DANKBAAR


Sinds jaar en dag vind ik de zaterdagmorgen een van de fijnste momenten van de week. Ook nu nog, nu ik niet meer werk, nog steeds heb ik het gevoel, op zaterdagmorgen een beetje tot rust te kunnen komen en het gevoel te hebben een beetje tijd voor alles te hebben, omdat er niets hoeft. Een lekkere dikke krant met allerlei bijlages, een kop koffie erbij en mijn zaterdagmorgen kan niet meer stuk.

Het heeft met gelukkig zijn te maken en als er dan een artikel met in de kop vet gedrukt "met de jacht op geluk" voorbij komt, ben ik gelijk geïnteresseerd. Hoewel ik niet 'dwangmatig op zoek ben naar het Ultieme Geluk' weet ik van mijzelf dat het soms best moeilijk is om het geluk vast te houden. Ik zou dan ook veel liever willen spreken van geluksmomenten en geïnteresseerd begin ik het artikel te lezen.

Het blijkt te gaan over een boek, het grote boek over geluk, geschreven door psycholoog Janneke van der Leede. Het boek zou anders zijn dan de meeste boeken uit de geluksindustrie, welke gericht zijn op de genotskant van geluk. In dit boek komt aan de orde, dat dankbaarheid en tevredenheid belangrijke elementen zijn voor het geluksgevoel en het welbevinden. Bijbelse begrippen, lees ik dan, maar o zo belangrijk staat er bij. 

Ik stop met lezen kijk naar de tekst onder het plaatje van het boek. Uitgeverij Kok (Kampen) denk ik er zelf direct bij, omdat dat vroeger zo was. Ach, nu weet ik uit welk vaatje er getapt wordt, uit het christelijke vat. Na het lezen van de zinsnede: het voelen van dankbaarheid is een van de meest effectieve manieren om je beter te voelen, stop ik met het lezen van het artikel. Opeens valt het kwartje bij mij. Daarom werd (ik kom al jaren niet meer in de kerk) er in de kerken zo vaak de nadruk gelegd op het dankbaar zijn, het zou dus een manier van beïnvloeding kunnen zijn om mensen zich beter te laten voelen als ik de gedachtegang van deze dame volg.

Dankbaar, er is iets met dat woord. Waarom komt bij mij het stekelige gezegde van Guido Gezelle, dankbaarheid is een bloem die maar in weinig hoven bloeit, opeens boven drijven? Het blijkt dat er meerdere spreuken zijn waar dankbaar centraal staat en niet een daarvan vind ik echt positief, wat te denken van: dankbaarheid is vaak een spierinkje dat is uitgegooid om een nieuwe kabeljauw te vangen. (Jean de Boisson)

De spreuk van Goethe vergoedt veel. Ik citeer: Ondankbaarheid is een soort zwakte: ik heb nooit flinke mensen gezien die ondankbaar waren, einde citaat.

Met een zucht leg ik de krant weg en ik besluit dat het volgende blogje dat ik wil gaan schrijven over dankbaar zal gaan. Intussen heb ik mij afgevraagd of ik dankbaar ben? ik denk niet dat ik dit woord nog vaak ga gebruiken. Dankbaar voor het leven en de goede gezondheid? Dankbaar als iemand iets voor mij gedaan heeft waar ik blij mee nen? 

Laat ik het zo zeggen, ik ben heel erg blij en tevreden met het leven, met de goede gezondheid, met alles wat ik heb en wat ik kan. Ook kan ik het heel erg waarderen als iemand mij een dienst bewijst of mij een plezier doet, maar om daar het woord dankbaar aan te hangen? Nee, ik denk dat ik dat woord voorlopig eerst maar in een laadje wegberg.  

                         klik

hanscke | Zondag 25 September 2016 - 12:15 pm | | Standaard | Vijf reacties

DE ROES


De clubkampioenschappen dames dubbel tennis. Omdat er nog een wisseling van deelneemsters was geweest, was de sterkte van de tegenstanders alleen nog maar toegenomen. Met lood in mijn schoenen begon ik aan de eerste wedstrijd. Uitspraken als: 'je weet nooit hoe een koe een haas vangt' doen mij zeker geen goed, hoe positief mijn partner het misschien ook bedoelt. Het heeft bij mij meer het effect, van: 'het is bijna onmogelijk om samen met jou iets te bereiken'. Wat had ik een spijt dat ik aan dit wedstrijdavontuur was begonnen. 

Maar wonder boven wonder verliep de eerste set die we speelden, heel aardig.  We verloren dan wel met 7 - 5, maar ik was al lang tevreden, we waren niet met 6 - 0 weggespeeld. Helaas gebeurde dat wel in de tweede set, maar toch was ik niet helemaal ontevreden.  

De tweede wedstrijd verloren we weliswaar met 6 - 4 en 6 - 3, maar het waren niet de blanco sets geworden waar ik zo bang voor was. 

De derde wedstrijd was er op of er onder. Als we deze wedstrijd zouden winnen, en gezien de sterkte van de tegenstander, was er heus een klein kansje, dan zou ik voor het eerst in mijn tenniscarrière, (ik ben pas na mij vijftigste begonnen met tennissen) niet als laatste eindigen. 

We begonnen goed. Na een voorsprong van 5 - 2 dreigde, net als in de eerste wedstrijd, dat we alsnog de set zouden verliezen, maar het lukte ons toch om  tot 6 - 6 te komen. En ja de tiebreak was toen een eitje, die wonnen we met 7 - 4. Tijdens die tiebreak begonnen bij mij de zenuwen knap toe te nemen. Het zou toch niet waar zijn. Zouden we dan toch een set gaan winnen? Ja dus. Ik kon mijn geluk niet op.

We waren vanwege de hitte vroeg begonnen, om negen uur al. Inmiddels was het half elf, het werd warmer en warmer, alleen merkte ik dat nauwelijks. Ik leefde als in een roes. Een gewonnen set. Ik had mijzelf overtroffen. Ook in het begin van de tweede set ging het tot een 2 - 2 gelijk nog op. Daarna moesten we toch heel wat verliespunten incasseren. 

"Kom op" zei mijn partner, "als we deze set verliezen hebben we nog steeds kansen. Dan moeten we een super tiebreak spelen en die zouden zo maar weer kunnen winnen. Met lede ogen moest ik aanzien dat we de tweede set toch echt gingen verliezen met  6 - 3.  Maar toen de supertiebreak. De tegenstanders moesten de eerste twee punten aan ons afstaan. We stonden dus voor! We hoefden alleen maar te zorgen dat we voor bleven staan en dat gebeurde, ondanks een dubbele fout van mij. Gelukkig sloegen ze aan de overkant van het net twee dubbele fouten en zo werd het 9 - 8. En toen gebeurde het. De bal passerde mij, had niet zo heel veel vaart meer, ik kon hem opscheppen en hem over het net krijgen waar de bal dood neerplofte. De wedstrijd was gewonnen. Wat kan een mens dan blij ziijn. Ik heb het vaak op de televisie gezien, maar nu overkwam het mijzelf. Geweldig, wat een ervaring. 

Ik weet nog dat ik een paar blogjes terug, op het blog met de titel SPORTEMOTIES schreef, dat wanneer ik (wij) niet als laatste zou eindigen ik mij een winnaar zou voelen en zo voelde het ook. Voor mijn tennispartner was het natuurlijk een iets ander gevoel, vorig jaar was zij immers nog kampioen geworden, maar we waren het er helemaal over eens, dat we uiteindelijk met heel veel plezier samen gespeeld hebben. 

                                klik

hanscke | Zondag 18 September 2016 - 2:30 pm | | Standaard | Zeven reacties

HET BOETEKLEED


Dat kwam heel hard aan, de reprimande  van mijn tante Bep. Blij en opgewekt ging ik het afgelopen weekend naar haar verjaardagsfeestje om te vieren dat ze in de afgelpen week negentig jaar is geworden. Mijn tante Bep, waar ik zo veel mooie herinneringen aan heb. Wat ging ik als kind graag bij haar op bezoek. Een jaar lang heb ik, toen ik naar de middelbare school ging, op dinsdag mijn boterhammetje bij haar opgegeten. En toen, na dat jaar, ons gezin naar de Achterhoek verhuisd was, mocht ik die eerste jaren bij haar komen logeren, want wat miste ik Apeldoorn.

Nadat ze onze felicitaties en het cadeau in onvangst had genomen, liet ze mij onmiddellijk weten, dat ze echt overwogen had om mij/ons geen uitnodiging voor het feestje te sturen. Ik had immers in januari beloofd, dat ik, wanneer de dagen zouden lengen, bij haar op bezoek zou komen en ik was niet geweest!

En heus, het was nog steeds wel mijn bedoeling geweest om een keer te gaan. Om voor november haar te bezoeken; het zat steeds wel ergens in mijn hoofd, maar het was er nog niet van gekomen. Dus niet in het voorjaar zolas ik beloofd had. En waarom niet? Het heeft met plannen te maken. De vorige keer, dat ik bij haar op bezoek was, waren we met ons tweeën, P. en ik, en hebben we de honden tijdens het bezoek in de auto gelaten. Dit keer zou ik alleen gaan, zodat ik wat rustiger zou zitten en meer de tijd zou hebben. Waarom het er niet van gekomen is weet ik niet. Zo moeilijk is het nu ook weer niet. Je prikt een datum, pakt de telefoon, vraagt of het uitkomt en voila. Zo had het gemoeten, alleen, het is niet gebeurd.

En daar stond ik dus, met mijn mond vol tanden. Ik kon moeilijk zeggen, maar ik was nog wel een keer gekomen als dit etentje er niet was geweest. Ik had de situatie totaal onderschat. Want behalve dat ik soms wat moeite heb met het daadwerkelijk plannen van iets, heeft het ook wel te maken met mijn zelfbeeld. Zelf zie ik mij meer als een onbeduidend persoontje, het nichtje wat zo af en toe nog eens bij haar tante op bezoek gaat, maar zo is het dus niet. Mijn bezoek wordt zeer duidelijk erg op prijs gesteld. Daarbij komt, en dat ben ik helemaal met haar eens, wat je belooft moet je doen. Dat is mij met de paplepel ingegoten. 

Ik kon niet anders doen, dan mijn tante volmondig gelijk geven en dat ik haar twijfels om ons uit te nodigen helemaal begreep. Maar, zo verzekerde ik haar, dat ik, nu ik met mijn nalatigheid geconfronteerd ben, ik heel erg blij was toch een uitnodiging gekregen te hebben. Wat zou ik het erg gevonden hebben als we niet hadden mogen komen, maar het was wel terecht geweest. Ook mijn neven, haar zoons, hebben mij laten weten dat hun moeder zeer teleurgesteld was dat ik niet kwam. Telkenmale was het ter sprake gekomen en door haar benoemd.

Goedmaken kan ik deze nalatigheid niet meer, maar ik heb uiteraard de belofte gedaan om in oktober, wanneer het fotoboek klaar is, om dan te komen en saampjes de foto's van dit feestje te bekijken. En reken maar dat ik dit keer de belofte nakom. Ik wil nooit meer iemand pijn doen door niet te komen. Geloof maar dat dit een behoorlijke indruk op mij gemaakt heeft, zo erg zelfs, dat het slapen er onder te lijden heeft. 

Lieve tante Bep, dit had niet mogen gebeuren en ik hoop dat het ons gegeven is om elkaar in oktober echt te ontmoeten.

hanscke | Maandag 12 September 2016 - 9:54 pm | | Standaard | Zeven reacties

LEKKER BELANGRIJK


Natuurlijk had ik het direct in een blogje moeten verwerken, maar zoals het zo vaak gaat, heel veel andere onbelangrijke zaken liet ik voor gaan. Van dochterlief kreeg ik zo maar opeens drie nieuwe boeken in mijn schoot geworpen, en ja die moesten eerst uit. 

Op het gevaar af dat dit blog gaat lijken op een boekenrecensie, wil ik ze toch kort even noemen. DE MEISJES van Emma Cline heeft mij wel geboeid al had ik er iets meer van verwacht toen ik de volgende tekst op de flap las: "Californië 1969. Een tienermeisje raakt in de ban van een jonge groep vrouwen en een meedogenloze communeleider."

Het boek "Kom hier dat ik u kus" van Griet op de Beeck heb ik in drie ademteugen uitgelezen. Drie, omdat het boek uit drie delen bestond. Mona als kind, Mona als vierentwintigjarige en Mona als vijfendertigjarige. Ik heb er van genoten om haar ontwikkeling te volgen en te zien hoe sommige dingen in de vroege jeugd verborgen blijven of juist wel te voorschijn komen en dat hoeven niet eens diepdramatische gebeurtenissen te zijn.

Over het derde boek, huidpijn van Saskia Noort kan ik heel kort zijn, PULP. Het verdient echt de titel literaire thriller niet. Bovendien maakt de schrijfster een enorme denkfout. Het boek speelt zich in een paar dagen af en binnen die paar dagen kan een net zwangere vrouw wier slankheid een paar hoofdstukken eerder beschreven is, niet plotseling in het bezit raken van een welvend buikje. Ik bedoel maar. Lekker belangrijk!

Tussendoor heb ik mijn tenniswedstrijden gespeeld, maar daarover later meer, ik heb de tuin gefatsoeneerd, een prachtige wandeltocht gelopen, een vergadering gedaan en nog wat nagemijmerd over de mooie vakantie in Doorwerth, maar bij dit alles was ik mij zeer goed bewust van wat ik echt heel belangrijk heb gevonden, namelijk De Uitslag! en daarover had ik natuurlijk direct moeten bloggen, want het goede nieuws heeft mij bevrijd van een loden last die ik tijden met mij mee gedragen heb.  

Tussen de twee vakanties, die van Bourgondië en Doorwerth heb ik het gedaan, deelgenomen aan het bevolkingsonderzoek darmkanker. Met de moed der wanhoop, ik heb namelijk nogal wat slokdarm- en andere darmklachten, heb ik met behulp van het toegestuurde materiaal een poepmonstertje genomen en op de juiste manier opgestuurd. Al heel snel, een paar dagen later vond ik bij de post een enveloppe met het bekende logo. Trillend heb ik de enveloppe opengemaakt. Ik was er van overtuigd dat er een vervolgonderzoek zou moeten plaats vinden. Groot was mijn verbazing toen ik las dat er geen aanleiding is om een vervolgonderzoek te doen en blij dat ik werd, blij.... ongelooflijk. Zeker, het is geen garantie voor de toekomst, maar het voelt een beetje als herboren zijn en voorlopig zie ik het leven weer zonnig tegemoet. 

Dat bracht mij tot de keuze van de popup foto. Een nieuw leven. Het kalfje wat ik net niet geboren heb zien worden tijdens ons verblijf op de SVRcamping in Doorwerth. Het is wel onzeker of dit kalfje ook echt een zonnige toekomst tegemoet gaat, want het is zoals de boer zei, "maar" een stiertje. 

                     klik

hanscke | Zaterdag 10 September 2016 - 11:38 am | | Standaard | Zeven reacties

NAZOMEREN


Nu ik niet meer aan een nieuw schooljaar begin, verkeer ik ook niet meer in de positie dat ik twee keer in het jaar een nieuw jaar vier. Het grappige is dat ik tien jaar geleden al een blogje schreef over deze twee nieuwjaarsdagen in het jaar en dat er nu dit jaar een reclamespotje van ongeveer de zelfde strekking was. Omdat ik deze nazomer nogal langdurig de hei op was, ook al zo'n uitdrukking vanuit onderwijsland, een dag met elkaar "de hei op" om elkaar als team beter te leren kennen, een nieuw onderwijsconcept uit te werken etc. etc., kwam het er niet van om hierover te bloggen. 

Dit keer heb ik er voor gekozen om tijdens deze vakantie mijzelf niet de druk op te leggen om toch zo nodig te moeten bloggen. Bovendien zouden de onderwerpen te uiteenlopend zijn geweest om ook maar enige lijn in iets te krijgen. Naast de prachtige wandeltochten, de verschillende fietstochten en het schitterende weer heb ik mij, of anders gezegd, hebben wij ons ook nogal bezig gehouden met het verloop van de Tweede Wereldoorlog.

Een bezoek aan de Grebbeberg stond nog altijd op mijn verlanglijstje en dit was dan ook één van de redenen waarom wij deze nazomer in Doorwerth neerstreken. Op de enige dag, dat het niet van dat prachtige weer was, hebben wij een bezoek gebracht aan die Grebbeberg. De jongens, hond Hessel en hond Iemand konden nu mooi in de auto blijven waardoor wij de ruimte hadden om het één en ander goed te kunnen bekijken.

Het informatiecentrum was heel goed van opzet. Door hier vele zaken belicht en bestudeerd te hebben, kon ik mij eindelijk een beetje een voorstelling van maken van wat mijn twee ooms, broers van mijn moeder, hier hebben meegemaakt. Het moet verschrikkelijk zijn geweest. Beide mannen zijn wel teruggekeerd van het front, maar die ervaringen moeten echt heel erg geweest zijn. In een filmpje wat ik daar gezien heb zag ik de angst in de ogen van die jonge knapen. Totaal onvoorbereid moesten zij opeens oorlog voeren. En dat op een strategie van de waterlinie ontworpen rond 1780. Geen enkele kans van slagen natuurlijk. Na ons bezoek aan het infocentrum hebben we met de honden een wandeling over de Laarser berg gemaakt. voor ons was het een stuk duidelijker geworden hoe de oorlog was begonnen.

In de dagen daarna hebben we lopend of per fiets nogal over de Ginkelse heide gezwalkt. Daar werden we ons bewust dat ook hier zich heel wat afgespeeld moet hebben toen in september 1944 daar de geallieerden geland zijn. Mede omdat de laatste dagen steeds meer zichtbaar werd dat de Airborne wandeltocht binnenkort zou zijn, besloot ik dat ik toch ook het Aibornemuseum in Oosterbeek wilde zien. Dat was geen goed idee. In de kelder was een beleefmuseum gemaakt, dat wil zeggen dat je echt in situaties liep die nagebootst waren en plaats hadden gevonden tijdens de slag om Arnhem.

Echt, ik wist niet hoe snel ik door die ruimtes heen moest lopen. Dat is dus echt helemaal niets voor mij. Zo indringend. Ik was alleen, omdat P. bij de honden was, maar ik heb P. gevraagd om daar alsjeblieft  ook doorheen te lopen, zodat ik in ieder geval kwijt kon hoe eng en vervelend ik dat gevonden had..

Na afloop zijn we maar weer gaan wandelen. Net als op de Grebbeberg. Dat schept dan gelukkig weer wat afstand. Onderweg zagen we de appels aan de bomen hangen. Na in het voorjaar, tijdens onze vakantie in Doeveren de vele bloesem gezien te hebben, hebben we in deze vakantie de vruchten kunnen zien. Het was dus een vakantie met heel veel gezichten.

En hoewel ik nu niet meer aan een nieuw schooljaar ga beginnen heb ik toch nog een beetje het gevoel dat ik een nieuw jaar binnenstap. Mijn plichten en verplichtingen staan weer voor de deur. Ik ga weer voor de Zonnebloem bezig, de bridgecompetities gaan weer beginnen, afijn, het nieuwe winterseizoen staat nu echt weer voor de deur.  

                                           klik

hanscke | Zondag 04 September 2016 - 4:30 pm | | Standaard | Zeven reacties