En zo is ook dit jaar weer ten einde gekomen. Al vaker heb ik bij het laatste blogje van het jaar foto's van bruggen geplaatst om de symboliek uit te drukken van de overstap naar het nieuwe jaar, maar of ik dat vorig jaar ook heb gedaan weet ik eigenlijk niet meer. Vaak "blader" ik dan wel even terug om te zien hoe ik het vorig jaar gedaan heb, maar dat wilde ik dit keer niet doen, om mij zodoende niet te laten beïnvloeden wat betreft een persoonlijk oordeel te vellen over het afgelopen jaar, want ik heb nog niet echt de balans opgemaakt. Dat ga ik nog wel doen, maar de afgelopen dagen heb ik eigenlijk meer vooruitgekeken dan achterom en dat is, zo besef ik nu, heel nieuw voor mij. Dit laatste maakt mij zo blij; te ontdekken dat, ook al word ik ouder, ik nog steeds andere wegen in kan slaan. Op zoek kan blijven naar mijzelf. Dat houdt het leven boeiend.
T evreden
O pgewekt
E nergiek maar ook
K wetsbaar,
O nbeschroomd
M inzaam en
S peels
T reed ik het nieuwe
jaar binnen
en
wens ik iedereen!
een goed 2016
Door de jaren heen heb ik wijd en zijd verkondigd dat ik niet een echte fan van het kerstfeest ben. Achteraf moet ik vaak constateren dat het toch wel leuk en gezellig was, maar dat vergeet ik dan kennelijk weer, want het volgende jaar draai ik hetzelfde riedeltje van geen fan zijn gewoon weer opnieuw af. Ik hoop, dat ik mij volgend jaar tijdig herinner dat kerst dit jaar echt een feestje is geweest.
Elk jaar opnieuw zorg ik ervoor allerlei lekkers in huis te hebben, maar ik ben er al lang achter dat lekkere hapjes, lekker eten, een gezellig drankje er wel iets toedoen, maar dat er meer voor nodig is om een gezellige sfeer te krijgen. Toen ik op zoek ging hoe sfeer nu precies omschreven wordt, kwam ik ook de wiskundige kant tegen. Het is het oppervlak van een bol, heel ingewikkeld dus, zie de inzet aan het begin van dit blogje. Zo zie ik sfeer, maar dan anders bedoeld, ook een beetje. Stemmingen en gevoelens moeten met elkaar kloppen en dat deed het deze kerst. 
Kleindochter Rixte doet graag spelletjes en kerstavond hadden we al wat plannetjes gemaakt, maar deze gingen direct in de prullenbak toen dochterlief op het lumineuze idee kwam om het monopoliespel van de zolder te halen om dat met ons allen te gaan spelen. Het was een gouden idee. Wij zijn nog in het bezit van het oude spel met guldens en of het daar van kwam weet ik niet, maar het was oergezellig. Er was uiteindelijk wel een verliezer, maar nog geen echte winnaar....Omdat we op een enkel chocolaatje na de hapjes min of meer vergeten waren, hadden we erg veel trek gekregen en de gourmet smaakte daarna overheerlijk.
Tweede kerstdag was het al heel vroeg dag. Rixte gaat in haar vrije tijd naar een theaterschool en dit jaar was ze geselecteerd om mee te spelen in de musical Tarzan en daarom moest ze om 10 uur al in Den Haag zijn. Wij hadden beloofd om naar de tweede voorstelling te komen kijken. Deze was om vier uur, zodat wij, na de honden goed uitgelaten te hebben, ook richting Den Haag zijn gegaan. En wat heb ik genoten, zowel van het spel als van de opgetogenheid van onze kleindochter. De eerste kerstdag was een dag met een ster, maar tweede kerstdag zag ik ogen die schitterden als sterretjes. Dat wil je echt als oma meegemaakt hebben.
Ik kan in ieder geval zeer tevreden terug kijken op deze kerst.
klik: Sfeer van Theo van Doesburg
Het zijn woelige tijden en er verandert in korte tijd heel veel. Niet zo heel lang geleden nog, dacht ik, dat de wereld sinds de jaren zeventig, het begin van mijn leven als volwassene, niet zo heel veel veranderd was, maar de laatste tijd denk ik daar heel anders over. Het lijkt wel of we in een stroomversnelling van veranderingen terecht zijn gekomen.
Wie had ooit kunnen denken dat grote winkels zoals V & D het loodje zouden leggen? Ik in ieder geval niet en ik zal ze zeker gaan missen, wanneer ze er straks niet meer zijn. Hoewel mijn winkelgedrag de laatste twee decennia in toenemende mate veranderd is en dat betreft de frequentie van het aantal keren winkelen, dit is in de loop der jaren minder en minder geworden, ben ik ook steeds meer doelgerichter gaan shoppen. Maar zo af en toe mocht ik, net als vroeger, toch ook nog weleens graag door het grote warenhuis heen zwalken, zonder een voorop gezet plan te hebben om werkelijk iets aan te schaffen, maar gewoon om te kijken wat er zoal te koop was om mij dan vervolgens te laten verleiden tot de aanschaf van iets. En dat zal ik zeker gaan missen.
Jongere mensen schijnen zich qua winkelgedrag toch net iets anders ontwikkeld te hebben dan mijn generatie, want zij geven aan dit warenhuis niet meer van deze tijd te vinden. Zij weten wel andere winkels te vinden. Welke dan zo vraag ik mij af. Ik kom ook wel in andere winkels, maar pas dan wanneer ik echt naar iets op zoek ben. Snuisterijenwinkels zijn aan mij niet besteed, ik ga bijvoorbeeld naar Leen Bakker als ik beslist iets voor het interieur zoek, kledingwinkels weet ik ook wel te vinden, hoewel ik de laatste tijd heel veel via het internet bestel en gezien mijn moeilijke voeten kunnen alleen de betere schoenenzaken mij zo af en toe begroeten, maar ook daar begint internet uitkomst te bieden.
Om zo maar van winkel naar winkel te moeten gaan trekt mij niet zo en daarom vond ik de V & D wel plezierig. Die had van alles en nog wat, hoewel het assortiment de laatste jaren wel kleiner werd, maar goed, de dassen, de tassen, de hoeden, handschoenen en shawls, de beenmode en de parfumerie, de serviesafdeling en het glaswerk, de boekenhoek en de tekenspullen, en natuurlijk ook de damesmode en de lingerie, het linnengoed, de chocolaterie en de sieraden, zowel duur als goedkoop, en nog heel veel andere zaken, heerlijk om daar even tussen te dwalen en te kijken of er nog iets van mijn gading was.
Maar alles went. Ooit zijn is de generatie van mijn ouders er aan gewend geraakt dat alle kleine winkeltjes op hielden te bestaan en zo zal ik er ook wel aan wennen dat V & D ophoudt te bestaan. In feite is het gewenningsproces al een beetje aan de gang, want toen aan het begin van dit jaar bekend werd gemaakt dat V & D in zwaar weer verkeerde vond ik dat heel vervelend en werd ik er niet blij van. Ik ben nu al zover dat ik denk, jammer maar helaas. Aan alles komt een eind. Het is voorbij.
Het is het begin van een nieuwe tijd.
En zo zijn we dan weer aangekomen bij de laatste weken van het jaar. Het zal inmiddels bekend zijn, dat ik niet een echte kerstliefhebber ben. Ik doe mee omdat het zo hoort maar het heeft niet mijn hart en ziel en waarom dat niet het geval is weet ik eigenlijk niet, want vroeger als kind heb ik er wel van genoten. Misschien heeft het met mijn eigen ontwikkeling te maken, want dat staat nooit stil, een mens verandert in de loop der jaren, slaat nieuwe wegen in, krijgt oog voor iets wat in het verleden is blijven liggen of merkt dat een zaadje wat heel lang geleden meer als toeval geplant is nu gaat ontkiemen.
Mijn interesse voor kunst is hier een mooi voorbeeld van. Heel veel jaren achtereen kregen wij via mijn broer een prachtige kunstkalender op posterformaat, samengesteld door een vriendin van hen. Vooral in het begin wist ik niet altijd wat ik van de afbeeldingen moest vinden. Het één sprak me meer aan dan het ander. Maar door de jaren heen ontdekte ik waarom iets mij wel of juist helemaal niet aansprak, maar echt op zoek gaan naar meer informatie over de schilders deed ik nog niet.
Toen een aantal jaren geleden het kalendergebeuren stopte, bleek dat wij er toch wel aan hechten om een mooie kalender te hebben hangen en zijn we zelf op zoek gegaan. De eerste paar jaar hebben we heel veilig voor Monet of Cezanne gekozen, leuk, maar het was niet zo meer spannend om naar de afbeeldingen te kijken. De uitdaging was weg om iets te zoeken in wat mij of niet aansprak af niet begreep.
Toen ik een paar jaar geleden in Ootmarsum was en ik de kalender van Ton Schulten zag was ik gelijk verkocht. Al voordat de zomer begon had ik de kalender voor 2014 in huis. Vorig jaar ben ik in deze tijd op zoek gegaan naar een nieuwe kalender, maar ik kwam toen in tijdnood, waardoor we het besluit namen om een tweede jaar een kalender van Ton Schulten aan te schaffen.
Dit jaar zijn we helemaal op tijd. Na vorige week een leuke kleine expositie bezocht te hebben waren we helemaal in de mood om op zoek te gaan. Helaas biedt Nederland niet zoveel mogelijkheden, maar Duitsland wel, dat wist ik nog van vorig jaar. En opeens stuitten wij op een kalender met afbeeldingen van éne Edward Hopper. We kenden de schilder niet, maar de platen spraken ons beide zeer aan.
Rechtstreeks bestellen ging niet, maar via de winkel van ons allemaal wel. Natuurlijk ben ik mij wat gaan verdiepen in deze schilder. Hij leefde van 1882 tot 1967 en zijn werk behoort tot het realisme. In een beschrijving kwam ik tegen dat zijn schilderijen een gevoel oproepen van "samen maar toch alleen" en dat is het misschien wel wat mij zo aanspreekt. Dat gevoel herken ik namelijk ook een beetje bij het kerstgebeuren.
Het op zoek gaan naar informatie over deze schilder brengt mij op heel wat terreinen die nog redelijk onontgonnen voor mij zijn, want ik kom er steeds meer achter dat ik echt geïnteresseerd ga raken in het kijken naar schilderijen. Misschien kan ik daar in het komende jaar eens wat meer vorm en inhoud aan gaan geven.
dit vind ik heel boeiend om naar te kijken
klik
Lang van te voren had ik het al bedacht, dat ik, wanneer ik jarig zou zijn, drie kruimelappeltaarten zou gaan bakken om deze mee te kunnen nemen naar de wekelijkse tennisochtend, want het is een beetje de gewoonte geworden om bij de koffie iets te trakteren, wanneer je jarig bent (geweest).
Terwijl ik bezig was met de tweede taart ontstond de volgende dialoog in mijn hoofd:
Eerste stem: Ik zou in plaats van de derde kruimelappeltaart ook een cake kunnen maken, want stel je voor dat ze mijn appelkruimeltaart niet lekker vinden, of omdat ik geen mooie punten kan snijden omdat de structuur te los is, of omdat men het te zoet of te zuur vindt. Eigenlijk is het helemaal geen goed plan geweest om zelf appeltaarten te maken. het was veel eenvoudiger geweest als ik ze in de winkel kant en klaar gekocht had." "Tweede stem: Mens doe toch niet zo moeilijk. Je bakt gewoon drie taarten zoals je je voorgenomen had. Goed plan, nix mis mee!.
Eerste stem: "jawel, het is mijzelf een beetje voor de gek houden. Ik wilde bezig zijn voor mijn verjaardag, zodat het niet zomaar zonder er bij stil te staan voorbij zou gaan. P. kan dat, maar ik zit anders in elkaar."
Tweede stem:"Doe nu maar gewoon waar je mee bezig bent. Iedereen is anders en dat mag. Van te voren lijkt het je reuze leuk om het zo aan te pakken en dan is het zover en dan ga je weer allerlei bedenkingen zitten maken hoe het op de één of andere manier zou kunnen mislukken. De enige die het kan laten mislukken ben jezelf door op het laatste moment de plannen te gaan veranderen."
Stem één: "Zo, de tweede taart is onderdehand bijna klaar, ik geloof dat het inderdaad maar beter is dat ik mij aan mijn oorspronkelijke plan houd en gewoon drie taarten maak".
P. onderbreekt mijn gedachtendialoog. "Voor de volgende taart zijn er nog maar twee appels, heb je niet goed geteld of zo?" Ik antwoord: Jawel, ik vond het opeens zoveel appels en ik dacht, eerst maar eens zien hoe het gaat, maar ik koop er van middag wel een paar bij." P.: "Hoe had je dat dan, want meestal zijn jouw boodschappenlijstjes dik in orde." Ik vertel hem dat toen de twijfel al toesloeg en dat ik toen dacht: "ik zie wel hoe het komt."
P. ligt onderdehand in een deuk en als ik hem dan mijn gedachtendialoog van even daarvoor vertel wordt het helemaal een vrolijke boel en kan ik er zelf ook om lachen. Tja, hij kent mij natuurlijk al veel langer. Gelukkig ken ik mijzelf onderdehand ook aardig en heb ik geleerd dat ik gewoon moet doen wat ik van plan was en zo zal het ook gaan gebeuren.
klik
Pak je moment. Tot voor kort wist ik nooit zo goed hoe ik dat soort kreten moest plaatsen, maar sinds gisteren voel ik helemaal wat er mee bedoeld wordt.
Binnenkort ben ik jarig. Het liefst zou ik mijn verjaardag op de dag zelf vieren met veel, heel veel aanloop aan huis, maar soms gaat dat gewoon niet, omdat er gewerkt moet worden of omdat er andere verplichtingen zijn. Ook bij het bereiken van deze mijlpaal, vijfenzestig jaar worden, zou ik niet krijgen wat ik ook al graag op mijn vijfstigste gehad had willen hebben, toen een Sara in de tuin, nu zou ik een pop heel leuk gevonden hebben. Ik weet het, de meeste mensen die het wel krijgen, zeggen er niet van gecharmeerd te zijn, maar ik ben zo'n type die het prachtig gevonden zou hebben.
Afijn, ik zag al lang van te voren aankomen dat het dit keer weer niet zou gaan lukken, dus heb ik de bakens wat verzet. Ik heb mijn lief gevraagd om als cadeau voor mijn vijfenzestigste verjaardag een kleinschalig etentje te organiseren waarbij een klein aantal vrienden uitgenodigd zouden worden. En aldus is geschied.
En dan gebeuren er onverwachts hele wonderschone dingen. Gewoon, dat het voor mij georganiseerd is vind ik al fijn, dat men komt vind ik ook heel fijn, maar als men dan ook nog of met een kaart met een prachtige tekst of met hele creatieve, zelf gemaakte cadeaus komt dan word ik zo blij! Dat men van te voren echt speciaal voor mij iets gedaan heeft....(de trouwe lezer herinnert zich misschien nog het schaap als sinterklaassurprise wat een leerling ooit voor mij gemaakt heeft)
Wat te zeggen van de uil die op de één of andere manier uit het niets tot dit geschapen is. Een beauty. Ik hoop dat ik de associatie mag maken, dat ik met het ouder worden ook iets van de wijsheid heb gekregen die doorgaans aan een uil wordt toegeschreven.
En dan het kerstboompje. Onder het boompje lagen een aantal cadeautjes, waarvan sommige een mooie symbolische betekenis hadden, maar het mooiste vond ik nog de slingers die er als pakje bijgeleverd waren, maar die ik zelf in het boompje moest hangen, refererend aan mijn motto, zo werd er bij gezegd, het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen.
Het was een hele fijne gezellige avond die in het teken stond van mijn verjaardag èn van ons bijna vijfendertigjarige huwelijk. De dag dat ik werkelijk jarig ben èn het tevens onze trouwdag is, zal weinig verschillen met andere dinsdagen. De dag zal dan bestaan uit tennis, uitrusten en 's avonds bridgen en misschien dat ik hier of daar nog gefeliciteerd zal worden. Meer hoeft ook bijna niet want ik heb mijn momentje gehad en daar ben ik al zeer tevreden mee, al vind ik het natuurlijk ook heel leuk dat er woensdagavond, de dag na de verjaardag, ook nog wat familie langs komt. Nog een momentje dat ik graag wil pakken.
klik
Na een flink aantal jaren uitbundig pakjesavond met dochterlief en kleindochter gevierd te hebben, voelde het eerst toch wat kaal om een keer niet aan het Sinterklaasgebeuren mee te doen. Het had in de bedoeling gelegen dat P. en ik rond deze tijd weer een rondreis door Turkije zouden maken, maar aangezien de reis met een week verlengd werd, hebben wij besloten er van af te zien. Wij vinden een week al lang om ons hondenvolkje in een pension onder te brengen, van veertien dagen kan dus absoluut geen sprake zijn, hoe mooi het aanbod ook is.
Toen ik in de zomer vertelde dat wij toch wel Sinterklaas konden vieren, maakten de Haagse dames bezwaar. Zij hadden met elkaar lootjes getrokken en ze waren er al heéélemaal op ingesteld, vertelden ze proestend van het lachen. In oktober hebben we het er nog even serieus over gehad en toen leek het toch verstandiger om het dit jaar toch maar voorbij te laten gaan.
Maar maandag begon het toch wat te knagen, want eerlijk is eerlijk, ik houd wel van het Sinterklaasgedoe. En opeens bedacht ik, dat ik Rixte wel een krasadventskalender over de post kon sturen, met een mooi gedicht erbij. Vorig jaar had ze zoiets van haar vader gekregen en toen was ze er zo druk mee geweest, elke dag een vakje open maken.... Een passend gedicht maken heeft me trouwens nog heel wat hoofdbrekens gekost, maar het was op tijd klaar en het kon donderdag op de post.
Op woensdag bedacht ik dat ik op de breiclub wel even een begin kon maken met het breien van een paar polswarmers voor Carien. Dat was het patroon van de vorige keer waar ik toen niet aan toe gekomen was, en het breien van een baard wat voor die avond op het programma stond, sprak me niet aan.
Echt heel veel werk is het niet, maar je bent er toch zo weer een paar uur zoet mee, te lang om het op tijd klaar te krijgen om het vrijdag al op de post te doen. Nu gaat het maandag weg, met een brief van Sinterklaas dat het pakje verkeerd bezorgd is. Kan nog net vind ik. Al breiend heb ik van mijn herinneringen genoten. Toen zij nog klein was en wij niet veel geld hadden, heb ik overdag als zij naar de kleuterschool was als een gek zitten breien om muts wanten en een sjaal op ttijd klaar te krijgen, want tja, er moesten wel pakjes zijn natuurlijk.
Inmiddels verkeerde ik in een opperste beste stemming en toen ik zaterdagmiddag door mijn eigenste P. werd uitgenodigd om ter ere van Sinterklaas, mijn verjaardag die er aan komt en onze aanstaande vijfendertig jarige echtvereniging, een paar gouden oorknopjes uit te gaan zoeken, kon mijn humeur natuurlijk helemaal niet meer stuk. Vandaag, zondag, kwam als cadeautje heel onverwacht zoonlief een dagje op bezoek en van hem kreeg ik een prachtige bos rozen.
Vanavond, zes december, heb ik de Sinterklaastijd afgesloten met het bijwonen van een vesper waarin, ter ere van de gedenkdag van Sint Nicolas gezongen door een koor met daarin vriendin/oud collega, delen uit "Saint Nicolas" van Benjamin Britten ten gehore werden gebracht. Het was een prachtige bijeenkomst waarin delen van de gewone Sinterklaas en de Heilige Sint Nicolas in elkaar overvloeiden. Prachtig om dat mee te maken.
Conclusie, al heb ik dan geen pakjesavond gehad, de gezellige sinterklaastijd is niet stilletjes aan mijn deur voorbij gegaan. Hoe het volgend jaar zal gaan weet ik nu nog niet, maar met de ervaring van dit jaar neem ik mij voor om er hoe dan ook zelf weer iets van te maken.
Eind vorige week was ik als voorzitter van het regiobestuur Friesland Noord van de Zonnebloem aanwezig bij de ingebruikname van de rolstoelhuurauto in Leeuwarden. Na eerst wat kritisch nagedacht te hebben, of dit nu wel nodig is, ben ik steeds meer tot de overtuiging gekomen, dat De Zonnebloem hiermee voorlopig de goede weg heeft ingeslagen. De vereniging stelt zich ten doel om mensen met een lichamelijke beperking ook van het leven te laten genieten door volop mee te kunnen doen in de maatschappij waarbij de lichamelijke beperking geen belemmering mag zijn.
Veel mensen associëren De Zonnebloem met de boot. Daarmee werd het mogelijk, dat mensen in een rolstoel ook met vakantie konden gaan. Maar de tijd staat niet stil en De Zonnebloem wil met haar tijd meegaan. De tijd van nu kenmerkt zich door de individualisering en het zelf keuzes kunnen maken. Het was lange tijd heel gewoon, om met een groep gehandicapte mensen op stap te gaan, maar anno nu werkt dat voor heel veel mensen niet meer, want elk willekeurig persoon wil zelf graag kunnen kiezen, alleen op pad of met een groep. Met het beschikbaar stellen van de huurauto's wordt er een belangrijke bijdrage geleverd om mensen de mogelijkheid te geven om zelf te kunnen kiezen. Een stap vooruit in de ontwikkeling van De zonnebloem, zo was mijn gedachte.
Ik had mij in de afgelopen maanden niet afgevraagd of er ook commerciële bedrijven zijn die dergelijke auto"s verhuren, want dat zoiets ook zou kunnen was niet eens bij mij opgekomen. Groot was mijn verbazing dan ook, dat de dag na de officiële in gebruik neming van de auto een artikel in de krant verscheen dat De zonnebloem beticht werd van concurrentievervalsing. Een garagehouder uit Noordwolde verwijt De Zonnebloem dat deze een voordelig tarief van 40 euro kan hanteren dankzij donaties van sponsoren, giften en collecte-inkomsten. Genoemde garage zou aangepaste auto's verhuren voor 65 euro per dag en dat zou zelfs nog onder de kostprijs zijn.
Ik was verbaasd! In de eerste plaats heeft De Zonnebloem mij bewust gemaakt van het feit dat er nu voor particulieren auto's op de markt zijn die geschikt zijn voor rolstoelvervoer. Dit past geheel bij de slogan: 'er kan zoveel meer dan je denkt' en in de tweede plaats heb ik nog nooit iets van marketing gemerkt over de verhuur van deze auto's in de commerciële branche. Voordat ik dit blogje ben gaan schrijven heb ik nog enig research gedaan en daaruit bleek dat er op slechts één punt in het hele noorden, op ruim 25 km afstand, een aangepaste auto gehuurd kan worden voor de prijs van 125 euro. De genoemde garage in Noordwolde kwam niet in de mogelijkheden voor.
Ik hoop dat er nog meer van deze Zonnebloemauto's komen zodat het voor mensen met een lichamelijke beperking echt mogelijk is om er met, hetzij een vrijwilliger, hetzij een familielid, kennis of buur, lekker een dag op uit te kunnen trekken zonder altijd afhankelijk te moeten zijn van een rolstoelvervoersbedrijf, want de nadelen daarvan zijn alom bekend.
Het heeft mijns inziens echt niet veel te maken met concurrentievervalsing en marktverzieking; het is immers gericht om, zonder winstoogmerk, faciliteiten aan te bieden aan mensen die dat nodig hebben. Net zoals dat gebeurt met de vakantiereizen en andere uitstapjes van De Zonnebloem.
|
|
