SCHAKEN

Drie opmerkelijke berichten, kenmerkend voor deze tijd, die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, maar voor mijn gevoel hele duidelijke vingerwijzingen zijn naar wat er nu, in het tweede decenium van de eenentwingste eeuw zich afspeelt; die ik opmerkelijk vind, maar ook verontrustend.  

Op dinsdag 26 januari gaat de PvdA akkoord met het meedoen van luchtaanvallen op IS in Syrië. Niet doen!!!! schreeuwt mijn gevoel, laten we als Nederland niet actief meegaan in de aanval op zoiets ongrijpbaars als IS. Het leidt tot niets, hooguit tot escalatie van nog meer geweld. De problematiek in die contreien is zo complex, wat moeten wij daar met onze Nederlandse inbreng? Bombardementen brengen geen vrede, alleen nog maar meer ellende. Of gaan wij ons voegen naar de wensen van daar? 

En dat brengt mij naar het tweede artikel. Met verbazing heb ik gelezen dat Rome uit respect voor de Iraanse cultuur en het geloof van de Iraanse president meerdere naakte beelden bedekt heeft in de Capitolijnse musea. Het aloude culturele erfgoed verloochenen, dat hoeft toch niet? Wanneer past men zich uit fie landen aan onze cultuur? Ik zou het namelijk echt heel erg op prijs stellen, dat wanneer er eens een Iraanse hotemetoot in augustus, tijdens een hittegolf, ons land zou bezoeken, dat hij of zij, uit respect voor onze cultuur zich dan ook eens zou kleden zoals wij ons doorgaans tijdens die spaarzame warme dagen kleden. Ik bedoel dan niet eens een strak naveltruitje of een korte broek, maar gewone nette  zomerse kleding, passend in het straatbeeld, want voor ons is het bijna een feestje als wij eens een van een paar mooie warme zonnige dagen kunnen genieten. Dat is de tegenprestatie die ik graag eens zou zien van de mensen uit de Islamwereld. Eén dagje zich aanpassen aan ons. Maar dat zal wel nooit gaan gebeuren en Europa buigt, buigt voor de eisen van Islam. De handelsbelangen zijn te groot! Frankrijk wil erg graag in de gunst vallen om 114 Airbustoestellen te verkopen en het Duitse Daimler wil maar wat graag met een Iraanse fabrikant vrachtwagens bouwen.

En misschien is Europa dan ook nog wel bereid om de schaaksport te schrappen, want dat was het derde opmerkelijke bericht. De grootmoefti van Saüdi-Arabië heeft het schaken in de ban gedaan en denk nu niet, wat heeft dat nu met het voorgaande te maken, ook in Iran mocht er van 1981 tot 1988 niet geschaakt worden. Volgens de Arabier is schaken in strijd met de islam. het zet aan tot gokken, zorgt voor vijandschap en haat en het is zonde van de tijd. Gelukkig is het oordeel van de grootmoefti niet bij wet vastgelegd en is het schaken niet verboden, maar vele gelovigen zullen zich toch door dat oordeel laten leiden omdat hij groot gezag geniet.

Zomaar drie berichtjes, die ogenschijnlijk weinig met elkaar gemeen hebben en toch weer wel. Was het anders zijn in cultuur en in religie en of de problematiek in die landen in de laatste decennia van de vorige eeuw nog vaak een ver van mijn bedshow, in de eerste twee decennia van deze eeuw lijken die werelden steeds dichterbij te komen, alleen zal er nog heel wat moeten gebeuren om samen in vrede en met wederzijds respect voor elkaar samen te kunnen leven. Daar zullen nog heel wat zetten voor uitgedacht moeten worden. 

LISSABON

Een paar dagen Lissabon. Hoe te beginnen, misschien met het uitzoeken van een paar foto's? Een hondsmoeilijk karwei, zo blijkt, want welke van de foto's geven nu iets weer van wat ik gezien en beleefd heb. Om er niet opeens een fotoblog van te maken wil ik mij echt beperken tot enkele foto's.

Dan maar bij het begin beginnen. Half december liet oudcollega/vriendin zich ontvallen dat ze mij bijna gevraagd had om begin januari mee te gaan naar Venetië, maar dat ze dit niet gedaan had omdat ik dat te kort dag zou vinden. Mijn reactie was, wat jammer....Venetië kon niet meer geboekt worden, maar Lissabon wel. De reis werd geboekt en vervolgens heb ik het hele riedeltje van feestdagen èn de verjaardag van dochterlief afgewerkt, alvorens ik mij eens bezig ben gaan houden met ons reisje. 

Middels google heb ik mij wat georiënteerd op de bezienswaardigheden van Lissabon en heus, ik kwam toch wel tot een aardig lijstje, alleen waren het geen spraakmakende dingen waar ik al eens iets over lezen of gehoord had. Zelfs het trammetje wat steeds genoemd werd kwam mij niet echt bekend voor. Ja, de fado en Amalia Rodrigues dat hoort echt bij Portugal, maar veel verder ging en gaat mijn kennis over dit land niet. 

Voor echt oude gebouwen moet je niet in Lissabon zijn, zo had ik gelezen en is mijn ervaring nu. Een enorme aardbeving op 1 november 1755 heeft heel veel vernietigd. En toch is Lissabon alleszins de moeite van het bezoeken waard. De tweede dag viel het kwartje helemaal. Natuurlijk was ik vanaf het begin gecharmeerd geweest van het vele tegeltwerk op de buitenmuren en ook van de vele oude kleine trammetjes die van groot belang zijn voor het openbaar vervoer in de stad. Maar tijdens zo'n tramrit begon ik steeds meer de charme en de sfeer van deze stad te voelen.

Het stadsbeeld en straatbeeld zijn echt anders dan dat ik doorgaans zie. Het lijkt wel of de Portugese bevolking niet zo nodig mee hoeft te doen met de wedloop van de mode. Het is qua kleding lang niet zo'n eenheidswordt als wat ik in andere steden zie. Men ziet er verzorgd uit, maar aan het straatbeeld is niet af te lezen wat nu hoog mode is, de scheuren in de spijkerbroeken daargelaten, maar dit was ook vaak de kleding van de toeristen.

En dan de vele kleine winkeltjes in elke straat. Het deed mij denken aan hoe ik ooit Frankrijk heb leren kennen, maar wat nu bijna niet meer te vinden is. Als mij gevraagd wordt wat ik van Lissabon vind, kan ik het volgende zeggen: het is geen spectaculaire stad, maar een stad die het waard is om te proeven en te voelen.

DAVID B.

 Deze tweede week van het nieuwe jaar begon met het nieuws dat David Bowie was overleden. Op de één of andere manier raakte mij dat en nam ik dat de hele week met mij mee terwijl ik niet eens zo'n groot fan van hem was. Misschien kwam het door het feit, dat P. en ik de dag voor oudejaarsdag in Groningen waren en wij de tentoonstelling over hem hadden willen bezoeken, maar wat toen door de overgrote belangstelling niet mogelijk was. 

In de tweede week van het nieuwe jaar is er ook altijd iets te vieren, namelijk dat ik moeder ben geworden. Dit jaar is dat 44 jaar geleden en op woensdag ben ik het halve land weer doorgecrost om de verjaardag van dochterlief te vieren. Het was een gezellig samenzijn waarin ook ruimte was om de voetbaltraining van kleindochterlief bij te wonen.

Na ons gezellige etentje zaten dochterlief en ik later thuis nog wat na te praten. Ik vertelde haar dat het mij wel leuk leek om de volgende morgen, voordat ik weer naar huis zou rijden, even naar het gemeentemuseum te lopen, het is immers bij haar om de hoek, om daar een kijkje te gaan nemen. Ik had iets gelezen over een mode expositie en die wilde ik wel even zien. Naar aanleiding hiervan kregen we het ook over het mislukte museumbezoek van P. en mij. En toen lag het plan daar opeens. Het ligt in de bedoeling dat ze eind februari een paar dagen bij ons komen en het leek haar heel leuk om dan de tentoontestelling van Bowie te bezoeken. Maar tja vanwege de grote belangstelling was het maar de vraag of we aan kaarten zouden kunnen komen. Via de digitale snelweg door Nederland is dit helemaal gelukt. Vrijdag 26 februari zijn wij van twaalf tot één uur welkom in Groningermuseum.

Over mijn bezoek aan het gemeentemuseum in Den Haag kan ik kort zijn. De expositie: ode aan de Nederlandse mode viel mij wat tegen. Ik heb de blauwe jurk van Maxima, die ze bij de inhuldiging droeg, gezien en nog een aantal andere creaties van Jan Taminiau; ook hingen er de extravagante ontwerpen van Viktor & Rolf, maar ook van Fong Leng en Frank Goovers. Aardig om te zien, maar het raakte mij niet echt in mijn ziel.

Wat ik wel heel verrassend vond was het werk van Christiene van der Haak. Zij had de Ouburgprijs gewonnen. Dit is een tweejaarlijkse prijs die uitgereikt wordt aan een eigentijdse Haagse kunstenaar. Al die kleuren, ik vond het heerlijk om mij daar even helemaal in onder te dompelen. Dit sprak mij ook meer aan dan de expositie Nederland Dineert. Aardig om te zien, maar ook niet meer dan dat.

Maar al met al heb ik een poosje  heerlijk in mijn eentje door dat museum kunnen dwalen. Ik ga dus steeds meer gebruik maken van de museumjaarkaart en zo langzamerhand is het bedrag wat hiervoor betaald moet worden wel aan mij besteed. Een eeuwigdurend cadeautje van P. waar ik nog altijd heel blij mee ben. Soms is die kaart ook geldig in het buitenland, maar of dat ook in Lissabon het geval is weet ik niet, maar over een kleine week weet ik daar alles van en zal ik daar enig verslag over doen. 

KEULS GEDONDER

Ik begrijp er echt helemaal niets van. Misschien ben ik naïef en versta ik onder aanrandingen en verkrachtingen toch echt iets anders dan dat wat er op oudejaarsavond op het plein in Keulen gebeurd is. Ik bestrijd niet dat er nare dingen hebben plaats gevonden, daar zal heus een deel van waar zijn, maar hoe het naar buiten komt heb ik vanaf het begin gewantrouwd.

Eerst waren er een paar meldingen over aanrandingen cq verkrachtingen en allengs werd dit meer en meer, het zogenaamde sneeuwbaleffect. Ooit heb ik mijzelf aangerand gevoeld door iemand in een vormingscentrum, waar ik was vanwege een bijscholing. Tijdens het dansen werd ik op een heel vervelende manier in het voorbijgaan door iemand van de cursusleiding in mijn kruis getast. Het verwarde mij en ik had toen ook niet direct de behoefte, maar ook niet de woorden om dit aan mijn collega's of verdere buitenwereld bekend te maken. Het leek mij toen makkelijker om te doen alsof het niet plaats gevonden had.

Ik begrijp dus, wanneer dit soort gebeurtenissen op oudejaarsnacht gebeurd zijn, dat er vrouwen zijn die tijd nodig hadden om hiervoor woorden te vinden. Maar om dan direct van verkrachtingen te spreken, dat gaat mij toch veel te ver. Bij verkrachtingen staat trouwens omschreven dat er dan sprake moet zijn van het ongewenst binnendringen in een lichaam; behalve het tongzoenen lijkt me dat toch vrij onwaarschijnlijk op zo'n groot plein vol met mensen. En dan opeens ook nog al die aangiften in andere steden....

Ik was dan ook blij verrast toen ik in de afgelopen week een klein ingezonden stukje van Aggie van der Meer in de Leeuwarder courant  las. Haar naam ken ik nog uit de tijd dat ik fervent feministe was  en zij als schrijfster/columniste aan de weg timmerde. Het was in de tijd dat ikzelf gedichten schreef en reuze trots was als er zo nu en dan één gepubliceerd werd. Zij had toen een beetje een voorbeeldfunctie voor mij; ik was toen wel van haar geporteerd om haar doordachte uitspraken en nu weer.

Ook nu wist zij het weer in een paar zinnen zo treffend te zeggen, precies zoals ik het ook voelde. Ik ga haar niet citeren, maar ik zeg het in mijn eigen woorden. Al die vrouwen die in die nacht aangerand zijn, die waren toch niet alleen? Hebben zij het voorval niet gemeld bij hun vriend, man of partner? En deze mannen, wat deden zij toen hun vriendin, vrouw, partner vertelde dat zij zojuist onheus behandeld waren door, ja door wie eigenlijk? Laten we het op een vreemde houden en deden die mannen dan helemaal niets? 

Dat niet elke vrouw direct woorden had voor hetgeen gebeurde, dat kan ik snappen gezien mijn eigen verhaal, maar geldt dat echt voor meer dan honderd vrouwen? En dan tegelijkertijd in meerdere plaatsen?

Ik vind het een heel vreemd verhaal en ik begrijp er dan ook echt helemaal niets van dat dit zo verschrikkelijk wordt opgeblazen. Het maakt mij bang; bang omdat ik vermoed dat hier iets heel anders achter steekt. Ik ben bang dat er op alle mogelijke manieren getracht wordt om de uitspraak van Angela Merkel, WIR SCHAFFEN ES, te ontkrachten. Ik ben heel benieuwd, maar zoals gezegd ook angstig, hoe dit zich verder zal gaan ontwikkelen. 

LEESEXPERIMENT

Het leuke van een leesclub is, vind ik, dat je boeken gaat lezen, die jezelf niet zo snel ter hand zou nemen. Na het boek "de kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren" van Haruki Murakami, wat de meeste leesclubleden in tegenstelling tot mij, geen mooi boek vonden, en even er tussendoor, tot mijn grote verbazing kende mijn zoon het boek niet maar de schrijver wel, is gekozen voor het boek "de nacht van de schreeuw" door Marjon van Royen.

Het boek Tsukuru speelt zich dan wel af in Japan, maar de Japanse cultuur is in dit boek ver te zoeken en het was juist onze wens om ook eens over de grenzen te gaan kijken. Het boek van van Royen heeft in één van de voorgaande jaren op een leeslijst van Senia gestaan, maar voor ons niet bezwaarlijk om het nu voor de komende bijeenkomst te gaan lezen. Een mooie bijkomstigheid was dat het via de bibliotheek  op de tablet te downloaden was. Voor mij was dit een een extra uitdaging, want ik heb nog maar weinig ervaring met het lezen op een tablet. Ik moet zeggen dat het mij enorm is meegevallen en dat ik het zeker weer ga doen. Boek niet op tijd uit? Geen probleem, de volgende dag kan het gewoon opnieuw gedownload worden.

Dan het boek zelf. Nee, het is geen roman, en toch zit er wel een verhaallijn in en die verhaallijn had ik wel nodig, want anders had ik het boek waarschijnlijk niet uitgelezen. Ik was erg benieuwd hoe de vriendschap tussen de schrijfster Marion en de jonge vrouw Sandra uit de sloppenwijk zich zou gaan ontspinnen. In het begin geloofde ik niet zo in die vriendschap, maar hoe verder ik in het boek kwam, hoe meer ik in die vriendschap ging geloven. 

Het boek geeft ook een inkijk in haar journalistenbestaan. Het is wel een hele aparte manier om met het schrijven van columns in een geheel andere cultuur je brood te kunnen verdienen. Het vergt veel moed, kracht en durf om op mensen af te stappen om zo een goed verhaal op te kunnen schrijven. En en passant laat ze ons dan ook nog het één en ander zien hoe de maatschappij, maar ook hoe de politiek in Mexico en in andere buurlanden in elkaar zit. En dat laatste had dan van mij weer niet gehoeven. Ik had mijn handen er al aan vol om een beetje een beeld te krijgen van de Mexicaanse samenleving. De uitstapjes naar Brazilië en Argentinië en de beschrijvingen daarvan waren soms net iets te veel voor mij.

Soms legde ik het boek even weg, lees, sloot ik het boek op het tablet even, omdat ik mij afvroeg of ik wel echt geïnteresseerd was in al die politieke beschouwingen, maar als ik dan het één en ander weer wat had laten bezinken werd ik vanzelf weer nieuwgierig genoeg om door te lezen. Het boek was voor mij geen pageturner, maar zeker de moeite waard om te lezen. Ik heb een heel klein beetje inzicht gekregen hoe het leven in Mexico zich kan afspelen. Het is net of ik echt een kijkje heb kunnen nemen in de sloppenwijk Kruidvat, waar de schrijfster Sandra heeft ontmoet en met wie ze bevriend is geraakt. Ook die ellendige corruptie wordt goed bloot gelegd en het is voor mij bijna onvoorstelbaar dat zoiets echt gebeurt en dat mensen daar gewoon omheen kunnen leven.

Kortom, het is een boek, dat mij wel geboeid heeft, maar wat mij soms ook wel moeite kost om het uit te lezen. Dat laatste moet niet al te zwaar opgevat worden als dat ik dat moet vanwege het leesclubje, Ik zie het leesclubje juist als een stimulans die mij er toe aanzet om dit soort boeken te gaan lezen, want één ding is zeker, het verrijkt mij wel.   

HUISARREST

De tweede dag van ons huisarrest vanwege de ijzel is ingegaan. Het is werkelijk spek en spek glad en er is niet zo heel veel aan te doen. Niet dat ik het erg vind, ik geniet altijd wel van die bijzondere omstandigheden vanwege het weer.

Dacht ik gisteren nog, ach ik maak er maar geen blogje over, vandaag ben ik toch tot andere gedachten gekomen. Ik vind het zo af en toe toch wel heel leuk om, meestal is het naar aanleiding van iets, de blogjes van weleer nog eens door te lezen en het zou toch jammer zijn als ik later nergens iets over deze tijd zou kunnen lezen.

Net als in 1979 heb ik Omrop Fryslan weer aanstaan en het geeft toch wel een heel aparte sfeer. Zeker omdat, behalve Groningen en Drenthe, de rest van het land niet meedoet in deze "ijspret". 

Aan eten en drinken hebben we geen gebrek, we halen vrijdags altijd voor een hele week tegelijk boodschappen en vervelen doe ik mij ook niet. Ik heb genoeg liefhebberijen waar ik mij mee kan vermaken. Eigenlijk kom ik nog tijd tekort. Naast het breien ben ik ook bezig gegaan met haken. Ik heb wat katoen opgezocht en heb een sleutelhanger gehaakt omdat mijn aapje, ooit in Apenheul gekocht toen ik daar een ontmoeting had met een medeblogster van weleer, Vrouwke genaamd nu toch echt aan zijn eind is. Het is een hartje geworden en ik merkte dat ik het haken van iets kleins toch ook wel heel leuk vind, je ziet dan snel resultaat. 

Maar ja, ik lees ook graag. Naast een paar boeken uit de bibliotheek, liggen er altijd ook nog wel een paar boeken die ooit zijn gekocht, maar die ik nog niet gelezen heb en daarnaast kan ik van de mogelijkheid gebruik maken om via de bibliotheek boeken op mijn tablet te downloaden. Ik heb inmiddels mijn tweede boek op de tablet gelezen, maar daarover later meer.

En och, dan mag ik ook nog graag kleuren en ik dacht er de laatste tijd over om ook weer eens te gaan tekenen. Misschien komt het er nog eens van, ook als de ijzel is verdwenen, want het kriebelt al een tijdje.

Ondertussen brengen de apps van de Red Hat meisjes de hele dag erg veel plezier; nee vervelen doe ik mij nog lang niet.

Het enige probleem bij ons is, het weer levert in de provincie echt wel problemen op zoals de melkafvoer bij de boeren, maar ons probleem is dus, dat wij twee stuiterballen hebben. Normaal hebben we er niet zo'n moeite mee, wanneer de honden bij het op pad gaan in het begin wat overenthousiast reageren, maar nu het zo glad is, is het geen pretje om met hen op pad te gaan. Zij hebben ook in de gaten dat het anders is dan anders wat tot gevolg heeft dat hun enthousiasme  alleen maar verder aangewakkerd wordt, voor al bij hond Iemand. Hij springt bijna tot op schouderhoogte. Lang leve de lol! P. heeft ondanks de spikes onder de schoenen grote moeite om zich staande te houden en ik ga dus zelf echt niet de deur uit. Niet met honden en niet zonder honden. 

En zo geeft dit blogje toch aardig een indruk over de extreme weerssituatie aan het begin van dit jaar. Een paar dagen is leuk, maar ik hoop toch dat het weer morgen of overmorgen gaat veranderen, zodat in dit nieuwe jaar het normale leven voor ons ook kan gaan beginnen. 

VOORNEMENS

Voornemens geen. Inmiddels heb ik nagedacht over het afgelopen jaar en ik ben tot de conclusie gekomen, dat ik een goed jaar heb gehad. De start was een beetje hectisch, omdat P. op de eerste dag van januari in het ziekenhuis belandde, vanwege een kronkel in de darm, maar gelukkig liep dat met een sisser af. Ook moest hij een vervolgonderzoek ondergaan na het bevolkingsonderzoek naar darmkanker en ook dat liep goed af.

Zelf heb ik qua gezondheid, behoudens de klachten verband houdend met maagzuur en slokdarm, wat al een aantal jaren speelt, maar gelukkig niet verergert, een goed jaar gehad. De verplichte eigen bijdrage van ruim driehonderd euro heb ik, hoewel ik de medicijnen om de osteoporose een halt toe te roepen wel zelf moet betalen, bij lange na niet opgesoupeerd. Dat is in jaren niet voorgekomen. 

Het afgelopen jaar heb ik ook echt mijn eigen weg wel gevonden in pensionadaland. Ik vermaak mij uitstekend met het vrijwilligerswerk, ik heb mijn draai bij De Zonnebloem wel gevonden en ik ben blij met mijn keuze om actief in de plaatselijke Oranjevereniging te zijn. Kortom, ik kijk met plezier op het afgelopen jaar terug en heel tevreden ben ik knallend het oude jaar uitgegaan.

Nee, zelf vuurwerk afsteken zal ik niet doen. Voor mij mag dat zo snel mogelijk afgeschaft worden. Ik zou mij nog een heel klein beetje kunnen vinden in een per dorp of stad centraal georganiseerd vuurwerk, want ach, tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Zo vind ik het wel heel erg leuk dat het aloude carbidschieten elk jaar meer lijkt te worden. Zo fanatiek, maar ook gezellig zoals de dorpsjongens dan bezig zijn, een genot om naar te kijken, toen ik er met onze jongens, gelukkig kunnen zij goed tegen knallen, op ons dagelijkse rondje van vier kilometer voorbij kwam. 

En als ik dan toch bij tradities ben aangeland, ik heb dit jaar genoten van de oudjaarsconference van Herman Finkers, eindelijk geen ADHD'er op het scherm, geen grove taal en ook weinig tot geen schuttingwoorden, maar wel een conference die mij op het puntje van de stoet liet zitten door zijn scherpte en diepgang.

Van het nieuwjaarsconcert op de nieuwjaarsmorgen heb ik genoten, mede omdat ik de beelden die er bij getoond werden maar al te goed herkende, zeker de beelden van Der schöne blaue Donau. Vorig jaar tijdens dit concert hadden we bedacht dat we langs de Donau gingen fietsen, we hebben dat met heel veel plezier gedaan. Het was een prachtige vakantie.

Voor dit jaar heb ik zoals gezegd dus geen echte goede voornemens en ook nog weinig plannen. Ik ga gewoon op dezelfde voet voort, gelijk aan het vorige jaar, want dat is mij goed bevallen.