Als ik mij van te voren gerealiseerd had, dat het bestuur van de Oranjevereniging als een uitvoerend bestuur getypeerd moet worden, dan weet ik niet of ik wel toegetreden was en dat zou heel jammer zijn geweest, want het was een geweldige ervaring, waarin ik ook veel gebruik heb kunnen maken van de kennis en ervaring opgedaan op school, bij de vroegere werkweken met leerlingen. De afgelopen dagen waren enigszins vergelijkbaar, in ieder geval even intensief, met één verschil, ik kon 's nachts wel lekker naar mijn eigen bed.
De onderlinge samenwerking was geweldig en ik sta er echt van te kijken wat je met een motor van negen mensen in de organisatie van een dorpsfeest kunt bereiken. Bij een paar programmaonderdelen is er gebruik gemaakt van een paar extra vrijwilligers. Dit gaf mij de ruimte om op de vrijdagavond, de avond waarop een band voor stevige muziek zorgt en waar het dan nachtwerk wordt, tot ver in de kleine uurtjes, voordat alles en iedereen naar huis is vertrokken en de onnoemelijke rotzooi weer is opgeruimd, redelijk op tijd, huiswaarts te gaan zonder mij schuldig te voelen dat er mensen tekort zouden zijn.
Ik had verschrikkelijk tegen deze avond opgezien, maar dit is dus heel goed opgelost. Ik heb tot half één bij de ingang gezeten om toegangskaarten te verkopen en dat was een mooie klus voor mij. Zo zag ik iedereen als in een defilé langs mij heen komen. Een heerlijke bezigheid.
Op donderdag was er de Bonte Avond. Daar zou ik normaliter ook wel naar toe zijn gegaan, maar ik heb mij nu op een afstandje prima vermaakt met de verkoop van munten, nodig voor het kopen van drankjes. Vooral in het begin ben ik van verbazing bijna van mijn kruk gevallen. Het is blijkbaar heel gewoon, dat men voor 50 Euro aan munten koopt. Vaak heeft men daar nog niet genoeg aan, want tijdens de Matinee op zaterdag heb ik aan velen opnieuw voor 50 Euro aan munten verkocht. Echt nare gevolgen van drankmisbruik zijn er gelukkig niet geweest.
De Matinee heb ik zelf als één van de gezelligste onderdelen van het feest ervaren, maar ook het begin van het feest, de dorpslunch voor alle kinderen van de basisschool was erg gezellig. Dit was een nieuw element in het feest. Door de aangescherpte eisen in het onderwijs, moesten de kinderen eerst nog een halve dag naar school. We wilden wel graag starten met een groots begin van het feest en zodoende hebben we deze lunch bedacht. Een aantal moeders waren bereid gevonden om enkele stapels pannenkoeken te bakken en mede hierdoor is het een waar smulfestijn geworden.
Ook nieuw was de crosscountry op vrijdagmiddag. Na bij de tent was er een leuk parcours uitgezet en net voor de start stopte het hele kleine regenbuitje en brak de zon weer door. Er waren ruim honderd deelnemers en een veelvoud aan toeschouwers waardoor het erg gezellig was op het feestterrein. Iedereen genoot van het mooie weer, want zo'n dorpsfeest staat of valt ook wel een klein beetje met het weer en daarover hadden wij niets te klagen.
Bij de optocht op vrijdag- en zaterdag mochten wij ons wederom verheugen in goed weer. Het geeft 's morgens om half negen al een heel aparte sfeer als de wagens en de andere deelnemers aan de optocht zich gaan opstellen en wat is het dan fijn om zich niet te hoeven te bekommeren over het weer.
Is mij ook iets tegengevallen? Jazeker en dat is mijn beheersing van de Friese taal. In een gewoon dagelijks gesprek kan ik mij wel aardig redden in het Fries, maar wanneer de sfeer jolig wordt en er hier en daar een kwinkslag gemaakt wordt, wordt het voor mij moeilijker om mij daarin uit te drukken. Ook voor het verstaan heb ik dan net een fractie van een seconde langer nodig om de clou te begrijpen, waardoor het goede moment om te reageren dan al weer voorbij is. Je echt een andere taal eigen maken is dus nog niet zo eenvoudig, maar ik doe mijn best. Wie weet heb ik over twee jaar al weer wat vooruitgang geboekt, want dan is er weer een volgend feest.
klik
Het dorpsfeest komt met rasse schreden naderbij. De organisatie van het gehele feest ligt in de handen van het bestuur van de Oranjevereniging en omdat ik vorig jaar januari toegetreden ben tot dat bestuur, ben ik er zeer nauw bij betrokken. Aan het eind van deze week zullen de festiviteiten plaats vinden.
Ik had mij van te voren niet direct gerealiseerd dat het een functie in een uitvoerend bestuur betrof. Het is dus niet een kwestie van het vooraf zorgen dat alles in goede banen geleid wordt, nee, het gehele bestuur an sich "draagt" ook de uitvoer van het feest, van optocht tot het feest 's avonds in de tent. Vooral tegen dit laatste zie ik nogal wat op, vanwege de herrie van de muziek en het drankgebruik. Eigenlijk pas ik daar niet, want het is al jaren geleden dat ik bij iets dergelijks aanwezig was. Maar goed, ik zal wel zien, het is maar één avond en daar is vast wel over heen te komen en misschien verruimt het mijn blik ook wel weer op een bepaalde manier.
Dat heeft de organisatie vooraf zeker gedaan, want er komt tegenwoordig nog al wat bij kijken. Het bestuur bestaat uit 9 personen en een ieder levert een specifieke bijdrage in de organisatie vooraf. De een regelt de band, een ander bemoeit zich specifiek met het huren van de tent en zo was het aanvragen van de benodigde vergunningen bij mij neergelegd. Ik had me nooit zo gerealiseerd dat de gemeente toestemming moet geven en daartoe verschillende vergunningen moet afgeven zoals bijvoorbeeld: toestemming tot het houden van een evenement, toestemming tot het houden van een optocht, een ontheffing geluidsoverlast, ontheffing drank en horeacwet, rioleringsrecht en wat ik dan in de snelheid nog vergeet.
En het wordt steeds moeilijker om die vergunningen te krijgen, want overal worden eisen aan gesteld. Verkeersregelaars moeten een proef via internet doen, mensen achter de bar moeten een alcoholinstructieavond volgen, er moet beveiliging zijn en er moeten voldoende EHBO'ers zijn en dit alles moet voor elk onderdeel apart geregeld worden. Stapels papier heb ik binnengekregen. Over de mail, natuurlijk, en overal moeten leges voor betaald worden. Ik ben op dit gebied behoorlijk bijgespijkerd wat gemeentelijke verordeningen aangaat.
De afgelopen week is er een heftige discussie gaande over de aansprakelijkheid en de verzekering van de tractoren die de versierde wagens trekken. Tot nu toe werd dit individueel door de eigenaar van de tractor geregeld, maar ook hiervoor schijnen steeds strengere eisen te komen, waardoor het bijna niet meer mogelijk is om hier een verzekering voor af te sluiten, waardoor men bang wordt om de medewerking aan een optocht te verlenen.
Ergens begrijp ik het wel, ik heb de wagens van voorgaande jaren bekeken en eigenlijk is het best gevaarlijk om met mensen op een wagen rond te rijden zonder dat deze beschermd worden door een omheining.
Ons eerste evaluatiepunt staat dus al vast, hoe moet het in de toekomst met de verzekering van de tractoren en aanwelke eisen moeten de wagens voldoen. Misschien maar eens te rade gaan bij de wagens van de carnavalsoptochten.
Soms vraag ik mij wel eens af, hoe lang blijft het fenomeen dorpsfeest nog bestaan, want het wordt steeds moeilijker om aan alle eisen te voldoen. Ik zou het jammer vinden als het zou verdwijnen, want ik blijf zo'n feest toch zien als een soort cement van onze samenleving, zeker als men per straat aan de slag is om met een mooie wagen te komen of met een leuke act op de bonte avond. Zo'n feest verhoogt de saamhorigheid in de straat, maar ook in het dorp.
Dit vond ik de vorige keer, twee jaar geleden de mooiste wagen
klik
In de afgelopen week heb ik het verschillende malen gehoord, "Goh, dat jullie naar de luchtmacht dagen zijn geweest, dat verbaast me." Degenen die ons al heel lang kennen weten, dat hoewel P. in zijn jonge jaren een aantal jaren bij de luchtmacht gediend heeft, wij niet zo heel veel van het leger moeten hebben. 
Ik gruw dan ook van de verhalen die over de bommen verteld worden en zeker als daarbij vermeld wordt hoeveel power ze hebben en welke schade ze kunnen aanrichten. Ook vind ik doorgaans de herrie boven ons in de lucht, ze vliegen vaak over ons dorp, niet altijd even prettig, maar dit keer heeft de nieuwsgierigheid het gewonnen van mijn antipathie. Bovendien is er bij zo'n evenement veel meer te zien dan die herriemakers.
Neem nou het jongetje op de eerste foto. Met verbazing heb ik naar zijn outfit gekeken. Ik vind het echt vreselijk als een kind zo rond loopt. Het doet mij te veel denken aan de kindsoldaten in andere delen van de wereld. P., maar ook anderen verschillen hierover van mening. Ik denk dat dit kind het niet vanzichzelf heeft om er zo uit te willen zien, maar dat dit door de vader aangemoedigd wordt.
Deze twee dames kwam ik in het voorbijgaan tegen. Ik vond hun broeken te leuk om er niet even een foto van te nemen
Ach ja en dan al die mannen met die enorme toeters van telelenzen. Te mooi om niet even vast te leggen.
klik
EVENEMENTEN
Opeens wist ik dat ik er heen wilde. In de krant van donderdag was alweer volop de aandacht gericht op de komende Luchtmachtdagen en hiermee was mijn nieuwsgierigheid genoeg geprikkeld om mij eens te oriënteren hoe wij daar op een makkelijke manier konden komen. Ook al wonen wij in de regio, het zou vast niet meer mogelijk zijn om, zoals jaren geleden, toen we er ook eens heen zijn geweest, om daar met eigen vervoer te komen.
De vliegbasis zou op beide dagen, de vrijdag en de zaterdag om acht uur voor het publiek geopend zijn en vanaf dat moment zouden er ook steeds gratis bussen vanaf de diverse parkeerplaatsen vertrekken. "Zullen we eens gek doen?" vroeg ik P, "zullen we morgen eens een keer om half zeven opstaan, zodat we rond half acht kunnen vertrekken? dan kunnen we met één van de eerste bussen mee. Als we dan zorgen dat we in verband met het uitlaten van Hessel en Iemand uiterlijk twee uur weer thuis zijn, moet het kunnen dat zij zo lang alleen thuis zijn. We hebben dan een hele lange morgen om rond te kijken. Het lijkt me dan wel het beste dat we dat vrijdag doen en niet zaterdag. Op vrijdag is het vast iets minder druk"
Het leek P. een goed plan om na zoveel jaar weer eens naar de vliegbasis te gaan. Hij was er tenslotte ooit, heel lang geleden, gestationeerd geweest. Die avond zijn we iets eerder dan gewoonlijk naar bed gegaan zodat we de volgende morgen vroeg, maar wel fris en monter op stap konden.
Bij de afslag naar het parkeerterrein kwam ik er achter, dat wij niet de enigen waren die met hetzelfde doel vroeg opgestaan waren. Er was nog geen sprake van een file, maar bij de stoplichten stond toch al een aardig rijtje en op de parkeerplaats stonden al een heel aantal auto's. Op de basis moest een sticker ad 6 euro als parkeergeld gekocht worden en daarmee werd het recht verkregen op het gratis vervoer heen en weer.
Op weg naar de bus keek ik mijn ogen al uit. Wat mensen wel niet allemaal met zich meezeulden. Bepakt en bezakt alsof het een overlevingstocht betrof. Stoeltjes en trapjes in allerlei maten en varianten en ook vooral hele grote camera's. Later op de morgen zou ik gaan begrijpen dat we ons tussen de echte vliegtuigspotters bevonden die zo vroeg mogelijk gaan om een zo mooi mogelijk plekje aan de rand te krijgen, met een onbelemmerd uitzicht en zich daar dan voor de hele dag installeren.
Het was even aanstappen vanaf de uitstapplaats van de bus naar het terrein, maar het was nog ruim voor half negen toen we bij de eerste hangar aankwamen. Er was alle ruimte om het één en ander goed te kunnen bekijken. Er stond ergens een showmodel van de F35 en ook ik heb even een blik in de cockpit kunnen werpen. Ook heb ik een hele grote helikopter met plaats voor meer dan veertig mensen van binnen kunnen bekijken.
Rond tien uur begon de eerste vliegshow en zo ongemerkt waren we bij de voorste gelederen aangekomen. Ik keek echt mijn ogen uit. Langs de hele startbaan stonden mensen, veel mannen, maar toch ook wel vrouwen, met camera's met enorme lenzen. Niet één, niet tien, nee honderden. Ik begon in mijn hoofd een berekening te maken over hoeveel geld aan camera's besteed zou zijn van wat ik zo om mij heen zag, maar ik ben daar maar snel mee gestopt.
Met mijn eigen kleine cameraatje ben ik er toch in geslaagd om ee paar leuke foto's van de show in de lucht te maken, maar ik heb ook een aantal foto's genomen van het publiek om mij heen. Deze zullen te zijner tijd wel op dit blog verschijnen met een bijpassend verhaal erbij, want ik heb daar wat dat betreft, genoeg inspiratie opgedaan.
Na de grote show van de F-16's de twee F-35'en de Hercules zijn wij, rond half één, tijdens de overdracht van het commando, wat toen plaats vond en waar ook minister Hennis Plasschaert bij aanwezig was, weer vertrokken en zoals gepland waren we iets voor half twee weer thuis. Hoewel ik helemaal niets zie in oorlogstaken en oorlogsondersteuning, vind ik het toch heel leuk dat ik er geweest ben. Ik weet nu wat mij er echt in tegen staat, binnenkort schrijf ik daar wel over in een blogje, maar altijd je ogen sluiten is ook niet goed. Enne ik heb genoten van hetgeen ik daar gezien heb en dan bedoel ik niet het evenement van de luchtmacht, maar wel het schouwspel wat al die mensen bij elkaar mij boden.
klik
Trots liep ze naast me, kleindochter Rixte. Het was de eerste keer dat ze echt helemaal zelf verantwoordelijk was voor één van de honden; zij had hond Iemand aan de lijn en ik had Hessel vast. In het begin was het nog even zoeken hoe we het beste konden lopen, maar na een paar honderd meter wees zich dat vanzelf. Hond Iemand gedroeg zich voortreffelijk; hij liep heel mooi naast waardoor het Rixte na een tijdje niet meer helemaal in beslag nam en er ruimte ontstond voor een gesprek.
"Wordt dat nu niet saai oma, elke dag hetzelfde rondje?" "Nee Rixte, echt niet, er is elke dag wel weer wat anders te zien. Als er wolken zijn kijk ik graag naar de mooie luchten en zoals nu kijk ik heel graag naar het gras in de bermen. Er is zoveel te zien. Door de jaren heen heb ik zoveel bijgeleerd, als ik mijn best doe kan ik denk wel meer dan tien soorten planten opnoemen die we in de berm kunnen zien."
Samen begonnen we met het opnoemen van de planten. Rixte kende natuurlijk de boterbloem en het madeliefje, maar ook het fluitekruid en de rode klaver. "Maar dan is er ook de witte klaver", zei ik "en de pispotjes, maar hoe die echt heten weet ik niet, de zuring en de berenklauw en dan zijn er ook nog verschillende soorten gras."
"Maar dit gras is toch onkruid oma?"
"Dat weet ik eigenlijk niet Rixte", antwoordde ik, "want kijk nu in dat weiland, (zie foto onder) daar is het gras net ingezaaid, maar ik zal nooit bloeiend gras zien, want daar krijgt het de kans niet voor omdat het altijd gemaaid gaat worden voordat het bloeit. Dus of het maar één soort gras is weet ik eigenlijk niet, maar het is wel gras wat we willen en dan is het opeens geen onkruid".
"Gek he, oma," zei Rixte en daarna vertelde ze dat ze het zo jammer vond dat ze op deze school maar drie keer een les over de natuur kreeg. "Drie keer maar, oma, vorig jaar zijn we een keer naar buiten geweest en vertelde iemand iets over het verschil van poten en planten, dit jaar mochten we zelf iets in de grond stoppen en volgend jaar, dat is dan in groep acht, mogen we iets gaan oogsten. Belachelijk, zo weinig les als we daarover krijgen", besloot ze haar uitleg.
Ik schoot in de lach en daardoor moest ze er zelf ook om lachen. "Ach Rixt, misschien komt het op de volgende school wel goed". "Ik hoop het," zuchtte ze en toen vond ze het hoog tijd worden om ook wat aandacht aan "haar" hond te geven. Ze sprak Iemand toe en zei tegen hem dat hij toch wel heel eg braaf was. Prompt verstapte Iemand zich en kwam de riem tussen zijn poten terecht en als een volleerde hondenuitlaatster gaf ze het commando: Iemand! Poot goed!, waarop Iemand dan zijn rechter voorpoot optilt zodat de riem er onderdoor kan en de lijn weer mooi aan de zijkant zit.
Voor we er erg in hadden waren we al weer bij het dorp en hadden we ons rondje van bijna vier kilometer er opzitten. Ook al loop ik dit rondje bijna iedere dag twee keer, het is iedere keer weer anders, maar de herinnering aan deze keer zal ik wellicht niet zo gauw vergeten. Ik rijg hem aan de ketting van de vele fijne momenten behorend bij dit dagelijkse rondje.
klik
Weken hebben we mogen genieten van het mooie blijspel dat de vogels voor ons opvoerden. Eerst hebben we gezien hoe de familie Meelkoos met de familie Muts strijd leverden om onze mooie tuinvilla die wij beschikbaar hadden gesteld. Het is uiteindelijk de familie Muts geworden die gebruik gingen maken van het huisje. Ze hebben er vrij lang over gedaan om gesetteld te raken, maar uiteindelijk was er genoeg aan meubilair naar binnen gedragen om zich te gaan nestelen.
Een tijdlang zagen we maar één vogel en of dat het mannetje of het vrouwtje was viel voor ons niet vast te stellen. Zo deskundig zijn we nu ook weer niet. Op een mooie dag zagen we dat het tweetal om de beurt het huis binnen gingen en soms tegelijk. Wij wisten het bijna zeker, er waren kleintjes!
Op zekere dag kwam ik thuis en zag ik het beddengoed buiten hangen. Tegelijkertijd kregen we bezoek van allerlei vogels, waaronder de Vlaamse gaai, die we nu liever even niet zagen komen, want wij vermoedden dat de tijd was gekomen dat de kleintjes groot genoeg waren geworden om buitenshuis te gaan spelen. Ook cirkelden mooie grote roofvogels boven onze tuin, maar ook dat stelden we nu even niet op prijs.
Of ik echt twee kleine vogeltjes heb zien uitvliegen weet ik niet zeker, want het vervolg heeft mij danig in de war gebracht. Wij dachten dat het nest leeg was, maar 's avonds vloog er toch weer een vogel met iets in zijn snavel naar binnen. P. is heel voorzichtig op onderzoek uit gegaan en voelde dat er nog wel terdege jonge vogeltjes in het nest zaten en inderdaad hoorden wij ook zacht gepiep.
Er ging weer meer dan een week voorbij van af- en aanvliegen. Eén van de twee ouders bleef vaak heel lang voor de opening zitten om een praatje met het kroost te maken. Aan het eind van vorige week zagen we steeds een kop van een klein vogeltje door de opening van het huisje en het jong zat maar te schreeuwen en te krijsen als één van de ouders kwam aanvliegen....
Ik vond het zo vermakelijk waardoor je dan waarschijnlijk ook elke verandering waarneemt, want tijdens onze tuinwerkzaamheden merkte ik dat in tegenstelling tot andere dagen, er al een hele tijd geen vogel meer kwam om het jong te voeren. Het jong hing half uit het huisje en krijste en schreeuwde, maar de ouders waren nergens te bekennen. Ik had trouwens de laatste twee dagen het idee dat er nog steeds maar één van de ouders kwam, want ik zag ze nooit meer samen en naast de roofvogels was er ook wel eens een kat in de tuin die wegspurtte als wij thuiskwamen.
Nadat wij ons een flink aantal uren afzijdig gehouden hadden en het jong nog steeds niets gekregen had, besloten wij in te grijpen. We hadden nog een vogelkooitje en wilden proberen het jong of de jongen daar in te krijgen. Dan kon ik ze in ieder geval voeren en water geven.
Het plan mislukte. Het jong bleek opeens krachtig genoeg te zijn om er uit te fladderen. Het kon echt al een beetje vliegen. Wij dachten: wegwezen, want als de ouders er nog wel zijn zullen ze zeker komen om hun jong te helpen. We hebben de hele avond gewacht, maar van het ouderpaar ontbrak elk spoor. Het kleintje hipte onder de struiken wat heen en weer en wij hoopten dat het zich verder wel kon redden. Het bleek ook maar om dit éne jong te gaan, want meer vogeltjes zaten er niet meer in het nest. Nog wel een eitje wat niet uitgebroed was. Zou er dan toch sprake zijn geweest van verschillende opeen volgende nesten?
Aan het eind van de volgende dag, toen we onze jongens (hond Iemand en hond Hessel) wilden uitlaten, zagen we op straat een klein jong vogeltje liggen, half platgereden. Wat er dan door je heen gaat wil je niet weten. Het eerste wat je denkt is: het zal toch niet "ons" vogeltje zijn.... Gek he, ieder ander vogeltje zou ook best vervelend zijn geweest, maar als het juist dit vogeltje zou zijn, raakt het je toch veel meer.
Het ouderpaar hebben we nooit meer gesignaleerd, waar die gebleven zijn is voor ons een grote vraag. Het is echt heel jammer dat het mooie blijspel uiteindelijk geëindigd is in een treurspel, tenzij dat éne kleine vogeltje wat we soms zien rondfladderen toch "ons" vogeltje zou zijn. Het liefst zou ik me aan die gedachte vastklampen omdat de afloop dan toch net iets minder dramatisch is.
klik
|
|
