewicht. Dat is dan ook de reden waarom wij de e-bikes hebben aangeschaft. En dat ik dan, als ik eens alleen met de e-bike op stap ga, een snelheid van 24 km/uur kan halen is leuk, maar harder hoeft voor mij beslist niet. 

Misschien is het wel iets voor mensen die net iets jonger zijn dan ik en zo'n fiets gaan gebruiken voor het woon/werk verkeer. Daar kan ik mij wel iets bij voorstellen. We zullen het wel zien hoe dit zich in de toekomst gaat ontwikkelen. Misschien wordt het wel de vervanger voor de scooters die helemaal uit schijnen te raken. 

DOPE

In mijn vakantie heb ik de Tour de France zijdelings wat gevolgd, maar nu ik weer thuis ben, volg ik het hele circus weer actief. De wedstrijd maar ook alle commotie rondom het hele gebeuren. Wanneer er dan weer eens zo'n spectaculaire ontsnapping plaats vindt, moet ik toch altijd even slikken. Zou er echt geen sprake meer zijn van doping? Maar wat er gisteren gebeurde, en dan doel ik op de beker urine die naar Froome gegooid zou zijn, gaat alle perken te buiten. Het geloof in een dopingvrije tour en dopingvrij wielrennen (en soms bekruipt mij het gevoel van: 'zou ik dopingvrije sport in het algemeen moeten zeggen'?) moet bij mij nog groeien

Ik was dan ook absoluut niet blij toen Lance Armstrong afgelopen donderdag ten tonele verscheen om enkele etappes te rijden voor een liefdadigheidsintitiatief van organisatie Cure Leukaemie. "Waar haalt hij de moed vandaan om na al die leugens en uiteindelijk de bekentenis hier weer in het vizier te willen komen, ook al is het voor een goed doel en een ziekte waaraan jij zelf geleden heeft", zo vroeg ik mij af. Die man zou zich nooit meer ergens  mogen vertonen waar ook maar enige sprake van wielrennen zou zijn en zeker niet bij een Tour de France, zo was mijn eerste gedachte. 

Was, want inmiddels ben ik wel iets genuanceerder gaan denken. Hij is natuurlijk niet de enige geweest die doping heeft gebruikt en ook anderen hebben een kans gekregen om opnieuw ergens een start mee te kunnen maken. Neem Michael Boogerd bijvoorbeeld, hem gun ik het dan op de één of andere manier weer wel, dus waarom dan onderscheid maken?

Na wat meer achtergrond gelezen te hebben over de motivatie van Lance Armstong om deel te nemen aan dit project kijk ik er toch iets anders tegenaan. Irriteerde het mij in eerste instantie alleen maar, nu vind ik het toch ook wel van een bepaalde moed getuigen, zeker als hij toegeeft zich niet helemaal op zijn gemak te voelen. 

Ik hoop echt dat het hele doping verhaal nu voorgoed voorbij is want ik vind de tour nog steeds een groot evenement wat ik graag volg. Met heel veel plezier heb ik nog weer eens naar de foto's uit 2012 gekeken, toen wij in Lissac, vlak bij Brive getuige waren van de voorlaatste etappe. 

Wat ik dit jaar wel mis zijn de uitzendingen van Mart Smeets. Ik vind de late avonden wat kaal zo zonder een nabeschouwing over de tour. Het was altijd een lekker sfeertje wat zo echt bij de tour hoorde. Dat was voor mij altijd een klein beetje dope voor ik ging slapen en ik vind het jammer dat ik daar niet meer van kan genieten. Ik was er aan gehecht en het voelt bijna als moeten afkicken. 

MELK

Terwijl de melkconsumptie in Nederland achteruit holt, drink ik heel braaf en trouw nog steeds, dagelijks mijn glaasje melk. Ik trek mij niets aan van populaire boeken zoals "Melk de witte sloper" en de "Voedselzandloper". Naast deze boeken trok vorig jaar een Zweeds onderzoek grote aandacht, omdat vanuit dat onderzoek beweerd werd dat volwassenen die elke dag een glas melk drinken een groter risico lopen om vroegtijdig te overlijden.... Daar komt bij dat een groeiende groep mensen melk maar saai of ouderwets vinden zo las ik van de week in een artikel in de krant.

Toen ik nog een kind was, vond ik melk helemaal niet lekker. Ik heb daar ooit al wel eens een blogje over geschreven, maar tegenwoordig is melk een wondermiddeltje voor mij. Als ik veel last heb van mijn slokdarm of  van brandend maagzuur, dan wil het drinken van een glas melk nog wel eens helpen. Ik vind het maar een raar modeverschijnsel om melk in de ban te doen.

Nu ik deze zomer in de Oostenrijkse plaats Melk geweest ben had ik tijdens het lezen last van allerlei associaties. Ik herinnerde mij opeens dat ooit, tijdens de dagelijkse bijbelse geschiedenis lessen, melk in verband werd gebracht met Het Beloofde Land.  Tijdens de uittocht uit Egypte moest men door die droge dorre woestijn, maar het Joodse volk was wel op weg naar het land van melk en honing zo werd ons voorgehouden. Dat melk goed zou zijn is mij dus van verschillende kanten met de paplepel ingegoten. Ik heb mij als kind dan ook best wel eens schuldig gevoeld dat ik dat witte drankje echt niet lekker vond.

Maar ach, het waren maar verhalen weet ik nu. Hoe kon ik weten dat godsdienst altijd al in hele beeldende verhalen verteld werd en dat deze inwerkten op de verbeelding van de mensen. Ik heb dit jaar heel wat verbeeldingen in kerken mogen zien. Ik was diep onder de indruk, maar soms ook wel geïrriteerd van al die pracht en praal in al die verschillende kloosters (stiften) Of die van Melk er echt boven uitsteekt weet ik niet, maar toen ik gisteren het artikel met als kop: De Witte Motor Hapert las, kwamen al deze associaties even bij mij boven en ik vond dat ik er maar even een blogje van moest maken.

Voor mij blijft melk een drank die er toe bijdraagt dat de botten sterk blijven. Het gekke is, dat ik nu dezelfde weerstand heb tegen al die zuiveldrankjes met vreemde smaken als wat ik vroeger met de melk had, maar dit terzijde.  Wat ik mij wel afvraag, wie drinkt er heden ten dage net als ik nog wel regelmatig een gewoon glas melk of is het echt zo dat we ons in deze tijd weer laten beïnvloeden door allerlei verhalen die door de vele voedingsgoeroes gepredikt worden?

WEENSE MARS

In Klosterneuburg hebben we eerst een middag en een avond naar de regen zitten kijken. Na al die warmte vonden we dat niet zo heel erg. De volgende morgen waren we vroeg uit de veren en om half tien vertrokken we richting Wenen. Eerst even met de bus naar het punt waar het metronetwerk begint. Met een dagkaart voor nog geen zeven euro ligt vanaf dat punt heel Wenen in je bereik.

De jongens moesten in het openbaar vervoer gemuilkorfd zijn. Hier waren ze uiteraard niet van gediend, maar met hun muilkorfjes aan hun tuigjes maakten ze verder geen bezwaar en de meeste medereizigers ook niet, hoewel er een paar waren die overduidelijk lieten blijken niet op honden gesteld te zijn. De bewakingsmensen vonden het verder wel prima zo.

Het was iets over tienen toen we bij de Stephansdom waren, dus we hadden een hele lange dag voor ons. Eerst hebben we alle drukte maar eens over ons heen laten komen; bij het infopunt aangekomen, heb ik maar eens naar een stadswandeling gevraagd. Een paar jaar geleden, oh echt, is dat al weer zeven jaar geleden? was ik hier met collega/vriendin Marjan. Zij heeft mij toen zoveel van de stad laten zien, maar zij kende Wenen een beetje, omdat haar dochter daar ooit een tijdje verbleef; ik wist werkelijk niet waar ik nu beginnen moest, maar met de uitgezette stadswandeling in de hand lukte het heel aardig. Het laatste punt was de Musikverein, waar op nieuwjaarsdag het Nieuwjaarsconcert gegeven wordt. Helaas, ik kon er niet in. De rondleidingen waren dagelijks om 11 uur en om 12 uur en het was inmiddels al twee uur......  Weer niet gelukt, jammer.

Wat wel gelukt is, is het vinden van het huis en het museum van Hundertwasser en ik vond het weer net zo mooi als de eerste keer. Van Hundertwasser zijn we naar de Prater gelopen. Ik wilde eigenlijk wel graag in dat reuzenrad maar dat het een onderdeel in zo'n groot pretpark was wist ik dan weer niet. Het leek me niet echt handig om omstebeurt (mooi woord he) plaats te nemen in het rad. Er was een rijtje wachtenden voor ons en een ritje nam toch ook al gauw 15 tot 20 minuten in beslag.  

De Mariahilfestrasse stond ook nog op mijn program en daar zijn we met de Metro naar toegegaan. Na deze helemaal afgelopen te hebben was bij ons de puf er uit. Het liep inmiddels tegen zevenen en we besloten om ergens wat te gaan eten en dan huiswaarts te keren. 

Terug in de caravan voelde ik pas hoe moe is was. Niet gewoon moe maar heel erg moe, bijna vergelijkbaar met de tijd dat ik de vierdaagse in Nijmegen liep......Ik vond het dan ook niet meer zo heel erg dat Schönbrun, het paleis van Sissy voor ons geen optie was omdat honden ook in de tuinen niet welkom zijn. We zijn de laatste dag dicht bij huis gebleven en hebben op ons gemak de stift van Klosterneuburg en het plaatsje zelf bekeken. 

En daarmee eindigde onze Donaureis. We hebben genoten, veel gezien, lekker gefietst, iets minder gewandeld dan andere jaren en mijn conclusie is, het was een mooie reis. Maar als ik onze Loirereizen van de afgelopen twee jaar en deze Donaureis met elkaar vergelijk, gaat mijn voorkeur toch uit naar de Loire, wat niet wegneemt dat ik het fantastisch heb gevonden deze, voor ons doen, trektocht gemaakt te hebben, maar of ik volgend jaar weer een trektocht wil doen is nog maar de vraag. Een vast stekkie vind ik toch ook wel lekker.

ARIAWARMTE

In Krems heb ik, hebben wij, het zeer naar onze zin gehad. Het leek wel of we de koninginneplek toegewezen hadden gekregen. Na Schönbühel was het een verademing. Prachtige plek onder een boom die heel veel schaduw gaf, want warm was het. Dagenlang. Op zondagmorgen hebben we uitgebreid de architectuur van de stad bekeken, want verder was heT er maar stil, Dokkum is er niets bij. 's Middags zijn we naar de stift van Göttweig gereden. Vandaaruit hadden we uitzicht op ons nederige stulpje. Mede omdat het erg heet was heb ik deze stift niet meer van binnen bekeken.

Op maandag hebben we de verjaardag van P. gevierd. In Krems is een karkaturenmuseum en ik weet dat P. daar van houdt, dus heb ik hem op een entreekaartje getrakteerd. De jongens en ik hebben buiten heel geduldig zitten wachten tot hij was uitgekeken. 's Middags hebben we bloemetje voor hem gekocht èn een mooi bloesje, we hebben ijs gegeten, de jongens ook en 's avonds zijn we lekker uit eten geweest en zo hebben we ook deze gedenkwaardige, maar zeer hete dag weer op een prima manier doorgebracht.

Met deze hitte is fietsen niet meer te doen. Misschien voor ons nog wel maar voor de jongens zeer zeker niet. Zij staan in de hondenkar en bij 38 graden en felle zon is dit niet meer verantwoord. Daarom hebben we maar een rondje gemaakt in de auto met airco. Eindelijk kon ik deze dag ergens een autowegenkaart van Oostenrijk scoren. 

Na vier dagen zijn we verhuisd naar Klosterneuburg, de springplank naar Wenen.

MENUET

De vakantie is inmiddels goed op stoom gekomen en de temperatuur ook. 36 graden is toch echt iets te veel van het goede. We zijn inmiddels twee keer verhuisd. Van Au naar Schönbühel  bij Melk en nu zijn we in Krems aangeland.  In Schönbühel leek het of we een heel mooi uitzicht hadden, maar dat uitzicht lag achter de heg waar wij tegen aankeken. …..Niet een plekje om lang te blijven.

Na in Au nog een lange fietstocht gemaakt te hebben met al weer een lekke bad van de hondenfietskar moest er eerst een nieuw bandensetje gekocht  worden en dat slaagde in Melk. Na nog een rustdag waarin we de Stift va Melk bekeken hebben besloten we weer eens een fietsdagje te doen.  Ik had een leuk rondje uitgestippeld, maar dat kon niet, omdat er geen overzetbootjes waren, zoals ik dacht. En de opgang van de brug bij Melk bleek vrij hoog te liggen.

“Ach” zei een man toen ik er naar vroeg, ”das Aussicht neben den Donau ist an diesere Seite gleich wie die Andere”. We zijn toen heen en weer naar Ybbs gefietst. Het was eigenlijk al een beetje te warm voor de honden, toen nog amper 30 graden. Toen ik een mijnheer vroeg of er ook ergens een dierenzaak was, waar ik muilkorven kon kopen , we overwogen om met de trein terug te gaan en dan zijn die dingen verplicht, begon hij dit omstandig uit te leggen, maar na een paar zinnen zei hij, en ik doe het op zijn Nederands: weet je wat ik haal de auto en ik breng u wel even.  En zo ben ik met Herr Artzt en  parlementslid, want dat was hij ook, naar een winkelcentrum ver buiten Ybbs gereden om die dingen te kopen.  Ondertussen ontstak hij de loftrompet over Ybbs. Het is een heel oud Romeins vestingsstadje. Pas toen ik vroeg hoe ik hem kon bedanken, ik vroeg naar zijn naam, gaf hij aan wie hij was. Hij stelde het wel op prijs als we Ybbs nog wat beter bekeken.

Inmiddels was het vijf uur en was de ergste hitte voorbij zodat we langs het station van een naburig dorp gefietst zijn, maar we hebben de trein toch maar niet genomen

Boodschappen konden we niet meer doen, dus besloten we maar in Melk te blijven eten.  Tijdens ons eten installeerde zich daar een muziekkorps en begon daar een aubade te brengen. Het korps kon goed spelen en het was een lust om naar te luisteren. Behalve een kleine valpartij van P.was het een topdag en met een grote glimlach, denkend aan mijn vader en zij tuba,  fietste ik de laatse vier kilometer naar de camping. Moe maar zeer voldaan. Geen leuke campingplek, wel prachtige belevenissen.

de onderste foto toont het uitzicht van de camping in Krems, waar we wel een goed plekje hebben, met veel schaduw.